არქიდიაკონი, მთავარდიაკონი — საკათედრო ეკლესიის პირველი დიაკვანი, V საუკუნიდან რომის კათოლიკურ ეკლესიაში არქიდიაკონი ითვლებოდა ეპისკოპოსის თანაშემწედ, რომელსაც ევალებოდა საეკლესიო მამულებისა და ეპარქიის სამღვდელოების ზედამხედველობა და ეპარქიაში საეკლესიო სასამართლო საქმეების განმგებლობა. XI-XII საუკუნეებში არქიდიაკონის უფლებები გაიზარდა, მიიღო ეპისკოპოსის ზოგიერთი უფლება და ითვლებოდა მაღალ საეკლესიო ხელისუფლად.
