Προς την μαθητιώσα νεολαία – Παρέλαση για την Εθνική Εορτή της 28ης Οκτωβρίου (το Έπος του 1940).

 Posted on 21 Οκτωβρίου, 2024

Σε μερικές ημέρες θα γιορτάσουμε την 28η Οκτωβρίου μας. Το λιγότερο που έχετε να κάνετε, είναι να δηλώσετε συμμετοχή στη σχολική σας εορτή, για να προστατέψετε την ιστορική ορθότητά της και εν συνεχεία να δηλώσετε παρών στις Εθνικές Παρελάσεις με τους συμμαθητές σας.

☞ Η συμμετοχή στη γιορτή δεν είναι «απλώς για να χάσω μάθημα», αλλά η ίδια η γιορτή είναι από μόνη της μάθημα και μάλιστα βιωματικό. Λαμβάνοντας μέρος στη διοργάνωση της Εθνικής Εορτής, γινόσαστε και εσείς ένα μικρό κομμάτι της Ιστορίας και διατελείτε το έργο της επικοινωνίας του ιστορικού μηνύματος της ημέρας προς τους συμμαθητές σας.

☞ Η συμμετοχή στην Παρέλαση, είναι μια ελάχιστη συμβολική χειρονομία τιμής προς τους προγόνους σας, που έδωσαν την ζωή και τα νιάτα τους, για να μπορείτε σήμερα εσείς να ζείτε τη δική σας ζωή και τα δικά σας νιάτα. Προχωρήστε, λοιπόν, στις φάλαγγές σας με τους υπόλοιπους συμμαθητές σας ως μονάδα, ως ένας άνθρωπος, για να αποδείξετε στους μεγαλύτερους που θα σας χειροκροτούν ότι η νεολαία θυμάται, τιμά και δεν ξεχνά, όντας ενωμένη.

 Χτυπήστε το αριστερό πόδι με δύναμη στο έδαφος με το σήμα του διμοιρίτη σας, για να ακούν οι πρόγονοι σας την γη να σείεται, ως απόδειξη πως είστε ακόμα ελεύθεροι και εν τέλει, φωνάξτε δυνατά τα ωραία συνθήματα της εθνικής νεολαίας, για να ακουστεί από άκρου εις άκρον ως τους ουρανούς, πως δεν είστε απλώς ελεύθεροι, αλλά και περήφανοι για αυτό.

▪️Αναμένουμε από όλους και όλες σας να δώσετε τον καλύτερο σας εαυτό, να βοηθήσετε τους καθηγητές σας στην διοργάνωση όλων των παραπάνω και συνάμα να δώσετε τα εύσημα σας στους αριστούχους συμμαθητές σας που θα φέρουν την Γαλανόλευκη στο σχολείο σας. Όσοι πάλι μεγαλύτεροι δεν συμμετέχετε στα άνωθεν, κατεβείτε στις παρελάσεις για να χειροκροτήσετε το αύριο της Ελλάδος βαστώντας την Γαλανόλευκη.

ΔΗΛΩΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΓΡΑΨΤΕ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Ο ηρωικός δάσκαλος Γιάννης Κανίδης

Ο ηρωικός δάσκαλος Γιάννης Κανίδης*

Της Αντιγόνης Ιωαννίδου, μέλους του ΙΗΑ

Την πρώτη Σεπτεμβρίου του 2004 γονείς, μαθητές και δάσκαλοι του Σχολείου νούμερο 1 της πόλης Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας, κάπου 1200 με 1300 άτομα, προσήλθαν χαρούμενοι στο σχολείο για να γιορτάσουν όλοι μαζί την έναρξη των μαθημάτων, ανύποπτοι για ό,τι επρόκειτο να συμβεί. Γιατί το γαλήνιο τοπίο σε λίγο θα μετατρεπόταν σε τάφο, το κτίριο θα παραδινόταν στις φλόγες, ο τρόμος θα πάγωνε τα χαμόγελα και η γιορτή θα πνιγόταν σε ένα απίστευτο λουτρό αίματος!

Πράγματι κάποια στιγμή οι συγκεντρωμένοι είδαν έντρομοι να τους πλησιάζουν βαριά οπλισμένοι Τσετσένοι αυτονομιστές, οι οποίοι τους περικύκλωσαν και τους απέκλεισαν στο εσωτερικό του γυμναστηρίου του σχολείου. Οι τρομοκράτες με την πράξη τους αυτή απαιτούσαν από τη Ρωσία την αναγνώριση της αυτονομίας τους και την αποχώρηση από τη Βόρεια Οσετία των ρωσικών δυνάμεων, απειλώντας πως, αν αυτό δε γινόταν, θα σκότωναν όλους εκείνους τους ανθρώπους, που πλέον κρατούσαν ως ομήρους!

Περιμένοντας μια απάντηση από τους Ρώσους δεν επέτρεπαν σε κανένα να φύγει από το σχολείο, παρά μόνον τον συνταξιούχο γυμναστή Γιάννη Κανίδη, ο οποίος ήταν ήδη 74 ετών, ηλικία αρκετά προχωρημένη κατά την κρίση τους, για να τον κρατήσουν.

Πράγματι ο Γιάννης Κανίδης, Πόντιος την καταγωγή και γεννημένος στη Γεωργία, ήταν μεν προχωρημένης ηλικίας, ωστόσο εθελοντικά και αφιλοκερδώς πήγαινε στο σχολείο κάθε μέρα, για να βρίσκεται κοντά στα παιδιά που αγαπούσε για να τους προσφέρει με χαρά τις εκπαιδευτικές του υπηρεσίες. Αυτά τα παιδιά δεν θα μπορούσε να τα εγκαταλείψει στην κρίσιμη ώρα. Φυγάδευσε στα κρυφά όσα πρόλαβε κι αρνήθηκε να φύγει! Ξέροντας καλά την αρχιτεκτονική του σχολείου δεν έχανε λεπτό προσπαθώντας να φυγαδεύσει όσο περισσότερα μπορούσε και να απομακρύνει τα εκρηκτικά που είχαν τοποθετήσει σε διάφορα σημεία οι Τσετσένοι, για να τα σώσει. Πράγματι έσωσε αρκετά.

Η νύχτα ήρθε, τα έγκλειστα παιδάκια έντρομα, πεινασμένα και διψασμένα έκλαιγαν γοερά. Ο Γιάννης Κανίδης εκμεταλλευόμενος το πλεονέκτημα της μεγάλης του ηλικίας πήγε στους Τσετσένους και απαίτησε να δοθεί νερό στα παιδιά, μα εκείνοι αρνήθηκαν! Ο Γιάννης Κανίδης ζώντας αυτές τις απερίγραπτου τρόμου και οδύνης στιγμές πήγε και (ξανα) ζήτησε θαρρετά από τους τρομοκράτες να δώσουν στα παιδιά νερό, όμως εκείνοι του αρνήθηκαν και τον χτύπησαν.

Στις τρεις του Σεπτέμβρη εμφανίστηκαν στο υπό κατάληψη σχολείο οι ρωσικές δυνάμεις ασφαλείας. Ισχυρές εκρήξεις τράνταξαν από άκρη σε άκρη το γυμναστήριο και η στέγη κατέρρευσε. Όσοι πρόφτασαν, κατάφεραν να διαφύγουν. Στο τέλος της συμπλοκής 333 άνθρωποι κείτονταν μέσα στα συντρίμμια νεκροί και πάνω από 700 τραυματίες μεταφέρονταν από τα ασθενοφόρα στα νοσοκομεία.

Ένα πανδαιμόνιο από κραυγές, ουρλιαχτά, θρήνους, σειρήνες και πυροβολισμούς, έγραψε τον επίλογο ενός δράματος που σφραγίστηκε και με το θάνατο του ηρωικού δάσκαλου Γιάννη Κανίδη. Η σφαγή, όπως ονομάστηκε, του Μπεσλάν, αναγνωρίστηκε ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση σε ρωσικό έδαφος.

Σήμερα μπροστά στο σχολείο, που το μεταξύ επισκευάστηκε και του έδωσαν το όνομά του, υπάρχει μνημείο του Γιάννη Κανίδη και του αποδίδονται τιμές. Νομίζω όμως, πως με αφορμή το υπόδειγμα που άφησε ως κληρονομιά και δόξα των Ελλήνων δασκάλων ο γενναίος Γιάννης Κανίδης, θα άξιζε να γίνει ευρύτατα γνωστό το παράδειγμά του και να αναγνωριστεί η τρίτη Σεπτεμβρίου ως Ημέρα Τιμής Των Ελλήνων Δασκάλων. Γιατί ο Γιάννης Κανίδης ήταν ένας από εμάς, όπως νιώθει και κάθε μέλος της ελληνικής ομογένειας όπου γης.

(*) Πηγή: Διαδίκτυο, «Η Μηχανή του χρόνου»

__________________________________________________________________________

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του ΙΗΑ εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς – μέλη του ΙΗΑ. Η ιστοσελίδα του ΙΗΑ δεν λογοκρίνει, ούτε επεμβαίνει σε άρθρα – κείμενα των μελών του ΙΗΑ.

_________________________________________________________________________

INTERNATIONAL HELLENIC ASSOCIATION

 

Ειρήνη Γκίνη ή Αικατερίνη Χατζηγεωργίου; Ποια δασκάλα να τιμούμε;

Ποια δασκάλα (να) τιμούμε;

• αυτήν που απεργάστηκε την απόσπαση εδαφών (της Μακεδονίας) από άλλο κράτος
• ή αυτήν που θυσιάστηκε επειδή δίδασκε στα ελληνικά στη Μακεδονία;

  Ποια δασκάλα νομίζετε ότι τιμά σήμερα ο Δήμος Κορυδαλλού;

Αικατερίνη Χατζηγεωργίου

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 5 Απριλίου 2022

Η Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα) γεννήθηκε το 1916 στην Ξανθόγεια του νομού Πέλλης και σπούδασε νηπιαγωγός και είχε «σλαβομακεδονική» εθνική συνείδηση. Εκεί έδρασε ως μέλος του ΕΑΜ και αργότερα του ΚΚΕ. Συγγενείς της συνδέθηκαν με την «Βουλγαρική Λέσχη Θεσσαλονίκης». Απέκτησε παιδί εκτός γάμου και εκείνη την εποχή θεωρήθηκε «ανάρμοστη ηθική συμπεριφορά», οπότε αποπέμφθηκε από το σχολείο της Άρνισσας στο οποίο υπηρετούσε ως δασκάλα.

Ταυτόχρονα αντιμετώπισε κατηγορίες για εκτέλεση δύο ατόμων, και έτσι πήγε στην Γιουγκοσλαβία όπου αναδείχθηκε σε καθοδηγητικό στέλεχος του ΝΟΦ (Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) με έδρα τα Σκόπια το 1945. Βεβαίως, όταν η ΝΟΦ (και η ΣΝΟΦ) λέγανε «απελευθέρωση», εννοούσαν βέβαια την απόσπαση ελληνικών εδαφών, της Μακεδονίας δηλαδή, από τη Γιουγκοσλαβία. Να σημειωθεί εδώ ότι αναφορά στην ιδρυτική διακήρυξη της ΣΝΟΦ υπάρχει ακόμα και σήμερα στο Σύνταγμα του κράτους των Σκοπίων.

Το 1946 συνελήφθη μαζί με άλλα 6 μέλη του ΚΚΕ και εκτελέστηκε στις 26 Ιουλίου με την κατηγορία της συνωμοσίας για την απόσπαση ελληνικών εδαφών. Στα Σκόπια θεωρείται ηρωίδα. Δόθηκε το όνομά της σε εργοστάσιο το 1960, ενώ η κυβέρνηση του ακραίου εθνικιστή πρωθυπουργού Νικόλα Γκρουέφσκι του VMRO έστησε προτομή της στο Μοναστήρι το 2006. Επίσης, ο πολιτιστικός οργανισμός του Δήμου Ντέμιρ Κάπιγια φέρει το όνομά της. Τα στοιχεία προέρχονται από βιβλία του κ. Ι. Κολιόπουλου και του κ. Ι. Μιχαηλίδη.

Ο κος. Ευάγγελος Μαλλής με ενημέρωσε ότι η Ειρήνη Γκίνη έχει τιμηθεί από τον Δήμο Κορυδαλλού, στον οποίον υπάρχει οδός με το όνομά της. Έχει ήδη στείλει σχετική επιστολή στον νυν Δήμαρχο. Η ονοματοδοσία πιθανώς έγινε στο παρελθόν επί δημαρχίας δημάρχου προσκειμένου στο ΚΚΕ. Τι ακριβώς τιμά ο Δήμος Κορυδαλλού; τον αγώνα της εν λόγω να αποσπάσει ελληνικά εδάφη υπέρ μίας μεγάλης, ενιαίας, σλαβικής Μακεδονίας;

Δεδομένου ότι ήταν δασκάλα, θα πρότεινα στον Δήμο Κορυδαλλού να μετονομάσουν τον δρόμο σε Οδό Αικατερίνης Χατζηγεωργίου. Το βιογραφικό της. Γεννήθκε το 1882 στη Γευγελή και σπούδασε δασκάλα στο Μοναστήρι. Στις 14 Οκτωβρίου 1904, μόλις 24 ώρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Μελά στη Στάτιστα της Καστοριάς, Βούλγαροι Κομιτατζήδες που είχαν αναθαρρήσει, έκαναν ολοκαύτωμα το σπίτι της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου και την έκαψαν ζωντανή στο χωριό Γραίτσιστα (Ελληνικό), σε ηλικία 22 ετών.

Το 1938 βρέθηκε στο νεκροταφείο της Γευγελής ο τάφος της ηρωικής Ελληνίδας δασκάλας. Ο σταυρός, έγραφε: «Υπέρ της εις τον Θεόν των Ελλήνων πίστεως αγωνιζομένη, πυρί υπό των Βουλγάρων παραδοθείσα, ενθάδε κείμαι, Αικατερίνη Χατζηγεωργίου διδάσκαλος, 14 Οκτωβρίου 1904».

Στο «Μακεδονικόν Ημερολόγιον» του 1909 (σελ. 90) διαβάζουμε και ένα ποίημα που έγραψε προς τιμήν της ο ποιητής Γεώργιος Στρατήγης με τίτλο «Σε μια ηρωίδα».

«Παιδιά μου, γιατί χύνετε
δάκρυα με τόση λαύρα.
Κι όλα φορείτε μαύρα.
Στο έρμο αυτό σχολειό;

Έκαψαν τη δασκάλα μας
Βούλγαροι δολοφόνοι
Κέχουμε μείνει μόνοι
Χωρίς μανούλα πλειό.

Γιατί απ’ τη μάννα πιο πολύ
Μας αγαπούσε εκείνη
Η δόλια Αικατερίνη
Από τη Γευγελή

Της είπαν να παραδοθή
Τα τέρατα εκείνα
Μα αυτή σαν Μπουμπουλίνα
Ενώ πυροβολεί

Τους λέει «Δεν παραδίνεται
Ποτέ της μια Ελληνίδα»
Κι ως Λάκαινα ηρωίδα
Τρεις ώρες τους κρατεί

Μα τέλος την εκάψανε
Κεπέταξε στα ουράνια
Κεμάς σε μαύρη ορφάνια
Μας άφησε στη γη

Ω πλάστη, οι σπίθες που έβγαλε
Το ηρωικό της σώμα
Στο ουράνιο ας γίνουν δώμα
Αστέρια φωτεινά

Στης εκδικήσεως τη στιγμή
Να μας φωτάν το δρόμο
Να σπείρουμε τον τρόμο
Στην άτιμη γενηά»

Ας γίνει λοιπόν η αντικατάσταση, ώστε να τιμηθεί η ελληνίδα ηρωίδα δασκάλα, η οποία μετέδιδε το φλογερό της πάθος για τα ελληνικά γράμματα στα ελληνόπαιδα της Μακεδονίας, και αυτός ήταν ο λόγος που έκαναν ολοκαύτωμα το σπίτι της.

======

Η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου

 

 

Η πλάκα που βρέθηκε στον τάφο της Αικατερίνης Χατζηγεωργίου το 1939.

Μακεδονικόν Ημερολόγιον 1908, σελίδα 194. Αναφορά στον θάνατό της.

Μακεδονικόν Ημερολόγιον 1909, σελίδα 90. Το ποίημα του Γεωργίου Στρατήγη

H Ειρήνη Γκίνη

Προτομή της Ειρήνης Γκίνη στα Σκόπια

Οδός Ειρήνης Γκίνη στον Κορυδαλλό

Η αναφορά για την Ειρήνη Γκίνη στη wikipedia στα ελληνικά, στα σλάβικα, στα βουλγάρικα

Πηγή άρθρου – https://www.antibaro.gr/article/32666

Βλακεία, Δειλία, Προδοσία: Η «εθνική τριλογία» των σχολικών βιβλίων

Τοῦ Δημ. Νατσιοῦ, Δασκάλου

ἀπὸ τὴν «ΑΦΥΠΝΙΣΗ»,
περιοδικὴ ἔκδοση Ἱ. Κοινοβίου Ὁσ. Νικοδήμου
(Πεντάλοφος Παιονίας)
ἀρ. τ. 21, Σεπτέμβριος 2014

 Να μην ξεχνάμε τι διδάσκουν τα σχολικά βιβλία Γλώσσας για το Έπος του ’40. Μια αληθινή τιμή για τους νεκρούς μας ήρωες θα ήταν να φύγουν οι μαγαρισιές από τις τσάντες των παιδιών μας. Θα ήταν ένα πραγματικό μνημόσυνο στην θυσία τους….

Γιορτάζουμε τό «ΟΧΙ», γιατί ἄν γιορτάζαμε τό «ΝΑΙ», θά εἴχαμε κάθε μέρα ἐπέτειο!
(Φοιτητικό σύνθημα)

Στόν πανηγυρικό λόγο πού ἐκφώνησε στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στίς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 1960, ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης, μεταξύ τῶν ἄλλων σπουδαίων ἀνέφερε καί ἕνα συγκλονιστικό γεγονός, πού διαδραματίστηκε, ὄχι «στό διάσελο τῆς Ἱστορίας» (Βρεττάκος), στίς ἀετοράχες τῆς Πίνδου, ἀλλά στά μετόπισθεν, ὅπου ὁ ἀπόλεμος πληθυσμός τῆς πατρίδας μας συναγωνιζόταν τήν ἀνδρεία τῶν μαχητῶν. Τό μεταφέρω:

«Εἶχε ὀργανωθῆ, κατά τή διάρκεια τοῦ ἀγῶνα ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος, ἀπ’ τόν Ἐρυθρό Σταυρό τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα καί ἕναν φίλο γιατρό, σ’αὐτή τήν ὑπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου νά τόν δῶ καί νά τά ποῦμε. Ὁ κόσμος ἔκαμε οὐρά κάθε μέρα γιά νά δώση τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. Ἦταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιά πού περίμεναν τή σειρά τους. Μιά μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπί τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στήν σειρά τῶν αἱμοδοτῶν πού περίμεναν, νά στέκεται καί ἕνα γεροντάκι.
-Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;
Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:

-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νά δώσω αἷμα.

Ὁ γιατρός τόν κοίταξε αὐστηρά μέ ἀπορία καί συγκίνηση. Ὁ γέρος παρεξήγησε τό δισταγμό του. Ἡ φωνή του ἔγινε πιό ζωηρή.      -Μή μέ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τό αἷμα μου εἶναι καθαρό, καί ἀκόμα ποτές μου δέν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καί οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς πατρίδας. Ὅμως μοῦ εἶπαν πώς οἱ δύο πῆγαν ἀπό αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στή γυναῖκα μου, θά’ ναι κι ἄλλοι πατεράδες, πού μπορεῖ νά χάσουν τά παλληκάρια τους, γιατί δέ θά’χουν οἱ γιατροί μας αἷμα νά τούς δώσουν. Νά πάω νά δώσω κι ἐγώ τό δικό μου. Ἄιντε, πήγαινε, γέρο μου μοῦ εἶπε κι ἄς εἶναι γιά τήν ψυχή τῶν παιδιῶν μας. Κι ἐγώ σηκώθηκα κι ἦρθα». («Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940», πανηγυρικοί λόγοι ἀκαδημαϊκῶν, ἐπιμέλεια Πέτρος Χάρης, Ἀθήνα 1978, σ. 322).     Τί μεγάλη ψυχή ὁ γέροντας τῆς ἱστορίας! Τρεῖς γιούς καί… χαλάλι τῆς πατρίδας! Προσθέτει ἕνα νέο στοιχεῖο τούτη ἡ διήγηση, ὅπως τό γράφει ὁ Μυριβήλης: Ἀνδρείους μπορεῖ νά βγάλῃ κάθε πατρίδα. Ἁγίους ὅμως μόνον αὐτές πού καταυγάζονται ἀπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει -θέλουν δέν θέλουν οἱ ἐκκλησιομάχοι- σ’ αὐτήν τήν ἐκλεκτή μερίδα!

        Γιορτάζουμε τό «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μιά ἐλἀχιστη λέξη πού περικλείει μέσα της τό μεγαλεῖο τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας!! Μέ τά «ΟΧΙ» ἀνήλθαμε στίς κορυφές τῆς δόξας!! Μέ τά «ΝΑΙ» καί τίς προδοσίες τῶν διαχρονικῶν Νενέκων (ἤ μήπως Ναιναίκων;) μᾶς σαβάνωσε ἡ ντροπή καί ἡ ὑποτέλεια. Θά ξεδιπλωθοῦν καί οἱ σημαῖες στά μπαλκόνια τῶν σπιτιῶν -ὅσων καίγονται ἀπό ἀγάπη γιά τό «ἱερό πανί» καί ὄχι ὅσων τίς καῖνε- θά ἀκούσομε καί τόν Ἐθνικό μας   Ὕμνο, πού δέν εἶναι ὕμνος εἰς τήν Ἑλλάδα, ἀλλά  Ὕμνος εἰς τήν Ἐλευθερίαν. Γιά τόν ἐθνικό μας ποιητή εἶναι ἀξεδιάλυτα -ἕνα αὐτά τά δύο. Καί λέγεται πώς, ὅταν τό 1826 ὁ τότε πρωθυπουργός τῆς Ἀγγλίας, Κάνιγκ, διάβασε τόν   Ὕμνο τοῦ Σολωμοῦ, συγκλονίστηκε καί συνέταξε τό Πρωτόκολλο μέ τό ὁποῖο ἀναγνώριζε τόν αἱμόφυρτο τόπο μας ὡς κράτος. Γιατί οἱ μεγάλοι τοῦ κόσμου συναγάγουν συμπεράσματα γιά τήν πολιτική τους, ὄχι μέ κριτήριο τήν «ἑτοιμότητα ὑποκλίσεων», ἀλλά μέ κριτήριο τήν ἀποφασιστικότητα τῶν λαῶν καί τῶν κυβερνήσεών τους, νά ὑπερασπίσουν τήν ἐθνική τους ἀξιοπρέπεια μέ θυσίες καί μέ τό αἷμα τους, ἄν χρειαστεῖ!          Τό ’40 νικήσαμε γιατί ὁ λαός καί οἱ μαχητές του μέθυσαν μέ τ’ ἀθάνατο κρασί τοῦ ’21. Γιατί ἔβλεπαν τήν Παναγία νά περπατᾶ πάνω στά χιόνια, γιατί ντρέπονταν νά ντροπιαστοῦν!

.           Στήν τότε ἐφημερίδα «Πρωΐα» δημοσιεύτηκε ἐπιστολή μιᾶς μάνας χήρας ἀπό τά Μέγαρα, πού μόλις εἶχε λάβει τόν πολεμικό σταυρό ἀνδρείας τοῦ σκοτωμένου γιοῦ της. (Δέν πῆγαν νά σκοτώσουν ἐκεῖνα τά παιδιά, πῆγαν νά πεθάνουν γιά τήν πατρίδα τους!). Ἔγραφε ἡ χαροκαμένη μάνα στήν ἐπιστολή: «Ὁ Δημητρός μου, ὁ μοναχογιός μου, προστάτης τῶν τριῶν κοριτσιῶν μου, ἔπεσε ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος. Χαλάλι τῆς πατρίδος ὁ Δημητρός μου. Ἄς ἤτανε νά πέθαινα κι ἐγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω ἡ Ἑλλάς». Τέτοιοι γονεῖς πού χαλάλιζαν τά παιδιά τους στήν πατρίδα, ἀνάγκασαν σοφό τῆς ἐποχῆς νά ἀναφωνήσει: «Βγάλτε τά στεφάνια τῆς νίκης ἀπό τά κεφάλια τῶν στρατιωτῶν μας καί φορέστε τα στά κεφάλια τῶν γονιῶν τους»!

.           Καί ὅταν φύγει τό ψευτορωμαΐκο, ὅπως τό ἔλεγε ὁ Πατροκοσμᾶς, τό λυμφατικό χαρτοβασίλειο τοῦ «ΝΑΙ» πού ζοῦμε τώρα καί ἔλθει τό πραγματικό ρωμαίικο καί ἀποκτήσουν τά παιδιά, οἱ μαθητές μας τά βιβλία πού πρέπει, τέτοια θά διαβάζουν, μέ τέτοια παραδείγματα θά γαλουχοῦνται καί θά μορφώνονται.
«Ὅταν θ’ ἀνθίσουν τοῦτοι οἱ τόποι/ὅταν θά ’ρθοῦνε καινούργιοι ἄνθρωποι/ θά συνοδεύσουν τήν βλακεία/ στήν τελευταία της κατοικία»

Γιατί σήμερα ἡ βλακεία, ἡ προδοσία καί ἡ δειλία κυριαρχοῦν στά «περιοδικά ποικίλης ὕλης», πού τά ὀνομάζουν εὐφημιστικῶς βιβλία Γλώσσας! Εἶναι ἡ πρώτη φορά ἀπό ἱδρύσεως τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, πού δέν σέβονται οἱ συγγραφικές ὁμάδες καί παρέες τοῦ ὑπουργείου πρώην ἐθνικῆς καί νῦν ὑποταξικῆς ἐκπαίδευσης τούς ἀγῶνες, τίς ἐπετείους τοῦ λαοῦ μας!

Συγκεκριμένα:

Στήν Γ´Δημοτικοῦ, στό α´ τεῦχος τοῦ βιβλίου Γλώσσας, σελ. 79, τό ἀφιέρωμα στό Ἔπος τοῦ ’40, περιορίζεται στήν ἑξῆς ἀναφορά: «Ἀπό τό ἡμερολόγιο τῆς Ροζίνας, μιᾶς δεκάχρονης ἑβραιοπούλας ἀπό τή Θεσσαλονίκη. Ὀκτώβριος 1940: Τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940 δέν πήγαμε σχολεῖο. Εἶχε κηρυχτεῖ ὁ Ἑλληνοϊταλικός πόλεμος. Ἀναστατωμένα ἤμασταν ἐμεῖς τά παιδιά. Οἱ Ἰταλοί βομβάρδισαν τή Θεσσαλονίκη. Στό μαγαζί τοῦ πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές». Καί τέλος! Τίποτε ἄλλο! Αὐτό μαθαίνουν χιλιάδες Ἑλληνόπουλα γιά τό Σαράντα! Ἀναστάτωση (ὅπως λέμε «συνωστισμός») καί καταστροφή ἑνός ἑβραϊκοῦ μαγαζιοῦ! Σέ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας, ὅπως στήν Πάτρα, σκοτώθηκαν πολλοί ἄνθρωποι καί παιδιά ἀπό ἰταλικά βομβαρδιστικά. Ἔγραψαν γι’αὐτό οἱ ἐφημερίδες τῆς ἐποχῆς. Γιατί δέν συμπεριέλαβαν ἕνα τέτοιο συμβάν;

Τό ἑπόμενο ὅμως ἀφιέρωμα τῆς Ε´ Δημοτικοῦ εἶναι ἐξοργιστικότατο! Στήν σελίδα 44 τοῦ α΄ τεύχους τοῦ βιβλίου Γλώσσας-δηλητηρίασης τῶν παιδιῶν καί μαγαρίσματος τῆς μνήμης περιέχεται κείμενο μέ τίτλο:

«Ἡ Ἰταλία μᾶς κήρυξε τόν πόλεμο!» Καί ὑπότιτλο «Κι ἐμεῖς πήγαμε στό ὑπόγειο». Καί ἀφοῦ κρύφτηκαν στό ὑπόγειο, διαμείβονται οἱ ἑξῆς ἄθλιοι διάλογοι: «Μετά γύρισε (ὁ μπαμπάς) στή μαμά καί τῆς εἶπε πώς θά τρέξει στήν τράπεζα νά σηκώσει λεφτά. “Δέν ἔχουμε δραχμή”, εἶπε κι ἔφυγε τρέχοντας στή σκάλα…». Ὅταν ὁ προκομμένος ὁ μπαμπάς γύρισε ἀπό τήν τράπεζα ἀπογοητευμένος, γιατί ἡ τράπεζα ἦταν κλειστή καί δέν μπόρεσε «νά σηκώσει λεφτά», πῆγαν σ’ ἕνα ὑπόγειο, «στῆς κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τό σπίτι της ἔχει ὑπόγειο καί τό λιακωτό της εἶναι τσιμεντένιο καί δέν μποροῦν νά τό τρυπήσουν οἱ μπόμπες». Καί ὁ μπαμπάς –πρότυπο ἥρωα–πῆρε στήν ἀγκαλιά του τόν ἀφηγητή, παιδί μικρό καί τοῦ εἶπε:

«-Ἄκη, ἀπό σήμερα θά γίνεις ἄντρας». Καί ὁ Ἄκης, ἐμπνεόμενος ἀπό τήν «γενναιότητα» τοῦ πατέρα του, ἀπάντησε: «Ἐγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δέν ἤθελα νά γίνω σήμερα ἄντρας…». Βεβαίως, γιατί οἱ ἄντρες στρατεύονται καί πολεμοῦν! Ἐνῶ ὅσοι δέν θέλουν νά γίνουν ἄντρες, παίρνουν τό Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί ἀπόλυσης καί σπεύδουν στά ὑπόγεια καί ἄσε τά κορόιδα νά κατασκοτώνονται γιά τήν τιμή τῆς πατρίδας!

Τί κείμενο εἶναι αὐτό; ποιό μήνυμα περνᾶ; Πρίν σχολιάσω νά τονίσω τό ἑξῆς: Ὅλοι οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες πού ἀσχολοῦνται μέ τήν γλῶσσα καί τήν διδακτική της, γνωρίζουν ὅτι δέν ὑπάρχουν ἀθῶα παραμυθάκια καί ὅτι κάθε γλωσσικό κείμενο, ἀκόμα καί ἕνα πρόβλημα μαθηματικῶν, προάγει συγκεκριμένες ἀξίες καί στάσεις ζωῆς, πρότυπα δηλαδή. Τί «προάγει» τό προαναφερόμενο σκουπίδι; Πρῶτον: Τήν δειλία, τήν ἡττοπάθεια, τήν ἀφιλοπατρία, τό ψεῦδος! Γνωρίζουμε ἀπό τά «ἐπίκαιρα» τῆς ἐποχῆς ὅτι τήν ἡμέρα πού κηρύχθηκε ὁ πόλεμος καί ἡ γενική ἐπιστράτευση ὁ λαός ξεχύθηκε στούς δρόμους πανηγυρίζοντας! Ἔξαρση, ἐνθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη γιά τό δίκαιο τοῦ ἀγώνα, θάρρος, ἕνα πραγματικό γλέντι τοῦ λαοῦ, πού εἶχε ἀπηυδήσει ἀπό τίς προκλήσεις τοῦ ἰταμοῦ καί ὀλιγόνοος Μουσολίνι! Καί οἱ μπαμπάδες δέν κρύβουνταν σάν λαγοί στά ὑπόγεια οὔτε ἔτρεχαν στίς τράπεζες! Αὐτά τά σκέφτονται οἱ Γραικύλοι τῆς σήμερον, πού γράφουν τά βιβλία! Νά γλιτώσουν τίς καταθέσεις τους καί τά παλιοτόμαρά τους καί ἡ πατρίδα ἄς χαθεῖ! Ἐκεῖνοι οἱ μπαμπάδες, οἱ παπποῦδες μας, ντύνονταν στά χακί, καί πήγαιναν, «μέ τό χαμόγελο στά χείλη», μπροστά, στά μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ Γένους! Καλά τό γράφει ὁ ποιητής:

«Μέ ζῆλο στά σκολειά τῆς προδοσίας/
τοῦ σάπιου αἰῶνα σέπεται ἡ γενιά!»
(Κ. Βάρναλης, «Αἰδώς, Ἀργεῖοι!»).

Σημειωτέον ὅτι στό ἴδιο βιβλίο τό ἀφιέρωμα γιά τό «Πολυτεχνεῖο» καλύπτει ἑπτά (7) σελίδες! Τό ἀφιέρωμα στό ’40, πέντε (5)! Τό νά δίνεται στήν 17η Νοεμβρίου 1973 ὁ χαρακτήρας μιᾶς ἐθνικῆς ἐπετείου καί μάλιστα ἰσάξιας καί ἀνώτερης –κρίνοντας ἀπό τόν ἀριθμό τῶν σελίδων– εἶναι ἀπό τά «πρωτότυπα» εὑρήματα τῆς νέας, νεοταξικῆς ἰδεολογίας πού διαπερνᾶ τά βιβλία καί προβληματικό ἀπό κάθε ἄποψη, πού δέν ἔχει καμμία θέση σέ σχολικό βιβλίο! Κι ἄν δέν κάνω λάθος, τή λεγόμενη «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου», τύπου Δαμανάκη, Λαλιώτη καί χιλιάδων ἄλλων «ἀντιστασιακῶν», ἀκόμη τήν χρυσοπληρώνει ὁ ἑλληνικός λαός…

Τά ἴδια χαμαίζηλα, πονηρόφρονα καί ἀπαράδεκτα κείμενα –πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων– συναντᾶς σ’ ὅλα τά βιβλία τοῦ Δημοτικοῦ! Στά δέ δέκα (10) γλωσσικά ἐγχειρίδια τοῦ Γυμνασίου, δέν ὑπάρχει οὔτε γιά δεῖγμα ἕνα ἀφιέρωμα στό Ἔπος τοῦ ’40!! Οἱ ἐθνομηδενιστές ἀγνοοῦν πλήρως τήν Ἐπέτειο!! Συκοφάντηση τῆς Ἱστορίας, ἀπαξίωση τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας, διακωμώδηση τῶν ἀγώνων τοῦ λαοῦ μας γιά λευτεριά: αὐτό εἶναι τό Νέο Σχολεῖο τους… Ἕνα πραγματικό «παιδομάζωμα», πού θά μᾶς ὁδηγήσει στήν ἱστορική εὐθανασία, στήν ἐξαφάνιση ὡς λαοῦ πού ἦταν κάποτε «ὁ δάσκαλος τῆς Οἰκουμένης» ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Νεκτάριος ὁ θαυματουργός!!

13.936 Ἀξιωματικοί καί ὁπλῖτες –ὁ ἀνθός τῆς πατρίδας– ἄφησαν τά κόκκαλά τους τά ἱερά στά βουνά καί τούς γκρεμούς τῆς Βορείου Ἠπείρου. Εἶναι ντροπή τέτοια θυσία νά ἀτιμάζεται στά βιβλία τῶν παιδιῶν μας!!

«Ποιός θά ἀντιδράσει; Τί πάθηκαν, τί γίνηκαν τοῦ κόσμου οἱ ἀντρειωμένοι;»…

Νά κλείσω, γιά νά ἀναπνεύσουμε καί πάλι ὀσμή εὐωδίας ἡρωϊσμοῦ, μ’ αὐτό πού διασώζει ὁ συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στό βιβλίο του «Τό περιβόλι τῶν θεῶν», σ.135. Περιγράφει τήν ἐπίσκεψη τοῦ πρωθυπουργοῦ Μεταξᾶ στό στρατιωτικό νοσοκομεῖο «Εὐαγγελισμός» καί τήν στιχομυθία μέ πληγωμένο στρατιώτη:
«-Ποῦ πληγώθηκες ἐσύ, παιδί μου;

-Στό Ἰβάν!

-Ἔ, τό Ἰβάν τό τιμωρήσαμε!Ἔπεσε χθές τό βράδυ.
-Ναί, ἔπεσε κ. Πρόεδρε. Θά μποροῦσε ὅμως νά εἶχε πέσει ἐδῶ καί πέντε μέρες. Ὅταν βρήκαμε τήν πρώτη ἀντίσταση, ἔπρεπε νά μᾶς θυσιάσει ὁ συνταγματάρχης μας. Θά τό παίρναμε ἀπό τότε».
Τί νά πεῖ κανείς ἐνώπιον τέτοιου μεγαλείου;

http://www.antibaro.gr/article/24856

Ἀφανεῖς Ἥρωες ἀπὸ τὴ σύγχρονη ἱστορία μας ὡς πρότυπα ζωῆς

Ἰωάννη Παπαλαζάρου, ἐκπαιδευτικοῦ, συγγραφέα

Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ φύση του εἶναι ὂν κοινωνικό. Δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει μόνος του καὶ προτιμᾶ τὴ συντροφικότητα καὶ τὴν κοινωνικὴ συμβίωση. Ὁ Ἀριστοτέλης ἔλεγε πὼς ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπιλέγει νὰ ζήσει μόνος του ἢ θεὸς πρέπει νὰ εἶναι ἢ θεριό. Παράλληλα, ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ μικρή του ἡλικία ἔχει τάσεις μιμητισμοῦ ἡρώων καὶ προτύπων. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐκτιμώντας τὴ φυσικὴ ἀνθρώπινη ροπὴ πρὸς τὴ μίμηση, μᾶς καλεῖ νὰ τὸν μιμηθοῦμε: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α΄ Κορινθ. ια΄ 1). Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἰνδάλματα καὶ ἥρωες, ἀναζητοῦμε ἢ ἐπινοοῦμε πρότυπα καὶ εἴδωλα, γιὰ νὰ τὰ θαυμάζουμε, νὰ τὰ ἀντιγράφουμε, νὰ τὰ ἀκολουθοῦμε.

Ἄπειρα παραδείγματα ἀνδρείας καὶ φιλοπατρίας, ἡρωισμοῦ καὶ αὐτοθυσίας ἀφανῶν ἡρώων, μποροῦμε νὰ ἀντλήσουμε, ὡς πρότυπα ζωῆς, ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα, ἀπὸ τοὺς 300 τοῦ Λεωνίδα, τοὺς Μαραθωνομάχους καὶ τοὺς Σαλαμινομάχους, οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ ὄμνυαν: «οὐ καταισχυνῶ ὃπλα τὰ ἱερά», ἔδιναν ἀγῶνες «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν», ἕως τὴ νεώτερη ἱστορία τῆς πατρίδος μας, τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, τὸν Μακεδονικὸ Ἀγώνα, τοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους καὶ τὴν Ἐποποιία τοῦ Σαράντα, ὅπου τὰ Ἑλληνόπουλα ἀγωνίζονταν «ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος», γιὰ τὴν ἀκεραιότητα καὶ τὴν τιμή της, χωρὶς νὰ διεκδικοῦν διακρίσεις καὶ περγαμηνές. 

Ἀπὸ τὸ ἀκριτικὸ χωριὸ Θεοδωράκι τῆς Ἀλμωπίας καταγόταν ὁ Ἱερέας Παπα-Μανώλης (Μποζίνος) Γερακάρης. Ἐκεῖ γεννήθηκε τὸ 1845, χειροτονήθηκε Ἱερέας καὶ ἐκτελοῦσε μὲ περισσὴ εὐσυνειδησία τὰ ἱερατικά του καθήκοντα. Τὸ Θεοδωράκι, χωριὸ γηγενῶν κατοίκων, Πατριαρχικῶν Χριστιανῶν [1], βρισκόταν στὰ ὅρια μιᾶς περιοχῆς βλαχόφωνων χωριῶν τῆς παλιᾶς Ἐπισκοπῆς Μογλενῶν (Νότια, Περίκλεια, Φούστανη, Ἀρχάγγελος, Λαγκαδιά, Τρία Ἔλατα κ.ἂ.), ποὺ εἶχαν ὑποστεῖ φοβερὲς πιέσεις ἀπὸ τὸ ἰσλαμικὸ στοιχεῖο τῆς Καρατζόβας καὶ ὑποχρεώθηκαν σὲ ὁμαδικὸ ἐξισλαμισμὸ τὸ 1759 μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπό τους Ἰωάννη ἢ Ἰωαννίκιο. Κάποια χωριὰ τῆς περιοχῆς, κυρίως γηγενῆ [2], ὅπως τὸ Ἀετοχώρι καὶ λίγες οἰκογένειες σὲ κάποια ἄλλα, δὲν ἀλλαξοπίστησαν. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐξισλαμισθέντες Βλαχομογλενίτες ζοῦσαν ὡς κρυπτοχριστιανοί. Τὴν ἡμέρα φέρονταν ὡς Μουσουλμάνοι καὶ ἀργὰ τὴ νύχτα, καλοῦσαν κρυφὰ κάποιον χριστιανὸ ἱερέα νὰ τοὺς διαβάσει τρισάγιο στοὺς τάφους τῶν προγόνων τους ἢ νὰ τοὺς ἀνοίξει κάποιο ἐξωκλήσι τῆς περιοχῆς νὰ προσκυνήσουν.

Αὐτὴν τὴν ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη ἀποστολὴ εἶχε ἀναλάβει ὁ Παπα-Μποζίνος. Μὲ στενοὺς συνεργάτες τοὺς υἱοὺς του Πέτρο καὶ Τραϊανό, περιέτρεχε νύχτα τὰ περίχωρα τῆς Νότιας νὰ ἐξυπηρετεῖ τοὺς Κρυπτοχριστιανοὺς Βλαχομογλενίτες, ὅπως κι ἄλλα χωριὰ τῆς περιοχῆς γιὰ νὰ ἱερουργεῖ καὶ νὰ ἐνθαρρύνει τοὺς Πατριαρχικοὺς Χριστιανούς, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τοὺς φανατικοὺς Τούρκους τῆς περιοχῆς καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν ἀνθρώπων τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου γιὰ τὴ ζωή του ἢ τὶς ὑποσχέσεις τους περὶ προαγωγῆς του σὲ Ἀρχιερατικὸ Ἐπίτροπο. Ὁ Παπα-Μανώλης πλήρωσε μὲ τὴ ζωὴ του τὴν ἐκτέλεση τοῦ ὑπέρτατου καθήκοντος πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Πατρίδα. Τὸν δηλητηρίασαν ἄνθρωποι τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου στὴν Ἔδεσσα τὸν Αὔγουστο τοῦ 1911.

Κατὰ τὴ μεγάλη Μάχη τῶν Γιαννιτσῶν, τὸ διήμερο 19 καὶ 20 Ὀκτωβρίου τοῦ 1912, οἱ στρατιῶτες μας, μέσα ἀπὸ καταιγισμὸ πυρὸς καὶ σιδήρου, ἐπιχειροῦσαν ἀπεγνωσμένα νὰ καταλάβουν τοὺς ὀχυρωμένους λόφους, νὰ ἐξουδετερώσουν τὸ ἐχθρικὸ πυροβολικὸ ποὺ τοὺς θέριζε, γιὰ νὰ μποῦν ἐλευθερωτὲς στὴν ἱερὴ πόλη τῶν Ὀθωμανῶν, τὰ Γιαννιτσὰ [3], ποὺ τὴν ὑπεράσπιζαν πάσῃ δυνάμει.

Μερικὰ ἄγνωστα ἡρωικὰ στιγμιότυπα τῆς Μάχης, καταγεγραμμένα ἀπὸ πολεμικοὺς ἀνταποκριτὲς τῆς ἐποχῆς, Ἕλληνες καὶ ξένους, ποὺ ἀκολουθοῦσαν τὸ στράτευμα, ἢ ἀπὸ πολεμιστὲς ποὺ ἔζησαν τὰ γεγονότα καὶ τὰ ἀφηγήθηκαν ἢ τὰ διέσωσαν μέσα ἀπὸ βιβλία τους, εἶναι χαρακτηριστικά τῆς ἀγριότητας τῶν στιγμῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς παλληκαριᾶς, τῆς αὐταπάρνησης καὶ τῆς εὐσέβειας τῶν μαχητῶν μας, εἴτε αὐτοὶ ἦταν ἡγέτες τῶν μονάδων τῆς μάχης εἴτε ἁπλὰ φανταράκια.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς πρωταγωνιστὲς τῆς Μάχης τῶν Γιαννιτσῶν, στὶς πιὸ κρίσιμες στιγμές της, ὅταν ἀπὸ τὴν ἔκβασή της κρινόταν ἡ κατάληψη τοῦ πλέον ὀχυρωμένου ὑψώματος τοῦ τουρκικοῦ πυροβολικοῦ, ἀπέναντι ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ χωριὸ Πενταπλάτανος, ἦταν ὁ Ταγματάρχης Νικόλαος Γεωργούλης, διοικητὴς τοῦ 9ου Εὐζωνικοῦ Τάγματος τῆς Ἕκτης Μεραρχίας, τοῦ «Τάγματος τῶν Ἀετῶν», ὅπως χαρακτηριστικά τὸ ἀποκαλοῦσαν.

Γεννημένος τὸ 1860 στὸ Στάδιο τῆς Τεγέας [4] ἦταν γόνος σεπτοῦ Λευίτη, τοῦ παπα-Εὐθύμη. Μὲ τὴν κήρυξη τοῦ Α’ Βαλκανικοῦ Πολέμου [5] ὁ Νικόλαος Γεωργούλης συγκρότησε στὰ Τρίκαλα τὸ 9ο Τάγμα Εὐζώνων τῆς 6ης Μεραρχίας καὶ ἔλαβε μέρος σὲ ὅλες τὶς μάχες τῆς Ἐλασσόνας καὶ τοῦ Σαρανταπόρου. Βαθύτατα θρῆσκος ὁ ἡρωικὸς ταγματάρχης, στὰ γράμματα πρὸς τὰ παιδιά του, ἐπικαλεῖται συχνὰ τὸν Θεό: «μὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ», «ὁ μέγας Θεὸς τῆς Ἑλλάδος εὐλογεῖ καὶ καθοδηγεῖ τὰ ὅπλα μας», «εἴμεθα εἰς τὸ ἱερὸν ἔδαφος τῶν Μακεδόνων ἀδελφῶν ἡμῶν, τοὺς ὁποίους θὰ ἐλευθερώσωμεν μὲ τὴν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ».

Στὴ µάχη τῶν Γιαννιτσῶν ἡγεῖτο ἔφιππος τῶν Εὐζώνων του σὲ ὅλες τὶς ἐπιχειρήσεις. Τὸ ἀπόγευμα τῆς 19ης Ὀκτωβρίου, ἀσθενής, µὲ 40 πυρετὸ ἀπὸ πνευµονία, ἀγνοώντας τὶς ἰατρικὲς συστάσεις ν’ ἀποσυρθεῖ, περιέτρεχε ἔφιππος τὸ πεδίον τῆς µάχης, ἐνθαρρύνοντας τοὺς ἄνδρες του, µἐ τὸ ξίφος στὸ ἕνα χέρι καὶ τὸ πιστόλι στὸ ἄλλο. Σὲ κάποια στιγµὴ τραυµατίζεται στὸ δεξί του χέρι καὶ αἱµόφυρτος, µεταφέρει τὸ ξίφος στὸ ἀριστερὸ καὶ συνεχίζει νὰ µάχεται καὶ νὰ ἐνθαρρύνει. Δεύτερο τραῦµα τοῦ ἀχρηστεύει καὶ τὸ ἀριστερό του χέρι, παρ’ ὅλα αὐτὰ καὶ παρὰ τὶς παρακλήσεις τῶν ἀνδρῶν του καὶ τοῦ ὑπασπιστοῦ του, Ὑπολοχαγοῦ Ἰωάννη Γιάνναρου, νὰ καλυφθεῖ, συνεχίζει νὰ τρέχει καὶ νὰ ἐγκαρδιώνει τοὺς «Ἀετούς» του, ὡς σύγχρονος Κυναίγειρος [6]. Σὲ λίγο, µία τρίτη τουρκικὴ σφαίρα, τὸν ἔριξε κάτω ἀπὸ τὸ ἄλογό του νεκρό.

Πλάι στὸν Ταγματάρχη, σὲ λίγα λεπτὰ ἔπεφτε νεκρὸς καὶ ὁ ὑπασπιστὴς του Ἰωάννης Γιάνναρος, ἐνῷ οἱ Εὔζωνοι, ἀλαλάζοντας καὶ μἐ ἀνάμικτα συναισθήματα, ἀποκαθήλωναν καὶ τὰ τελευταῖα πολυβολεῖα τῶν Τούρκων καὶ καταλάμβαναν τὸ ὕψωμα. Ὁ ὑπολοχαγὸς Γιάνναρος ἦταν ὁ μονάκριβος γιὸς τοῦ στρατηγοῦ Βασιλείου Γιάνναρου, φρουράρχου τῶν Ἀθηνῶν, κι ἐνῷ μἐ τὸ ἰσχυρὸ πατρικὸ μέσον (τὸ γνωστὸ στοὺς νέους ὡς βύσμα) θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε προσκολληθεῖ καὶ νὰ λουφάζει, κατὰ τὴ στρατιωτικὴ ὁρολογία, σὲ κάποιο ἐπιτελικὸ γραφείου τοῦ Λεκανοπεδίου Ἀττικῆς, αὐτὸς ἦταν στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πολέμου κι ἐκεῖ ἔπεσε μαχόμενος.

Παρακολουθώντας τὸ ἐπόμενο ἡρωικὸ ἐπεισόδιο, μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ σχηματίσουμε πλήρη τὴν ἔννοια τῶν ὅρων πατριωτισμὸς καὶ γενναιοφροσύνη, αὐταπάρνηση καὶ ψυχικὸ μεγαλεῖο τοῦ Ἕλληνα ἀξιωματικοῦ.

Ὁ Γρηγόριος Σγοῦρος, καταγόμενος ἀπὸ τὸ Καρβέλι τῆς Μεσσηνίας, ἦταν Ἀνθυπολοχαγὸς τοῦ 9ου Συντάγματος Πεζικοῦ. Εἶχε πολεμήσει μἐ γενναιότητα στὸ Σαραντάπορο καὶ στὴ γενικὴ ἐπίθεση τῆς 19ης Ὀκτωβρίου ἐναντίον τῶν τουρκικῶν θέσεων πρὸ τῶν Γιαννιτσῶν, ἡγεῖτο λόχου πολυβολητῶν στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ πυρός.

Στὴν πιὸ κρίσιμη στιγμὴ τῆς μάχης, ἕνα θραῦσμα ἐχθρικῆς ὀβίδας σφηνώθηκε στὸ στῆθος του. Μεταφέρθηκε στὰ μετόπισθεν, στὸ χειρουργεῖο ἐκστρατείας τοῦ Μωραΐτη κι ἐκεῖ οἱ γιατροὶ τοῦ εἶπαν ὅτι, ἂν ἐπιχειροῦσαν νὰ ἀφαιρέσουν τὸ βλῆμα, ὑπῆρχε κίνδυνος νὰ χάσει τὴ ζωή του. Ὁ Σγοῦρος, ἀγωνιώντας μόνο γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς μάχης, τοὺς παρακάλεσε νὰ περιμένουν μέχρις ὅτου μάθουν μὲ σιγουριὰ καὶ νὰ τοῦ ἀνακοινώσουν τὸ ἀποτέλεσμά της. Ὅταν μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα ἦρθε ἡ εὐχάριστη εἴδηση γιὰ τὴ νίκη τοῦ στρατοῦ μας, ζήτησε νὰ τοῦ ἀφαιρεθεῖ τὸ ἐπικίνδυνο θραῦσμα καὶ ὁ Γρηγόριος Σγοῦρος ἔφυγε σὲ λίγο ἀπὸ τὴ ζωὴ μἐ τὴ χαρὰ γιὰ τὴ νίκη καὶ μὲ τὴν ἱκανοποίηση ὅτι ἡ θυσία του δὲν πῆγε χαμένη.

Ὁ Στρατηγὸς Κωνσταντῖνος Καλλάρης ἦταν διοικητὴς τῆς 2ας Μεραρχίας, ποὺ εἶχε τὸ κύριο βάρος τῶν ἐπιχειρήσεων στὴ Μάχη τῶν Γιαννιτσῶν. Ἔχασε δυὸ γιούς του στοὺς ἐθνικοὺς πολέμους, τὸν Σπύρο καὶ τὸν Ἄγγελο. Ὅταν ἔμαθε τὸν θάνατο τοῦ Σπύρου στὸ Μπιζάνι, ἔσπευσε γιὰ λίγα λεπτὰ στὰ Γιάννινα νὰ προσκυνήσει τὴ σωρὸ τοῦ παιδιοῦ του κι ἀμέσως ἐπέστρεψε στὴ μονάδα του ποὺ ἦταν στὴν πρώτη γραμμὴ τοῦ μετώπου. Ἡ περιγραφὴ τῆς σκηνῆς ἀπὸ τοὺς αὐτόπτες μάρτυρες εἶναι συγκλονιστική.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους συμμετεῖχαν καὶ Κρῆτες ἐθελοντὲς [7], ποὺ πολέμησαν λιονταρίσια. Στὸ περιστατικὸ ποὺ ἀκολουθεῖ ἀναφέρεται ἡ δράση ἑνὸς δεκατετραετοῦς ἀγοριοῦ στὸ πεδίο τῆς μάχης τῶν Γιαννιτσῶν. Ἦταν ἕνας νεαρὸς Κρητικός, ἀεικίνητος καὶ εὐκίνητος, σωστὸς αἴλουρος. Τὸν τελευταῖο χρόνο ζοῦσε στὰ Γιαννιτσά, λόγῳ μιᾶς ἐπαγγελματικῆς ὑποχρέωσης τοῦ πατέρα του. Ἄγνωστο πῶς βρέθηκε ἀνάμεσα στοὺς στρατιῶτες μας. Ἡ ἐμφάνισή του καὶ ἡ συμπεριφορὰ του θύμιζαν ἐκεῖνο τὸν συμπαθῆ καὶ χαριτωμένο τύπο τοῦ γαβριᾶ τῶν «Ἀθλίων» του Βίκτωρος Οὐγκώ. 

Οἱ δικοὶ μας μάχονταν ἐδῶ καὶ μία ὥρα μ’ ἕνα λόχο τουρκικοῦ μηχανικοῦ, ποὺ ἐνῷ εἶχε περικυκλωθεῖ, ἀντιστεκόταν μἐ πεῖσμα καὶ δὲν ἐννοοῦσε νὰ παραδοθεῖ. Ἔκπληκτοι κάποια στιγμὴ οἱ στρατιῶτες μας εἶδαν τὸ ἡρωικὸ κρητικόπουλο νὰ ξεφεύγει ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ στρατόπεδο καὶ τὸ λιγνὸ κορμάκι του νὰ ἕρπει σὰν φίδι πρὸς τὴ μεριὰ τοῦ ἐχθρικοῦ λόχου, ὅπου κείτονταν πολλὰ κορμιὰ τραυματιῶν καὶ νεκρῶν Τούρκων στρατιωτῶν.

Ἐκεῖ μἐ ζηλευτὴ ταχύτητα καὶ εὐλυγισία, ἅρπαζε καὶ κρέμαγε στοὺς ὤμους του μάουζερ καὶ ἐχθρικὰ ξίφη. Ἀφοῦ φορτώθηκε 5-6 ὅπλα, πῆρε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς, καὶ τρέχοντας μἐ ὅσες δυνάμεις εἶχε, τὰ παρέδωσε στοὺς προελαύνοντες Ἕλληνες στρατιῶτες. Παρὰ τὶς ἀποτρεπτικὲς φωνὲς τῶν στρατιωτῶν μας, ἐπεχείρησε καὶ δεύτερη προσπάθεια. Ὅμως σὲ ἐλάχιστη ἀπόσταση ἀπὸ τὶς ἑλληνικὲς γραμμές, μία σφαίρα βρῆκε στὸ κεφάλι τὸ παλικαράκι. Μὲ τὸ γκρέμισμα τοῦ παιδικοῦ κορμιοῦ καὶ τὸ σκόρπισμα τῶν λαφύρων ποὺ εἶχε φορτωθεῖ, μία κραυγὴ βγῆκε ἀπὸ τὸ στόμα του, λίγο πρὶν ξεψυχήσει: «Γιὰ τὴ Μακεδονία καὶ τὴν Κρήτη μου…». Τὸ ὄνομα τοῦ λιονταρόπουλου ἀπὸ τὴν Κρήτη ἦταν Μανώλης Χριστινάκης.

Ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν πατρίδα καὶ ἡ πίστη στὸν Θεὸ ἦταν συναισθήματα ἀλληλένδετα καὶ βαθιὰ ριζωμένα στὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ καὶ τῶν στρατιωτῶν μας κι αὐτὸ ἀποτυπώνεται πολὺ παραστατικὰ καὶ γλαφυρὰ στὸ ἱστορικὸ ἀφήγημα τοῦ Στέφανου Δάφνη, ὑπὸ τὸν τίτλο «Τὸ ἱερὸ κειμήλιο», σ’ ἕνα ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ἀλησμόνητα ἀναγνωστικά τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου τῶν ἀρχῶν τῆς δεκαετίας τοῦ πενήντα. Εἶναι ἡ συγκινητικὴ ἱστορία τοῦ Μιχάλη Πέλεκα, ποὺ εἶχε ἐγκολπωθεῖ τὸ μικρὸ εὐαγγέλιο, κειμήλιο τοῦ παπποῦ του, κι ἐκεῖ τὸ κατατρύπησε καὶ σφηνώθηκε στὰ δερμάτινα ἐξώφυλλά του σφαίρα τοῦ τουρκικοῦ πυροβολικοῦ, τὴν ὥρα ποὺ ὁ Πέλεκας προσπαθοῦσε, μὲ ἄλλα «σκαπανάκια», νὰ στήσουν τὴ γέφυρα τοῦ ποταμοῦ Μπάλιτσα, πρὸ τῶν Γιαννιτσῶν.

Τί νὰ πρωτοθυμηθεῖ κανεὶς ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ ἐκπληκτικὰ ἀναγνωστικά, ποὺ τὰ χάρηκε ἡ γενιά μου, μὲ περιεχόμενα κατανεμημένα κατὰ τὶς ἐποχὲς τοῦ χρόνου καὶ κατὰ θέματα ἀπὸ τὴ θρησκευτικὴ ζωή, τὴν ἐθνικὴ ἱστορία, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή, τὴν ἑλληνικὴ φύση καὶ τὶς ἀγροτικὲς ἀσχολίες, τοὺς ἑλληνικοὺς τόπους, τὴν τέχνη καὶ τὸν πολιτισμό. Ἄρχιζαν πάντα μὲ μία προσευχὴ καὶ περιεῖχαν ἀπαραιτήτως τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο. Ἦταν ἔργα τέχνης, ἐργαστήρια γλώσσας, ἱστορίας καὶ πατριδογνωσίας.

Δυστυχῶς, στὰ σημερινὰ βιβλία του Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου, τῆς τελευταίας 15ετίας, ἐμφανίσθηκαν ἀπαράδεκτες «καινοτομίες» ποὺ ἀποπροσανατολίζουν ἐπικίνδυνα τὰ παιδιὰ μας, τὰ ἀποκόπτουν ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας καὶ ἀπὸ τοὺς ἥρωες τῆς ἱστορίας μας, τὰ στεροῦν ἀπὸ πρότυπα ἱκανὰ νὰ τοὺς δώσουν ἐλπίδα καὶ ἀγωνιστικότητα.

Ἡ παραδοσιακή μας ποίηση καὶ οἱ μεγάλοι λογοτέχνες ἔχουν ἀγνοηθεῖ ἢ παραμερισθεῖ καὶ ἔχουν ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ κείμενα ἀκατάλληλα γιὰ τὴν παιδικὴ καὶ προεφηβικὴ ἡλικία, ἀπὸ δεκάδες συνταγῶν μαγειρικῆς, ἀπὸ νανουρίσματα γιὰ χταπόδια ἢ ἀπὸ ἐντελῶς ἄγνωστους ποιητὲς καὶ πεζογράφους, οἱ ὁποῖοι ἐπελέγησαν λόγῳ «προοδευτικῶν» ἰδεῶν.

Οἱ Ἕλληνες ἔχουμε σπάνια προτερήματα, ἀλλὰ θαυμάζουμε τὰ ξένα. Σπεύδουμε νὰ ἀναπληρώσουμε τὴν πνευματική μας πενία καὶ τὴν ἀνεπάρκεια τῶν ἐκπαιδευτικῶν μας συστημάτων μὲ πασαλείμματα εἰσαγόμενα, δῆθεν ἐκσυγχρονιστικὰ καὶ δῆθεν προοδευτικά. Ἀντιγράφουμε τὸν δυτικὸ τρόπο ζωῆς, προσπαθοῦμε νὰ μιμηθοῦμε ἤθη καὶ ἔθιμα ποὺ δὲν ταιριάζουν στὸν τόπο μας, στὸν λαό μας, στὶς ρίζες μας καὶ δὲν φροντίζουμε νὰ ξεδιψάσουμε ἀπὸ τὶς πηγὲς τὶς ἀστείρευτες τῆς ἑλληνικῆς λόγιας παράδοσης καὶ τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πνεύματος ποὺ εἶναι ὁ λόγος τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.  

1.Πατριαρχικοὶ Χριστιανοὶ ἦταν οἱ ἀφοσιωμένοι στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, αὐτοὶ ποὺ συμπαθοῦσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ δήλωναν Ἕλληνες κι ἃς μὴ γνώριζαν, οἱ πιὸ πολλοί, οὔτε λέξη ἀπὸ τὰ ἑλληνικά. Οἱ Βούλγαροι τοὺς χαρακτήριζαν μὲ ἀπέχθεια: Γραικομάνους. Οἱ Ἑξαρχικοὶ ἢ Σχισματικοὶ Χριστιανοὶ ἦταν ὅσοι ἀναγνώριζαν τὴ Βουλγαρικὴ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἀπὸ τὸ 1870 εἶχε ἀποσχισθεῖ ἀπὸ τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο, ὡς Ἐξαρχία. Ἦταν οἱ βουλγαρίζοντες Μακεδόνες, ποὺ δὲν ἀποτελοῦσαν ἰδιαίτερο ἔθνος, ἀλλὰ κάτω ἀπὸ συνθῆκες πιέσεων καὶ ἐκβιασμῶν, δήλωναν φιλοβούλγαροι καὶ ἐχθροί τοῦ Ἑλληνισμοῦ.  

2.Χωριὰ μὲ γηγενεῖς Μακεδόνες κατοίκους, ποὺ ὁμιλοῦσαν, συνήθως, τὸ τοπικὸ σλαβοφανὲς γλωσσικὸ ἰδίωμα.

3.Τὰ Γιαννιτσά, κατὰ τὴν Τουρκοκρατία Jennice Vardar, εἶχαν μιὰ ἱερότητα καὶ προσκυνηματικὸ χαρακτήρα γιὰ τοὺς Ὀθωμανούς, γιατί ἐκεῖ εἶχε ἐνταφιασθεῖ ὁ μέγας στρατηγὸς καὶ κτήτορας τῆς πόλης Ἀχμὲτ Γαζῆ Ἐβρενὸς (1417) καὶ ὑπῆρχαν πολλὰ μνημεῖα ἀφιερωμένα στὴ μνήμη του.

4.Ἱστορικὴ πόλη καὶ περιοχὴ τῆς Ἀρκαδίας.

5.Α΄Βαλκανικὸς Πόλεμος: Ὁ πόλεμος ποὺ κήρυξαν τὰ τέσσαρα βαλκανικὰ κράτη (Ἑλλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο) ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1912 ἕως τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1913. Συνέχειά του ἀποτελεῖ ὁ Β΄ Βαλκανικὸς Πόλεμος  (Ἰούνιος 1913) ποὺ κήρυξε ἡ Βουλγαρία ἐναντίον τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Σερβίας καὶ ἔληξε μὲ περιφανῆ νίκη τῆς Ἑλλάδος (Κιλκὶς καὶ Λαχανά), μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Μακεδονίας ἕως τὴν Καβάλα καὶ τὸν διπλασιασμὸ τῆς Ἑλλάδος κατ’ ἔκταση καὶ πληθυσμό.   

6.Κυναίγειρος: Ἀδελφός τοῦ τραγικοῦ ποιητῆ Αἰσχύλου, ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατηγοὺς τῆς Μάχης τοῦ Μαραθώνα. Στὴν προσπάθειά του νὰ συγκρατήσει ἕνα περσικὸ πλοῖο, ἕνας Πέρσης τοῦ ἔκοψε τὸ χέρι. Συνέχισε τὴν προσπάθειά του μὲ τὸ ἄλλο χέρι, τοῦ τὸ ἔκοψαν κι αὐτό, τελευταῖα προσπάθησε νὰ τὸ συγκρατήσει μὲ τὰ δόντια καὶ ἔχασε ὁριστικὰ τὴ ζωή του.

7.Στὴ διάρκεια τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων ἡ Κρήτη ἦταν ἀκόμα ὑπόδουλη τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ οἱ Κρητικοὶ λάμβαναν μέρος στοὺς πολέμους ὡς ἐθελοντές, μὲ τὸ περίφημο Σύνταγμα τῶν Κρητῶν Ἐθελοντῶν.

 http://enromiosini.gr/arthrografia/ἀφανεῖς-ἥρωες-ἀπὸ-τὴ-σύγχρονη-ἱστο/