Jump to content

«Մասնակից:Մոնիկա11/Ավազարկղ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Դիտել պատմությունը
← Նախորդ տարբՀաջորդ տարբ →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
No edit summary
No edit summary
Տող 1. Տող 1.
'''«Полигон»''' — [[Союз Советских Социалистических Республик|советский]] [[мультфильм|мультипликационный фильм]], поставленный в 1977 году режиссёром [[Петров, Анатолий Алексеевич|Анатолием Петровым]]{{sfn|Волков|2006|}} по одноимённому [[Фантастика|фантастическому]] рассказу [[Гансовский, Север Феликсович|Севера Гансовского]] на антивоенную тему.

== Сюжет ==
Учёный-изобретатель создаёт новейший «беспилотный» танк. Испытания танка должны пройти на далёком тропическом острове в океане. С острова эвакуируют местное население, что происходит в присутствии военной комиссии под началом некоего генерала.

Испытания оборонительных возможностей танка проходят идеально: машина, как поясняет комиссии учёный, читает мысли врага, считывает данные целеуказаний и автоматически уворачивается от всех снарядов и ракет, которыми её атакуют.

Генерал приказывает испытать «режим наступления». Учёный переключает режим работы танка, но тот не двигается с места. Изобретатель поясняет, что танк ждёт от врага импульс страха, который сообщит информацию о своей уязвимости. Комиссия решает сделать перерыв на обед. За столом военные начинают строить планы по модернизации по тем же принципам всех видов вооружений. Генерал говорит о том, что их страна [[Антиколониализм|была вынуждена покинуть]] [[колониализм|свои колонии]]. В это время изобретатель вспоминает, как он, будучи молодым, подходит к своему дому, и как его маленький сын бежит навстречу. Играя с ребёнком, отец подкидывает его ввысь, и видит, что тот, уже взрослый, в военной форме и с автоматом на груди, спускается на парашюте, но купол рассекает пулемётная очередь. Учёный рассказывает, что его сын был вместе с генералом в колониях и был посмертно награждён медалью. Профессор сообщает военным, что теперь они испытают новое оружие не на других, а на себе самих, и напоминает им об импульсе страха — а ему самому бояться уже нечего: у него на земле никого не осталось.

Почти сразу генерал и другие члены комиссии осознают, что они находятся в секторе обстрела танка — и, испугавшись этого факта, они тем самым подают машине целеуказание. Танк сначала уничтожает домик, а затем и боевую технику, которую военные пытаются использовать, чтобы уничтожить его. Спастись удаётся лишь одному полковнику из состава комиссии — он успевает добежать до траншеи и спрыгнуть в неё. Но танк по-прежнему читает его мысли и предпринимает именно те действия, которых полковник боится: начинает вертеться на месте, когда тот пугается, что танк начнёт вращаться и тем самым засыплет окоп, и включает задний ход, когда полковник осознаёт, что танк может отъехать и выстрелить по нему издали. Полковник вылезает их окопа и бежит за машиной, стараясь оставаться в мёртвой зоне, ругая себя, что не может перестать мыслить. Наконец он обессиливает, сдаётся и в истерике кричит, что ему уже всё равно — пусть танк убивает его. Однако танк никак не реагирует: ведь полковник больше не думает о том, как он может быть убит — ему стало безразлично. Поняв причину бездействия танка, полковник нервно смеётся — «можешь убивать меня, можешь давить меня гусеницами…» — и от осознания последней возможности снова ужасается. Его страх вновь активирует танк — но посреди равнины спрятаться уже негде…

Раненый генерал умоляет спасти его — но в ответ на просьбу о помощи изобретатель возвращает генералу медаль, которой посмертно был награждён его сын. Учёный удовлетворён: он отомстил — но, видя в сумерках зловещий силуэт своего изобретения, сам начинает его бояться — и погибает от снаряда, выпущенного танком.

Проходит время. Дети племени, возвратившегося на остров, беспечно играют на броне полузанесённого песком танка: они не видят в странной железной скале опасности и потому не боятся. Но система чтения и анализа мыслей в чреве танка по-прежнему работает…

К острову вновь подходит военный корабль, капитан которого видит, что никто из комиссии не выжил. Опасаясь неизвестности, он решает «на всякий случай» уничтожить танк ракетой. Уловив импульс страха, танк стреляет первым — корабль загорается и начинает тонуть. Островитяне поражённо смотрят на происходящее.

== Создатели ==
{| class="standard"
|-
| bgcolor="#DBE8F2" |автор сценария|| [[Гансовский, Север Феликсович|Север Гансовский]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | режиссёр || [[Петров, Анатолий Алексеевич|Анатолий Петров]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | художник-постановщик || [[Баринова, Галина Сергеевна|Галина Баринова]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | оператор || [[Друян, Михаил Захарович|Михаил Друян]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | звукооператор || [[Кутузов, Владимир Николаевич|Владимир Кутузов]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | монтажёр || [[Георгиева, Любовь Александровна|Любовь Георгиева]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | художник-мультипликатор|| [[Зарубин, Владимир Иванович|Владимир Зарубин]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" |ассистенты режиссёра|| Татьяна Галкина, Н. Сайкова
|-
| bgcolor="#DBE8F2" |ассистент оператора|| Н. Козлова
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | художники:||[[Боголюбова, Елена Александровна|Елена Боголюбова]], [[Иванчева, Нина Владимировна|Нина Иванчева]], [[Караваева, Елена Николаевна|Елена Караваева]], И. Кулакова
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | роли озвучивали:|| [[Кузнецов, Анатолий Борисович|Анатолий Кузнецов]], [[Белявский, Александр Борисович|Александр Белявский]], [[Якут, Всеволод Семёнович|Всеволод Якут]], [[Мокшанцев, Олег Евгеньевич|Олег Мокшанцев]], [[Мартынов, Сергей Фёдорович|Сергей Мартынов]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" | редактор || [[Снесарев, Аркадий Георгиевич|Аркадий Снесарев]]
|-
| bgcolor="#DBE8F2" |директор картины|| [[Бутырина, Любовь Васильевна|Любовь Бутырина]]
|}

== Производство ==
В этом мультфильме была впервые представлена технология «[[фотографика]]», в которой использовалось два слоя [[целлулоид]]а на каждый персонаж с особыми схемами раскраски, причём один из слоёв снимается не в фокусе. Лица персонажей переданы беспрецедентно подробно и напоминают зарубежных актёров [[Габен, Жан|Жана Габена]], [[Ньюман, Пол|Пола Ньюмана]], [[Феррер, Мел|Мела Феррера]], [[Бриннер, Юл|Юла Бриннера]] и [[Ринго Старр]]а{{sfn|Асенин|1986|loc=гл. [https://web.archive.org/web/20140213175606/http://3d-master.org/kino/2.htm Пути советской мультипликации]}}.

== Награды ==
В 1978 году фильм удостоился 1-й премии по разделу мультфильмов на XI Всесоюзном кинофестивале в [[Ереван]]е ([[СССР]]){{sfn|Капков|2006|}}.

== Издание на видео ==
В 2002 году мультфильм был выпущен на [[VHS]] и [[компакт-диск]]ах Video CD в коллекции «Мастера Русской анимации» с английскими субтитрами, а затем — на [[DVD]] «Masters of Russian Animation Volume 2»<ref>{{cite web |url=https://www.animator.ru/db/?p=vsource&id=181 |title=Masters of Russian Animation Volume 2 |website=[[Аниматор.ру]] |access-date=2021-08-18 |archive-date=2021-08-18 |archive-url=https://web.archive.org/web/20210818121341/https://www.animator.ru/db/?p=vsource&id=181 |deadlink=no }}</ref>.

== Примечания ==
{{примечания}}

== Литература ==
* {{публикация|книга|автор=Сергей Асенин |заглавие=Мир мультфильма|ссылка=https://web.archive.org/web/20140213175606/http://3d-master.org/kino/2.htm |место=М.|издательство=[[Искусство (издательство)|Искусство]]|год=1986|страниц=306|isbn=978-5-458-30516-7|тираж=25000|ref=Асенин}}
* {{публикация|автор=[[Капков, Сергей Владимирович|Сергей Капков]]|заглавие=[[Энциклопедия отечественной мультипликации]]|место=М.|издательство=[[Алгоритм (издательство)|Алгоритм]]|год=2006|страниц=816 |страницы=509—510|isbn=5-9265-0319-4|тираж=3000|ref=Капков}}
* {{публикация|книга|автор=Анатолий Волков|часть=Анатолий Петров|ссылка часть=https://web.archive.org/web/20070829125357/http://books.interros.ru/index.php?book=mult&id=29&mode=print|заглавие=Наши мультфильмы|ответственный=Арсений Мещеряков, Ирина Остаркова; сост. Ирина Марголина, Наталья Лозинская |издательство=Издательская программа [[Интеррос]]а|год=2006|isbn=5-91105-007-2|ref=Волков}}
* {{публикация|статья|автор=Дмитрий Байкалов|заглавие=Гадкие утята из бисквитной коробки|издание=[[Если (журнал)|Если]]|тип=журнал|год=2000|номер=3|страницы=100|ref=Байкалов|archiveurl=https://web.archive.org/web/20131023142022/http://sf.convex.ru/esli/rubr/videodr/es0300ba.htm|archivedate=2013-10-23}}

== Ссылки ==
* [https://web.archive.org/web/20180324050713/http://2011.russiancinema.ru/index.php?e_dept_id=2&e_movie_id=4944 «Полигон»] на сайте «Энциклопедия отечественного кино»
* {{Cite web|url=https://dtf.ru/u/92907-aleksey-fedorov/153858-temnaya-storona-sovetskoy-animacii|title=Тёмная сторона советской анимации — Алексей Фёдоров на DTF|author=Алексей Фёдоров|website=DTF|date=2020-06-30|access-date=2023-02-24}}

{{Внешние ссылки}}







'''Ռաուլ Գարսիա Էսկուդերո''' ({{lang-es|Raúl García Escudero}}, սեռ. Հուլիսի 11, 1986 (1986-07-11) [1] [2], Պամպլոնա, Իսպանիա), իսպանացի ֆուտբոլիստ, կիսապաշտպան ։ Հանդես է եկել Իսպանիայի հավաքականում ։
'''Ռաուլ Գարսիա Էսկուդերո''' ({{lang-es|Raúl García Escudero}}, սեռ. Հուլիսի 11, 1986 (1986-07-11) [1] [2], Պամպլոնա, Իսպանիա), իսպանացի ֆուտբոլիստ, կիսապաշտպան ։ Հանդես է եկել Իսպանիայի հավաքականում ։


13:49, 12 Հուլիսի 2024-ի տարբերակ

«Полигон» — советский мультипликационный фильм, поставленный в 1977 году режиссёром Анатолием Петровым[1] по одноимённому фантастическому рассказу Севера Гансовского на антивоенную тему.

Сюжет

Учёный-изобретатель создаёт новейший «беспилотный» танк. Испытания танка должны пройти на далёком тропическом острове в океане. С острова эвакуируют местное население, что происходит в присутствии военной комиссии под началом некоего генерала.

Испытания оборонительных возможностей танка проходят идеально: машина, как поясняет комиссии учёный, читает мысли врага, считывает данные целеуказаний и автоматически уворачивается от всех снарядов и ракет, которыми её атакуют.

Генерал приказывает испытать «режим наступления». Учёный переключает режим работы танка, но тот не двигается с места. Изобретатель поясняет, что танк ждёт от врага импульс страха, который сообщит информацию о своей уязвимости. Комиссия решает сделать перерыв на обед. За столом военные начинают строить планы по модернизации по тем же принципам всех видов вооружений. Генерал говорит о том, что их страна была вынуждена покинуть свои колонии. В это время изобретатель вспоминает, как он, будучи молодым, подходит к своему дому, и как его маленький сын бежит навстречу. Играя с ребёнком, отец подкидывает его ввысь, и видит, что тот, уже взрослый, в военной форме и с автоматом на груди, спускается на парашюте, но купол рассекает пулемётная очередь. Учёный рассказывает, что его сын был вместе с генералом в колониях и был посмертно награждён медалью. Профессор сообщает военным, что теперь они испытают новое оружие не на других, а на себе самих, и напоминает им об импульсе страха — а ему самому бояться уже нечего: у него на земле никого не осталось.

Почти сразу генерал и другие члены комиссии осознают, что они находятся в секторе обстрела танка — и, испугавшись этого факта, они тем самым подают машине целеуказание. Танк сначала уничтожает домик, а затем и боевую технику, которую военные пытаются использовать, чтобы уничтожить его. Спастись удаётся лишь одному полковнику из состава комиссии — он успевает добежать до траншеи и спрыгнуть в неё. Но танк по-прежнему читает его мысли и предпринимает именно те действия, которых полковник боится: начинает вертеться на месте, когда тот пугается, что танк начнёт вращаться и тем самым засыплет окоп, и включает задний ход, когда полковник осознаёт, что танк может отъехать и выстрелить по нему издали. Полковник вылезает их окопа и бежит за машиной, стараясь оставаться в мёртвой зоне, ругая себя, что не может перестать мыслить. Наконец он обессиливает, сдаётся и в истерике кричит, что ему уже всё равно — пусть танк убивает его. Однако танк никак не реагирует: ведь полковник больше не думает о том, как он может быть убит — ему стало безразлично. Поняв причину бездействия танка, полковник нервно смеётся — «можешь убивать меня, можешь давить меня гусеницами…» — и от осознания последней возможности снова ужасается. Его страх вновь активирует танк — но посреди равнины спрятаться уже негде…

Раненый генерал умоляет спасти его — но в ответ на просьбу о помощи изобретатель возвращает генералу медаль, которой посмертно был награждён его сын. Учёный удовлетворён: он отомстил — но, видя в сумерках зловещий силуэт своего изобретения, сам начинает его бояться — и погибает от снаряда, выпущенного танком.

Проходит время. Дети племени, возвратившегося на остров, беспечно играют на броне полузанесённого песком танка: они не видят в странной железной скале опасности и потому не боятся. Но система чтения и анализа мыслей в чреве танка по-прежнему работает…

К острову вновь подходит военный корабль, капитан которого видит, что никто из комиссии не выжил. Опасаясь неизвестности, он решает «на всякий случай» уничтожить танк ракетой. Уловив импульс страха, танк стреляет первым — корабль загорается и начинает тонуть. Островитяне поражённо смотрят на происходящее.

Создатели

автор сценария Север Гансовский
режиссёр Анатолий Петров
художник-постановщик Галина Баринова
оператор Михаил Друян
звукооператор Владимир Кутузов
монтажёр Любовь Георгиева
художник-мультипликатор Владимир Зарубин
ассистенты режиссёра Татьяна Галкина, Н. Сайкова
ассистент оператора Н. Козлова
художники: Елена Боголюбова, Нина Иванчева, Елена Караваева, И. Кулакова
роли озвучивали: Анатолий Кузнецов, Александр Белявский, Всеволод Якут, Олег Мокшанцев, Сергей Мартынов
редактор Аркадий Снесарев
директор картины Любовь Бутырина

Производство

В этом мультфильме была впервые представлена технология «фотографика», в которой использовалось два слоя целлулоида на каждый персонаж с особыми схемами раскраски, причём один из слоёв снимается не в фокусе. Лица персонажей переданы беспрецедентно подробно и напоминают зарубежных актёров Жана Габена, Пола Ньюмана, Мела Феррера, Юла Бриннера и Ринго Старра[2].

Награды

В 1978 году фильм удостоился 1-й премии по разделу мультфильмов на XI Всесоюзном кинофестивале в Ереване (СССР)[3].

Издание на видео

В 2002 году мультфильм был выпущен на VHS и компакт-дисках Video CD в коллекции «Мастера Русской анимации» с английскими субтитрами, а затем — на DVD «Masters of Russian Animation Volume 2»[4].

Примечания

  1. ↑ Волков, 2006
  2. ↑ Асенин, 1986, гл. Пути советской мультипликации
  3. ↑ Капков, 2006
  4. ↑ «Masters of Russian Animation Volume 2». Аниматор.ру. Արխիվացված է օրիգինալից 2021-08-18-ին. Վերցված է 2021-08-18-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)

Литература

Ссылки

Կաղապար:Внешние ссылки




Ռաուլ Գարսիա Էսկուդերո (իսպ.՝ Raúl García Escudero, սեռ. Հուլիսի 11, 1986 (1986-07-11) [1] [2], Պամպլոնա, Իսպանիա), իսպանացի ֆուտբոլիստ, կիսապաշտպան ։ Հանդես է եկել Իսպանիայի հավաքականում ։

Ակումբային կարիերա

Ռաուլ Գարսիան պրոֆեսիոնալ կարիերան սկսել է իր հայրենի քաղաքում ՝ «Օսասունա» ակումբում: Ըստ ամպլուայի ՝ կենտրոնական գոտու ունիվերսալ խաղացող է։ 2004 թվականի հոկտեմբերի 28-ին առաջին թիմում նորամուտը նշել է «Բարսելոնայի» դեմ խաղում, որն ավարտվել է արտագնա խաղում 0-3 պարտությամբ։ մարզիչը, որը նրան տեղ է տվել հիմնական կազմում, եղել է մեքսիկացի մասնագետ Խավիեր Ագիրեն։ «Օսասունայում» իր առաջին ամբողջ մրցաշրջանում Գարսիան Իսպանիայի առաջնությունում խփել է հինգ գնդակ, որոնցից առաջինը խփել է 2005 թվականի հոկտեմբերի 26-ին Բիլբաոյի «Ատլետիկի» դարպասը (Խաղն ավարտվել է «Օսասունայի» հաղթանակով ՝ 3:2 հաշվով): Նավարայի ֆուտբոլիստները մրցաշրջանն ավարտել են չորրորդ տեղում ՝ նվաճելով եվրագավաթներին մասնակցելու իրավունք: Ռաուլ Գարսիայի հետ «Օսասունան» հասել է ՈՒԵՖԱ-ի գավաթի կիսաեզրափակիչ, Գարսիան անցկացրած 12 հանդիպումներում դարձել է 1 գոլի հեղինակ:

2007 թվականի հուլիսին Գարսիան, իր նախկին գլխավոր մարզիչ Խավիեր Ագիրեի հրավերով, հինգ տարվա պայմանագիր կնքեց մայրաքաղաքային «Ատլետիկո Մադրիդ» ակումբի հետ; ֆուտբոլիստի տեղափոխության արժեքը կազմել է մոտ 13 միլիոն եվրո[1]։

2010 թվականի հունվարին Գարսիան կորցրեց իր տեղը հիմնական կազմում կիսապաշտպան Տիագու Մենդեշի ՝ մադրիդցիների կողմից Թուրինի «Յուվենտուսից» վարձակալած ակումբ ժամանելու պատճառով: Այնուամենայնիվ, նա մասնակցեց Եվրոպա լիգայի խաղարկության «Աթլետիկոյի» համար հաղթական եզրափակչին և խաղաց «Ֆուլհեմի» դեմ խաղի բոլոր 90 րոպեներն ու հավելյալ ժամանակը, քանի որ պորտուգալացին իրավունք չուներ մասնակցել այդ հանդիպմանը, քանի որ այս մրցաշրջանում եվրագավաթներում խաղացել էր «Յուվենտուսի» կազմում: Այս նվաճումը Ռաուլ Գարսիայի կարիերայի առաջին մարզական գավաթն էր: Բացի այդ, նա խաղադաշտ է դուրս եկել Կոպա դել Ռեյի եզրափակչի երկրորդ կեսում «Սևիլիայի» դեմ խաղում, որն ավարտվել է մադրիդցիների 0:2 հաշվով պարտությամբ:

2010 թվականի օգոստոսի 27-ին Գարսիան ՈՒԵՖԱ-ի Սուպերգավաթի խաղում ամբողջությամբ մասնակցել է Միլանի «Ինտերնացիոնալի» դեմ խաղին, Ընդ որում աչքի է ընկել բացասական կողմից։ Խաղի վերջին րոպեին նա Գորան Պանդևի իր տուգանային հրապարակում խախտել է կանոնները, սակայն 11 մետրանոցը հակադարձել է թիմի դարպասապահ Դավիդ Դե Խեան:Հանդիպման արդյունքը մնաց 2:0 ՝ հօգուտ «Ատլետիկոյի»[2]։

Չնայած ընդհանուր առմամբ նա խաղադաշտում շատ ավելի քիչ է անցկացրել, քան իր մրցակիցը Տիագու Մենդեշի համար, նա, այնուամենայնիվ, կարողացավ իրեն դրսևորել մրցաշրջանի 29 խաղերում ՝ նպաստելով «Ատլետիկոյի» Եվրոպա լիգայի որակավորմանը, իր միակ գոլը Նա անկյունայինից խփեց ապագա չեմպիոնների ՝ «Բարսելոնայի» դարպասը[3]։

2011/2012 մրցաշրջանում վարձավճարով խաղացել է հարազատ «Օսասունա» թիմում։ Նա աչքի է ընկել մի շարք կարևոր գոլերով, այդ թվում ՝ «Բարսելոնայի» դարպասը[4]։

Կարիերան հավաքականում

2006-2009 թվականներին Գարսիան կանչվել Է Իսպանիայի երիտասարդական հավաքական, նրա կազմում անցկացրել է ավելի քան 20 հանդիպում, այդ թվում ՝ 2009 թվականի Եվրոպայի երիտասարդական առաջնության մասնակիցների թվում։ Նախկինում նաև մի քանի խաղ է անցկացրել Իսպանիայի հավաքականի կազմում 19 տարեկանից ոչ բարձր խաղացողների համար:

Ձեռքբերումներ

Ատլետիկո Մադրիդ

  • Իսպանիայի Չեմպիոն ՝ 2013/14
  • Իսպանիայի Գավաթակիր ՝ 2012/13
  • Իսպանիայի Սուպերգավաթակիր ։ 2014
  • Եվրոպայի Լիգայի Հաղթող՝ 2009/10
  • ՈՒԵՖԱ-ի սուպերգավաթակիր (2) ։ 2010, 2012
  • Չեմպիոնների լիգայի եզրափակչի մասնակից ՝ 2013/14

Ատլետիկ Բիլբաո

  • Իսպանիայի Սուպերգավաթակիր։ 2021
  • Իսպանիայի Գավաթակիր ՝ 2023/24

Ելույթների Վիճակագրություն

(վերանայվել է 2021 թվականի մայիսի 9-ի դրությամբ)

Ակումբային կարիերա
Ակումբ Մրցաշրջան Լիգա Մրցաշրջան[5] Եվրագավաթներ[6] Այլ[7] Ընդամենը
Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր Խաղեր Գոլեր
Օսասունա 2004/05 2 0 1 0 0 0 0 0 3 0
2005/06 33 5 1 0 2 0 0 0 36 5
2006/07 33 4 5 0 14 1 0 0 52 5
Итого 68 9 7 0 16 1 0 0 91 10
Ատլետիկո Մադրիդ 2007/08 35 3 5 0 9 1 0 0 49 4
2008/09 36 3 2 0 10 1 0 0 48 4
2009/10 20 0 9 0 12 0 0 0 41 0
2010/11 29 1 5 0 6 0 1 0 41 1
2011/12 0 0 0 0 2 0 0 0 2 0
2012/13 30 5 8 2 8 2 1 0 47 9
2013/14 34 10 7 4 12 4 0 0 53 18
2014/15 31 5 4 2 10 2 2 1 47 10
2015/16 1 0 0 0 0 0 0 0 1 0
Итого 216 27 40 8 69 10 4 1 329 46
Կաղապար:АрендаՕսասուն 2011/12 33 11 2 0 0 0 0 0 35 11
Итого 33 11 2 0 0 0 0 0 35 11
Ատլետիկ Բիլբաո 2015/16 30 7 2 1 9 3 0 0 41 11
2016/17 36 10 3 3 7 1 0 0 46 14
2017/18 34 10 2 1 12 3 0 0 48 14
2018/19 33 9 1 0 0 0 0 0 34 9
2019/20 35 15 8 0 0 0 0 0 43 15
2020/21 32 5 6 3 0 0 2 2 40 10
Итого 200 56 22 8 28 7 2 2 252 73
Ընդամենը կարիերայի ընթացքում 517 103 71 16 113 18 6 3 707 140

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ «Aguirre gets thumbs up from Atlético». UEFA.com. 2007-07-19. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-02-26-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  2. ↑ «Rafa's reign off to slow start» (անգլերեն). soccernet.espn.go.com. 2010-08-27. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-06-04-ին. Վերցված է 2012-02-12-ին.
  3. ↑ «Messi injury mars win» (անգլերեն). soccernet.espn.go.com. 2010-09-19. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-06-04-ին. Վերցված է 2012-02-12-ին.
  4. ↑ «Barca stunned by Osasuna» (անգլերեն). soccernet.espn.go.com. 2012-02-11. Արխիվացված է օրիգինալից 2012-06-04-ին. Վերցված է 2012-02-12-ին.
  5. ↑ Кубок Испании.
  6. ↑ Лига чемпионов УЕФА, Лига Европы УЕФА, Кубок Интертото.
  7. ↑ Суперкубок Испании, Суперкубок УЕФА.

Արտաքին հղումներ

Կաղապար:Внешние ссылки





«Էլ ինչի մասին են խոսում տղամարդիկ» — կատակերգության շարունակություն 2010 թվականին «ինչի մասին են խոսում տղամարդիկ»: Ֆիլմի նկարահանումներն ավարտվել են 2011 թվականի մարտին։ Ի տարբերություն «քառյակ» մյուս ֆիլմերի ՝«էլ ինչի մասին են խոսում տղամարդի» - ը բեմադրվել է օրիգինալ սցենարով ։

2012 թվականին «էլ ինչի մասին են խոսում տղամարդիկ» ֆիլմն ունեցել է ամենաբարձր տոմսարկղային եկամուտը ՝ 17,7 միլիոն դոլար (Ռուսաստանում նկարահանված 68 ֆիլմերի շարքում)[1]։

Սյուժե

Ֆիլմի գործողությունները տեղի են ունենում Մոսկվայում 2011 թվականի դեկտեմբերի 31-ին, գովազդային գործակալության գրասենյակում, որը ղեկավարում է Սաշա Դեմիդովը, և Կամիլի բնակարանում ։

Չորս բավականին հարուստ քառասուն տարեկան տղամարդիկ կարողացան կյանք տալ երեք երեխաների (առաջին ֆիլմից մենք գիտենք, որ Լեշան ունի երկու դուստր, Իսկ Կամիլը ՝ որդի): Եվ նրանց մնացած կյանքը լցված է իրենց մտերիմ կանանց, իրենց ընկերների և իրենց խաբեությամբ: Ամբողջ ֆիլմը հերոսները միմյանց պատմում են այն մասին, թե ինչպես են նրանք Լավ/Վատ/անհասկանալի սիրուհիների հետ, ինչպես են նրանք ուրախանում/անհանգստանում/տառապում կամ անհանգստանում են այն բանի համար, որ չեն տառապում:

Գլխավոր հերոսները խաբում են և կարևոր, և մանրուքներում ։ Ամանորյա նվերներ Լավագույն ընկերների համար նրանք անում են ոչ թե անկեղծորեն, այլ փայտի տակից ։ Նրանք ասում են, որ սիրում են իրենց կանանց և գնահատում են միմյանց բարեկամությունը, բայց անմիջապես գործերով ցույց են տալիս, որ ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է, քան թվում է առաջին հայացքից: Եվ այնուամենայնիվ, բարեկամությունը հաղթում է։Սլավան, ով ասում է, որ «կանայք իր համար ավելի թանկ են, քան ընկերները», Լեշան, ով շտապում է Նոր տարին դիմավորել իր սիրուհու հետ և ժամանակ ունենալ իր կնոջ հետ, ինչպես նաև Կամիլը, ում տանը չսիրված կինը տոնական ընթրիք է պատրաստում ամբողջ ընկերության համար, բոլորը մնում են Սաշայի հետ, ով պատահաբար լուրջ կոնֆլիկտի մեջ է մտել ուժային գերատեսչություններից մեկի Եվ կրկին, գլխավոր հերոսները հասկանում և հասկանում են իրենց կյանքի խնդիրների մի ամբողջ կույտ ՝ զուգահեռաբար շնորհավորելով ամբողջ Ռուսաստանին նոր տարվա կապակցությամբ:

Դերերում

  • «Քառյակ և7
  • Լեոնիդ Բարաց-Լեշա
  • Ալեքսանդր Դեմիդով-Սաշա
  • Կամիլ Լարին-Կամիլ
  • Ռոստիսլավ Հայիթ-Փառք
  • Վլադիմիր Մենշով-Կոմս Լև Նիկոլաևիչ Տոլստոյ, բարոյական ուղեցույց
  • Սերգեյ Բուրունով-Զիգմունդ Յակովլևիչ Ֆրեյդ
  • Մաքսիմ Վիտորգան-DJ Max
  • Կոնստանտին Չեպուրին-Իվան Տիմոֆեևիչ, պահակ
  • Ալեքսեյ Մակարով-Փաշա, Կամիլի բանակային ընկերը
  • Եկատերինա Վիլկովա-Անժելա Վիկտորովնա, բծախնդիր տիկին, ով Սաշայի հետ ճանապարհային կոնֆլիկտ է ունեցել
  • Վիտալի Խաևը «լուրջ մարդ» է, Անժելայի ամուսինը, ըստ ամենայնի, ԱԴԾ ավագ սպա է
  • Անատոլի Բելի-Վալերա, FSB-ի անձնակազմի աշխատակից, ով ուներ" հինգ " ռուսերեն լեզվով Դենիս Շվեդով-Բորյա, կադրային[2] FSB-ի աշխատակիցը, ով ֆիզիկայի «հնգյակ» ուներ։
  • Ելենա Պոդկամինսկայա-Նաստյա, Լեշայի կինը
  • Ալյոնա Բաբենկո-Վերա, Կամիլի կինը
  • Նատալյա Շվեց — Վիկա, Սաշայի ընկերուհին
  • Վլադիմիր Կիսարով-վիքիի ասպետ
  • Ալեքսեյ Կորտնև-Կամեո
  • Միխայիլ Եֆրեմով - Հայր անմեղ
  • Վալդիս Պելշ-Սաշայի ղեկավար
  • Մարիա Զիկովա-Սաշայի ղեկավարի քարտուղար
  • Աննա Կասատկինա-Բարաց-փաշայի կինը

Սաունդթրեք

Կաղապար:В планах Ֆիլմի երաժշտական ձևավորման մեծ մասը կատարել են Ալեքսեյ Կորտնևը և նրա «դժբախտ պատահար» խումբը (ֆիլմի սաունդթրեքը պարունակում է տատանումներ իրենց «թունելը աշխարհի վերջում» ալբոմի մեղեդու վրա):

Վարձույթ

Ֆիլմը թողարկվել է 2011 թվականի դեկտեմբերի 29-ին։ Երկու շաբաթվա ընթացքում նա հավաքեց 13,879,209 դոլար, որն արդեն ավելին է, քան քառյակի և ամբողջ վարձույթի մյուս բոլոր ֆիլմերի համար:

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ Юлия Шигарева  Про «поЖрать и поРжать». Чему научит зрителя новое российское кино // Аргументы и факты. — 2014. — № 6 (1735), 5 февраля. — С. 21. Архивировано из первоисточника 26 փետրվարի 2022. (Ստուգված է 15 Հոկտեմբերի 2015)
  2. ↑ На напоминание Льва Толстого о мытье рук после уборной он отвечает: «Я кадровый офицер! На хрена мне руки мыть, когда они у меня всегда чистые… и голова холодная, и сердце горячее?» Это аллюзия на высказывание Ф. Э. Дзержинского: «Чекист должен иметь горячее сердце, холодную голову и чистые руки».

Արտաքին հղումներ


«Գիշերվա ժամը տասներեքին» - խորհրդային երաժշտական հեռուստատեսային ֆիլմ, ամանորյա ներկայացում, որը նկարահանվել է ռեժիսոր Լարիսա Շեպիտկոյի կողմից տարի։ Պրեմիերան տեղի է ունեցել 1969 թվականի հունվարի 1-ի գիշերը (սկիզբը ՝ 0:10-ին)[1]։
Ֆիլմում խաղային դրվագները զուգակցվում են 1960-ականների վերջին հայտնի արտիստների կատարմամբ պարային և երգի համարների հետ ։

Ստեղծման պատմություն

Ինչպես Լարիսա Շեպիտկոյի նախորդ աշխատանքը ՝ «էլեկտրաէներգիայի հայրենիքը», այնպես էլ «գիշերվա տասներեքերորդ ժամին» ֆիլմը էկրան չի բարձրացել ։ Նա այսպես հիշեց կյանքի այս շրջան[2]: Կաղապար:Цитата

Սյուժե

Ամանորի գիշերը չար ոգիները հավաքվել էին Անտառային խրճիթում հավի ոտքերի վրա ՝ Բաբա Յագայի ղեկավարությամբ ՝ ջուր, Գոբլին, Բրաունի, Օվին, ջրահարս և Անչուտկա, որոնք սպասում են նոր 1969 թվականի «բարձր օտարերկրյա հյուրի» հանդիպմանը: Հյուրը ժամանում է, պարզվում է, որ կարմիր կոստյումով փոքրիկ թզուկ է, որը խոսում է օտար լեզվով (Ջրահարսը հանդես է գալիս որպես թարգմանիչ): Հերոսները նստում են տոնական սեղանի շուրջ, երգում ու պարում, բայց նրանց ամենից շատ գրավում է կենտրոնական հեռուստատեսությամբ ժամանցային հաղորդում դիտելը։ Վերջապես, ամբողջ ընկերությունը կախարդական կերպով տեղափոխվում է հեռուստաստուդիա, որտեղ նա արագորեն կարգավորում է իր կարգը:

Ֆիլմում խաղային դրվագները փոխարինվում են այդ դարաշրջանի հայտնի արտիստների ՝ Լեհական «Կարմիր կիթառներ» անսամբլի, պարոդիստ Վիկտոր Չիստյակովի, գնչուական ռոմանսների կատարող Վալենտին Բագլաենկոյի, երգչուհի Իրմա Սոխաձեի կատարումներով[[Сохадзе, Ирма|]], աճպարար Հարություն Հակոբյանի, պարային համույթների և այլոց:

Գլխավոր դերերում

  • Զինովի Գերդտ-Բաբա-Յագա
  • Անատոլի Պապանով-Օվիննի
  • Գեորգի Վիցին-Վոդնի
  • Վիկտոր Բայկով-Բրաունի
  • Նատալյա Դրոժժինա-Ջրահարս
  • Վյաչեսլավ Ցարյով-Anchutka Bespyaty Սպարտակ Միշուլին-Գոբլին Անդրյուշա Մակարենկո-Թզուկ Ուրյու

Ֆիլմը նկարահանվել է

  • Վիտալի Բելեցկի-բալալաեչնիկ
  • Վիկտոր Չիստյակով-պարոդիստ
  • Վալենտին Բագլայենկո-երգիչ
  • Հարություն Հակոբյան-աճպարար
  • Մայա Ռոզովա-երգչուհի
  • Իրմա Սոխաձե-երգչուհի
  • Լ. Ռեուտովա
  • Իգոր Մախաև
  • արտիստներ:
Մոսկվայի «Բալետ սառույցի վրա»
Ակադեմիական Բոլշոյի թատրոն
«Ռոմա» թատրոնի
Լենինգրադի երաժշտական դահլիճ
Մոսկվայի օպերետայի թատրոն և կրկեսի ուսումնարանը
  • «Կարմիր կիթառներ» քառյակ (Լեհաստան)

Դրվագներում

  • Վլադիմիր բասով-ռեժիսոր ստուդիայում
  • Սվետլանա Կոտիկովա - ռեժիսորի օգնական
  • Թամարա Ալեքսանդր Շիրվինդտ-ռեժիսորի օգնական ստուդիայում
  • Վլադիմիր Դոլինսկի-Հեռուստատեսային օպերատոր Պետյա
Տիտրերում չկա
  • Վիկտոր Բալաշով-հեռուստատեսության հաղորդավար
  • Անատոլի Սիլին-հեռուստատեսության հաղորդավար
  • Ադա Շերեմետեւա-հեռուստատեսության առաջատար

Նկարահանող խումբ

  • սցենար Սեմյոն Լունգին, Իլյա Նուսինով
  • բեմադրությունը ՝ Լարիսա Շեպիտկոյի
  • օպերատոր-Պավել Լեբեշև
  • նկարիչներ ՝ Ալեքսանդր Բոյմ, Մ. Կարյակին
  • կոմպոզիտոր-Ռոման Լեդենև
  • "Ջրահարսի երգը". տեքստը ՝ Գենադի Շպալիկովի, երգում է Իրմա Սոխաձեն
  • Ձայնային ռեժիսոր-Վ. Ռուսակով
  • ռեժիսորներ ՝ Վլադիմիր Զլատոուստովսկի, Վ. Կովալևա-Ռիս
  • Գրիմ-Վ. Շտրակին, Օ. Զախարովա
  • խմբագիր-Վ. Շիտովա
  • մոնտաժ-Ա. Սոբոլևա
  • լույս-ն. Բիկանով
  • ռեժիսորի օգնական-Վ. Չեռնիշևա
  • օպերատորի օգնականներ-Յու. Սերեբրյակով, Բ. Ալեշկին
  • նկարի տնօրեն ՝ Գ. Գավենդո

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ Телевидение с 30 декабря по 5 января // Правда : газета. — 1969. — № 363. — С. 6.
  2. ↑ «Шепитько Лариса Ефимовна, Биография, история жизни, творчество, писатели, ЖЗЛ, музыка, биографии». Արխիվացված է օրիգինալից 2012-07-22-ին. Վերցված է 2020-05-21-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)

Արտաքին հղումներ


Ֆրեդերիկ ֆոն Շտադե (անգլ.՝ Frederica von Stade; սեռ. Հունիսի 1, 1945[1]) —ամերիկացի օպերային երգչուհի, մեցցո-սոպրանո: Ունի ավելի քան 60 ձայնագրություն, 1983 թվականին արժանացել է «Գրեմմի» - ի[2]։

Վաղ տարիներ

Ֆրեդերիկա ֆոն Շտադեն ծնվել է 1945 թվականի հունիսի 1-ին Նյու Ջերսի նահանգի Սոմերվիլ քաղաքում[1], ԱՄՆ բանակի լեյտենանտ Չարլզ ֆոն Շտադեի և Սառա Լուկասի ընտանիքում։ Հայր, 1941 թվականի ԱՄՆ-ի Պոլո չեմպիոն էր մահացել է մինչև նրա ծնունդը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի վերջին օրերին ՝ Գերմանիայում ականի վրա պայթելով[3]։

Մանկության տարիներին Ֆրեդերիկան ստացել է Ֆլիկա մականունը, որը մնացել է նրա հետ և հասուն տարիքում ։

Երաժշտական կրթությունը Ֆրեդերիկ ֆոն Շտադեն ստացել է Մաննես քոլեջում։

Կարիերա

1970 թվականին Ֆրեդերիկա ֆոն Շտադեն իր նորամուտը նշեց «Մետրոպոլիտեն օպերայում» ։ Ֆոն Շտադեն կատարել է այս բեմում բեմադրված գրեթե բոլոր խոշոր օպերաների հիմնական մասերը: 1960-ականների սկզբին նա սկսեց իր կարիերան որպես մենակատար: 1995 թվականին, նշանավորումն երգչուհու կարիերայի 25-ամյակի, թատրոնը հատուկ ֆոն Շտադեի համար բեմադրել Է Կլոդ Դեբյուսիի «Պելեասը և Մելիզանդան» օպերան, իսկ 2000 թվականին ՝ Ի պատիվ իր կարիերայի 30-ամյակի, Ֆրանց Լեգարի «Ուրախ այրին» օպերետը ։

Բացի «Մետրոպոլիտեն Օպերայից», Ֆրեդերիկա ֆոն Շտադեն համագործակցել է ամերիկյան բազմաթիվ օպերային թատրոնների հետ և հանդես է եկել ամբողջ աշխարհում: Նա երգել է Սան Ֆրանցիսկոյում, Չիկագոյում, Լոս Անջելեսում։ Եվրոպայում նրա մասնակցությամբ բեմադրվել են ներկայացումներ Լա Սկալայում, Քովենթ Գարդենում, Վիեննայի պետական օպերայում և Փարիզի ազգային օպերայում[4]։

1983 թվականին Ֆրեդերիկա ֆոն Շտադեն «Գրեմմի» մրցանակի է արժանացել «դասական» անվանակարգում ՝ Մոցարտի «Ֆիգարոյի հարսանիքը» օպերայի ձայնագրության համար[2]։

Ճանաչում

Ֆրեդերիկա ֆոն Շտադեն Յեյլի համալսարանի, Բոստոնի համալսարանի, Սան Ֆրանցիսկոյի կոնսերվատորիայի, Orորջթաունի համալսարանի բժշկական դպրոցի, Քլիվլենդի երաժշտական ինստիտուտի և Մանեսի քոլեջի պատվավոր դոկտոր է: Նա ծնվել է 1965 թվականի մայիսի 15-ին Նյու Յորքում:

1983 թվականին նախագահ Ռեյգանը Ֆրեդերիկ ֆոն Շտադեին շնորհեց մրցանակ, որը հետագայում դարձավ արվեստի ազգային մեդալ։ 1988 թվականին ֆոն Շտադեին շնորհվել է արվեստի բնագավառում Ֆրանսիայի բարձրագույն պարգևը ՝ արվեստի և գրականության շքանշանը[4]։

2012 թվականի ապրիլին Ֆրեդերիկա ֆոն Շտադեն ընտրվել է Արվեստների և գիտությունների ամերիկյան ակադեմիայի անդամ[5]։

Ծանոթագրություններ

  1. ↑ 1,0 1,1 «Frederica von Stade». NNDB. Արխիվացված է օրիգինալից 2014-02-22-ին. Վերցված է 2014-02-15-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  2. ↑ 2,0 2,1 «Past Winners Search». Grammy.com. Արխիվացված է օրիգինալից 2014-02-21-ին. Վերցված է 2014-02-15-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  3. ↑ Laffaye, 2011, էջ 355
  4. ↑ 4,0 4,1 «Биография». Официальный сайт Фредерики фон Штаде. Արխիվացված է օրիգինալից 2014-06-30-ին. Վերցված է 2014-02-15-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)
  5. ↑ «Hillary Rodham Clinton, Tyler Jacks, Andre Previn, and Melinda F. Gates Elected to the American Academy of Arts and Sciences» (անգլերեն). American Academy of Arts & Sciences. 2012-04-17. Արխիվացված է օրիգինալից 2016-03-04-ին. Վերցված է 2014-04-16-ին. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (օգնություն)

Категория:Музыканты из Нью-Джерси

Գրականություն

Կաղապար:Нормативный контроль

Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Մասնակից:Մոնիկա11/Ավազարկղ&oldid=10042396» էջից