Прејди на содржината

Ливингстон (остров)

Координати: 62°36′S 60°30′W / 62.600° ЈГШ; 60.500° ЗГД / -62.600; -60.500
Од Википедија — слободната енциклопедија
Ливингстон
Карта на островот
Грешка во Lua во Модул:Location_map, ред 411: Malformed coordinates value
Географија
МестоАнтарктик
Координати62°36′S 60°30′W / 62.600° ЈГШ; 60.500° ЗГД / -62.600; -60.500
АрхипелагЈужни Шетландски Острови
Површина798 км2
Должина73 км
Ширина36 км
Највисоко место1.700,2 м
Највисока точкаФрисланд
Држава
ничија
Под управа согласно Антарктички договор
Демографија
Населениеоколу 80 (летен период)
Густина0,1 /km2 (3 /sq mi)
Етнички групиШпанци, Бугари, Чилеанци, Американци и Аргентинци
Податокот за највисока височина се однесува на максималната забележана вредност, која е предмет на можни варијации бидејќи највисоките врвови на островот се покриени со мраз.


Ливингстон (руски: Смоленск,[1][2]62°36′S 60°30′W / 62.600° ЈГШ; 60.500° ЗГД / -62.600; -60.500) — антарктички остров кој се наоѓа во Јужниот Океан, како дел од Јужниот Шетландски Архипелаг, група антарктички острови северно од Антарктичкиот Полуостров. Островот бил првата земја откриена јужно од 60° јужна географска широчина во 1819 година, историски настан што го означил крајот на вековната потрага по митската Terra Australis Incognita и почетокот на истражувањето и искористувањето на вистинскиот Антарктик. Името Ливингстон, иако од непознато потекло, е добро воспоставено во меѓународна употреба од раните 1820-ти.

Географија

[уреди | уреди извор]
Рениер Поинт
Венецот Тангра

Островот Ливингстон се наоѓа на Западен Антарктик, 110 километри северозападно од Рокмореловиот ’Рт на копното на Антарктикот, 809 километри југо-југоисточно од Хорновиот ’Рт во Јужна Америка, 796 километри југоисточно од островите Диего Рамирес (најјужната земја на Јужна Америка), 1.063 километри јужно од Фолкландските Острови, 1.571 километри југозападно од островите Јужна Џорџија и 3.040 километри од Јужниот Пол.[3]

Островот е дел од архипелагот на Јужните Шетландски Острови, синџир острови кој се протега во правец исток-североисток кон запад-југозапад во должина од 510 километри, и одвоен од блискиот Антарктички Полуостров со протокот Брансфилд и од Јужна Америка со Дрејковиот Премин. Јужните Шетландски Острови зафаќаат вкупна површина од 3.687 км2 (проценка од крајот на 20 век; сегашната бројка може да биде нешто помала од онаа поради промената на крајбрежјето), која ги опфаќа (од исток кон запад) единаесетте главни острови Кларенсов Остров, Слоновски Остров, Крал Џорџ, Нелсонов, Робертов, Гринич, Ливингстон, Дисепшен, Сноу, Лоу и Смитов Остров и голем број помали острови, островчиња и карпи.

Ливингстон е одделен од соседниот остров Гринич на исток со 3.3 километри широкиот теснец Мекфарлејн и од Снежниот остров на запад-југозапад до 5.9 километри широкиот Мортонов Теснец. Островот Дисепшен, сместен во теснецот Брансфилд, едвај 18 километри југозападно од Барнард Поинт, е активен вулкан кој последен пат еруптирал во 1967, 1969 и 1970 година [4] чија поплавена калдера ја формира 9.8 до 6.8 километри заштитеното пристаниште на Порт Фостер, навлезено преку единствен премин широк 540 метри. Постојат неколку изгаснати вулкани на самиот остров Ливингстон кои биле активни во кватернерниот период, како што се Резен Нол, Глинер Хајтс, Единбург Хил и Инот Поинт.[5]

Кејп Ширеф
Сераков мраз

Островот се протега на 73 километри од почетната точка на запад до точката Рение на исток, нејзината ширина варира од 5 километри помеѓу Јужниот Залив и Заливот „Херој“ до 36 километри помеѓу Ботев Поинт на југ и Вилијамс Поинт на север. Ливингстон е вториот по големина остров во архипелагот по Остртовот на Крал Џорџ, со површина од 798 км2 (проценка на почетокот на 21 век; сегашната бројка може да биде нешто помала поради промената на крајбрежјето).[6][7]

Крајбрежјето е неправилно, со големи вдлабнатини како што се Саут Јужен Залив, Погрешен Залив, Залив на Месечината, Херојски Залив, Баркли, Њу Плимут, Осоговски Залив и Вокеров Залив, и полуострови како Херд (10 км долг), Рожен (9 км), Бургас (10.5 км), Варна (13 км), Јован Павле II (12.8 км) и Бајерс (15 км). Има многу островчиња и карпи кои лежат во околните води, особено во близина на северниот брег.

Ледените карпи, кои често се повлекуваат во последните децении откривајќи нови заливи, плажи, точки и помали острови, го формираат најголемиот дел од крајбрежјето. Освен полуостровот Бајерс без мраз и некои изолирани делови, површината на земјата е покриена со ледени куполи и висорамнини во централните и западните области и голем број долински ледници формирани од попланинскиот релјеф на источен Ливингстон. Одредени области на ледената капа, особено во близина на завршниците на ледникот или над поострите падини, се густо напукнати и речиси недостапни без специјализирана опрема. На друго место, површината е мазна, тврда и удобна за пешачење, скијање или возење со моторни санки. Сепак, опасноста од паѓање во некоја скриена пукнатина маскирана со снежен мост е секогаш присутна, вклучително и во често посетените и наводно добро познати локалитети. Долготрајните периоди на потопло време имаат тенденција да ги направат снежните мостови понестабилни и поопасни.

Типично за глациологијата на островот се видливите слоеви на пепел кои потекнуваат од вулканската активност на соседниот остров Дисепшен.[8] Островот е домаќин и на неколку карпести ледници кои се состојат од остатоци од карпи замрзнати во мраз, како што се оние на ридот Нуша, Меккеј и Рениер Поинт.[9]

Тарн
Источниот дел на полуостров Бајерс

Заедно со обемниот полуостров Бајерс (60.35 км2) формирајќи го западниот крај на Ливингстон, делот од островот без мраз вклучува некои помали крајбрежни области во Ширфовиот ’Рт, Сидинс Поинт, Хана, Вилијамс, Полуостровот Херд и Полуостровот Рожен, како и падини во планинските масиви, и гребени и височини во источен Ливингстон кои се премногу вртоглави за да го задржат снегот. Во текот на летото во областите без мраз течат бројни потоци од топена вода, кои се протегаат од стотици метри до 4,5 км. Само полуостровот Бајерс има повеќе од 60 такви потоци и исто толку езера, особено езерото Миџ (587 на 112 метри, или 642 на 122 yd), Лимнополарното езеро и Базалтното Езеро.[10] Неколку такви потоци, езера и езерца се наоѓаат во близина на бугарската и шпанската база на полуостровот Херд.

Главните планински формации на островот ги сочинуваат планините Тангра (32 км долги и 8,5 км широки, со планината Фризија која се издига на 1.700 метри [11][12] ), Боулс Риџ (6,5 км должина со 822 метри надморска висина долга), Видински Височини (8 км, 604 м), Бурдик Риџ (773 метри височина), Мелнички гребен (696 метри) и Плиска (667 метри) во источниот дел на островот и Орјаховската височина (6 километри, 340 метри висина) и Доспеј Хајтс (6 километри, 265 метри). Локалниот леден релјеф е склон кон промени; во декември 2016 година, надморските височини на планината Фрисланд и врвот Свети Борис се 1.693 метри со 1.699 метри соодветно.[13] Според американскиот модел на референтна височина на Антарктикот со висока точност (REMA), планината Фрисланд е 8 метри повисока од Врвот Свети Борис.[14]

Првото искачување на врвот на островот, планината Фрисланд го направиле Каталонците Франсеск Сабат и Хорхе Енрике од базата Хуан Карлос I на 30 декември 1991 година [12][15] Од другите значајни врвови на планините Тангра, Лјасковец (1.473 метри) за прв пат би освоен од Бугарите Љубомир Иванов и Дојчин Василев од Камп Академија на 14 декември 2004 година,[15][16][17] Врвот Голема игла (Врв Фалса Агуја, 1.679,5 метри) – од Бугарите Дојчин Бојанов, Николај Петков и Александар Шопов од Камп Академија на 8 јануари 2015 година, Св. Борис – од Бојанов и Петков од Камп Академија на 22 декември 2016 година,[13] и Симеон (1.580 метри) – од Бојанов, Петков и Неделчо Хазарбасанов од Несебар Гап на 15 јануари 2017 година [13]

Од природата на островот, капетанот Роберт Филдес во 1821 година напишал:

При унапредување од север кон Ливингстон или главниот остров, земјата ќе се појави во планини со огромна висина и целосно покриена со снег; нивната основа завршува во нормални ледени карпи. Целото има ужасно величествен, иако страшен и пуст изглед; снежните планини се прикажуваат, една над друга, далеку над облаците и во умот возбудуваат побожна почит кон чудата на Семоќниот: па дури и ако од сите страни е опкружен со камења и кршници, умот е принуден на побожна контемплација на величественоста на сцената.[18]


Клима

[уреди | уреди извор]
Бура

Климата на Ливингстон е поларна тундра според системот за класификација на климата Кепен-Гајгер. Климатските услови се под влијание на следните специфични фактори: местоположба на островот во најтесниот дел на Јужниот Океан (помалку од 600 км помеѓу Конвергенција на Антарктикот и Антарктичкиот Полуостров); релативно малата амплитуда на температурите на водата во околното море; локалниот релјеф вклучувајќи ги планините Тангра, еден од највисоките планински венци во архипелагот кој придонесува за обликување на локалната атмосферска циркулација; и ледената капа на островот.[19] Температурата на површинскиот воздух се намалува со зголемување на надморската височина, која во внатрешноста на источниот остров Ливингстон достигнува 550 m кај централно сместениот јаз Ворнер и над 1400 г m на врвот на планините Тангра.

Врвот Лјасковец

Локалната разновидност на времето на Антарктичкиот Полуостров е особено променливо, ветровито, влажно и без сонце. Австралискиот планинар Демиен Гилдеја, кој се искачил во областа, изјавил: „Ливингстон го имаше речиси најлошото време во светот“.[20] Американскиот сезонски камп на полуостровот Бајерс бил уништен од невреме и итен случај евакуиран во февруари 2009 година.[21] Белите се вообичаени, а снежните бури може да се појават во секое време од годината. Температурите се прилично константни, при што дневните температурни варијации ретко надминуваат неколку степени. Температурата на студ на ветерот може да биде од 5 до 10 степени пониски од вистинските. Највисоката дневна температура забележана на островот е 19.9 °C (67.8 °F) (мерено во Чилеанската база ), а најниската е −22.4 °C (−8.3 °F) (во шпанската база).

По периодот на затоплување во втората половина на 20 век, регионот на Антарктичкиот полуостров доживеал период на ладење на почетокот на 21 век. За островот Ливингстон ова заладување достигнало 0.8 °C (1.4 °F) во текот на 12-годишниот период 2004–2016 година и 1 °C (1.8 °F) за летните просечни температури во истиот период. Тоа резултирало со подолго времетраење на снежната покривка во крајбрежните области без мраз,[22] што може да се прикаже со споредување на конфигурациите на јануарските снежни линии прикажани на мапите на бугарската база од 1996 и 2016 година.[23]

Може да врне дожд или снег на островот Ливингстон во секое време од годината, иако во зима најмногу врнежи се во форма на снег.

Флора и фауна

[уреди | уреди извор]
Антарктичка трева, најјужното цветно растение во светот

Чарлс Дарвин, 23 години кога го започнал своето биолошко истражување во соседна Патагонија, Tierra del Fuego и Фокландите во 1832 година, забележал (со одредена неточност во неговите растојанија):

Јужните Шетландски Острови, на иста географска широчина како и јужната половина на Норвешка, поседуваат само некои лишаи, мов и малку трева со замрзната под почва на 360 милји од шумата -облечени острови во близина на Хорновиот Рт.[24]}}


Крајбрежните области на островот Ливингстон се дом на избор на вегетација и животински свет типичен за регионот на северниот дел на Антарктичкиот Полуостров, вклучувајќи ги крзнената фока, морскиот слон и леопардовата фока и пингвини. Неколку други морски птици, вклучително и скуата, јужната џиновска габица и антарктичките бомбици, се гнездат на островот во текот на летните месеци.

Шпанското биолошко истражување идентификувало 110 видови лишаи и 50 мовови на територија од само 3 км2 во шпанската база на полуостровот Херд, највисока разновидност на видови забележана од која било поединечна локација на Антарктикот.[25]

Историја

[уреди | уреди извор]
Вилијамс Поинт, откриен на 19 февруари 1819 година

Дури во текот на 19 век било откриено копно на она што сега е „политичка“ територија на Антарктикот, а таа земја е островот Ливингстон. Англискиот трговец Вилијам Смит додека пловел до Валпараисо на почетокот на 1819 година, залутал од својот пат јужно од Хорновиот ’Рт и на 19 февруари го здогледал Вилијамс Поинт, североисточниот крај на Ливингстон. Тоа била првата земја некогаш откриена јужно од 60° јужна географска ширина, во она што денес е област на Антарктичкиот договор.[26]

Рускиот истражувач фон Белингсхаузен го коментирал откритието на Смит:

Вреди да се одбележи дека кругот на навигацијата Огнена Земја траеше повеќе од двесте години, но никој не ги виде бреговите на Шетланд. Во 1616 година, холандските морнари Јакоб Лемер и Вилем Схаутен пронашле теснец помеѓу Огнената Земја и Исла де лос Естадос именувана по Лемер. Откако пловеле по тој теснец и ја заокружиле Огнената земја, тие станале првите кои влегле во Големиот Океан по тој пат. Оттогаш, бродовите што ја заокружуваат Огнената земја не ретко наидуваат на долги и силни северозападни ветрови и бури, и веројатно биле пренесени блиску до Шетланд, а некои, можеби, го загубиле животот на неговите брегови, но дури во февруари 1819 година овие острови беа случајно откриени од Смит, капетан на англиски трговец.[27]


Шпански воен брод Сан Телмо

Неколку месеци подоцна Смит повторно ги посетил Јужните Шетландски Острови, слетал на островот на Кралот Џорџ на 16 октомври 1819 година и побарал негово поседување за Британија. Во меѓувреме, шпански човек-војник бил оштетен од тешките временски услови во Дрејковиот Премин и потонал во близина на северниот брег на Ливингстон на 4 септември 1819 година. Бродот Сан Телмо командуван од капетанот Хоакин Толедо, бил предводник на шпанската поморска ескадрила на пат кон Каљао за да се бори против движењето за независност во шпанска Америка.[28] Офицерите, војниците и морнарите на бродот, вклучително и водачот на ескадрилата, роден во Перу, бригадниот Росендо Порлиер, се првите регистрирани луѓе кои умреле на Антарктикот. Иако никој не преживеал, некои од нејзините шпицови и нејзиниот прицврстувач биле пронајдени подоцна.[26][29]

Во текот на декември 1819 година, Вилијам Смит се вратил со својот брод на Јужните Шетландски Острови со капетанот Вилијам Ширеф, британски командант офицер во Тихиот Океан стациониран во Чиле, и придружуван од поручникот Едвард Брансфилд, кој имал задача да ги испита и мапира новите земји. На 30 јануари 1820 година ги здогледале планините на Антарктичкиот Полуостров, несвесни дека три дена претходно континентот веќе бил откриен од руската антарктичка експедиција на Фабијан Готлиб Тадеус фон Белингсхаузен и Михаил Лазарев.

Запуштен норвешки брод за ловење китови на островот Полумесечина

Една година подоцна, Русите го обиколиле Антарктикот и пристигнале во регионот на Јужните Шетландски Острови. На 6 февруари 1821 година, тие се приближиле до островот Ливингстон и набљудувале осум британски и американски бродови на полуостровот Бајерс. Додека пловел, Белингсхаузен се сретнал со американскиот истражувач Натаниел Палмер, уште еден пионер во истражувањето на Антарктикот за кој се тврди дека самиот го видел копното во текот на претходниот ноември. Палмер ги информирал Русите дека ловот на фоки во областа се одвива со полна пареа, а само Смит земал 60.000 кожи од фоки. Индустријата за заптивање на Антарктикот јужно од 60°С била иницирана во летната сезона 1819/20 година со раното патување на Џозеф Херинг (соработник на бродот за време на првата посета на Смит), кој зачекорил на брегот на овиот Остров на Божиќ во 1819 година, проследено со Џејмс Шефилд (со вториот колега, 20-годишниот Натаниел Палмер), Џејмс Ведел, а можеби и Карлос Тимблон од Буенос Аирес.

Американскиот историчар Едуард Стакпол напишал:

Иако неселективното колење на фоките во Јужните Шетландски Острови беше тажна одлика на една инаку возбудлива приказна за поморска авантура, тоа не е целата приказна. И покрај нивната брутална трговија, која ги направи реалисти во својата целосна смисла, капетаните, офицерите и мажите не беа сите несовесни, цинични и распуштени. Навистина, тие живееја тежок живот од неопходност, но нивните фрагментарни записи ги откриваат како снаодливи морнари, целосно свесни за нивната опасност, но подготвени да ги ризикуваат своите животи во нивниот опасен повик.[30]


Ливингстон на табелата на Џорџ Пауел од 1822 година

Како што фоките започнале да се убиваат на брегот, така ловците поминувале долги временски периоди таму, барајќи засолниште од елементите во наменски изградени камени колиби, шатори или природни пештери. Островот Ливингстон некое време станал најнаселеното место на Антарктикот, а неговите жители надминувале 200 на број од 1820 до 1823 година.[31] Главните „населби“ на островот се наоѓале на полуостровот Бајерс, како и на Ширфовиот ’Рт.[32] Аргентинските археолошки истражувања идентификувале 26 засолништа изградени од луѓе само на полуостровот Бајерс.[33] Имало неколку жени меѓу првите жители на островот, како што било потврдено од откривањето на гробот на 21-годишна жена од мешано европско и домородно американско потекло во 1985 година на плажата Јамана на Ширфтовиот ’Рт, датиран од почетокот на 19 век.[34] Остатоци од колиби и артефакти од заптивки сè уште се наоѓаат на Ливингстон, кој ја поседува втората најголема концентрација на историски локалитети на Антарктикот (по Јужна Џорџија). Сеќавањето на таа епоха опстојува, освен во археолошките наоди, исто така и во десетина зачувани бродски дневници и исто толку мемоари, како што е искрената приказна објавена во 1844 година од еден Томас Смит, кој отпловил до Ливингстон со бродот Хети на чело со капетанот Ралф Бонд за време на сезоната 1820/21.[35]

Ловењето било заменето со друг налет на неодржлива комерцијална експлоатација во текот на 20 век - лов на китови на Антарктикот. Овој пат Островот Ливингстон не бил директно вклучен, иако најјужната станица за китови Хектор била управувана од Норвешка на блискиот остров Дисепшен од 1912 до 1931 година [4] Китоловот исто така ги исцрпил своите ресурси и отстапил на крајот на 1970-тите на модерната риболовна индустрија на Антарктикот, пионер на рибарските флоти на Советскиот Сојуз, Полска, Источна Германија и Бугарија.[36]

Островот Ливингстон (илустрација од 1822 година)

Значајна пресвртница во историјата на островот Ливингстон бил Договорот за Антарктикот потпишан во 1959 година и стапен во сила во 1961 година, кој делотворно го ставил регионот јужно од 60° јужна географска ширина под заедничко управување на консултативните (гласачки) страни во договорот, обезбедувајќи особено за слободата на научното истражување. Договорот го оставил персоналот на базите на Антарктикот под јурисдикција на нивните матични земји и во суштина ги замрзнал постојните барања за суверенитет. (Конкретно, Ливингстон бил побаран од Британија во 1820 година за анексија објавена во 1908 година, од Чиле во 1940 година и од Аргентина во 1942 година - барања кои не се признати, меѓу другото, од САД и Русија, кои формално ги задржале своите права да бараат територии на Антарктикот [37] ) Оттогаш, Еволуциониот систем на договори на Антарктикот обезбедува сè посеопфатна правна рамка за сите активности поврзани со Антарктикот, вклучително и заштита на животната средина и експлоатација на морските живи ресурси, и се покажал како пример за уникатно успешна меѓународна соработка.

Топонимија

[уреди | уреди извор]
Ѓаволската Точка и Пеколната Порта со Мортоновиот теснец и Снежниот остров во позадина и островот Смит на десниот хоризонт

Имињата на многу географски одлики на островот се однесуваат на неговата рана историја. Меѓу комеморираните се капетаните на бродови како што се Американците Џејмс Шефилд, Кристофер Бурдик, Чарлс Барнард, Честер, Роберт Џонсон, Доналд Мекеј, Роберт Инот, Дејвид Лесли, Бенџамин Брун, Роберт Мејси, принцот Мурс, Вилијам Непиер и Даниел Кларк (прв колега), Британците Вилијам Ширф, М'Кин, Џон Вокер, Ралф Бонд, Кристофер Мек Грегор, Т. Бин и Вилијам Боулс, Австралиецот Ричард Сидинс, луѓе како њујоршкиот бродосопственик Џејмс Бајерс, американските трговци со китови Вилијам и Френсис Роч, Британскиот адмиралтски хидрограф Томас Херд и Џон Миерс, издавач на првата табела на Јужните Шетландски Острови заснована на работата на Вилијам Смит, или бродовите како Хурон, Вилијамс, Херсилија, Семјуел, Гленер, Хантрес, Чарити, Хана, Хенри, Џон, Херој, Кора, Хети, Есекс и Меркјури.

Некои од имињата на местата дадени од бродовите од деветнаесеттиот век се описни, како што се Ѓаволска Точка, Пеколна Порта, опасни места каде што биле изгубени бродови и луѓе; Лажниот Залив, понекогаш помешан при густо време со соседниот Јужен Залив; Иглен врв; Црна точка; или Грабежните плажи. Сепак, имињата како Ливингстон, планината Фрисланд, Ереби Поинт и Рениер Поинт, кои исто така се воспоставиле во првите неколку сезони по откривањето на островот, остануваат од непознато потекло.

Ледникот Хјурон со Атанасовиот Нунатак на левата страна и врвот Делчев на десната страна, теснецот Мекфарлејн со заливот на Месечината и островот полумесечина и островот Гринич во позадина
Брансфилдскиот теснец со Антарктичкиот полуостров во позадина, гребенот Пешев, заливот Бруноу и врвот Недл во средината и Каталунското седло во преден план

Ливингстон било третото име на островот, воведено во 1821 година од страна на британскиот ловец Роберт Филдес, заменувајќи го популарното рано име Остров Фрисланд (различно напишано и како Фризеленд, Фризланд[38] ) и името Смоленск дадено од Белингсхаузен во спомен на една од големите битки од Наполеонските војни. Топонимите Фрисланд и Смоленск сега се зачувани како планината Фризија и Смоленски Теснец соодветно. Името Ливингстон нема никаква врска со Шкотланѓанецот Дејвид Ливингстон, 8-годишно момче во 1821 година, кое допрва требало да стане работник во фабрика за памук, а подоцна и мисионер и познат истражувач на Африка.[7]

Научни бази и кампови

[уреди | уреди извор]
База Хуан Карлос I (Шпанија)
Охридска база (Бугарија)

Првиот современ објект за живеење на островот Ливингстон бил британскиот камп Станица П што работел за време на летната сезона 1957/58 во Јужен Залив, на источната страна на малиот гребен без мраз кој завршува во Хана Поинт. Научните станици на Хуан Карлос I (Шпанија) и Св. Климент Охридски (Бугарија; често скратен од небугарите во Охридска база) биле основани на почетокот на 1988 година во Јужен Залив, на северозападниот брег на полуостровот Херд. Базата Доктор Гилермо Ман (Чиле) и соседната теренска станица Ширеф (САД) работат на Ширфовиот ’Рт од 1991 и 1996 година, соодветно, додека базата Камара (Аргентина) на малиот близок остров Полумесечина е една од раните бази во регионот на Антарктичкиот Полуостров основана во 1953 година. Овие капацитети се користат и од посета на научници од различни нации; особено, бугарската база била домаќин на првите чекори во истражувањето на Антарктикот од страна на научници од земји како Португалија, Луксембург, Македонија, Монголија и Турција.

Сите четири бази се постојани населби, иако се населени само во текот на летната сезона. Нивниот сместувачки капацитет е околу. 51, 18, 11 и 12 лица соодветно, што го прави вкупно 92 лица (80 за островот Ливингстон). Бројот на луѓе кои ги населуваат базите во која било одредена сезона е всушност поголем бидејќи некои од нив остануваат дел од времето, а се заменуваат со други.

База Камара (Аргентина) со островот Ливингстон во позадина
База Гиљермо Ман (Чиле, лево) и теренска станица Ширеф (САД, десно)

Повремените или повеќе постојани теренски кампови поддржуваат истражување во оддалечените области на островот. Камп Бајерс (Шпанија) работи редовно на бреговите на потокот Петрелес, Јужни Плажи во близина на точката Никопол на полуостровот Бајерс; таа локација е назначена и за употреба како Меѓународен теренски камп. Сезонскиот камп Ливингстон (Аргентина) исто така се наоѓа на полуостровот Бајерс, додека кампот Сали Рокс (Бугарија) ги поддржа геолошките истражувања на јужниот полуостров Херд. Локацијата Камп Академија сместена на 541 км во горниот ледник Хурон, областа Ворнер Гап служела како базен камп на топографското истражување Тангра 2004/05. Оддалечена е на11 км од Св. Климент Охридски и Хуан Карлос I, соодветно, и нуди удобен копнен пристап до планините Тангра на југ; Боулс Риџ, Видински Височини, ледникот Калиакра и областите на Сноуфилд на север; Ледникот Хјурон на исток; и ледникот Перуника и ледникот Ловец на запад. Местото е именувано по Бугарската академија на науките како благодарност за нејзиниот придонес во истражувањето на Антарктикот и е назначена како летна пошта Тангра 1091 на Бугарските пошти од 2004 година. Теренската работа направена надвор од кампот Академија за време на сезоната 2004/05 била забележана во 2012 година од Дискавери Канал, Природонаучниот музеј, Кралската колекција и Британското истражување на Антарктикот како временска рамка во истражувањето на Антарктикот.[39][40]

Заштитени подрачја и места

[уреди | уреди извор]
Камп Бајерс / Меѓународен теренски камп
Камп Академија

Со цел да се заштити Антарктикот, системот на Договори за Антарктикот спроведува строг општ режим со кој се регулира човечкото присуство и активности на континентот и назначува одредени заштитени територии каде пристапот е дозволен само за научни цели и со посебна дозвола.

Постојат два такви природни резервати на островот Ливингстон основани во 1966 година: специјално заштитени подрачја на Антарктикот АСПА 149 - Ширефов ’Рт и островот Сан Телмо и АСПА 126 - полуостровот Бајерс. Тие го сочинуваат соодветно полуостровот Бајерс, кој е најголемата копнена површина без мраз во Јужните Шетландски Острови, и малиот полуостров Ширефов ’Рт заедно со плажата Герлово, блискиот остров Сан Телмо и соседните води.

Предмет на заштита во АСПА 126 се фосилите кои ја демонстрираат врската помеѓу Антарктикот и другите австралиски континенти, разновидна изобилна флора и фауна, вклучувајќи колонии на фоки и пингвини кои се предмет на научно проучување и следење, како и бројни историски споменици кои датираат од деветнаесеттиот век.[41] Оваа територија е исто така идентификувана како важна област за птици од страна на BirdLife International поради нејзините колонии за размножување на антарктичките галеби и ламинарии.[42] АСПА 149 содржи разновиден растителен и животински свет, особено колонии на пингвини и фоки, вклучувајќи ја и најголемата колонија за размножување на фоки во регионот на Антарктичкиот Полуостров.[43] Повеќе не се ловат, крзнените фоки успешно ги реколонизирале нивните оригинални живеалишта на островот Ливингстон и на други места во регионот на Антарктичкиот Полуостров.

Антарктичка крзнена фока

Копнената граница на АСПА 126 била поместена на исток на 60º53'45"W во 2016 година за да го вклучи заедно со полуостровот Бајерс, исто така, целата земја без мраз и ледената покривка западно од Кларковиот Нунатак и Роу Поинт, зголемувајќи ја вкупната површина на таа заштитена територија до 84.7 км2. Две ограничени зони од научно значење за микробиологијата на Антарктикот се дополнително назначени во рамките на овие граници со поголемо ограничување на пристапот со цел да се спречи микробиолошка или друга контаминација од човечка активност.[41]

На островот има две историски локалитети или споменици на Антарктикот: Сан Телмо Керн (HSM 59) на Ширеф, кој го одбележува сеќавањето на 644-те Шпанци изгубени на бродот Сан Телмо во 1819 година и Колибата за кучиња (HSM 91) во Базата „Св. Климент Охридски“, која е најстарата зачувана градба на островот Ливингстон и заедно со придружните артефакти се смета за дел од културно-историското наследство на островот и Антарктикот. Колибата е домаќин на музејот на островот Ливингстон, огранок на Националниот музеј за историја во Софија.[44]

Туризам

[уреди | уреди извор]
Олтарот на капелата Свети Иван Рилски
Туристичка патека на плажата Ливерпул
Споменик со кирилично писмо

Антарктичкиот бродски туризам бил инициран во сезоната 1957/58 со четири крстарења управувани од Чиле и Аргентина на Јужните Шетландски Острови.[45] Оттогаш, бројот на туристи кои го посетуваат Антарктикот пораснал на неколку десетици илјади годишно. Над 95% од нив ги обиколуваат Јужните Шетландски Острови и блискиот Антарктички Полуостров. Хана Поинт на јужниот брег на Ливингстон, островот Халф Мун во близина на источниот брег, Островите Аичо северно од островот Гринич и островот Дисепшан се меѓу најпопуларните дестинации. Туристите пристигнуваат главно со бродови за крстарење и се слетуваат со крути чамци по патеки предводени од туристички водичи и да уживаат во живописната глетка и дивиот свет. Хороскопските чамци се најпосакуваното средство за локален поморски транспорт, кои се особено погодни за навигација меѓу пловечки мраз и слетување на места каде што недостасуваат пристанишни капацитети. Секако, тоа е можно само во лето, бидејќи морската површина е делумно или целосно замрзната во мраз дебел над еден метар во зима. Посетите на јахти и екстремниот туризам, како што е кајакот, станале сè попопуларни.

Зодијачки брод

Бродовите за крстарење кои ја посетуваат Хана Поинт повремено прават заобиколување на знаменитостите до бугарската база од 12 километри, каде што туристите можат да го посетат музејот на островот Ливингстон основан во октомври 2012 година, старите и новите капели на Св. Иван Рилски – првото источно православно здание на Антарктикот осветено во февруари 2003 година и Споменикот на кириличното писмо подигнат на ридот Песјаков во март 2018 година [46] Островот Ливингстон има одредена врска со кирилицата бидејќи современиот систем за романизација на бугарскиот јазик бил развиен во 1995 година за употреба во имињата на местата поврзани со Бугарија на островот од страна на Комисијата за имиња на Антарктикот,[47] и подоцна станал официјален за Бугарија, Обединетото Кралство, САД и ООН.[48][49]

Најсевероисточните падини на планините Тангра помеѓу Еленов врв и Рениер Поинт заедно со соседниот дел од Сопот Ајс Пиемонт се популарно место за скијање и искачување во заднина, со скијачи кои слетале со чамци од бродови за крстарење кои ја посетуваат близината на островот Полумесечина.[50][51]

Планина Фрисленд

Почести

[уреди | уреди извор]

Неколку плоштади и улици во бугарските градови и нселени места се именувани по островот Ливингстон, како што се плоштадот на островот Ливингстон во Самоил и Кула и улицата на островот Ливингстон во Гоце Делчев, Јамбол, Петрич, Софија, Ловеч и Видин.[52][53][54][55][56]  

Карти

[уреди | уреди извор]
Бугарска база во 1996 г
Карта на островот Ливингстон

Во популарната култура

[уреди | уреди извор]
Географија на трилер романот



</br> Бродот за убивање од Сајмон Бофор
  • Областа на шпанските и бугарските бази на островот Ливингстон е поставката на книгата Las aventuras de Piti en la Antártida од шпанскиот автор и поларен истражувач Хавиер Качо.[57]
  • Британскиот романтичен романописец Рози Томас (псевдоним на Џејни Кинг) ја напишала својата книга Сонце на полноќ во бугарската база во текот на австралското лето 2002/03 година.[58][59]
  • Островот придонесува за мизансценот на трилерот на Антарктикот од 2016 година „Убиствениот Брод“ од Сајмон Бофор (заеднички псевдоним на Елизабет Крувис и Бо Рифенбург), со акција што се шири од Хана Поинт до полуостровот Бајерс преку плажата Иванов.[60][61]
  • Именувањето на Св. Борис, по бугарски светец го потсетил британскиот печат во врска со победата на Борис Џонсон на изборите за градоначалник на Лондон на 2 мај 2008 година, токму тој ден бил Денот на Свети Борис, според Бугарската православна црква.[62]
  • Насловната страна на албумот VA Under Heaven: Vinson Massif (2010) всушност не содржи фотографија од Винсоновиот Масив, туку една од врвовите Елена, Јаворов и Делчев.[63] И сликата и погрешната идентификација можеби потекнуваат од записот „Винсон масив“ на веб-страницата „Seven Summits Quest“.[64]

Библиографија

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ One-Sixth of the World – Putin Hands Out Special Assignment to Recover Old Names of Russian Lands. Vesti News, 29 April 2018
  2. ↑ Livingston Island. British Antarctic Territory Gazetteer. UK Antarctic Place-names Committee (Narrative fragment: “Ostrov Smolensk, so called by RAE after the Battle of Smolensk in 1812 (Bellingshausen, 1831a, sheet 62)”)
  3. ↑ L. Ivanov. General Geography and History of Livingston Island. In: Bulgarian Antarctic Research: A Synthesis. Eds. C. Pimpirev and N. Chipev. Sofia: St. Kliment Ohridski University Press, 2015. pp. 17–28. ISBN 978-954-07-3939-7
  4. ↑ 4,0 4,1 Deception Island: Management Package. Measure 10 (2012) Annex. ATCM XXXV Final Report. Hobart, Australia, 2012
  5. ↑ S. Kraus, A. Kurbatov and M. Yates. Geochemical signatures of tephras from Quaternary Antarctic Peninsula volcanoes. Andean Geology 40 (2013) 1. pp. 1–40
  6. ↑ L. Ivanov. Antarctica: Livingston Island and Greenwich, Robert, Snow and Smith Islands. Scale 1:120000 topographic map. Troyan: Manfred Wörner Foundation, 2010. ISBN 978-954-92032-9-5 (First edition 2009. ISBN 978-954-92032-6-4)
  7. ↑ 7,0 7,1 L. Ivanov and N. Ivanova. The World of Antarctica. Generis Publishing, 2022. pp. 24–30, pp. 115–117. ISBN 979-8-88676-403-1 (2014 Bulgarian edition of the book)
  8. ↑ J. López Martínez. Geología de la Antártida Occidental. Simposios T3. Salamanca: III Congreso Geológico de España y VIII Congreso Latinoamericano de Geología, 1992. pp. 271–282
  9. ↑ E. Serrano and J. López Martínez. Rock glaciers in the South Shetland Islands, Western Antarctica. Geomorphology 35 (2000) 1. pp. 145–162
  10. ↑ M. Toro, A. Camacho, C. Rochera, E. Rico, M. Bañón, E. Fernández-Valiente, E. Marco, A. Justel, M. Avendaño, Y. Ariosa, W. Vincent and A. Quesada. Limnological characteristics of the freshwater ecosystems of Byers Peninsula, Livingston Island in maritime Antarctica. Polar Biology 30 (2007). pp. 635–649
  11. ↑ AUSPOS Online GPS Processing Report: Job number #101306. Space Geodesy Analysis Centre, The National Mapping Division. Geoscience Australia, 22 December 2003. 5 pp.
  12. ↑ 12,0 12,1 D. Gildea. Antarctica, Antarctic Peninsula, Livingston Island, South Shetland Islands, Second Ascent of Mt. Friesland and New Altitude. The American Alpine Journal 46 (2004) 78. pp. 329–331
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 D. Boyanov and N. Petkov. The Peaks of Tangra Mountains: Project Report Part Two 2016/17. Sofia, February 2017 (in Bulgarian)
  14. ↑ I.M. Howat, C. Porter, B.E. Smith, M.-J. Noh and P. Morin. The Reference Elevation Model of Antarctica. The Cryosphere 13, 2019. pp. 665–674 (Antarctic REMA Exlorer)
  15. ↑ 15,0 15,1 D. Gildea. Mountaineering in Antarctica: complete guide: Travel guide. Primento and Editions Nevicata, 2015. 192 pp. ISBN 978-2-51103-136-0
  16. ↑ Antarctica: Livingston Island. Climb Magazine, Issue 14. Kettering, UK, April 2006. pp. 89–91
  17. ↑ L. Ivanov. Livingston Island: Tangra Mountains, Komini Peak, west slope new rock route; Lyaskovets Peak, first ascent; Zograf Peak, first ascent; Vidin Heights, Melnik Peak, Melnik Ridge, first ascent. The American Alpine Journal, 2005. pp. 312–315
  18. ↑ J. Purdy. Laurie’s Sailing Directory of the Ethiopic or Southern Atlantic Ocean; Including the Coasts of Brasil etc. to the Rio de la Plata, the Coast thence to Cape Horn, and the African Coast to the Cape of Good Hope etc; Including the Islands between the Two Coasts. 4th ed. London: Richard Laurie, 1855. p. 173 (Excerpts from reports by early explorers of the South Shetlands, pp. 166–173)
  19. ↑ N. Chipev and K. Veltchev. Livingston Island: an Environment for Antarctic Life. In: Bulgarian Antarctic Research: Life Sciences. Vol. 1. Eds. S. Golovatch and L. Penev. Sofia: Pensoft Publishers, 1996. pp.  1–6
  20. ↑ D. Gildea. Omega Livingston Island GPS Expedition 2003. Dispatches, 17 December 2003
  21. ↑ Antarctic Sun, March 6, 2009
  22. ↑ C. Recio, F. Navarro, J. Otero, J. Lapazaran and S. Gonzàlez. Effects of recent cooling in the Antarctic Peninsula on snow density and surface mass balance. Polish Polar Research 39 (2018) 4. pp. 457–480
  23. ↑ L. Ivanov. SCAR SCAGI National Report 2017 Bulgaria. Bremerhaven, 12–13 June 2017. (Mapping on slide 9 of the linked report)
  24. ↑ C. Darwin. Journal of researches into the natural history and geology of the countries visited during the voyage of H.M.S. Beagle round the world, under the Command of Capt. Fitz Roy, R.N. 2nd ed. London: John Murray, 1845. p. 249
  25. ↑ L. Sancho, F. Schulz, B. Schroeter and L. Kappen. Bryophyte and lichen flora of South Bay (Livingston Island: South Shetland Islands, Antarctica). Nova Hedwigia 68 (1999) No. 3–4. pp. 301–337
  26. ↑ 26,0 26,1 R. Headland. A Chronology of Antarctic Exploration: A Synopsis of Events and Activities From the Earliest Times Until the International Polar Years, 2007–09. London: Bernard Quaritch, 2009. 722 pp. (1989 first edition)
  27. ↑ Ф. Беллингсгаузен. Двукратные изыскания в Южном Ледовитом Океане, и плавание вокруг света, в продолжение 1819, 1820 и 1821 годов. Две части. С атласом в 64 л. Санкт-Петербург. В типографии Глазунова, 1831. Ч. I 397 с., ч. II 326 с.
  28. ↑ L. Mollá. El navío San Telmo: Una historia sin final. Архивирано на 30 ноември 2019 г. Puerto de Santa María, abril de 2000
  29. ↑ Manuel Martín-Bueno. Catedrático de Arqueología. University of Zaragoza Arqueología Antártica:El Proyecto San Telmo y el descubrimiento de Terra Australis Antarctica.[мртва врска]
  30. ↑ E. Stackpole. The American Sealers and the Discovery of the Continent of Antarctica: The voyage of the Huron and the Huntress. Mystic, Connecticut, 1955. 86 pp.
  31. ↑ B. Basberg and R. Headland. The 19th Century Antarctic Sealing Industry: Sources, Data and Economic Significance. SCAR Open Science Conference. St. Petersburg, 2008. 24 pp.
  32. ↑ R. Lewis Smith and H. Simpson. Early Nineteenth century sealers' refuges on Livingston Island, South Shetland Islands. British Antarctic Survey Bulletin 74 (1987). pp. 49–72
  33. ↑ A. Zarankin and M. Senatore. Archaeology in Antarctica: Nineteenth-Century Capitalism Expansion Strategies. International Journal of Historical Archaeology 9 (2005) 1. pp. 43–56
  34. ↑ D. Torres. Observations on ca. 175-year old human remains from Antarctica (Cape Shirreff, Livingston Island, South Shetlands). International Journal of Circumpolar Health 58 (1999) 2. pp. 72–83
  35. ↑ T. Smith. A Narrative of the Life, Travels, and Sufferings of Thomas W. Smith etc. Boston: W.C. Hill, 1844. pp. 159–163
  36. ↑ K.-H. Kock. Antarctic Fish and Fisheries. Cambridge University Press, 1992. 359 pp.
  37. ↑ R. Wilson. National Interests and Claims in the Antarctic Архивирано на 11 декември 2017 г.. Arctic 17 (1964) No. 1. pp. 1–64
  38. ↑ Livingston Island. UK Antarctic Place-names Committee. BAT Gazetteer, row 4451
  39. ↑ Discovering Antarctica Overview. Discovery Channel UK website, 2012
  40. ↑ 14 November 2004: Tangra. Discovering Antarctica Timeline. Discovery Channel UK website, 2012
  41. ↑ 41,0 41,1 Management Plan for Antarctic Specially Protected Area No. 126 Byers Peninsula. Measure 4 (2016), ATCM XXXIX Final Report. Santiago, 2016
  42. ↑ Byers Peninsula, Livingston Island. BirdLife data zone: Important Bird Areas. BirdLife International, 2019
  43. ↑ Management Plan for Antarctic Specially Protected Area No. 149 Cape Shirreff and San Telmo Island. Measure 2 (2005), Annex H, ATCM XXVIII Final Report. Stockholm, 2005
  44. ↑ Certificate of the Livingston Island Museum. Sofia: National Museum of History, October 2012 (in Bulgarian)
  45. ↑ National Research Council. Appendix A: Tourism. Science and Stewardship in the Antarctic. Washington, DC: The National Academies Press, 1993. 124 pp. ISBN 978-0-309-04947-4
  46. ↑ B. Lazarov. The Three Monuments of the Cyrillic Alphabet. Архивирано на 27 март 2019 г. EUSCOOP News from Bulgaria, 13 March 2018
  47. ↑ L. Ivanov. Toponymic Guidelines for Antarctica. Sofia: Antarctic Place-names Commission of Bulgaria, 1995
  48. ↑ Romanization System In Bulgaria. Tenth United Nations Conference on the Standardization of Geographical Names. New York, 2012
  49. ↑ Romanization of Bulgarian: BGN/PCGN 2013 Agreement
  50. ↑ S. Romeo. IceAxe.TV Antarctic Peninsula Ski Cruise Update 4. TetonAT website, 2009
  51. ↑ T. Crocker. Livingston Island, South Shetlands. Liftlines Skiing and Snowboarding Forums, 17 November 2011
  52. ↑ Vidin Info (in Bulgarian)
  53. ↑ Gotse Delchev Municipality site (in Bulgarian)
  54. ↑ Razgrad News (in Bulgarian)
  55. ↑ Lovech City Council site[мртва врска] (in Bulgarian)
  56. ↑ Gradski Vestnik (in Bulgarian)
  57. ↑ J. Cacho. Las aventuras de Piti en la Antártida. Madrid: Ediciones Tao, 2001. 215 p. ISBN 978-84921-2806-8 (Bulgarian edition Архивирано на 5 октомври 2022 г. in 2008)
  58. ↑ R. Thomas. Sun at Midnight. Архивирано на 28 јануари 2019 г. HarperCollins, 2005. 496 pp. ISBN 978-0-00-717352-5
  59. ↑ Q&A with Rosie Thomas. Архивирано на 28 јануари 2019 г. Connect with Chicklit Club, July 2017
  60. ↑ S. Beaufort. The Killing Ship. Sutton, Surrey: Severn House Publishers, 2016. 224 pp. ISBN 978-0-7278-8639-2
  61. ↑ The Killing Ship. Susanna Gregory Website, 2019
  62. ↑ M. Kennedy. St Boris's big day. The Guardian, 3 May 2008
  63. ↑ Under Heaven: Vinson Massif. Album, August 2010
  64. ↑ Vinson Massif. The Seven Summits Quest, June 2008

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Ливингстон_(остров)&oldid=5216101“