Nisus

In mythologia Graeca Nisus (Graece Νῖσος) fuit rex Megarensium cui mirabilis crinis purpureus inter ceteros capillos creverat : fatali quodam nexu salus ipsius atque regni cum praesentia huius crinis in capite suo coniuncta erat.

Pandioni, regi Atheniensi mythico, quattuor filii fuerunt qui patre mortuo Atticam inter sese partiti sunt : Aegeus, Nisus, Pallas Lycosque. Niso Megara cum agro et portu^[1] obvenit. Mox socius fuit fratris Aegei, regis Atheniensium, in bello adversus Minoem, regem Cretensium, qui Megaram copiis suis obsedit. Non multum de ea re curabant Megarenses Nisusque, quia vates saepe cecinerant, quamdiu crinis purpureus salvus in capite regis remaneret, tamdiu Megaram invictam salvamque fore. At filia regis, Scylla, infelici amore pulchri Minois ardens, et patriam et patrem prodidit dum fatalem crinem Niso dormiente dolo secat. Sperabat enim huius beneficii gratia uxorem fore Cretensium regis. Sed victor Minos a parricida abhorruit et Scyllam puppi navis haerentem per maria traxit. Puellam iam morituram dei misericordes in cirim avem mutaverunt. Tum Iuppiter patrem Nisum in haliaeetum vertisse dicitur ut filiam per aerem persequi posset atque trucidare conaretur, ultionis aeternae cupidus ob parricidium.

Tempore imperatorum Romanorum adhuc portus Megarae Nisaea erant, ab antiquo rege dicta..

Fontes.

Aeschylus, Choephoroe 612-22
Apollodori bibliotheca III.15.5-8
Ciris (poema ex Appendice Vergiliana, Vergilio adolescenti attributum a Suetonio et grammaticis Servio Donatoque).
Hyginus, Fabulae 198.
Ovidius, libro octavo Metamorphoseon 1-151
Pausanias libro primo Graeciae descriptionis XIX.1 et XXXIX.4-5.
Propertius libro tertio Elegiarum carmine XIX : 21-28.
Vergilius, libro primo Georgicon, 404-409.

Nexus externi

Vollmer, Wilhelm: "Nisus" - apud: Wörterbuch der Mythologie, Stutgardiae 1874, p. 352
Hederich, Benjamin: "Nisus" - apud: Gründliches mythologisches Lexikon, Lipsiae 1770, col. 1741-1742

Notae

↑ Cui portu Nisa nomen fuit (Pausanias I.44.3). Thucydides IV.66

[1] Cui portu Nisa nomen fuit (Pausanias I.44.3). Thucydides IV.66

[1]