ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
-αυστηρώς ακατάλληλο για ελληνόφοβους και αχρίστους.
Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία.
ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑΝΑΙ
Το ψηφιδωτό που ανακαλύφθηκε στην αρχαία ελληνική πόλη.
Μωσαϊκό, ηλικίας 2.200 ετών με χρωματιστά ψηφιδωτά, και πολυγωνικούς λίθους, διατεταγμένους σε γεωμετρικά σχήματα, ανακαλύφθηκε σε αρχαία ελληνική αποικία. Δίπλα του βρέθηκε αρχαίος, μνημειακός τάφος, αλλά οι αρχαιολόγοι δεν είχαν καταλάβει ούτε την σημασία του τάφου ούτε καν ότι ήταν τάφος.
Τα τεχνουργήματα που ανακαλύφθηκαν, ρίχνουν φως στην ιστορία της Ελληνιστικής και της Ρωμαϊκής περιόδου. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έγιναν στην αρχαία πόλη «Άσσος», που βρίσκεται στο χωριό Μπεχραμκαλέ (Μπεχράμ) της επαρχίας Δαρδανελίων στην Τουρκία. Εκεί αποκάλυψαν ένα ψηφιδωτό 2.200 ετών και έναν μνημειακό τάφο 1.800 ετών, όπως δήλωσε την Τετάρτη ένας αξιωματούχος.
Ο Nurettin Arslan, επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας της Άσσου (η οποία βρίσκεται ακριβώς βόρεια της Σκάλας, στην Λέσβο) και μέλος του τμήματος του πανεπιστημίου Mart στα Δαρδανέλια, περιγράφει τις λεπτομέρειες σχετικά με τα ευρήματα, τα οποία ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια της 44ης περιόδου των ανασκαφών. Τις ανασκαφές υποστηρίζει, το υπουργείο πολιτισμού και τουρισμού και τις χρηματοδοτεί η εταιρεία Istanbul Steel and Iron Industries Inc. (ICDAS).
Τα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν στην Άσσο. (Φωτογραφία: ΑΑ)
«Το μωσαϊκό, το οποίο χρονολογείται στην Ελληνιστική περίοδο, απαρτίζεται από χρωματιστούς, πολυγωνικούς λίθους, διατεταγμένους σε γεωμετρικά και με άνθη μοτίβα», είπε και συνέχισε:
«Το μωσαϊκό, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο πρώιμα παραδείγματα της Ελληνιστικής Περιόδου στη Ανατολία και πιθανόν να αποτελούσε τμήμα ενός γυμνασίου (αρχαίο γυμναστήριο) το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε οικιστική περιοχή κατά τη Βυζαντινή περίοδο» , εξηγεί.
Ο τύμβος, ο οποίος βρίσκεται στον ανατολικό τομέα της αγοράς, έχει αναγνωριστεί ως «ηρώο», δηλαδή μνημειακός τύμβος, αφιερωμένος σε μια σημαντική οικογένεια της Άσσου, κατά τη ρωμαϊκή περίοδο.
Σύμφωνα με αξιωματούχο: «Η δομή, η οποία αρχικά θεωρούταν κρουνός, αποδείχθηκε ότι είναι ένα τύμβος 1.800 ετών, ο οποίος ανήκε σε μια επιφανή οικογένεια της πόλης».
Η Άσσος, μία σημαντική πόλη – λιμάνι της αρχαιότητας, εξακολουθεί να προσελκύει το ενδιαφέρον των επισκεπτών για την αρχαιολογική της αξία και τη φυσική ομορφιά της.
Sabah: Η Τουρκία δεν περιορίζεται πλέον στην περιφέρειά της - Η Ελλάδα δεν είναι πρωταρχική απειλή
Όπως αναφέρει η Sabah: "Οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις έχουν εισέλθει πρόσφατα σε μια σημαντική διαδικασία εκσυγχρονισμού αυξάνοντας τις δυνατότητες της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας. Με αυτές τις δραστηριότητες, που αναφέρονται και ως
"Εκσυγχρονισμός της Γαλάζιας Πατρίδας" από τους εμπλεκόμενους, η "Δυνατότητα Μεταφοράς Ισχύος" των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (TSK) θα υποστεί σημαντική αύξηση".
Τα προγράμματα και τα όπλα
Σύμφωνα με τη Sabah: "επί του παρόντος, στην Τουρκία κατασκευάζονται 31 διαφορετικές πλατφόρμες, συμπεριλαμβανομένων αντιτορπιλικών, φρεγατών, κορβετών, γρήγορων περιπολικών πλοίων, περιπολικών ανοικτής θάλασσας, υποβρυχίων, πλοίων αναζήτησης ναρκών και πλοίων αποβίβασης. Πιο πρόσφατα, ανακοινώθηκε ότι η κατασκευή του Εθνικού Αεροπλανοφόρου (MUGEM) ξεκίνησε επίσημα. Όταν ολοκληρωθεί το MUGEM, η Τουρκία θα αποκτήσει για πρώτη φορά αεροπλανοφόρο.
Επί του παρόντος, η μεγαλύτερη ναυτική πλατφόρμα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού είναι το αμφίβιο επιθετικό πλοίο πολλαπλών χρήσεων TCG Anadolu (LHD), το οποίο κατασκευάστηκε από κοινού με την Ισπανία και τέθηκε σε λειτουργία το 2023. Το TCG Anadolu καθελκύστηκε πρόσφατα και χρησιμοποιήθηκε για να απογειωθεί το Bayraktar TB3 που αναπτύχθηκε από την Baykar. Αυτό το έχει κάνει το "πρώτο πλοίο για UCAV στον κόσμο". Από την άλλη πλευρά, "ναυτικές εκδόσεις" των drone K?z?lelma και Anka-3 θα αναπτυχθούν για το MUGEM. Εν ολίγοις, η Τουρκία ενσωματώνει την τεχνολογία μη επανδρωμένων εναέριων οχημάτων, η οποία έχει γράψει ιστορία στη γη και στον αέρα, στο πεδίο της ναυτικής μάχης".
Οι εξαγωγές
Στη συνέχεια η τουρκική εφημερίδα μιλά για τις εξαγωγές αμυντικού υλικού της Τουρκίας: "Η Τουρκία κατασκευάζει στρατιωτικές ναυτικές πλατφόρμες για πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων κορβετών Milgem για το Πακιστάν, δύο κορβέτες Milgem για την Ουκρανία, τρεις κορβέτες Milgem για τη Μαλαισία, δύο πλοία υποστήριξης υλικοτεχνικής υποστήριξης για την Πορτογαλία, δύο περιπολικά πλοία ανοικτής θαλάσσης για τη Νιγηρία και δύο ταχύπλοα περιπολικά για το Κατάρ. Υπάρχουν επίσης νέες και μεγάλης κλίμακας απαιτήσεις από την περιοχή του Κόλπου".
"Στην πραγματικότητα, το παγκόσμιο κοινό γνωρίζει πλέον ότι η Τουρκία έχει μια εναλλακτική λύση έναντι της Ευρώπης, των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας όσον αφορά την προμήθεια προϊόντων προηγμένης αμυντικής βιομηχανίας", κομπάζει η τουρκική εφημερίδα.
"Με αυτόν τον τρόπο, η Τουρκία συνεχίζει πλήρως τις δραστηριότητές της σχετικά με τη 'Στρατηγική της Γαλάζιας Πατρίδας'. Η ενεργοποίηση της ναυτικής βάσης της Τουρκίας στο Κατάρ και η ανάπτυξη μιας ναυτικής ομάδας εργασίας στη Σομαλία αποτελούν μέρος του στόχου της να αυξήσει όχι μόνο το ενδιαφέρον της αλλά και την επιρροή της σε παγκόσμια κλίμακα", αναφέρει η Sabah.
"Λίγη η Ελλάδα" για την Τουρκία
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανακοίνωσε πρόσφατα ότι το βεληνεκές πυραύλων της Τουρκίας έχει αυξηθεί στα 800 χιλιόμετρα και ότι πολύ σύντομα θα αναπτυχθούν πύραυλοι με βεληνεκές 2.000 χιλιομέτρων.
Όπως γράφει η Sabah: "Και πάλι, αυτό είναι ένα μήνυμα προς την Ελλάδα και την παγκόσμια κοινότητα. Από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τουρκία βρίσκεται σε στρατιωτικό ανταγωνισμό με τη γείτονά της Ελλάδα, με την οποία είχε πάντα τεταμένες σχέσεις. Ακόμη και κατά την προμήθεια όπλων από το εξωτερικό, προσπάθησαν να εξισορροπήσουν τις σχέσεις τους μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Ωστόσο, με τα προϊόντα της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας που έχουν μπει στο απόθεμα του TSK τα τελευταία 10 χρόνια, η αντιπαλότητα έχει καταστεί άσχετη. Σήμερα, πύραυλοι με βεληνεκές 800 χιλιομέτρων στο απόθεμα του τουρκικού στρατού έχουν τη δυνατότητα να χτυπήσουν οποιοδήποτε σημείο στην Ελλάδα. Ως εκ τούτου, η Τουρκία δεν μπορεί πλέον να περιορίζει τη σφαίρα επιρροής της σε περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα, αλλά μπορεί να ενεργήσει εντός του παγκόσμιου εύρους, επειδή η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον πρωταρχική απειλή για την Τουρκία".
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ανατόλιος γεννήθηκε το έτος 1880 μ.Χ. στην πόλη Κοβέλ της Βολυνίας. Σπούδασε στη θεολογική ακαδημία του Κιέβου και συνέχισε τις σπουδές του στην ιστορία και στην μελέτη των αρχαίων χειρογράφων της Βιβλιοθήκης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Το 1913 μ.Χ. εξελέγη Επίσκοπος του Σιστοπόλ και το 1927 μ.Χ. μετετέθη στην Επισκοπή της Οδησσού.
Ο Άγιος Ανατόλιος εκδιώχθηκε και φυλακίσθηκε από το σοβιετικό καθεστώς, γιατί δεν συμφωνούσε με αυτά που προσπαθούσαν να επιβάλλουν στη διοίκηση και την ζωή της Εκκλησίας. Οι κακουχίες τον ταλαιπώρησαν και κατέστρεψαν την κλονισμένη υγεία του. Έτσι η καρδιά του δεν άντεξε και ο Άγιος Ανατόλιος κοιμήθηκε το έτος 1938 μ.Χ.
Τα δημόσια έσοδα αυξήθηκαν 24 δις σε 5 χρόνια. Οι υπηρεσίες προς τους πολίτες δεν δείχνουν να ακολουθούν…
Καλή Χρονιά! Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε χρειάστηκε να επισκεφθώ δύο φορές ένα Ελληνικό επαρχιακό νοσοκομείο, πρωτεύουσας νομού. Ευτυχώς και τις δύο φορές τελικά δεν ήταν κάτι σοβαρό για τον ασθενή, όμως αυτό το μάθαμε σε ιδιωτικά νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, πληρώνοντας αρκετά χρήματα. Μπορεί να διαβάζουμε για το πόσο πολύ αυξάνονται τα δημόσια έσοδα, όμως στην πράξη η Υγεία (12,8 δις δαπάνη), η Παιδεία (6,5 δις δαπάνη) και οι δημόσιες υποδομές που απολαμβάνουν οι Έλληνες πολίτες δείχνουν να έχουν σταματήσει περίπου στο… 2004, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Φυσικά δεν είναι όλα προβληματικά.
Είναι πολλοί οι γιατροί και οι νοσοκόμες του δημοσίου που δίνουν καθημερινά μάχες (εισπράττοντας αστείους μισθούς)
Είναι αρκετοί οι εκπαιδευτικοί στα δημόσια σχολεία που θέλουν να μάθουν στα παιδιά μας γράμματα (με χαμηλούς μισθούς, συνήθως εντελώς απροστάτευτοι από τον κάθε παλαβό γονιό)
Το gov.gr έδωσε λύσεις και συνεχίζει να εξελίσσεται (χωρίς όμως να έχει καταφέρει να εξαλείψει τους παραλογισμούς των ραντεβού μετά από πολλές ημέρες σε υπηρεσίες που δεν έχουν δουλειά).
Οι πυροσβέστες μας, οι αστυνομικοί μας και πολλοί άλλοι στο δημόσιο δίνουν τις μάχες τους (κακοπληρωμένοι, σπάνια εκπαιδευμένοι, ακόμη πιο σπάνια με σωστό εξοπλισμό).
Όμως η μεγάλη εικόνα που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ξέρει και έχει φτάσει να θεωρεί φυσιολογική είναι ότι το κράτος μας έχει μείνει κάπου 20 χρόνια πίσω…
Το μόνο τμήμα του Δημοσίου που βρίσκεται στο 2025: Η Εφορία (ΑΑΔΕ)
Την ίδια ώρα υπάρχει ένα τμήμα του Ελληνικού Δημοσίου που κυριολεκτικά βρίσκεται στο… 2025! Ο λόγος για την Εφορία (ΑΑΔΕ), που πλέον από φέτος θα ξεκινήσει τους ελέγχους και με… τεχνητή νοημοσύνη! Αν διαβάσουμε τα σχετικά δημοσιεύματα, θα δούμε μεγάλες αλλαγές, 72.000 νέους ελέγχους κλπ. Όλα αυτά την ώρα που επεκτείνονται καθολικά φέτος η ψηφιακή κάρτα εργασίας, τα ψηφιακά τιμολόγια και πολλά άλλα μέτρα, ενώ θα ξεκινήσει και ο έλεγχος των κρυπτονομισμάτων κλπ που έχουν στην κατοχή τους οι πολίτες (εκεί να δεις τι έχει να γίνει… που όλοι νομίζουν ότι είναι «προστατευμένοι από την Εφορία»).
Υπάρχει κάτι κακό σε όλα αυτά; Όχι, αυτή είναι η δουλειά της φορολογικής αρχής, να προσπαθεί να εντοπίσει αδήλωτα εισοδήματα και αν τα εντοπίσει να συλλέγει τα σχετικά δημόσια έσοδα.
(Και φυσικά ενώ τα έσοδα αυξήθηκαν 24 δις σε 5 χρόνια, συνεχίζουμε να διαβάζουμε ότι «δεν υπάρχουν περιθώρια για μειώσεις φόρων, παρά μόνο αν μειώσουμε πολύ τη φοροδιαφυγή». Την ίδια στιγμή το κόστος του δημοσίου για μισθούς υπαλλήλων και συντάξεις έχει αυξηθεί ξανά στα επίπεδα του 2009, όπως μας έχει ενημερώσει με καμάρι ο αρμόδιος υπουργός. Αν δεν το ξέρεις, παρά τα αυξημένα έσοδα και εισφορές, δίνουμε από τους φόρους μας περίπου 15 δις Ευρώ φέτος για να πληρωθούν οι συντάξεις, εκτός από τα 18 δις που μαζεύουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Άλλα 15+ δις δίνουμε για μισθούς δημοσίων υπαλλήλων. Η πλήρης ανάλυση του προϋπολογισμού του 2025 από τον Κώστα Στούπα είναι εδώ).
Ας πούμε λοιπόν ότι η Εφορία θα κάνει τη δουλειά της και θα είναι υπερ-σύγχρονη, μιας και σε αυτή συντελούνται αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ενώ δείχνει να έχει αυξηθεί το επίπεδο λογοδοσίας σε αυτή.
Στο υπόλοιπο δημόσιο τι γίνεται;
Γιατί η Εφορία να κινείται με τεχνητή νοημοσύνη και το υπόλοιπο δημόσιο να έχει μείνει τόσο πίσω;
Γιατί να μένουμε τόσο πίσω στα υπόλοιπα;
Το υπόλοιπο δημοσιο δεν δείχνει να ακολουθεί με το ίδιο βήμα… η περίφημη «καθημερινότητα» δεν δείχνει να βελτιώνεται, οι υποδομές μας παραμένουν ελλειπείς και απουσιάζουν οι τομές και μεταρρυθμίσεις που βλέπουμε στο φορολογικό επίπεδο.
Γιατί στην ΑΑΔΕ υπάρχουν αλλαγές, νέα τμήματα και οργανογράμματα, λογοδοσία και κυνήγι αποτελέσματος και στο μεγαλύτερο τμήμα του υπόλοιπου δημοσίου συνεχίζουμε να περιμένουμε από μία μειοψηφία «ηρώων» να τιμήσουν τη θέση τους και να κρατήσουν όρθια τη χώρα;
Παρά την εξάπλωση του gov.gr, το κράτος αντί να μειώνεται μάλλον δείχνει να αυξάνεται…
Η γραφειοκρατία δείχνει να χειροτερεύει κάθε χρόνο, συχνά καθιστώντας ανέφικτη την επίλυση προβλημάτων και μετατρέποντας το επιχειρείν στην Ελλάδα σε… ναρκοπέδιο (δες τον κλάδο των ακινήτων και όχι μόνο).
Οι νέες παραγωγικές επενδύσεις, οι μόνες που μπορούν πραγματικά να ανεβάσουν τους μισθούς, δεν στηρίζονται επί της ουσίας και καθυστερούν / ακυρώνονται / δεν προχωρούν καν, μιας και οι επενδυτές φοβούνται. (Για μένα παραγωγικές επενδύσεις είναι οι νέες βιοτεχνίες και εργοστάσια, όχι μόνο τα ξενοδοχεία και τα ακίνητα).
Η αξιολόγηση στο δημόσιο απουσιάζει στην πράξη, όπως και η επιβράβευση αυτών που πραγματικά έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Σε πολλές περιπτώεις και η ίδια η Ελληνική κοινωνία δείχνει να μη θέλει την αλλαγή, τη βελτίωση, την αναβάθμιση… πολλά λόγια στα social media / αλλά στην πράξη η πλειοψηφία δείχνει να βρίσκει ελάττωμα σε κάθε αλλαγή, ενώ συμφωνεί μόνο με τα επιδόματα και τις προσλήψεις στο δημόσιο…
Οι ίδιοι άνθρωποι που σου λένε ότι οι δουλειές τους σέρνονται και τρέμουν τυχόν έλεγχο της Εφορίας συνήθως δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε, μπαίνοντας στην ίδια ομάδα με την αυτή την πλειοψηφία.
Το αίσθημα της αδικίας και οι νέοι μας
Όλα αυτά έχουν εγκαθιδρύσει ένα αίσθημα αδικίας που έχει ριζώσει στην Ελληνική κοινωνία και σιγοβράζει. Ταυτόχρονα οι νέοι μας συνεχίζουν να νιώθουν ότι στη χώρα μας οι ευκαιρίες είναι λίγες και «η τράπουλα σημαδεμένη», για αυτό και η μετανάστευσή τους συνεχίζεται, ακόμη και υπό κακές για τους ίδιους προϋποθέσεις.
Και έτσι αυτοί που θα πληρώσουν τους φόρους για τους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους όλο και θα λιγοστεύουν, νιώθοντας πως όταν το κράτος θέλει να «τους πάρει λεφτά» έχει πια και τεχνητή νοημοσύνη, ενώ όταν «περιμένουν να τους προσφέρει ποιοτικες υπηρεσίες» τους λέει ότι «δεν γίνεται, δεν υπάρχουν λεφτά, τεχνολογία κλπ», δεν λείπουν οι δικαιολογίες.
Αν δεν δουλέψουμε για να αποκαταστήσουμε αυτή την έννοια αδικίας (που σε συνδυασμό με την αύξηση του κόστους διαβίωσης και των ενοικίων πολλαπλασιάζεται), μόνο να χάσουμε έχουμε ως κοινωνία…
Μια επιστολή του Αλ. Μαυροκορδάτου προς τον «πληρεξούσιο του Γενικού Επιτρόπου της Αρχής» Δημήτριο Υψηλάντη, είναι ένα πραγματικό διαμάντι επαλήθευσης του μεγάλου προβλήματος που λέγεται «Ταυτότητα του 1821». Ευνόητο, ότι η διασταύρωση οφείλει να γίνει με βάση τα πραγματικά στοιχεία και όχι τα πάσης φύσεως ιδεολογικά τσιτάτα που στερούνται ισχυρής τεκμηρίωσης. Η επιστολή γράφεται όταν η κατάκτηση της Τρίπολης προμηνύει την επικράτηση της Επανάστασης και ενώ ετοιμάζεται η Συνέλευση μέσω της οποίας η Επανάσταση θα επαναπροσδιοριστεί, προκειμένου το αποτέλεσμά της να αναγνωριστεί.
Η επιστολή βρίθει στοιχείων τα οποία μπορούν να αξιοποιηθούν. Σταχυολογούμε ορισμένα μόνον:
Η επανάσταση είναι υπερεθνική. Προκλήθηκε από την παραδοσιακή πλευρά. Τόσο η φαναριώτικης ευπρέπειας ορολογία (εκλαμπρότατος, σεβαστός Ιεράρχης, πρίγκιψ, κόμης, γένος, φιλογένεια) όσο και το ότι ο Μαυροκορδάτος ξεκάθαρα δηλώνει υφιστάμενος και ελεγχόμενος ως προς τα έργα του από τον Δ. Υψηλάντη, δεν αφήνουν την πραγματική αμφιβολία ότι πρόκειται για μια υπερεθνική υπόθεση των χριστιανών του οθωμανικού κράτους για την οποία ο Μαυροκορδάτος έμμεσα δηλώνει ότι ίσως συμφωνούσε, αν -σε μεταγενέστερο χρόνο- χρειαζόταν ένοπλη εξέγερση. Και το «αν χρειαζόταν» ήταν μια γνωστή -τότε- άποψη που έλεγε ότι με την παρακμή των Οθωμανών και την διείσδυση των φαναριωτών στον κρατικό μηχανισμό, τα όπλα δεν χρειαζόντουσαν. Τα ονόματα των αρχηγών που προτείνει ο Μαυροκορδάτος είναι αριστοκρατικά: ο Μπωαρναί ή ο Καποδίστριας. Αφήνει να εννοηθεί ότι ο θείος του Καρατζάς είναι πρόθυμος να συνδράμει με κάθε τρόπο την Επανάσταση, εφόσον ο Δημ. Υψηλάντης παραιτηθεί από κάθε φιλοδοξία υποκατάστασης του αδελφού του.
Η επανάσταση που πρέπει να σωθεί είναι η εθνική, δηλαδή η τοπική υπόθεση των Γραικών στον ελλαδικό χώρο. Η επανάσταση που μπορεί να αναγνωρίσει η Ευρώπη είναι μια εθνική υπόθεση ελληνόφωνων χριστιανών. «Εθνικά σχήματα» είναι τα ελληνόφωνα, «Ξένα» είναι τα ορθόδοξα. Ο Μαυροκορδάτος αποφεύγει να σημειώσει την αποκήρυξη του Πατριάρχη που «διευκόλυνε» την αποστασιοποίηση του Βλαντιμιρέσκου, την φυγή του Γ. Καντακουζηνού και γενικά, την πρόωρη διάλυση του στρατού του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Βέβαια, ο Υψηλάντης είχε ειδοποιήσει ότι επρόκειτο να επαναληφθεί το σκηνικό του 1805, οπότε προέτρεπε άπαντες να μην λάβουν υπόψη τον Πατριάρχη (αρχηγό του Γένους).
Για την αποτυχία του Αλέξανδρου Υψηλάντη ευθύνεται ο ίδιος και μόνον ο ίδιος. Οι Αλ. Μαυροκορδάτος, Ιω. Καρατζάς και μ. Ιγνάτιος βλέποντας την τροπή των πραγμάτων έστειλαν δυο άτομα να συγκρατήσουν τον Υψηλάντη. Ο ένας είδε τον Καποδίστρια (Ιαν. 1821) που μετέβαινε από το Τροπάου στο Λάιμπαχ και τον ρώτησε σχετικά. Ο Καποδίστριας απάντησε ότι δεν έχει εγκρίνει την άμεση εμπλοκή του Υψηλάντη, αλλά τον καθησύχασε ότι κατά την εκτίμησή του ο Υψηλάντης δεν επρόκειτο να αιφνιδιάσει.
Η επανάσταση άρχισε με το όνομα της Εταιρείας στις προκηρύξεις του Υψηλάντη και αυτό έκανε τους δυνατούς της Ευρώπης να παρεξηγήσουν την Επανάσταση και να εκλάβουν τον Υψηλάντη ως τον Νταντόν των ορθοδόξων. Εδώ ο Μαυροκορδάτος μάλλον εννοεί την Εταιρεία των Φιλικών και όχι τον Φοίνικα των Ελλήνων. Εμφανίστηκαν στις κρυφές προκηρύξεις και όχι στο «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος». Ο Μαυροκορδάτος είδε και τις δυο, αλλά σχολιάζει μόνον την πρώτη. Κατά συνέπεια, κάθε τι που θυμίζει τους «Ιακωβίνους Φιλικούς», κάθε τι που περιέχει τον τίτλο «αρχηγός, Επίτροπος, πληρεξούσιος του Επιτρόπου» πρέπει να απαλειφθεί.
Αναμενόμενο: οι αντιφάσεις του Μαυροκορδάτου είναι τεράστιες.
Ξεχωρίζει η λύπη του για τον «εξαναγκασμό της Ρωσίας» να μην αναγνωρίσει την επανάσταση, κάτι που οφείλεται στα λάθη του Αλ. Υψηλάντη. Δηλαδή, η Ρωσία της Ιεράς Συμμαχίας ανεχόταν στην επικράτειά της ιακωβινικές οργανώσεις, αλλά δεν συμφωνούσε να γίνουν όργανα διάλυσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η υπόθεση με τον Αλή πασά δεν μπορούσε βέβαια να ειπωθεί ανοιχτά, αλλά εδώ ο Μαυροκορδάτος μιλά σα να μη γνωρίζει ο ίδιος ή ο Δ. Υψηλάντης ότι η Επανάσταση στηρίχθηκε στη συνεργασία με τον Αλή πασά, κάτι που ομολογεί και ο Ι. Καρατζάς.
Ο Υψηλάντης ζωγραφίζεται ως καρμπονάρος-ιακωβίνος. Η Εταιρεία των Φιλικών ήταν σταμπαρισμένη -κατά τον Μαυροκορδάτο- ως μια «αριστερή» οργάνωση που ήθελε, κατά τα πρότυπα των Ιακωβίνων, μια αβασίλευτη λαϊκή δημοκρατία. Όμως, σύμφωνα με όλες ανεξαιρέτως τις πηγές, σημαία με το γνωστό σύμβολο της Εταιρείας δεν υψώθηκε στο Ιάσιο. Υψώθηκε η σημαία του Φοίνικα των Ελλήνων. Ο Φοίνικας καταργήθηκε σιωπηρά μετά την πρώτη Εθνοσυνέλευση και τον Μάιο του 1822 ο Μαυροκορδάτος παρήγγειλε του Δ. Υψηλάντη να πειθαρχήσει στο σχετικό Ψήφισμα της γαλανόλευκης και να πάψει να τον χρησιμοποιεί. Ο Καποδίστριας επανέφερε τον Φοίνικα στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση σημειώνοντας ότι κακώς καταργήθηκε. Ο Φοίνικας υπήρξε οικογενειακό έμβλημα των Μαυροκορδάτων, σύμβολο της αναγέννησης των Ελλήνων. Εμφανίζεται το 1620 μαζί με το «Εν τούτω Νίκα» που θα είναι κεντρικό σύνθημα του Αλ. Υψηλάντη. Το 1821 ο Αλέξανδρος Ν. Μαυροκορδάτος βρισκόταν αντίπαλος υπερεθνικού Φοίνικα και αντίπαλος του Αλεξάνδρου Ι. Μαυροκορδάτου με τον οποίο συνεργάζονταν οι οικογένειες Υψηλάντη και Καποδίστρια στις προηγούμενες, άκαρπες φάσεις.
Η υπόθεση «πρίγκιψ Καρατζάς» έχει πλούσιο υπόβαθρο. Έτσι ονομάζει ο Μαυροκορδάτος τον Κωστάκη Καρατζά που έχει φτάσει μαζί του. Είναι γιος του Ιωάννη και πρώτος του εξάδελφος. Ο Κωστάκης, εγκατέλειψε τον αγώνα, αφού απέτυχε να δημιουργήσει ερείσματα υπέρ του πάμπλουτου πατρός του στην αρχηγία της Επανάστασης. Ο Αλέξ. Καντακουζηνός μας πληροφορεί ότι ο Ι. Καρατζάς ήταν «υποψήφιος» για την θέση του Αλ. Υψηλάντη. Πρόκειται για την υπόθεση 1818-20 η οποία γέννησε την Εταιρεία των Φιλικών (ίδρυσε ένα νέο σχήμα), προκειμένου να κατευναστούν οι αντιδράσεις και οι προσπάθειες υπονόμευσης της προγενέστερης Εταιρείας, όταν μαθεύτηκε ότι ο Καποδίστριας δεν θα ηγηθεί της Επανάστασης και για την θέση αυτή προοριζόταν ο Υψηλάντης. Για αρχηγό της Επανάστασης οι αντικαποδιστριακοί (και οι εξ αυτών παρασυρόμενοι) υποστήριζαν τον Καποδίστρια. Το έκαναν για να αναβάλλουν (ματαιώσουν) την Επανάσταση, γνωρίζοντας ότι ο Καρατζάς δεν μπορούσε να αναδειχθεί και ότι ο Καποδίστριας δεν θα μπορούσε να κάψει την Ρωσία και την πολιτική του τσάρου Αλέξανδρου. Ο Ξάνθος επιβεβαιώνει τα περί διχασμού στην Πόλη ως προς την αρχηγία (του κράτους), χωρίς να αναφέρει τον Καρατζά. Ο Ν. Υψηλάντης επιβεβαιώνει διχασμό μεταξύ υποστηρικτών Καποδίστρια & Υψηλάντη και αναφέρει τον Καρατζά μόνο ως έναν παράγοντα αποφασιστικής σημασίας τον οποίο θα προσέγγιζε ο Τσακάλωφ. Το έγγραφο της 22.9.1818 αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο μιας «Φιλικής Εταιρείας» που δήθεν ιδρύθηκε από τους ανώνυμους της Οδησσού. Τελικά, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ανέλαβε Γενικός Έφορος και Γενικός Επίτροπος της Αρχής, μιας Αρχής της οποίας την ύπαρξη αμφισβητεί ο Μαυροκορδάτος και η οποία, σύμφωνα με την 22.9.1818 θα αναλάμβανε με πρώτο μεταξύ εννέα ίσων τον Καποδίστρια να οργανώσει και να κηρύξει την Επανάσταση. Μετά το 1844 ο εξοντωτικά αντιφατικός και πλήρως εκβιαζόμενος Ξάνθος ανέλαβε να εντάξει και τον Μαυροκορδάτο στην [διαστελλόμενη] δεκαεξαμελή Αρχή, δείχνοντας ότι η Επανάσταση ήταν δημοκρατική εν τη γενέσει της. Ήταν ο ίδιος Ξάνθος που αυτολογοκρίθηκε στο μοναδικό δημόσιο κείμενό του (1845) ως προς τον Καποδίστρια, τον τσάρο και τον Αλή πασά και ο οποίος -όπως μάθαμε το 2002- έγραψε δυο φορές στις 19.3.1821 ότι ο Αλ. Υψηλάντης «έλαβε διαταγήν να κινήσει δια της Δακίας». Ποια Αρχή λοιπόν αμφισβήτησε το 1821 ο Μαυροκορδάτος; Αυτή των 8-16 ή κάποια άλλη;
Το σημαντικότερο σημείο είναι αυτό της συνάντησης Τσακάλωφ-Καποδίστρια που αναφέρει στο υστερόγραφο. Όμως, ο Τσακάλωφ είναι ο ένας από τους δυο που στάλθηκαν από τον κύκλο της Πίζας για να «συνετίσουν τον Υψηλάντη» επειδή παρίστανε τον μοναδικό αρχηγό και προετοίμαζε την άμεση εξέγερση από το Κισινόφ της Βεσσαραβίας. Ο άλλος ήταν ο Αναγνωστόπουλος, για τον οποίο διαδόθηκε [σκοπίμως] ότι γύρισε στις ηγεμονίες και από εκεί θα πήγαινε στην Ρωσία να δολοφονήσει τον Υψηλάντη. Βέβαιο είναι ότι η Πίζα έπαιζε έναν σημαντικό ρόλο και η θέση της ήταν φιλοδυτική / εθνική. Όμως ο μ. Ιγνάτιος είναι μια προσωπικότητα παλιά και δύσκολη στην εξιχνίαση. Συνεργάστηκε με τον Καποδίστρια στην Φιλόμουσο και την κρίσιμη στιγμή του 1826/27 είπε «Καποδίστριας», όταν η λέξη αυτή δημιουργούσε οργή στον συνασπισμό των Υδραίων και του Μαυροκορδάτου. Ο Καποδίστριας περίμενε τον Τσακάλωφ στη Βιέννη, η προηγούμενη σχέση των δυο είναι επιβεβαιωμένη και ο Μαυροκορδάτος λέει ξεκάθαρα στον πρώτο μέσω του δεύτερου «τι είναι αυτά που ετοιμάζει ο Υψηλάντης; τα εγκρίνεις;» Ο Καποδίστριας απαντά, αλλά περισσότερο μετράει η ερώτηση, όχι η απάντηση. Ως τι ρωτάται ο Καποδίστριας; Ως περαστικός; Ως φίλος του Υψηλάντη; Ως σύμβουλος του τσάρου; Ή ως εκείνος που ελέγχει και καθοδηγεί τον Υψηλάντη; Ο Υψηλάντης το ορκίστηκε, λίγο πριν πεθάνει, τα στοιχεία συνηγορούν στην αλήθεια του πράγματος, ενώ οι διαψεύσεις του Καποδίστρια διαψεύδονται. Ο Φιλήμων είναι αυτός που προσπαθούσε πάντα να δείξει, χωρίς να πει, ότι πίσω από την υπόθεση της «Φιλικής» βρισκόταν η «Φιλόμουσος». Ο υψηλαντιστής Φιλήμων στον τόμο Β’, σ. 224-228 προτίμησε να περικόψει την επιστολή του Υψηλάντη, ώστε να μην «ενοχοποιήσει» απόλυτα τον Καποδίστρια και την Ρωσία. Επιπρόσθετα, ο Φιλήμων διέκοψε το Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως το 1861 (Δ΄ τόμο), το οποίο σχεδίαζε -στην τελική του μορφή- να ονομάσει «Φοίνιξ Αναγεννώμενος». Το διέκοψε, επειδή τον πρόλαβε η έξωση του Όθωνα. Η συμφωνία μεταξύ Ρωσίας-Αγγλίας στην οποία οφείλονταν και τα γεγονότα του 1843 τελεσφόρησε και σηματοδότησε την παραίτηση της Ρωσίας από την υπόθεση «Ελλάς» και την παραίτηση του Φιλήμονα από την έκδοση άλλων 7 τόμων του «Φοίνικα». Γι’ αυτό και ως προς τα πρόσωπα της Οδησσού, έγραψε στην αρχή του Δ΄ τόμου ότι ούτε ο Ξάνθος, ούτε ο Σκουφάς, ούτε ο Αναγνωστόπουλος ήταν πρώτο μέλος της Εταιρείας. Ήταν ο Τσακάλωφ, ο οποίος, για τον ίδιο λόγο, μετείχε στο Ελληνόγλωσσο Ξενοδοχείο.
Στέργιος Ζυγούρας
ΥΓ Ο Μαυροκορδάτος που τόσο πάσχιζε για τη Συνέλευση στα Σάλωνα το 21, απέφυγε όσο τίποτα να την κάνει το 1824. Μετά από αλλεπάλληλες προσκλήσεις των Νέγρη, Οδυσσέα, Στάνχοπ, είπε τελικά «θα έρθουμε, κι εγώ κι ο Μπάιρον» (από το Μεσολόγγι). Ως γνωστό, ο Μπάιρον δεν πρόφτασε ποτέ να πάει. Ούτε ο Μαυροκροδάτος, που διέδιδε ότι σκόπευαν να τον δολοφονήσουν. Ενδιαφέρον είναι ότι ο Μαυροκορδάτος εμφανίστηκε για 2η φορά στο Μεσολόγγι τον Δεκέμβριο του 1823, μετά από εντονότατο καθολικό αίτημα των τοπικών παραγόντων που τον καλούσαν ως Μεσσία Σωτηρίας της Δ. Ελλάδος. Το 1825 αρκετοί εξ αυτών αναίρεσαν την απόφασή τους. Αντίθετα από ό,τι λέει στο γράμμα του για την Πελοπόννησο, από το 1821 ο προορισμός του Μαυροκορδάτου ήταν ένας: το Μεσολόγγι.
Χαίρε το άστρον της ευσεβείας. Χαίρε πολιτείας αρίστης παράδειγμα. Χαίρε μύρον ευωδέστατον των αγίων αρετών. Χαίρε ότι υπάρχεις τοις εν Πάτμω ευχέτης. Χαίρε ηθών οσίων διδάσκαλος. Χαίρε λαμπρός Πατμιάδος κοσμήτωρ. Χαίροις Πάτερ Μακάριε
Τα πρώτα χρόνια
Ο Αγιος Μακάριος ο Καλογεράς, ο Εθνοδιδάσκαλος γεννήθηκε στην Πάτμο το 17ο αιώνα και ήταν γόνος εύπορης και άκρως επιφανούς οικογένειας. Μολαταύτα, λίγα στοιχεία μας είναι γνωστά για τα παιδικά του χρόνια. Δεν γνωρίζουμε καν το Βαπτιστικό του όνομα με σιγουριά ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τα ονόματα των γονέων του. Ακόμη και η χρονολογία γέννησής του μας είναι άγνωστη! Ο Μ. Μαλανδράκης φράφει ότι «…τεκμαίρομεν ότι εγεννήθη μικρόν μετά την ογδόην δεκάδα της ιζ’ εκατονταετηρίδος».
Οι σπουδές
Σε νεαρή ηλικία πήγε στην Κωνσταντινούπολη για σπουδές. Όπως περιγράφει ο μαθητής του και καλύτερος βιογράφος του, Αλέξανδρος Τυρναβίτης, «εξ απαλών ονύχων την πατρίδα καταλιπών έρωτι παιδείας, απήρεν εις Βασιλεύουσαν». Ο χρόνος των σπουδών του τοποθετείται περί τα έτη 1692-1707. Σπούδασε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή πλησίον θαυμαστών διδασκάλων, ιδιαίτερα «παρά τους πόδας» του σοφού Ιακώβου Μάνου, του οποίου η διδασκαλία απευθυνόταν και στη διάνοια και στην ψυχή του Μακαρίου, με αποτέλεσμα να σφυρηλατηθεί μεταξύ τους, ένας ακατάλυτος δεσμός, φιλίας και αλληλοεκτίμησης. Οι σπουδές του υπήρξαν λαμπρές. Τα Θεολογικά, γράμματα, η Φιλοσοφία, τα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά, η Γεωγραφία, η Κοσμογραφία, η Αστρονομία και περισσότερο η Βυζαντινή Μουσική, ήταν το γνωστικό αντικείμενο στο οποίο εντρύφησε. Μάλιστα, λόγω της έφεσής του προς τη Βυζαντινή Μουσική και της Ιεροψαλτικής του δεινότητας, διηκόνησε, για κάποιο διάστημα και το Ιερό Αναλόγιο του Πατριαρχικού Ναού, πέραν των Διακονικών του καθηκόντων.
Σημαντικό ρόλο στην πνευματική του ζωή έπαιξε ο περίφημος και γνωστός Ιεροκήρυκας, ο Ιερομόναχος Αγάπιος Βουλισμάς, ο οποίος με τα ιεραποστολικά του ταξίδια σε όλη την υπόδουλη Χώρα, εξομολογούσε και δίδασκε το Γένος. Ο Μακάριος έτρεφε απέραντο σεβασμό στον πνευματικό του. Αυτός του εμφύσησε την υπέρμετρη αγάπη, για την Ορθοδοξία και το Γένος. Αλλά, και ο πνευματικός του, τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε απεριόριστα, για τον ζήλο του και την προσήλωσή του προς τα ιδεώδη της πίστεως και της Πατρίδος.
Μετά το τέλος των πολυετών σπουδών του υπηρέτησε ως Διάκονος πλάι στο Μητροπολίτη Νικομήδειας Παρθένιο, ο οποίος βλέποντας τα χαρίσματά του, τον πίεζε να παραμείνει κοντά του και να τον αναδείξει διάδοχό του. Ενεκα των πνευματικών και μορφωτικών του προσόντων, του λαμπρού Εκκλησιαστικού του ήθους, αλλά και της αγάπης του και του σεβασμού του προς την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, δεχόταν πιέσεις, να παραμείνει στην Πατριαρχική Αυλή, προκειμένου να αναδειχθεί στα ανώτατα Εκκλησιαστικά αξιώματα. Πολλοί τον προέτρεπαν να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ευρώπη. Όμως πόθος και σκοπός του ήταν, να επιστρέψει στην Πατρίδα του.
Επιστρέφει στην Πάτμο -Ίδρυση Πατμιάδος Σχολής του Γένους
Η οριστική επιστροφή του στην Πάτμο έγινε το 1713, όμως δεν εγκαταστάθηκε στη γαιραρά Μονή του Θεολόγου αλλά προτίμησε να εγκατασταθεί στο Κάθισμα της Ιεράς Αποκαλύψεως, όπου ίδρυσε τη Σχολή του από το 1713 ακόμη, στοχεύοντας στο να συνδυάσει την άσκηση με την ακαδημαική ενασχόληση και μόρφωση των υποδούλων συμπατριωτών του. Η Σχολή αρχικά ονομάστηκε «Φροντιστήριον του Μακαρίου» ή «Σχολή του Διδασκάλου Μακαρίου» ή «Σχολή της Αποκαλύψεως» και εν τέλει «Πατμιάς του Γένους Εκκλησιαστική Σχολή.
Η αγιαστική και παιδαγωγική δύναμη του Ι. Σπηλαίου, ο Ναός του οποίου εξυπηρετούσε, σε καθημερινή βάση, τις θρησκευτικές ανάγκες των διδασκάλων και των μαθητών και διέπλαθε τον χαρακτήρα τους, στάθηκε καθοριστική στήν «κατ΄ άνθρωπον παιδεία και την κατά Θεόν προκοπή τους». Σ΄ αυτό το περιβάλλον συμβάδισαν και αλληλοδέθηκαν, όσο πουθενά αλλού, η ακαδημαϊκή παιδεία με την κατά Θεόν κατάρτιση και την αληθινή Θεογνωσία.
Για τον ίδιο τον διδάσκαλο Μακάριο, το Ιερό Σπήλαιο ήταν ο πνευματικός στίβος, στον οποίο αγωνίσθηκε τους πολύμορφους αγώνες του. Κάτω από τον Θεολάξευτον αυτόν βράχο, σε όλη του τη ζωή, προσευχόταν και έψαλλε, κήρυττε το λόγο του Θεού και υπηρετούσε ευλαβικά ως διάκονος στο Ιερό Θυσιαστήριο, ενώ στο ταπεινό ασκητικό κελλάκι του, διεξήγαγε τα ασκητικά του παλαίσματα, προσπαθώντας να επιτύχει έναν βίο αρετής και τελειότητας, υπομένοντας σαν αληθινός νεομάρτυρας της Εκκλησίας, με χαρά και εγκαρτέρηση τους πόνους των ποικίλων ασθενειών του. Ταυτόχρονα, από την έδρα της Σχολής του, δίδασκε και γαλουχούσε τους μαθητές του, με τα νάματα της πατρώας παιδείας και της Ευαγγελικής αλήθειας.
Από την πρώτη εποχή της λειτουργίας της Πατμιάδας, προσήλθαν πολλοί μαθητές, όχι μόνο από το ίδιο το νησί, αλλά και από άλλα μέρη, όπως από την Κωνσταντινούπολη, τη Ρωσία, τη Μικρά Ασία κλπ. Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες, κάτω από τις οποίες λειτουργούσε η Σχολή (συγκοινωνίες, πειρατές στο Αιγαίο, λοιμοί και λιμοί, έλλειψη οικονομικών πόρων), μπορούμε να πιστεύουμε ακράδαντα, ότι ήταν ένα θαύμα!
Ακάματος, άυπνος, φρόντιζε νυχθημερόν για την υγεία των σπουδαστών, για τη διαμονή τους, για τη σίτισή τους, για την εξεύρεση οικονομικών πόρων, δεδομένου ότι τα μαθήματα στη σχολή παρέχονταν δωρεάν σε όλους τους μαθητές, κάτι το εξαιρετικά σπάνιο για τα δύσκολα εκείνα χρόνια του υπόδουλου Γένους! Για τις ανάγκες των διδασκόντων και των διδασκομένων, δημιούργησε βιβλιοθήκη με τα βιβλία του και με άλλα τα οποία του έστελλαν γνωστοί του, κυρίως από τη Πόλη, από την Χίο και από άλλα μέρη.
Εσκυβε με μεγάλο ενδιαφέρον επάνω από τον κάθε έναν, προσωπικά. ΄Ηταν πραγματικά ο φύλακας άγγελός τους, σε κάθε τους βήμα, σε κάθε τους ανάγκη, σε κάθε τους δυσκολία.
Βέβαια, μαθητές οι οποίοι δεν τηρούσαν το πρόγραμμα της Σχολής, ή ήταν αποδεδειγμένα «ανεπίδεκτοι μαθήσεως», απεμακρύνοντο από τη Σχολή, άσχετα αν είχαν υψηλή προστασία από συγγενείς και άλλους Εκκλησιαστικούς, ή λοιπούς Ηγέτες, ή ήσαν φίλοι και αρωγοί στο έργο του Μακαρίου. Ποτέ όμως δεν έλλειψε από τις ενέργειές του αυτές η αγάπη και το ενδιαφέρον του. Φρόντιζε να εφοδιάζει τους νέους αυτούς, με τα απαιτούμενα χρήματα της επιστροφής τους στις εστίες τους, παρακολουθούσε την εξέλιξή τους και τους ενισχυε με τις συμβουλές του.
Στον γρανιτένιο βράχο του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως, καλλιεργήθηκε ο σπόρος, ώστε να βλαστήσουν ΄Αγιοι και Μάρτυρες, Κληρικοί και λαϊκοί, όπως ο ΄Αγιος Γεράσιμος, ο ΄Αγιος Γρηγόριος ο Ε΄, o Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο ΄Αγιος Δωρόθεος, ο Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως, ο ΄Αγιος Κοσμάς ο Λήμνιος, ο Θεόφιλος Παγκώστας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο πρωτεργάτης της Φιλικής Εταιρείας Εμμανουήλ Ξάνθος, ο Ιωάννης Θέμελης και πλείστοι άλλοι οι οποίοι έδωσαν τα πάντα για την Εκκλησία και την Πατρίδα. Η Πατμιάδα ήταν η φωλεά μέσα στην οποία γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό φρόνημα και η φιλοπατρία σε πολύ, πολύ υψηλό βαθμό.
«κατά Λατίνων άριστος σφενδονιστής εις άκρον»
Τον ΄Αγιό μας διακατείχε σε όλη του τη ζωή, μεγάλη αγωνία για την απαιδευσία του Γένους μας. Την κατάσταση αυτή θεωρούσε φοβερή συμφορά για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Η αγραμματοσύνη θα οδηγούσε σταδιακά, στην απώλεια της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων και την αδυναμία περιφρούρησης της ορθόδοξης πίστης τους. Την εθνική μας συνείδηση, την επιβουλευόταν ο κατακτητής, τη δεύτερη, ο άπληστος προσηλυτισμός τον οποίον εξασκούσαν οι Φραγκολατίνοι. Στάθηκε εμπόδιο στις ορέξεις των Δυτικών, να αλώσουν την Ορθοδοξία. Μια σειρά γεγονότων, τον έφεραν σε ανοιχτή σύγκρουση μαζί τους, κατά την οποία αποδείχτηκε «ζηλωτής υπέρμαχος πίστεως της αμώμου, κατά Λατίνων άριστος σφενδονιστής εις άκρον» όπως τον ονομάζουν σε Αγιορείτικο χειρόγραφο! Γι΄αυτό και τον μίσησαν. Γι΄ αυτό και τον πολέμησαν και μετά τον θάνατό του. Είναι γεγονός ότι το μνημειώδες έργο του «Ευαγγελική Σάλπιγξ», μόλις κυκλοφόρησε, οι Λατίνοι του έκαναν γενική κατάσχεση, το έριξαν στην πυρά και το κατέκαυσαν μέσα στην πλατεία του Αγ. Μάρκου της Βενετίας. Μέχρι σήμερα το έργο αυτό, σημειώνεται από τους ίδιους ως ένα από τα πιο ελεγκτικά των παπικών καινοτομιών. Σε αυτό, ο Εθνοδιδάσκαλος εκτός της αναίρεσης των καινοτομιών αυτών, εγκωμιάζει την Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία για το ότι κατέχει την αλήθεια, την τηρεί επίζηλα και γι’αυτό υποφέρει τις δυσκολίες των καιρών. Κι όλα αυτά ενώ έδειχνε ανυπόκριτη αγάπη σε όλους ανεξαιρέτως, είτε ήταν Ορθόδοξοι είτε όχι!
Η ταπείνωσή του & τα τελευταία χρόνια
Υπάρχουν πολλές διηγήσεις που μαρτυρούν την άκρα ταπείνωση του μεγάλου Εθνοδιδασκάλου. Από τα πιο χαρακτηριστικά είναι το γεγονός ότι όταν Λειτουργούσαν μαθητές του, εκείνος συλλειτουργούσε ως διάκονος ή ιεροψάλτης!
Η ζωή του Διδασκάλου μας, ήταν μια συνεχής μαρτυρία της πίστεώς του, της φιλοπατρίας του και της αγάπης του για τη Σχολή του. Αφοσιωμένος στο έργο του, βρισκόταν διαρκώς έγκλειστος στο χώρο της Αποκαλύψεως. Μάλιστα ο περίφημος μαθητής του ο Ρώσος Βασίλειος Μπάρσκυ, γράφει: «…και όταν ακόμη απέθαναν ο αδελφός, η αδελφή και η μητέρα του, αυτός ούτε καν βγήκε από το κελλί του, για να τους δει, ή να τους κηδέψει˙ και όσο ζούσαν, ποτέ του δεν τους επισκέφθηκε˙ και τούτο δεν το έκαμε από αδιαφορία, αλλά για να κατανικήσει την κοσμική αυτή αγάπη, με την αγάπη του στο Θεό».
Ο βίος του, ήταν ένα διαρκές μαρτύριο, γιατί ήταν «προικισμένος» με ένα σωρό ασθένειες. Παρά ταύτα, εργαζόταν ακατάπαυστα, χωρίς γογγυσμούς, νήστευε, δοξολογούσε διαρκώς το Θεό και βάδιζε το Γολγοθά του, με ιώβειο υπομονή και καρτερία. Η Ιερωσύνη του δεν ανήλθε ποτέ πέραν του βαθμού του Διακόνου, επειδή αρεσκόταν περισσότερο, όπως ο ίδιος έλεγε να διακονεί παρά να διακονείται.
Ο Κύριος επέτρεψε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια ενωρίς, γύρω στα σαράντα εννέα του χρόνια στις 17 Ιανουαρίου 1737 στην Πάτμο. Το άκουσμα της εκδημίας του, σκόρπισε λύπη και πένθος. Η ευωδιάζουσα και μυροβλύζουσα Τιμία Κάρα του θησαυρίζεται στο Ι. Σπήλαιο της Αποκάλυψης σε ασημένια λάρνακα.
