Jump to content

planitie

E Victionario

Discretiva

planitie dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Modus flexurae originis
plānitiē casus ablativus singularis substantivi plānitiēs

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /plaːˈni.ti.eː/(classice)
Syllabificatio phonetica: plā·ni·ti·ē — morphologica: planit-ie

Loci

[+/-]
Quintus Curtius Rufus
fl. 50
Apuleius
ca. 125-170
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • Deinde tantam multitudinem circumfundi paucioribus posse, ‹cum› non in Ciliciae angustiis et inviis callibus, sed in aperta et lata planitie dimicarent. Omnes ferme Parmenioni adsentiebantur: Polypercon haud dubie in eo consilio positam victoriam arbitrabatur. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

  • Per intextam extremitatem et in ipsa eius planitie stellae dispersae coruscabant earumque media semenstris luna flammeos spirabat ignes. Quaqua tamen insignis illius pallae perfluebat ambitus, individuo nexu corona totis floribus totisque constructa pomis adhaerebat. Iam gestamina longe diversa. —Metamorphoseon libri XI Apulei [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber IV. Capitulum XIII, [6] — planitie
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: planitie.
  3. 3.0 3.1 Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber XI. Capitulum IV. Versus 1 — planitie