Καλή χρονιά

Αγαπήστε τους γύρω σας!
Προσφέρετε αγάπη...
Καλοσύνη...
Ελπίδα...
Ένα μικρό δώρο...
Ένα λουλούδι...
Μια επίσκεψη...
Με αυτό τον τρόπο θα κάνετε τους άλλους να νιώσουν
Ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι.

Η εξομολόγηση δεν είναι μία τυπική και πρόχειρη πράξη, από συνήθεια "για το καλό" και... λόγω των εορτών

Η εξομολόγηση είναι θεοπαράδοτη εντολή
Και αποτελεί ένα των μυστηρίων της Εκκλησίας μας.
Η εξομολόγηση δεν είναι μία τυπική, από συνήθεια
"Για το καλό" και λόγω των εορτών
Βεβιασμένη και πρόχειρη πράξη
Από ένα και μόνο καθήκον ή υποχρέωση
Και προς ψυχολογική εκτόνωση.
Η εξομολόγηση θα πρέπει να είναι συνδυασμένη
Πάντοτε με τη μετάνοια.
Μας έλεγε Αγιορείτης Γέροντας:
Πολλοί εξομολογούνται, λίγοι μετανοούν! (Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης).
Η μετάνοια είναι μία ελεύθερη, καλλιεργημένη
Εσωτερική διεργασία επιμελημένη, συντριβής και λύπης
Για την απομάκρυνση από τον Θεό δια της αμαρτίας.
Η μετάνοια η αληθινή δεν συνδυάζεται με την αφόρητη θλίψη
Την υπερβολική στενοχώρια και τις αδυσώπητες ενοχές.
Τότε δεν είναι μάλλον ειλικρινής μετάνοια, αλλά κρυφός εγωισμός
Στραπατσάρισμα του "εγώ", θυμός με τον εαυτό μας
Που εκδικείται γιατί εκτίθεται και ντροπιάζεται και δεν ανέχεται κάτι τέτοιο.
Μετάνοια σημαίνει αλλαγή νου, νοοτροπίας, μεταβολισμός
Εγκεντρισμός χρηστοήθειας, μίσος της αμαρτίας.
Μετάνοια ακόμη σημαίνει αγάπη της αρετής, καλοκαγαθία, επιθυμία, προθυμία
Και διάθεση σφοδρή επανασυνδέσεως με τον Χριστό
Δια της Χάριτος του πανσθενουργού Αγίου Πνεύματος.
Η μετάνοια ξεκινά από τα βάθη της καρδιάς, ολοκληρώνεται όμως απαραίτητα
Στο μυστήριο της Θείας και Ιεράς εξομολογήσεως.
Ο εξομολογούμενος εξομολογείται ειλικρινά και ταπεινά ενώπιον του εξομολόγου
Ως εν προσώπω του Χριστού.
Κανένας επιστήμονας, ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχίατρος, κοινωνιολόγος, φιλόσοφος, θεολόγος
Δεν μπορεί ν' αντικαταστήσει τον εξομολόγο.
Καμία εικόνα, έστω και η πιο θαυματουργή
Δεν μπορεί να δώσει αυτό που δίνει το πετραχήλι του εξομολόγου, την άφεση των αμαρτιών.
Ο εξομολόγος αναλαμβάνει τον εξομολογούμενο, τον υιοθετεί και τον αναγεννά πνευματικά
Γι' αυτό και ονομάζεται πνευματικός πατέρας.
Η πνευματική πατρότητα κανονικά είναι ισόβια, ιερή και δυνατή, δυνατότερη και συγγενικού δεσμού.
Ο πνευματικός τοκετός είναι οδυνηρός.
Ο εξομολόγος με φόβο Θεού "ως λόγον αποδώσων", γνώση, ταπείνωση και αγάπη
Παρακολουθεί τον αγώνα του εξομολογούμενου
Και τον χειραγωγεί διακριτικά στην ανοδική πορεία της εν Χριστώ ζωής.

Η λίστα της μαμάς...

Να μαγειρέψω να έχουμε να φάμε
Να σκουπίσω πριν τα σκουπίσει όλα μπουσουλώντας το παιδί
Να σφουγγαρίσω
Να ξεσκονίσω, παίρνοντας και τα τελευταία υπολείμματα σκόνης
Να φτιάξω τα ντουλάπια μας
Γιατί έτσι όπως είναι ούτε κάλτσες δεν μπορούμε να βρούμε
Να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα
Να βάλω πλυντήριο τα παπλώματα
Να απλώσω την χτεσινή μπουγάδα
Να παίξω με το παιδί για να μην γίνει μουρόχαυλο που λέει και μια κυρία
Να κάνω αποτρίχωση πριν ξεκινήσει ο άντρας μου να με φωνάζει Μήτσο
Να πλύνω το σωρό από πιάτα που με περιμένει στο νεροχύτη
Να κάνω μια μάσκα προσώπου μπας και ξεμπλοκάρει λίγο και το μυαλό
Να αλλάξω σεντόνια σε όλους μας
Να καθαρίσω το μπάνιο
Να πλύνω όλα τα κουκλάκια του παιδιού, μου φαίνεται άλλαξαν χρώμα
Να ποτίσω τα λουλούδια πριν γίνουν όλα καφέ
Να πάω σουπερμάρκετ και κρεοπωλείο
Να σιδερώσω πριν πέσουν και με πλακώσουν τα ρούχα
Να τηλεφωνήσω στην μάνα μου να δω τι κάνει
Να πάρω και καμιά φίλη πριν ξεχάσουν την ύπαρξή μου
Να πάμε στην παιδική χαρά να κοινωνικοποιηθεί το μικρό
Να συνεννοηθώ με παιδίατρο για το επόμενο εμβόλιο
Να βρω τι θα κάνουμε το Σαββατοκύριακο για να μην κλειστούμε σπίτι
Να χαμογελώ δίνοντας κουράγιο σε όποιον κινείται δίπλα μου
Να αγκαλιάσω με πάθος τον άντρα μου μόλις γυρίσει
Να συνεχίσω να χαμογελώ όταν μου πετάξει το φαΐ στα μούτρα το παιδί
Να έχω θετική ενέργεια για να το εισπράττει το παιδί και να μεγαλώνει καλά
Να συζητήσω με τον άντρα μου για το πώς πέρασε τη μέρα του στη δουλειά
Να κάνω μπάνιο το παιδί και να το κοιμήσω
Να περάσω και άλλη ποιοτική ώρα με τον άντρα μου
Να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, έστω το δεκάλεπτο που δικαιούμαι....

ΥΠ. 1. Να μην αρρωστήσω και σήμερα, γιατί δεν προλαβαίνω να το περάσω κι αυτό
ΥΠ. 2 Μην καταρρεύσεις, έχει κι άλλα η αυριανή λίστα.

Αφιερωμένο σε κάθε μανούλα εκεί έξω!
Να ξέρει είναι ο προσωπικός και καθημερινός μου μικρός ήρωας....

Μαρίνα Φραγκεσκίδου

Δεν είναι η τροφή που θα μας δώσει αξία ενώπιον Του

Ο Θεός μας έδωσε την ελευθερία
Του τι θα φάμε και τι όχι
Αφού δεν είναι η τροφή
Που καθορίζει τη θέση μας απέναντί του
Δεν είναι η τροφή που θα μας δώσει αξία ενώπιον Του.
"Βρώμα ημάς ου παρίστησι τω Θεώ
Ούτε γαρ εάν φάγωμεν περισσεύομεν
Ούτε γαρ εάν μη φάγωμεν υστερούμεθα".
Το όλο θέμα ήταν καθαρά πνευματικό,
Και οι λέξεις "περισσεύομεν" και "υστερούμεθα"
Δεν αναφέρονται στο σωματικό χορτασμό
Αλλά στην πρόοδο ή την υστέρηση των αρετών.
Η βρώση των ειδωλοθύτων ήταν μόνο η αφορμή.
Η ρίζα του προβλήματος ήταν οι σχέσεις των ανθρώπων με το Θεό και με τους συνανθρώπους τους
Η ελευθέρια που μας έδωσε ο Θεός και πως αυτή η ελευθερία
Γίνεται κάποιες φορές αιτία σκανδαλισμού για τους αδελφούς μας.
Ο Απόστολος Παύλος αναγνωρίζει την ελευθερία του χριστιανού
Αλλά δεν αναγνωρίζει την κακή χρήση της
Γιατί θα γίνει πρόσκομμα για τους ασθενείς αδελφούς μας.
"Βλέπετε δε μήπως η εξουσία υμών αύτη πρόσκομμα γένηται τοις ασθενούσιν"
Και αιτία σκανδαλισμού για τους αδελφούς μας.
Δεν είναι δυνατόν η ελευθερία και η αγάπη να χωρίζονται η μία από την άλλη.
Είναι ελεύθεροι οι Χριστιανοί να φάνε από τα ειδωλόθυτα.
Αυτή η ελευθερία όμως συνδέεται άμεσα και με την κοινωνία αγάπης και της υπευθυνότητας μας
Έναντι των άλλων ανθρώπων.
Δεν μπορεί συνεπώς η ελευθερία του πιστού ανθρώπου
Να λειτουργήσει ξέχωρα από την αγάπη του στους άλλους ανθρώπους
Δεν μπορεί ελευθερία αυτή να καταργήσει την αγάπη
Γιατί οι δύο αυτές έννοιες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.
Η ελευθερία δεν υπάρχει χωρίς την αγάπη και δεν ορίζεται παρά με την αγάπη.
Είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και σεβόμαστε ειλικρινά την ελευθερία των άλλων
Μόνο όταν αγαπάμε ειλικρινά τους άλλους.

Θα μου αρκεί που θα ζεις πάντα μέσα μου...

Εγώ θέλω να μιλάω μαζί σου ασταμάτητα
Και να μοιράζομαι και να μοιράζεσαι
Και να θέλω να σου κρυφτώ
Και να μην μπορώ γιατί με ξέρεις τόσο καλά
Και με νιώθεις και με καταλαβαίνεις και σε καταλαβαίνω
Και να καθρεπτίζομαι στα μάτια σου
Και να βλέπω τον εαυτό μου
Και να χαίρομαι μ΄αυτό
Και να με πειράζεις με τα αστεία σου και να νευριάζω
Και να διαβάζω τις σκέψεις σου και να τρελαίνεσαι
Και να συμβαίνει μαζί σου αυτό το μαγικό
Και να απορώ ακόμα και εγώ
Και να μου παίρνεις δώρα γλειφιτζούρια
Και να σου παίρνω δώρα γλειφιτζούρια
Και να ανυπομονώ να έρθει η επόμενη πανσέληνος για να μου πεις σ΄αγαπώ
Και να μου φαίνεται τόσο μεγάλη η αναμονή
Που να μετονομάζω το στρογγυλό φωτιστικό στο ταβάνι σε φεγγάρι
Και το μαύρο ταβάνι σε μπλε ουρανό
Και να μου λες πως μ΄αγαπάς
Και να σου λέω πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί σου
Και να μην πρέπει να στο πω μα να στο χρωστώ
Και να με νοιάζεσαι, και να με προσέχεις
Και να μου φτιάχνεις καφέ, και να σου φτιάχνω καφέ
Και να ψάχνεις αφορμή να κατεβαίνεις τις σκάλες
Και να έρχεσαι, και να φεύγεις
Και να αντικρίζεις το πλατύσκαλο και να θυμάσαι
Και να χαμογελάς, και να χαμογελώ
Και να σκέφτομαι πως να σε γλιτώσω από εμένα
Και να μην μπορώ να φύγω από ΄σένα
Και να ταξιδεύουμε στο Λονδίνο, στη Βαρκελώνη, στο πουθενά, παντού
Και να κάνουμε όνειρα και την ίδια στιγμή να τα γκρεμίζουμε
Και πάλι να τα ξαναχτίζουμε
Και να νιώθεις πως είμαι η μοναδική ευκαιρία που σου έδωσε ο Θεός
Για να είσαι ευτυχισμένος, και να μου το λες και να το νιώθω και εγώ
Και να μου κάνεις δώρο κάρτα δώρου
Και να τρελαίνομαι και να θέλω να κλάψω, να γελάσω να σε πάρω αγκαλιά
Και να μην σε αφήσω ποτέ
Και να θέλω να σου λέω όλη μέρα ευχαριστώ
Και να με μαλώνεις, και να μου λες συγνώμη, και να σε μαλώνω
Και να θέλω να μαγειρεύουμε μαζί, να κάνουμε έρωτα, να ονειρευτούμε να φάμε κρέπα σοκολάτα
Και να σου ζητάω να με παντρευτείς και να αναρωτιέμαι τι λέω
Και πάραυτα να ταξιδεύω ως τη Σίφνο
Και αναγκαστικά να ξανά επιστρέφω
Και να θέλω να σε φροντίζω να έχεις πάντα καθαρά σιδερωμένα ρούχα, ζεστό φαγητό
Και να μην μπορώ και να στεναχωριέμαι
Και να μου χαρίζεις ηλιοτρόπια, και να μην μπορώ να τα πάρω
Μα να είναι σαν να τα κρατώ στα χέρια μου καιρό
Και να είσαι τρελαμένος με τα μάτια μου
Και εγώ να μην μπορώ να καταλάβω το γιατί
Και να ξέρω πως όλα θα τελειώσουν γρήγορα
Και συγχρόνως να κάνω όνειρα για το σπίτι στο νησί
Και να ξέρω πως και να τελειώσουν όλα, μέσα μας δεν τελειώνει τίποτα
Και να φοβάμαι μην σε κερδίσουν χέρια που δεν αξίζουν να σε κρατούν και να πονάω
Και να αναρωτιέμαι που ήσουν όλη την υπόλοιπη ζωή μου
Και να ιδρώνεις για΄μένα, και να ανατριχιάζεις για΄μένα
Και να θέλω να σου δώσω τα πάντα
Και πάντα να νιώθω τα χέρια μου αδειανά
Και να αισθάνομαι συνέχεια πως σου αξίζει μόνο το καλύτερο
Και να μισώ τον εαυτό μου που δεν είμαι εγώ αυτό
Και να ανοίγομαι και να σου μιλάω για τις πληγές μου
Και καταβάθος να ντρέπομαι, και να μην θέλω
Και στο βάθος να τρελαίνομαι να μου λες τη γνώμη σου για το κάθε τι
Και να σε ξεματιάζω, και να κάνω τα πάντα για να σου πάρω τον πονοκέφαλο και να νευριάζεις
Και να ανατριχιάζεις συνεχώς με το παραμικρό
Και να ανατριχιάζω και εγώ
Και να προσπαθείς να αλλάξεις το πουλόβερ σου
Γιατί νομίζεις πως έτσι θα μου αρέσεις περισσότερο
Και να μην χορταίνω να σε πειράζω γι΄αυτό
Και να καπνίζεις τσιγάρο και να αναπνέω τον καπνό σου
Και να μην με νοιάζει, απλά να σκέφτομαι ότι μοιράζομαι μαζί σου κάτι
Και να φοβάμαι πως κάνεις παραπάνω πράγματα γιατί δεν είμαι δικιά σου
Και να θυμώνω, και να στεναχωριέμαι, και να μπερδεύομαι
Και να καθρεφτίζονται τα σώματά μας στην οθόνη
Και να βλέπω τα χέρια σου να με χαϊδεύουν
Και να παρακαλάω να μην σβηστεί ποτέ αυτή η εικόνα από τη μνήμη μου
Και να σου αφιερώνω τραγούδια
Και να μου γράφεις cd με τα τραγούδια μας
Και να αρνούμαι να ακούσω ράδιο, και να ακούω μόνο τα cd σου
Και να μου δίνεις να δω ταινίες και να τις κρατώ κρυφά χωρίς να τις δω
Γιατί καταβάθος λαχταρώ να τις δω στην αγκαλιά σου, και να μην στο λέω
Και να ξέρεις πόσο φοβάμαι το σκοτάδι, και να νιώθω πως με κάποιο τρόπο είσαι πάντα εκεί
Και μου ανάβεις το φως, και ας μην είσαι εκεί
Και να με βλέπεις όπως δεν με έχει δει κανείς άλλος στη ζωή μου ως τώρα
Και να με ξέρεις όπως άλλος κανείς
Και να μου τρίβεις το λαιμό
Και να σου κρατώ το χέρι, και να μου φιλάς το χέρι
Και να δακτυλογραφώ τα κείμενά μας, και να αγχώνομαι και εσύ να με καθησυχάζεις
Και να με βγάζεις φωτογραφίες, και να θυμώνω
Και να μας βγάζω φωτογραφίες, και να τις χαζεύω ώρες μετά
Ξανά και ξανά
Και να σου λέω πως πέρασα το Σαββατοκύριακο χώρια σου
Και να μου λες τι είδες στα όνειρά σου
Και να ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι δίπλα σου, στο κρεβάτι σου, στη μεριά μου
Και να ονειρεύεσαι ότι με κρατάς αγκαλιά
Και μοιραζόμαστε τη θέα από το δωμάτιό σου
Και να μου χαρίζεις το εισιτήριο σου
Και να θέλω να το κάνω και εγώ μα να μην το κάνω
Και να μην γελάω με τα αστεία σου
Και να προσπαθείς να με κάνεις να γελάω περισσότερο
Και να θέλεις να κοιμηθείς και άλλο το πρωί αλλά να ξυπνάς για να έρθεις νωρίς
Και να νευριάζεις όταν σε παίρνει ο ύπνος, και να σε πειράζω
Και να ξαφνιάζομαι όταν έρχεσαι νωρίτερα, και να γελάω
Και να χαϊδεύω το μπράτσο σου, την κοιλιά σου, τα χέρια σου
Και να θέλω να σου πω πόσο ανάγκη σε έχω, και να μην το κάνω
Και να θέλω να σε διώξω μακριά από ΄μένα και πάλι να μην το κάνω
Και να είμαι δυστυχισμένη όταν έχω άδικο, όταν νευριάζω χωρίς λόγο
Και να είμαι ευτυχισμένη όταν με καταλαβαίνεις
Και να είμαι μακριά σου, και να έχω τόσο ανάγκη να ήσουν δίπλα μου
Και να σε λέω ψυχούλα μου
Και τελικά να το αισθάνομαι τόσο δυνατά, τόσο που να το ακούς
Και να κλαίω, και να είσαι χιλιόμετρα μακριά μα να ακούς τα αναφιλητά μου
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις
Και να με αγκαλιάζεις όταν αγχώνομαι, όταν αγωνιώ
Και να με παρηγορείς όταν πονάω
Και να απορώ πώς με δέχεσαι έτσι όπως είμαι
Και να φοβάσαι πως με τρομάζεις, και να μην τρομάζω ποτέ
Και να αισθάνομαι τόσο βαθιά που να μην μπορώ να βρω τα λόγια να το εκφράσω
Και να είμαι τόσο μπερδεμένη που να μην ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω
Και να φοβάμαι μήπως δεν είσαι ακριβώς αυτός που δείχνεις
Και να θυμώνω που σε αμφισβητώ, και να σε εμπιστεύομαι
Και να με προσέχεις περισσότερο από εμένα
Και να με νοιάζεσαι πιο πολύ απ΄όλους τους άλλους στη ζωή μου
Και να φοβάμαι τόσο μα όταν είμαι δίπλα σου να νιώθω τόσο ασφαλής
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να ανοίγομαι, και να σου λέω όλες τις αλήθειες αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να σε παρακαλάω να μην με απογοητεύσεις
Και κάθε μέρα να νομίζω πως είναι η τελευταία
Και κάθε μέρα να νομίζω πως είναι η πρώτη
Και παρ΄όλα αυτά να περιμένω ένα σημάδι, όχι από΄μένα, όχι από ΄σένα
Και να μην έρχεται ποτέ
Και να με κάνεις να ξεχνάω πια είμαι
Και να με κάνεις να ηρεμώ
Και να με κάνεις να αγχώνομαι απίστευτα και πάλι να ηρεμώ
Και να πρέπει να τελειώσουν όλα, και να ξέρουμε πως δεν τελειώνει τίποτα
Γιατί πρακτικά θα είμαι μακρυά σου
Γιατί ουσιαστικά θα είμαι δίπλα σου
Και να νιώθω πως όπου και αν είμαι, σε όποια αγκαλιά
Και να κοιμάμαι εγώ δίπλα σου θα ξυπνάω
Και να νιώθω την απουσία σου πιο έντονη από την παρουσία του καθένα
Και να πίνω ποτό, και να το μοιράζομαι μαζί σου
Και να καπνίζω και να με μαλώνεις
Και να σε νοιάζομαι
Και να μπερδεύομαι
Και να σε θέλω
Και να φεύγω
Και να έρχομαι
Και να φοβάμαι να τα ζητήσω όλα από τη ζωή μου για να μην το πληρώσω μετά
Και να τα θέλω όλα, και πάλι να κάνω πίσω
Και να φοβάμαι μην σε χάσω πριν σε ξεπεράσω
Και να φοβάμαι μην με χάσεις, μην χαθείς
Και να πέφτω, και να μου κρατάς το χέρι και να ξανασηκώνομαι
Και να σου ζητάω συγνώμη
Και να φοβάμαι μην με μισήσεις
Και να χαμογελώ με δάκρυα στα μάτια
Και να βγαίνω στο μπαλκόνι να δω το φεγγάρι
Και να σκέφτομαι πως ότι και να γίνει, η ζωή μου μπορεί να μοιάζει ίδια με πριν
Αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα είναι ίδια
Και να σε ευχαριστώ για αυτό
Και να με μισώ γι΄αυτό
Και να νιώθω να γυρίζουν όλα γύρω μου, και να είναι όλα σταθερά
Και να νιώθω να γυρίζουν όλα στο μυαλό μου σαν να έχω πιεί όλου του κόσμου το κρασί
Και όμως τελικά να παραμένουν όλα τόσο σταθερά, τόσο ίδια
Και να νιώθω τόσο ευτυχισμένη που η χαρά να φτάνει ως τα χείλη
Και να με πνίγει
Και να νιώθω τόσο άδεια και τόσο γεμάτη μαζί
Και να μου λες εσύ πως αυτό είναι ζωή
Και να μην ξέρω τι μου συμβαίνει στην πραγματικότητα
Και τελικά να ξέρω πολύ καλά τι μου συμβαίνει
Και να φοβάμαι να το παραδεχτώ
Και να απορώ με τον ευατό μου
Και να αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ
Και να απορώ πιο πολύ με΄σένα, με την υπομονή σου
Με την αντοχή σου
Και να θέλω να φύγω μακρυά, και να θέλω να μείνω για πάντα εδώ
Και να θέλεις να με χαϊδεύεις, και να σε μαλώνω
Και να νιώθω ότι απλά το μόνο που θέλεις είναι να υπάρχεις στη ζωη μου
Και να χαμογελώ γλυκά
Και να αισθάνομαι τόσο έντονα ότι θέλεις να με κάνεις να πιστέψω στα θαύματα
Ότι θέλεις να με κάνεις να ζήσω το θαύμα
Και να μην τα παρατάς εύκολα
Και να φοβάμαι να παραδεχτώ πως όλα πρέπει να σταματήσουν εδώ
Και να μην θέλω να το παραδεχτώ, και να μην θέλω να στο πω
Και να θυμώνεις όταν στο λέω
Μα βαθιά μέσα μου να παρακαλάω να φύγεις, να σωθείς
Και ας πονέσω, και ας πονάω, και ας μείνεις ανάμνηση
Θα μου αρκεί που θα ζείς πάντα μέσα μου
Είναι το μόνο δώρο που μπορώ να σου χαρίσω
Ότι θα είσαι για πάντα μέσα μου...
Όσο και αν πονάω...

Πηγή: http://izoimasmiavolta.blogspot.gr/

Μακάριοι οι πτωχοὶ τω πνεύματι

"Πτωχός" δεν είναι εκείνος που απλώς δεν έχει τίποτε
Ούτε εκείνος που εγκαταλείπει
Κάθε δική του προσπάθεια για να πετύχει κάτι.
Είναι εκείνος που ξέρει τα αληθινά του όρια του
Και η γνώση αυτή του δίνει την ευκαιρία
Και τη δυνατότητα να κινηθεί προς τους άλλους.
Όποιος αισθάνεται αυτάρκης ("πλούσιος")
Μπορεί τόσο να ενθουσιαστεί με τον εαυτό του
Ώστε να θέλουν να γίνουν οι άλλοι όπως αυτός.
Έτσι δεν μπορεί να βοηθήσει τους άλλους.
Και να σκεφθεί κανείς πως όλη η βοήθεια προς τους αδύνατους και ασθενείς
Για την οποία διαβάζουμε στα περιοδικά και στις εφημερίδες κάθε μέρα
Δίνεται από τέτοια αυτάρκη άτομα, κράτη ή οργανώσεις!
Όποιος είναι έντιμος με τον εαυτό του, ξέρει καλά ποιος είναι, πόσο "πτωχός" είναι.
Αυτό όμως δεν τον κάνει να παραιτηθεί των προσπαθειών του
Λόγω των οποιωνδήποτε περιορισμών ούτε απολυτοποιεί την ύπαρξη του.
Έτσι, από την αλήθεια για τον εαυτό του
Φτάνει ευκολότερα στην αλήθεια για τους άλλους ανθρώπους.
Για την έννοια του προσδιορισμού τω πνεύματι υποστηρίχθηκαν οι εξής κυρίως απόψεις:
α). Σημαίνει "εκουσίως", "με τη θέληση του" (Ευσέβιος, Κλήμης Αλεξ., Τερτυλλιανός...).
Με την έννοια αυτή η έκφραση τω πνεύματι συναντάται στα κείμενα της Νεκρής Θάλασσας.
Έτσι όμως μπορεί κανείς εσφαλμένα να οδηγηθεί να πιστέψει
Πως πρόκειται για κάποια ειδική κατηγορία ανθρώπων.
β). Σημαίνει τη συντριβή και ταπείνωση του πνεύματος αφενός
Την απόλυτη εξάρτηση από τον Θεό αφετέρου (Χρυσόστομος, Ζιγαβηνός, Ernst Lohmeyer κ.α.).
Σε αυτά θα είχε να παρατηρήσει κανείς τα εξής:
1). Στην πτωχεία, στο πένθος, στην πραότητα κ.λπ.
Όπως και στα αντίθετα τους (πλούτος, γέλως κ.λπ.)
Ο Ιησούς βλέπει μια παρούσα κατάσταση, και ο μακαρισμός των πτωχών, πενθούντων κ.λπ
Δεν αφορά απλώς το μέλλον των ανθρώπων αυτών αλλά και το παρόν.
Δεν θα γίνουν δηλαδή αυτοί κάποτε στο μέλλον μέλη της βασιλείας, αλλά είναι ήδη τώρα μέλη της.
2). Ένας τέτοιος μακαρισμός, που καταστρέφει κάθε είδος ανθρώπινης αυταρέσκειας
Στρέφεται εναντίον παντός είδους φαρισαϊσμού.
3). Ο Χρυσόστομος στη μακαριζόμενη πτωχεία βλέπει, όπως είδαμε και στα εισαγωγικά
Το αντίδοτο κατά της αλαζονείας και αυτάρκειας
Που υπήρξαν η ουσία του προπατορικού αμαρτήματος.
Ο Ματθαίος χρησιμοποιεί τριάντα δύο φορές την έκφραση βασιλεία των ουρανών
Και μόνο τρεις φορές (και ίσως άλλες δυο φορές ακόμη) την έκφραση βασιλεία του Θεού
Που πάντοτε χρησιμοποιούν ο Μάρκος, ο Λουκάς και ο Παύλος.
Δεν θα εξετάσουμε εδώ αν και κατά πόσο χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Ιησούς
Την έκφραση βασιλεία των ουρανών ή τα χρησιμοποίησε μόνον ο Ευαγγελιστής
Για να συμμορφωθεί προς τη συνήθεια των ραββίνων της εποχής του να αποφεύγουν το Θείο όνομα.
Ούτε η έκφραση βασιλεία των ουρανών δηλώνει δήθεν τον υπερβατικό χαρακτήρα της Βασιλείας
Γιατί και οι δύο εκφράσεις έχουν στον Ματθαίο το ίδιο νόημα:
Η Βασιλεία, είτε ως Βασιλεία των ουρανών είτε ως Βασιλεία του Θεού, είναι δώρο του Θεού
Και φυσικά δεν είναι προϊόν μιας φυσικής ή μηχανικής ανάπτυξης του εμπειρικού ανθρώπου.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως όλοι οι Μακαρισμοί είναι ανάλυση και ανάπτυξη του πρώτου.
Πτωχοί είναι ο απλός λαός, η Ματριόνα του Σολζενίτσιν, ο am-ha-arez, ο όχλος των Ευαγγελίων
Που ακολουθούσε τον Ιησού με δίψα να μάθει.
Στο Μτ 22,1-14 και παράλλ. οι πτωχοί καλούνται από τις ρύμες και τις οδούς
Στο εσχατολογικό τραπέζι.
Τα παιδιά στον Μκ 10,13-16 και παράλλ. ανήκουν στην ίδια κατηγορία.
Δεν είναι οι τάξεις αυτές των ανθρώπων σε καλύτερη μοίρα από τους ώριμους.
Αυτοί μόνο ξέρουν πως δεν ωρίμασαν και δεν έφτασαν στο σκοπό (PetrPokorny 1969, σ.19).
Ο "πτωχός", είτε τον πάρουμε με την έννοια του παρά την οδόν πληγωμένου
Είτε με την έννοια του καλού Σαμαρείτη, είναι ο άνθρωπος που ζει
Και βαστάει επάνω του τις ανάγκες του κόσμου.
Η "πτωχεία" με την έννοια αυτή είναι η αλήθεια με τον εαυτό μας και η συμμετοχή στη ζωή
Και στα προβλήματα των άλλων μέχρι θανάτου.
Σε αυτή την αλήθεια και σε αυτή τη συμμετοχή παρέχεται στον άνθρωπο η ευκαιρία
Να τοποθετηθεί σε έναν φωτεινότερο και καλύτερο κόσμο.
Ο Θεός έχει έτσι ρυθμίσει τα του κόσμου
Ώστε τελικά αυτήν την τοποθέτηση αλήθειας για τον εαυτό μας και συμμετοχής στη ζωή των άλλων
Να μην την απογοητεύει, αλλά να την προάγει και να τη βραβεύει.
Το να μη ζει κανείς στον κόσμο σαν "πτωχός" όσο υπάρχουν σε αυτόν "πτωχοί"
Αυτό από βιβλική άποψη σημαίνει καταδίκη.
Όποιος βγάλει έξω από τον εαυτό του την αλήθεια για τη "δυστυχία" του κόσμου
Αυτός δεν μπορεί να δοκιμάσει την αλήθεια ενός ευτυχισμένου κόσμου.

Ιδού εγω μεθ΄ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος

Η πίστη και η εμπιστοσύνη  στον Αρχηγό της πίστεως
Είναι το απαραίτητο εφόδιο για όσους βρίσκονται
Μέσα στο σκάφος της Εκκλησίας
Που πλέει μέσα στις τρικυμίες και φουρτούνες της ιστορίας.
Όποιος αφήνει τον εαυτό του να επηρεάζεται
Από εξωτερικούς παράγοντες
Από τα στοιχεία της φύσης
Από τις θλίψεις
Από τις δυσκολίες
Και από τις φοβερές περιστάσεις της ζωής
Μένει εκτεθειμένος και κινδυνεύει να καταποντιστεί.
Ο Αρχηγός της πίστεως, ο νικητής των αντίθεων δυνάμεων
Ο Υιός του Θεού είναι πάντοτε παρών, αναμένοντας την κραυγή
"Κύριε, σώσον με"
Για να προχωρήσει στη σωστική του παρέμβαση.
Ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι μέσα
Στις ταραχές της ζωής μας
Στις θλίψεις
Στους διωγμούς
Στους αντίθετους ανέμους
Και σε όλα τα εμπόδια
Εκείνος θα βρίσκεται δίπλα μας
Σύμφωνα με τη διαβεβαιώσή του προς τους μαθητές του
Και κατεπέκταση σε όλους μας:
"Ιδού εγω μεθ΄ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος" (Ματθ. 28,20).

Ο καλός Σαμαρείτης

"Όταν είσαι «Σαμαρείτης", λέει ο Χριστός
Πρέπει να αγνοείς τόσο το χρέος
Όσο και την ευγνωμοσύνη.
Είναι ανιδιοτελές αν αυτός που έκανε
Τη γενναιόδωρη χειρονομία
Δεν κρατά πλέον καμία ανάμνηση.
Δεν χρειάζεται να διώξει τη μνήμη.
Εκπληρώθηκε.
Είναι μια πράξη γενετικής μετουσίωσης.
Όπως όταν γεννά η μητέρα.
Πράξη αγάπης.
Προσφορά.
Είναι προσφορά όπως στην ερωτική συνουσία.
Ποιος όμως θα το θυμάται;
Το παιδί.
Χρωστά μια ζωή, έχει χρέος να ξανακάνει το ίδιο πράγμα με τα παιδιά του
Ή με τους συντρόφους στη ζωή του.
Άλλα όχι από "χρέος", όχι γιατί "πρέπει".
Είναι ρεύμα αγάπης.
Αν διακοπεί έρχεται ο θάνατος.
Πόσες φορές δεν ακούμε ανθρώπους, που είναι πεπεισμένοι
Ότι έκαναν μια φιλανθρωπία ή ότι έδωσαν
Να κατηγορούν εκ των υστέρων τους άλλους ότι φάνηκαν αγνώμονες:
"Όσο σκέφτομαι όλες τις θυσίες που έκανα για σένα..".
"Τώρα με αφήνεις...φεύγεις αλλού"
"Την παντρεύεσαι κι ας μην την εγκρίνω..."
"Όσο σκέφτομαι τι έχω κάνει γι'αυτόν τον άντρα, και τώρα με εγκαταλείπει".
Η ευγνωμοσύνη δεν εκφράζεται κατευθείαν στον "Σαμαρείτη".
Θυμόμαστε τι έκανε για μας, και κάνουμε το ίδιο για κάποιον άλλο.
Αν ο "φιλάνθρωπος" απαιτεί ενδόμυχα κάτι από εκείνον που κάποτε βοήθησε
Αν περιμένει αναγνώριση, αποδεικνύει ότι μόνος σκοπός του ήταν να τον εξαγοράσει
Συνεπώς δεν ήταν "Σαμαρείτης".
Και ποιος είναι ο πλησίον μας σήμερα;
Πλησίον μας είναι όλοι όσους το πεπρωμένο έφερε κοντά μας όταν είχαμε ανάγκη βοήθειας
Και μας την προσέφεραν δίχως να το ζητήσουμε
Που μας συνέδραμαν, χωρίς καν να το δέσουν στη μνήμη τους.
Μας έδωσαν από το πλεόνασμα της ζωτικότητας τους.
Μας ανέλαβαν για κάποιο διάστημα, σε έναν τόπο όπου το πεπρωμένο τους
Διασταυρωνόταν με το δρόμο μας.
Πλησίον μας είναι το "εσύ" χωρίς το οποίο δεν θα υπήρχε μέσα μας "Εγώ"
Σε μια στιγμή πού, απογυμνωμένοι από φυσικά ή ηθικά αποθέματα
Αδυνατούμε πλέον να συμπεριφερθούμε πατρικά ή μητρικά στον εαυτό μας
Σε μια στιγμή που δεν μπορούσαμε πια να συνδράμουμε
Να αναλάβουμε τον εαυτό μας, να τον στηρίξουμε ή να τον καθοδηγήσουμε.
"Πλησίον" μας υπήρξαν όλοι όσοι, αδελφικά και ανιδιοτελώς, μας πήραν υπό την προστασία τους
Και κατόπιν μας άφησαν ελεύθερους να συνεχίσουμε τον δικό μας δρόμο.

Φρανσουάζ Ντολτό

Άκουσε με, Κύριε...

Ένας εγκληματίας, ο Γάλλος P. Lacenaire
Λίγο πριν τη καρατόμηση του στο Παρίσι το 1836
Αναζητεί το Θεό και επιθυμεί να πιστέψει
Διότι ντρέπεται η ύπαρξη του να είναι μόνο ύλη.
Τα λόγια του αφοπλιστικά, αληθινά
Και προσεγγίζουν τον αναγνώστη στο βάθος της καρδιάς
Ενός ανθρώπου που ετοιμάζεται
Να περάσει το κατώφλι του θανάτου...
----------------------
Ξέρεις, Θεέ μου, πόσο πονάω που διστάζω.
Έλα συ κάτω στην καρδιά μου
Αφού εγώ δεν μπορώ ν΄ ανέβω σε σένα.
Δεν είμαι από κείνους τους δειλούς που ταμπουρώνονται
Στο δόγμα της ανυπαρξίας για να διώξουν την ευθύνη τους.
Προτιμώ χίλιες φορές την αιώνια φωτιά και κάθε βασανισμό
Αρκεί μόνο να σε γνωρίσω.
Άκουσε με, Κύριε...
Ρίξε μια σαϊτιά στα βάθη μου
Μια αχτίδα πίστης.
Ντρέπομαι να είμαι μόνο ύλη, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω.

Pierre François Lacenaire 

Το χρέος μας απέναντι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό

Να ομολογούμε την πίστη μας
Αλλά και να την περιφρουρούμε.
Αυτό υποδηλώνει ότι πρώτον
Δεν ντρεπόμαστε για την πίστη μας προς τον Χριστό.
Με πολύ απλό λεξιλόγιο
Δεν πρέπει να νιώθουμε ανασφάλειες
Και πολύ περισσότερο ντροπή γιατί είμαστε Χριστιανοί.
Δεύτερον, δεν αρνούμαστε τον Χριστό.
Ο Χριστός μας λέει με σαφήνεια:
"Όποιος θα με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους
Θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου" (Ματθ.10,33).
Αυτό έκαναν και οι μάρτυρες της Εκκλησίας
Οι οποίοι παρέμειναν σταθεροί στην πίστη του Χριστού
Και θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους για την αγάπη του.
Ο Σταυρός του Κυρίου τον οποίο προσκυνούμε είναι ο θρόνος του.
Ο θρόνος του μεγάλου και αιώνιου Αρχιερέως μας.
Αποτελεί το σύμβολο της υπέρτατης θυσίας που πρόσφερε για την σωτηρία μας.
Η προσκύνηση του από εμάς τους Χριστιανούς είναι η ομολογία μας
Ότι ο Ιησούς είναι ο λυτρωτής μας
Ο μέγας Αρχιερέας μας και ο αιώνιος μεσίτης μας.
Παράλληλα, βιώνοντας τη σταυρωμένη ζωή του Χριστού, γιατί αυτό σημαίνει ο λόγος του
Ομολογούμε έτσι την πίστη μας την αγάπη και αφοσίωση μας σ΄ εκείνον.
Δηλαδή "κρατούμεν της ομολογίας".

Ήταν άνθρωπος...

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα.
Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι
Μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι.
Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης
Αποτραβούσαν το βλέμμα τους
Για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι
Δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα.
Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε
Με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα
Και δεν πρόσεξαν τη γριούλα.
Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν
Να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς.
Δεν έδωσαν προσοχή.
Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.
Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια.
Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι.
Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό.
Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι
Σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο.
Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση
Αλλά κρατούσε μια απόσταση.
Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.
Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία.
Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό.
Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα.
Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του.
"Γεροντική άνοια", σκέφτηκε.
Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε:
Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια.
Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου.
Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά.
-Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη.
Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι.
-Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα!
-Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις.
-Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά, ...είπε μια κυρία που φορούσε γούνα.
-Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται.
Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.
Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της.
-Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;
Είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της.
-Φταίνε οι δεξιοί, απάντησε η φίλη της.
-Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους.
-Όχι, φταίνε οι άλλοι, μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης.
-Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς.
-Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν΄ αποταμιεύουν, ...είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος.
-Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα.
Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.
Αλλ΄ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του.
Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι.
Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας.
-Πάρε, κυρία, ν΄ αγοράσεις παπούτσια.
Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος
Που ήταν άνθρωπος της δράσης.
Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της.
Κύριε, δεν έχω χρήματα.
Αλλά μπορώ ν΄ απευθυνθώ σε σένα.
Εσύ έχεις μια λύση για όλα.
Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού
Και τώρα μπορείς να δώσεις ότι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».
Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο.
Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι
Και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του.
Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική.
Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουγε.
Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα.
Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε.
Πάγωσε.
Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του.
Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια.
Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.
Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του.
Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες.
Γονάτισε μπροστά στη γριούλα.
-Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια, εγώ έχω κι άλλα.
Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες
Κι ύστερα τα παπούτσια του.
Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.
Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση.
Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι.
Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του.
-Ποιος είναι;, ρώτησε ένας.
-Πρέπει να είναι άγιος, είπε κάποιος.
-Πρέπει να είναι άγγελος, είπε ένας άλλος.
-Κοίτα΄έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι ...φώναξε κάποιος.
-Είναι ο Χριστός ...είπε η ευσεβής κυρία.
Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε:
-Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά, ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Το φως είναι η ταυτότητα του Χριστού

Ο Χριστός είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης
Που ήλθε στον κόσμο για να διαλύσει το σκοτάδι.
Να εξαφανίσει το μίσος και να εξολοθρεύσει την κακία.
Ήρθε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη και την ειρήνη.
Γι αυτό και δικαίως διακήρυξε για τον εαυτό του:
"Εγώ είμαι το φως"
Όποιος με ακολουθήσει δε θα περπατήσει ποτέ ξανά στο σκοτάδι
Αλλά θα αποκτήσει το φως της ζωής.(Ιωαν.8,12).
Έτσι η  έλευση του Χριστού στον κόσμο
Σηματοδοτεί την λήξη του νοητού σκότους.
Η φοβερή κατάσταση του σκότους μέσα στην οποία ζούσαν οι άνθρωποι
Έρχεται να καταλύσει και να ανατρέψει το μέγα φως της παρουσίας του Ιησού Χριστού.
Η Βασιλεία των Ουρανών, η Βασιλεία του Θεού φανερώνεται και πραγματοποιείται
Στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού ήδη από την παρούσα ζωή
Ενώ ταυτόχρονα αναμένεται η μελλοντική και στην πληρότητα της έλευσης της.
Η έλευση του Χριστού στη γη σημαίνει το τέλος του σκότους της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας
Και την  ανατολή του φωτός, της αλήθειας και της ελπίδας.
Ο καθένας καλείται να διαισθανθεί την αμαρτωλότητα του
Και να εκδηλώσει τη μετάνοια του για τα προσωπικά του αμαρτήματα
Τα οποία τον απομακρύνουν από το θείο θέλημα για την σωτηρία.
Η μετάνοια δεν είναι μια στιγμιαία πράξη ζωής, αλλά είναι μια συνεχής κατάσταση ζωής.
Είναι τρόπος βίου για τον άνθρωπο και μέσα από αυτό τον τρόπο
Θα γίνει μέλος της ερχόμενης και παρούσας βασιλείας του Θεού.
Καλεί τους πάντες να μετανοήσουν και να αφήσουν το σκότος και να επιστρέψουν στο Θεό
Απολαμβάνοντας τη χάρη του μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας.

Το μεγάλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων

Ο Μέγας Βασίλειος θαυμάζοντας
Το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού
Θέτει στο στόμα της Παναγίας τα ακόλουθα λόγια:
Πως να Σε ονομάσω εγώ, θαυμαστό μου βρέφος;
Τι θνητό όνομα να δώσω στον καρπό του Αγίου Πνεύματος;
Να Σου προσφέρω θυμίαμα ή γάλα;
Έχεις ανάγκη από τις μητρικές μου φροντίδες
Ή να πέσω στα πόδια Σου και να Σε λατρεύω;
Τι ανεξήγητη αντίθεση;
O ουρανός είναι ο θρόνος Σου
Κι εγώ σε τοποθέτησα στα γόνατα μου.
Σε βλέπω στην γη κι όμως δεν άφησες τον ουρανό.
O ουρανός είναι εκεί, όπου ευρίσκεσαι Εσύ.
Την απορία και την έκπληξη της Παναγίας συμμερίζεται και Άγιος Βασίλειος.
Και προσπαθώντας να βρει το μυστικό που πέτυχε την ένωση τόσο αντιθέτων πραγμάτων
Καταλήγει ότι είναι Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ!
Από ταπείνωση ο Θεός έγινε άνθρωπος!
Από την ταπείνωση Του η γη έγινε ουρανός!
Δεν ανέβηκε ο άνθρωπος στον ουρανό.
Κατέβηκε ο Θεός στην γη.
Και έτσι μας έμαθε έμπρακτα, πως μπορεί η γη, από τόπος εξορίας να γίνει παράδεισος.
Από ζούγκλα, να γίνει Βασιλεία του Θεού.
Γι' αυτό και οι πρώτοι, που αξιώθηκαν να Τον προσκυνήσουν, ήταν οι ταπεινοί ποιμένες.
Και οι γεμάτοι ταπεινό και ειλικρινές φρόνημα αναζήτησης της αλήθειας, "μάγοι εξ ανατολών"
Αυτή η αρετή της Ταπείνωσης είναι το μεγάλο μήνυμα της εορτής των Χριστουγέννων.
Μόνο ο άνθρωπος που καλλιεργεί και αγαπάει αυτή την αρετή μπορεί κάπως να νιώσει
Τι έγινε εκείνη την παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας.
Και μόνο με αυτή την αρετή, μπορεί να αξιωθεί να δεχθεί στην καρδιά του
Τον Νεογέννητο Βασιλέα και Σωτήρα Χριστό.

Αγίου Εφραίμ του Σύρου

Παιδίον Νέον εγεννήθη ημίν, Υιός και εδόθη ημίν, ότι μεθ΄ ημών ο Θεός

"Απορώ και εξίσταμαι".
"Τι έστιν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού, ή υιός ανθρώπου, ότι επισκέπτη αυτόν;"

Δεν πρόκειται για μια επίσκεψη
Για μια φιλοξενία
Για μια φιλοφρόνηση.
Η μαύρη τρύπα της ύπαρξης είναι κενό
Όπου ακούγεται ο ήχος του θανάτου και της ανυπαρξίας.
Ο ουρανός δεν αντέχει τη μοναξιά του ανθρώπου
Ο κόσμος κομπάζει και καγχάζει
Γιατί είπε στον ουρανό κατάφατσα, χωρίς αιδώ
Ουκ έστι Θεός"! (Πέθανε ο Θεός!)
Πεθαίνει ο Θεός;
Είναι άραγε άδειος ο ουρανός;
Είναι γεμάτος ο ουρανός;
Ποιος είναι ο κάτοικός του;
Επειδή υπάρχει ο Θεός, υπάρχει κι ο μοναδικός ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Ο Θεάνθρωπος Ιησούς που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ.
"Δια σε άνθρωπος γέγονα και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω";
Μια μήτρα
Μια Παρθένος Μητέρα....
Μια σπηλιά...
Μια φάτνη...
Ένα Βρέφος..!
Ένας αστέρας..!
Ένας ουρανός.
Τι επιλογές ουράνιες είν΄ αυτές;
Τι μπερδέματα για το μικρό - μικρό κι αδύναμο άνθρωπο;
Ο ουρανός!
Μα ποιος ουρανός;
Ποιος είν΄ αυτός που κυοφορεί η Παρθένος Μαρία;
Ποιος είν΄ αυτός ο Ιησούς που σπαργανώνεται μέσα στη φάτνη;
Ποιος είν΄ αυτός ο Ξένος, "όστις ουκ έχει που την κεφαλήν κλίναι";
"Ο ων και ο ην και ο ερχόμενος" (Ἀπ. 1:4)
Ο Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων.
Ο κτίστης των απάντων.
Ο Ηρώδης "εταράσσετο".
Ποιος είν΄ αυτός που ήλθε αυτόκλητος να γίνει βασιλέας;
Τη βασιλεία μου δε θα την πάρει κανείς, όποιο και να ΄ναι το τίμημα
Ακόμα κι όλα τα παιδιά του κόσμου.
Σπήλαιον ευτρεπίζου, υποδεχέσθω η φάτνη.
Ο βασιλιάς των ουρανών γεννάται σήμερα στη Γη για να βασιλεύσει η αγάπη
Να προσφέρει τη ζωή
Να διαλύσει το σκοτάδι
Να δώσει το φως
Ν΄ αποτινάξει το φόβο του θανάτου.
Εκείνο το νήπιο, ο Ιησούς, που νηπιάζει μέσα στη φάτνη του σπηλαίου
Ανοίγει στον άνθρωπο τον ουρανό κι ο άνθρωπος εκπλήσσεται και διερωτάται.
Μα δεν είν΄ άδειος ο ουρανός;
Εμείς δεν τον αδειάσαμε;
Εμείς δεν σκοτώσαμε το Θεό;
Πως βρέθηκε η σαρκωμένη αγάπη τ΄ ουρανού;
Πως μας ξέφυγε αυτό το φως;
Πως η ζωή τ΄ ουρανού γίνεται ένα με την ανθρώπινή μας φύση;
Πως γέμισε η γη με τους αγγέλους του Θεού κι ακούγεται ουράνιος χορός!
"Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία".
Τώρα ναι, άδειασε ο ουρανός και γέμισε η γης με την αγάπη του Θεού.
Ο ουρανός και η γη
Η θάλασσα και τα ζώα
Τα άστρα και ο ήλιος
Η υλική και η νοητή κτίση
Οι άγγελοι και οι άνθρωποι
Οι άνδρες και οι γυναίκες
Ο πρώτος και ο έσχατος Αδάμ
Η πρώτη και η δεύτερη Εύα
Τα παιδιά και οι ώριμοι άνθρωποι, από του αιώνος και έως του αιώνος
Σύνθεση της αρμονίας του Θεού.
Από αυτούς ακούγεται ο αντίλαλος της ιστορίας και της αιωνιότητας
Του παρόντος και του μέλλοντος.
"Ετελέσθη το μυστήριον του Θεού, ως ευηγγέλισε τους εαυτού δούλους τους προφήτας" (Ἀπ. 10:7).
"Παιδίον Νέον εγεννήθη ημίν, Υιός και εδόθη ημίν, ότι μεθ΄ ημών ο Θεός".

Ευλογημένα και αληθινά Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε την έλευση του Λυτρωτού στον κόσμο

Την έλευση του Λυτρωτού στον κόσμο
Την ενσάρκωση του θείου Λόγου
Την ένωση της ανθρώπινης και της Θείας φύσεως
Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα.
Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε
Για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο
Εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον, τον προόρισε.
Στο ξεκίνημα της ιστορίας της ανθρωπότητας
Δόθηκε στον άνθρωπο από τον ίδιο το Δημιουργό
Η λαχτάρα να προσεγγίσει τον Θεό
Να μοιάσει με Αυτόν
Να ενωθεί μαζί Του.
Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα
Διανοητή και ελεύθερο με τη λαχτάρα να προσεγγίσει το Θεό
Να μοιάσει με Αυτόν και να ενωθεί μαζί Του.
Και όπως διηγείται από τις πρώτες σελίδες η Αγία Γραφή
Αυτό τον πόθο τον εκμεταλλεύθηκε ο διάβολος για να παραπλανήσει τους πρωτοπλάστους.  Παρακούσετε τον Θεό, αναζητήστε την αυτοτέλειά σας
Και τότε "διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί" "και έσεσθε ως θεοί".
Ακολουθώντας όμως οι πρωτόπλαστοι την πονηρή αυτή συμβουλή δεν έγιναν "ως θεοί"
Αλλά "διανοίχθησαν οι οφθαλμοί των δύο και έγνωσαν ότι ήσαν γυμνοί".
Κατάλαβαν ότι ήταν γυμνοί, αδύνατοι και απροστάτευτοι.
Και οι απόγονοι τους έζησαν σε μια περιπέτεια γεμάτη πόνο, συγκρούσεις, αποτυχίες και οδύνη.

Σας τα ‘παν άλλοι;

-"Nα τα πούμε";
-"Nα τα πείτε", μας αποκρίνονταν.
Kι εμείς τα λέγαμε συνεχίζοντας, εν αγνοία μας
Μια παλιά, προχριστιανική παράδοση.
"Xριστός γεννάται".
Νέο κρασί σε παλιούς ασκούς.
Μπορεί τα κάλαντα να πήραν την ονομασία τους
Από τις ρωμαϊκές καλένδες
Αλλά την καταγωγή τους την έλκουν από την ομηρική εποχή
Κι άσε τους όψιμους θιασώτες της ασυνέχειας
Να σκανδαλίζονται με την μορφολογική συνέχεια
Και το ήθος της ημετέρας εμπειρίας.
"Nα τα πούμε"; …
Tα λέγαμε ακέρια.
Ολόκληρα.
Από την αρχή ίσα με το τέλος.
Ιστορούσαμε το γεγονός και λέγαμε και παινέματα στους νοικοκυραίους.
"Σ΄ αυτό το σπίτι που ΄ρθαμε πέτρα να μην ραγίσει".
Ξυπνάγαμε αξημέρωτα.
Ντυμένοι βαριά με σκούφους και κασκόλ, που θα μας φύλαγαν από το πρωινό κρύο.
Παιδιά της Αθήνας εμείς γυρνάγαμε στα χωριά των γονιών μας
Κι ανακαλύπταμε συγγενείς και φίλους.
Άλλα κάλαντα στην Ήπειρο, άλλα στην Πελοπόννησο.
Μαθαίναμε γρήγορα κι όταν μπερδευόμαστε είχαμε την συμπάθεια των ακροατών μας.
Eκ γενετής εσωτερικοί πρόσφυγες.
"Τίνος είστε εσείς;", μας ρώταγαν όσοι δεν μας ήξεραν.
Mας έβαζαν σπίτι τους -όχι στην εξώθυρα.
"Πως μεγαλώσατε έτσι;".
Και μας μπούκωναν γλυκά κι ευχές.
Mας χαρτζιλίκωναν κι από το υστέρημά τους.
Δεν είχαν έρθει ακόμη οι επιδοτήσεις
Κι ο κόσμος τότε στα χωριά ζούσε από την δουλειά του
Κι όχι από την επιδότηση της αεργίας του.
Δεν μας ένοιαζαν όμως τα λεφτά.
Mας έφταναν τα χάδια στις κουρεμένες κεφαλές μας.
Γυρνάγαμε όλο το χωριό κι όταν τελειώναμε κάναμε ταμείο
Για ν΄ αγοράσουμε δώρα για τους δικούς μας -όχι δικά μας.
Στο σχολείο και στο σπίτι μας μας μάθαιναν ότι υπάρχουν παιδιά
Που δεν έχουν τις γιορτές όσα εμείς και πως έπρεπε να τα νοιαστούμε.
Και τα νοιαζόμαστε.
Και δίναμε και σε παιδιά λιγότερο τυχερά από εμάς.
Στα φτωχά χωριά μας πάντως δεν υπήρχαν επαίτες -ίσως να μην υπήρχαν και άνθρωποι μόνοι τους.
Για όσους θα μας έδιωχναν ξέραμε δίστιχα που ποτέ όμως δεν χρειάστηκε να πούμε.
Τις χρονιές που δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε στους γενέθλιους τόπους των γονιών μας
Τα λέγαμε στην Αθήνα.
"Nα τα πούμε";
Mας κοιτάζαν από το "ματάκι" της πόρτας.
"Nα τα πείτε".
Tα λέγαμε κολοβά.
Mας έβαζαν και κάποια κέρματα στο χέρι κι όξω από την πόρτα.
Ούτε χάδια...
Ούτε γλυκά...
Ούτε κουβέντες...
Ούτε ευχές.
Δεν κακοκαρδιζόμαστε όμως.
Ήταν Χριστούγεννα!
Αυτές οι μέρες το ΄χουνε κι αυτές οι εβδομάδες να τραγουδάνε τα παιδιά, να χαίροντ΄ οι μανάδες".
Κάθε χρόνο λιγοστεύουν τα κάλαντα, λιγοστεύουν και οι καλαντιστές.
Kι αυτοί που τα λένε, τα λένε δίχως μετοχή.
Tα λένε μόνο για τους φιλοδωρήσεις.
Mε κοιτούν απορημένοι που δεν τους διακόπτω.
Σταματούν.
Δεν ξέρουν παρακάτω.
"Υπάρχει κι άλλο", με ρωτούν.
Παλιά υπήρχε.
Tώρα δεν υπάρχει.
Παλιά υπήρχαν ενορίες, δηλαδή κοινότητες.
Tώρα δεν υπάρχουν.
Παλιά υπήρχαν γιορτές.
Tώρα δεν υπάρχουν.
Tώρα υπάρχουν happening.
Και σε αυτά τα happening δεν χρειάζονται παιδιά που να τα λένε, γιατί τα παίζουν τα cd.
Σταμάτησα να τα λέω στα δεκατρία μου.
Είχα μεγαλώσει.
Ζήλευα όμως τους μικρούς που συνέχιζαν.
Tώρα γίναν τα δικά μου παιδιά καλαντιστές.
Tα λένε στην πολυκατοικία και συνοδεία ενηλίκου στην γειτονιά και στους συγγενείς.
Αλλάξαν οι εποχές και που να τα αφήσεις να γυρνούν μέσα στην πόλη μόνα τους.
"Nα τα πούμε", ρωτάνε.
"Mας τα παν άλλοι", τους αποκρίνονται.
Στεναχωριούνται για λίγο αλλά συνεχίζουν.
Nα πάμε και λίγο πιο κάτω, παρακαλούν.
Πιο κάτω είναι τα στολισμένα καταστήματα
Η αγοραία χαρά...
Η υποχρεωτική κατανάλωση μιας παράδοσης που εκφυλίζεται σε καταναλωτική υστερία.
Πιο κάτω είναι τα πάμφωτα, δίχως Χριστό, Χριστούγεννα.

Θεόδωρος Παντούλας

Χριστός Ιησούς η ελπίς ημών

Η σάρκωση του  Ιησού Χριστού
Και το απολυτρωτικό του έργο
Κατέστησε τη  Βασιλεία του Θεού
Και τη σωτηρία των ανθρώπων παρούσα
Στο χώρο και στο χρόνο.
Εν τούτοις, εξακολουθεί να έχει εσχατολογική προοπτική
Είναι ένα γεγονός που για να ολοκληρωθεί
Θα μεσολαβήσει ο θριαμβευτικός ερχομός του Ιησού Χριστού
Ο "οποίος θα αποδώσει εκάστω κατά τας πράξεις αυτού".
Έτσι, η ελπίδα εξακολουθεί να υπάρχει
Είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός
Η ελπίδα όλου του κόσμου!
Όπως λέει και ο Απ. Παύλος "Χριστός Ιησούς η ελπίς ημών" (Α΄ Τιμ. 1,1)
Είναι η ελπίδα που δυναμώνει την πνευματική μας ζωή και τον πνευματικό μας αγώνα.
Όταν είναι "ζώσα" (Α΄ Πετρ. 1,3), τότε γίνεται μέσα μας πηγή υπομονής και θάρρους.
Ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό
Δεν κάμπτεται μπροστά στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες της ζωής
Δεν απελπίζεται στις δύσκολες στιγμές, μένει αταλάντευτα προσηλωμένος στον Χριστό.
Εναποθέτει την ελπίδα του στον Χριστό και επικαλείται τη βοήθεια του με πίστη και υπομονή.

Για να εισέλθουμε στο δρόμο του Χριστού πρέπει να ομολογούμε τον Κύριο μας ως "Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα"

Ο Κύριος λοιπόν θέτει
Ως βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας
Να ομολογούμε το Χριστό
Μπροστά στους διώκτες και αρνητές του.
Ποιο όμως ακριβώς είναι το νόημα
Των λόγων αυτών του Κυρίου;
Αν κανείς μελετήσει τις αναλύσεις των ιερών ερμηνευτών
Θα δει ότι ο Κύριος δεν ζητεί μία γενική και αόριστη ομολογία.
Αλλά ζητεί να τον ομολογούμε με συγκεκριμένο και σαφή τρόπο
Να  τον ομολογούμε ως Σωτήρα μας και Θεό μας.
Γιατί όμως ο Χριστός μας ζητά μία τέτοια ομολογία;
Διότι μέσα στους αιώνες κανείς δεν αρνήθηκε ότι ο Κύριος
Είναι ένας μεγάλος διδάσκαλος, προφήτης, αναγεννητής, φιλόσοφος.
Κανείς δεν αρνήθηκε το πνευματικό και κοινωνικό του έργο.
Το σημείο που ενοχλεί τους διώκτες του Κυρίου είναι ένα και μοναδικό:
Η Θεότητά Του.
Διότι αυτό καθορίζει τα πάντα στη ζωή μας.
Εάν δεχθούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό απλώς και μόνο ως ένα ιστορικό πρόσωπο ξεχωριστό
Τότε αυτό δεν έχει καμία επίδραση στη ζωή μας.
Εάν όμως τον αποδεχθούμε και τον ομολογούμε ως Θεάνθρωπο Διδάσκαλο Σωτήρα μας
Τότε αυτό έχει καθοριστική σημασία για τη ζωή μας.
Διότι τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε όλα όσα ζητάει από εμάς
Και να συμμορφώσουμε τη ζωή μας με το θέλημά του.
Ο δρόμος λοιπόν προς την αγιότητα προϋποθέτει όχι μία γενική και αόριστη ομολογία πίστεως
Αλλά μία πίστη και ομολογία συγκεκριμένη.
Να ομολογούμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό ως "Θεόν αληθινόν, εκ Θεού αληθινού γεννηθέντα".
Και να ζούμε όπως εκείνος θέλει.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στο δρόμο των Αγίων
Στο δρόμο του Χριστού.

Θεέ μου σ´αγαπώ

Αμαρτήσαμε, Κύριε, ανομήσαμε, ασεβήσαμε.
Λησμονήσαμε τις εντολές σου
Και πορευθήκαμε σύμφωνα με τη δική μας πονηρή σκέψη.
Συμπεριφερθήκαμε ανάξια προς την κλήση μας
Και προς το Ευαγγέλιο του Χριστού σου.
Περιφρονήσαμε τη Θεία Του συγκατάβαση
Και τα Άγια παθήματά Του, που για χάρη μας υπέμεινε.
Ντροπιαστήκαμε μπροστά στον αγαπητό σου Υιό.
Κλήρος και λαός απομακρυνθήκαμε από κοντά σου
Και όλοι βρισκόμαστε μακριά από Σένα.
Όλοι παρεκτραπήκαμε, ναι, όλοι, και γίναμε ανάξιοι.
Κανένας μας, μα ούτε ένας δεν εφαρμόζει δικαιοσύνη και δεν αποφασίζει δίκαια.
Αποδειχθήκαμε ανάξιοι της ευσπλαχνίας σου και της φιλανθρωπίας σου
Και της στοργικής σου αγάπης, Θεέ μας, εξαιτίας της κακίας και της πονηρίας μας
Που εκδηλώθηκε στα καθημερινά μας έργα και στις συνήθειές μας.
Συ είσαι γεμάτος αγάπη και αγαθότητα, αλλά εμείς γίναμε παραβάτες του νόμου σου.
Συ είσαι μακρόθυμος, αλλά εμείς άξιοι για πολλές τιμωρίες.
Γνωρίζουμε την αγαθότητά σου, μολονότι εξακολουθούμε να φερόμαστε ασύνετα.
Λίγο μας έχεις τιμωρήσει σε σύγκριση με το πλήθος των αμαρτιών μας.
Συ εμπνέεις φόβο, και ποιος μπορεί να αντισταθεί στη δύναμή σου;
Εάν θελήσεις να φανερώσεις τη δύναμή σου, τρόμος θα καταλάβει ακόμη και τα όρη.
Αλλά και στο μέγεθος της δυνάμεώς σου ποιος ποτέ θα έχει το θάρρος να αντιπαραταχθεί;
Εάν κλείσεις τον ουρανό, ποιος μπορεί να τον ανοίξει;
Και αν ανοίξεις τους καταρράκτες σου, ποιος θα βρεθεί να τους συγκρατήσει;
Πολύ εύκολο είναι σε Σένα να κάνεις σε μια στιγμή τον πλούσιο ζητιάνο και τον φτωχό πλούσιο
Να δώσεις ζωή σ΄ όποιον δεν έχει και να οδηγήσεις στον θάνατο αυτό που είναι γεμάτος υγεία
Να πατάξεις με ασθένεια, αλλά και να θεραπεύσεις.
Και μόνο να θελήσεις κάτι, αυτό έχει γίνει κιόλας πράξη τελειωμένη.
Κάνε, Κύριε, να κοπάσει η οργή σου.
Δώσε άφεση, Κύριε, συγχώρησε, Κύριε.
Μη μας καταδικάσεις ολοκληρωτικά για τις ανομίες μας.
Είμαστε και μεις λαός σου και γνήσιοι κληρονόμοι σου.
Γι΄ αυτό τιμώρησέ μας, αλλά με επιείκια και αγάπη και όχι με τον θυμό σου.
Αμήν.

Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου

Η θυσία του Ιησού Χριστού είναι η πραγματική λυτρωτική θυσία

Το αίμα του Χριστού μας χαρίζει
Τη δυνατότητα της αληθινής ζωής.
Είναι η δυνατότητα  να σωθούμε
Και ο τρόπος για να ζήσουμε
Και στη γη και στον ουρανό ενωμένοι με το Χριστό.
Χάρη στο τίμιο αίμα Του έχουμε την απολύτρωση
Και την άφεση των παραπτωμάτων μας.
Ο Χριστός ως Αρχιερέας
Προσφέρει τη θυσία και ως αμνός προσφέρεται θυσία.
Όπως λέγεται σε ευχή της θείας λειτουργίας
Ο Χριστός είναι "ο προσφέρων και προσφερόμενος".
Είναι "θύτης και θύμα".
Ως  θύτης προσφέρει τη θυσία και ως άμωμον θύμα προσφέρει τον εαυτό του θυσία.
Εξαιτίας αυτής της θυσίας εξαγοραστήκαμε και λυτρωθήκαμε από την αιώνια κατάρα
Δηλαδή την ετυμηγορία του Θεού προς τους πρωτόπλαστους
Μετά την παράβαση της εντολής Του και την έξοδό τους από τον Παράδεισο.
Τώρα, με τη θυσία του Χριστού εξασφαλίσαμε και εξασφαλίζουμε άφεση  αμαρτιών
Αποκτήσαμε την υιοθεσία από τον Θεό-Πατέρα μας
Γίναμε ξανά πολίτες της βασιλείας των ουρανών.
Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει το παράδειγμα της γυναίκας που τρέφει το έμβρυο με το αίμα της.
Έτσι και ο Χριστός  με τη θυσία Του μας αναγέννησε και μας τρέφει συνεχώς με το αίμα Του.
Στην Παλαιά Διαθήκη το αίμα των ταύρων και των τράγων
Εξάγνιζε τους θρησκευτικά μολυσμένου
Και τους καθάριζε εξωτερικά, σωματικά, "προς την της σαρκός καθαρότητα"
Για να μπορούν να μετέχουν στη λατρεία χωρίς να υποστούν κάποια τιμωρία για τις αμαρτίες τους.
Ο Χριστός όμως ως Μέγας Αρχιερέας πρόσφερε τον εαυτό του
Για να οδηγήσει εμάς στην αιώνια απολύτρωση και όχι στην προσωρινή και εξωτερική καθαρότητα.
Αυτή είναι λοιπόν η αιώνια και απροσπέραστη διαφορά της θυσίας ζώων της Παλαιάς Διαθήκης
Από τη θυσία του άσπιλου και άμωμου Ιησού Χριστού, του μεγάλου Αρχιερέα της Καινής Διαθήκης.
Κατ΄ επέκταση πρέπει να πούμε ότι και ο κάθε χριστιανός
Πρέπει να είναι θύτης και θύμα με την πνευματική έννοια.
Θυσιάζει στο ναό της υπάρξεώς του όλα τα πάθη του
Αλλά και όλες τις δίκαιες και νόμιμες επιθυμίες του.
Θυσιάζει όλα τα δικαιώματά του όπως και ο Χριστός.
Ή ακόμα θυσιάζει και την ίδια του τη ζωή
Για την επικράτηση των αρχών της δικαιοσύνης και της ειρήνης
Και την ανατροπή της αδικίας που επιβάλλουν διάφοροι ισχυροί του κόσμου.
Αυτή η προσωπική θυσία και η προσωπική ιερωσύνη
Είναι που χαριτώνει στο έπακρο τους ανθρώπους κάθε εποχής
Και ενεργοποιεί πλήρως τη Σταυρική θυσία.

Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν

Στη φράση αυτή βλέπουμε για ακόμα μια φορά
Ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό ελεύθερος.
Η ελευθερία είναι το διακριτικό γνώρισμα του χριστιανού
Και ο Κύριος σέβεται το δώρο αυτό της ελευθερίας
Και κανένα δεν εξαναγκάζει στην υπακοή του.
Κρούει τη θύρα και όποιος ακούσει της θεϊκής φωνής
Την ανοίγει για να μπει ο μεγάλος επισκέπτης.
Αν θέλει και όποιος θέλει μπορεί να ακολουθήσει τον Χριστό.
Δεν διακηρύσσει μόνο την κατοχύρωση
Και το σεβασμό της ανθρώπινης ελευθερίας
Αλλά οδηγεί τον άνθρωπο σε συνειδητή επιλογή.
Ο Χριστός απευθύνεται προς τους ανθρώπους όλων των αιώνων
Και ορίζει τους όρους υπό τους οποίους μπορεί κανείς να γίνει Χριστιανός
Και να ενταχθεί στην Εκκλησία του.
Η ένταξη αυτή δεν γίνεται αναγκαστική.
Εθελοντές ζητά ο Χριστός, όχι ανελεύθερα πλάσματα που εκτελούν καταναγκαστικά έργα.

Για την επιλογή του κακού δεν ευθύνεται ο Θεός

Γενικά φαίνεται σήμερα
Το κακό να επικρατεί στον κόσμο.
Μερικοί θεωρούν αίτιο των κακών τον Θεό.
Τον θεωρούν με ανθρώπινα πάθη
Κακό, τιμωρό κι εκδικητή.
Γιατί τα επιτρέπει;
Γιατί τα παραχωρεί;
Γιατί δεν τ' αποσύρει
Ενώ τόσο ταλαιπωρούν τα πλάσματά του;
Όπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος είναι πλήρως ελεύθερος
Να επιλέξει το κακό ή το καλό.
Για την επιλογή του κακού δεν ευθύνεται ο Θεός.
Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τον Θεό, γιατί μας έκανε τέλεια ελεύθερους.
Ο Θεός είναι η αυτοαγαθότητα, δεν εποίησε κανένα κακό ποτέ.
Το κακό καλούμεθα να μη το πράττουμε, να το μισούμε και να το υπομένουμε από τους άλλους.
Οι δοκιμασίες στη ζωή του ανθρώπου δεν υπάρχουν ως αποτέλεσμα ενός κακού Θεού
Αλλά ενός άριστου παιδαγωγού, που προσπαθεί να συνδράμει ωφέλιμα και διορθωτικά
Και μέσα από τα διάφορα λυπηρά.
Όποιος θεωρεί μόνο υπεύθυνο του κακού τον Θεό, σφάλλει σοβαρά.
Ο σοφός Μέγας Βασίλειος διακρίνει το κακό σε φυσικό και αισθητό.
Πραγματικά κακό, λέει, είναι η αδικία, η ζηλοφθονία και τα λοιπά αμαρτωλά πάθη.
Κακό είναι και ότι μας ταλαιπωρεί η απάτη, η ασθένεια, ο θάνατος προσφιλών προσώπων.
Υπεύθυνοι για την αμαρτία είμεθα εμείς και όχι ο Θεός.
Οι δυσκολίες, τα βάσανα, τα προβλήματα της ζωής
Είναι για να μας συνετίσουν, ωριμάσουν και καλλιεργήσουν.
Μόνος του ο άνθρωπος ζώντας επί χρόνια στην αμαρτία αποδυναμώνεται, φθείρεται
Δεν έχει αντιστάσεις για το κακό κι ενεργητικότητα για το καλό.
Πάντα πάντως υπάρχουν κάποια περιθώρια προς μεταστροφή.
Η κακία συνήθεια της γοητευτικής υπερηφάνειας δεν το αφήνει να οδηγηθεί στην ακακία.
Το κακό, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, δεν έχει υπόσταση.
Το κακό θεωρείται ως στέρηση του καλού.
Η αφύσικη κατάσταση της ζωής δημιουργεί τα διάφορα νοσήματα
Για τα οποία καθόλου δεν είναι υπαίτιος ο Πανάγαθος Θεός.
Το κακό ήλθε στη ζωή του ανθρώπου με την απομάκρυνσή του από τον Θεό
Την πηγή παντός αγαθού.
Το αυτεξούσιο είναι θεόσδοτο και ο Θεός δεν θέλει σκλάβους.
Ο Θεός δεν αγαπά καθόλου τη βίαιη ζωή, αλλά την ελεύθερη αρετή.
Ο άνθρωπος επιλέγει και προτιμά μόνος του την κακία στη ζωή του.
Ο δαίμονας μισεί τον Θεό και παραμένει μόνιμα και σταθερά στην κακία.
Εχθρεύεται και τον άνθρωπο και μηχανεύεται τρόπους
Για να τον υποδουλώσει στ' αντίθεα  και σκοτεινά εργα του.
Ο άνθρωπος καλείται να είναι ετοιμοπόλεμος στα μηχανουργεύματα της δαιμονικής κακίας.
Για κάθε ανθρώπινη πτώση συνεργεί η δαιμονική πονηρία
Αλλά έχε ευθύνη και ο ίδιος ο άνθρωπος, που αφήνεται να παρασυρθεί.
Η αμαρτία είναι σοβαρό κακό και η αρετή σπουδαίο αγαθό.
Οι χριστιανοί θα πρέπει να φοβούνται την αμαρτία, γιατί τους στερεί την ειρήνη και την αληθινή χαρά.
Να μη απορρίπτουν τις από Θεού δοκιμασίες
Γιατί μπορούν να γίνουν αφετηρίες ιάσεως, μετάνοιας και σωτηρίας.
Ο φοβερός θάνατος κατά την ορθόδοξη θεολογία δεν είναι τιμωρία Θεού
Αλλά η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό.
Χειρότερος του βιολογικού θανάτου θεωρείται ο πνευματικός θάνατος
Που έρχεται όταν διακονεί η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό.
Η ασυλλόγιστη εμπάθεια ορισμένων ανθρώπων τους κάνει υπευθύνους της αμαρτίας τους.
Σε όλη τη ζωή δυστυχώς επικρατεί το κακό.
Αυτό δεν σημαίνει ότι νίκησε.
Αρκετοί μέσα από το κακό παιδεύονται και ταλαιπωρούνται ισχυρά ώστε τελικά να το μισήσουν.
Μέσα και από το κακό μερικές φορές έρχεται καλό.
Το κακό δίνει ανησυχία, φόβο, ταραχή.
Το καλό γαληνεύει, χαροποιεί, παρηγορεί.
Μειοψηφίες συχνάζουν με πληρότητα την αλήθεια και την ελευθερία.
Το κακό γκρεμίζει, ματώνει, γκριζαίνει, φτωχαίνει.
Το αγαθό ανασταίνει, φωτίζει, πλουτίζει και δυναμώνει. Μακάριοι οι άγαθοποιούντες.

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Ο πόνος, οι ασθένειες και ο θάνατος...

Ο πόνος, οι ασθένειες και ο θάνατος
Εισήλθαν στη ζωή του ανθρώπου
Από τη στιγμή της πτώσης του από τον παράδεισο.
Ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο
Προσφέρει στον άνθρωπο
Τόσο την υγεία του σώματος
Όσο και τη σωτηρία της ψυχής του
Ελευθερώνοντας τον από τη δουλεία της αμαρτίας.
Η ασθένεια που παρουσιάζεται
Βγάζει τον άνθρωπο από τη συμβατική ασφάλεια και βεβαιότητα του
Και τον τοποθετεί αμεσότερα μπροστά στο πρόβλημα της υπάρξεως του.
Η ασθένειες που συμβαίνουν στη ζωή του ανθρώπου
Πρέπει να εκλαμβάνονται ως παιδαγωγικό μέσο
Με το οποίο ο Θεός μας βοηθά στην τελείωση μας.
Για να μπορέσει όμως κάποιος να υπομένει την ασθένεια του
Πρέπει πρώτα να έχει ακράδαντη πίστη στο Χριστό

Έτσι λοιπόν, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε χωρίς γογγυσμούς
Για να αποκομίσουμε και το πνευματικό όφελος για την ψυχή μας.

Απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι

Όταν ο άνθρωπος θέλει να ακολουθήσει
Το δρόμο του Χριστού δεν πρέπει να λησμονεί
Ότι ο δρόμος αυτός είναι πορεία σταυρική.
Γι΄ αυτό και ο  Χριστός μας καλεί πρώτα
Να απαρνηθούμε τον εαυτό μας.
Βέβαια, γίνεται κατανοητό ότι ο Κύριος
Κάνοντας λόγο για την άρνηση του εαυτού μας
Δεν εννοεί να μην αγαπάμε και να περιποιούμαστε τον εαυτό μας
Αλλά να απαρνηθούμε τον εγωκεντρικό εαυτό μας
Να αρνηθούμε τις εμπαθείς επιθυμίες μας
Που μας οδηγούν στην απομάκρυνση από το θέλημα του Θεού.
Καλούμαστε να θυσιάσουμε και να θάψουμε, κατά τον Απ. Παύλο, "τον παλαιόν άνθρωπον"
Ώστε να αναγεννηθεί ο νέος "ο ανακαινούμενος κατ΄ εικόνα του κτίσαντος αυτόν" (Κολ. 3, 9-10).
Καθ΄ ότι "ει γαρ σύμφυτοι γεγόναμεν τω ομοιώματι του θανάτου αυτού, αλλά και της αναστάσεως εσόμεθα, τούτο γινώσκοντες ότι ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας... ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ πιστεύομεν ότι και συζήσομεν αυτώ" (Ρωμ. 6, 5-8).
Γι΄ αυτό και ο Σταυρός αποτελεί σύμβολο όχι μόνο θυσίας, αλλά και λύτρωσης.
Όταν ο Χριστός μας καλεί να σηκώσουμε το δικό μας σταυρό
Αντιπαραβάλλει τη δική του σταυρική θυσία και το παράδειγμά του
Που έλαβε την πρωτοβουλία να σταυρωθεί για να μας λυτρώσει από την αμαρτία και το θάνατο.
Όπως οι αρχές και εξουσίες του κόσμου απέρριψαν τον ίδιο τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του
Και τον οδήγησαν στο σταυρό
Κατά τον ίδιο τρόπο και οι Μαθητές του διαχρονικά θα δεχθούν τον δικό τους σταυρό
Γιατί πάντοτε θα υπάρχουν εκείνοι που αντιστρατεύονται τον Ιησού Χριστό ως Υιό του Θεού
Απορρίπτουν το σωτήριο έργο του και τη διδασκαλία του Ευαγγελίου του.
Η με οποιοδήποτε τρόπο παρουσία του Ιησού Χριστού και η ομολογία του
Στον κόσμο της αμαρτίας καθίσταται ενοχλητική.
Για το λόγο αυτό προειδοποίησε εκείνους που τον ακολουθούν:
"Ει ο κόσμος υμάς μισεί, γινώσκετε ότι εμέ πρώτον υμών μεμίσηκε. ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει˙ ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος … ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν" (Ιω. 15-20).
Καλούμαστε, επομένως να δώσουμε τη δική μας μαρτυρία
Για τον ίδιο τον Χριστό και το Ευαγγέλιό του.

Αγάπη χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις

Αν σκεφτούμε τη θυσία που έκανε για μας ο Θεός
Να αφήσει τον Υιό Του να θυσιαστεί για χάρη μας
Για να υπάρξει συμφιλίωση μεταξύ εκείνου και εμάς
Θα δούμε ότι η αγάπη του Θεού για μας είναι απροϋπόθετη.
Αγάπη χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις.
Εμείς σήμερα, για να συμφιλιωθούμε
Μ΄ ένα γείτονά μας, με το σύζυγο ή τη σύζυγό μας
Θέτουμε όρους.
Εδώ ο Θεός θυσιάζει τον ίδιο τον Υιό Του
Για να θεραπεύσει το ανθρώπινο γένος.
Για να φανερώσει τη σημασία που έχει η καταλλαγή με τον πλησίον μας
Ο Κύριος τονίζει:
Εάν ουν προσφέρης το δώρον σου επί το θυσιαστηρίον κακεί μνησθής
Ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου
Και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου
Και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου επί το θυσιαστήριον (Ματθ.5, 23-24).
Ο Θεός δε λογαριάζει την τιμή που του προσφέρεται μπροστά στην αγάπη για τον πλησίον μας.
Ας διακοπεί, λέει, η λατρεία μου για να υπάρξει συμφιλίωση με τον αδελφό σου.
Είναι δηλαδή ισοδύναμη η λατρεία προς το Θεό, με τη συμφιλίωση προς τον αδελφό μας
Και εμείς το θεωρούμε ακατόρθωτο
Γιατί η αμαρτία που υπάρχει στη ζωή μας, που ήταν και η αιτία
Που μας καθιστούσε εχθρούς του Θεού
Δεν μας αφήνει να δούμε πόσο σημαντική είναι η καταλλαγή με το συνάνθρωπό μας
Και κατ΄ επέκταση με το Θεό.

Η δυνατότητα της "εν πνεύματι και αληθεία" λατρείας του Θεού

Δόθηκε στους ανθρώπους
Με την ενανθρώπηση και θυσία του Ιησού Χριστού.
Έτσι φανέρωσε στον κόσμο το μυστήριο της Αγίας Τριάδας
Και γνωστοποίησε το προαιώνιο σχέδιο της θείας Οικονομίας
Το σχέδιο δηλαδή του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Η σταυρική του Θυσία και η ένδοξή του Ανάσταση
Μας προσφέρει αυτή τη σωτηρία
Και μας δίνει τη δυνατότητα της κοινωνίας
Του σώματος και αίματός του.
Η μετοχή μας όμως αυτή στο σώμα του Αναστάντος Κυρίου
Δεν πρέπει να είναι τύπος αλλά ουσία
Δεν πρέπει να είναι εξωτερική και μόνο έκφραση
Αλλά βαθύτερη καρδιακή συμμετοχή.
Απόλυτη πίστη στον εν Τριάδι αποκαλυφθέντα Θεό
Και ολοκληρωτική αφιέρωση της ύπαρξής μας, της σκέψης μας, της καρδίας
Και της θέλησής μας σ΄ Αυτόν.
Η ευθύνη μας σήμερα είναι η διάδοση αυτής
Της αληθινής λατρείας του Τριαδικού Θεού σε όλο τον κόσμο.
Όπως ο Χριστός βγήκε από τα εθνικά πλαίσια της Ιουδαίας
Και κατευθύνθηκε στους Σαμαρείτες για να κηρύξει και σ΄ αυτούς
Έτσι και η Εκκλησία σήμερα οφείλει να ανοίξει τους ορίζοντές της
Και να απευθύνει το μήνυμά της σε όλο τον κόσμο.
Υπάρχουν ακόμη και σήμερα στη σύγχρονη εποχή μας, λαοί και έθνη
Που ζουν κάτω από τη σκιά των ειδώλων.
Αυτή τη διάσταση τη δίνει σήμερα η Εκκλησία εν μέρει με την άσκηση του έργου της ιεραποστολής.
Η προσπάθεια όμως δεν πρέπει να περιοριστεί εκεί
Αλλά χρειάζεται η υπέρβαση όλων των εθνικών ή και εθνικιστικών αντιλήψεων
Οι οποίες έχουν επικρατήσει και έχουν αλλοιώσει την εκκλησιολογία της
Με τη δημιουργία των κατά τόπους λεγομένων Εθνικών Εκκλησιών
Ή την εισαγωγή εθνικών πεποιθήσεων στον χώρο της λατρείας.
Ο Ιησούς Χριστός κατάργησε την εθνική αντίληψη της λατρείας και τον συγκεκριμένο τόπο
Και κατέστησε τη λατρεία του Θεού καθολική και οικουμενική.
Ο αληθινός Θεός δεν λατρεύεται, ούτε προσκυνείται μέσα σε στενά εθνικά και τοπικά πλαίσια.
Η λατρεία του Τριαδικού Θεού πραγματοποιείται "εν πνεύματι και αληθεία" σε όλη την οικουμένη.

Θα έρθει "ως κλέπτης εν νύκτι"

Η Έλευση της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου
Αποτελεί μια αλήθεια!
Ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο
Αλλά και χρονικά απροσδιόριστο.
Θα έρθει "ως κλέπτης εν νύκτι"
Καθώς μας λέγει ο Απόστολος Παύλος.
Τα διάφορα γεγονότα τα οποία μας είπε ο Κύριος
Ότι θα προηγηθούν πριν την έλευσή του
Είναι δύσκολο να ερμηνευθούν και να χαρακτηριστούν
Ως προμηνύοντα την ημέρα αυτή
Λόγο του ότι σε κάθε εποχή συμβαίνουν κάποια συνταρακτικά γεγονότα
Είτε φυσικές καταστροφές
Είτε πόλεμοι και διαμάχες.
Για το λόγο αυτό δεν επιτρέπεται ο εφησυχασμός
Αλλά απαιτείται η διαρκής πνευματική εγρήγορση.
Ο πιστός άνθρωπος δεν περιμένει
Ούτε τις καταστροφές
Ούτε τους πολέμους και τις ακαταστασίες
Αλλά περιμένει την έλευση του Κυρίου
Το πλέον αισιόδοξο και ελπιδοφόρο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας.

Σ΄ αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι μας....

Ο "σταυρός", που μας καλεί ο Ιησούς να σηκώσουμε
Είναι επιπρόσθετα οι θλίψεις και τα βάσανα της ζωής
Και παράλληλα η άρνηση των αμαρτωλών επιθυμιών
Και των φθοροποιών παθών.
Ως μαθητές του Χριστού γνωρίζουμε
Ότι η άρση του σταυρού μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση
Για τη μετοχή στη ζωή του Χριστού.
Όμως, όπως διαβεβαιώνει ο Απ. Παύλος
Πιστός ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε
Αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν" (Α΄ Κορ. 10,13).
Καμία θλίψη και δοκιμασία δε θα υπήρχε στη ζωή μας
Αν ο ίδιος ο Θεός δεν μας έδινε την ίδια στιγμή τη δύναμη για να την αντέξουμε.
Υποτασσόμαστε στο θέλημα του Θεού, υπομένοντας κάθε δοκιμασία
Η οποία χαρακτηρίζεται από τον Κύριο ως Σταυρός.
Αυτή η αγόγγυστη υποταγή οδηγεί τον άνθρωπο έμπρακτα στο "ακολουθείτω μοι".
Άρση του σταυρού είναι επίσης ο πνευματικός αγώνας
Για σταύρωση των αμαρτωλών επιθυμιών μας.
Είναι όμως εύκολο πράγμα ν΄ απαρνηθούμε τις χαρές του κόσμου;
Να κόψουμε κάθε σχέση μ΄ ό,τι μας τραβάει στο κακό και στην αμαρτία;
Να αποδεχτούμε χωρίς διαμαρτυρία τη θλίψη ή τη δοκιμασία που βρέθηκε στη ζωή μας;
Δεν είναι εύκολο.
Χρειάζεται, για να το κατορθώσουμε, ένας αγώνας καθημερινός σκληρός
Και πάντα στη σκέψη μας να έχουμε τον Εσταυρωμένο Χριστό.
Ο Σταυρός του Κυρίου, ο οποίος υψώνεται στο βίο της Εκκλησίας
Υπενθυμίζεται σε όλο το κόσμο και σε μας ότι, όταν διαλέξουμε το Σταυρό ως τρόπο ζωής μας
Τότε έχουμε και την Ανάσταση.
Όταν θλίψεις και ανάγκες μας κυκλώνουν υψώνουμε τα μάτια της ψυχής μας
Και ατενίζουμε με πίστη τον Σταυρό του Χριστού μας
Και προχωράμε συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με το Χριστό.
Και επειδή "τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστί"
Σ΄ αυτό τον αγώνα δεν είμαστε μόνοι μας....
Ο Κύριος συμπορεύεται, έτοιμος πολλές φορές να "σηκώσει το σταυρό" για μας.

Σήμερα θ΄αλλάξω τον κόσμο

Σήμερα αποφάσισα να φορέσω την μπέρτα
Που μου χάρισε ο Άγιος Βασίλης στις περσινές γιορτές
Γιατί του έγραψα ότι ήμουν καλό παιδί όλη τη χρονιά
Κι ότι θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο
Και να πετάξω πάνω από τη Γη!


Γράφει
η  Μαριλένα Παππά

Να χαιρετήσω τα παιδιά της Νιγηρίας
Να μυρίσω τις μυρωδιές από το κάρυ στην Ινδία
Να αγναντέψω από ψηλά όλη την Ευρώπη
Να ξαποστάσω στο άγαλμα της ελευθερίας, μόνο για μια στιγμή..
Όμως-έχω ακόμα τόση γη να δω μην ξεχνιέσαι!
Να αφήσω την αλμύρα του Ειρηνικού να με ψήσει, να αφεθώ στον ήλιο της Μεσογείου να με κάψει
Και να προσγειωθώ στο κομμάτι που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα τα μέρη της γης που έχω πάει…
Στα χέρια σου…
Και να αναρωτηθώ, πως οι άνθρωποι έγιναν τόσο ικανοί να αγαπηθούν
Και τόσο ανίκανοι να αγαπήσουν;
Ναι, σήμερα θ΄ αλλάξω αυτόν τον κόσμο.
Θ΄ αλλάξω εμένα!
Θα αγαπήσω όσο ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να αγαπήσει!
Θα γίνω γελοία από τις τόσες καρδιές που θα ζωγραφίσω στο τετράδιό μου
Θα γίνω περίγελος στους άλλους επιβάτες από τα φιλιά που θα στέλνω από το ακουστικό μου
Καθώς θα γυρνάω από τη δουλειά με το τρένο!
Θα μείνω απένταρη από τα χιλιάδες sms που θα σου στείλω για να σου πω κάτι που ξέχασα
Θα μάθω να υπολογίζω πόσες μέρες αντιστοιχούν
Σε πόσες ώρες αντιστοιχούν
Σε πόσα λεπτά αντιστοιχούν
Σε πόσα δευτερόλεπτα ...μέχρι να σε ξαναδώ
Θα πηγαίνω άυπνη στη δουλειά για να μένουμε παρέα ξύπνιοι όλο το βράδυ
Θα εξυμνώ την αίσθηση της όσφρησης
Κάθε φορά που κάποιο άρωμα στο δρόμο θα μου θυμίζει εσένα
Θα μου λείπεις κάθε μέρα και περισσότερο
Τόσο που το στομάχι μου θα γίνεται ένας κόμπος μέχρι να σε δω
Θα σταματήσω να τρώω
Θα σταματήσω να σκέφτομαι και θα αρχίσω να ζω…
Θα περπατάω στους δρόμους με ένα απέραντο χαμόγελο
Και δε θα χρειάζομαι πια μπέρτα για να πετάω
Θα ακούω το όνομά μου από τα χείλη σου και θα νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου
Θα γράφω κι οι μόνες λέξεις που θα ΄ χω εύκαιρες θα ΄ναι το "Σ΄αγαπώ".
Θα τσακωνόμαστε...
Θα σου ουρλιάζω
Θα φεύγεις, θα ξανάρχεσαι
Θα φεύγω, θα ξανάρχομαι
Μέχρι να μου πεις οριστικά "Τελειώσαμε"!
Μέχρι να σου πω "Σε μισώ"!
Θα κλαίω για μέρες
Θα τρώω χωρίς να καταλαβαίνω τι τρώω
Θα πίνω χωρίς να καταλαβαίνω τι πίνω
Θα κοιτάω το κινητό μου ...περιμένοντας
Θα ξυπνάω
Θα ντύνομαι
Θα γελάω μηχανικά γιατί έτσι πρέπει, αλλά το χαμόγελό μου θα είναι μαζί σου.
Θα σταματήσω να μιλάω, να βγαίνω.
Θα μένει το μυαλό μου κολλημένο στο παρελθόν... στο τότε που δε θα ξανάρθει
Σ΄ εκείνο το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μας!
Θα προσπαθήσω να βγω απ΄αυτό το αδιέξοδο
Αλλά θα πέφτω συνέχεια στους τοίχους του χτες.
Αλλά δε θα ΄χει σημασία
Γιατί εγώ θα έχω αλλάξει τον κόσμο 
Μέχρι να ανακαλύψω τη μαγική μου μπέρτα και να πετάξω και πάλι.

Πηγή: http://26ecopages.blogspot.gr/

Η καύχηση για τον πνευματικό μας πατέρα

Συχνό και το φαινόμενο τούτο.
Πολλοί επαίρονται για τον Γέροντά τους.
Και ευκαίρως-ακαίρως αναφέρονται σ' αυτόν
Όμως κατά τρόπο ο οποίος εκφράζει
Τη δική τους πνευματική γυμνότητα
Και τον επικίνδυνο γλυκερό συναισθηματισμό τους.
Το φαινόμενο δεν είναι υγιές.
Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μας εφιστά την προσοχή:
Μη επαρθής δια τον σον διδάσκαλον παρά μειζόνων τιμώμενος
Μηδέ διά το εκείνου όνομα πολλούς έχων υπακούοντάς σου
Χαίρε δε μάλλον εάν το όνομα σου γραφή
Εν τω ουρανώ της ταπεινώσεως» (Κατήχ.20, SC104, 338).
Και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ομιλεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα:
Είδον αδόκιμον μαθητήν επί τοις του διδασκάλου κατορθώμασιν
Επί τινων ανθρώπων καυχώμενον.
Και μέντοι δοκών δόξαν εαυτώ εκ του αλλοτρίου σίτου περιποιήσασθαι
Ατιμίαν μάλλον εαυτώ προεξένησε, πάντων προς αυτόν ειρηκότων.
Και πως δένδρον καλόν κλάδον άκαρπον ήνεγκεν; (Κλίμαξ 4, PG88, 713Α).
Προσοχή χρειάζεται και σε ένα άλλο παρεμφερές φαινόμενο.
Πρόκειται για την παρρησία που μπορεί να έχει ο πνευματικός μας πατέρας ενώπιον του Θεού.
Οι Πατέρες μας, λοιπόν, μας συνιστούν ότι δεν θα πρέπει να επαναπαυόμαστε σ' αυτήν.
Ούτε να περιοριζόμαστε στο να ζητούμε να προσεύχονται για μας.
Οφείλουμε ν' αγωνιζόμαστε κι εμείς με ζήλο χάριν της σωτηρίας μας.
Κάποτε, αναφέρει το Γεροντικό, ένας αδελφός επισκέφθηκε τον Μέγα Αντώνιο και τον παρακάλεσε:
"Εύξαι υπέρ εμού".
Και ο γέροντας του απάντησε:
"Ουδέ εγώ σε ελεώ, ουδέ ο Θεός, εάν μη συ αυτός σπουδάσης, και αιτήση τον Θεόν".
Δηλαδή:
Ούτε εγώ, ούτε ο Θεός θα σε ελεήσει, αν συ ο ίδιος δεν προσπαθήσεις και δεν παρακαλέσεις τον Θεό.

Η μετάνοια είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πνευματικής ζωής

Η αναγνώριση της αμαρτωλότητός μας
Ο πόνος επειδή πικράναμε τον Θεό
Η απόφαση για μια αλλαγή
Και η καταφυγή στην εξομολόγηση
Αποτελούν την απαρχή της σωτηρίας μας.
Ο Τίμιος Πρόδρομος και ο ίδιος ο Κύριος
Άρχισαν το κήρυγμα τους καλώντας σε μετάνοια.
Κανείς δεν μπορεί να σωθεί, αν δεν μετανοήσει.
Μόνο με τη μετάνοια
Ένας μεγάλος ληστής "λήστεψε" ακόμα και τον παράδεισο.
Είναι λοιπόν δαιμονική πλάνη
Να παραμελούν οι Χριστιανοί τη μετάνοια και την εξομολόγηση.
Βέβαια, δεν αναφερόμαστε στην περίπτωση εκείνων που ισχυρίζονται
Ότι δεν έκαναν τίποτα το αμαρτωλό, ή εκείνων που αυτοσχεδιάζουν τρόπους εξομολογήσεως
Επειδή δεν θέλουν να ταπεινωθούν και να σκύψουν στο πετραχήλι του πνευματικού
Όπως η θεόπνευστη εκκλησιαστική τάξη ορίζει.
Αναφερόμαστε κυρίως στην περίπτωση πολλών Χριστιανών
Που αρκούνται σε άλλα "θρησκευτικά καθήκοντα"
Ή σε μια συμμετοχή στο Ιεραποστολικό έργο
Ή σε νεφελώδεις συζητήσεις με Γέροντες
Χωρίς καμιά διάθεση να "φυλάξουν οδούς σκληράς".
Έτσι πιστεύουν ότι κατακτούν κορυφές
Ενώ πλανώνται σε θανατηφόρα τέλματα αμετανοησίας, αναισθησίας και ναρκισσισμού.
Η αδιαφορία μας για μια αποφασιστική μετάνοια αποδεικνύεται ολοφάνερα
Από την ενασχόληση με τη ζωή και τα σφάλματα των άλλων.

Ζωή με νόημα και σκοπό

Ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Πατρών

Η εξουσία του Χριστού να συγχωρεί τις αμαρτίες

Αποτελεί ουσιαστικά το επίκεντρο
Του σωτήριου έργου του επί γης
Αφού η αμαρτία που μπήκε στη ζωή μας
Και επηρέασε τη σωτηρία μας.
Η αμαρτία είναι κάτι κακό
Είτε είναι απαγορευμένη από κάποιο νόμο είτε όχι.
Σημαίνει την εγκατάλειψη του ορθού δρόμου
Την επιβολή της εγωιστικής συμπεριφοράς του ανθρώπου
Σε θέματα που ανήκουν αποκλειστικά στην εξουσία του Θεού.
Η συμπεριφορά του ανθρώπου φταίει
Για την αποτυχία παραμονής στον Παράδεισο.
Η πτώση των πρωτοπλάστων επήλθε μετά από τη εγωιστική συμπεριφορά.
Μπορεί το κακό να έχει την αρχή του στον εωσφορικό εγωισμό
Στη συνέχεια όμως ευθύνεται ο άνθρωπος.
"Δι΄ ανθρώπου γαρ εισήλθεν η αμαρτία εις τον κόσμον".
Αυτή την εξουσία λοιπόν έχει ο Χριστός.
Ως Θεός να συγχωρεί αμαρτίες.
Η άφεση βέβαια των αμαρτιών έχει εδώ ένα συνολικό, οντολογικό χαρακτήρα.
Δεν περιορίζεται στην άρση της ενοχής, αλλά έχει μια μεταμορφωτική δύναμη
Που οδηγεί τον άνθρωπο στην απαλλαγή από την αμαρτία
Στον ανακαινισμό της ύπαρξής του μέσα στη χάρη του Θεού.
Με την άφεση των αμαρτιών ο Κύριος δίδει την δυνατότητα στον άνθρωπο
Να κινηθεί από το κατ΄ εικόνα στο καθ΄ ομοίωσιν
Μία πορεία την οποία η ανθρωπότητα εγκατέλειψε με το προπατορικό αμάρτημα
Και συνεχίζει να κινείται εκτός αυτής με την επανάληψη του σφάλματος των προπατόρων.
Ο Κύριος δια του λυτρωτικού έργου επαναφέρει τον άνθρωπο στην πορεία αυτή.
Από τη μια έχουμε την κακή χρήση της ελευθερίας από τον άνθρωπο
Από την άλλη όμως έχουμε την έκφραση της άπειρης αγάπης του Θεού
Ο οποίος ως εξουσίαν έχων θεραπεύει και ανιστά την πεπτωκυία φύση του ανθρώπου.
Το γεγονός όμως το οποίο αλλάζει ριζικά και στρέφει άπαξ δια παντός
Την πορεία του ανθρώπου προς την αμαρτία καθιστώντας την πορεία προς τη σωτηρία
Είναι ο σταυρικός θάνατος  και η Ανάστασή του.
Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι ο Χριστός με την Ανάστασή του
Έδωσε αυτή την εξουσία της θεραπείας στους αποστόλους και στην Εκκλησία, λέγοντας:
"Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται".
Δηλαδή το έργο της "αφέσεως των αμαρτιών" ενεργείται διηνεκώς μέσα στη ζωή της Εκκλησίας
Και ειδικότερα μέσα από το μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.

Η Αξία της Σιωπής...

Βγαίνω στην αυλή.
Πολύς ο θόρυβος, οι συνομιλίες, οι φωνές.
Νιώθω τον πόνο μιας πληγωμένης σιωπής.
Προσπαθώ ν'αφήσω τους ήχους
Να περνούν από τ' αυτιά μου
Χωρίς να δίνω σημασία.
Πόσο θα ήθελα να ήμουν μόνος σ' αυτόν τον χώρο!
Έχω την βεβαιότητα, πως ο αέρας
Είναι γεμάτος μυστικές φωνές
Που δεν μπορώ ν' αφουγκραστώ.
Κάθε μου βήμα μεγαλώνει τη δίψα μου για λίγη ησυχία.
Εύκολα γίνεται πικρή η ματιά σου μπροστά στην αδυναμία των ανθρώπων.
Το μυαλό σου σκορπίζεται εύκολα στην παρατήρηση των άλλων.
Συμμάζεψε όσο μπορείς το βλέμμα σου, περιόρισε όσο μπορείς τη διάσπαση του νου σου.
Δεν έχει καλό τέλος αυτός ο δρόμος.
Θα συνηθίσεις να διακρίνεις αμέσως τα λάθη των άλλων
Αλλά θα το πληρώσεις με μεγάλη μοναξιά.
Συνάμα, λίγο-λίγο, θα χάνεις την παιδική σου ματιά, μέχρις ότου να ξεχάσεις εντελώς
Πως όλοι λαχταράμε το καλύτερο και προδινόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όσο αυτό το ξεχνάς, τόσο και πιο άτεγκτος θα γίνεσαι για τους γύρω σου.
Θα βροντοφωνάζεις πάντα το σωστό
Αλλά θα βλέπεις έκπληκτος πως οι άνθρωποι θα φεύγουν από κοντά σου.
Είναι, γιατί τους δίνεις άτεγκτη δικαιοσύνη κι αυτοί λαχταράνε τη συγνώμη.
Φωνάζεις πολύ κι αυτοί λαχταράνε λίγη σιωπή.
-Να παλέψεις για τη σιωπή του νου σου.
Μην τον αφήσεις στη διάλυσή του.
Αν δεν προσέξεις, θα τρέχει από δω κι από κει, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα.
Θα παρατηρείς τα πάντα, θα κρίνεις τα πάντα, θα νομίζεις πως φτιάχνεις τον κόσμο
Και την ίδια ώρα θα γεμίζεις, ανεπαίσθητα, περιφρόνηση για τον κόσμο.
Χωρίς να το καταλάβεις, θα μάθεις ν' ανεβάζεις τον εαυτό σου σ' ένα θρόνο ψηλό
Κι από κει να μετράς τους πάντες και τα πάντα με το δικό σου το μέτρο.
Και θα μάθεις να μιλάς, να μιλάς πολύ!
Η σιωπή όμως... η σιωπή!
Θα αφήσει στην καρδιά σου χώρο ν' ακουστεί η φωνή του Θεού.
Η σιωπή θα σε απαλλάξει από το φτωχό σου μέτρο
Και θα σε μάθει να μετράς τον εαυτό σου και τον κόσμο με το δικό Του μέτρο.
Θα μείνεις τότε άφωνος από τα κρίματά σου.
Και δυο φορές θα μείνεις άφωνος από την υπομονή του Θεού.
Πού να βρεις μετά διάθεση και θάρρος ν' ασχοληθείς με τα κρίματα των άλλων!
Γι' αυτό σου λέω, η σιωπή θα γεμίσει τη ματιά σου
Κατανόηση και οικτιρμό για τον εαυτό σου και τον κόσμο.
Θα κερδίσεις όμως και κάτι, ακόμα πιο πολύτιμο:
Ξέροντας ποιος είσαι και ποια είναι τα όριά σου
Θα σου είναι αδιάφορη η γνώμη των άλλων για σένα.
Θα γίνεις άτρωτος στην κατάκριση, ακόμη και στη συκοφαντία.
Η συκοφαντία...
Να ξέρεις, πριν τις μεγάλες αποφάσεις, το μυαλό πλημμυρίζει από διλήμματα και αμφιβολίες.
Σκοπό μου έβαλα κι εγώ να μην τον σκανδαλίσω ποτέ.
Ήταν αυτός από τους σπουδαιότερους λόγους της κατοπινής σιωπής μου...
Στρέφεις το πρόσωπό σου και το σκοτεινό δωμάτιο γεμίζει φως και άρωμα μύρου.
Συνεχίζεις να μιλάς κι οι λέξεις σου στολίζουν τον κόσμο.
Μάθε να διακρίνεις την καλή πρόθεση.
Μάθε να κατανοείς, να αγαπάς και να δοξολογείς.
Κι όχι μόνο για σήμερα.
Για την κάθε ημέρα της ζωής σου, το κάθε τι γύρω σου να γίνεται αιτία δοξολογίας στον Θεό.
Άντε, στο καλό!

Απόσπασμα από το Βιβλίο: "Ψίθυροι των αγγέλων"

Πηγή: http://exprotestant.blogspot.gr/