Балади (Шопен)
Четирите балади на Фредерик Шопен се дела со еден став за соло пијано, компонирани помеѓу 1831 и 1842 година. Тие се сметаат за едни од најважните и најпредизвикувачките дела во стандардниот репертоар за пијано.[1][2][3]
Облик
Поимот „балада“ бил користен од Шопен во смисла на балетски интерлудиум или танц, што е еднакво на старата италијанска балата, но поимот може да има и конотации на средновековната јуначка балада, наративна минстрал-песна, често со фантазиски одлик. Има драматични и танцови елементи во употребата на жанрот од страна на Шопен, и може да се каже дека е пионер на баладата како апстрактен музички облик. Се вели дека четирите балади биле вдахнати од пријателот на Шопен, поетот Адам Мицкевич.[1][4] Сепак, точното вдахновение за секоја поединечна балада е нејасна и спорно.
Иако баладите не одговараат точно на обликот на соната, „обликот на баладата“ создадена од Шопен за неговите четири балади е варијанта на обликот на соната со специфични несовпаѓања, како што е репризата на огледалото (претставувајќи ги двете експозициски теми во обратен редослед за време на рекапитулацијата). Баладите директно влијаеле на композиторите како Франц Лист и Јоханес Брамс кои, по Шопен, напишале свои балади.[2]
Покрај споделувањето на насловот, четирите балади се ентитети различни еден од друг. Според композиторот и музички критичар Луј Елерт, „Секоја [балада] целосно се разликува од другите, и тие имаат само едно нешто заедничко – нивната романтична работа и благородноста на нивните мотиви“.[2] Меѓутоа, современите теоретичари покажаа дека баладите имаат многу заедничко, како што е „баладниот метар“ (6
4 или 6
8) и одредени формални практики како што е реприза на огледалото и одложување на структурната доминанта.
Балада бр.1
Баладата бр. 1 во г-мол, оп. 23, била завршена во 1835 година во Париз.[5]
Балада бр.2
Баладата бр. 2 во Ф-дур, оп. 38, била составена од 1836 до 1839 година во Ноан, Франција и на шпанскиот остров Мајорка.
Балада бр.3
Баладата бр. 3 во А ♭ дур, оп. 47, е составена во 1841 година во Ноан.[6]
Балада бр.4
Баладата бр. 4 во Ф-мол, оп. 52, била компонирана во 1842 година во Париз и Ноан и ревидирана во 1843 година.[6]
Снимки
Четирите балади се снимени од многу пијанисти, меѓу кои Артур Рубинштајн, Владимир Ашкенази, Дину Липати, Свјатослав Рихтер, Марта Аргерич, Емануел Акс, Андреј Гаврилов, Јунди Ли, Сеонг-Џин Чо, Мареј Перахија и Кристијан Цимерман.[7] Весникот Guardian ја опишал снимката на Кристијан Цимерман со Дојче Грамофон како „клучна снимка“.[7]
Наводи
- ↑ 1,0 1,1 „Chopin: Complete Music Analysis - Ballades“. ourchopin.com. Посетено на 16 март 2023.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Huneker, James (1921). Chopin: the Man and his Music. стр. 414. ISBN 1-60303-588-5. Посетено на 16 март 2023.
- ↑ Samson, Jim (1992). Chopin: the Four Ballades. Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9780511611650. ISBN 9780511611650.
- ↑ Zakrzewska, Dorota (1999). „Adam Mickiewicz's "Ballady" and Chopin's Ballades“. Polish Music Journal. 2 (1–2). ISSN 1521-6039. Посетено на 16 март 2023.
- ↑ Smaliek, William; Trochimczyk, Maja (2015). Fréderic Chopin: A Research and Information Guide (2. изд.). Њујорк и Лондон: Routledge. стр. xxviii. ISBN 978-0-415-99884-0.
- ↑ 6,0 6,1 Bielecki, Artur. „Ballades“. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina. Посетено на 16 март 2023.
- ↑ 7,0 7,1 „Building a classical library - Chopin: Four Ballades“ (англиски). 11 август 2000. Посетено на 16 март 2023.
Надворешни врски
 |
„Балади (Шопен)“ на Ризницата ? |
- [[scores:Category:{{{id}}}|Слободни партитури од Балади (Шопен)]] од проектот „Меѓународна библиотека на партитури“
|