رنگ

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /رَنگ/

اسم

رنگ

1. نمودی از اشیاء که بازتاب نور تابیده شده بر سطح آنها یا گسیل شده از سطح آنهاست.
2. (مواد): ماده‌ای رنگی و جامد مخلوط شده با روغن یا حاملی دیگر که برای رنگ‌آمیزی و پوشش دادن سطوح مختلف و نقاشی بکار میرود.
3. صورت ظاهر هر چیزی که دیده شود مانند: سفیدی و سبزی و سرخی و غیره.
4. در گویش گنابادی یعنی لَعاب ، بوی مطبوع غذا و خوراکی ، تزئینات
5. از ادات تشبیه که معنای مثل و مانند می‌دهد: گلرنگ.
6. شُتر قوی که برای بچه زادن نگه می‌دارند.
7. بز کوهی.
8. رنج، محنت.
9. عیب.
10. حیله، مکر.
11. سود، بهره.
12. رِنگ: آهنگ ضربی و نشاط‌آور.

مصدر لازم

1. برآمیختن (~. بَ. تَ) فتنه کردن.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن