Galileo Ferraris (υποβρύχιο, 1934)

Galileo Ferraris

Διάγραμμα υποβρυχίου κλάσης Archimede.
Πληροφορίες
Τύπος και κλάση	υποβρύχιο κλάσης Archimede.
Ονομασίες	Έφερε το όνομα του Ιταλού επιστήμονα Γκαλιλέο Φερράρις (Galileo Ferraris).
Ναυπηγείο	Cantieri navali Tosi di Taranto, Τάραντας
Έναρξη ναυπήγησης	15 Οκτωβρίου 1931
Καθέλκυση	11 Αυγούστου 1934
Ένταξη σε υπηρεσία	31 Ιανουαρίου 1935
Κατάληξη	Βυθίστηκε στις 25 Οκτωβρίου 1941.
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμα	986 t (970 LT) στην επιφάνεια 1259 t (1239 LT) σε κατάδυση
Μήκος	70,5 m
Πλάτος	6,87 m
Βύθισμα	4,12 m
Πρόωση	δύο κινητήρες ντίζελ των 3000 bhp δύο ηλεκτρικοί κινητήρες των 1100 hp
Ταχύτητα	17 kn στην επιφάνεια 7,7 kn σε κατάδυση
Αυτονομία	10300 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλέυσης 8 kn στην επιφάνεια 105 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 3 kn σε κατάδυση
Μεγ. βάθος κατάδυσης	90 m
Πλήρωμα	55 αξιωματικοί και ναύτες
Οπλισμός	οκτώ τορπιλοσωλήνες των 533 mm με δεκαέξι τορπίλες δύο πυροβόλα των 100 mm δύο πολυβόλα των 13,2 mm

Το Galileo Ferraris ήταν ένα από τα τέσσερα υποβρύχια κλάσης Archimede που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) στις αρχές της δεκαετίας του 1930. Διαδραμάτισε ήσσονος σημασίας ρόλο στον Ισπανικό Εμφύλιο στο πλαίσιο της ευρύτερης στρατιωτικής υποστήριξης που παρείχε η Ιταλία στην πλευρά των Εθνικιστών.

Περιγραφή

Τα σκάφη της κλάσης Archimede είχαν μεγαλύτερες διαστάσεις και ενσωμάτωναν διάφορες βελτιώσεις συγκριτικά με τα προγενέστερα της κλάσης Settembrini. Είχαν εκτόπισμα 986 t (970 LT) στην επιφάνεια και 1259 t (1239 LT) σε κατάδυση. Το μήκος τους ήταν 70,5 m, το πλάτος 6,87 m και το βύθισμα 4,12 m. Μπορούσαν να επιχειρούν σε βάθος έως και 90 m και το πλήρωμά τους αποτελούνταν από 55 αξιωματικούς και ναύτες.

Στην επιφάνεια ισχύ παρείχαν δύο κινητήρες ντίζελ των 1500 bhp ενώ σε κατάδυση το έργο αυτό αναλάμβαναν δύο ηλεκτροκινητήρες των 550 hp. Η μέγιστη ταχύτητα πλεύσης στην επιφάνεια ανερχόταν σε 17 kn και σε κατάδυση σε 7,7 kn. Η ακτίνα δράσης έφθανε τα 10300 ναυτικά μίλια στην επιφάνεια με ταχύτητα πλεύσης 8 kn και τα 105 ναυτικά μίλια με ταχύτητα 3 kn σε κατάδυση.

Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από οκτώ τορπιλοσωλήνες των 533 mm, από τέσσερις σε πλώρη και πρύμνη, ενώ ο συνολικός αριθμός τορπιλών που μπορούσαν να μεταφέρουν ανέρχονταν σε δεκαέξι. Στο κατάστρωμα υπήρχαν επίσης δύο πυροβόλα των 100 mm. Αντιαεροπορική προστασία παρείχαν δύο πολυβόλα Breda των 13,2 mm.

Επιχειρησιακή ιστορία

Η ναυπήγηση του Galileo Ferraris ξεκίνησε το 1931 στις εγκαταστάσεις της Cantieri navali Tosi di Taranto στον Τάραντα, καθελκύστηκε στις 11 Αυγούστου 1934 και ολοκληρώθηκε τον επόμενο χρόνο.

Στις 9 Φεβρουαρίου 1937 βύθισε με δύο τορπίλες το πλοίο SS Navarra στα ανοικτά της Ταρραγόνας. Τον Δεκαπενταύγουστο του ίδιο έτους ακολούθησε η κατάδυση του εμπορικού πλοίου SS Ciudad de Cádiz στα ανοικτά της Τενέδου και τρεις ημέρες αργότερα του SS Armuru. Το τελευταίο εξαναγκάστηκε να προσαράξει.

Βιβλιογραφία

• Bagnasco, Erminio (1977). Submarines of World War Two. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-962-6. 
• Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8. 
• Chesneau, Roger, επιμ. (1980). Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press. ISBN 0-85177-146-7. 
• Frank, Willard C., Jr. (1989). «Question 12/88». Warship International XXVI (1): 95–97. ISSN 0043-0374.