Ioannis Zizioulas

Ioannis Zizioulas

Biografía
Nacemento	10 de xaneiro de 1931 Katafygio, Grecia (en)
Morte	2 de febreiro de 2023 (92 anos) Atenas (Grecia)
Causa da morte	COVID-19
Lugar de sepultura	Primeiro Cemitério de Atenas (pt)
President of the Academy of Athens (en)
xaneiro de 2002 – decembro de 2002 – Grigorios Skalkeas (en)  →
Membro da Academia de Atenas
1993 – 2 de febreiro de 2023
Arcebispo metropolitano
22 de xuño de 1986 – 2 de febreiro de 2023 ← Adamantios of Pergamos (en) Circunscrición electoral: Metropolis of Pergamon (en)
Datos persoais
Relixión	Cristianismo ortodoxo
Educación	Universidade de Atenas - teoloxía (–1955) Universidade Aristóteles de Salonica (pt) - teoloxía Universidade Harvard - teoloxía
Actividade
Campo de traballo	Patrística (pt) , teologia dogmática (pt) e teologia sistemática (pt)
Ocupación	teólogo, profesor universitario, ministro
Empregador	Universidade Aristóteles de Salonica (pt) (1984–1998) Universidade de Glasgow (1973–1987) King's College de Londres Universidade de Edimburgo Universidade de Xenebra
Premios
Orde ao Mérito de Ucraína de terceira clase  honorary doctor of the University of Belgrade (en)  honorary doctor of the University of Münster (en)  honorary doctor of the University of Munich (en)  Q111164672

Ioannis Zizioulas, nado o 10 de xaneiro de 1931 e finado o 2 de febreiro de 2023, foi un teólogo da Igrexa ortodoxa. Metropolita de Pérgamo. Membro do sínodo do Patriarcado ecuménico de Constantinopla. Pertenceu á Academia de Atenas.

Traxectoria

Ioannis Zizioulas comezou os seus estudos en Tesalónica. Foi discípulo de Georges Florovsky. Doutorouse en 1965 na Universidade de Atenas. Ensinou teoloxía na Universidade de Edimburgo e na Universidade de Glasgow. É profesor visitante do King´s College London e da Universidade de Xenebra.

É unha figura clave do diálogo ecuménico con outras igrexas cristiás presidindo a comisión ortodoxa no diálogo co catolicismo.

Pensamento

Desenvolveu unha ontoloxía da persoa derivada dunha fonda investigación da filosofía grega, dos Pais da Igrexa e do pensamento actual. Un compoñente esencial é a liberdade para a autoafirmación e para a participación na relación. Dende unha perspectiva biolóxica, a liberdade do home ten como peculiaridade a posibilidade de elixir suicidarse. É o cambio ontolóxico do bautismo o que produce unha liberdade non constrinxida aos límites da existencia biolóxica. A escatoloxía permite vivir no agora o que será completado coa resurrección mediante unha vida plena e eterna que outorga unha dimensión de liberdade e de esperanza á existencia humana concreta.

Un dos grandes males da cultura occidental é o individualismo. O illamento da persoa vai contra a súa esencia e ten as súas raíces no afastamento de Deus na caída orixinal. Isto fai que o individuo vexa no outro un potencial inimigo ou unha ameaza latente. Esta situación patolóxica só pode ser sandada pola experiencia da común chamada a unha vida plena que ofrece Cristo e que o Espírito realiza na persoa.

Entende que a eucaristía como comuñón no amor é o centro da Igrexa. Deste xeito, nunha igrexa local está expresada toda a universalidade da comunidade de crentes. Afirma que o bispo está ao servizo (diaconía) da comunidade, e é en relación con ela como debe ser entendido o seu ministerio.

Sobre o Papado, rexeita o poder xurisdicional no que teima a Igrexa católica. Recoñece que debe existir un primado para que exista unha realidade sinodal, consonte ensina a tradición, pero este non debe implicar un poder xurídico e piramidal como pretende Roma.

A súa concepción da Creación outórgalle unha especial sensibilidade pola ecoloxía e a preservación do medio ambiente.

Obras

• O ser como comuñón.
• Lembrando o futuro: unha ontoloxía escatolóxica.