Modernismen handlar mykje om å bryte med det gamle og skape noko nytt. Forfattarane ville skrive på sin eigen måte, utan å følgje for mange reglar.
Forfattarane eksperimenterte med form og innhald. I staden for å følgje ei historie kronologisk, det vil seie i riktig rekkjefølgje i tid, kunne handlinga hoppe fram og tilbake eller stå heilt stille.
Dikta er helst utan fast rytme og enderim. Setningane kan vere brotne. Modernistiske dikt har ofte også kvardagslege ord, noko som var nytt. Lyrikaren Rolf Jacobsen skreiv til dømes om moderne byliv, om gravemaskiner og trafikklys.
I modernistiske tekstar kan meininga vere vanskelegare å få auge på enn i tidlegare dikting. På denne tida er trua på Gud svekt, og menneska kjenner seg aleine. Difor skriv modernistane gjerne om kjensler som angst, einsemd og det å kjenne seg framand eller annleis.
I modernismen er det viktigare å få fram stemningar, enn å fortelje ei samanhengande historie. Forfattarane er meir opptekne av å skildre det indre livet enn det ytre samfunnet, til skilnad frå forfattarane i realismen.