پرش به محتوا

سرودهای گریگوری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سرود گادموس اومنس[الف] که به کمک نئوم‌ها نت‌نویسی شده‌است. قدمت این نسخه به سدهٔ ۱۴ یا ۱۵ میلادی می‌رسد و برای ادای احترام به هنری (اسقف فنلاند در سدهٔ ۱۲ میلادی) نگارش شده‌است.

سرودهای گریگوریان نوعی موسیقی یک‌صدایی بودند که در کلیسای کاتولیک و بر اساس روش ساده‌خوانی که در موسیقی غرب رایج بود و معمولاً به زبان لاتین (و گاهی به زبان یونانی) خوانده می‌شدند. رواج سرودهای گریگوریان در سدهٔ ۸ و ۱۰ میلادی و در غرب و مرکز اروپا رخ داد. اگر چه افسانه‌ها اختراع این سرودها را به گریگوری یکم نسبت می‌دهند اما محققین بر این باورند که این سرودها در دورهٔ دودمان کارولنژی و با ترکیب سرودهای یونانی و سرودهای گالیکان شکل گرفتند.

سرودهای گریگوری ابتدا در چهار مُد و بعدتر در هشت مد و نهایتاً در ۱۲ مد دسته‌بندی می‌شدند. این سرودها از ساختاری مشخص تبعیت می‌کردند که بر اساس مد گریگوری بود و در آن از فرودهای مشخص و الگوهای تکرارشونده استفاده می‌شد. گام این سرودها حاصل ترکیب دو دانگ بود و معمولاً گستره‌ای به اندازهٔ شش نت داشت که به آن هگزاکورد[ب] گفته می‌شود. نت‌نویسی این سرودها با کمک نئوم‌ها انجام می‌شد که نت‌نویسی پنج‌خطی امروزی حاصل تکامل آن‌هاست. به تدریج این سرودها از حاصل تک‌صدایی محض خارج شدند و در آن یک خواننده با بقیهٔ خوانندگان ایجاد هارمونی می‌کرد که این منشأ اولیهٔ موسیقی چندصدایی در غرب بود.

یادداشت

[ویرایش]
  1. Gaudeamus omnes
  2. hexachord

منابع

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]