پرش به محتوا

هندلی پیج ویکتور

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
اچ‌پی.۸۰ ویکتور
هندلی پیج HP-80 ویکتور K2 پس از فرود، با استفاده از چتر فرود
کاربری بمب‌افکن راهبردی یا تانکر سوخت‌گیری هوایی
تولیدکننده هندلی پیج لیمیتد
نخستین پرواز ۲۴ دسامبر ۱۹۵۲
معرفی‌شده در آوریل ۱۹۵۸
بازنشستگی ۱۵ اکتبر ۱۹۹۳
وضعیت بازنشسته
کاربر اصلی نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا
ساخته‌شده ۱۹۵۲–۱۹۶۳
تعداد ساخته‌شده ۸۶
هزینه هر فروند £۳۰۰٬۰۰۰ – £۴۰۰٬۰۰۰ (۱۹۵۳)[۱]

هندلی پیج ویکتور(به انگلیسی: Handley Page Victor) یک بمب افکن راهبردی با موتور جت ساخت بریتانیا بود که توسط هندلی پیج در طول جنگ سرد توسعه داده و تولید شد. این سومین و آخرین بمب افکن V بود که توسط نیروی هوایی سلطنتی (RAF) عملیاتی شد، دو بمب دیگر آورو والکان و ویکرز ولینت بودند. ویکتور که در سال ۱۹۵۸ وارد خدمت شد، ابتدا به عنوان بخشی از بازدارندگی هسته‌ای هوابرد بریتانیا توسعه یافت، اما در سال ۱۹۶۸ پس از کشف ترک‌های ناشی از خستگی که به دلیل پرواز در ارتفاع کم برای جلوگیری از رهگیری تشدید شده بود؛ و به دلیل به تعویق افتادن معرفی موشک‌های پولاریس زیرسطحی نیروی دریایی سلطنتی در سال ۱۹۶۹، از مأموریت هسته‌ای بازنشسته شد.

با واگذاری ماموریت بازدارندگی هسته ای به نیروی دریایی سلطنتی، نگهداری ناوگان بزرگ بمب افکن V قابل توجیه نبود. تعدادی از ویکتورها برای شناسایی راهبردی با استفاده از ترکیب رادار، دوربین و سایر حسگرها، اصلاح شدند. قبل از معرفی پولاریس، برخی از ویکتورها به تانکر سوخت‌رسان هوایی تبدیل شده بودند تا جایگزین والیانت‌ها شوند. بعدا نیز تعداد بیشتری به تانکر سوخت‌رسان تبدیل شدند و برخی از این ویکتورها که تغییر کاربری داده شده بودند، در طول حملات بلک باک در جنگ فالکلند، به بمب‌افکن‌های والکان سوخت‌رسانی کردند.

ویکتور به دلیل پیچیدگی‌های فنی و توانایی‌های برتر، آخرین بمب افکن V بود که در ۱۵ اکتبر ۱۹۹۳ از خدمت بازنشسته شد. برای ماموریت‌های سوخت‌گیری هوایی، ویکتور با ویکرز وی‌سی۱۰ و لاکهید تری‌استار جایگزین شد.

مشخصات فنی (هندلی پیج ویکتور بی.۱)

[ویرایش]
3 view of Victor
تصویر ۳ نمای ویکتور

داده‌ها از Handley Page Aircraft since 1907[۲]

ویژگی‌های کلی

  • خدمه: ۵
  • طول: ۱۱۴ فوت ۱۱ اینچ (۳۵٫۰۳ متر)
  • پهنای بال: ۱۱۰ فوت (۳۴ متر)
  • ارتفاع: ۲۸ فوت ۱٫۵ اینچ (۸٫۵۷۳ متر) [۳]
  • مساحت بال‌ها: ۲٬۴۰۶ فوت مربع (۲۲۳٫۵ متر مربع)
  • ماهی‌واره: Root: 16% Modified RAE Airfoil; Tip: 6% Modified RAE Airfoil[۴]
  • وزن خالی: ۸۹٬۰۳۰ پوند (۴۰٬۳۸۳ کیلوگرم) [۵]
  • بیشترین وزن برخاست: ۲۰۵٬۰۰۰ پوند (۹۲٬۹۸۶ کیلوگرم)
  • پیشرانه هواگرد: ۴ عدد موتور توربوجت آرمسترانگ سیدلی A.S.Sa.7 سابفیر،‏ با پیشرانه ۱۱٬۰۵۰ پوند-نیرو (۴۹٫۲ کیلونیوتن) در هر موتور

عملکرد

  • حداکثر سرعت: ۵۴۵ گره (۶۲۷ مایل بر ساعت؛ ۱٬۰۰۹ کیلومتر بر ساعت) در ۳۶٬۰۰۰ فوت (۱۱٬۰۰۰ متر)[۳]
  • بُرد: ۵٬۲۱۷ مایل دریایی (۶٬۰۰۴ مایل؛ ۹٬۶۶۲ کیلومتر)
  • حداكثر ارتفاع: ۵۶٬۰۰۰ فوت (۱۷٬۰۰۰ متر)

جنگ‌افزار

  • بمب‌ها:
    • تا ۳۵ × ۱٬۰۰۰ پوند (۴۵۰ کیلوگرم) بمب یا
    • ۱× Yellow Sun بمب هسته‌ای سقوط آزاد

همچنین ببینید

[ویرایش]

توسعه مرتبط

هواگردهای با عملکرد، پیکربندی و یا دوره زمانی مشابه

فهرست‌های مرتبط

منابع

[ویرایش]

یادداشت

[ویرایش]

ارجاعات

[ویرایش]
  1. Sidney, William (Lord De L'Isle and Dudley) (17 February 1953). "Supply of Aircraft". House of Lords Debates. Hansard. cc463. Archived from the original on 3 December 2015. Retrieved 30 May 2016.
  2. Barnes 1976, p. 529.
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ Mason 1994, p. 389.
  4. Lednicer, David (15 September 2010). "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". UIUC Applied Aerodynamics Group. Retrieved 16 April 2019.
  5. Fraser-Mitchell 2009, p. 86.

کتابشناسی - فهرست کتب

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]