Երեւակայութիւն
Երեւակայութիւն, որ նաեւ կը կոչուի երեւակայելու ընդունակութիւն, նոր պատկերներ եւ զգացողութիւններ ձեւաւորելու կարողութիւնն է, որոնք չեն ընկալուիր զգայարաններու միջոցով՝ տեսողական, լսողական կամ այլ զգայարաններու միջոցով: Երեւակայութիւնը գիտելիքները կը դարձնէ կիրառելի խնդիրներ լուծելու ժամանակ եւ կարեւոր է փորձ ձեռք բերելու եւ սորվելու գործընթացի համար[1][2][3][4]: Երեւակայութիւնը զարգացնելու հիմնական միջոց կը հանդիսանայ պատմութիւններ լսելը[1][5], ուր ընտրուած բառի ճշգրտութիւնը կարեւոր գործօն է «յօրինուած աշխարհներու» համար[6]: Երեւակայութիւնը "թաքնուած" պատկերներու կամ զգացողութիւններու ձեւաւորում է, որոնք տեղի կ'ունենան առանց որեւէ մէկուն իմացութեան: Անհատը կրնայ երեւակայել՝ ըստ տրամադրութեան, որ կրնայ լաւ կամ վատ ըլլալ՝ կախուած իրավիճակէն իր: Որոշ մարդիկ կ'երեւակայեն, որպէսզի դուրս գան լարուածութենէն կամ մռայլ տրամադրութիւններէ: Այն ընդունուած է իբրեւ ներքին կարողութիւն եւ մտքին մէջի շրջակայ միջավայրի ընկալման զգացումէն բխած տարրերէն մասնակի կամ ամբողջական անձնական ոլորտներ ստեղծելու գործընթաց: Այս բանը արհեստագիտապէս կը կիրառուի հոգեբանութեան մէջ մտքին մէջ ինչ որ բան վերականգնելու գործընթացի համար՝ ընկալուող առարկայ կամ պատկեր, որ նախկինին մէջ եղած է իմաստային ընկալման մէջ: Քանի որ երեւակայութեան նմանատիպ կիրառումը կը հակասէ սովորական լեզուին, որոշ հոգեբաններ նախընտրած են այն նկարագրել որպէս «պատկերում» կամ «պատկերներ», կամ խօսիլ անոր մասին որպէս «վերարտադրողական»-ի՝ ի տարբերութիւն «արտադրողական» կամ «կառուցողական» երեւակայութեան:
Երեւակայութեան հոգեբանութիւն
[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]Հոգեբանները երեւակայական միտքը ուսումնասիրած են ո՛չ միայն անոր ստեղծարարութեան ոչ աշխարհիկ ձեւով եւ գեղարուեստական արտայայտութեամբ, այլ նաեւ անոր ամենօրեայ երեւակայութեան աշխարհիկ ձեւով[7]: