Pyrrha

In mythologia Graeca Pyrrha erat filia Titanis Epimethei et Pandorae, mulieris a Iove mortalibus datae. Deucalioni nupsit atque una cum marito diluvio superfuit atque novos homines e lapidibus creavit.

Deucalion, filius Promethei, vir iustus ac pietatis erga deos plenus, in Thessalia regnabat eo tempore quo Zeus/Iupiter, iratus generi humano ob innumera scelera, omnes mortales diluvio mergere constituit. Tum, a Prometheo monitus, in parvam ratem cum uxore Pyrrha, filia Epimethei, conscendit ac, per novem dies fluctibus iactatus, tandem summo monte Parnasso haesit. Cum undae decrescerent, soli in orbe toto relicti, de solitudine sua apud deos queruntur. Tandem, sortes petituri, ad delubrum Themidis deae contenderunt,ubi oraculo iussi sunt "ossa magnae matris" post se iacere. Primo horruerunt nec parere voluerunt. Postea, responsum dei secum volventes, intellexerunt magnam matrem terram esse, ossa autem eius lapides. Tum, capite velato ac veste recincto, ut fas erat, lapides post se iecerunt. Et ex lapidibus a Deucalione missis viri geniti sunt, ex lapidibus vero quos Pyrrha misit, feminae. Ita novum genus hominum orbem occupavit.

Fontes

Apollodori bibliotheca I.7.2-3
Ovidius, libro primo Metamorphoseon, 313-415.
Hyginus mythographus, Fabulae 153. (Sed de monte Aetna in Sicilia, non de monte Parnasso in Graecia mentionem facit).
Lactantius, libro secundo Divinarum institutionum capite undecimo (10-11).
Pindarus, Olympica
Strabo, Geographica IX.4.2 et IX.5.6 et IX.5.14.
Vergilius libro primo Georgicon 60-63 et Bucolica VI.41.

Plura legere si cupis

Marie Delcourt, Pyrrhos et Pyrrha. Recherches sur les valeurs du feu dans les légendes helléniques, Les Belles Lettres, 1965 Recensio critica Altera recensio critica
Anne Main, "Le déluge de Deucalion. Rêve d 'Immortalité ou nostalgie de la Mère" in Les grandes figures religieuses : fonctionnement pratique et symbolique dans l'Antiquité, 1986ː 277-282

Nexus externus

Imagines Deucalionis et Pyrrhas in Musaeo Iconographico Warburgiano