თედორე ტიუტჩევი
| თედორე ტიუტჩევი | |
|---|---|
| რუს. Фёдор Иванович Тютчев | |
 | |
| დაბადების თარიღი | 23 ნოემბერი (5 დეკემბერი), 1803[1] [2] |
| დაბადების ადგილი | ოვსტუგი, Bryanskiy Uyezd, ორიოლის გუბერნია, რუსეთის იმპერია[1] [2] |
| გარდაცვალების თარიღი | 15 (27) ივლისი, 1873[1] [2] (69 წლის) |
| გარდაცვალების ადგილი | პუშკინი[1] |
| დასაფლავებულია | ნოვოდევიჩის სასაფლაო |
| საქმიანობა | მწერალი, პოეტი[3] , დიპლომატი, ფილოსოფოსი, პოლიტიკოსი, მთარგმნელი და პუბლიცისტი |
| ენა | რუსული ენა |
| მოქალაქეობა | რუსეთის იმპერია |
| ალმა-მატერი | მოსკოვის უნივერსიტეტის ისტორია-ფილოლოგიის ფაკულტეტი |
| ჟანრი | ლირიკა |
| ჯილდოები | წმინდა ანას 1-ლი ხარისხის ორდენი, წმინდა სტანისლავის 1-ლი ხარისხის ორდენი და წმინდა ვლადიმერის მე-3 ხარისხის ორდენი |
| მეუღლე | ელეონორა ტიუტჩევა და ერნესტინა პფეფელი |
| პარტნიორ(ებ)ი | ელენა დენისიევა |
| შვილ(ებ)ი | ივანე ტიუტჩევი, მარია ტიუტჩევა, ანა ტიუტჩევა, დარია ტიუტჩევი, თედორე ტიუტჩევი და Yekaterina Tyutcheva |
| ხელმოწერა |
 |
თედორე ივანეს ძე ტიუტჩევი (რუს. Фёдор Иванович Тютчев) დ. 5 დეკემბერი [ძვ. სტ. 23 ნოემბერი], 1803, სოფ. ოვსტუგი, ახლანდელი ბრიანსკის ოლქი ― გ. 27 ივლისი [ძვ. სტ. 15 ივლისი], 1873, ცარსკოე-სელო, ახლანდელი ქ. პუშკინი) — რუსი პოეტი, დიპლომატი. პეტერბურგის მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1857).
ბიოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ცხოვრობდა მიუნხენში და ტულინში. იყო გაცნობილი ჰაინესთან და შელლინგომთან. ლიტერატურ ცხოვრებაში არ მონაწილეობდა და ლიტერატორად თავს არ თვლიდა. შენახული იქნა 400-მდე მისი ლექსი, რომლის სტროფები ითქმის რუსეთში. ადრინდელი ლექსები იქმნება XVIII საუკუნე საუკუნის პოეზიის ტრადიციით. 1830 წლებში მის ლექსებში არის ჩადებული ძალიან ბევრი ევროპული (განსაკუთრებით, გერმანული) რომანტიკული ტრადიცია ეს ფილოსოფური ლირიკაა, რომლის მთავარი თემაა: ფიქრი სამყაროს განვითარებაზე. 1840 წლებში წერს რამდენიმე პოლიტიკურ სტატიას, რუსეთის და სამხრეთის ცივილიზაციის ურთიერთ გაგებაზე. 1850 წლებში ტიუტჩევი ქმნის სასიყვარულო ლექსებს რომლებშიც სიყვარული აზროვნდება როგორც ტრაგედია. ეს ლექსები მოგვიანებით შეერთებულია ეგრეთ წოდებულ „დენისევსკი ციკლში“, ანუ ლექსების ციკლში, მიძღვნილი პოეტის საყვარელს ე. ა. დენისიევას. 1860-1870 წლებში ტიუტჩევი წერს პოლიტიკურ ლექსებს. ყველაზე განთქმული ლექსი არის: მწარე მიწვევა დუმილთან, წუხარება იმაზე რომ ერთი ადამიანი ვერასოდეს ვერ გაუგებს მეორეს. „ნათქვამი ფიქრი - არის სიცრუე“ - ეს აფორიზმი ხშირად გამოიყენება ხშირადციტირებულ ტიუტჩევის აფორიზმებში, ასევე როგორც „ჭკუით რუსეთს ვერ გაუგებ“ და „ჩვენ ვერ ვიწინასწარმეტყველებთ, როგორ არითქვება ჩვენი სიტყვა“.
რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Пигарёв К. В. Тютчев // Краткая литературная энциклопедия — Москва: Советская энциклопедия, 1962. — Т. 7.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 А. Горнфельд Тютчев, Федор Иванович // Энциклопедический словарь — СПб: Брокгауз — Ефрон, 1902. — Т. XXXIV. — С. 370–374.
- ↑ The Fine Art Archive — 2003.