Saltar ao contido

Los Angeles Lakers

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Los Angeles Lakers
Los Angeles Lakers logo
Los Angeles Lakers logo
Información xeral
Conferencia Oeste
División Pacífico
Fundación 1947
Historia Minneapolis Lakers (1947–1960)
Cores                Dourado, púrpura
G League South Bay Lakers
Retirados 12 (8, 16, 13, 22, 24, 25, 32, 33, 34, 42, 44, 52)
Honoríficos: (VM, GM, JP, SM, JK, CL)
Localización
Cidade California Os Ánxeles (California)
Pavillón Staples Center
Capacidade 18.997 espectadores
Inauguración 17 de outubro de 1999
Persoal
Propietario(s) Familia de Jerry Buss
Presidente Jeanie Buss
Director Rob Pelinka
Adestrador Vacante
Títulos
Campión 17 (1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1972, 1980, 1982, 1985, 1987, 1988, 2000, 2001, 2002, 2009, 2010, 2020)
Conferencia 32 (1949, 1950, 1952, 1953, 1954, 1959, 1962, 1963, 1965, 1966, 1968, 1969, 1970, 1972, 1973, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1987, 1988, 1989, 1991, 2000, 2001, 2002, 2004, 2008, 2009, 2010, 2020)
División 24 (1971, 1972, 1973, 1974, 1977, 1980, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 2000, 2001, 2004, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2020)
lakers.com

Los Angeles Lakers son un equipo profesional de baloncesto da National Basketball Association (NBA) con sede nos Ánxeles. Os Lakers xogan os seus partidos como local en Staples Center, cancha que comparten co seu equipo rival da NBA, Los Angeles Clippers, e o seu equipo irmán, Los Angeles Sparks da WNBA. Os Lakers gañaron o seu último título da competición en 2020 tras derrotar nas finais aos Miami Heat, por catro partidos a dous. En xuño de 2009, o analista de baloncesto e escritor John Hollinger clasificou aos Lakers como a maior franquía da NBA de todos os tempos.[1]

A franquía dos Lakers foi fundada en 1946 en Detroit, Míchigan, antes de trasladarse a Minneapolis, onde o equipo obtivo o seu actual nome, xa que o Estado de Minnesota é coñecido como a "Terra dos 10 000 lagos" (lago en inglés é lake). Antes de mudarse aos Ánxeles en 1960, os Lakers gañaron os seus cinco primeiros campionatos, con todo, durante os anos 60 non volveron a conseguir un novo título, aínda coa axuda de xogadores como Elgin Baylor ou Jerry West, até que finalmente, en 1972, os Lakers gañaron o seu sexto título, o primeiro na cidade dos Ánxeles.

Porén, a popularidade dos Lakers disparouse sobre todo na década de 1980, cando gañou cinco títulos en nove anos baixo o liderado dos xogadores do Salón da Fama Magic Johnson, Kareem Abdul-Jabbar, James Worthy e o adestrador Pat Riley, sendo dous campionatos desta época gañados aos seus eternos rivais na final, os Boston Celtics. Tras unha serie de anos en branco, entre 2000 e 2002 os equipo anxelino gañou tres títulos consecutivos, coa axuda de Shaquille O'Neal, Kobe Bryant e do adestrador Phil Jackson. Despois de perder tanto as finais de 2004 e 2008, os Lakers conseguiron o seu décimo quinto campionato en 2009 derrotando a Orlando Magic. Os Lakers ademais posúen os récords de maior número de vitorias (3 000), mellor porcentaxe de vitorias (61,8%) e maior número de aparicións nas Finais da NBA (31), sendo o equipo con máis títulos (17) empatado cos Celtics.

Historia

[editar | editar a fonte]

Comezos

[editar | editar a fonte]
George Mikan (99).

Os Lakers comezaron a súa existencia co nome de Detroit Gems, xogando na NBL. O propietario orixinal da franquía foi o empresario C. King Boring, con todo o equipo tan só disputou unha tempada na NBL baixo o nome de Gems, xa que o pobre resultado tanto deportivo como financeiro fixo que en 1947 se vendese o equipo a Ben Berger e Morris Chalfen por 15.000 dólares, sendo trasladado a Minneapolis. Como os Gems o ano anterior tiveran con moita diferenza o peor rexistro de toda a liga, ao ano seguinte dispoñían da primeira elección do draft de dispersión de xogadores da Professional Basketball League of America, que usaron para elixir a George Mikan, un pivote de 2,08 metros de altura, que se convertería nun dos mellores da época. Con Mikan, novo adestrador, John Kundla, e unha remesa de antigos xogadores da Universidade de Minnesota, os Lakers gañaron o seu primeiro campionato na tempada 1947-48, uníndose a outros catro equipos da NBL no seu salto á Basketball Association of America, onde gañaron o título na tempada 1948-49. A NBL e a BAA fusionáronse ao ano seguinte xurdindo a NBA.

Os Minneapolis Lakers foron o equipo máis importante da recentemente fundada NBA. Con membros do Hall of Fame como George Mikan, Vern Mikkelsen, Jim Pollard, Slater Martin ou Clyde Lovellette, convertéronse na primeira dinastía da NBA, gañando cinco campionatos en seis anos (1949, 1950, 1952, 1953 e 1954). Na tempada 1958-59 chegou a Minneapolis, vía draft, a segunda grande estrela na historia dos Lakers, Elgin Baylor. O novato alzouse co Rookie do ano e logrou revitalizar ao equipo, que volveu chegar ás Finais en 1959. Ao final da tempada, Kundla presentou a súa dimisión como adestrador, marchándose con cinco títulos no seu haber.

Los Angeles Lakers

[editar | editar a fonte]
Kareem Abdul-Jabbar, un dos mellores xogadores da historia da franquía.

Dende a retirada de Mikan, os Lakers perderon afección e a asistencia ao Minneapolis Auditorium diminuía, o que levou á franquía a reformularse a situación, facendo que en 1957 Ben Berger terminase vendendo o equipo a Bob Short.[2] Este manifestou a súa intención de trasladar o equipo a outra cidade se non obtiña o apoio dos seareiros de Minneapolis, así que o 25 de abril de 1960, anunciou que os Minneapolis Lakers pasaban a ser Los Angeles Lakers, o equipo marchaba a California.

Short chegou aos Angeles cun equipo competitivo, aínda que afastado do potencial dos Boston Celtics e Saint Louis Hawks, con todo o mellor reforzo ía proceder de novo do draft. Tratábase de Jerry West, elixido na segunda posición procedente de West Virginia.[3] Con West chegou tamén Fred Schaus, o seu adestrador na universidade. O técnico mantívose até 1967 e devolveu aos Lakers a unhas finais na campaña 1961-62, mais caeron derrotados ante Boston Celtics por 4 a 3.[4] Esta sería a tónica xeral da súa estancia nos Ánxeles, en sete anos xogou nada menos que catro Finais, caendo en todas a mans dos Celtics de Red Auerbach e Bill Russell. Nesas finais de 1962, Baylor estableceu un récord de anotación en playoffs que perdurou até 1986. Os 61 puntos que endosou a Boston o 14 de abril só foron superados por Michael Jordan, que precisamente rompeu esta marca en Boston con 63 puntos, 24 anos despois.[5]

Esta época viu nacer unha rivalidade que perdurou até os nosos días. Outra das rivalidades que non perdurou até a actualidade foi a que protagonizaron cos Hawks de Pettit. Os movementos tamén se sucederon nas oficinas, Jack Kent Cooke converteuse en 1965 no novo propietario do equipo tras comprar a franquía por 5 millóns de dólares. Los Angeles Lakers deixaron o Sports Area e mudáronse ao flamante Forum en 1967, coa chegada do novo adestrador Bill van Breda Kolff, quen se mantivo até 1969, dúas tempadas onde os anxelinos chegaron a senllas Finais con idéntica sorte, 4-3 para Boston. Para frear o efecto de Bill Russell, Cooke fíxose coas catro veces MVP, Wilt Chamberlain, formando con Baylor e West, un trío anotador moi prolífico. Goodrich, unha das claves destes Lakers, marchou a Phoenix Suns debido ao draft de expansión desa tempada. A pesar das seis finais que perderon estes Lakers pasaron á historia como un dos mellores equipos de todos os tempos.

Os anos 1970 comezaron como acabara a anterior década, chegando aos Finais mais caendo ante os Knicks de Willis Reed e Walt Frazier. Ao ano seguinte, Gail Goodrich regresou ao equipo, mais a historia volvía repetirse, nesta ocasión os Milwaukee Bucks de Lew Alcindor exerceron de verdugo nas finais de conferencia. A tempada 1971-72 foi unha campaña histórica, a franquía bateu o seu récord de vitorias (69), incluíndo a mítico racha de 33 vitorias consecutivas, a máis longa na historia do deporte americano profesional.[6] Poñendo finalmente a guinda co primeiro título nos Ánxeles, un campionato que os Lakers non gañaban dende 1954. Xa en 1976, Kareem Abdul-Jabbar, chega aos Lakers procedente dos Milwaukee Bucks, e no seu primeiro ano en California conseguiu o seu cuarto MVP da Tempada, mais o equipo fracasa de novo un ano máis en playoffs, caendo eliminados en Semifinais de Conferencia ante os Portland Trail Blazers, facendo o propio os Seattle SuperSonics en 1978 e 1979.

Os dourados anos 80

[editar | editar a fonte]
Magic Johnson.

Os Lakers na tempada 1979-80 conseguiron o nº1 no draft, e o elixido foi o base Earvin "Magic" Johnson, de Michigan State, e Larry Bird, o seu gran rival universitario, foi aos Celtics, renacendo así a gran rivalidade que ambos os equipos tiveron na década dos 60 e eles en particular na NCAA.

Ese mesmo ano Kareem Abdul-Jabbar lograría o seu sexto MVP e Los Angeles finalizaron cun récord de 62-20, con todo, o gran protagonista da tempada foi "Magic", que puxo a guinda co anel de campión nun sexto encontro antolóxico. Na final esperaban os Sixers de Julius Erving. Jabbar non puido xogar por culpa do nocello e Magic, xogando de pivote, asinou 42 puntos, 15 rebotes e 7 asistencias para gañar o partido, o anel e o MVP das Finais.

Baixo o mando de Pat Riley, que substituíu a Paul Westhead na tempada 1981-82, o equipo converteuse no máis dominante dos 80, logrando pasar das 60 vitorias en seis tempadas, aparecendo nas finais oito veces na década e sendo coroados campións en cinco ocasións, incluíndo dous campionatos consecutivos en 1987 (ante Boston Celtics) e 1988 (ante Detroit Pistons), o primeiro equipo en facelo dende Boston en 1969. Á historia pasaron os enfrontamentos que ofreceron Lakers e Celtics nas súas tres finais, con imaxes históricas como o junior sky-hook de Magic para gañar o sexto partido da final de 1987 no Boston Garden.[7]

Xunto a Johnson, James Worthy e Abdul-Jabbar, os Lakers contaban con escudeiros como Byron Scott, Michael Cooper, Kurt Rambis, Jamaal Wilkes ou A.C. Green (estes dous últimos sen chegar a coincidir). Porén, a fin do showtime chegou trala derrota nas Finais de 1989 ante Detroit Pistons. Magic Johnson gañaba o seu segundo MVP mentres que Abdul-Jabbar anunciaba a súa retirada do baloncesto profesional con 42 anos. Jerry Buss, Jerry West e Pat Riley viron a necesidade de reconstruír o equipo. Deste xeito púñase fin á década máis exitosa da historia da franquía.

A fin dunha era

[editar | editar a fonte]

Os Lakers pareceron adaptarse ben á ausencia de Jabbar. O mozo Vlade Divac ocupou o seu posto como pivote titular, axudando aos Lakers a gañar 63 partidos na 1989-90 e o seu noveno título de división consecutivo, sendo ademais Johnson nomeado de novo MVP. Mais nos playoffs foron eliminados sorprendentemente polos Phoenix Suns en Semifinais de Conferencia por 4-1. Pat Riley decidiu abandonar o banco e foi substituído por Mike Dunleavy. Un ano despois o equipo acadou de novo as finais, aínda que desgraciadamente topáronse cos Chicago Bulls de Michael Jordan e Phil Jackson, que comezaban o seu novo reinado na liga. O 7 de novembro de 1991, Magic Johnson conmocionou ao mundo anunciando que era portador do virus VIH e que se retiraba inmediatamente. A pesar do seu retiro, foi seleccionado para disputar o All-Star Game de 1992, onde foi nomeado MVP do partido. En 1992, 1993 e 1994 os Lakers pasaron a súa particular travesía polo deserto, só dúas participacións en playoffs e caendo en primeira rolda.

Na 1994-95, os Lakers melloraron (48-34) e regresando aos playoffs. Harris foi nomeado Adestrador do Ano e Jerry West Mellor Executivo. Ceballos converteuse no primeiro xogador da franquía en 20 anos en anotar 50 puntos nun partido. Os Lakers gañaron a súa primeira serie de playoffs na era post-Magic, batendo aos SuperSonics, a pesar de que logo perderon ante San Antonio Spurs. Ao final do curso, Worthy retirouse do baloncesto tras doce anos vestindo a camiseta dos Lakers. Un 30 de xaneiro de 1996, Magic Johnson regresou ás canchas ante Golden State Warriors. Magic, que contaba con 36 anos, xogou a un gran nivel nas súas primeiras semanas do seu retorno e axudou ao equipo a cultivar un balance de 29-11 con el en pista. Con todo, os Lakers caeron na primeira rolda de playoffs en mans dos Houston Rockets por 3-1, retirándose definitivamente Magic Johnson trala eliminación.

O'Neal e Bryant

[editar | editar a fonte]
Shaquille O'Neal.

Durante o verán de 1996, Jerry West logrou a fichaxe do pivote Shaquille O'Neal, que chegaba como axente libre procedente de Orlando Magic. Ademais, traspasou a Divac aos Charlotte Hornets a cambio dos dereitos do mozo de 18 anos Kobe Bryant.[8] Ao longo da tempada regular, tamén traspasou a Ceballos aos Phoenix Suns a cambio de Robert Horry. Os Lakers conseguiron 56 vitorias e derrotaron aos Portland Trail Blazers en primeira rolda de playoffs, mais en Semifinais de Conferencia caeron ante os Utah Jazz de John Stockton e Karl Malone por 4-1. Na tempada 1997-98, os Lakers conseguiron o mellor inicio de tempada da historia da franquía, con 11 vitorias, e un balance final de 61-21. Ademais, catro xogadores dos Lakers (O'Neal, Bryant, Van Exel e Jones) foron escollidos para disputar o All-Star Game, algo que non ocorría dende 1983. Mais por segundo ano consecutivo, os Jazz eliminaron os Lakers, esta vez nas Finais de Conferencia por un contundente 4-0. O ano seguinte, os Spurs déronlles todo un recital nas Semifinais de Conferencia vencéndolles por 4-0, os Spurs máis tarde serían campións da liga. Nesa serie, xogáronse os dous últimos partidos de playoffs no Great Western Forum.

A tempada 1999-00 foi o principio dunha nova era na historia dos Lakers. O equipo contratou ao adestrador Phil Jackson, líder dos Bulls de Jordan, e por primeira vez en 31 anos xogarían os seus partidos de casa nun lugar que non fose o Great Western Forum, xa que un novo pavillón, o Staples Center, foi construído no centro da cidade. Tras unha tempada regular brillante (67-15) na que Shaquille O'Neal conseguiu o MVP da tempada e o MVP do All-Star Game, os Lakers chegaban aos playoffs máis fortes que nunca nos últimos anos. Con todo, sufriron para eliminar os Sacramento Kings (3-2), aínda que nas Semifinais de Conferencia non tiveron problemas en bater aos Phoenix Suns.

Kobe Bryant no ano 2007 nun encontro contra os Washington Wizards.

Nas Finais de Conferencia, Lakers derrotaron nunha intensa serie aos Portland Trail Blazers por 4-3, despois de levar os anxelinos unha vantaxe de 3-1. No último partido, o equipo remontou a maior desvantaxe efectuada no último cuarto na historia de playoffs[9] (13, superando a marca que eles mesmos ostentaban dende 1973 (6), compartido cos Warriors (1975) e os Bullets (1979)) para gañar ás súas primeiras Finais dende 1991 tras superar finalmente 89-84 grazas a un 31-13 no último cuarto. Tras eliminar os Blazers, os Lakers enfrontáronse ante Indiana Pacers nas Finais de 2000, as primeiras desde 1991. O equipo venceu en seis partidos, gañando o primeiro anel dende o ano 1988. O'Neal foi nomeado co seu primeiro MVP das Finais, logrando o seu terceiro MVP nesta tempada.

Nos seguintes playoffs, os Lakers eliminaron a Portland, Sacramento e San Antonio sen perder ningún partido, chegando nun estado de forma magnífico ás Finais da NBA que lle enfrontaban aos Philadelphia 76ers de Allen Iverson. Tras empezar perdendo, remontaron para levar un 4-1, logrando o back-to-back. Ao seguinte ano os Lakers chegaron aos playoffs como o terceiro mellor equipo do Oeste. Eliminaron a Portland por terceira vez consecutiva, fixeron o propio cos Spurs e na Final de Conferencia esperaban os Kings. Tras ir perdendo 2-1 na serie, o cuarto partido puido sentenciar a eliminatoria e cambiar a historia dos Kings, pero Robert Horry salvou os Lakers cunha tripla histórica.[10] (100-99) para empatar a eliminatoria a dúas. No quinto partido, unha canastra de Mike Bibby in extremis devolvía a ilusión aos de Sacramento,[11] durándolles pouco xa que os dous seguintes encontros foron vitorias dos Lakers, e con iso, o seu pase ás Finais. Nelas atoparíanse cos New Jersey Nets de Jason Kidd, facendo a súa primeira aparición nunhas Finais. Os californianos liquidaron a eliminatoria pola vía rápida, varrendo ao seu rival (4-0) e conseguindo o three-peat (terceiro anel consecutivo).

Na tempada 2002-03, Bryant converteuse no xogador máis novo da historia da NBA en chegar aos 10.000 puntos ademais de conseguir a marca de máis triplas nun partido con 12 ante os Sonics, anotar 40 ou máis puntos en 9 partidos consecutivos (xunto con Wilt Chamberlain e Michael Jordan o único xogador capaz de facelo na historia), entre outros tantos récords que acumulou esa tempada. Os Lakers eliminaron con facilidade a Minnesota Timberwolves, pero en Semifinais de Conferencia tiveron que enfrontarse a San Antonio Spurs. Tras un 4-2 a favor dos Spurs, terminaron os soños dos Lakers de conseguir o cuarto anel consecutivo. Un ano despois, a franquía fichou aos veteranos Karl Malone e Gary Payton, que chegaron por pouco diñeiro coa idea de gañar o seu primeiro anel. Sobre o papel, Lakers conformaban un equipo para revalidar o título, con todo foi un ano duro, Malone lesionouse do xeonllo, Bryant foi acusado de agresión sexual[12] e comezaron os primeiros rozamentos entre O'Neal e Bryant. A pesar diso o equipo gañou o título de División Pacífico e chegaron ás Finais da NBA, onde caeron vapuleados, sorprendentemente, ante Detroit Pistons por 4-1.

Reconstrución e novo título

[editar | editar a fonte]
Lamar Odom chegou aos Lakers por O'Neal en 2004.

Tralo fracaso do ano anterior os Lakers comezaron a súa particular reconstrución. Phil Jackson deixa o banco, sendo substituído por Rudy Tomjanovich. Shaquille O'Neal márchase rumbo a Miami a cambio de Lamar Odom, Brian Grant, Caron Butler e unha elección de primeira rolda para o Draft. De igual modo, Rick Fox e Gary Payton son traspasados aos Boston Celtics por Chris Mihm, Marcus Banks e Chucky Atkins. Derek Fisher, descontento pola falta de minutos, firma por Golden State e Karl Malone retírase. A pesar de que a tempada 2004-05 comezou ben, a marcha de Tomjanovich por cuestións de saúde[13] e as continuas lesións de Kobe e de Odom afectaron o equipo, que non logrou clasificarse para os playoffs por quinta vez na súa historia. O equipo saíu derrotado en 19 dos últimos 21 encontros da fase regular, para un balance final de 34-48.

A tempada 2005-06 estivo marcada polo regreso de Phil Jackson ao banco dos Lakers. O equipo fichou a Kwame Brown dos Washington Wizards a cambio de Caron Butler e Chucky Atkins, e seleccionou no draft a Andrew Bynum, procedente do instituto. O 22 de xaneiro de 2006, Bryant entrou na historia da NBA ao anotar 81 puntos na vitoria ante Toronto Raptors. Foi a segunda máxima anotación nun partido, detrás dos 100 de Chamberlain en 1962. Os Lakers clasificáronse para os playoffs cun balance de 45-37, pero caeron derrotados en primeira rolda fronte a Phoenix Suns a pesar de ir gañando a eliminatoria por 3-1. O MVP Steve Nash liderou aos Suns na remontada. Ao finalizar a tempada Bryant solicitou o seu traspaso a outro equipo se non ían chegar reforzos.

Pau Gasol.

Despois de recuperar a Fisher, procedente de Utah Jazz o equipo tivo un inicio de tempada bastante bo, cunha achega notable de Andrew Bynum como pivote titular. Con todo, en xaneiro unha lesión obrigou ao adestrador a prescindir do pivote o resto da tempada e buscar un substituto de garantías. Nunha fugaz operación Kwame Brown, Javaris Crittenton e Aaron McKie, ademais de dúas eleccións de primeira rolda de Draft, foron parar a Memphis Grizzlies a cambio de Pau Gasol e unha elección de segunda rolda. Nos playoffs, os Lakers varreron en primeira rolda a Denver Nuggets por 4-0, cheagando ás Semifinais de Conferencia contra Utah Jazz. Tras comezar os dous primeiros partidos en casa gañando, os Lakers deixáronse empatar a eliminatoria a domicilio, mais finalmente conseguiron chegar ás Finais de Conferencia, onde eliminaron a San Antonio Spurs por 4-1 e accederon ás Finais por primeira vez dende 2004. Nas Finais atopáronse con Boston Celtics vinte e un anos despois. Tras dúas vitorias dos Celtics en Boston, a serie foise cara aos Ánxeles coa obriga dos Lakers de gañar o tres partidos para continuar vivos na loita polo anel. Gañaron o terceiro e quinto encontro da serie, perdendo o cuarto ao deixar escapar unha diferenza de 24 puntos sobre os Celtics, maior remontada na historia das Finais. Xa no sexto, os Celtics sentenciaron cun claro 92-131.

Ao ano seguinte, despois de superar a dura derrota nas finais ante os Celtics, conseguiron o mellor balance de vitorias da conferencia oeste (65-17), chegando aos playoffs enfrontándose en primeira rolda aos Utah Jazz, que logran vencer 4-1, para logo disputar unha dura serie ante uns Houston Rockets que contaban con moitas baixas. Finalmente clasificáronse tras vencer no sétimo partido e enfrontáronse nas finais de conferencia os Lakers enfrontaríanse aos Denver Nuggets, aos que venceron por 4-2, para acceder ás finais onde conseguiron o seu 15º campionato da NBA derrotando a Orlando Magic por 4-1, sendo Bryant nomeado MVP das Finais tras ter unha media de 32,4 puntos, 5,6 rebotes e 7,4 asistencias, converténdose Phil Jackson no adestrador máis laureado da historia da liga con 10 aneis, superando a Red Auerbach.[14]

Rivalidades

[editar | editar a fonte]

Boston Celtics

[editar | editar a fonte]
O TD Garden durante a final entre Lakers e Celtics de 2008.
Lance da final de 2008.

Os Lakers manteñen unha longa rivalidade cos Boston Celtics. Chegaron a xogar até en doce finais da NBA, gañando os de Boston en nove ocasións e os anxelinos tres. A primeira destas finais entre os dous equipos foi en 1959, aínda que os Lakers saíron varridos da eliminatoria. Os equipos atopáronse nas finais até seis veces máis nos anos sesenta, con vitoria dos Celtics en tódalas ocasións. Os equipos renovaron a súa rivalidade nas Finais da década dos 80, onde xogaron en tres ocasións (1984, 1985 e 1987), sendo a serie de 1984 promocionada polos medios como Larry Bird contra Magic Johnson, chegándose a dicir que ese encontro "salvou á NBA".[15] O encontro nunha final máis recente foi en 2010, onde os Lakers gañaros aos Celtics no último encontro da serie para conseguir o seu décimo sexto título.

Ano Campión Resultado
1959 Boston Celtics 4–0
1962 Boston Celtics 4–3
1963 Boston Celtics 4–2
1965 Boston Celtics 4–1
1966 Boston Celtics 4–3
1968 Boston Celtics 4–2
1969 Boston Celtics 4–3
1984 Boston Celtics 4–3
1985 Los Angeles Lakers 4–2
1987 Los Angeles Lakers 4–2
2008 Boston Celtics 4–2
2010 Los Angeles Lakers 4–3

Pavillón

[editar | editar a fonte]
Véxase tamén: Staples Center.
O Staples Center.

Os Lakers xogan os seus partidos en casa no Staples Center, situado no Live Center dos Ánxeles. O Staples Center foi inaugurado en 1999 e ten capacidade para 18 997 espectadores. Este pavillón é tamén fogar dos seus rivais da NBA Los Angeles Clippers e o seu equipo asociado da Women's National Basketball Association, Los Angeles Sparks. Ademais de baloncesto tamén acolle encontros da National Hockey League, concretamente os partidos como local de Los Angeles Kings e do equipo de Arena Football (fútbol americano cuberto) Los Angeles Avengers. O estadio é propiedade de AEG e de L.A. Arena Company. Antes de mudarse ao Staples Center, os Lakers xogaron os seus partidos en casa no Forum de Inglewood durante 31 anos, despois de mudarse de Los Angeles Memorial Sports Area, que utilizaron nos seus primeiros sete anos na cidade. Mentres que o equipo tiña a súa sede en Minneapolis xogou os seus partidos da casa, no AMinneapolis Auditorium (1947-1960). Aínda que o Minneapolis Auditorium foi a cancha principal dos Lakers durante esa época, durante seu último ano na cidade (1960) xogaron no Minneapolis Armory. Con todo, por conflitos de calendario, os Lakers xa xogaban a miúdo no Armory (e viceversa a última tempada). Tamén xogaron algúns partidos no St. Paul Auditorium.

Pavillón Localización Estado Capacidade Período
Minneapolis Auditorium Minneapolis Minnesota Minnesota 10.000 1947 1959
Minneapolis Armory Minneapolis Minnesota Minnesota 8.000 1959 1960
Los Angeles Memorial Sports Arena Os Ánxeles California California 16.161 1960 1967
The Forum Os Ánxeles California California 17.505 1967 1999
Staples Center Os Ánxeles California California 18.997 1999 −

Seareiros

[editar | editar a fonte]

Dada a proximidade do equipo a Hollywood, a gran base de seareiros Lakers inclúe a moitos persoeiros famosos, a maioría dos cales se lles pode ver regularmente no Staples Center. Un dos casos máis coñecidos é o de Jack Nicholson, , que se senta en localidades ó pé da pista cerca do banco visitante e merca os pases de tempada dende 1967. Con todo, algúns seareiros só están presentes cando os Lakers teñen éxito, e é precisamente neses tempos cando un asento preto da cancha nun partido importante é un bo lugar no que deixarse ver. Tódalas canles de televisión que retransmiten os partidos inclúen sempre unhas cantas imaxes das celebridades presentes. Outros coñecidos seguidores da franquía son os actores Will Smith, Bruce Willis, Denzel Washington,Dustin Hoffman, Sylvester Stallone, Halle Berry, Richard Dreyfuss, Robert Downey Jr., Leonardo DiCaprio, Edward Norton, Salma Hayek, Antonio Banderas ou Andy Garcia ou os deportistas Pete Sampras e David Beckham.

A popular banda de rock californiana, os Red Hot Chili Peppers, tamén adoitan asistir aos encontros cando non están de xira. De feito, as cancións do seu álbum Mother's Milk, "Salute to Kareem" e "Magic Johnson" son un tributo ao "Showtime" dos Lakers ademais, dende a tempada 2005-06, o seu baixista Flea, un recoñecido fan dos Lakers, escribe un blog sobre os Lakers para nba.com. Outra canción adicada aos Lakers por algún dos seus seareiros é "Kobe Bryant", do rapeiro Lil Wayne escribiu unha canción titulada "Kobe Bryant." A partir de 2002 e 2007 o equipo dunha media de pouco máis de 18.900 afeccionados, que aínda estaba no dez primeiros na NBA. O equipo vendido a todos os xogos en casa durante a tempada 2007-08.

Tempadas

[editar | editar a fonte]
Wilt Chamberlain.
Gail Goodrich.
James Worthy.
Graffiti adicado a Kareem Abdul-Jabbar.
Phil Jackson.
Shaquille O'Neal.
Derek Fisher.
Rick Fox.
Lamar Odom.
Kobe Bryant.
O Staples Center no centro dos Ánxeles.
Os campións de 2009 na Casa Branca xunto ao presidente dos Estados Unidos Barack Obama.
Tempada V D % Play-offs Resultados
Detroit Gems (NBL)
(non se inclúe nos totais de V/D)
1946-47 4 40 .091
Minneapolis Lakers (NBL)
(non se inclúe nos totais de V/D)
1947-48 43 17 .717 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais da NBL
Gañado título da NBL		 Minneapolis 3, Oshkosh 1
Minneapolis 2, Tri-Cities 0
Minneapolis 3, Rochester 1
Minneapolis Lakers (BAA)
1948-49 44 16 .733 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais da BAA
Gañado título da BAA		 Minneapolis 2, Chicago 0
Minneapolis 2, Rochester 0
Minneapolis 4, Syracuse 2
Minneapolis Lakers (NBA)
1949-50 51 17 .750 Gañado encontro pola primeira praza
Gañadas semifinais da división
Gañadas finais da división
Gañadas as semifinais da NBA
Gañado título da NBA		 Minneapolis sobre Rochester
Minneapolis 2, Chicago 0
Minneapolis 2, Ft. Wayne 0
Minneapolis 2, Anderson 0
Minneapolis 4, Syracuse 2
1950-51 44 24 .647 Gañadas semifinais de división
Perdidas finais de división		 Minneapolis 2, Indianapolis 1
Rochester 3 Minneapolis 1
1951-52 40 26 .606 Gañadas semifinais de división
Gañadas finais de división
Gañado título da NBA		 Minneapolis 2, Indianapolis 0
Minneapolis 3, Rochester 1
Minneapolis 4, New York 3
1952-53 48 22 .686 Gañadas semifinais de división
Gañadas finais de división
Gañado título da NBA		 Minneapolis 2, Indianapolis 0
Minneapolis 3, Ft. Wayne 2
Minneapolis 4, New York 1
1953-54 46 26 .639 Round-Robin
Gañadas finais de división
Gañado título da NBA		 Minneapolis 3-0 sobre
Rochester e Ft. Wayne
Minneapolis 2, Rochester 1
Minneapolis 4, Syracuse 3
1954-55 40 32 .556 Gañadas semifinais de división
Perdidas finais de división		 Minneapolis 2, Rochester 1
Ft. Wayne 3, Minneapolis 1
1955-56 33 39 .458 Gañado encontro pola segunda praza
Perdidas semifinais de división		 Minneapolis sobre St. Louis
St. Louis 2, Minneapolis 1
1956-57 34 38 .472 Perdido o dempate de división
Gañadas semifináis de división
Perdidas finais de división		 St. Louis sobre Minneapolis
Minneapolis 2, Ft. Wayne 0
St. Louis 3, Minneapolis 0
1957-58 19 53 .264
1958-59 33 39 .458 Gañadas semifinais de división
Gañadas finais de división
Perdida final da NBA		 Minneapolis 2, Detroit 1
Minneapolis 4, St. Louis 2
Boston 4, Minneapolis 0
1959-60 25 50 .333 Gañadas semifinais de división
Perdidas finais de división		 Minneapolis 2, Detroit 0
St. Louis 4, Minneapolis 3
Los Angeles Lakers
1960-61 36 43 .456 Gañadas semifinais de división
Perdidas finais de división		 Los Angeles 2, Detroit 0
St. Louis 4, Los Angeles 3
1961-62 54 26 .675 Gañadas finais de división
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 3, Detroit 2
Boston 4, Los Angeles 3
1962-63 53 27 .663 Gañadas finais de división
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 4, St. Louis 3
Boston 4, Los Angeles 2
1963-64 42 38 .525 Perdidas semifinais de división St. Louis 3, Los Angeles 2
1964-65 49 31 .613 Gañadas finais de división
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 4, Baltimore 2
Boston 4, Los Angeles 1
1965-66 45 35 .563 Gañadas finais de división
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 4, St. Louis 3
Boston 4, Los Angeles 3
1966-67 36 45 .444 Perdidas semifinais de división San Francisco 3, Los Angeles 0
1967-68 52 30 .634 Gañadas semifinais de división
Gañadas finais de división
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 4, Chicago 1
Los Angeles 4, San Francisco 0
Boston 4, Los Angeles 3
1968-69 55 27 .671 Gañadas semifinais de división
Gañadas finais de división
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 4, San Francisco 2
Los Angeles 4, Atlanta 1
Boston 4, Los Angeles 3
1969-70 46 36 .561 Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 4, Phoenix 3
Los Angeles 4, Atlanta 0
New York 4, Los Angeles 3
1970-71 48 34 .585 Gañadas semifinais de conferencia
Perdidas finais de conferencia		 Los Angeles 4, Chicago 3
Milwaukee 4, Los Angeles 1
1971-72 69 13 .841 Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 Los Angeles 4, Chicago 0
Los Angeles 4, Milwaukee 2
Los Angeles 4, New York 1
1972-73 60 22 .732 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 Los Angeles 4, Chicago 3
Golden State 4, Los Angeles 1
1973-74 47 35 .573 Perdida primeira rolda Milwaukee 4, Los Angeles 1
1974-75 30 52 .366
1975-76 40 42 .488
1976-77 40 42 .488 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 Los Angeles 4, Golden State 3
Portland 4, Los Angeles 0
1977-78 45 37 .549 Perdida primeira rolda Seattle 2, Los Angeles 1
1978-79 47 35 .573 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 Los Angeles 2, Denver 1
Seattle 4, Los Angeles 1
1979-80 60 22 .732 Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 Los Angeles 4, Phoenix 1
Los Angeles 4, Seattle 1
Los Angeles 4, Philadelphia 2
1980-81 54 28 .659 Perdida primeira rolda Houston 2, Los Angeles 1
1981-82 57 25 .695 Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 Los Angeles 4, Phoenix 0
Los Angeles 4, San Antonio 0
Los Angeles 4, Philadelphia 2
1982-83 58 24 .707 Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 4, Portland 1
Los Angeles 4, San Antonio 2
Philadelphia 4, Los Angeles 0
1983-84 54 28 .659 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Perdida a final da NBA		 Los Angeles 3, Kansas City 0
Los Angeles 4, Dallas 1
Los Angeles 4, Phoenix 2
Boston 4, Los Angeles 3
1984-85 62 20 .756 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 LA Lakers 3, Phoenix 0
LA Lakers 4, Portland 1
LA Lakers 4, Denver 1
LA Lakers 4, Boston 2
1985-86 62 20 .756 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Perdidas finais de conferencia		 LA Lakers 3, San Antonio 0
LA Lakers 4, Dallas 2
Houston 4, LA Lakers 1
1986-87 65 17 .793 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 LA Lakers 3, Denver 0
LA Lakers 4, Golden State 1
LA Lakers 4, Seattle 0
LA Lakers 4, Boston 2
1987-88 62 20 .756 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia]
Gañado título da NBA		 LA Lakers 3, San Antonio 0
LA Lakers 4, Utah 3
LA Lakers 4, Dallas 3
LA Lakers 4, Detroit 3
1988-89 57 25 .695 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Perdida a final da NBA		 LA Lakers 3, Portland 0
LA Lakers 4, Seattle 0
LA Lakers 4, Phoenix 0
Detroit 4, LA Lakers 0
1989-90 63 19 .768 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 LA Lakers 3, Houston 1
Phoenix 4, LA Lakers 1
1990-91 58 24 .707 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Perdida a final da NBA		 LA Lakers 3, Houston 0
LA Lakers 4, Golden State 1
LA Lakers 4, Portland 2
Chicago 4, LA Lakers 1
1991-92 43 39 .524 Perdida primeira rolda Portland 3, LA Lakers 1
1992-93 39 43 .476 Perdida primeira rolda Phoenix 3, LA Lakers 2
1993-94 33 49 .402
1994-95 48 34 .585 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 LA Lakers 3, Seattle 1
San Antonio 4, LA Lakers 2
1995-96 53 29 .646 Perdida primeira rolda Houston 3, LA Lakers 1
1996-97 56 26 .683 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 LA Lakers 3, Portland 1
Utah 4, LA Lakers 1
1997-98 61 21 .744 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Perdidas finais de conferencia		 LA Lakers 3, Portland 1
LA Lakers 4, Seattle 1
Utah 4, LA Lakers 0
1998-99 31 19 .620 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 LA Lakers 3, Houston 1
San Antonio 4, LA Lakers 0
1999-00 67 15 .817 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 LA Lakers 3, Sacramento 2
LA Lakers 4, Phoenix 1
LA Lakers 4, Portland 3
LA Lakers 4, Indiana 2
2000-01 56 26 .683 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 LA Lakers 3, Portland 0
LA Lakers 4, Sacramento 0
LA Lakers 4, San Antonio 0
LA Lakers 4, Philadelphia 1
2001-02 58 24 .707 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 LA Lakers 3, Portland 0
LA Lakers 4, San Antonio 1
LA Lakers 4, Sacramento 3
LA Lakers 4, New Jersey 0
2002-03 50 32 .610 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 LA Lakers 4, Minnesota 2
San Antonio 4, LA Lakers 2
2003-04 56 26 .683 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Perdida a final da NBA		 LA Lakers 4, Houston 1
LA Lakers 4, San Antonio 2
LA Lakers 4, Minnesota 2
Detroit 4, LA Lakers 1
2004-05 34 48 .415
2005-06 45 37 .549 Perdida primeira rolda Phoenix 4, LA Lakers 3
2006-07 42 40 .519 Perdida primeira rolda Phoenix 4, LA Lakers 1
2007-08 57 25 .695 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Perdida a final da NBA		 LA Lakers 4, Denver 0
LA Lakers 4, Utah 2
LA Lakers 4, San Antonio 1
Boston 4, LA Lakers 2
2008-09 65 17 .793 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 LA Lakers 4, Utah 1
LA Lakers 4, Houston 3
LA Lakers 4, Denver 2
LA Lakers 4, Orlando 1
2009-10 57 25 .695 Gañada primeira rolda
Gañadas semifinais de conferencia
Gañadas finais de conferencia
Gañado título da NBA		 LA Lakers 4, Oklahoma City 2
LA Lakers 4, Utah 0
LA Lakers 4, Suns 2
LA Lakers 4, Boston 3
2010-11 57 25 .695 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 LA Lakers 4, New Orleans 2
Dallas 4, LA Lakers 0
2011-12 41 25 .621 Gañada primeira rolda
Perdidas semifinais de conferencia		 LA Lakers 4, Denver 3
Oklahoma City 4, LA Lakers 1
2012-13 45 37 .549 Perdida primeira rolda San Antonio 4, LA Lakers 0
2013-14 27 55 .329
2014-15 21 61 .256
2015-16 17 65 .207
2016-17 26 56 .317
2017-18 35 47 .427
2018-19 37 45 .451
Total 3333 2282 .594
Play-offs 440 297 .597 16 Campionatos

Xogadores

[editar | editar a fonte]

Cadro actual

[editar | editar a fonte]
Los Angeles Lakers 2023–2024
Xogadores Adestradores
Pos. # Nac. Nome Altura Peso Procedencia
P 14 Castleton, Colin 2.08 m (6 ft 10 in) 105 kg (231 lb) Florida
B/E 10 Christie, Max 1.98 m (6 ft 6 in) 86 kg (190 lb) Michigan State
AP/P 3 Davis, Anthony 2.08 m (6 ft 10 in) 115 kg (253 lb) Kentucky
A/AP 28 Hachimura, Rui 2.03 m (6 ft 8 in) 104 kg (230 lb) Gonzaga
AP/P 11 Hayes, Jaxson 2.13 m (7 ft 0 in) 98 kg (217 lb) Texas
B/E 0 Hood-Schifino, Jalen 1.96 m (6 ft 5 in) 98 kg (215 lb) Indiana
A/AP 23 James, LeBron 2.06 m (6 ft 9 in) 113 kg (250 lb) St. Vincent–St. Mary HS (OH)
A/AP 21 Lewis, Maxwell 2.01 m (6 ft 7 in) 93 kg (205 lb) Pepperdine
B/E 4 Mays, Skylar 1.91 m (6 ft 3 in) 93 kg (205 lb) LSU
A/AP 12 Prince, Taurean 1.98 m (6 ft 6 in) 98 kg (216 lb) Baylor
B/E 15 Reaves, Austin 1.96 m (6 ft 5 in) 93 kg (206 lb) Oklahoma
E/A 5 Reddish, Cam 2.01 m (6 ft 7 in) 99 kg (218 lb) Duke
B/E 1 Russell, D'Angelo 1.91 m (6 ft 3 in) 91 kg (200 lb) Ohio State
A/AP 2 Vanderbilt, Jarred 2.03 m (6 ft 8 in) 97 kg (214 lb) Kentucky
B/E 7 Vincent, Gabe 1.88 m (6 ft 2 in) 88 kg (195 lb) UC Santa Barbara
B/E 20 Windler, Dylan 1.98 m (6 ft 6 in) 89 kg (196 lb) Belmont
AP/P 35 Wood, Christian 2.03 m (6 ft 8 in) 101 kg (223 lb) UNLV
Adestrador
Asistente(s)
Lenda
  • (C) Capitán
  • (DP) Drafteado sen asinar
  • (FA) Axente libre
  • (IN) Inactivo
  • (S) Suspendido
  • Mancado Mancado

Cadro
Actualizado: 26-01-2024

Dorsais retirados

[editar | editar a fonte]
Dorsais retirados dos Lakers no Staples Center.
Dorsais retirados por Los Angeles Lakers
Nº Xogador Posición Período Data de retiro do Nº
8 Kobe Bryant E 1996–2006 18 de decembro de 2017
13 Wilt Chamberlain P 1968–1973 9 de novembro de 1983
16 Pau Gasol AP 2008–2014 7 de marzo de 2023
22 Elgin Baylor A 1958–1971 9 de novembro de 1983
24 Kobe Bryant E 1996–2006 18 de decembro de 2017
25 Gail Goodrich B 1965–1968, 1970–1976 20 de novembro de 1986
32 Magic Johnson B 1979–1991, 1996 16 de febreiro de 1992
33 Kareem Abdul-Jabbar P 1975–1989 20 de marzo de 1989
34 Shaquille O'Neal P 1996–2004 2 de abril de 2013
42 James Worthy A 1982–1994 10 de decembro de 1995
44 Jerry West B 1960–1974 19 de novembro de 1983
52 Jamaal Wilkes A 1977–1985 28 de decembro de 2012
99 George Mikan P 1948–1954, 1956 30 de outubro de 2022
Chick Hearn − 1961–2002 2 de decembro de 2002

Ademais dos dez xogadores sinalados, retirouse un dorsal na honra do comentarista dos partidos do equipo entre 1960 e 2002, Chick Hearn. Resaltar que no cadro de "anos" tan só se inclúe o ano do seu debut no equipo e o ano do seu último partido no mesmo, sen precisar se xogou nos Lakers en tódolos anos intermedios. Xunto cos dorsais retirados, os Lakers colgaron unha pancarta máis cos nomes de seis membros do Basketball Hall of Fame que foron imprescindibles para ó éxito da franquía durante a súa etapa de Minneapolis. Son cinco xogadores e un adestrador, John Kundla.

Dorsais honoríficos dos Minneapolis Lakers
Nº Xogador Posición Período
17 Jim Pollard A 1948–1955
19 Vern Mikkelsen A 1949–1959
25 Slater Martin B 1949–1956
32 Clyde Lovellette AP 1953–1957
99 George Mikan P 1948–1956
-- Chick Hearn − 1948–1959

Basketball Hall of Fame

[editar | editar a fonte]

Os seguintes xogadores e adestradores foron incluídos no Basketball Hall of Fame. Tamén foron incluídos Chick Hearn, comentarista do equipo dende 1960 até o ano do seu falecemento, 2002, e Jerry Buss, propietario do club desde 1979 até 2013.

Membros do Basketball Hall of Fame de Los Angeles Lakers
Xogadores
Nº Nome Posicións Período Ingreso Nº Nome Posicións Período Ingreso
4 Adrian Dantley A 1977–1979 2008 25 Gail Goodrich B 1965–1968; 1970–1976 1996
10 Steve Nash B 2012–2015 2018 31 Zelmo Beaty P 1974–1975 2016
11 Karl Malone AP 2003–2004 2010 31 Spencer Haywood AP 1979–1980 2015
11 Bob McAdoo AP 1981–1985 2000 32 Magic Johnson B 1979–1991; 1996 2002
11 Charlie Scott B / E 1977–1978 2018 33 Kareem Abdul-Jabbar P 1975–1989 1995
12 Vlade Divac P 1989–1996; 2004–2005 2019 34 Clyde Lovellette AP 1953–1957 1988
13 Wilt Chamberlain P 1968–1973 1979 34 Shaquille O'Neal P 1996–2004 2016
17 Jim Pollard AP 1948–1955 1978 42 Connie Hawkins A 1973–1975 1992
19 Vern Mikkelsen AP 1949–1959 1995 42 James Worthy A 1982–1994 2003
20 Gary Payton B 2003–2004 2013 44 Jerry West B 1960–1974 1980
22 Elgin Baylor A 1958–1971 1977 52 Jamaal Wilkes A 1977–1985 2012
22 Slater Martin B 1949–1956 1982 73 Dennis Rodman AP 1999 2011
23 Mitch Richmond E 2001–2002 2014 99 George Mikan P 1948–1954; 1955–1956 1959
Adestradores
Nº Nome Posicións Período Ingreso Nº Nome Posicións Período Ingreso
– John Kundla Adestrador 1948–1957; 1958–1959 1995 – Phil Jackson Adestrador 1999–2004; 2005–2011 2007
– Bill Sharman Adestrador 1971–1976 2004 – Tex Winter Asistente 1999–2008 2011
– Pat Riley Adestrador 1981–1990 2008
Contribuidores
Nº Nome Posicións Período Ingreso Nº Nome Posicións Período Ingreso
– Jerry Buss Propietario 1979–2013 2010 Chick Hearn Locutor 1961–2002 2003

Mellores rexistros de xogadores da franquía

[editar | editar a fonte]
Kobe Bryant, máximo anotador da historia dos Lakers, lanzando a canastra.
Tipo Xogador Tempadas nos Lakers Rexistro
Número de encontros Kobe Bryant 1996 - 2016 1 234
Minutos xogados Kobe Bryant 1996 - 2016 45 166
Puntos anotados Kobe Bryant 1996 - 2016 31 457
Rebotes Elgin Baylor 1958 - 1971 11 463
Asistencias Magic Johnson 1979 - 1991, 1996 10 141
Perdas Kobe Bryant 1996 - 2016 3 700
Roubos Kobe Bryant 1996 - 2016 1 819
Tapóns Kareem Abdul-Jabbar 1975 - 1989 2 694
Lanzamentos anotados Kobe Bryant 1996 - 2016 10 976
Porcentaxe de anotación de tiros de campo Wilt Chamberlain 1968 - 1973 60,5%
Triplas anotadas Kobe Bryant 1996 - 2016 1 629
Porcentaxe de anotación de triplas Larry Drew 1989 - 1991 40,4%
Tiros libres anotados Kobe Bryant 1996 - 2016 7 876
Porcentaxe de anotación de tiros libres Cazzie Russell 1974 - 1977 87,7%

Eleccións no posto número un do draft

[editar | editar a fonte]
Dorsal Xogador Universidade Ano
33 Earvin Johnson Michigan State 1979
52 James Worthy North Carolina 1982

Adestradores

[editar | editar a fonte]
Jerry West.
Phil Jackson.
 # Nome  Período  PX  V  D  V%  PPX  PV  PD  PV% Títulos
1 John Kundla 1948–1957 653 390 263 59,7 82 54 28 65,9 5 (1949, 1950, 1952, 1953, 1954)
2 George Mikan 1957 39 9 30 23,1 — — — —
- John Kundla 1958 72 33 39 45,8 13 6 7 46,2
3 John Castellani 1959 36 11 25 30,6 — — — —
4 Jim Pollard 1959 39 14 25 35,9 9 5 4 55,6
5 Fred Schaus 1960–1966 560 315 245 56,3 71 33 38 46,5
6 Butch van Breda Kolff 1967–1968 164 107 57 65,2 33 21 12 63,6
7 Joe Mullaney 1969–1970 164 94 70 57,3 30 16 14 53,3
8 Bill Sharman 1971–1975 410 246 164 60,0 37 22 15 59,5 1 (1972)
9 Jerry West 1976–1978 246 145 101 58,9 22 8 14 36,4
10 Jack McKinney 1979 14 10 4 71,4 — — — —
11 Paul Westhead 1979–1981 161 111 50 68,9 19 13 6 68,4 1 (1980)
12 Pat Riley 1981–1989 727 533 194 73,3 149 102 47 68,5 4 (1982, 1985, 1987, 1988)
13 Mike Dunleavy 1990–1991 164 101 63 61,6 23 13 10 56,5
14 Randy Pfund 1992–1993 146 66 80 45,2 5 2 3 40,0
15 Bill Bertka 1993 2 1 1 50,0 — — — —
16 Magic Johnson 1993 16 5 11 31,3 — — — —
17 Del Harris 1994–1998 340 224 116 65,9 36 17 19 47,2
— Bill Bertka 1998 1 1 0 100 — — — —
18 Kurt Rambis 1998 37 24 13 64,9 8 3 5 37,5
19 Phil Jackson 1999–2003 410 287 123 70,0 92 64 28 69,6 3 (2000, 2001, 2002)
20 Rudy Tomjanovich 2004 43 24 19 55,8 — — — —
21 Frank Hamblen 2004 39 10 29 25,6 — — — —
— Phil Jackson 2005–2011 492 323 169 65,7 89 54 35 60,7 2 (2009, 2010)
22 Mike Brown 2011–2012 71 42 29 59,1 12 5 7 41,7
23 Bernie Bickerstaff 2012 5 4 1 80,0 — — — —
24 Mike D'Antoni 2012–2014 154 67 87 43,5 4 0 4 00,0
25 Byron Scott 2014–2016 164 38 126 22,7 — — — —
26 Luke Walton 2016–2019 246 98 148 39,8 — — — —
27 Frank Vogel 2019– 71 52 19 73,2 21 16 5 76,2 1 (2020)
  • Lenda:

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ No. 1: Los Angeles Lakers
  2. ↑ Short faise cos Lakers
  3. ↑ "NBA Draft 1960". Arquivado dende o orixinal o 29 de maio de 2009. Consultado o 18 de marzo de 2010. 
  4. ↑ "1962 Playoff Results". Arquivado dende o orixinal o 29 de maio de 2009. Consultado o 18 de marzo de 2010. 
  5. ↑ "Marcas Individuais nos NBA Playoffs". Arquivado dende o orixinal o 08 de abril de 2009. Consultado o 18 de marzo de 2010. 
  6. ↑ 69 vitorias en 1972
  7. ↑ Vídeo Top 10 Nba Finals 1987
  8. ↑ Chegan Shaq e Kobe
  9. ↑ "Maior remontada no último cuarto na historia de playoffs". Arquivado dende o orixinal o 03 de decembro de 2007. Consultado o 18 de marzo de 2010. 
  10. ↑ Robert Horry 3 pointer vs Kings
  11. ↑ Mike Bibby Kills Lakers in Game 5
  12. ↑ "Kobe Bryant acusado de agresión sexual". Arquivado dende o orixinal o 18 de xuño de 2009. Consultado o 18 de marzo de 2010. 
  13. ↑ "Tomjanovich dimite". Arquivado dende o orixinal o 26 de abril de 2008. Consultado o 18 de marzo de 2010. 
  14. ↑ "Bryant, Lakers reign once more". Arquivado dende o orixinal o 18 de xuño de 2009. Consultado o 18 de marzo de 2010. 
  15. ↑ Magic & Bird: A Courtship of Rivals. HBO, 2010

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]


Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Los_Angeles_Lakers&oldid=6829231»