bibo
Appellatio pronuntiatusque
+/-
API: /ˈbiboː/ (classice) - Syllabificatio phonetica: bi·bō — morphologica: bib-o
Notatio
+/-A radice Protindeuropaea *pi-pH₃-, a *peH₃(i)-.
Verbum transitivum
+/-bib|ō, -ere, -ī, bibitum [1][2][3][4][5][6]
Coniugatio
+/-Verbum finitum
| Thema | Vox activa | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| bib- | Tempus praesens | imperfectum | futurum | ||||
| Persona | indicativ. | coniunct. | imperat. | indicativ. | coniunct. | indicativ. | imperat. |
| I. sing. | bibō | bibam | bibēbam | biberem | bibam | ||
| II. sing. | bibis | bibās | bibe! | bibēbās | biberēs | bibēs | bibitō! |
| III. sing. | bibit | bibat | bibēbat | biberet | bibet | bibitō! | |
| I. plur. | bibimus | bibāmus | bibēbāmus | biberēmus | bibēmus | ||
| II. plur. | bibitis | bibātis | bibite! | bibēbātis | biberētis | bibētis | bibitōte! |
| III. plur. | bibunt | bibant | bibēbant | biberent | bibent | bibuntō! | |
| Thema | Vox passiva | ||||||
| bib- | Tempus praesens | imperfectum | futurum | ||||
| Persona | indicativ. | coniunct. | imperat. | indicativ. | coniunct. | indicativ. | imperat. |
| I. sing. | bibor | bibar | bibēbar | biberer | bibar | ||
| II. sing. | biberis | bibāris | bibere! | bibēbāris | biberēris | bibēris | bibitor! |
| III. sing. | bibitur | bibātur | bibēbātur | biberētur | bibētur | bibitor! | |
| I. plur. | bibimur | bibāmur | bibēbāmur | biberēmur | bibēmur | ||
| II. plur. | bibiminī | bibāminī | bibiminī! | bibēbāminī | biberēminī | bibēminī | — |
| III. plur. | bibuntur | bibantur | bibēbantur | biberentur | bibentur | bibuntor! | |
| Thema | Vox activa | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| bib- | Tempus perfectum | plusquam perfectum | futurum exactum | ||
| Persona | indicativ. | coniunct. | indicativ. | coniunct. | |
| I. sing. | bibī | biberim | biberam | bibissem | biberō |
| II. sing. | bibistī | biberis | biberās | bibissēs | biberis |
| III. sing. | bibit | biberit | biberat | bibisset | biberit |
| I. plur. | bibimus | biberimus | biberāmus | bibissēmus | biberimus |
| II. plur. | bibistis | biberitis | biberātis | bibissētis | biberitis |
| III. plur. | bibērunt | biberint | biberant | bibissent | biberint |
Verbum infinitum
| Modus | infinitivus | participium | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Tempus | praesens | perfectum | futurum | praesens | perfectum | futurum |
| Vox activa |
bibere | bibisse | bibitūrum, -am, -um esse |
bibēns | bibitūrus, -a, -um | |
| Vox passiva |
bibī | bibitum, -am, -um esse |
bibitum īrī | bibitus, -a, -um |
||
| Gerundium | Gerundivum | Supinum | ||||
| bibendī | bibendus, -a, -um | bibitum | bibitū | |||
Dictiones collatae
+/-Dictiones derivatae
+/-Composita
- adbibō, adbibere
- coimbibō, coimbibere
- combibō, combibere
- dēbibō, dēbibere
- ēbibō, ēbibere
- imbibō, imbibere
- interbibō, interbibere
- obbibō, obbibere
- perbibō, perbibere
- praebibō, praebibere
- rebibō, rebibere
- subbibō, subbibere
- superbibō, superbibere
- trānsbibō, trānsbibere
Translationes
+/-| Liquidum haurire | dilatare ▼ |
|---|
| Liquidum haurire | collabi ▲ |
|---|
Nomen substantivum
+/-- √ Homo qui consuete in perpotatione indulget.
Declinatio
+/-| m. | sing. | plur. | |
|---|---|---|---|
| nom. | bibō | bibōnēs | I |
| gen. | bibōnis | bibōnum | II |
| dat. | bibōnī | bibōnibus | III |
| acc. | bibōnem | bibōnēs | IV |
| abl. | bibōne | bibōnibus | VI |
| voc. | bibō | bibōnēs | V |
Translationes
+/-| Homo qui consuete in perpotatione indulget | dilatare ▼ |
|---|
| Homo qui consuete in perpotatione indulget | collabi ▲ |
|---|
|
Fontes
- ↑ Participia bibitus et bibiturus seriori tantum aevo usuvenisse. Optimi enim scriptores dixerunt potus.
- ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 445 — “BĬBO, bĭbis, bĭbi, bĭbere, 3.”
- ↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 338 — “1. bĭbo, bĭbi, ĕre, 3.(c'est du supin bibitum, autrement inusité, que sont dérivés les formes postérieures au siècle classique bĭbĭtūrus et bĭbĭtus, a, um.”
- ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — 1. bibo, bibī (bibitum), ere (tom. 1, p. 820)
- ↑ Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — bibere
- ↑ Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — bibo
- ↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 446 — “BĬBO, ōnis, m. 3. bibax.”
- ↑ Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I, p. 338 — “2. bĭbo, ōnis, m.”
- ↑ Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — 2. bibo, ōnis, m. (1. bibo) (tom. 1, p. 822)