Τα τρία ‘Όχι” του αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσάνθου.

23 November 20210

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων.

Το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά και του ελληνικού λαού κατά της Φασιστικής Ιταλίας  ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησαν πολλά ΟΧΙ από επώνυμα πρόσωπα και από απλούς Έλληνες αγωνιστές. Μία μορφή, που δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε από τα σχολικά βιβλία και από τα τηλεοπτικά δίκτυα, υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, ο οποίος κράτησε στάση εθνικώς αξιοπρεπή, όπως αρμόζει σε Ορθόδοξο Έλληνα Ιεράρχη. Ας θυμηθούμε τα τρία ΟΧΙ που εκστόμισε κατά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα.

Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1881 και σε ηλικία 32 ετών εξελέγη Μητροπολίτης Τραπεζούντος του Πόντου. Μετά τη σφαγή του Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους ήλθε στην Αθήνα και ορίσθηκε εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Με σπουδές στη Χάλκη και σε γερμανικά και ελβετικά πανεπιστήμια διακρίθηκε ως κληρικός και ως λόγιος και  εξελέγη το 1938 Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.

Στις 28.11.1939 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Κατά την τελετή της επίσημης υποδοχής του χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «η καθ’ ημάς Ανατολή», ο οποίος χρησιμοποιείται από τότε στην εκκλησιαστική ορολογία για να υποδηλώσει την παρουσία και την πολιτιστική συμβολή της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στη Μικρά Ασία και στη Μέση Ανατολή.

Τον αγώνα των στρατιωτών μας στα βουνά της Βορείου Ηπείρου στήριξε και ο ίδιος και η Εκκλησία της Ελλάδος με κάθε τρόπο, ηθικό και υλικό. Αμέσως μόλις εκδηλώθηκε η ιταμή ιταλική επίθεση ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος απηύθυνε ραδιοφωνικό και γραπτό Διάγγελμα εκφράζοντας την απόλυτη συμπαράσταση της Εκκλησίας στη μάχη του Έθνους. Το κείμενο άρχιζε με μία φράση που θύμιζε τον όρκο των Αρχαίων Αθηναίων Εφήβων: “Η Εκκλησία ευλογεί όπλα τα ιερά”.

Στις 27 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί του Χίτλερ εισήλθαν στην Αθήνα ως κατακτητές. Ο Χρύσανθος εκλήθη να μετάσχει της επιτροπής, η οποία θα παρέδιδε επισήμως την πόλη στον Γερμανό Διοικητή. Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε και απήντησε: «Οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν τας πόλεις εις τον εχθρόν, αλλά καθήκον των είναι να εργασθούν δια την απελευθέρωσιν αυτών». Ήταν το πρώτο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Ο Δήμος Αθηναίων τον ειδοποίησε ότι θα τελεσθεί Δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό και τον καλούσαν να προσέλθει. Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε και πάλι λέγοντας: «Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας. Η ώρα της Δοξολογίας θα είναι άλλη». Ήταν το δεύτερο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Υπήρξε στη συνέχεια άλλη απαίτηση: Να ορκίσει τη γερμανοπρόβλητη κυβέρνηση Τσολάκογλου. Και ο Αρχιεπίσκοπος απήντησε: «Δεν μπορώ να ορκίσω κυβέρνησιν προβληθείσαν υπό του εχθρού. Ημείς γνωρίζομεν ότι τας Κυβερνήσεις ορίζει ο Λαός και ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο Λαός εψήφισεν την Κυβέρνησιν ούτε ο Βασιλεύς την ώρισεν. Πώς μου ζητείτε να ορκίσω Κυβέρνησιν υποδειχθείσαν υπό του εχθρού δια να είναι άβουλον όργανόν του;». Ήταν το τρίτο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Αντικαταστάθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ο οποίος διαφύλαξε τα εθνικά συμφέροντα κατά την Κατοχή. Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης απεβίωσε στις 28.9.1949. Το 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών στη Μονή της  Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο, τόπο προσκυνήματος των Ποντίων Ελλήνων.

Τα ΟΧΙ του και το ήθος του εμψύχωσαν την αγωνιστικότητα των Ελλήνων.

Άρθρο στο huffingtonpost.gr, 28.10.2021

https://www.antibaro.gr/article/31559

« Ἑλλάς, ἡ πρὸς ἡμῖν αὕτη καὶ ἀρχαία πατρὶς ἡμῶν» - Πατριάρχης Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος: Αναφορές στο όνομα “Έλληνας”

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, “Εκκλησία και Γένος εν αιχμαλωσία”

Ο Σχολάριος, ίσως ο πλέον συκοφαντημένος Οικουμενικός πατριάρχης σε παμπολλα κεί-μενά και αναφορές διακηρύσσει την ελληνική του ταυτότητα. Η περιβόητη αναφορά στον Γεννάδιο προέρχεται από πολεμικό κείμενο του Σχολάριου, Ἔλεγχος τῆς ἰουδαϊκῆς νῦν πλάνης όπου αναφέρει: «Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρο-νείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες, αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμί, αποκρινούμαι χριστιανός είναι». Σε αυτή την αναφορά που έχει θεολογικό χαρακτήρα, στηριζεται μια ολόκληρη μυθολογία και κατασυκοφάντηση όχι μό-νο του ιδίου αλλά του Βυζαντίου και της ορθοδοξίας.

Ο Γιάννης Ταχόπουλος που έχει κανει την αποδελτίωση των σχετικών αναφορών του Γενναδίου στο θεμα της θέσης του γενναδί-ου ἐναντι του ελληνισμού γράφει : «Διαλεγόμενος με έναν Ιουδαίο θα μιλούσε με όρους θρησκευτικού αυτοπροσδιορισμού. Αυτοπροσδιορίζεται ως Βυζάντιος εκ γενετής, ως Θετταλός λόγω καταγωγής, απορρίπτει το Έλλην λόγω παγανισμού και αυτοπροσδιορίζε-ται ως χριστιανός. [ ] δεν λέει ότι δεν είναι εθνικά Έλληνας αλλά ότι δεν είναι παγανιστής.». Διαβάζουμε πάλι στον Ταχόπουλο σχετικά με τις αναφορές του Γενναδίου:

1) Στον διάλο-γο του, Νεόφρων ἢ ἀερομυθία (1445), ο Νεόφρων, οπαδός της Ένωσης των Εκκλησιών, συ-ζητά με τον ανθενωτικό Παλαίτιμο (Γεννάδιο). Ο Παλαίτιμος ( Σχολάριος) λέει προς τον Νεόφρονα: «Ἑλλήνων γάρ ἐσμεν παῖδες»·

2) Σε επιστολή του προς τον Λουκά Νοταρά (τῷ μεγάλω δουκί, 1451) αναφερόμενος στο θέμα της Ένωσης των Εκκλησιών κατά την εποχή των Κομνηνών, των Λασκαρίδων και του Ανδρόνικου Β’ Παλαιολόγου, ο Σχολάριος γρά-φει ὀτι «τα ζητήματα των Ελλήνων πήγαιναν καλά» (..ὁπότε τὰ Ἑλλήνων…ἤνθει), αποκαλεί δηλ. Έλληνες τους Βυζαντινούς του 12ου και 13ου αι. ἑνώ στην ίδια επιστολή, αποκαλεί τον Λουκά Νοταρά «βέλτιστε τῶν νῦν Ἑλλήνων ἁπάντων».

3) Σε άλλη επιστολή , τῷ βασιλεῖ Τραπεζοῦντος, 1449/50, τον χαρακτηρίζει «κόσμημα των Ελλήνων»: «κοσμεῖς δὲ ἄρα τοιοῦτος ὢν τὸ γένος ἅπαν Ἑλλήνων.

4) Στὸ Κατὰ τῶν Πλήθωνος ἀποριῶν ἐπ’ Ἀριστοτέλει (1443/4) γράφει: «δι’ αἰδοῦς γάρ ἐστιν ἡμῖν ὁ ἀνὴρ τάγε ἄλλα ἐν τοῖς νῦν Ἕλλησιν».

5) Στο Κατὰ τῆς σιμωνιακῆς αἱρέσεως ἢ ἀπιστίας (1451), το οποίο απευθύνει στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ανφέρεται στους Έλληνες που έχουν απομείνει: «πᾶσιν Ἕλλησι τοῖς ὑπολελειμμένοις».

6) Στον Παραμυθητικὸν τῷ βασιλεῖ Κωνσταντίνω ἐπὶ τῇ μεταστάσει τῆς δεσποίνης τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Ελένης, γράφει: «ὅσοι τῶν Ἑλλήνων ἢ Ρωμαίων τοῦ πράγματος ὕστερον συναισθήσονται. Εδώ βλέπουμε ότι ο Σχολάριος θεωρεί τους Βυζαντινούς (“Ρωμαίους”) ως Έλληνες.

7) Σε λόγο που έγραψει με αφορμή την παραίτησή του από το πατριαρχικό αξίωμα (1454/5 ἐπὶ τῇ ἁλώσει τῆς πόλεως καὶ τῇ παραιτήσει τῆς ἀρχιερωσύνης) ο Σχολάριος μεταξύ άλλων γράφει αναφερόμενος στην Κωνσταντινούπολη και τους κατοίκους της: …πατρίδος τῷ νῦν ἑλληνικῷ γένει μιᾶς τε καὶ κοινῆς (…πατρίδας του ελληνικού έθνους μιας και κοινής) και …τῶν ἐν τῷ κλίματι τῷδε Ἑλλήνων πάντων (…όλων των εκεί Ελλήνων) αναφερόμενος στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

8) Σε ένα διάλογό του, 6-7 χρόνια μετά την Απολογία, ο Σχολάριος γράφει « Ἑλλάς, ἡ πρὸς ἡμῖν αὕτη καὶ ἀρχαία πατρὶς ἡμῶν»

9) Θρήνος επί τη αλώσει της Πόλεως (1460): «εἶδον…τὴν ἐλπίδαν τοῦ δυστήνου τῶν Ἑλλήνων λειψάνου πᾶσαν ἀνηρημένην (…) ἔζων ταύτη (sc. τῇ ἐλπίδι) τρεφόμενος καὶ ὡς ἀνθησό-ντων ποτὲ τῶν ἑλληνικῶν πλεονεκτημάτων [ ] τίς οὐχ ὁμολογεῖ βελτίστως Ἕλληνας ἀνθρώπων πάντων γενέσθαι; [ ]καὶ νῦν οὐκέτι τὰ τῶν Ἑλλήνων ὁ ἀνθρώπινος βίος ἕξει σεμνά, οὐδὲ τὰ μνημεῖα τῆς προγονικῆς ἡμῶν ἀρετῆς ἢ ἐστήξει, ἢ μένοντά που καλῶς γνω-σθήσεταί τε καὶ θαυμασθήσεται»

Όλα τα παραθέματα στα Oeuvres complètes de Georges Schola-rios / publiées pour la première fois par Mgr. Louis Petit … X.A. Sideridès … Martin Jugie. Paris: Maison de la bonne presse, τόμοι 8, 1928-1936.

http://www.antibaro.gr/article/27644

Τα τρια Οχι του Αρχιεπισκοπου Χρυσανθου

Το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά και του ελληνικού λαού κατά του αυθάδους Μουσσολίνι ήταν μόνον η αρχή. Ακολούθησαν πολλά ΟΧΙ από επώνυμα πρόσωπα και από απλούς Έλληνες αγωνιστές. Μία μορφή που δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε από τα σχολικά βιβλία και τις τηλεοράσεις υπήρξε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, ο οποίος κράτησε στάση εθνικώς αξιοπρεπή, όπως αρμόζει σε Ορθόδοξο Έλληνα Ιεράρχη. Ας θυμηθούμε τα τρία ΟΧΙ που εξεστόμισε κατά την είσοδο των Γερμανών  στην Αθήνα.

Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης γεννήθηκε στην Κομοτηνή και σε ηλικία 32 ετών εξελέγη Μητροπολίτης Τραπεζούντος του Πόντου. Μετά τη σφαγή του Ποντιακού Ελληνισμού από τους Τούρκους ήλθε στην Αθήνα και ορίσθηκε εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Με σπουδές στη Χάλκη και σε ξένα πανεπιστήμια εκλέγεται το 1938 Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Τον αγώνα των στρατιωτών μας στα  βουνά της Βορείου Ηπείρου στήριξε και ο ίδιος και η Εκκλησία της Ελλάδος με κάθε τρόπο, ηθικό και υλικό.

Στις 27 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί εισήλθαν στην Αθήνα ως κατακτητές. Ο Χρύσανθος εκλήθη να μετάσχει της επιτροπής, η οποία θα παρέδιδε επισήμως την πόλη στον Γερμανό Διοικητή. Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε και απήντησε: «Οι Έλληνες Ιεράρχες δεν παραδίδουν τας πόλεις εις τον εχθρόν, αλλά καθήκον των είναι να εργασθούν δια την απελευθέρωσιν αυτών». Ήταν το πρώτο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Ο Δήμος Αθηναίων τον ειδοποίησε ότι θα τελεσθεί Δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό κα τον καλούσαν να προσέλθει. Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε και πάλι λέγοντας: «Δοξολογία δεν έχει θέσιν επί τη υποδουλώσει της Πατρίδος μας. Η ώρα της Δοξολογίας θα είναι άλλη». Ήταν το δεύτερο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Υπήρξε στη συνέχεια άλλη απαίτηση: Να ορκίσει τη γερμανοπρόβλητη κυβέρνηση Τσολάκογλου. Και ο Αρχιεπίσκοπος απήντησε: «Δεν μπορώ να ορκίσω κυβέρνησιν προβληθείσαν υπό του εχθρού. Ημείς γνωρίζομεν ότι τας Κυβερνήσεις ορίζει ο Λαός και ο Βασιλεύς. Εδώ τώρα ούτε ο Λαός εψήφισεν την Κυβέρνησιν ούτε ο Βασιλεύς την ώρισεν». Ήταν το τρίτο ΟΧΙ του Χρυσάνθου.

Αντικαταστάθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ο οποίος  διεφύλαξε τα εθνικά συμφέροντα κατά την Κατοχή. Ο Χρύσανθος εκοιμήθη στις 28.9.1949. Το 1991 τα οστά του μεταφέρθηκαν από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών στη Μονή Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο.

Τα ΟΧΙ του εμψύχωσαν την αγωνιστικότητα των Ελλήνων.

Κ.Χ. 22.10.2013

http://www.antibaro.gr/article/9316

Αποσπάσματα ομιλιών του πατρός Αυγουστίνου για τη Μακεδονία.

πηγη

Έλληνες Νεομάρτυρες Ιερείς στην Κατοχή και τον Εμφύλιο

 

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1940

Του π. Κωνσταντίνου Δ. Βαστάκη
“Βαράτε. Είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για το Χριστό και την Πατρίδα”
(π. Ιωακείμ Λιόλιας)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΟΛΜΗ» ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2001


«Επορεύοντο χαίροντες… ότι υπέρ τού ονόματος Αυτού (του Χριστού) κατηξιώθησαν ατιμασθήναι» (Πράξ. 5, 41)

[…] Η στρατευόμενη και ποιμαίνουσα τότε Εκκλησία, πέρα από την κύρια ποιμαντική και λατρευτική της αποστολή, ανέλαβε να στηρίξει και τον Στρατό και τον λαό τού Θεού. Πράγματι, με τον δοξασμένο μας Στρατό συμπορεύθηκε μέχρι την πρώτη γραμμή του μετώπου, κι άφησε εκεί δεκάδες από αγίους κληρικούς της να την εκπροσωπούν και να συμπολεμήσουν με τους γενναίους φαντάρους μας, ως Ιεροκήρυκες και Στρατιωτικοί Ιερείς… Για το λαό δε του Θεού τα έδωσε όλα, ό,τι είχε και δεν είχε.

Πέρα από την παρηγοριά και ενίσχυσή του στις θλίψεις των ημερών εκείνων, πρωτοστάτησε στον καιρό της φοβερής πείνας για την περίθαλψη των αδυνάτων, ενίσχυσε τις οικογένειες των πολεμιστών και εκείνων που έπεσαν στο πεδίο της τιμής, ίδρυσε δια νόμου την ευεργετική ΕΟΧΑ, περιέλθαψε τραυματίες και αναπήρους, έσωσε Εβραίους, βοήθησε με κάθε τρόπο τους αδικοκαταδικαζομένους αντιστασιακούς μελλοθανάτους και όσους είχαν την ανάγκη τους, συμμετείχε στον αντιστασιακό αγώνα, τόσο στην επάρατη κατοχή όσο και στη μετέπειτα εθνική συμφορά…. και, τέλος, πρόσφερε για την ελευθερία της δούλης Πατρίδας Εκατόμβες Ιερομαρτύρων από τους λειτουργούς της και χιλιάδες Εθνομαρτύρων από τους αγνούς και αθώους πιστούς της.

Για χάρη της ιστορίας και των νέων μας θα επαναλάβω παρακάτω ειδήσεις από παλαιότερο σχετικό έργο μας, με το υπό διαπραγμάτευση θέμα και με τίτλο: «Η προσφορά της Εκκλησίας στη δεκαετία τον ’40», έκδ. της Εταιρείας Ευρυτάνων Επιστημόνων, Αθήνα 1996, σελ. 75 και εξής:

«Όλοι τότε οι κακούργοι και δυνάστες της δούλης Πατρίδας μας: Γερμανοί, Ιταλοί, Βούλγαροι, Αλβανοτσάμηδες και Ρουμανίζοντες, στους οποίους, ως μη όφειλε, προστέθηκαν δυστυχώς και εκ των ημετέρων αντιστασιακών Κομμουνιστές και Αντικομμουνιστές, συμμάχησαν εναντίον της.

Συναγωνίζοντο μεταξύ τους για το ποιος απ’ αυτούς θα επινοήσει και θα επιφέρει περισσότερα και ειδεχθέστερα τραύματα και καταστροφές σε ιερούς ναούς, μονές, σκεύη και εικόνες και απανθρώπους βασανισμούς σε αγίους λειτουργούς της. Όσοι λοιπόν εκ των λειτουργών της συλλαμβάνονταν τότε για οποιοδήποτε αντιστασιακό λόγο κι έπεφταν στα απαίσια χέρια τους, σπάνια διέφευγαν τις ομηρίες, τις φυλακίσεις, τους φρικτούς βασανισμούς και εξευτελισμούς προς το ιερατικόν τους σχήμα και, τέλος, και αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο. Πάνοπλοι οι παραπάνω εχθροί, χωρίς οίκτο, «σώριαζαν -όπως προσφυώς ελέγχθη- αλύπητα τη ζωή, σαν το πιο φτηνό και άχρηστο πράγμα…».

Η διαπίστωση αυτή μαρτυρείται: α) στα όσα συνέβαιναν στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκεντρώσεων, που, μεταξύ του μαρτυρικού φυλακισμένου λαού, πρώτος στόχος των εχθρών ήσαν οι Ιερείς. Χαϊδάρι…, Νταχάου…., Άουσβιτς., κλπ., όταν ακούονται προξενούν ανατριχίλα και αισθήματα συγκινήσεως για όλους τους φυλακισμένους σ’ αυτά, μεταξύ των οποίων δεκάδες ήσαν και οι «φιλοξενηθέντες» κληρικοί μας. «… Σε όλες τις φυλακές – γράφει ο αείμνηστος Αχιλλέας Κύρρου- ήταν αρκετοί Παπάδες και Καλόγεροι, που είχαν συλληφθεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση, σαν για να αποδείξουν μια φορά ακόμα ότι ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε μείνει μακριά από τους Εθνικούς αγώνες τού Ελληνικού λαού».

Και β) στο ότι πέρα από τις κακουχίες των Κληρικών μας στις φυλακές, η Εκκλησία για την απελευθέρωση της Πατρίδας πρόσφερε και πολύ αίμα. «Ιερείς και Μοναχοί που εκρατούντο στις φυλακές ως όμηροι ή ως κατάδικοι, ή που συλλαμβάνονταν για αντίποινα σε κάποια αντιστασιακή δράση [σύμφωνα μάλιστα με το σατανικό γερμανικό εφεύρημα ‘περί συλλογικής ευθύνης’ για όλους τους κατεχόμενους υπ’ αυτών λαούς], βασανίσθηκαν απάνθρωπα και μαρτύρησαν με διάφορους ανατριχιαστικούς τρόπους, όπως οι ένδοξοι Μάρτυρες των πρωτοχριστιανικών χρόνων και οι Νεομάρτυρες επί τουρκοκρατίας.

Έτσι, εκ της μακράς φάλαγγας των νέων τούτων Νεομαρτύρων Κληρικών που έμειναν πιστοί στο Χριστό και στην Ελλάδα: «…άλλοι κατακρεουργήθηκαν και διαμελίσθηκαν, άλλοι έμειναν ημέρες μετέωροι στην αγχόνη, άλλους τους έθαψαν ζωντανούς ή τους έριξαν στη φωτιά, τους κρήμνισαν σε χαράδρες και βάραθρα, τους έριξαν στη θάλασσα, τους άρπαξαν στα βουνά και πήγαν μ’ άγνωστο σε μας θάνατο, άλλους τους έσφαξαν, άλλους τους σταύρωσαν, αφού προηγουμένως τους βασάνισαν βάρβαρα…». Όλοι έμειναν «πιστοί άχρι θανάτου». Όλοι «εβάστασαν τα στίγματα τού Κυρίου εν τοις σώμασιν αυτών».


Και για την αλήθεια τού λόγου, ιδού και οι αριθμοί:

Οι ηττημένοι και καταντροπιασμένοι Ιταλοί στο πόλεμο 1940-41, που αναπάντεχα, χάρη στις πλάτες των προστατών τους, έγιναν και «κατακτητές», χωρίς να ντρέπονται βέβαια για την άδικη θέση που πήραν, θανάτωσαν μαρτυρικά, όπως οι κακούργοι πρόγονοί τους Ρωμαίοι… σαράντα (40) κληρικούς μας.

Το ίδιο και οι Γερμανοί κατακτητές… Θανάτωσαν με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους εκατόν τριάντα (130) κληρικούς μας. Επίσης και οι Αλβανοτσάμηδες με τους Ρουμανίζοντες, άλλοτε βοηθούμενοι ή βοηθώντας τους Γερμανοϊταλούς, θανάτωσαν κι αυτοί είκοσι εννέα (29) κληρικούς μας.

Ατυχώς -γράφει σύγχρονος ιστορικός, ο Ι. Αναστασάκης στο έργο του: «Η Εκκλησία στη Μάχη της Κρήτης… 1941- 45», Χανιά 1994- ποταμός αίματος των κληρικών μας έρευσε και με τους κομμουνιστές, οι οποίοι με την γνωστή διδασκαλία τους: «Δεν θέλουμε παπάδες, δεν θέλουμε Εκκλησίες…», σκότωσαν κι αυτοί με απάνθρωπους και οικτρούς βασανισμούς διακόσιους σαράντα δύο (242) κληρικούς…

Με την παράθεση τού παραπάνω αποσπάσματος δεν αποβλέπω να αναξέσω οδυνηρές πληγές… Άλλωστε, και εκ μέρους των αντικομμουνιστικών, δεξιών ανταρτικών ομάδων, φανατικών στρατοδικών και από άλλες ανεξερεύνητες αιτίες της ανώμαλης τότε εποχής, βρήκαν οικτρό, ταπεινωτικό και μαρτυρικό θάνατο τριάντα (30) ακόμη κληρικοί μας.

Παρακάτω παραθέτω, επιλεκτικά και περιληπτικά, αναφορές από το σύγχρονο Συναξάρι που συνέταξα, Ιεροεθνομαρτύρων Κληρικών τού 40, συνδημοσιευόμενο ως Επίμετρον στο προαναφερθέν έργο μας, σελ. 94-160.

Στο μέτωπο έπεσαν: ο Αρχιμ. Χρυσόστομος Τσοκώνας, ο επικαλούμενος «άγιος παπάς», και ο Αρχιμ. Ιερόθεος Μπαζιώτης.
Στις 9 Μαρτίου 1943, ο Ιερέας π. Δημήτριος Σταμπουλής, εφημέριος Σκοπιάς Φλωρίνης, επειδή αρνήθηκε να λειτουργήσει στο βουλγαρικό – σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα πιεζόμενος από τους όρχαν/τες, παραδόθηκε στους Γερμανούς, οι οποίοι τον απαγχόνισαν μαζί με άλλους πατριώτες (βλ. «Οι θυσίες των Κληρικών της Ελλάδος», έκδ. Ορθ. Ιεραποστ. Αδελφότητος “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”, Αθήναι 1995, σελ. 126-127).

Επίσης στο ίδιο βιβλίο, σελ. 129-130, σημειώνεται ο σταυρικός θάνατος, έπειτα από φρικτούς βασανισμούς, τού ιερέα π. Κωνσταντίνου Τούλια, εφημερίου Σιταριάς Φλωρίνης, την 23 Απριλίου 1943, Μεγάλη Παρασκευή…
Παρόμοιο σταυρικό θάνατο υπέστη επίσης τη Μεγάλη Παρασκευή 11 Απριλίου 1947, ο ιερέας π. Γεώργιος Σκρέκας, εφημέριος Μεγάρχης Τρικάλων.

Ο Κων. Βοβολίνης στο γνωστό βιβλίο του: «Η Εκκλησία εις τον αγώνα της Ελευθερίας» (1453-1953), Αθήναι 1952, σελ. 266-267, αναφέρεται σε 80ντούτη Βορειοηπειρώτη Ιερέα της Δερβιτσάνης, ο οποίος μετά την υποχώρηση τού Στρατού μας (Απρ. 1941) κατεσφάγη από τους Αλβανοτσάμηδες.

Στις 23 Ιουλίου 1943, ο ιερέας εφημέριος τού χωριού Αγία Αναστασία Ιωαννίνων π. Γεώργιος Σιούλης εκάη ζωντανός σε αχυροκαλύβα από τους Γερμανούς, μετά από φρικτά βασανιστήρια, χωρίς να αποτεφρωθεί το μαρτυρικό του σώμα, στο οποίο ευρέθη ανέπαφο από τη φωτιά το μικρό βιβλίο της Καινής Διαθήκης που έφερε μαζί του, οι δε συμμάρτυρές του απετεφρώθησαν παντελώς. Ο Ιεροεθνομάρτυρας τούτος, προ της θυσίας του, είδε να τυφεκίζονται: η σύζυγος – πρεσβυτέρα του, ο υιός του και οι θυγατέρες του…

Στις 3 Ιουλίου 1943, ο Αρχιμ. Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Κοζάνης π. Iωακείμ Λιόλιας συνελήφθη από τους Γερμανούς, ενεκλείσθη στις φοβερές φυλακές της Θεσσαλονίκης, όπου εβασανίζετο απάνθρωπα, απαντώντας στους βασανιστές του με παρρησία: «Βαράτε, είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για τον Χριστό και την Πατρίδα». Τέλος, εξετελέσθη μαζί με άλλους πενήντα (50) αθώους Έλληνες πολίτες.

Στις 9 Ιουλίου 1944, ο Ιεροδιάκονος – Μοναχός και αδελφός της Ι. Μονής Αγίου Γεωργίου Φενεού της Μητροπόλεως Κορινθίας συνελήφθη, εβασανίσθη και, τέλος, εσφάγη από αντάρτες αριστερών κομμουνιστικών ομάδων.

Επίσης στις 7 Αυγ. 1948, ο ιερέας Γεώργιος Αρ. Νικόπουλος, εφημέριος Βουτύρου της Μητροπόλεως Καρπενησιού, κατεδικάσθη και εξετελέσθη στη Λαμία, ως θύμα φανατισμού στρατοδικών της εποχής.

Ακόμη, ιερό λείψανο, αποδεικτικό και αντιπροσωπευτικό της μαρτυρικής θυσίας όλων των μαρτυρησάντων ιερέων, είναι επιστήθιος σταυρός που ανήκει στην πατρική μου οικογένεια. Είναι λείψανο που διασώθηκε μέσα στις στάχτες, από τη μαρτυρική θυσία τού μακαριστού πατέρα μου Ιεροδιδασκάλου Οικονόμου Δημητρίου Κ. Βαστάκη, εφημερίου του Μεγάλου Χωριού της Μητροπόλεως Καρπενησιού, ο οποίος τελικά μετά από φρικτούς βασανισμούς εκάη ζωντανός από τους Ιταλούς την παραμονή των Χριστουγέννων, 24-12-1942.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, «ως πορφύραν και βύσσον με τα αίματα και των νέων τούτων Ιερομαρτύρων στολισαμένη», δίκαια καυχάται ότι και στους πρόσφατους χρόνους οι λειτουργοί της: «εν υπομονή πολλή…, εν στεχωρίαις, εν πληγαίς και φυλακαίς… και εν λιμώ και θλίψει» (Β’ Κορ. 6,4-5, 10,27), συνέβαλαν στην εθνική αντίσταση και απελευθέρωση της Ελληνικής Πατρίδας.

Τέλος, η Εκκλησία μας δεν αποβλέπει σε δάφνες και υστεροφημίες, από την εκτεθείσα προσφορά της. Η Εκκλησία μας είναι πάντα ένα διαρκές παρόν, όπως και ο Θείος Ιδρυτής της. Και σαν Στρατευομένη που είναι, ένα καθήκον έχει: Να θυσιάζεται… Κι αυτό έκαμε στο μεγάλο ΕΠΟΣ της ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ τού ΣΑΡΑΝΤΑ. Κι αυτό εξακολουθεί να κάνει, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

ΠΗΓΗ:o-nekros.blogspot.gr
πηγη

Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαος: Για ποιον λόγο να ασχολούμαστε μ' ένα "ξεχασμένο" θέμα, όπως είναι το βορειοηπειρωτικό;

(συνεχίζεται και μετά τον ύμνο)

http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/2017/10/blog-post_60.html

Δρυϊνουπόλεως και Κονίτσης Ανδρέας: "Πάνω και πέρα από τα οικονομικά ζητήματα, προέχει η σωτηρία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού"

«Ως πρόεδρος του «Πανελληνίου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικού Αγώνος» (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.) και πνευματικός Αρχηγός της «Συντονιστικής Φοιτητικής Ενώσεως Βορειοηπειρωτικού Αγώνος» (Σ.Φ.Ε.Β.Α.) , παρακολουθώ με πολλή αγωνία τα όσα συμβαίνουν,τελευταία, στην Ελληνική Κοινότητα της Βορείου Ηπείρου. Η Αλβανία, που δεν είχε ούτε έχει πραγματικές φιλικές σχέσεις με την Ελλάδα, αφού μέχρι τώρα δεν πέτυχε να αφελληνίση τους Βορειοηπειρώτες με τις διάφορες δόλιες μεθοδεύσεις της, θέλει τώρα - με πρόσχημα διοικητικές μεταρρυθμίσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση - να εξουθενώση την ελληνόψυχη Χειμάρρα, τους Ελληνοβλάχους και αρκετά Ελληνικά χωριά, στην παραμεθόριο με την Ελλάδα περιοχή.

Συγκεκριμένα, η Χειμάρρα πρόκειται να ενωθή με τον αμιγώς αλβανικό δήμο Vranisht, στο βόρειο μέρος της ιστορικής και αδούλωτης πόλεως, προφανώς για να πετύχη η Αλβανία τον εξαλβανισμό της, παρά την αντίδραση των Χειμαρριωτών, ενώ υπάρχει σχέδιο να αλλάξουν τα όρια μειονοτικών επαρχιών, ώστε κάποια χωριά τους να περιλαμβάνωνται σε άλλους μη μειονοτικούς δήμους, πάντοτε για τον ίδιο σκοπό. Τέλος, το κόμμα των «Τσάμηδων», που έχει πέντε (5) βουλευτές στην αλβανική Βουλή, ζητάει ο νέος δήμος Κονίσπολης, που πρόκειται να δημιουργηθή, να μετονομασθή σε «Δήμο Τσαμουριάς», στον οποίο θα ενταχθούν και ωρισμένα αμιγώς Βορειοηπειρωτικά χωριά. Και όλα αυτά τώρα, που η Αλβανία με τις ενέργειες της Ελλάδας, έχει αποκτήσει το καθεστώς της υποψήφιας προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση χώρας.

Για όλες αυτές τις, αυτόχρημα απαράδεκτες και εχθρικές προς τους Βορειοηπειρώτες και την Ελλάδα, μεθοδεύσεις, διαμαρτύρομαι εντονότατα. Είναι, βέβαια, ελπιδοφόρο το γεγονός, ότι σύσσωμη η ηγεσία της Βορείου Ηπείρου διαμαρτύρεται για τις αλβανικές δολιχοδρομίες. Και μακάρι να καταλάβη ότι «η ισχύς εν τη ενώσει», παραμερίζοντας τις οποιεσδήποτε αντιθέσεις, αφού ο κίνδυνος βρίσκεται «ante portas». Έχει, όμως, χρέος εθνικό και η Ελληνική Κυβέρνηση και, μάλιστα, το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, να αντιδράση αποφασιστικά και μεθοδικά, ώστε να μην περάση η αφόρητη και μισελληνική αυτή απόφαση της γείτονος. Τα γεγονότα, που τρέχουν σαν χιονοστιβάδα δεν επιτρέπουν κανένα εφησυχασμό, ο οποίος ισοδυναμεί με προδοσία. Πάνω και πέρα από τα οικονομικά ζητήματα, προέχει η σωτηρία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού».

http://synodoiporia.blogspot.gr/2014/07/blog-post_25.html

Ο Όσιος Νικάνωρ και η επιβίωση του Γένους μας

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων 

Η εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και η επικείμενη πανελλήνια εορτή της Μεγαλόχαρης με οδηγούν σε έναν αυγουστιάτικο ρεμβασμό και στοχασμό σχετικό με την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας. Στις 7 Αυγούστου η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και ιδιαιτέρως η Δυτική Μακεδονία εορτάζει την μνήμη του Οσίου Νικάνορος του Θεσσαλονικέως. Γεννήθηκε στην πόλη του Αγίου Δημητρίου το 1491 και βαπτίσθηκε Νικόλαος. Νωρίς αποφάσισε να ακολουθήσει τον μοναχισμό και μοίρασε στους φτωχούς την μεγάλη πατρική περιουσία του.

Ο Νικόλαος, που έλαβε το αρχαίο μακεδονικό και συγχρόνως χριστιανικό όνομα Νικάνωρ, δίδαξε σε πόλεις και χωριά της Δυτικής Μακεδονίας και βοήθησε πολλούς Έλληνες να μην εξισλαμισθούν. Στον τομέα αυτό θεωρείται πρόδρομος του Αγίου Κοσμά. Ασκήτευσε επί αρκετά έτη σε μία σπηλιά στο όρος Καλλίστρατο δίπλα στον ποταμό Αλιάκμονα και απέναντι από το σημερινό χωριό Χρώμιο Κοζάνης. Ο Όσιος Νικάνωρ ίδρυσε την περίφημη Μονή της Ζάβορδας, η οποία συνδέθηκε με το όνομά του και η οποία πανηγυρίζει την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκοιμήθη το 1549 αφού έγινε ονομαστός για τα θαύματά του σε όλη την τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Η θαυματουργός κάρα του σώζεται και προσκυνείται σήμερα στη Μονή του.

Η Μονή Οσίου Νικάνορος Ζάβορδας υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Γρεβενών και αποτελεί προσκύνημα πανελλήνιο. Διατηρεί σπουδαία βιβλιοθήκη με ιστορικά κειμήλια. Ο Όσιος Νικάνωρ θεωρείται προστάτης όλης της Δυτικής Μακεδονίας και βρίσκουμε Ναούς του στην Κοζάνη, στην Καστοριά κ.α. Κατά τον Μακεδονικό Αγώνα οι μοναχοί βοηθούσαν τους Έλληνες αγωνιστές να εισέρχονται στη Μακεδονία και τους περνούσαν με το σχοινί πάνω από τα φουσκωμένα νερά του Αλιάκμονα. Εκεί οι Μακεδονομάχοι εύρισκαν καταφύγιο και τροφή σε δύσκολες στιγμές. Με την βοήθεια της Μονής πέρασαν τον Αλιάκμονα την 11η Οκτωβρίου 1912 τα τμήματα της 5ης Μεραρχίας για να λάβουν μέρος στον ένδοξο Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Λόγω της εθνικής και θρησκευτικής της δράσεως η Μονή έγινε στόχος εκδικητικών διαθέσεων από διάφορες πλευρές κυρίως δε από τους εξισλαμισμένους Βαλαάδες της περιοχής Βεντζίων. Ο σημερινός επισκέπτης θαυμάζει το εντυπωσιακό τοπίο καθώς η Μονή είναι κτισμένη σαν φρούριο σε ύψωμα, το οποίο κατά τα τρία τέταρτα περιβάλλεται από τον ρου του Αλιάκμονα.

Αν κάποιος θαρραλέος και φιλότιμος δάσκαλος έλεγε στους μαθητές του λίγα λόγια για τον Όσιο Νικάνορα και το μοναστήρι του, οι νέοι μας και οι νέες μας θα μάθαιναν ότι πολλοί κληρικοί και μοναχοί επί Τουρκοκρατίας κράτησαν όρθια την εθνική συνείδηση αποτρέποντας τους εξισλαμισμούς. Όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία εκείνη την εποχή χανόταν και για τον Ελληνισμό. Τούρκευε, γινόταν φανατικός ανθέλληνας. Παράδειγμα οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας που μας απασχολούν ακόμη και σήμερα μέσω της αλβανικής προπαγάνδας. Ήταν Χριστιανοί που εξισλαμίσθηκαν τον 17ο αιώνα, άλλοι εκουσίως , άλλοι βιαίως. Η αλλαγή του θρησκεύματος τούς οδήγησε γρήγορα και σε αλλαγή της εθνικής συνειδήσεως. Ενώ αντιθέτως πολλοί Καππαδόκες και Πόντιοι που αναγκάσθηκαν να μιλούν τουρκικά κράτησαν την ελληνικότητά τους μέσω της Ορθοδοξίας.

Στα μαύρα χρόνια της δουλείας η Ορθοδοξία ήταν η δύναμη που διετήρησε τον Ελληνισμό, γράφει ο αείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν. Αυτό βίωναν καθημερινά με το έργο τους Ορθόδοξοι μοναχοί όπως ο Όσιος Νικάνωρ, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Νεκτάριος Τέρπος και άλλοι γνωστοί ή άγνωστοι. Και μοναστήρια σαν αυτό της Ζάβορδας βοήθησαν όλους τους εθνικούς αγώνες για την Ελευθερία και την απομάκρυνση διαφόρων κατακτητών. Σε ποιο σχολικό βιβλίο θα βρουν άραγε τα ελληνόπουλα την προσφορά της Μονής Ζάβορδας στην παιδεία και στους αγώνες του Έθνους;

Ας προσευχηθούμε στον Όσιο Νικάνορα να βοηθήσει τον Ελληνισμό να εξέλθει από την οικονομική και πνευματική κρίση.

http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/08/blog-post_3889.html

Ο Χρυσόστομος Σμύρνης και οι μιμητές του Στεργιάδη

Κωνσταντίνος Χολέβας –Πολιτικός Επιστήμων 

Το διήμερο 27-28 Αυγούστου του 1922 σήμανε την καταστροφή της ελληνικότατης Σμύρνης και το μαρτύριο του Μητροπολίτη Χρυσοστόμου(Καλαφάτη). Λόγω της διαφοράς 13 ημερών μεταξύ παλαιού και νέου ημερολογίου έχει καθιερωθεί να τιμούμε τη μνήμη αυτών των δραματικών γεγονότων στις αρχές Σεπτεμβρίου. Τον Νοέμβριο του 1992 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος κατέταξε επισήμως στη χορεία των Αγίων της τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Χρυσόστομο και τους άλλους κληρικούς που βρήκαν τον θάνατο στα χέρια των κεμαλικών Τούρκων. Οι Μητροπολίτες Ικονίου Προκόπιος, Μοσχονησίων Αμβρόσιος, Κυδωνιών Γρηγόριος και ο Επίσκοπος Ζήλων Ευθύμιος ( μαρτύρησε στον Πόντο το 1921) ανήκουν μαζί με 350 περίπου απλούς κληρικούς στον μακρύ κατάλογο των εθνοϊερομαρτύρων. Η μνήμη τους τιμάται σε όλους τους ναούς μας την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. ...

Ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης αποτελεί μία ακόμη μαρτυρία της αγωνιστικής δράσης του Ορθοδόξου κλήρου για την Πίστη και για το Γένος. Θα μπορούσε να διαφύγει με τη βοήθεια του Αμερικανού Προξένου Τζορτζ Χόρτον ή του Ρωμαιοκαθολικού Αρχιεπισκόπου. Όμως αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ποίμνιό του και απήντησε ότι η αποστολή των Ελλήνων κληρικών είναι να πεθαίνουν μαρτυρικά και όχι να δραπετεύουν. Ο Νουρεντίν πασάς τού θύμισε σαδιστικά ότι στις 2 Μαΐου 1919 ο Χρυσόστομος υπεδέχθη μετά βαΐων και κλάδων τον Ελληνικό Στρατό. Γι’ αυτό και για την γενικότερη δράση του υπέρ Ορθοδοξίας και Ελληνισμού ο 54χρονος Μητροπολίτης παραδόθηκε στο φανατισμένο πλήθος, το οποίο τον κατακρεούργησε. Δεν είναι γνωστό ποια ακριβώς ώρα συνέβησαν όλα αυτά ούτε ξέρουμε αν και που ετάφησαν τα υπολείμματα του αγίου σκηνώματός του. Σήμερα σε διάφορα μέρη της Ελλάδος υπάρχου ναοί και αγάλματα που τιμούν τη μνήμη του και όλοι εμείς οι νεώτεροι κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ ενώπιον της θυσίας του.

Ο Χρυσόστομος, που αγωνίσθηκε και για τη Μακεδονία ως Μητροπολίτης Δράμας, εκφράζει την αγωνιστική παράδοση του Ελληνορθοδόξου Γένους μας. Εκφράζει εκείνη την αντίληψη που κράτησε όρθιο τον Ελληνισμό απέναντι σε κακουχίες, δηώσεις, υποδουλώσεις και καταπιέσεις. Εκφράζει τα πολλά και συνεχιζόμενα ΟΧΙ του Έθνους μας που διαφύλαξαν την αξιοπρέπειά του και αποδεικνύουν τη συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όμως ο μεγαλύτερος αντίπαλός του και το εμπόδιο στα έργα του δεν ήταν κάποιος Τούρκος ή ξένος. Ήταν ο Έλληνας Αρμοστής, δηλαδή Πολιτικός Διοικητής, της περιοχής Σμύρνης ο Αριστείδης Στεργιάδης. Τον έστειλε ο Ελ. Βενιζέλος, τον διατήρησαν περιέργως και οι αντιβενιζελικοί μετά το 1920. Από το 1919 μέχρι το 1922 η παρουσία του αυταρχικού και ιδιορρύθμου αυτού ανθρώπου έβλαψε πολλαπλώς τον Ελληνισμό. Τρία πράγματα τον ενδιέφεραν: Να προστατεύει τους Τούρκους και όχι τους Έλληνες. Να προσβάλλει τους στρατιωτικούς της Ελλάδος. Και να δείχνει με κάθε τρόπο την αντιπάθειά του προς τον Χρυσόστομο και προς κάθε Ορθόδοξο κληρικό. Απειλούσε ότι θα δείρει με βούρδουλα τους Επισκόπους και τους αξιωματικούς!

Στις ημέρες μας βλέπουμε μία μικρή αλλά θορυβώδη μειοψηφία πολιτικών και διανοητών να μιμούνται τον Στεργιάδη. Φιλότουρκοι, αντίπαλοι της Εκκλησίας και αρνητές παντός του εθνικού και πατριωτικού. Διαστρεβλώνουν την Ιστορία μας για να φανούν καλοί προς τους Τούρκους, χλευάζουν την Ορθοδοξία και τους ήρωες του 1821. Όμως τους θυμίζω ότι το 1922 ο Χρυσόστομος έπεσε επί των επάλξεων, ενώ ο Στεργιάδης έφυγε πρώτος με τη βοήθεια των Άγγλων εγκαταλείποντας τον λαό !

πηγή

Χρύσανθος, ο ιεράρχης που αρνήθηκε να υποδεχθεί τους Γερμανούς το 1941

Τέτοιες μέρες το 1949, 28 Σεπτεμβρίου, ο  αρχιεπίσκοπος Αθηνών και ακαδημαϊκός, ο από Τραπεζούντος Χρύσανθος, άφηνε την τελευταία του πνοή για να περάσει στην αιωνιότητα, σε διαμερισματάκι της Γλυφάδας (επι κατοχής διέμενε στην οδό Σουμελά 4 στην Κυψέλη). Και η πάνδημη κηδεία του, παρουσία του βασιλιά Παύλου, έγινε με τιμές πρωθυπουργού.

του Τάσου Κοντογιαννίδη

Ο Χρύσανθος ηταν άνθρωπος και ιεράρχης αλύγιστος. Δεν ήξερε τι θα πεί ελαστικότης χαρακτήρος, τι θα πει ανάγκη ηθικής προσαρμογής προς τις περιστάσεις, της οποίας ελατήριο θα ήταν το ατομικό συμφέρον.  Ευλόγησε τα όπλα  στο  ΟΧΙ του 1940, στάθηκε  δίπλα στους τραυματίες του πολέμου και δεν δέχθηκε συμβιβασμό με την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με το Στρατό κατοχής…

Στις 27-4-1941, οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα. Ο έλλην φρούραρχος Καβράκος, του ζητούσε  να πάνε μαζί να τους υποδεχτούν στους Αμπελοκήπους και να τους παραδώσουν  την πόλη. Αρνήθηκε κατηγορηματικά λέγοντας! « ΄Εργον του Αρχιεπισκόπου είναι να ελευθερώνη και  όχι να υποδουλώνη». Δυο μέρες μετά, ο επίτροπος του ναού της Μεταμορφώσεως  Πλάκας Πλάτων Χατζημιχάλης, του αναγγέλλει τον σχηματισμό της κυβερνήσεως  Τσολάκογλου της οποίας ήταν μέλος, και ζητεί απο τον Χρύσανθο να τους ορκίσει!!
Του απαντά: «Η εθνική κυβέρνησις την οποία ώρκισα, εξακολουθεί να υφίσταται και να συνεχίζη τον πόλεμον. Αλλην κυβέρνησιν δεν δύναμαι να ορκίσω!…», προσθέτοντας  ότι «σε ύποπτες και αντεθνικές  ενέργειες, που θα είναι εθνικώς ολέθριες, δεν μπορεί η εκκλησία να δώσει  τον όρκο και την ευλογία της…»
Και λίγες ώρες μετά, καθώς έβγαινε από την   Αρχιεπισκοπή για  να κηδέψει τον φίλο του Κων. Σπανούδη, δημοσιογράφο στην Πόλη και πρόεδρο της ΑΕΚ, συναντά τον υπασπιστή του Τσολάκογλου ( ταγματάρχη Δ. Γαργαρόπουλο) που τον  καλεί εκ μέρους του στρατηγού να πάει στην ορκωμοσία. «Εγώ δεν έρχομαι να ορκίσω κυβέρνησιν προβληθείσα υπο του εχθρού, τας Κυβερνήσεις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς. Η κυβέρνηση που όρκισα εξακολουθεί να υπάρχη και να δίδη τον υπέρ  της ελευθερίας και του Έθνους αγώνα στην  Κρήτη». Θαρραλέα στάση τήρησε όταν τον επισκέφθηκε την επομένη ο γερμανός στρατηγός Στούμ, λέγοντας του: «Προσέξατε στρατηγέ μου, να μήν τραυματίσητε την υπερηφάνειαν του Ελληνικού Λαού…» Λίγες μέρες μετά, ο μέγας  αυτός ιεράρχης  θα παυθεί και τη θέση του θα πάρει  ο από Κορινθίας Δαμασκηνός, με τις ευλογίες του Τσολάκογλου.
Ο Χρύσανθος ( κατά κόσμον Χαρίλαος Φιλιππίδης) γεννήθηκε στη Γρατινή Ροδόπης το 1881.Φοίτησε στο Γυμνάσιο Ξάνθης, σπούδασε στη θεολογική σχολή Χάλκης, χειροτονήθηκε διάκονος το 1903 κι εστάλη στην Τραπεζούντα ως ιεροκήρυκας και καθηγητής στο εκεί  Φροντιστήριο. Σπούδασε στην Λειψία και την Λωζάνη, ορκίσθηκε Μητροπολίτης Τραπεζούντος το 1913 και αγαπήθηκε από τον Ποντιακό Ελληνισμό. Όταν λίγο αργότερα οι Ρώσοι κατέλαβαν την Τραπεζούντα κι έφυγε η τουρκική διοίκηση, πήρε υπο την προστασία του τον μουσουλμανικό πληθυσμό.
Κατά την ταραχώδη περίοδο 1915-1923, μεταβάλλεται σε εθνικό ηγέτη για τον ελληνισμό της “καθ΄ημάς Ανατολής” και αγωνίζεται στο Παρίσι για τα δίκαια της φυλής μας στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης του 1919, με συναντήσεις και συνομιλίες που είχε, με τον αμερικανό πρόεδρο Ουίλσων και το Γάλλο πρωθυπουργό Κλεμανσό. Εκεί έθεσε ενώπιον τους την ανεξαρτησία του Πόντου, κέρδισε τον θαυμασμό τους και βοήθησε σημαντικά τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στο χειρισμό των θεμάτων της Ανατολής.
Το 1921, ο πρωθυπουργός Γούναρης καλεί τον Χρύσανθο να μετάσχει της ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο, αλλά στην Τουρκία  το «Δικαστήριο της Ανεξαρτησίας» το πληροφορείται, και τον  καταδικάζει ερήμην εις θάνατον! Το 1938 εκλέγεται αρχιεπίσκοπος Αθηνών σε επανεκλογή, με αντίπαλο τον από Κορινθίας Δαμασκηνό.

Η διαθήκη του Χρυσάνθου

Ο Χρύσανθος, με  την από 10-7-1943 διαθήκη, ζητούσε συγγνώμη από όσους ελύπησε και συγχωρούσε όσους τον ελύπησαν. Περιουσία δεν είχε και τα λίγα προσωπικά  του είδη ( σταυρό,  αρχιερατικούς ράβδους, άμφια και στυλογράφο) τα άφησε σε συνεργάτες του αρχιμανδρίτες και διάκους. « Οι συγγενείς μου κατά σάρκα – έγραφε – θα σεβαστούν τη μνήμη μου και δεν θα ζητήσουν συντάξεις και επιδόματα από το Κράτος. Αν κανείς αθετήσει την τελευταίαν μου ταύτην θέλησιν, τον τοιούτον αποκηρύσσω από συγγενήν μου και παρακαλώ Εκκλησίαν και Πολιτείαν να απορρίψωσι τοιαύτην ασεβήν αίτησιν».

—http://freepen.gr/?p=8973

Παπουλάκος: Αυτός που μας λείπει

 "...Αντίσταση χρειαζόμαστε ενάντια στους καινούργιους κατακτητές . 

Και ο Παπουλάκος ήταν μια προφητική φωνή αντίστασης..."

Ήταν ένας απλός άνθρωπος, ερωτευμένος με το Χριστό, που παράτησε τα πάντα και ασκήτεψε.

Κάποια στιγμή άρχισε να γυρίζει τα χωριά και να μιλάει για το Χριστό και την αγάπη στους ανθρώπους, που είχαν μεσάνυχτα για την ίδια τη δική τους πνευματική κληρονομιά - μια κληρονομιά που οδήγησε και οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους, από πολλά έθνη στην αγιότητα-.

Τα λόγια του στάζανε μέλι (κατά τη διάρκεια ομιλιών του, ληστές έφεραν πίσω τα κλεμμένα, ορκισμένοι εχθροί έδωσαν τα χέρια κ.τ.λ.) και ο λαός τον σεβάστηκε και τον αγάπησε.

Μετά όμως πληροφορήθηκε πως εκείνοι που κυβερνούσαν τη χώρα (η οποία πριν λίγες μόλις δεκαετίες είχε φύγει από τη μακραίωνη τουρκική σκλαβιά) περιφρονούσαν αυτή την πνευματική κληρονομιά -όντας ξένοι και αλλόθρησκοι- και προσπαθούσαν να την υποβαθμίσουν (ακόμη και με τη βία, π.χ. κλείνοντας μοναστήρια, επιβάλλοντας σε μοναχούς και μοναχές να βγάλουν τα ράσα, πετώντας ιερά κειμήλια στα σκουπίδια) και να την αντικαταστήσουν με έναν ξενόφερτο πολιτισμό, με ξενόφερτες κοσμοθεωρίες και μοντέρνο, εκσυγχρονισμένο, τρόπο ζωής, όχι πλέον παραδοσιακό και "υπανάπτυκτο"...

Και τότε πόνεσε και θύμωσε πάρα πολύ κι άρχισε να τους ασκεί σκληρή κριτική.

Οι άρχοντες του τόπου φοβήθηκαν αυτόν τον αγράμματο ασκητικό καλόγερο, γιατί έβλεπαν πως ο λαός τον ακούει (όπως φοβήθηκε ο Ηρώδης τον άγιο Γιάννη τον Πρόδρομο).
Επιστράτευσαν λοιπόν τους ηγέτες της Εκκλησίας της Ελλάδας, που ήταν δικοί τους άνθρωποι, κι εκείνοι τον κάλεσαν (πήγε ολόκληρος στρατός να τον πιάσει, γιατί τον ακολουθούσαν χιλιάδες λαού), τον πέρασαν από εκκλησιαστικό δικαστήριο, τον καταδίκασαν και τον φυλάκισαν στο κελί ενός μοναστηριού, φρουρούμενο, για όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του.

Το όνομά του: Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, Χριστοφόρος μοναχός ή, όπως έμεινε στην Ιστορία, Παπουλάκος.

Ο Παπουλάκος είναι ακόμη και σήμερα (ενάμισι αιώνα μετά) σημείο....
αντιλεγόμενο. Οι πιο "ευρωπαϊστές" Νεοέλληνες (είτε άθεοι, είτε χριστιανοί), "προοδευτικοί" και "εκσυγχρονισμένοι", τον θεωρούν ανόητο φανατικό, εχθρό της προόδου, αφού έλεγε στον κόσμο πως "τα άθεα γράμματα" (οι νεοφερμένες στον ελλαδικό χώρο ευρωπαϊκές επιστήμες) "θα καταστρέψουν τον τόπο μας".

Οι παραδοσιακοί τον θεωρούν άγιο, όπως τον θεώρησε τον παλιό καιρό μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού - του ορθόδοξου, αν μου επιτρέπετε, ελληνικού λαού, του λαού μας.

Τα τελευταία χρόνια εκφράστηκε δημόσια μια πρόταση για την επίσημη αγιοκατάταξή του. Σ' αυτή την πρόταση απάντησαν κάποιοι με κραυγές ή χλευασμό: "άγιος" ο Παπουλάκος; Αυτός ο αγύρτης!; Αυτό δα μας έλειπε!

Αν η Εκκλησία αγιοκατατάξει (κατατάξει επίσημα ανάμεσα στους αγίους) τον Παπουλάκο, θα γίνει καινούργιος σάλος: θα έχει "αποδείξει" για μια ακόμα φορά πως είναι φορέας σκοταδισμού, εχθρός της προόδου και του φωτός (φωτός που φυσικά έρχεται από τη δύση και δεν έχει σχέση με κάποιο "θείο Φως" αλλά μόνο με το φως των επιστημών, που μας βοηθάνε να ζούμε όμορφα).

Η άλλη άποψη είναι πως η Εκκλησία ΠΡΕΠΕΙ να αγιοκατατάξει τον Παπουλάκο, όχι μόνο επειδή είναι στ' αλήθεια άγιος (άρα του αξίζει αυτή η τιμή), αλλά και γιατί αυτό θα ήταν μια σωστή και σοβαρή πράξη αντίστασης στο απόλυτο ξεχαρβάλωμα της κοινωνίας μας - ξεχαρβάλωμα, παρακμή, πόνος, παράνοια, που είναι 100% συνέπειες της παγκόσμιας νίκης αυτού του "εκσυγχρονισμού", ενάντια στον οποίο κήρυττε ο Παπουλάκος. Διότι αυτός ο "εκσυγχρονισμός" δεν ήταν τελικά τίποτ' άλλο από μια παγίδα: έκρυβε τον καταναλωτισμό, την απομόνωση, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, την παγκοσμιοποίηση, την εκμετάλλευση των λαών!

Όλα τα άλλα είναι απλά δολώματα.

Κι εμείς είμαστε τα ψάρια, στο τηγάνι των καπιταλιστών.

Ήδη άργησε η Εκκλησία να τον αγιοκατατάξει, λέει αυτή η άποψη (εύκολο είναι να αναγνωρίσει ως άγιο κάποιον που η ίδια η Ιερά Σύνοδος τον καταδίκασε;), αλλά έστω και τώρα, είναι καιρός. 

Αντίσταση χρειαζόμαστε ενάντια στους καινούργιους κατακτητές (που είναι οι ίδιοι οι παλιοί, αλλά τώρα πέταξαν τις γλυκές μάσκες). 
Και ο Παπουλάκος ήταν μια προφητική φωνή αντίστασης. 

Είναι άγιος, είναι ένας εξαιρετικά επίκαιρος πνευματικός αγωνιστής, και πρέπει να τον τιμήσουμε ως άγιο.

Το ταπεινό blog μας συντάσσεται μ' αυτή την άποψη.

Ιστορικό άρθρο για τον Παπουλάκο

(Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον)

(Μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος 1780/90 - 1861)

Το πρόσωπο με το οποίο θα ασχοληθούμε  έζησε και έδρασε στην εποχή της αντιβασιλείας και της βασιλείας του Όθωνα.

Η ύπαρξη ενός ελληνικού κράτους ήταν μία αναγκαία ιστορική πραγματικότητα. Η δημόσια διοίκηση προσπαθούσε να οργανωθεί κατά τα πρότυπα των λοιπών δυτικοευρωπαϊκών κρατών. Ο λαός που κατοικούσε στον τότε ελλαδικό χώρο έπρεπε να δεχθεί μία νέα υπό διαμόρφωση εξουσία. Το κράτος παρεμβατικού τύπου σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής των πολιτών, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο στους κατοίκους της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εξάλλου, ο αγώνας του 1821 για ελευθερία είχε επιδράσει στις ψυχές των ανθρώπων, καθόσον δεν ήταν αγώνας ελευθερίας μόνο σωμάτων, αλλά και ψυχών.

Στα πλαίσια αυτά, ο Παπουλάκος, μοναχός Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, με την ζωή του και τον αγώνα του εξέφραζε μία αντίδραση του γαλουχημένου στην Ορθόδοξη παράδοση λαού, έναντι των αλλοιώσεών από το ισχυρό κοσμικό πνεύμα του διαφωτισμού, που με την υλική του λάμψη, άρχισε να εισέρχεται και να επιβάλλεται από το νεοσύστατο κράτος, θαμπώνοντας και ανατρέποντας συθέμελα στις ψυχές των ανθρώπων τις πατροπαράδοτες αξίες.

Τα χρόνια του Παπουλάκου ως λαϊκού

Ο μοναχός Χριστόφορος, κατά κόσμο Χρήστος ή Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος, γεννήθηκε στο μικρό ορεινό χωριό Άρμπουνα της επαρχίας Καλαβρύτων, γύρω στα 1780 με 90. Για τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν υπάρχουν πολλά βιογραφικά στοιχεία, καθώς ζούσε μία απλή συνηθισμένη ζωή ενός χωρικού, η οποία με τίποτα δεν προμήνυε αυτά που θα επακολουθούσαν.

Από τις σωζόμενες επιστολές του, φαίνεται ότι ήξερε πολύ λίγα γράμματα, ίσως να είχε φοιτήσει στις πρώτες τάξεις δημοτικού σχολείου ή είχε διδαχτεί από κάποιον μοναχό ή ιερέα, λόγω της ανάγκης ανάγνωσης των εκκλησιαστικών βιβλίων.

Η κλίση και η αγάπη του στην Ορθόδοξη λατρεία ήταν έκδηλη από την μικρή του ηλικία. Άναβε τα καντήλια σε εγκαταλειμμένες Εκκλησίες, μελετούσε με αφοσίωση τα συναξάρια και γενικώς βίωνε, απλοϊκά, τον πατροπαράδοτο Ορθόδοξο τρόπο ζωής.

Μετερχόταν το επάγγελμα του κρεοπώλη, έσφαζε ζώα και εμπορευόταν κρέατα στα γύρω χωριά του δήμου Κλειτορίας, μαζί με τα τρία αδέλφια του. Από το επάγγελμά του προσπόριζε αρκετά, ώστε να έχει μία ευπρεπής, για τα δύσκολα δεδομένα της εποχής, ζωή. Σε προχωρημένη, πλέον, ηλικία αρρώστησε βαριά, πιθανώς από τυφοειδή πυρετό και έμεινε αναίσθητος επί τρεις ημέρες. Η ανάρρωση του ήταν ξαφνική, αλλά το γεγονός αυτό, τον συγκλόνισε με αποτέλεσμα εξίσου αιφνιδιαστικά να παραδώσει την περιουσία του στα αδέλφια του και να εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Τα πρώτα χρόνια του ως μοναχού

Έγινε μοναχός σε αρκετά μεγάλη ηλικία και ονομάστηκε Χριστόφορος. Το πιο πιθανό είναι να εκάρη στο μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου, μετόχι της Αγίας Λαύρας ή κατά άλλους στην ιστορική Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου, όπου και μόνασε για μικρό χρονικό διάστημα. Αμέσως μετά άρχισε να επαιτεί, περιφερόμενος στα χωριά της επαρχίας Καλαβρύτων. Λόγω του ασκητικού τρόπου ζωής του, περίσσευαν οι ελεημοσύνες που συγκέντρωνε σε είδη και χρήματα, για αυτό τα έδιδε στους πτωχούς, παρακαλώντας τους να μην διαδίδουν τις χειρονομίες του.

Το 1847 εγκατέλειψε τον πλάνητα βίο [=τις περιπλανήσεις] και εγκαταστάθηκε σε ένα κτήμα του, σε υπερκείμενο στο χωριό του όρος, όπου έχτισε μία καλύβα και ξεκίνησε να ανεγείρει μικρό Μονύδριο - ασκητήριο, προς τιμή της κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το ίδιο έτος και προκειμένου ολοκληρώσει το οικοδόμημα του ασκηταριού του άρχισε να περιοδεύει και να κηρύττει στα χωριά της Αχαΐας και κατόπιν της Αρκαδίας.

Η προδοσία και η σύλληψη

Ότι δεν κατάφεραν τα όπλα και η στρατιωτική επιβολή το κατάφεραν «τα παντοδύναμα χρήματα». Ένας από τους περισσότερο πιστούς ακόλουθους του Παπουλάκου, ο Παπαβασίλαρος, από το χωριό Λαγκάδια του δήμου Λεύκτρου, υπέκυψε στο πάθος της πλεονεξίας και δέχτηκε προσφορά έξι χιλιάδων δραχμών για να τον καταδώσει. Το κρησφύγετό του στον Ταΰγετο ήταν άγνωστο και η σύλληψή του σε μέρη που τον προστάτευαν οι χωρικοί εξαιρετικά δύσκολη. Έτσι, κατόπιν διαπραγματεύσεων που έγιναν από τον έπαρχο και τον υπομοίραρχο της χωροφυλακής Οιτύλου, εξ ονόματος του νομάρχου και του γενικού αρχηγού των στρατιωτικών δυνάμεων, Γενναίου Κολοκοτρώνη, ο πλεονέκτης ιερέας συμφώνησε να τον παραδώσει με ειδικό σχέδιο που καταστρώθηκε προς τούτο. Παρέλαβε ένα χωροφύλακα, μεταμφιεσμένο σε Λάκωνα και μετέβησαν στην Μονή Βοϊδονίτσης, όπου κρυβόταν. Ο ανύποπτος Παπουλάκος, εντωμεταξύ, επειδή έβλεπε τον κλοιό να σφίγγει ασφυκτικά, σκέφτηκε να αποδράσει στην Κρήτη. Όταν είδε τον Παπαβασίλαρο του ζήτησε να μεταβή στον δήμο Κολοκυνθίου, όπου έμπιστοι άνθρωποί του να ετοιμάσουν φρουρά για να διαφύγει με ασφάλεια. Παρήγγειλε, επίσης να λάβει από τον επίσκοπο Ασήνης έγγραφο που να παρακινεί τους κατοίκους για να τον συνδράμουν στην διαφυγή του. Ο Παπαβασίλαρος ανήγγειλε την αποστολή του στον έπαρχο και στον υπομοίραρχο. Αυτοί αμέσως του έδωσαν έξι χωροφύλακες μεταμφιεσμένους σε Λάκωνες και τον εφοδίασαν με πλαστό έγγραφο δήθεν του επισκόπου Ασήνης, που τον παρακινούσε να συνεχίσει τις διδαχές του και να κηρύξει στο χωριό Κολοκύνθιον.

Το τέχνασμα πέτυχε και ο Παπουλάκος πεισθείς, ακολούθησε την «φρουρά» του Παπαβασίλαρου. Στις 23 Ιουνίου 1852 αναχώρησε από την Μονή Βοϊδονίτσης. Την επομένη, 24 Ιουνίου, φτάνοντας στην Μονή του Τζέγκου, του δήμου Οιτύλου, τον συνέλαβαν χωρίς να προβάλει καμία αντίσταση. Από τα παράλια της Καρδαμύλης τον επιβίβασαν στην γολέττα «Ματθίλδη» και από εκεί στο ατμόπλοιο «Οθων», όπου παρέμενε έγκλειστος. Μεταφέρθηκε στο Γύθειο και αργότερα, την 27 Ιουνίου 1852, το ατμόπλοιο προσόρμισε στον Πειραιά. Έτσι έλαβε τέλος η έντονη κηρυκτική δράση του Παπουλάκου, η οποία είχε ως συνέπεια όλα τα προαναφερθέντα σημαντικά για την εποχή γεγονότα που ο τότε τύπος τα τιτλοφόρησε ως τα «Χριστοφορικά».

Η θλίψη διαδέχτηκε το άγγελμα της συλλήψεώς του, η παρουσία όμως των ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων και οι μαζικές συλλήψεις που είχαν γίνει, εμπόδιζαν τις εκδηλώσεις συμπαθείας. Το μένος των Μανιατών για την σύλληψη στράφηκε εναντίον του καταδότη ιερέα, ο οποίος φοβούμενος για την ζωή του, έφυγε στην Αθήνα για να παραλάβει την αμοιβή του. Προτάθηκε δε, να γίνει στρατιωτικός ιερέας για να απομακρυνθεί μόνιμα από την εξημμένη εναντίον του περιοχή. Μεταφέρθηκε στις Σπέτσες, αλλά όταν μαθεύτηκε ότι έφτασε το πλοίο που τον μετέφερε, συγκεντρώθηκε πλήθος με άγριες διαθέσεις. Σώθηκε από στρατιωτική φρουρά. Τελικά λίγο αργότερα φονεύτηκε από ένα νέο, ο οποίος σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, εκδικείτο την οικογενειακή του τιμή, διότι ο Παπαβασίλαρος είχε βιάσει την αδελφή του. Οι εφημερίδες έγραψαν, επίσης, ότι ο πατέρας του ιερέα, μόλις έμαθε τον θάνατο του υιού του, άμειψε σπαρτιάτικα με δύο τάλιρα τον κομιστή της ευχάριστης είδησης.

Η δίκη

Στην Αθήνα είτε από περιέργεια είτε από ευλάβεια έγιναν διάφορες αναστατώσεις για να δει ο κόσμος τον Παπουλάκο που φρουρείτο στο ατμόπλοιο. Επειδή είχε καταπονηθεί ο οργανισμός του από τις κακουχίες της συλλήψεώς του, τον εξέτασαν ιατροί, οι οποίοι συνέστησαν να αποβιβαστεί. Μετά από λίγες ημέρες μεταφέρθηκε στις φυλακές του Ρίου, όπου δόθηκε εντολή να μην επιτρέπεται η επαφή του με κανέναν.

Σε όσους συνελήφθησαν την περίοδο της εξάψεως (συμμετέχοντες στα γεγονότα της «καλογηρικής συνωμοσίας») δόθηκε χάρη με το από 9 Αυγούστου 1852 Βασιλικό Διάταγμα που δημοσιεύθηκε στις 22 του ιδίου μήνα, ενώ εννέα άτομα οι οποίοι θεωρήθηκαν πρωτεργάτες παραπέμφθηκαν σε δίκη για παραβάσεις σε βαθμό πλημμελήματος. Ο Παπουλάκος δε και ορισμένοι πιστοί ακόλουθοί του, ορίστηκε να δικαστούν για παραβάσεις σε βαθμό κακουργήματος, την 26 Ιουνίου 1853, ενώπιον του Κακουργιοδικείου Αθηνών, ως υπαίτιοι στάσεως κατά των καθεστώτων.

Παρόλη την παρέλευση μεγάλου χρονικού διαστήματος, συνέρρευσαν πλήθη κόσμου στην δίκη. Ο Παπουλάκος στο δικαστήριο εύτολμος και ατάραχος, έδειξε ότι επιθυμούσε να δικαστεί και δήλωσε ότι δεν χρειαζόταν συνήγορο, διότι είχε τον Ιησού Χριστό για να αποδείξει την αθωότητά του . Οι διεθνείς συγκυρίες, με τον Κριμαϊκό πόλεμο επί θύρες, είχε προκαλέσει ανησυχία στην κυβέρνηση για την στάση της Ρωσίας. Έτσι η δίκη, λόγω της υποστήριξης που είχε ο Παπουλάκος από τους διαλυθέντες Φιλορθόδοξους και κατ' επέκταση από το ρωσόφιλο κόμμα, απέκτησε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δόθηκε αναβολή στην δίκη, εξαιτίας της απουσίας μαρτύρων, για την 16 Σεπτεμβρίου 1853. Τελικώς, κατά τον Αύγουστο 1853, δόθηκε χάρη και όλοι οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν των ποινικών κατηγοριών με Βασιλικό Διάταγμα, επειδή (όπως έλεγε το Διάταγμα) έδειξαν φανερά σημεία μεταμέλειας. Ο Παπουλάκος όμως ιδιαιτέρως παραπέμφθηκε, για τον περαιτέρω πειθαρχικό του έλεγχο, στην Ιερά Σύνοδο, η οποία αποφάσισε τον μόνιμο περιορισμό του στην Μονή Παναχράντου στην Άνδρο.

Ο εγκλεισμός στην Μονή Παναχράντου και το τέλος

Στην Μονή Παναχράντου διαμορφώθηκε ένα ειδικό μοναχικό κελί, που το φρουρούσε ένας χωροφύλακας. Τις ημέρες μπορούσε να συμμετέχει κανονικά στο πρόγραμμα των ακολουθιών της Μονής και το βράδι εγκλειόταν, φρουρούμενος στο κελί του. Με τον χαρακτήρα του κέρδισε την υπόληψη του ηγουμένου και των μοναχών της Μονής, ενώ η φήμη του έλκυε για πολύ καιρό κόσμο. Επίσης, συνέχισε να κηρύττει στον συγκεντρωμένο κόσμο εντός της Μονής, όταν εύρισκε ευκαιρία. Από τους ανθρώπους που πίστευαν σε αυτόν, διαδιδόταν ότι ακόμα επιτελούσε θαύματα, αλλά το ενδιαφέρον των εφημερίδων και της κοινής γνώμης είχε απορροφηθεί στα δραματικά διεθνή γεγονότα του Κριμαϊκού πολέμου που επηρέαζαν άμεσα την χώρα μας. Κοιμήθηκε το βράδι της 18 προς 19 Ιανουαρίου 1861, ησύχως και σχεδόν λησμονημένος από τον πολύ τον κόσμο.

Η μνήμη του στις μέρες μας

Ετάφη στο κοιμητήριο της Μονής Παναχράντου και από τους πρώτους χρόνους της κοίμησής του έγιναν προσπάθειες για την επίσημη αγιοκατάταξή του, την ανακομιδή των λειψάνων του και την φιλοτέχνηση της εικόνας του, χωρίς όμως αποτέλεσμα για πολλές δεκαετίες. Η «αντιεξουσιαστική» του δράση δημιουργούσε πρόβλημα στην ευρύτερη επίσημη αναγνώρισή του. Αργά αλλά σταθερά άρχισε να αποκαθίσταται η μνήμη του στην συνείδηση όχι μόνο των απλών πιστών, που ούτως ή άλλως πάντα πίστευαν στην αγιότητά του, αλλά και στην συνείδηση των ανώτατων εκκλησιαστικών Ιεραρχών. Υπάρχουν πλήθος επίσημων αναφορών επισκόπων που αναγνωρίζουν το έργο του, ακόμα και την αγιότητά του . Η ανακομιδή των λειψάνων του, τα οποία παρέμειναν στο οστεοφυλάκιο της Μονής Παναχράντου, δεν έγινε με επισημότητα. Ύστερα από επιμονή των κατοίκων του χωριού του Παπουλάκου, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Γεώργιος, στις 12 Σεπτεμβρίου 1973 φρόντισε να μεταφερθεί η κάρα του στο ναό του Μονυδρίου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στα Άρμπουνα Καλαβρύτων, που είχε κτίσει ο ίδιος. Έκτοτε πλήθος κόσμου προσέρχεται στο ορεινό χωριό και ασπάζεται την κάρα του, η οποία έχει τεθεί σε επίχρυση λειψανοθήκη και λέγεται ότι ευωδιάζει και θαυματουργεί. Έχουν συνταχθεί ιερές ακολουθίες και παρακλητικός κανών προς τιμήν του. Επίσης, έχει ιστορηθεί η εικόνα του και υπάρχει μικρό ιδιωτικό Εκκλησάκι στα Άρμπουνα και παρεκκλήσιο στην Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου και Σεραφείμ του Σάρωφ στο Τρίκορφο Φωκίδος, που τιμώνται ανεπισήμως στο όνομά του.

Πλήθος είναι και οι σύγχρονες μαρτυρίες, που έχουν παραμείνει από προφορική παράδοση, αναφορικά με τα κηρύγματά του, τις προφητείες του, τα θαύματά του εν ζωή, ακόμα και μετά θάνατον. Τέλος, το όνομά του παραμένει ακόμα προς επίσημη αγιοκατάταξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο πολύ σοφά περιμένει να αφουγκραστεί την συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησιάς, ξεκαθαρισμένη με το πέρασμα του χρόνου από βραχυπρόθεσμες σκοπιμότητες, ώστε να προβεί ανεπηρέαστα στις δέουσες ενέργειες.

http://klassikoperiptosi.blogspot.com/2012/01/blog-post_5672.html

Δελτίο Τύπου Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ανδρέου περί εθνικών θεμάτων

Δελτίο Τύπου Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ανδρέου περί εθνικών θεμάτων

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ
Ἀριθ. Πρωτ. 23

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 20ῇ Ἀπριλίου 2010

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, ἔκανε τὶς ἀκόλουθες Δηλώσεις :
« Ἐξ αἰτίας τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, τὴν ὁποία διέρχεται ἡ Χώρα μας, τὰ ἐθνικὰ θέματα ἔχουν τεθῆ στὸ περιθώριο. Προσωπικῶς, δὲν μὲ φοβίζει ἡ κακὴ πορεία τῶν οἰκονομικῶν. Μὲ φοβίζει καὶ μὲ προβληματίζει ἡ ὑποβάθμιση τῶν ζητημάτων, ποὺ ἀφοροῦν στὴν πορεία τοῦ Ἔθνους. Ἔτσι,......
1) Καθηγήτρια ποὺ διδάσκει σὲ ΕΠΑΛ τοῦ Πειραιᾶ στὸ ὁποῖο φοιτοῦν πολλὰ Πακιστανάκια, Ἀλβανάκια καὶ ἀπὸ λοιπὲς χῶρες, ἐγνωστοποίησε τὰ ἑξῆς συγκλονιστικά : «Κατὰ καιροὺς ρωτάω τοὺ μαθητές μου, τὶ θὰ κάνουν σὲ περίπτωση πολέμου μὲ τὴν Τουρκία. Ἡ ἀπάντηση ποὺ παίρνω ἀπὸ τοὺς Ἀλβανούς, Πακιστανοὺς καὶ λοιποὺς (ἀλλοδαπούς) μαθητὲς εἶναι ἴδια γιὰ ὅλους : - Ἐγώ, κυρία, εἶμαι μουσουλμάνος καὶ ἡ θρησκεία μου μὲ ὑποχρεώνει νὰ πολεμήσω στὸ πλευρὸ τῆς Τουρκίας !». Τὸ ὀδυνηρὸ εἶναι, πὼς πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἔχουν γεννηθῆ στὴν Ἑλλάδα καὶ εἶναι βαπτισμένοι χριστιανοί. Ὅπως δὲ διεπίστωσε ἡ ἐν λόγῳ καθηγήτρια, τὰ παιδιὰ αὐτὰ δὲν παραδέχονται μὲ κανένα τρόπο τὴν Ἑλλάδα γιὰ πατρίδα τους...2) Φαίνεται νὰ ὑπάρχῃ σχέδιο τοῦ ΥΠ.ΕΞ. γιὰ ἀλλαγὴ τῆς Ἑλληνικῆς Σημαίας, ὥστε νὰ μὴν ἐμφανίζεται πλέον τὸ θρησκευτικὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ στὸ ἄνω ἀριστερὸ μέρος της.
3) Ἡ Ἄγκυρα συνεχάρη τὴν Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀπόφασή της νὰ καταργήσῃ τὰ πάσης φύσεως μηχανοκίνητα καὶ βαρέα ὅπλα ἀπὸ τὶς παρελάσεις τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου τῆς 25ης Μαρτίου 1821. Ἐξήγησε δὲ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν στὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Μεσόγειο βαρέα ὅπλα γιατὶ πρέπει νὰ ὑπάρχῃ εἰρήνη ! Κι’ αὐτὸ τὸ λέει ἡ Κυβέρνηση τοῦ πλέον στρατοκρατικοῦ καὶ ὑπερεξοπλισμένου κράτους ...

Τέλος,
4) Ὅπως γράφτηκε στὸν ἡμερήσιο ἀθηναϊκὸ Τύπο, ὅλοι ὅσοι ἔχουν Ἑλληνικὴ ἰθαγένεια, ἀνεξαρτήτως ἄν εἶναι καὶ κατὰ τὸ γένος Ἕλληνες, θὰ μποροῦν νὰ εἰσαχθοῦν στὶς Στρατιωτικὲς Σχολές, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνουν ἀξιωματικοὶ ἤ ὑπαξιωματικοὶ τῶν Ἑλληνικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων.
Ἔχω τὴν αἴσθηση ὅτι ἐπάθαμε παράκρουση. Γιατὶ ὅλα αὐτά - ποὺ εἶναι λίγα ἀπὸ τὰ πολλὰ ποὺ συμβαίνουν - δείχνουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα μας βαδίζει κατὰ κρημνῶν, ἀφοῦ τὴν ἔχουμε μεταβάλει σὲ «ξέφραγο ἀμπέλι».
Διαμαρτύρομαι ἐντόνως. Καὶ φωνάζω μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῶν πνευμόνων μου : Ἀδελφοί μου συνέλληνες, ἄς ξυπνήσουμε ἀπὸ τὴν ραστώνη καὶ τὴν ἀδιαφορία. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση θὰ περάσῃ, ὅπως πέρασαν κι’ ἄλλες παρόμοιες ἤ καὶ χειρότερες, κατὰ τὸ παρελθόν. Τώρα κινδυνεύει ἡ Πατρίδα μας. Τώρα πολεμοῦνται τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά, μὲ τὰ ὁποῖα, αἰῶνες τώρα, γαλουχήθηκε τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων καὶ μεγαλουργοῦσε. Οἱ Ἕλληνες χωρὶς ψωμὶ ζοῦν. Δὲν ζοῦν, ὅμως, χωρὶς Χριστὸ καὶ Ἑλλάδα. Τέρμα ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ἀδράνεια. Ἔχουμε τεράστια εὐθύνη στοὺς προγόνους μας ποὺ μᾶς παρέδωσαν ἐλεύθερη καὶ ἐθνικὰ ὑπερήφανη τὴν Ἑλλάδα. Ἔχουμε, ὅμως, ἀκόμη πιὸ μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὴν γενιὰ ποὺ ἔρχεται. Ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ἀκούγεται βροντερὴ ἡ προσταγή : «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης». Γιὰ τὴν Πατρίδα, γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὶς ἐθνικές μας παραδόσεις ἄς ἀγωνιζώμαστε ὁ καθένας μας ἀπ’ τὸ μετερίζι του. Ὁ Θεὸς καὶ ἡ Ὑπέρμαχος τοῦ Ἔθνους μας Στρατηγὸς νὰ σκέπουν, νὰ φρουροῦν καὶ νὰ προστατεύουν τὴν Ἑλληνική μας Πατρίδα «ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτήν».

(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)

Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε

Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.

Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.

Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.






Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.






Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.






Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.






Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.






Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.






Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».






Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.






Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι: «Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».






Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον». Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.






Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.






Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!






Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!


Στρατηγός Μακρυγιάννης







Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/#ixzz0htwQXQ8Z