Claude Mellan

Claude Mellan
	; (1635)
Biografía
Nacemento	23 de maio de 1598 ; Abbeville (Reino de Francia)
Morte	9 de setembro de 1688 (90 anos); París (Reino de Francia)
Actividade
Campo de traballo	Artes visuais
Lugar de traballo	París (1636–1688); Roma (1624–1636)
Ocupación	pintor, artista gráfico, gravador de cobre, debuxante, gravador, artista visual
Profesores	Simon Vouet (pt)
Alumnos	Jean Lenfant (pt) , Pierre Brissart (pt) e Nicolas Bazin (pt)
Descrito pola fonte	Het Gulden Cabinet (en) , (sec:Glaude Melan, Het Derde Deel, pag. 481); Teutsche Academie der Edlen Bau- Bild- und Mahlerey-Künste (en) , (sec:Mellan, Claude, 370); Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Claude Mellan, nado en Abbeville, na Picardía, o 23 de maio de 1598 e finado en París o 9 de setembro de 1688 foi un pintor, debuxante e gravador francés.

Traxectoria

O seu pai era un caldereiro de cobre.^[1] Foi aprendiz en París^[2] e suponse que recibiu alí as primeiras leccións de Thomas de Leu ou Léonard Gauthier.^[2]

O seu primeiro gravado datado, realizado para unha tese de teoloxía presentada no Collège Mathurin, indica que estivo na capital xa en 1619.^[2] Cinco anos máis tarde marchou a Roma^[2], grazas ao apoio de Nicolas-Claude Fabri de Peiresc.^[3]

Os seus primeiros anos en Italia foron moi difíciles.^[4] Púxose axiña en contacto con Francesco Villamena, con quen practicou o manexo do cicel,^[5] e despois traballou con Simon Vouet.^[5] En 1626, pintou o retrato de Virginia de Vezzo, que ese mesmo ano se converteu na esposa do seu mestre Simon Vouet.^[5] Ao redor de 1630, Mellan gravou placas para a Galleria Giustiniana, dirixida por Joachim von Sandrart, quen confiou a execución das placas a varios gravadores, entre eles Pieter de Bailliu, Michel Natalis, Corneille Bloemaert e Theodor Matham. En 1636, Mellan deixou Roma, pasou por Xénova e regresou a Francia.^[6] Foi a Aix-en-Provence en Peiresc, onde chegou a principios de agosto. ^[7] Nesta cidade, Mellan gravou tres vistas das fases da Lúa, observadas baixo a dirección de Pierre Gassendi a través dun telescopio proporcionado por Galileo,^[3] utilizando a imaxe da Lúa proxectada sobre unha superficie branca.^[8]

Estivo aloxado no Louvre desde 1642 e alí permaneceu até a súa morte.^[3]

Morto o 9 de setembro de 1688 en París, foi enterrado ao día seguinte na igrexa de Saint-Germain-l'Auxerrois. ^[2]

Obras

Anatole de Montaiglon enumerou 400 gravados dos que chegaron até nós un centenar. Gravou numerosos retratos, na súa maioría bustos, especialmente o de Girolamo Frescobaldi, organista da Basílica de San Pedro de Roma.

Mellan tamén foi un recoñecido pintor no seu tempo. Perdéronse gran parte dos seus lenzos, pero seguen sendo coñecidos a través dos seus gravados, como Samson et Dalila, Saint Jean-Baptiste dans le désert ou Madeleine ("Sansón e Dalila", "San Xoán Bautista no deserto" ou "Madeleine").

Tamén gravou varias escenas relixiosas, incluíndo un famoso Santo Rostro de Cristo no veo de Verónica feito por un único corte en espiral que, polos seus engrosamentos, crea a imaxe. Este cicel é considerado a obra mestra de Mellan. A placa de cobre orixinal gárdase na calcografía da Biblioteca Real de Bélxica en Bruxelas.

Obras en coleccións públicas

París, Escola Nacional de Belas Artes :
- Retrato de Girolamo Frescobaldi, pedra negra sobre papel, 15,4 × 12,3 ^[9] . Este debuxo é mencionado por Pierre-Jean Mariette entre as primeiras obras italianas producidas baixo a dobre influencia de Vouet e Sadeler, entre 1624 e 1634. O retrato do organista e compositor (1583-1643) chama a atención pola agudeza da expresión de seguridade, sorrinte e arrogante. Traduciuse cun cicel a dimensións máis pequenas. Esta efixie reflicte a notoriedade do organista de Saint-Jean-de-Latran despois de Saint-Pierre de Rome ^,
- Étude pour une Sainte Famille ("Estudo para unha Sagrada Familia"), xiz negro e xiz branco realzado sobre papel azul, 20 × 24. ^[10] ^, ^[11]

Obras de Claude Mellan
Cardeal Guido Bentivoglio (1633), gravado.
A lúa no seu carro (1633), gravado.
James Howel nun bosque (1641), gravado.
O liño de Santa Verónica (1649), gravado.
San Xerome (1665), gravado despois da súa propia pintura.
La Souricière, gravado.
Hércules axudando a Atlas ), gravado.

Notas

↑ Bellier de La Chavignerie & Auvray 1885, p. 67.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Delignières 1886, p. 9.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 "claude-mellan". universalis.fr.
↑ Delignières 1886, p. 9-10.
↑ ^5,0 ^5,1 ^5,2 Delignières 1886, p. 10.
↑ Delignières 1886, p. 11-12.
↑ Préaud 1988, p. 20.
↑ Requemora-Gros 2017, p. 246.
↑ "Portrait de Girolamo Frescobladi, Claude Mellan". Cat'zArts; ensba.fr. Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2022. Consultado o 23 de outubro de 2022. .
↑ "Sainte Famille". Cat'zArts; www.ensba.fr. Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2022. Consultado o 23 de outubro de 2022. .
↑ Brugerolles (dir.), Emmanuelle (2011). Le dessin en partage. Beaux-Arts de Paris éditions. p. 88. ISBN 978-2-84056-347-1. .

Véxase tamén

Bibliografía

Catálogos razoados

Inventaire du fonds frençais de la Bibliothèque nationale. p. 20. ISBN 2-7177-1777-3. .
Maxime Préaud, « Les Mellan du Nationalmuseum de Stockholm », Nouvelles de l'estampe, no 105,‎ maio-xuño de 1989.
Maxime Préaud, « Les Mellan des cabinets des estampes de Bruxelles, d'Amsterdam et de quelques autres collections», Nouvelles de l'estampe, no 127,‎ marzo de 1993, p. 21-27.

Outros libros

: documento utilizado como fonte para a redación deste artigo.

[Bellier de La Chavignerie et Auvray 1885] Émile Bellier de La Chavignerie et Louis Auvray, « Mellan (Claude) », dans Dictionnaire Général des Artistes de l'école française depuis l'origine des arts du dessin jusqu'à nos jours, vol. 2, 1885 (lire en ligne), p. 67.
« Claude Melan, graveur en taille douce », dans Charles Perrault, Les Hommes illustres qui ont paru en France pendant ce siècle, t. 2, Antoine Dezallier, 1700 (lire en ligne), p. 97-98.
(en neerlandés) Cornelis de Bie, Het Gulden Cabinet, 1662, p. 481.
Georges Bilhaut, « Claude Mellan », dans le bulletin de la Société d'émulation historique et littéraire d'Abbeville, tome XVIII, fascicule 5, 1947, pp.370-383.
L'Œil d'or. Claude Mellan, catalogue d'exposition, Paris, Bibliothèque Nationale, 1988.
Jean Sgard, « La Sainte Face de Claude Mellan. Étude des bases géométriques du dessin », Bulletin de la Société d'émulation historique et littéraire d'Abbeville,‎ 1957.
Maxime Préaud, « L'œil d'or de Claude Mellan » in L'Objet d'Art, 8, juin 1988, p. 50-57.
Barbara Brejon de Lavergnée, « Dessins français du 17e siècle : richesse des musées de province » in Connaissance des Arts, 492, février 1993, p. 42-49.
Michel Melot, « L'œil d'or » dans Nouvelles de l'estampe, n°230, mai-juin 2010, p. 19-22.
Philippe Tillier, Les graveurs d'Abbeville, Société d'émulation d'Abbeville / F. Paillart éditeur, 2022, pp. 38-73

Ligazóns externas

(en inglés) « Claude Mellan » dans Artcyclopedia.

(en) « Claude Mellan » na Artcyclopedia.

[FOOTNOTEBellier_de_La_ChavignerieAuvray188567-1] Bellier de La Chavignerie & Auvray 1885, p. 67.

[FOOTNOTEDelignières18869-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 Delignières 1886, p. 9.

[universalis.fr-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 "claude-mellan". universalis.fr.

[FOOTNOTEDelignières18869-10-4] Delignières 1886, p. 9-10.

[FOOTNOTEDelignières188610-5] 5,0 ^5,1 ^5,2 Delignières 1886, p. 10.

[FOOTNOTEDelignières188611-12-6] Delignières 1886, p. 11-12.

[FOOTNOTEPréaud198820-7] Préaud 1988, p. 20.

[FOOTNOTERequemora-Gros2017246-8] Requemora-Gros 2017, p. 246.

[9] "Portrait de Girolamo Frescobladi, Claude Mellan". Cat'zArts; ensba.fr. Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2022. Consultado o 23 de outubro de 2022. .

[10] "Sainte Famille". Cat'zArts; www.ensba.fr. Arquivado dende o orixinal o 12 de maio de 2022. Consultado o 23 de outubro de 2022. .

[11] Brugerolles (dir.), Emmanuelle (2011). Le dessin en partage. Beaux-Arts de Paris éditions. p. 88. ISBN 978-2-84056-347-1. .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]