چه

فارسی

ریشه لغت

• اوستایی

آوایش

• /چِه/

اسم

چَه

1. (شاعرانه): چاه.
2. از فارسی میانه 𐭰𐭩‎ (čē، «چه؛ زیرا»)، از پروتو-هندواروپایی جوهر

پسوند

چِه

1. جزء پسین بعضی از کلمه‌های کرکب، به معنی کوچک، بازارچه، صندوقچه، دریاچه؛ و پسوندی است دال بر تصغیر: باغچه، کوچه، آلوچه، کتابچه.

   چِه در زبان معیار باستان به معنی صفتی بوده برای افراد یا اشیاء، مانند ائلچه یعنی کسی که برای خواستگاری از ایل یا خانواده‌ای به ایل یا خانواده دیگر می‌رود. معنی دوم این کلمه صاحب رئیس ایل بودن است.

ضمیر

چِه

1. ضمیر پرسشی یا استفهامی که دربارۀ اشیاء به کار می‌رود؛ چه چیزی؟ کدام چیز؟ کدام شیء؟ کدام.
2. ضمیر مبهم یا نامعین به معنای «چیزی مبهم و یا نامعین» در ترکیب با و با تأکید بر «آن»، «این» و «هر».

صفت

1. کدام.

قید

1. چقدر، بسیار.

حرف ربط

1. زیرا.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ واژه های اوستا