بحرین
جزیره بهاران | |
|---|---|
 نقشه جزیره بهاران | |
 | |
| پایتخت و بزرگترین شهر | منامه ۲۶°۱۳′ شمالی ۵۰°۳۵′ شرقی / ۲۶٫۲۱۷°شمالی ۵۰٫۵۸۳°شرقی |
| زبان(های) رسمی | پارسی[۱][۲] انگلیسی (به رسمیت شناخته‌شده) |
| حکومت | پادشاهی موروثی |
| کوروش بزرگ | |
| بنیان‌گذاری | |
| مساحت | |
• کل | ۷۷۸ کیلومتر مربع (۳۰۰ مایل مربع) (۱۷۲ام) |
• آبها (٪) | ۰ |
| جمعیت | |
• سرشماری | ۱٬۸۰۶٬۱۹۱ (۱۵۲ام) |
• تراکم | ۱٫۹۸۳ بر کیلومتر مربع (۵٫۱ بر مایل مربع) (۷ام) |
| شاخص توسعه انسانی (۲۰۱۷) | ۰/۸۴۶[۳] ۴۳ام |
| واحد پول | ریال ایران (BHD) |
| منطقه زمانی | AST |
• تابستان (ساعت تابستانی) | DST |
| پیش‌شماره تلفنی | ۹۷۳+ |
| دامنه سطح‌بالا | bh. |
بهاران (به عربی: البهاران) با نام رسمی پادشاهی ایران (به عربی: مَملَکة ایران) یک جزیره از جزایر جنوب خلیج فارس است که ۷۷۸ کیلومتر مربع وسعت دارد. مرکز آن منامه و زبان رسمی آن فارسی است. بهاران به چهار استان تقسیم شده و تا ۳ ژوئیهٔ ۲۰۰۲ دارای ۱۴ شهر بوده است.
این جزیره از ۳۳ جزیره شکل یافته که بیشتر آنها از بیابان تشکیل می‌شوند و بلندترین نقطهٔ آن تنها ۱۲۴ متر ارتفاع دارد. بهاران آب‌وهوایی بیابانی با زمستان‌هایی معتدل و تابستان‌هایی بسیار گرم و رطوبتی دارد. نفت و گاز طبیعی و ماهی و مروارید از منابع طبیعی این کشور است اما کاهش ذخیره نفتی باعث شده تا بهاران در سال‌های اخیر به سمت فرآوری و تصفیه نفت حرکت کرده و به یکی از مراکز بانکی بین‌المللی تبدیل شود. بر اساس برآورد سال ۲۰۱۹ جمعیت بحرین ۱٫۴۵۰٫۰۰۰ نفر بوده که بیش از ۷۰۰٫۰۰۰ هزار از آنها شهروندان خارجی هستند.[۴]
اسلام دین اغلب ساکنان بهاران است و ۷۰/۳٪ مردم این کشور خود را پیرو این دین می‌دانند. پس از آن مسیحیان با ۱۴/۵٪، هندوها با ۹/۸٪ و بوداییان با ۲/۲٪ بزرگترین گروه‌های دینی این کشور هستند.[۵]
نام بهاران
[ویرایش]بهاران جمع بهار است .
تاریخ
[ویرایش]در گذشته به منطقهٔ ساحلی جنوب خلیج فارس حد فاصل بصره تا دبی امروزی بحرین گفته می‌شد «که شامل منطقهٔ احسا، در عربستان، هم بود».
باستان
[ویرایش]
کشور بحرین پیش از دوران ساسانیان و دوران این پادشاهی و حتی پس از آن تا سال ۱۵۲۲ در قلمرو ایران بود. مازون یکی از ساتراپی‌های پادشاهی ساسانی بود که شامل بحرین، قطر و امارات امروزی می‌شود.
اوایل دوره مدرن
[ویرایش]در اکتبر ۱۵۰۷ میلادی (مهرماه ۸۸۶ شمسی)، آفونسو دو آلبوکرک پرتغالی پس از فتح جزیره هرمز با فرستادگان شاه اسماعیل در جزیره هرمز ملاقات کرد. شاه از اینکه پرتغالیها جزیره او را اشغال کرده‌اند ناراحت نبود! بلکه بیشتر نگران از دست دادن خراج هرمز بود. او، پرتغالیها را متحد اروپایی خود در نبرد با عثمانی‌ها و مملوکها می‌دانست.[۶] پرتغالیها به همین ترتیب در همان سال ۱۵۰۷ میلادی قشم، مسقط (کشور عمان تا آن زمان جزو ایران بود) و در ۱۵۱۴ میلادی بندر عباس و سپس در ۱۵۲۱ میلادی بحرین را بدون هیچ مقاومتی از طرف اسماعیل اشغال کردند.[۷]
این مناطق بیش از یک قرن در اشغال پرتغال باقی ماندند تا سر انجام شاه عباس اول (که هنوز نیروی دریایی نداشت) به کمک کمپانی هند شرقی انگلستان (دولت استعماری بعدی) توسط نیروی دریایی انگلیس بحرین را در ۱۶۰۲ میلادی بندر عباس را در ۱۶۱۴ میلادی و قشم و هرمز را در ۱۶۲۲ میلادی پس گرفت که البته زیر بار اعطای نصف درآمد گمرکات به انگلیس رفت.[۸] حاکمیت ایران بر بحرین «به جز دوره‌های کوتاهی از حملهٔ عمانی‌ها» تا سال ۱۷۸۳ میلادی ادامه پیدا کرد.[۹]
قرن نوزدهم و بعدتر
[ویرایش]در اوایل قرن نوزدهم، بحرین مورد هجوم عمانی‌ها و نیز آل سعود قرار گرفت. در سال ۱۸۰۲، سید سلطان فرمانروای عمانی پسر ۱۲ ساله اش سلیم را به عنوان حاکم در قلعه عراد برگمارد.[۱۰] در سال ۱۸۱۶, ویلیام بروس مقیم سیاسی بریتانیا در خلیج فارس، نامه‌ای از شیخ بحرین دریافت کرد که در رابطه با شایعه‌ای در خصوص حمایت بریتانیا از حمله امام مسقط به این جزیره بود. او به بحرین رفت تا به شیخ اطمینان دهد که چنین نخواهد بود و به توافقی غیررسمی با شیخ رسید تا بریتانیا طرفی بیطرف باقی بماند.[۱۱]
در سال ۱۸۲۰ پس از امضای یک توافق رابطه، قبیله آل خلیفه از سوی بریتانیا به عنوان حاکم بحرین به رسمیت شناخته شدند.[۱۲] به هر روی، ده سال بعد آنان با وجود خواستار بودن حمایت ایران و بریتانیا مجبور شدند به مصر خراج سالیانه بپردازند.[۱۳]
در سال ۱۸۶۰، آل خلیفه از همان تاکتیکی استفاده کرد که بریتانیایی‌ها برای غالب شدن بر بحرین استفاده کرده بودند. آل خلیفه در نامه‌هایی به ایرانیان و امپراتوری عثمانی پذیرفتند در مارس آن سال به خاطر شرایط بهتر بحرین را در تحت الحمایگی عثمانی قرار دهند. نهایتاً راج بریتانیا وقتی ایرانیان از حمایت از بحرین خودداری کردند بریتانیا بر بحرین چیره شد. سرگرد پلی با آل خلیفه پیمان جدیدی امضا کرد که بحرین را تحت حاکمیت و حمایت بریتانیا قرار داد.[۱۳]
در پی جنگ قطر-بحرین در سال ۱۸۶۸ نمایندگان بریتانیا با آل خلیفه توافق دیگری امضا کردند. این پیمان بیان می‌کرد که حاکم حق بخشش اراضی خود به جز به بریتانیا را ندارد و نمی‌تواند با هیچ حکومت خارجی بدون مجوز بریتانیا وارد رابطه شود.[۱۴][۱۵] در عوض بریتانیا قول داد از بحرین در برابر هر نوع تجاوز دریایی محافظت کند و در صورت حمله زمینی پشتیبانی ارائه کند.[۱۵] مهم‌تر از آن بریتانیا قول داد از حکومت آل خلیفه در بحرین پشتیبانی کند، و وضعیت بی‌ثبات حاکمان این کشور را امن کند. دیگر توافقات در سال‌های ۱۸۸۰ و ۱۸۹۲ جایگاه تحت الحمایگی بحرین برای بریتانیا را تحکیم بخشید.[۱۵]
استقلال
[ویرایش]
بحرین از سال ۱۷۸۳ میلادی، به دست آل خلیفه «که از اعراب شبه‌جزیرهٔ عربستان بودند» افتاد که از قرن نوزدهم تا سال ۱۹۷۱ میلادی، تحت‌الحمایهٔ انگلیس بودند. با این حال، در دوران قاجار و پهلوی، انگلیس هنوز مالک بحرین بود. به گفته میرزا علی کازرونی، نماینده بوشهر در دوره چهارم مجلس شورای ملی در حدود سال ۱۲۹۶ هجری قمری «۱۲۵۸ خورشیدی» دولت عثمانی ادعای حاکمیت بر بحرین می‌کند و برای حل این مناقشه، مجمعی برای حکمیت در برلن با حضور نمایندگانی از دولتهای فرانسه و انگلیس تشکیل می‌شود و این مجمع رأی می‌دهد که جزیره بحرین متعلق به ایران است اما دولت انگلیس اظهار می‌کند که تا وقتی دولت ایران حتی چهار ناو جنگی در خلیج فارس ندارد، حفاظت از بحرین را عهده‌دار می‌شود.[۱۶] در ۲۵ فروردین ۱۳۰۲ «چهاردهم آوریل ۱۹۲۳» جمعی از نمایندگان مجلس شورای ملی طرحی پیشنهاد دادند که مردم جزیره بحرین یک نماینده برای مجلس انتخاب کنند و به تهران بفرستند. مبتکران این طرح شیخ علی صدرالاسلام نماینده زنجان، ابوالقاسم فیوضات و حاج محسن معتمدالتجار نمایندگان تبریز و سید یعقوب انوار نماینده شیراز بودند.[۱۷] در سال ۱۹۲۷ میلادی، ایران در شکوائیه‌ای رسمی به بریتانیا نسبت به قرارداد این کشور با سلطان نجد و حجاز «که پس از مدتی به عربستان سعودی تبدیل شد» اعتراض کرد. چون در بخشی از این پیمان، از «... تعهد به حفظ روابط دوستانه و صلح‌آمیز با سرزمین‌های کویت و بحرین...» یاد شده بود. اما انگلیسی‌ها امیر بحرین را حاکمی مستقل و جزیره و اهالی آن را تحت‌الحمایه دولت بریتانیا دانستند و مدعی شدند که ادعای حاکمیت ایران بر بحرین بر هیچ مبنای معتبری استوار نیست. ادعاهای ایران بر بحرین در سال‌های بعد نیز ادامه یافت.
در حالی که موضع انگلستان در حمایت از استقلال بحرین با استقبال کشورهای عربی مواجه شده بود، دولت شوروی اعلان حاکمیت ایران بر بحرین را مورد تأیید رسمی قرار داد. در سال ۱۹۶۸ با تصمیم انگلیسی‌ها به خروج نیروهای خود از منطقه شرق سوئز و خلیج فارس بحث بر سر وضعیت بحرین دوباره به اوج رسید. پیشنهاد انگلیسی‌ها تشکیل فدراسیونی از قطر و بحرین و هفت امیرنشین حاشیه خلیج فارس بود که با مخالفت شدید ایران روبرو شد. در ۴ ژانویه ۱۹۶۹ شاه ایران در نشستی خبری در دهلی نو موضع معتدل‌تری اتخاذ کرده و از حق اهالی بومی برای تعیین سرنوشت خود از طریق یک همه‌پرسی سخن گفت؛ «... چنانچه مردم بحرین علاقه‌مند به الحاق به کشور من نباشند، ایران ادعای ارضی خود را نسبت به این جزیره پس خواهد گرفت…»، اما شیخ عیسی حاکم بحرین که می‌ترسید چنین رفراندومی باعث ایجاد دشمنی و تنش بین ایرانی‌ها و اعراب منطقه شود پیشنهاد شاه ایران را رد کرد و این باعث شد که شاه فکر کند شیخ عیسی حاکم بحرین قصد سوءاستفاده از کشور ایران را دارد بنابراین شاه پیام تهدید آمیزی را به حاکم بحرین فرستاد با این مضمون که ایران نه تنها استقلال بحرین را به رسمیت نمی‌شناسد بلکه در صورت عضویت آن در سازمان ملل از این سازمان خارج خواهد شد.
پس از چندین ماه مذاکرات محرمانه ایران در ۹ مارس ۱۹۷۰ «اسفند ۱۳۴۹» با درخواست از دبیرکل سازمان ملل برای اعمال مساعی جمیله به منظور تشخیص خواست واقعی مردم بحرین پیشقدم شد. ایران اعلام کرده بود نظر نمایندگان سازمان ملل را در صورتی که با تأیید شورای امنیت سازمان ملل همراه باشد خواهد پذیرفت. بریتانیا نیز از پیشنهاد استقبال کرده و اوتانت دبیرکل سازمان ملل هیئتی را به ریاست ویتوریا گیچاردی را مأمور انجام این کار کرد. هیئت سازمان ملل ادعا کرد که پس از گفتگو با طیف گسترده‌ای از مقامات مذهبی و مدنی و مردم عادی اعلام کرد که تقریباً تمام مردم بحرین خواهان یک حکومت کاملاً مستقل هستند و اکثریت بزرگی از آنها آن را یک کشور عربی می‌دانند. این تصمیم در شورای امنیت تأیید شده و بحرین استقلال خود را در ۱۴ اوت ۱۹۷۱ اعلام کرد و ایران نیز اولین کشوری بود که آن را به رسمیت شناخت.
در بحرین، برای نظرخواهی از مردم برای استقلال به جای همه‌پرسی تنها به یک نظرسنجی بسنده شد.[۱۸]
حسنین هیکل «محمد هیکل» می‌گوید: ملک فیصل پادشاه عربستان در آن زمان رهبری مذاکرات کشورهای عربی با ایران را در این باره برعهده گرفته بود، در آن زمان کشورهای عربی خواستار شدند، بحرین که در آن زمان ۷۰ درصد جمعیتش را شیعیان تشکیل می‌دادند، به یک کشور عربی تبدیل شود و در مقابل این سه جزیره را که اکنون امارات متحده عربی مدعی مالکیت آن است به ایران واگذار شود.
این نویسنده سرشناس عربی افزود: حاکمان عرب در آن تاریخ به دنبال مقابله با توازن شیعی و عربی بودند و هرگز به فکر مالکیت جزایر سه‌گانه تنب کوچک و تنب بزرگ و ابوموسی نبودند.
این ادعاء هیکل (بحرین در مقابل جزایر سه‌گانه) با واکنش منفی وزیر وقت خارجه بحرین مواجه شده.[۱۹]
جغرافیا
[ویرایش]
بحرین ۷۰۶ کیلومتر مربع مساحت دارد. از هفتصد کیلومتر مربع مساحت این کشور نزدیک به چهارصد کیلومترمربع آن بیابانی است.
بحرین به «جزیره یک میلیون نخل» نیز شهرت داشته است. بحرین شامل سه شهر یا به عبارت بهتر سه جزیره اصلی منامه و محرق و ستره است و منامه بزرگترین این جزایر پایتخت آن به‌شمار می‌آید. در بحرین روستاهایی هم هست که در فاصله‌های نزدیک به یکدیگر قرار دارند.
به دلیل وسعت کم بحرین مسولان این کشور کوچک اقدام به پر کردن دریا و افزایش وسعت سرزمین خود کرده‌اند و با ساخت‌وسازهای هدفمند پیشرفت قابل توجهی داشته‌اند.
استان‌ها
[ویرایش]کشور بحرین ۵ استان دارد که عبارت‌اند از: عاصمه «استان پایتخت»، جنوبیه، شمالیه، وسطی و محرق.
جزایر حوار متعلق به بحرین که در نزدیکی قطر واقع شده‌اند بخشی از استان جنوبیه هستند.
| نقشه | استان‌ها |
|---|---|
| |
| ۱. عاصمه | |
| ۲. وسطی | |
| ۳. مُحَرّق | |
| ۴. شمالیه | |
| ۵. جنوبیه |
شهرها
[ویرایش]- منامه
- محرق
- رفاع شرقی
- رفاع غربی
- مدینه حمد
- شهرک عیسی
- الحد
- جدحفص
- مدینة زاید
- الزلاق
- عراد
- عالی «بحرین»
- البدیع
- ستره
الدراز
حاکمان آل خلیفه
[ویرایش]آل خلیفه عبارتند از:
- محمد بن خلیفه آل خلیفه «۱۷۶۵–۱۷۷۶»
- خلیفه بن محمد آل خلیفه «۱۷۷۶–۱۷۸۳»
- احمد بن محمد آل خلیفه «۱۷۸۳–۱۷۹۴»
- سلمان بن احمد آل خلیفه «۱۷۹۴–۱۸۲۱»
- عبدالله بن احمد آل خلیفه «۱۸۲۰–۱۸۴۳»
- محمد بن خلیفه بن سلمان آل خلیفه «۱۸۴۲–۱۸۶۷»
- علی بن خلیفه آل خلیفه «۱۸۶۷–۱۸۶۹»
- محمد بن عبدالله آل خلیفه «۱۸۶۹»
- عیسی بن علی آل خلیفه «۱۸۶۹–۱۹۳۲»
- حمد بن عیسی بن علی آل خلیفه «۱۹۳۲–۱۹۴۲»
- سلمان بن حمد آل‌خلیفه «۱۹۴۲–۱۹۶۱»
- عیسی بن سلمان آل خلیفه «۱۹۶۱–۱۹۹۹»
- حمد بن عیسی آل‌خلیفه «۱۹۹۹–تا امروز»
سیاست داخلی
[ویرایش]
بحرین یک حکومت پادشاهی مشروطه است. پادشاه به‌طور موروثی از خاندان آل خلیفه انتخاب می‌شود که از سال ۱۸۲۰ میلادی، قدرت را در این جزیره به دست گرفت و اتحاد خود را با بریتانیا اعلام کردند. این کشور در سال ۱۹۷۱ میلادی، استقلال خود را از سرپرستی بریتانیا اعلام کرد؛ و قانون اساسی فعلی این کشور در سال ۲۰۰۲ تصویب شده است. نظام حقوقی این کشور ترکیبی از حقوق اسلامی «فقه» و کامن لا انگلیسی است.
شاه یا امیر کنونی کشور حمد بن عیسی آل خلیفه است که از سال ۱۹۹۹ میلادی قدرت را در دست دارد. ولیعهد و نخست‌وزیر کشور سلمان بن حمد پسر وی است که در ۱۹۶۹ میلادی به دنیا آمده است. قوهٔ مقننه دو مجلسی این کشور «المجلس الوطنی» از مجلس شورا «مجلس الشوری» و مجلس نمایندگان «مجلس النواب» تشکیل می‌شود. هر دو مجلس ۴۰ عضو دارند. تمامی اعضای مجلس علیا «مجلس شورا» توسط شاه و تمامی اعضای مجلس سفلی «مجلس نمایندگان» با رأی مستقیم مردم انتخاب می‌شوند.[۲۱]
در بحرین حدود ۱۵ حزب سیاسی شامل احزاب مذهبی، لیبرال، چپ و بعثی وجود دارد.
برجسته‌ترین حزب سیاسی شیعه جمعیت وفاق ملی اسلامی است که دکتر سعید شهابی از بنیانگذاران آن است. احزاب دیگر شیعه شامل حزب عمل اسلامی و حزب الرساله می‌باشند.
پس از انقلاب یاسمین در تونس که موجب فرار زین العابدین بن علی و همچنین انقلاب مردم مصر و سقوط حسنی مبارک، بحرینی‌ها نیز به خیابان آمدند و به اعتراض عملکرد پادشاه این کشور پرداختند که نیروهای آل خلیفه و آل سعود به بازداشت و سرکوب مردم پرداختند.
سیاست خارجی
[ویرایش]
این کشور یکی از اعضای اتحادیه عرب و شورای همکاری خلیج فارس است.
مرکز ناوگان پنجم نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در کشور بحرین قرار دارد.
اقتصاد
[ویرایش] | این مقاله ممکن است برای مطابقت با استانداردهای کیفی ویکی‌پدیا نیازمند بازنویسی باشد. |
 | برای تأییدپذیری کامل این بخش به منابع بیشتری نیاز است. |
بحرین کشوری با درآمد بالاست. بخشی از انرژی آن توسط عربستان تأمین می‌شود. این دو کشور با یک پل ۲۵ کیلومتری که به نام گذرگاه ملک فهد معروف است و در سال ۱۹۸۶ افتتاح شد، به یکدیگر متصل می‌شوند.
امروزه، اقتصاد کشور بحرین وابسته به بانکداری، هواپیمایی موفق و خدمات فرودگاهی، بندرهای مجهز صنعتی، صنایع ساخت و تعمیر کشتی و ناوها می‌باشد.
بحرین اولین کشور حوزه خلیج فارس است که نفت در آن اکتشاف شده ولی منابع نفت و گاز آن بسیار محدود است، اقتصاد سنتی بحرین وابسته به مروارید بوده اما در حال حاضر بیشتر درآمد ساکنان بحرین از بانکداری و گردشگری تأمین می‌گردد. به هر روی نفت و فراورده‌های نفتی ۶۰٪ صادرات و درآمد دولت این کشور و همچنین ۳۰٪ تولید ناخالص داخلی بحرین را تشکیل می‌دهد. تنها صنعت سنگین داخلی این کشور تولید آلومینیوم است که در مقیاس فراوان تولید و عرضه می‌شود. بحرین رتبهٔ نخست تولید این محصول در خاورمیانه و رتبهٔ پنجم در سطح جهانی را داراست.[۲۲] واحد پول بحرین دینار است که هر یک دینار بحرین برابر با ۲٫۶۵ دلار آمریکا و هر دلار معادل ۰٫۳۷۶ دینار می‌باشد. (آوریل ۲۰۲۲).[۲۳]
بر پایه‌گزارش انجمن اقتصادی اجتماعی ملل غرب آسیا بحرین سریعترین رشد اقتصادی را در ژانویه ۲۰۰۶ در میان کشورهای عرب داشته است.[۲۴] همچنین بحرین آزادترین اقتصاد را در خاورمیانه و بیست و پنجمین در جهان را در سال ۲۰۰۶ بر پایه‌گزارش وال استریت ژورنال و پایه شاخص‌های اقتصاد آزاد داشته است.[۲۵]
زبان‌ها
[ویرایش]عربی زبان رسمی بحرین است گرچه زبان انگلیسی به‌طور گسترده‌ای در این کشور استفاده می‌شود.[۱] عربی بَحرانی رایج‌ترین گویش زبان عربی‌است که توسط مردم به کار گرفته می‌شود. در میان جمعیت بحرینی و غیر بحرینی، بسیاری از مردم به فارسی، زبان رسمی ایران یا به اردو، زبان رسمی پاکستان و یکی از زبان‌های منطقه‌ای هند، صحبت می‌کنند.[۱] نپالی، زبان مالایالم، مالایالم و هندی در میان جوامع مهاجر رواج دارد.[۱]
| زبان رسمی | |
|---|---|
| زبان نیمه‌رسمی | |
| زبان‌های اقلیت | |
| زبان‌های اشاره | |
مردم
[ویرایش]
در سال ۲۰۰۱ اتباع این کشور ۶۲٫۴٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دادند. در سرشماری سال ۲۰۰۱ جمعیت کل این کشور ۶۹۸٬۵۸۵ نفر بود که ۲۳۵٬۱۰۸ نفر معادل ۳۷٫۶٪ خارجی بودهٔاند. جمعیت خارجی کشور در سال‌های اخیر رشد سریعی داشته و بر اساس برآورد دولتی در سال ۲۰۰۷ به ۵۱۱٬۸۶۴ معادل ۴۹٬۲۵٪ کل جمعیت در این سال رسیده است.
مذهب
[ویرایش]مسلمانان تقریباً ۷۰٪ جمعیت بحرین را تشکیل می‌دهند.[۲۶] شیعیان تقریباً بین ۴۹ تا ۵۵ درصد مسلمانان بحرین راتشکیل می‌دهند و طبق آخرین اعلام‌ها این میزان به ۴۹ درصد کاهش پیداکرده است.[۲۷]
قومیت
[ویرایش]
گروه‌های قومی بزرگ بحرین. به شرح زیر هستند:
- بَحرانی‌ها یا بحارنه عربهای بومی بحرین که شیعه هستند و بزرگترین گروه قومی این کشور را تشکیل می‌دهند. جمعیت آنها در سال ۱۹۹۵ در آمار اتنولوگ حدود ۳۰۰ هزار نفر برآورد شده است.[۲۸]
- ایرانیان بحرین یا عجمها هم که اکثر آنان مهاجرانی هستند که بیش از چندین قرن است که از جنوب ایران از فارس و بوشهر به بحرین مهاجرت کرده‌اند و در این جزیره زندگی می‌کنند و به رغم سکونت طولانی در این جزیره، همچنان به فارسی صحبت می‌کنند.
- هوله‌ها بیشتر ایشان ایرانی سنی هستند.
- بنیان «بونیان یا هنود» هندی‌هایی که از روزگاران دور به این جزیره آمده و بیشتر پیرو آئین هندو هستند.
- عربهای آفریقایی که عمدتاً از شرق آفریقا آمده و بیشتر سنی هستند.
- نجدی‌ها عربهای سنی شهرنشین که از نجد در مرکز عربستان به آن‌جا آورده شده‌اند.
- بادیه‌نشینان عرب از جمله قبایلی چون عتوب و نعیم که مسلمان سنی هستند
- اسلام دین رسمی بحرین است. بر اساس سرشماری سال ۲۰۰۱ حدود ۸۱٫۲٪ کل جمعیت بحرین مسلمان، ۹٪ مسیحی «اتباع، مهاجران» و ۹٫۸٪ پیرو دیگر ادیان «بیشتر هندو» هستند.[۲۹] یک گروه کوچک بومی یهودی هم در این کشور زندگی می‌کنند.[۳۰]
آمارهای جمعیتی بر اساس سیا ورلد فکت‌بوک:
- ساختار سنی «برآورد ۲۰۰۶»:
- ۰ تا ۱۴ سال: ۲۷٫۴٪
- ۱۴ تا ۶۵ سال: ۶۹٫۱٪
- ۶۵ سال به بالا:۳٫۵ ٪
- رشد جمعیت «برآورد ۲۰۰۶»: ۱٫۴۵٪
- نرخ زادوولد «برآورد ۲۰۰۶»: ۱۷٫۸ در ۱۰۰۰
- نرخ مرگ‌ومیر «برآورد ۲۰۰۶»: ۴٫۴ در ۱۰۰۰
- نسبت جنسیتی «برآورد ۲۰۰۶»: ۱٫۰۳ مرد به ۱ زن
- امید به زندگی «برآورد ۲۰۰۶»:
- مرد:۷۱٫۹۷
- زن:۷۷ سال
- کل: ۷۴٫۴۵
- شیوع ایدز و اچ‌آی‌وی در بزرگ‌سالان «برآورد ۲۰۰۱»: ۰٫۲٪
- باسوادی در بالای ۱۵ سال «برآورد ۲۰۰۳»:
- مرد: ۹۱٫۹٪
- زن: ۸۵٪
- کل: ۸۹٫۱٪
- زبان‌های رایج: عربی، فارسی
مؤسسه بین‌المللی پژوهشی CIRI آمریکا کشور بحرین پس از ایتالیا دولت‌ها محدودیت‌های معتدلی بر آزادی عبادت شهروندان خود اعمال می‌کنند.[۳۱]
احزاب و حرکات سیاسی
[ویرایش]- جمعیت وفاق ملی اسلامی «شیعه»
- حرکة حق حرکتی است که از جمعیت وفاق ملی اسلامی انشقاق یافته است «معارضة»
- جمعیهٔ عمل وطنی دیمکراسی «وعد، یسار ی، لیبرالی»
- جمعیهٔ أصالة إسلامی «سلفی»
- جمعیهٔ منبر إٍسلامی «إخوان مسلمین»
- العدالة الوطنیة «سنی»
- جمعیهٔ منبر دیمکراسی تقدمی
راه‌ها و ارتباطات
[ویرایش]گذرگاه ملک فهد و فرودگاه بین‌المللی بحرین که در محرق قرار دارد. نام هواپیمایی بحرین [طیران الخلیج] «GULF AIR» «هواپیمایی خلیج» است.
شاعران بحرینی
[ویرایش]اماکن تاریخی بحرین
[ویرایش]- کلات بحرین «قلعة البحرین»
- کلات رفاع «قلعة الرفاع»
- کلات عراد «قلعة العراد»
- موزه بحرین «متحف البحرین الوطنی»
- مسجدخمیس
- مسجد سیادی
- جزیره حوار
- خانه سیادی «بیت سیادی»
- باب‌البحرین
- بر صخیر
- خانه جسره «بیت الجسرة»
- خانه شیخ عیسی بن علی «بیت الشیخ بن عیسی بن علی»
جاذبه‌های گردشگری
[ویرایش]سواحل بحرین بسیار دیدنی است و بسیاری از ورزش‌های آبی در گرمای همیشگی آب خلیج فارس انجام می‌گیرد که قایقرانی و شیرجه در این آبها بسیار متداول است.
بیابان‌های گرم بحرین و صدها درخت خرمای این کشور نیز مشهور است.[۳۲]
جستارهای وابسته
[ویرایش]
- روابط ایران و بحرین
- دینار بحرین
- اعتراضات در بحرین «۲۰۱۱»
- ایرانیان بحرین
- سرزمین بحرین
- فارسی بحرین
- بحرانیان
- استقلال بحرین
- پادشاه بحرین
- شیعه در بحرین
- قلعه بحرین
- ارتش بحرین
- تیم ملی فوتبال بحرین
پی‌نوشت
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ "Bahrain: Languages". Britannica Online. Retrieved 28 June 2012.
- ↑ "Living in Bahrain". BSB. Archived from the original on June 24, 2012. Retrieved June 7, 2017.
- ↑ "Human Development Report 2015" (PDF). United Nations. 2015. Retrieved 14 December 2015.
- ↑ Bahrain. The World Factbook 2005, Central Intelligence Agency, 2009. http://www.answers.com/topic/bahrain, accessed October 03, 2012.
- ↑ http://www.globalreligiousfutures.org/countries/bahrain/religious_demography#/?affiliations_religion_id=0&affiliations_year=2010
- ↑ The safavid world, Rudi Matee p589.
- ↑ Iran tourism and touring official website,Bandar Abbas
- ↑ Donald Hawley: The Trucial States, Ardent Media, 1970, pp. 76.
- ↑ "BAHRAIN". ایرانیکا (به انگلیسی). Retrieved 13 آذر 1398.
{{cite web}}: Check date values in:|تاریخ بازدید=(help) - ↑ Onley, James. The Politics of Protection in the Persian Gulf: The Arab Rulers and the British Resident in the Nineteenth Century, Exeter University, 2004 p44
- ↑ Onley, James (2007). "Chapter 1, (2.7)". The Arabian Frontier of the British Raj. Merchants, Rulers and British in the Nineteenth-Century Gulf. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-922810-2.
- ↑ Al-Baharna, Husain (1968). Legal Status of the Arabian Gulf States: A Study of Their Treaty Relations and Their International Problems. Manchester University Press. p. 31. ISBN 0-7190-0332-6.
- ↑ ۱۳٫۰ ۱۳٫۱ Smart, J. R.; Smith, G. Rex; Pridham, B. R. (2004). New Arabian Studies. University of Exeter Press. pp. 51, 52, 53, 67, 68. ISBN 978-0-85989-706-8.
- ↑ Pridham, B. R.; University of Exeter. Centre for Arab Gulf Studies (1985). The Arab Gulf and the West. Taylor & Francis. p. 7. ISBN 978-0-7099-4011-1.
- ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ Wilson, Arnold T. (2011). The Persian Gulf: A historical sketch from the earliest times to the beginning of the twentieth century. Routledge. ISBN 978-1-136-84105-7.
- ↑ «مذاکرات جلسه ۲۵۵ دوره چهارم مجلس شورای ملی بیستم حمل ۱۳۰۲».
- ↑ «مذاکرات جلسه ۲۵۸ دوره چهارم مجلس شورای ملی ۲۵ حمل ۱۳۰۲».
- ↑ اعظم حمیدپور. «استعمار پیر و جدایی بحرین از ایران». مرکز اسناد انقلاب اسلامی. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۱۰ اوت ۲۰۱۵.
- ↑ https://www.entekhab.ir/fa/news/144806/عصبانیت-بحرین-از-سخنان-هیکل-در-مورد-جزایر-سه-گانه-ایران-دهانت-را-ببند
- ↑ "«عبدالهادی الخواجه» نماد اعتراض علیه نقض حقوق بشر - تسنیم". خبرگزاری تسنیم | Tasnim. Retrieved 2023-11-20.
- ↑ «Cia World Factbook: Bahrain». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۱.
- ↑ تبیان
- ↑ «Currency Exchange Rates - International Money Transfer | Xe». www.xe.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۴-۱۴.
- ↑ Bahrain expected to bustle Arabian Business, 1 February 2007
- ↑ Bahrain بایگانی‌شده در ۱۱ اکتبر ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine Index of Economic Freedom, Heritage Foundation
- ↑ Cite book|last=Joyce|first=Miriam|title=Bahrain from the Twentieth Century to the Arab Spring|publisher=Palgrave Macmillan|year=2012|isbn=978-1-137-03178-5|location=New York, NY|pages=121
- ↑ https://www.theguardian.com/commentisfree/2011/mar/03/bahrain-sunnis-shia-divided-society
- ↑ Arabic, Baharna Spoken Lewis, M. Paul (ed.), 2009. Ethnologue: Languages of the World, Sixteenth edition. Dallas, Tex. : SIL International. Online version: http://www.ethnologue.com/.
- ↑ «Bahrain: Cia World Factbook». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۲۵ ژوئن ۲۰۱۱.
- ↑ Challenges For Saudi Arabia Amidst Protests In The Gulf – Analysis بایگانی‌شده در ۵ ژوئن ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine Eurasia review, 25 March 2011
- ↑ عصر ایران
- ↑ راهنمای سفر به بحرین
- تاریخ شیعه در بحرین «بحرین - قطیف - احسا»[۱]
- نمایه سیاسی بحرین
- "BAHRAIN", Encyclopedia Iranica
- دکتر: شامی، یحیی (۱۹۹۳)، موسوعة المدن العربیة والاسلامیة (به عربی)، بیروت: دارالفکر العربی
- العروس، سید حسن، جلال (۱۹۸۷)، «فصل کتاب»، الموسُوعة العربّیة المیسرة (به عربی)، بیروت: دار نهضة لبنان للطبع والنشر
کشورهای خاورمیانه بزرگ | ||
|---|---|---|
 | ||
| کشورها |
جمهوری آذربایجان۱ • اردن • ارمنستان • ازبکستان • اسرائیل • افغانستان • امارات متحده عربی • اندونزی۳ • ایران • بحرین • میانمار • برونئی • بنگلادش • بوتان • پاکستان • تاجیکستان • تایلند • ترکمنستان • ترکیه۱ • تیمور شرقی۳ • چین • روسیه۱ • ژاپن • سریلانکا • سنگاپور • سوریه • عراق • عربستان سعودی • عمان • فیلیپین • قبرس • قرقیزستان • قزاقستان۱ • قطر • کامبوج • کره جنوبی • کره شمالی • کویت • گرجستان۱ • لائوس • لبنان • مالدیو • مالزی • مصر۲ • مغولستان • نپال • هند • ویتنام • یمن | .svg) | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| با رسمیت محدود | |||||||
| قلمروی وابسته و منطقه ویژه اداری |
| ||||||
۱ بخشی از آن در اروپا.
۲ بخشی از آن در آفریقا.
۳ تمامی یا بخشی از آن جزو اقیانوسیه به‌شمار می‌آید. | |||||||
| اعضا |  | |
|---|---|---|
|  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- بحرین
- اتحادیه کشورهای عرب
- ایالتها و قلمروهای بنیانگذاریشده در ۱۹۷۱ (میلادی)
- پادشاهی مشروطه
- پادشاهیهای آسیا
- شبهجزیره عربستان
- غرب آسیا
- قلمروهای پادشاهی
- کشورها در آسیا
- کشورها و سرزمین‌های انگلیسیزبان
- کشورها و سرزمین‌های عربیزبان
- کشورهای اسلامی
- کشورهای جزیرهای کوچک در حال توسعه
- کشورهای جزیرهای
- کشورهای حاشیه خلیج فارس
- کشورهای خاور نزدیک
- کشورهای خاورمیانه
- کشورهای عضو اتحادیه عرب
- کشورهای عضو سازمان ملل متحد
- کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی
- کشورهای غرب آسیا