ontvaren

Dutch

Etymology

From ont- (“away”) +‎ varen (“to sail, navigate”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈvaː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧va‧ren
• Rhymes: -aːrən

Verb

ontvaren

1. (intransitive) to escape, flee
2. (intransitive) to sail away, to escape by sailing

Conjugation

Conjugation of ontvaren (strong class 6, prefixed)
infinitive	ontvaren
past singular	ontvoer
past participle	ontvaren
infinitive	ontvaren
gerund	ontvaren n
	present tense	past tense
1st person singular	ontvaar	ontvoer
2nd person sing. (jij)	ontvaart, ontvaar2	ontvoer
2nd person sing. (u)	ontvaart	ontvoer
2nd person sing. (gij)	ontvaart	ontvoert
3rd person singular	ontvaart	ontvoer
plural	ontvaren	ontvoeren
subjunctive sing.1	ontvare	ontvoere
subjunctive plur.1	ontvaren	ontvoeren
imperative sing.	ontvaar
imperative plur.1	ontvaart
participles	ontvarend	ontvaren
1) Archaic. 2) In case of inversion.