Fluor 19ko erresonantzia magnetiko nuklear
Fluor 19ko erresonantzia magnetiko nuklearreko espektroskopia (19F EMN) teknika analitiko bat da fluorra duten konposatu kimikoak detektatzeko eta identifikatzeko. 19F nukleoa inportantea da EMNko espektroskopian bi arrazoirengatik ugaria delako eta lerrakuntza kimikoak sakabanatze handia duelako protoiaren erresonantzia magnetiko nuklearrarena baino handiagoa[1].
Ezaugarriak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]19F nukleoak 1/2ko spin nuklearra eta erlazio giromagnetiko handia ditu. Hortaz, isotopo honek oso ongi erantzuten die EMNzko neurketei. Horrela, 1H eta 13C nukleoen ondoren gehien aztertutako nukleoa da. Halaber, 19F fluor naturalaren % 100a da.
Fluor-nukleoen erresonantziak ondo bereizita egoten dira, eta lerrakuntza kimikoaren tartea protoiarena baino hogei aldiz handiagoa da.
Lerrakuntza kimikoa
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lerrakuntza kimikoaren tartea 700 ppm-koa da 19Fren kasuan: -300etik +400era bitartekoa. Konposatu organofluoratuen kasuan tartea estuagoa izan daiteke: adibidez CF3 taldeen kasuan -50 eta -70 bitartekoa izaten da.
Lerrakuntza kimikoa positiboa da erresonantzia-maiztasun handietan (edo eremu magnetiko txikietan) eta negatiboa erresonantzia-maiztasun txikietan (edo eremu magnetiko handietan).
Lerrakuntza kimikoaren erreferentzia CCl2F da zeini ∂=0 esleitzen zaion[2].
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ Grant, David M., ed. (1996). Encyclopedia of nuclear magnetic resonance. Wiley ISBN 978-0-470-84784-8. (Noiz kontsultatua: 2024-11-24).
- ↑ (Ingelesez) Kirsch, Peer. (2004-07-27). Modern Fluoroorganic Chemistry: Synthesis, Reactivity, Applications. (1. argitaraldia) Wiley doi:. ISBN 978-3-527-30691-6. (Noiz kontsultatua: 2024-11-24).
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q3415253