beluisteren

Dutch

Etymology

From be- +‎ luisteren.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈlœy̯stərə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧luis‧te‧ren
• Rhymes: -œy̯stərən

Verb

beluisteren

1. (transitive) to listen to

Conjugation

Conjugation of beluisteren (weak, prefixed)
infinitive	beluisteren
past singular	beluisterde
past participle	beluisterd
infinitive	beluisteren
gerund	beluisteren n
	present tense	past tense
1st person singular	beluister	beluisterde
2nd person sing. (jij)	beluistert, beluister2	beluisterde
2nd person sing. (u)	beluistert	beluisterde
2nd person sing. (gij)	beluistert	beluisterde
3rd person singular	beluistert	beluisterde
plural	beluisteren	beluisterden
subjunctive sing.1	beluistere	beluisterde
subjunctive plur.1	beluisteren	beluisterden
imperative sing.	beluister
imperative plur.1	beluistert
participles	beluisterend	beluisterd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• beluisteraar
• beluistering