Naar inhoud springen

stum

Van Wiktionary

Mofers

[bewirk]

Zelfstenjig naamwaord

[bewirk]

Lemma

[bewirk]

stum v /stø̀m/

  1. de klank waat gemaak wuuert door 't trille vanne mienselike stumbenj (zowaal bie 't kallen es bie 't zinge)
  2. 'n keus die mónjeling of sjriftelik gemaak geworen is bie e besloet of 'n verkeziging en mitbepaolendj is
  3. (euverdrechtelik) 'n aafzunjerlike zangpertie
    Zings toe dao de ieëste of de twieëdje stum?
Aafbraeking
  • stum
Aafleijinge
Verwantje wäörd
Zagswies
  • 'n stum wie e metje höbbe: 'n doordringendje stum höbbe
  • 'n stum wie e wasbraed: 'n raon stum
  • 'n raon stum: 'n stum die graof is door 't gram zeen

Verbuging

[bewirk]
inkelvaad mieëvaad
radikaal liaison radikaal liaison
nom. sjrif stum stumme stummen
IPA /stø̀m/ /stǿmə/ /stǿmən/
dim. sjrif stumke stumken stumkes
IPA /stø̀m̥kə/ /stø̀m̥kən/ /stø̀m̥kəs/ /stø̀m̥kəz/

In anger spraoke

[bewirk]

[1]

[2]

Wirkwaord

[bewirk]

Neet-lemma

[bewirk]

stum /stø̀m/

  1. (neet-lemma) inkelveljigen ieëste-persoeansvorm (ich) innen hujigen tied van stumme
  2. (neet-lemma) inkelveljige gebi-jjendje wies van stumme
Aafbraeking
  • stum