Μετάβαση στο περιεχόμενο

The Who

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
The Who
Οι Who το 1975.
Πληροφορίες
Προέλευση Αγγλία
Μουσικά είδηRock, Hard Rock
Παρουσία1964-1983
1989-σήμερα
Δισκογραφική εταιρείαDecca, Brunswick, Polydor, Track, MCA, Universal Republic, Warner Bros.,
ΜέληΡότζερ Ντάλτρι
Πιτ Τάουνσεντ
Πρώην μέληΤζον Εντουίστλ
Κιθ Μουν
Κένι Τζόουνς
Νταγκ Σάντομ
Ιστότοπος
http://www.thewho.com/
wikidata (π)

Οι Who (Χου) είναι αγγλικό ροκ συγκρότημα από το Χάμμερσμιθ του Λονδίνου. Τα βασικά μέλη του συγκροτήματος ήταν ο Ρότζερ Ντάλτρι (φωνητικά), ο Πιτ Τάουνσεντ (κιθάρα), ο Τζον Εντουίστλ (μπάσο) και ο Κιθ Μουν (τύμπανα). Το περιοδικό "Rolling Stone" τους έχει κατατάξει στην 29η θέση της λίστα με τα "εκατό σπουδαιότερα συγκροτήματα όλων των εποχών".[1]

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι Who ξεκίνησαν την καριέρα τους ως The Detours στα τέλη του 1962, από τον κιθαρίστα Ρότζερ Ντάλτρι, τον μπασίστα Τζον Εντγουίστλ και τον κιθαρίστα Πιτ Τάουνσεντ, μαζί με το ντράμερ Νταγκ Σάντομ και τον τραγουδιστή Κόλιν Ντώσον. Μετά την αποχώρηση του Ντώσον, ο Ντάλτρι ανέλαβε τα φωνητικά, ενώ το συγκρότημα μετονομάστηκε σε The High Numbers, κινούμενοι σε τζαζ και μπλουζ μοτίβα.[2] Τον Ιούλιο του 1964, κυκλοφόρησαν το σινγκλ "I'm the Face" χωρίς να γνωρίσουν επιτυχία και άλλαξαν το όνομα τους σε The Who μετά από πρόταση του Ρίτσαρντ Μπαρνς, παιδικού φίλου του Τάουνσεντ. Τον Απρίλιο του 1964, ο Κιθ Μουν αντικατέστησε τον Σάντομ και το συγκρότημα ανέλαβε ο μάνατζερ Πιτ Μίντεν.[3] Η δημοτικότητα τους ανέβηκε μετά τις συνεχείς περιοδείες τους και τη φήμη που απέκτησαν για τη δυναμική των ζωντανών τους εμφανίσεων. Μέσα στο 1964, έδωσαν 188 συναυλίες, όλες επί βρετανικού εδάφους.

Οι Ντάλτρι και Τάουνσεντ σε συναυλία το 1976

Τον Ιανουάριο του 1965 κυκλοφόρησαν το σινγκλ "I Can't Explain", το οποίο σκαρφάλωσε στο βρετανικό Top-10, όπως και το "Anyway, Anyhow, Anywhere" το οποίο εκδόθηκε τέσσερις μήνες αργότερα.[4] Η καθιέρωση των Who ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ροκ μουσικής ήλθε το Νοέμβριο του 1965, μετά την επιτυχία του "My Generation", ενός από τους ύμνους της βρετανικής νεολαίας, το οποίο ανέβηκε στο # 2 των τσαρτ της πατρίδας τους.[5] Την ίδια περίοδο, εμφανίστηκαν ζωντανά στην Ολλανδία, τη Δανία και τη Σουηδία, συναυλίες οι οποίες αποτέλεσαν την πρώτη φορά κατά την οποία το συγκρότημα έπαιξε εκτός Μεγάλης Βρετανίας. Επιστέγασμα της προσπάθειας τους αποτέλεσε η κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου με τίτλο "My Generation", που έφθασε στο # 5 των τσαρτ στην Αγγλία.[6]

Στα τέλη του 1965, τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να απολύσουν τον Ντάλτρι λόγω της επιθετικής σκηνικής του παρουσίας, αλλά τελικά αποφάσισαν να του δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία όταν δέχτηκε να ηρεμήσει.[7] Ταυτόχρονα, η ελάχιστη προώθηση που έκανε η δισκογραφική εταιρεία "Decca Records" για το πρώτο τους άλμπουμ, οδήγησε τους Who στο να λύσουν τη συνεργασία τους με τη συγκεκριμένη εταιρεία και να υπογράψουν στην "Atlantic Records".

Στα τέλη του 1966, κυκλοφόρησαν την ροκ όπερα "A Quick One", η οποία έφθασε στο # 4 στην πατρίδα τους και μπήκε στο Top-100 του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες.[8] Μέσα στη χρονιά, γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη με τα σινγκλ "Substitute", "I'm a Boy" και "Happy Jack". Το τελευταίο, ήταν και η πρώτη μεγάλη επιτυχία τους στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αφού κατάφερε να μπει στο Top-30 του Billboard.[9]

Ακολούθησαν οι πρώτες ζωντανές εμφανίσεις των Who στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έδωσαν 22 συναυλίες στο "RKO 58th Street Theater" της Νέας Υόρκης τον Μάρτιο και τις αρχές Απριλίου του 1967. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς έδωσαν 51 συναυλίες στη Βόρεια Αμερική, ανοίγοντας τις εμφανίσεις των Herman’s Hermits.

Στις 15 Δεκεμβρίου 1967 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "The Who Sell Out", μπαίνοντας για πρώτη φορά στο αμερικάνικο Top-50, με το σινγκλ "I Can See for Miles" να σκαρφαλώνει στο Top-10 σε Βρετανία και Αμερική. Τα τραγούδια του άλμπουμ παρουσιάζονταν σαν σε μετάδοση πειρατικού ραδιοφωνικού σταθμού του Λονδίνου.[10]

Ο Κιθ Μουν

Κατ' αυτή την περίοδο, ο Τάουνσεντ αποφάσισε να σταματήσει τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και να δημιουργήσει το δικό του στούντιο ηχογραφήσεων, ενώ έγινε μαθητής του γκουρού Μεχέρ Μπάμπα.[11]

Το 1968, το συγκρότημα περιόδευσε σε όλο τον κόσμο, ξεκινώντας τη χρονιά με επτά συναυλίες στη Μεγάλη Βρετανία για να συνεχίσει στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, ενώ την άνοιξη πραγματοποίησαν περιοδεία στη Βόρεια Αμερική, κάτι που επανέλαβαν εκτενέστερα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1968. Η χρονιά έκλεισε με μία δίμηνη βρετανική περιοδεία, ενώ ταυτόχρονα οι Who συνέθεταν τα κομμάτια που θα αποτελούσαν τον επόμενο τους δίσκο.

Το τέταρτο τους άλμπουμ με τίτλο "Tommy" ανέβηκε στο # 2 στην Μεγάλη Βρετανία και το # 4 στις Ηνωμένες Πολιτείες, για να βραβευθεί ως διπλά πλατινένιο.[12] Ο δίσκος συνοδευόταν από τα ιδιαίτερα επιτυχημένα σινγκλ "Pinball Wizard" και "I'm Free" και οι πωλήσεις του οδήγησαν στη δημιουργία του ομώνυμου μιούζικαλ σε σκηνοθεσία του Κεν Ράσελ και με πρωταγωνιστές, εκτός των μελών των Who, μουσικούς όπως ο Έρικ Κλάπτον, ο Ρίνγκο Σταρ, ο Έλτον Τζον, κ.α.. Το μιούζικαλ ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ τον Απρίλιο του 1993 με πρωταγωνιστή τον Ρότζερ Ντάλτρι.[13]

Ακολούθησε το καλοκαίρι του 1971 το "Who's Next", το οποίο ανέβηκε στην κορυφή των τσαρτ στην πατρίδα τους και έγινε τριπλά πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες.[14] Για την προώθηση του άλμπουμ, οι Who περιόδευσαν αποκλειστικά στη Μεγάλη Βρετανία και τη Βόρεια Αμερική, ενώ έδωσαν 16 συναυλίες στην κεντρική Ευρώπη το καλοκαίρι του 1972.

Το 1973 κυκλοφόρησαν το δίσκο "Quadrophenia", το οποίο ήταν εμπνευσμένο από την ιστορία από την προσωπική ιστορία του φίλου του συγκροτήματος με το προσωνύμιο Irish Jack.[15] Παρά τα προβλήματα στην παραγωγή λόγω της μίξης του με τετρακάναλο σύστημα, ο δίσκος γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία φθάνοντας στο # 2 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.[16] Επίσης, ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που δεν περιείχε ένα Top-10 σινγκλ, αφού το πιο επιτυχημένο κομμάτι του δίσκου ήταν το "5:15" που έφθασε ως το # 20. Την ίδια περίοδο, ο Κιθ Μουν αντιμετώπιζε προσωπικά προβλήματα αφού η σύζυγος του τον εγκατέλειψε παίρνοντας μαζί της την κόρη του, οδηγώντας τον στα ναρκωτικά και το αλκοόλ.[17] Οι καταχρήσεις αυτές επηρέασαν έντονα την σκηνική του παρουσία, φθάνοντας στο σημείο να λιποθυμήσει κατά τη διάρκεια της πρώτης τους συναυλίας για την αμερικάνικη περιοδεία στο "Cow Palace" του Ντάλι Σίτυ της Καλιφόρνια, όπου τη θέση του για το encore πήρε ο οπαδός του συγκροτήματος Σκοτ Χάλπιν που παρακολουθούσε την εμφάνιση τους από την άκρη της σκηνής.[18]

Στα τέλη της χρονιάς, ο Τάουνσεντ έπαθε νευρικό κλονισμό που τον οδήγησε στο αλκοόλ. Τα προβλήματα αυτά είναι εμφανή στον δίσκο "The Who By Numbers", ο οποίος παρά τις θετικές κριτικές έδειξε ένα συγκρότημα σε παρακμή. Το άλμπουμ σκαρφάλωσε στο Top-10 σε Βρετανία και Αμερική και περιείχε την επιτυχία "Squeeze Box".[19] Στα προαναφερθέντα εμπόδια προστέθηκε η διάγνωση που ανέφερε την πιθανή κώφωση του Τάουνσεντ σε περίπτωση που δεν σταματούσε να περιοδεύει.[20]

Ο Τζον Εντγουίστλ σε συναυλία το 1976

Στις αρχές του 1977, το συγκρότημα διέκοψε τη συνεργασία του με τους μάνατζερ του, Λάμπερτ και Σταμπ, λόγω των κατηγοριών του Ρότζερ Ντάλτρι ότι έκλεβαν μέρος των κερδών των Who. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το άλμπουμ "Who Are You", το οποίο ανέβηκε στο # 2 του Billboard και έγινε διπλά πλατινένιο, ενώ συνοδευόταν από την ομώνυμη επιτυχία που σκαρφάλωσε στο Top-20 στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.[21] Εκείνο το διάστημα, τα μέλη του συγκροτήματος συμμετείχαν στη δημιουργία της ταινίας "The Kids Are Alright",[22] αλλά στις 7 Σεπτεμβρίου 1978 ο Κιθ Μουν πέθανε σε ηλικία 32 ετών, ενώ η νεκροψία έδειξε ότι είχε καταπιεί 32 χάπια κλομεθειαζόλης, τα οποία του είχε γράψει ο γιατρός για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αλκοολισμού του.[23]

Τον Ιανουάριο του 1979, τα τύμπανα ανέλαβε ο πρώην ντράμερ των Small Faces, Κένι Τζόουνς.[24] Οι Who αποφάσισαν να περιοδεύσουν για την προώθηση του άλμπουμ στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά κατά τη διάρκεια της περιοδείας άλλη μία τραγωδία έλαβε μέρος όταν στη συναυλία τους στο "Riverfront Coliseum" του Σινσινάτι στις 3 Δεκεμβρίου 1979, έντεκα θεατές έχασαν τη ζωή τους λόγω ασφυξίας.[25]

Το 1980, προσωπικά προβλήματα οδήγησαν τον Πιτ Τάουνσεντ στη χρήση κοκαΐνης και ηρωίνης, ενώ μετά από υπερβολική δόση η οποία παρ' ολίγο να του στοιχίσει τη ζωή του, ο Ντάλτρι πρότεινε να σταματήσουν να δίνουν συναυλίες με σκοπό να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του. Ο Τάουνσεντ μετακόμισε στην Καλιφόρνια αναζητώντας βοήθεια για τον εθισμό του. Μετά την επιστροφή του στην Αγγλία, οι Who ηχογράφησαν το άλμπουμ "Face Dances" γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, αφού σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση των βρετανικών τσαρτ και την τέταρτη των αντίστοιχων αμερικάνικων, ενώ συνοδευόταν από το επιτυχημένο σινγκλ "You Better You Bet".[26]

ΟΙ Who ζωντανά το 1980

Ακολούθησε το "It's Hard" του 1982, με τους Who να δίνουν τις τελευταίες τους συναυλίες σε μία αμερικάνικη περιοδεία στα τέλη του 1982,[27] πριν ανακοινώσουν τη διάλυση τους σε συνέντευξη Τύπου στις 16 Δεκεμβρίου του 1983.[28]

Το συγκρότημα επέστρεψε στην ενεργό δράση για το φιλανθρωπικό φεστιβάλ "Live Aid" και τρία χρόνια αργότερα για το "BPI Life Achievement Award", όπου έπαιξαν μία σύντομη συναυλία στο "Royal Albert Hall" του Λονδίνου.[29][30] Την επόμενη χρονιά, πραγματοποίησαν περιοδεία στη Βόρεια Αμερική και την Αγγλία για τον εορτασμό των 25 χρόνων από την ίδρυση του σχήματος, χωρίς τον Τζόουνς στα τύμπανα και με τη συμμετοχή του ντράμερ Σάιμον Φίλιπς, του κιθαρίστα Στιβ Μπόλτον, κ.α..[31]

Το 1996 έδωσαν μία συναυλία στο "Hyde Park" του Λονδίνου, όπου έπαιζαν, κατά κύριο λόγο, το "Quadrophenia", ακολουθούμενη από μία μεγάλη περιοδεία σε Ευρώπη και Αμερική, η οποία διήρκεσε μέχρι τις 16 Αυγούστου 1997.[32] Πέντε χρόνια αργότερα, το συγκρότημα προγραμμάτισε μία περιοδεία, η οποία αναβλήθηκε λόγω του θανάτου του Τζον Εντουίστλ από υπερβολική δόση κοκαΐνης.[33] Ο Εντουίστλ βρέθηκε νεκρός στις 27 Ιουνίου 2002 στο ξενοδοχείο "Hard Rock Hotel" του Λας Βέγκας. Τελικά, η περιοδεία πραγματοποιήθηκε με τον Πίνο Παλαντίνο στο μπάσο.[34]

Το 2005, οι Who ανακοίνωσαν την ηχογράφηση ενός νέου στούντιο δίσκου, του πρώτου τους μετά το 1982. Το "Endless Wire" κυκλοφόρησε στις 30 Οκτωβρίου 2006, σκαρφαλώνοντας στο Top-10 και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, με το συγκρότημα να δίνει 112 συναυλίες σε όλο τον κόσμο για την προώθηση του.[35] Τη σύνθεση τους συμπλήρωνε ο ντράμερ Ζακ Στάρκι, γιος του Ρίνγκο Σταρ, όπως και ο κιμπορντίστας Τζον Μπούντρικ.[36][37]

Ακολούθησαν σύντομες περιοδείες το 2008 και το 2009, οι οποίες περιελάμβαναν εμφανίσεις στην Ιαπωνία και την Αυστραλία, ενώ η επόμενη μεγάλη περιοδεία τους ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2012 και ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο της επόμενης χρονιάς, με τους Who να δίνουν 52 συναυλίες σε Ευρώπη και Αμερική, όπου έπαιζαν για άλλη μια φορά ολόκληρο το "Quadrophenia".

Τον Οκτώβριο του 2013, ο Τάουνσεντ ανακοίνωσε ότι οι Who θα πραγματοποιήσουν την τελευταία τους περιοδεία το 2015 και θα εμφανιστούν σε χώρες στις οποίες δεν έπαιξαν ξανά στο παρελθόν.[38]

Τον Σεπτέμβριο του 2014, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το κομμάτι "Be Lucky", το οποίο συμπεριλήφθηκε στην συλλογή "The Who Hits 50!", έναν μήνα αργότερα.[39] Τον Ιούνιο του επόμενου έτους, οι The Who εμφανίστηκαν στο "Glastonbury Festival", με τον Τάουνσεντ να δηλώνει ότι αυτή ήταν πιθανόν η τελευταία συναυλία τους στην πατρίδα τους.[40] Λίγους μήνες αργότερα, η βορειοαμερικανική περιοδεία των The Who ακυρώθηκε λόγω ιογενούς μηνιγγίτιδας από την οποία προσβλήθηκε ο Ρότζερ Ντάλτρι.[41]

Δισκογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στούντιο ηχογραφήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έτος Άλμπουμ Αγγλία

[42] 		Γερμανία

[43] 		Ολλανδία

[44] 		Η.Π.Α.

[45] 		Βραβεύσεις
[46]
1965 My Generation 5 14 - - Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Χρυσός
1966 A Quick One 4 - - 67
1967 The Who Sell Out 13 - - 48 Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Ασημένιος
1969 Tommy 2 50 4 4  ΗΠΑ: 2 x πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Χρυσός
1971 Who's Next 1 18 4 4  ΗΠΑ: 3 x πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Χρυσός
1973 Quadrophenia 2 7 17 2  ΗΠΑ: Πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Χρυσός
1975 The Who By Numbers 7 - 30 8  ΗΠΑ: Πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Χρυσός
1978 Who Are You 6 49 29 2  ΗΠΑ: 2 x πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Χρυσός
1981 Face Dances 2 29 6 4  ΗΠΑ: 2 x πλατινένιος
Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Ασημένιος
1982 It's Hard 11 - 30 8  ΗΠΑ: Χρυσός
2006 Endless Wire 9 4 77 7 Ηνωμένο Βασίλειο Ηνωμένο Βασίλειο : Χρυσός

Συλλογές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Magic Bus: The Who on Tour (1968)
  • Direct Hits (1968)
  • Meaty Beaty Big and Bouncy (1971)
  • Odds & Sods (1974)
  • The Story of The Who (1976)
  • Phases (1981)
  • Hooligans (1981)
  • Who's Greatest Hits (1983)
  • Rarities Volume I & Volume II (1983)
  • The Singles (1984)
  • Who's Missing (1985)
  • The Who Collection (1985)
  • Two's Missing (1987)
  • Who's Better, Who's Best (1988)
  • Thirty Years of Maximum R&B (1994)
  • My Generation: The Very Best of the Who (1996)
  • 20th Century Masters: The Millennium Collection: The Best of The Who (1999)
  • The Ultimate Collection (2002)
  • Then and Now (2004)
  • The 1st Singles Box (2004)
  • Greatest Hits (2009)
  • Greatest Hits & More (2010)
  • Icon (2011)
  • Icon 2 (2011)
  • Pinball Wizard: The Collection (2012)
  • The Who Hits 50! (2014)

Ζωντανές ηχογραφήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «100 Greatest Artists: The Who | Rolling Stone». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  2. ↑ «The Hypertext Who › History of The Who › 1961-1964». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  3. ↑ Doug Sandom: 'Leaving The Who was the biggest mistake of my life'
  4. ↑ «THE WHO - I CAN'T EXPLAIN». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  5. ↑ The Who Showcase: Week of December 24, 2006
  6. ↑ The Who Sings My Generation - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | Allmusic
  7. ↑ 48 Years Ago: Roger Daltrey Walks Out on the Who
  8. ↑ A Quick One (Happy Jack) - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | Allmusic
  9. ↑ Who, The - Happy Jack single
  10. ↑ The Who Sell Out - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | Allmusic
  11. ↑ Meher Baba - Pete Townshend
  12. ↑ Tommy - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
  13. ↑ The Broadway Musical Home - The Who's Tommy
  14. ↑ Who's Next - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
  15. ↑ Irish Jack
  16. ↑ «Quadrophenia-The Album - Quadrophenia.net». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  17. ↑ Tribute to Keith John Moon on MemorialMatters.com
  18. ↑ Keith Moon Passes Out at the Cow Palace November 20, 1973
  19. ↑ The Who by Numbers - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | Allmusic
  20. ↑ «Pete Townshend - Pete Townshend: 'My Hearing Problems Won't Be An Issue On New Tour'». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  21. ↑ Who Are You - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
  22. ↑ The Kids Are Alright (1979) - IMDb
  23. ↑ «The Death of Keith Moon - Find A Death». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  24. ↑ 35 Years Ago: The Who Announce Kenney Jones as Keith Moon’s Replacement
  25. ↑ «Memories of Who concert tragedy linger». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  26. ↑ Face Dances - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
  27. ↑ It's Hard - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
  28. ↑ 29 Years Ago: The Who Announce Breakup - Ultimate Classic Rock
  29. ↑ THE WHO Wembley Stadium (Live Aid 1985) - YouTube
  30. ↑ BPI Awards 1988 - Who Are You & My Generation - YouTube
  31. ↑ The Who Tour Archive 1989 - The Who Concert Guide
  32. ↑ «The Who - 1996 Tour - Quadrophenia.net». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  33. ↑ BBC NEWS | Entertainment | The Who bassist Entwistle dies
  34. ↑ «The 60 greatest bassists of all time | Pino Palladino». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 
  35. ↑ Endless Wire - The Who | Songs, Reviews, Credits, Awards | AllMusic
  36. ↑ Drummerworld: Zak Starkey
  37. ↑ John "Rabbit" Bundrick | Biography | AllMusic
  38. ↑ The Who to Launch 'Last Big Tour' in 2015 | Music News | Rolling Stone
  39. ↑ The Who unveil first new song in eight years
  40. ↑ «Pete Townshend: "I Think The Who Will Stop After This Year"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2015. 
  41. ↑ Roger Daltrey’s meningitis puts The Who’s tour on hold
  42. ↑ «Βρετανικά τσαρτ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2012. 
  43. ↑ Γερμανικά τσαρτ[νεκρός σύνδεσμος]
  44. ↑ Ολλανδικά τσαρτ
  45. ↑ Αμερικάνικα τσαρτ
  46. ↑ «Certified Awards - BPI». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Φεβρουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2014. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Who&oldid=10712748"