Marguerite Durasek haurtzaroa eta nerabezaroa Indotxinan igaro zituen, eta bere bizitzako garai horrek aztarna sakona izan zuen bere lanetan. Matematika irakaslea zuen aita; ama, Marie Legrand, maistra zen. Bi neba ere bazituen. Ama alargundu zenean, Frantzian urtebete egin ondoren, Indotxinara itzuli ziren, eta hantxe pasatu zituzten hamar urte, mahastizaintzatik bizi nahian.[1]
1932an, Parisera itzuli eta Filosofia, Matematika eta Zuzenbidea ikasi zituen. Ikasketak bukatu eta gero, idazkari lanetan ibili zen 1941eko azaro arte Koloniako Ministerioan eta, orduan, dimisioa eman zuen.
1939an Robert Antelmerekin ezkondu zen, seme bakarra izan zuten, baina 1942an hil zen. Urte horretan, Marguerite Durasek Dionys Mascolo ezagutu zuen, eta maitale bihurtu ziren; Jean izeneko seme bat izan zuten. Frantziako Alderdi Komunistako partaide izan zen, baina 1955ean alderditik kanporatu zuten.
Okupazio garaian, Marguerite Durasen senarra, Robert, deportatu egin zuten. Okupazio garaiko urte haietan du sorburua La douleur eleberriak (1985), non bere senarra kontzentrazio-eremuetatik itzuli zenekoa kontatzen duen.
1950anUn barrage contre le Pacifique eleberria argitaratu zuen. Aurrez bazituen zenbait eleberri argitaraturik, baina arrakasta txikiagokoak izan ziren. Eleberria, egilearen Indotxinako esperientzien kontakizun gordina Vietnamgo independentzia gerra bete-betean, hankaz gora jarri zuen sistema kolonialaren irudi atsegina, haren basakeria eta zentzugabea agerian utziz ("putetxe koloniala"). Frantziako Gongourt Akademiak baztertu egin zuen idazlan hori saria ematea, Durasen konpromiso komunista zela eta, haren arabera.
Bigarren Mundu Gerra bukatu eta gero, kazetari, zinema zuzendari, idazle... aritu zen. Hasiera batean neorrealismoaren ezaugarriak zituen bere lanak, hala nola Des petits chevaux de Tarquinia liburuak. Geroago, Nouvelle Vague aldera jo zuen, eta, azkenik, Nouveau Romanaren ideiak bereganatu zituen. Bere eleberriak ez zituen soilik esperimentalismora mugatzen, zer edo zer jator eta zinezkoa agertzen da bere liburu bakoitzean, Moderato cantabile testuan frogatu daitekeen bezala. Marguerite Durasen idazkerak kolokan jartzen du, orobat, sorkuntza artistiko klasikoa, eta horregatik bilatu izan zaio zerikusia «Ecole du Regard»-ekin.[1]
70eko hamarkadan, zinemagintza nabarmendu zen gehienbat Marguerite Durasen lanean: hamahiru film egin zituen eta berak egindako bost gidoi argitaratu. Hiroshima mon amouren gidoiak (1959) arrakasta handia izan zuen Alain Renaisek zuzendutako filmaren bitartez.
1984an, Durasek 70 urte zituenean, L'amant argitaratu eta Goncourt saria irabazi zuen. L'amant eleberriak (euskaraz Maitalea izenburupean argitaratua) egilearen haurtzaroa du iturburu eta oinarri nagusia. Indotxinan jaiotako kolono frantziarren alaba den gaztetxo bat (Duras bera bezala) da pertsonaia nagusia eta narratzailea, eta neska horren eta merkatari txinatar aberats baten arteko amodiozko pasioa kontatzen du.[2]
Alkoholak gaindituta eta hamalau urtez bakarrik egon ondoren, Margueritek beste amorante bat izan zuen 1980an, Yann Andréa, jaiotzez Yann Lemée zena. Duras baino 38 urte gazteagoa zen eta azken egun arte, ondoan izan zuen. Andréak kontatu zuen aparteko fintasun eta objektibotasunez haren desintoxikazio-prozesua, M.D. liburuan. Margueriteren irakurle, zuzentzaile eta solaskide izan zen Yann Andréa. Marguerite Duras 1996ko martxoaren 3an hil zen, Parisen. Montparnasseko hilerrian lurperatu zuten.
.jpg)
Datuak: Q153248
Multimedia: Marguerite Duras / Q153248
Jatorrizko testuak: Egilea:Marguerite Duras