Χούστο Χοσέ δε Ουρκίσα
| Χούστο Χοσέ δε Ουρκίσα | |
|---|---|
.jpg) Δαγκεροτυπία του Ουρκίσα (δεκαετία 1850) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Justo José de Urquiza (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 18 Οκτωβρίου 1801[1][2][3] Έντρε Ρίος |
| Θάνατος | 11 Απριλίου 1870[1][2][3] παλάτι Σαν Χοσέ |
| Συνθήκες θανάτου | ανθρωποκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αργεντινή |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά[4] |
| Σπουδές | Εθνικό Κολέγιο του Μπουένος Άιρες |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Ομοσπονδιακό Κόμμα |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ντολόρες Κόστα |
| Τέκνα | Άνα δε Ουρκίσα[5] |
| Γονείς | Χοσέ Ναρσίσκο δε Ουρκίσα[5] και Μαρία Κανδίδα Γκαρσία[5] |
| Αδέλφια | Σιπριάνο δε Ουρκίσα |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός |
| Πόλεμοι/μάχες | Εμφύλιοι πόλεμοι της Αργεντινής |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | κυβερνήτης της Επαρχίας Μπουένος Άιρες (Ιουλίου 1852 – Σεπτέμβριος 1852) Πρόεδρος της Αργεντινής (1854–1860) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Χούστο Χοσέ δε Ουρκίσα ι Γκαρσία (ισπανικά: Justo José de Urquiza y García, ισπανική προφορά: ˈxusto xoˈse ðe wɾˈkisa, 18 Οκτωβρίου 1801 – 11 Απριλίου 1870) ήταν Αργεντινός στρατηγός και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος της Αργεντινής Συνομοσπονδίας από το 1854 έως το 1860.[6]
Βίος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Χούστο Χοσέ δε Ουρκίσα ι Γκαρσία γεννήθηκε στο Έντρε Ρίος, γιος του Χοσέ Ναρσίσο δε Ουρκίσα Αλσάγα (José Narciso de Urquiza Álzaga), γεννημένου στο Κάστρο Ουρντιάλες της Ισπανίας, και της Μαρία Καντίδα Γκαρσία Γκονζάλες (María Cándida García González), μιας κρεολής από το Μπουένος Άιρες.[7] Διετέλεσε κυβερνήτης του Έντρε Ρίος κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Χουάν Μανουέλ δε Ρόσας, κυβερνήτη του Μπουένος Άιρες με εξουσίες που είχαν μεταβιβαστεί από τις άλλες επαρχίες. Ο Ρόσας υπέβαλε συχνά την παραίτησή του στον προϊστάμενό του, αλλά μόνο ως πολιτική χειρονομία, υπολογίζοντας ότι οι άλλες κυβερνήσεις θα την απέρριπταν. Ωστόσο, το 1851, αγανακτισμένος από την οικονομική και πολιτική κυριαρχία του Μπουένος Άιρες, ο Ουρκίσα αποδέχθηκε την παραίτηση του Ρόσας και επανέλαβε για το Εντρέ Ρίος τις εξουσίες που του είχαν εκχωρηθεί στο Μπουένος Άιρες. Μαζί με την επανέναρξη του διεθνούς εμπορίου χωρίς να περνάει από το λιμάνι του Μπουένος Άιρες, ο Ουρκίσα αντικατέστησε το σύνθημα «Θάνατος στους άγριους ενωτικούς!» με το «Θάνατος στους εχθρούς της εθνικής οργάνωσης!», ζητώντας τη σύνταξη ενός εθνικού συντάγματος που ο Ρόσας είχε απορρίψει από καιρό. Η επαρχία Κοριέντες υποστήριξε την ενέργεια του Ουρκίσα, αλλά ο Ρόσας και οι άλλες επαρχίες καταδίκασαν τον «τρελό, προδότη, άγριο, ενωτικό» Ουρκίσα. Με την υποστήριξη της Βραζιλίας και των φιλελεύθερων της Ουρουγουάης, δημιούργησε τον Μεγάλο Στρατό και ανάγκασε τον Μανουέλ Ορίμπε να συνθηκολογήσει, τερματίζοντας τη μακρά πολιορκία του Μοντεβιδέο τον Οκτώβριο του 1851 και νικώντας τελικά τον Ρόσας στις 3 Φεβρουαρίου 1852 στη μάχη του Κασέρος. Οι υπόλοιπες επαρχίες που υποστήριζαν τον Ρόσας κατά της προκήρυξης του Ουρκίσα άλλαξαν στρατόπεδο και υποστήριξαν το σχέδιό του για τη δημιουργία ενός Εθνικού Συντάγματος.[8]
Ο Ουρκίσα ξεκίνησε αμέσως το έργο της εθνικής οργάνωσης. Έγινε προσωρινός διοικητής της Αργεντινής Συνομοσπονδίας τον Μάιο του 1852. Το 1853, μια συντακτική συνέλευση υιοθέτησε ένα σύνταγμα βασισμένο κυρίως στις ιδέες του Χουάν Μπαουτίστα Αλβέρδι και ο Ουρκίσα ορκίστηκε πρόεδρος τον Μάρτιο του 1854.[9]
Κατά τη διάρκεια της διοίκησής του, βελτιώθηκαν οι εξωτερικές σχέσεις, ενθαρρύνθηκε η δημόσια εκπαίδευση, προωθήθηκε ο αποικισμός και δρομολογήθηκαν σχέδια για την κατασκευή σιδηροδρόμων. Το έργο του για την εθνική οργάνωση παρεμποδίστηκε, ωστόσο, από την αντίθεση του Μπουένος Άιρες, το οποίο αποσχίστηκε από τη Συνομοσπονδία. Το 1859 ξέσπασε ανοιχτός πόλεμος. Ο Ουρκίσα νίκησε τον επαρχιακό στρατό υπό τον Μπαρτολομέ Μίτρε τον Οκτώβριο του 1859, στη μάχη της Σεπέδα, και το Μπουένος Άιρες συμφώνησε να επανέλθει στη Συνομοσπονδία.[10]
Οι συνταγματικές τροποποιήσεις που πρότεινε το Μπουένος Άιρες υιοθετήθηκαν το 1860, αλλά η διευθέτηση ήταν βραχύβια και οι περαιτέρω δυσκολίες κατέληξαν σε εμφύλιο πόλεμο. Ο Ουρκίσα συνάντησε τον στρατό του Μπουένος Άιρες, και πάλι υπό την ηγεσία του Μίτρε, τον Σεπτέμβριο του 1861. Η μάχη ήταν ατελέσφορη, αλλά ο Ουρκίσα αποσύρθηκε από το πεδίο της μάχης, αφήνοντας τη νίκη στον Μίτρε. Αποσύρθηκε στο παλάτι Σαν Χοσέ, την κατοικία του στο Εντρέ Ρίος, όπου κυβέρνησε μέχρι τη δολοφονία του σε ηλικία 69 ετών (μαζί με τους γιους του Χούστο και Βαλδίνο) από οπαδούς του αντικαθεστωτικού και πολιτικού αντιπάλου Ρικάρδο Λόπες Ζορδάν.[11]
Όπως πολλοί άλλοι Αργεντινοί πατριώτες του δέκατου ένατου αιώνα,[12] ο Ουρκίσα ήταν τέκτονας.[13] Το επιβλητικό του παλάτι Σαν Χοσέ έχει εκληφθεί ότι περιέχει πολλά μασονικά σύμβολα, τα οποία δημιουργήθηκαν «για να συμβολίζουν και να αντανακλούν την κατασκευή του άλλου του έργου: του κράτους της Αργεντινής».[14]
Αφιερώματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Υπάρχουν πολλοί δρόμοι, πάρκα και πλατείες σε όλη την Αργεντινή που φέρουν το όνομα του Χούστο Χοσέ δε Ουρκίσα, όπως το πάρκο Ουρκίσα στο Ροσάριο ή το πάρκο Ουρκίσα στην πόλη Παρανά. Υπάρχει ένας κεντρικός δρόμος στο Ροσάριο που ονομάζεται Ουρκίσα, και υπάρχει μια προαστιακή σιδηροδρομική γραμμή στο Μπουένος Άιρες που πήρε το όνομά του, η γραμμή Ουρκίσα. Το Κολέγιο της Ουρουγουάης (Colegio del Uruguay), που ιδρύθηκε από τον Ουρκίσα, μετονομάστηκε αργότερα προς τιμήν του.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 (αγγλικά) SNAC. w6n32v2r. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (αγγλικά) Find A Grave. 10061139. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (αγγλικά) biography/Justo-Jose-de-Urquiza. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb124211184. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Leo van de Pas: (αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Leguizamón, Martiniano (1921). Urquiza, el juicio de la posteridad. Buenos Aires: Imprenta y casa editora "Coni,". σελ. 35.
- ↑ Urquiza, Eduardo de (1951). Ensayo genealógico de la Familia Urquiza: Rama de Don José Narciso de Urquiza y Alzaga. Buenos Aires: Tallares Gráficos Soldini. σελ. 46.
- ↑ Opisso, Alfredo (1835). Historia de España y de las Repúblicas latino-americanas. Barcelona: Gallach. σελ. 116.
- ↑ Gras, Mario César (1948). Rosas y Urquiza: sus relaciones después de Caseros. Buenos Aires: Edición del autor. σελ. 83.
- ↑ Urquiza, Justo José de (1953). Presencia de Urquiza. Buenos Aires: Editorial Raigal. σελ. 36.
- ↑ Calderón, Juan Antonio González (1911). Urquiza, su vida, su personalidad y su obra. J. A. Alsina.
- ↑ Denslow, William R. (1957). 10,000 Famous Freemasons. Richmond, VA: Macoy Publishing & Masonic Supply Co Inc.
- ↑ «Justo José de Urquiza». Gran Logia de la Argentina de Libres y Aceptados Masones. Gran Logia de la Argentina. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2024.
- ↑ Bauzá, Hugo Francisco (2012-12-20). «Los mensajes ocultos del Palacio San José» (στα es). La Nación (Buenos Aires). https://www.lanacion.com.ar/cultura/los-mensajes-ocultos-del-palacio-san-jose-nid1538666/. Ανακτήθηκε στις 2024-08-07.