Tim Duncan
Timothy Theodore Duncan, nado en Christiansted (Illas Virxes Estadounidenses) o 25 de abril de 1976, é un ex xogador profesional de baloncesto que xogou durante toda a súa carreira nos San Antonio Spurs da National Basketball Association (NBA), equipo co que conseguiu cinco aneis de campión. Está considerado como o xogador máis destacado na historia da franquía e un dos mellores ala-pivotes da historia do baloncesto.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]A súa familia, formada polos seus pais, William e Lone Duncan, e as súas dúas irmás Cheryl e Tricia era de clase media en Christiansted. Na escola, Tim era un estudante brillante, e soñaba con converterse en nadador olímpico. Os seus pais apoiábano constantemente, despuntando o mozo en 50, 100 e 400 metros estilo libre, e apuntando a disputar os Xogos Olímpicos de 1992 como membro do equipo de Estados Unidos. Con todo, os seus soños foron destruídos cando o Furacán Hugo esnaquizou en 1989 a única piscina olímpica que había nas Illas Virxes Estadounidenses, e forzando a Duncan a adestrar no océano.
Pero pronto perdeu o entusiasmo pola natación debido ao medo mortal que tiña ás quenllas, ademais recibiu un golpe emocional moi grande cando a súa nai morreu de cancro de mama un día antes dos seus décimo cuarto aniversario. Duncan non volveu nadar con espírito competitivo, polo que tivo que cambiar de deporte, elixindo o baloncesto, axudado polo seu cuñado. Inicialmente só buscaba algo co que acougar a súa dor, pero pronto se converteu na estrela do Instituto St. Dunstan's Episcopal e varias universidades fixáronse nel a pesar de levar xogando só desde noveno grao. Finalmente, a Universidade de Wake Forest fíxose cos seus servizos grazas a que Chris King, ex xogador e axente da NBA encargado de promocionar esta no Caribe, fixouse nel durante 1992 e convenceu ao adestrador de Wake Forest, Dave Odom, para que se fixese cos seus servizos.
Universidade
[editar | editar a fonte]En Wake Forest, Duncan venceu aos problemas de transición e converteuse nun dos mellores xogadores da súa xeración. Foi nomeado All-American, e gañou en 1997 o Premio John R. Wooden ao mellor xogador masculino de toda a NCAA. Esa tempada, Duncan fixo 20.8 puntos e 14.7 rebotes por partido. Dominando a súa oposición cunha misteriosa serie de movementos no poste baixo e unha gama de tiros de media distancia, ademais dunha intensa defensa, Duncan gañou en dúas ocasións o premio ao Mellor Xogador da ACC cos Demon Deacons e por partida tripla o NABC Mellor Defensor do Ano. Xunto a outros, liderou a División I da NCAA en 1996-97 en rebotes (14,7 por partido), foi décimo en tapóns (3.3) e 28º en anotación (20.8). Ademais, lanzou cun 60.8% en tiros de campo e foi nomeado en 1996 e 1997 o Xogador do Ano da ACC, elixido no mellor quinteto do torneo da ACC en 1995, 1996 e 1997, no primeiro quinteto da Atlantic Coast Conference en 1995, 1996 e 1997, e MVP do torneo da ACC.
Ese ano, tamén liderou a conferencia en anotación, rebotes, porcentaxe de tiros de campo e tapóns, converténdose no primeiro xogador na conferencia en liderar ese catro categorías estatísticas nun mesmo ano. Duncan liderou a Wake Forest a un balance de 97-31, finalizando a súa carreira universitaria como o máximo taponador da historia da NCAA e un dos 10 xogadores capaces de conseguir 2.000 puntos e 1.500 rebotes na súa carreira. Tamén foi o primeiro xogador na historia da competición en chegar aos 1.500 puntos, 1.000 rebotes, 400 tapóns e 200 asistencias, e deixou os Demon Deacons como o máximo taponador da ACC con 481 tapóns e segundo nos anais da NCAA detrás de Adonal Foyle. Na lista de reboteadores da ACC finalizou terceiro con 1.570 rebotes. Tras coroarse como o mellor xogador universitario do momento, Duncan declarouse elixible para o Draft da NBA de 1997.
NBA
[editar | editar a fonte]"Torres Xemelgas" (1997-2003)
[editar | editar a fonte]
No Draft de 1997, San Antonio Spurs seleccionou a Tim Duncan na primeira posición da primeira rolda. Os Spurs levaban varios anos fracasando en playoffs, e aínda estaba nas lembranzas a desastrosa tempada 1996-97 na que a súa estrela, o pivote David Robinson, perdeu practicamente todo o curso debido a unha lesión e o equipo finalizou cun balance de 20-62. Aínda que, mirando o lado positivo, de non ser por esa lesión tería sido moi complicado o seleccionar a Duncan no Draft, xa que o seu posto final na tempada non sería, nin de lonxe, tan baixo como o foi sen David.
Trala chegada de Duncan e co experimentado Robinson como parella interior, os Spurs foron considerados un dos equipos máis fortes á hora de loitar polo anel, sendo coñecido o dúo entre as dúas estrelas como "Torres Xemelgas". Na súa tempada rookie, Duncan cumpriu coas expectativas facendo 21,1 puntos, 11,9 rebotes, 2,7 asistencias e 2,5 tapóns xogando os 82 partidos da tempada regular, todos eles como titular. Foi nomeado Rookie do ano, ademais de ser elixido no mellor quinteto da tempada e de rookies, e no segundo defensivo. Tamén foi seleccionado para disputar como suplente o All-Star Game de 1998, e clasificou aos Spurs a playoffs como quinto do oeste, cun balance de 56-26. En postemporada caeron ante Utah Jazz en Semifinais de Conferencia tras bater a Phoenix Suns en primeira rolda.
Durante a tempada do peche patronal (1998-99), Duncan continuou co seu xogo e asinou 21,7 puntos, 11,4 rebotes, 2,4 asistencias e 2,5 tapóns en tempada regular, sendo elixido no primeiro quinteto da tempada e defensivo. Nos playoffs, eliminaron a Minnesota Timberwolves en primeira rolda por 3-1 e varreron a Los Angeles Lakers e Portland Trail Blazers en Semifinais e Finais de Conferencia. En xeral, fixeron que o traxecto cara ás Finais da NBA fose un camiño de rosas. Nas finais, venceron a New York Knicks por 4-1, polo que tan só deixaron escapar dous partidos en toda a postempada, sendo Tim Duncan nomeado MVP das Finais e convertendo aos Spurs en campións da NBA por primeira vez na historia da franquía.
Na campaña 1999-2000, as medias de Duncan foron de 23,2 puntos, 12,4 rebotes, 3,2 asistencias e 2,2 tapóns, sendo un ano máis elixido nos primeiros quintetos da NBA e conseguindo o MVP do All-Star Game de 2000 compartido con Shaquille O'Neal. Con todo, o concurso dos Spurs en postemporada foi un fracaso, en parte debido á lesión de Duncan a final de tempada que lle impediu disputar os playoffs. Como consecuencia, os Spurs foron eliminados en primeira rolda por Phoenix Suns en catro encontros.
Na seguinte tempada, Duncan foise até os 22,2 puntos, 12,2 rebotes, 3,0 asistencias e 2,3 tapóns, chegando en playoffs até as Finais de Conferencia e caendo ante os Lakers eliminando previamente aos Timberwolves e a Dallas Mavericks comodamente. Pero a mellor campaña de Duncan estaba por chegar, explotando definitivamente na 2001-02 tras ser nomeado MVP da tempada cuns números de impresión; 25.5 puntos, 12.7 rebotes, 3.7 asistencias e 2.5 tapóns. En playoffs, con todo, as cousas non foron tan ben, sendo eliminados de novo ante os Lakers, esta vez en semifinais.
Na 2002-03 volveu recibir o MVP da tempada, facendo nesta ocasión 23.3 puntos, 12.9 rebotes, 3.9 asistencias e 2.9 tapóns por noite. Como de costume, foi elixido no mellor quinteto da tempada e no defensivo, cita obrigada para Duncan tras os 82 partidos de tempada regular. Tras bater aos Suns, Lakers e Mavericks, todos eles por 4-2, plantáronse nas finais por primeira vez desde 1999. Venceron en seis partidos a New Jersey Nets e Duncan proclamouse por segunda vez MVP das Finais e campión da NBA. Ademais, a revista Sports Illustrated nomeouno xunto co seu compañeiro Robinson (que se retiraba do baloncesto tras esta tempada) "Deportista do Ano".
Líder dos Spurs
[editar | editar a fonte]
Tras a retirada de Robinson, Duncan convertíase no auténtico líder do equipo. Con todo, non puido defender o título tras ser eliminado polos Lakers en Semifinais de Conferencia, serie na que no quinto partido Derek Fisher anotou a crucial canastra a falta de 0,4 segundos para o final do encontro.
Aínda que as súas estatísticas descenderon (20,3 puntos, 11,1 rebotes, 2,7 asistencias e 2,6 tapóns) na tempada 2004-05, o equipo reforzouse coa fichaxe do tirador Brent Barry. Os Spurs regresaron ás Finais da NBA, gañándoas por terceira vez e cun Duncan recibindo o seu terceiro MVP das Finais (só Michael Jordan, Shaquille O'Neal e Magic Johnson gañaron ese premio en tres ou máis ocasións). Esta vez foi ante Detroit Pistons, sentenciando Duncan no sétimo e definitivo partido con 25 puntos e 11 rebotes.
Na campaña 2005-06, Duncan sufriu unha fascitis plantar a maior parte da tempada, limitándolle no seu rendemento e sendo o responsable do descenso nos seus números; 18.6 puntos, 11.0 rebotes, 3.2 asistencias e 2 tapóns por partido. Por primeira vez na súa carreira, non foi incluído no mellor quinteto da tempada. En playoffs, caeron en Semifinais de Conferencia ante Dallas Mavericks en sete partidos. Tras un curso repleto de obstáculos, Duncan volveu ás súas estatísticas na 2006-07 e ao mellor quinteto da tempada. En 2007, San Antonio Spurs gañou por cuarta vez o anel, esta vez despois de varrer a Cleveland Cavaliers liderados por LeBron James; pero nesta ocasión foi o seu compañeiro de equipo o francés Tony Parker quen levou o MVP das Finais. Con este último, suman 4 campionatos nos últimos 7 anos, converténdose San Antonio nunha dinastía e Tim Duncan no seu monarca.
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Sitio web oficial
- Perfil de Tim Duncan en NBA.com (en inglés)
- Basketball-Reference.com: Tim Duncan Arquivado 25 de maio de 2012 en Wayback Machine. (en inglés)
- Nados en 1976
- Nados nas Illas Virxes Estadounidenses
- Xogadores de baloncesto olímpicos dos Estados Unidos de América
- Ala-pivotes de baloncesto
- Xogadores de baloncesto da NBA
- Eleccións no Draft da NBA dos San Antonio Spurs
- Xogadores dos San Antonio Spurs
- Rookie do Ano da NBA
- MVP da Tempada da NBA
- MVP das Finais da NBA
- Xogadores de baloncesto nos Xogos Olímpicos de 2004
- Medallistas nos Xogos Olímpicos de 2004
- Medallistas olímpicos de bronce polos Estados Unidos de América
- Medallistas olímpicos en baloncesto