Μετάβαση στο περιεχόμενο

Φιλοσοφία της φύσης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ένας ουράνιος χάρτης του 17ου αιώνα, από τον Ολλανδό χαρτογράφο Φρέντερικ ντε Γουίτ.

Φιλοσοφία της φύσης ή φυσική φιλοσοφία ήταν η φιλοσοφική μελέτη της φύσης και του φυσικού σύμπαντος που κυριαρχούσε πριν από την ανάπτυξη της σύγχρονης επιστήμης. Θεωρείται ο πρόδρομος της φυσικής επιστήμης.

Από τον αρχαίο κόσμο, ξεκινώντας από τον Αριστοτέλη, έως τον 19ο αιώνα, η φυσική φιλοσοφία ήταν ο κοινός όρος για την πρακτική της μελέτης της φύσης. Ήταν τον 19ο αιώνα που η έννοια της «επιστήμης» έλαβε το σύγχρονο σχήμα της με νέους τίτλους όπως «βιολογία» και «βιολόγος», «φυσική» και «φυσικός» μεταξύ άλλων τεχνικών τομέων και τίτλων. Ιδρύματα και κοινότητες δημιουργήθηκαν και υπήρξαν πρωτοφανείς εφαρμογές και αλληλεπιδράσεις με άλλες πτυχές της κοινωνίας και του πολιτισμού.[1] Το βιβλίο του Ισαάκ Νεύτων Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (1687), του οποίου ο τίτλος μεταφράζεται σε "Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας", αντικατοπτρίζει την τρέχουσα χρήση των λέξεων "φυσική φιλοσοφία", παρόμοια με τη "συστηματική μελέτη της φύσης". Ακόμα και τον 19ο αιώνα, μια πραγματεία από τον Ουίλιαμ Τόμσον και τον Πίτερ Τέιτ, που βοήθησαν στον καθορισμό μεγάλου μέρους της σύγχρονης φυσικής, είχε τον τίτλο Treatise on Natural Philosophy (Διατριβή στη Φυσική Φιλοσοφία, 1867).[2]

Στη γερμανική παράδοση, η Naturphilosophie (Φιλοσοφία της Φύσης) επέμεινε στον 18ο και 19ο αιώνα ως μια προσπάθεια επίτευξης μιας κερδοσκοπικής ενότητας φύσης και πνεύματος. Μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στη γερμανική φιλοσοφία σχετίζονται με αυτό το κίνημα, συμπεριλαμβανομένων των Γκαίτε, Χέγκελ και Σέλινγκ. Η φιλοσοφία της φύσης συσχετίστηκε με τον Ρομαντισμό και μια άποψη που θεωρούσε τον φυσικό κόσμο ως ένα είδος γιγαντιαίου οργανισμού, σε αντίθεση με τη φιλοσοφική προσέγγιση μορφών όπως των Τζων Λοκ και Ισαάκ Νεύτων που υποστήριξαν μια πιο μηχανική άποψη του κόσμου, θεωρώντας ότι ήταν σαν μία μηχανή.[3]

Προέλευση και εξέλιξη του όρου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο όρος φυσική φιλοσοφία προηγήθηκε της τρέχουσας χρήσης της φυσικής επιστήμης (δηλαδή της εμπειρικής επιστήμης). Η εμπειρική επιστήμη αναπτύχθηκε ιστορικά από τη φιλοσοφία ή, πιο συγκεκριμένα, από τη φυσική φιλοσοφία. Η φυσική φιλοσοφία διακρίθηκε από τον άλλο πρόδρομο της σύγχρονης επιστήμης, τη φυσική ιστορία, καθώς η φυσική φιλοσοφία περιελάμβανε συλλογισμούς και εξηγήσεις για τη φύση (και μετά το Γαλιλαίο, ποσοτική συλλογιστική), ενώ η φυσική ιστορία ήταν ουσιαστικά ποιοτική και περιγραφική.[1]

Τον 14ο και 15ο αιώνα, η φυσική φιλοσοφία ήταν ένας από τους πολλούς κλάδους της φιλοσοφίας, αλλά δεν ήταν εξειδικευμένος τομέας σπουδών. Το πρώτο άτομο που διορίστηκε ως ειδικός στη Φυσική Φιλοσοφία καθαυτό ήταν ο Γιάκοπο Ζαμπαρέλλα, στο Πανεπιστήμιο της Πάδοβας το 1577.[2]

Οι σύγχρονες έννοιες των όρων "επιστήμη" και "επιστήμονας" χρονολογούνται μόνο στον 19ο αιώνα. Πριν από αυτό, η λέξη "επιστήμη" ήταν συνώνυμο των λέξεων "γνώση" ή "μελέτη", σύμφωνα με τη λατινική προέλευσή της. Ο όρος απέκτησε τη σύγχρονη σημασία του όταν η πειραματική επιστήμη και η επιστημονική μέθοδος έγινε ένας εξειδικευμένος κλάδος μελέτης εκτός από τη φυσική φιλοσοφία.[4]

Από τα μέσα του 19ου αιώνα, όταν έγινε όλο και πιο ασυνήθιστο για τους επιστήμονες να συνεισφέρουν τόσο στη φυσική όσο και στη χημεία, η «φυσική φιλοσοφία» σήμαινε απλώς φυσική και η λέξη εξακολουθεί να χρησιμοποιείται με αυτή την έννοια σε τίτλους πτυχίων στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Γενικά, οι έδρες της Φυσικής Φιλοσοφίας που ιδρύθηκαν εδώ και πολύ καιρό στα παλαιότερα πανεπιστήμια σήμερα απασχολούνται κυρίως από καθηγητές φυσικής. Το βιβλίο του Ισαάκ Νεύτων Philosophiae Naturalis Principia Mathematica (1687), του οποίου ο τίτλος μεταφράζεται σε "Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας", αντικατοπτρίζει την τρέχουσα χρήση των λέξεων "φυσική φιλοσοφία", παρόμοια με τη "συστηματική μελέτη της φύσης". Ακόμα και τον 19ο αιώνα, μια πραγματεία από τους Ουίλιαμ Τόμσον και Πίτερ Τέιτ, που βοήθησαν στον καθορισμό μεγάλου μέρους της σύγχρονης φυσικής, είχε τον τίτλο Treatise on Natural Philosophy (1867).[5][6][7]

Έλληνες φιλόσοφοι έδωσαν τον ορισμό της φυσικής φιλοσοφίας ως συνδυασμό όντων που ζουν στο σύμπαν, αγνοώντας τα πράγματα που έφτιαξαν οι άνθρωποι. Ο άλλος ορισμός αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση.[8]

Πεδίο εφαρμογής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον παλαιότερο γνωστό διάλογο του Πλάτωνα, ο Χαρμίδης διακρίνει μεταξύ της επιστήμης ή των σωμάτων γνώσης που παράγουν ένα φυσικό αποτέλεσμα και εκείνων που δεν το κάνουν. Η φυσική φιλοσοφία έχει κατηγοριοποιηθεί ως θεωρητικός παρά ως πρακτικός κλάδος της φιλοσοφίας (όπως η ηθική). Οι επιστήμες που καθοδηγούν τις τέχνες και αντλούν τη φιλοσοφική γνώση της φύσης μπορεί να παράγουν πρακτικά αποτελέσματα, αλλά αυτές οι επικουρικές επιστήμες (π.χ. αρχιτεκτονική ή ιατρική) υπερβαίνουν τη φυσική φιλοσοφία.[9]

Η μελέτη της φυσικής φιλοσοφίας επιδιώκει να εξερευνήσει τον κόσμο με κάθε μέσο που απαιτείται για την κατανόηση του σύμπαντος. Ορισμένες ιδέες προϋποθέτουν ότι η αλλαγή είναι μία πραγματικότητα. Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται προφανές, υπήρξαν ορισμένοι φιλόσοφοι που αρνήθηκαν την έννοια της μεταμόρφωσης, όπως ο προκάτοχος του Πλάτωνα Παρμενίδης και ο αργότερα Έλληνας φιλόσοφος Σέξτος ο Εμπειρικός, και ίσως μερικοί ανατολικοί φιλόσοφοι. Ο Τζορτζ Σανταγιάνα, στο έργο του Scepticism and Animal Faith, προσπάθησε να δείξει ότι η πραγματικότητα της αλλαγής δεν μπορεί να αποδειχθεί. Εάν ο συλλογισμός του είναι σωστός, συνεπάγεται ότι για να είσαι φυσικός, πρέπει να συγκρατήσεις τον σκεπτικισμό κάποιου ώστε να εμπιστεύεσαι τις αισθήσεις του, διαφορετικά να βασίζεσαι στον αντι-ρεαλισμό.[10]

Το μεταφυσικό σύστημα δυαδικότητας σώματος-νου του Ρενέ Ντεκάρτ περιγράφει δύο είδη ουσιών: την ύλη και το νου. Σύμφωνα με αυτό το σύστημα, ότι είναι "ύλη" είναι αιτιοκρατικό και φυσικό - και έτσι ανήκει στη φυσική φιλοσοφία - και ότι είναι "νοητικό" είναι βολικό και μη φυσικό, και δεν εμπίπτει στον τομέα της φιλοσοφίας της φύσης.[11]

Παρακλάδια και αντικείμενο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κύριοι κλάδοι της φυσικής φιλοσοφίας περιλαμβάνουν την αστρονομία και την κοσμολογία, τη μελέτη της φύσης σε μεγάλη κλίμακα, την αιτιολογία, τη μελέτη των (ενδογενών και μερικές φορές εξωγενών) αιτιών, τη μελέτη της πιθανότητας και της τυχαιότητας, τη μελέτη των στοιχείων, τη μελέτη του άπειρου και του απεριόριστου (εικονικού ή πραγματικού), τη μελέτη της ύλης, της μηχανικής, δηλαδή της μελέτης της μετάφρασης της κίνησης και της αλλαγής, τη μελέτη της φύσης ή τις διάφορες πηγές δράσεωμ, τη μελέτη των φυσικών ιδιοτήτων, τη μελέτη των φυσικών ποσοτήτων, τη μελέτη των σχέσεων μεταξύ φυσικών οντοτήτων και τη φιλοσοφία του χώρου και του χρόνου.[12]

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Για την ιστορία της φυσικής φιλοσοφίας πριν από τον 17ο αιώνα, δείτε Ιστορία της επιστήμης, Ιστορία της Φυσικής, Ιστορία της χημείας, and Ιστορία της αστρονομίας.

Η ψυχική δέσμευση του ανθρώπου με τη φύση προηγείται σίγουρα από τον πολιτισμό και το ιστορικό της ιστορίας. Η φιλοσοφική, και ειδικά η μη θρησκευτική σκέψη για τον φυσικό κόσμο, επιστρέφει στην αρχαία Ελλάδα. Αυτές οι γραμμές σκέψης ξεκίνησαν ενώπιον του Σωκράτη, ο οποίος στράφηκε από τις φιλοσοφικές του μελέτες από εικασίες σχετικά με τη φύση σε μια εκτίμηση του ανθρώπου, δηλαδή της πολιτικής φιλοσοφίας. Η σκέψη των πρώτων φιλοσόφων όπως του Παρμενίδη, του Ηράκλειτου και του Δημόκριτου επικεντρώθηκαν στον φυσικό κόσμο. Επιπρόσθετα, τρεις προσωκρατικοί φιλόσοφοι που ζούσαν στην πόλη της Μιλήτου της Ιωνίας (εξ ου και η Σχολή Φιλοσοφίας της Μιλησίας), ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος και ο Αναξιμένης, προσπάθησαν να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόμενα χωρίς να προσφύγουν στη δημιουργία μύθων με τους Έλληνες θεούς. Ονομάστηκαν φυσικοί («φυσικοί φιλόσοφοι») ή, όπως τους ανέφερε ο Αριστοτέλης, φυσιολόγοι. Ο Πλάτων ακολούθησε τον Σωκράτη συγκεντρωμένος στον άνθρωπο. Ήταν ο μαθητής του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης, ο οποίος, στηρίζοντας τη σκέψη του στον φυσικό κόσμο, επέστρεψε τον εμπειρισμό στην πρωταρχική του θέση, αφήνοντας χώρο στον κόσμο για τον άνθρωπο.[13] Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ παρατηρεί ότι ο Αριστοτέλης ήταν ο δημιουργός της σύλληψης της φύσης που επικράτησε στον Μεσαίωνα στη σύγχρονη εποχή:

Η Φυσική είναι μια διάλεξη στην οποία προσπαθείται να καθοριστούν όντα που προκύπτουν από μόνα τους. Η Αριστοτελική «φυσική» διαφέρει από αυτό που εννοούμε σήμερα με αυτήν τη λέξη, όχι μόνο στο βαθμό που ανήκει στην αρχαιότητα, ενώ οι σύγχρονες φυσικές επιστήμες ανήκουν στη νεωτερικότητα, αλλά πάνω απ 'όλα είναι διαφορετική λόγω του γεγονότος ότι η «φυσική» του Αριστοτέλη είναι η φιλοσοφία, ενώ η σύγχρονη φυσική είναι μια θετική επιστήμη που προϋποθέτει μια φιλοσοφία. Αυτό το βιβλίο καθορίζει τη στρέβλωση και την υφή ολόκληρης της δυτικής σκέψης, ακόμη και σε εκείνο το μέρος όπου, ως σύγχρονη σκέψη, φαίνεται να σκέφτεται σε αντίθεση με την αρχαία σκέψη. Αλλά η αντιπολίτευση αποτελείται πάντα από μια αποφασιστική, και συχνά ακόμη και επικίνδυνη, εξάρτηση. Χωρίς τη Φυσική του Αριστοτέλη δεν θα υπήρχε ο Γαλιλαίος.[14]

Ο Αριστοτέλης εξέτασε τη σκέψη των προκατόχων του και συνέλαβε τη φύση με έναν τρόπο που απεικονίζει μια μεσαία πορεία μεταξύ των υπερβολών τους.[15]

Ο κόσμος των αιώνιων και αμετάβλητων μορφών του Πλάτωνα, που εκπροσωπείται ατελώς στην ύλη από έναν θεϊκό τεχνίτη, έρχεται σε έντονη αντίθεση με τις διάφορες μηχανιστικές κοσμοθεωρίες, από τις οποίες ο ατομισμός ήταν, τουλάχιστον τον τέταρτο αιώνα, ο πιο σημαντικός… Αυτή η συζήτηση έπρεπε να συνεχιστεί σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο ενώ οι Στωικοί υιοθέτησαν μια θεϊκή τελολογία… Η επιλογή φαίνεται απλή: δείξτε πώς ένας δομημένος, κανονικός κόσμος θα μπορούσε να προκύψει από μη κατευθυνόμενες διαδικασίες, ή να εισάγει νοημοσύνη στο σύστημα. Έτσι ήταν ο Αριστοτέλης ... όταν ήταν ακόμη νέος μαθητής του Πλάτωνα, είδε τα πράγματα. Ο Σίσερο… διατηρεί την εικόνα του έργου "Αλληγορία του Σπηλαίου" του Αριστοτέλη: εάν οι τρωγλοδύτες (άνθρωποι που κατοικούν σε σπηλιές) έρχονταν ξαφνικά στον ανώτερο κόσμο, θα υπέθεταν αμέσως ότι έχει διευθετηθεί έξυπνα. Αλλά ο Αριστοτέλης μεγάλωσε και τελικά εγκατέλειψε αυτήν την άποψη. Αν και πίστευε σε ένα θεϊκό ον, ο πρωταρχικός μετακινούμενος δεν είναι η αποτελεσματική αιτία δράσης στο Σύμπαν και δεν παίζει ρόλο στην κατασκευή ή την τακτοποίησή του ... Αλλά, παρόλο που απορρίπτει τον θεϊκό καλλιτέχνη, ο Αριστοτέλης δεν καταφεύγει σε ένα καθαρό μηχανισμό τυχαίων δυνάμεων. Αντ 'αυτού, επιδιώκει να βρει έναν μεσαίο δρόμο μεταξύ των δύο θέσεων, έναν που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην έννοια της φύσης ή της διάπλασης.[16]

Μεσαιωνική φιλοσοφία της κίνησης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι μεσαιωνικές σκέψεις κίνησης αφορούσαν μεγάλο μέρος των έργων του Αριστοτέλη Μεταφυσικά και Φυσικά. Το ζήτημα που είχαν οι μεσαιωνικοί φιλόσοφοι με κίνηση ήταν η ασυνέπεια που βρέθηκε μεταξύ του βιβλίου 3 του Φυσικά και του βιβλίου 5 του Μεταφυσικά. Ο Αριστοτέλης ισχυρίστηκε στο βιβλίο 3 του Φυσικά ότι η κίνηση μπορεί να κατηγοριοποιηθεί βάσει ουσίας, ποσότητας, ποιότητας και τόπου, όπου στο βιβλίο 5 του Μεταφυσικά δήλωσε ότι η κίνηση είναι ένα μέγεθος της ποσότητας. Αυτή η διαμάχη οδήγησε σε ορισμένα σημαντικά ερωτήματα για τους φυσικούς φιλόσοφους: Σε ποια κατηγορία / κατηγορίες εντάσσεται η κίνηση; Είναι η κίνηση το ίδιο πράγμα με ένα όριο; Είναι η κίνηση ξεχωριστή από τα πραγματικά αντικείμενα; Αυτές οι ερωτήσεις που έθεσαν οι μεσαιωνικοί φιλόσοφοι προσπάθησαν να ταξινομήσουν την κίνηση.[17]

Άλλες σημαντικά φιγούρες της φυσικής φιλοσοφίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι μελέτησαν την κίνηση και τον Κόσμο. Φιγούρες όπως ο Ησίοδος θεωρούσαν τον φυσικό κόσμο ως απόγονο των θεών, ενώ άλλοι όπως ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος θεωρούσαν τον κόσμο ως άψυχα άτομα σε μια δίνη. Ο Αναξίμανδρος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι εκλείψεις συμβαίνουν λόγω οπών σε δακτυλίους ουράνιας φωτιάς. Ο Ηράκλειτος πίστευε ότι τα ουράνια σώματα ήταν φτιαγμένα από φωτιά που βρισκόταν μέσα σε γαβάθες. Σκέφτηκε ότι οι εκλείψεις συμβαίνουν όταν η γαβάθα απομακρύνθηκε από τη γη. Ο Αναξιμένης πιστεύεται ότι δήλωσε πως ένα υποκείμενο στοιχείο ήταν ο αέρας και με τον χειρισμό του αέρα κάποιος θα μπορούσε να αλλάξει το πάχος του για να δημιουργήσει φωτιά, νερό, βρωμιά και πέτρες. Ο Εμπεδοκλής αναγνώρισε τα στοιχεία που απαρτίζουν τον κόσμο και ονόμασε τις ρίζες όλων των πραγμάτων ως Φωτιά, Αέρας, Γη και Νερό. Ο Παρμενίδης υποστήριξε ότι κάθε αλλαγή είναι λογική αδυναμία. Δίνει το παράδειγμα ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει από την απουσία στην ύπαρξη. Ο Πλάτων υποστηρίζει ότι ο κόσμος είναι ένα ατελές αντίγραφο μιας ιδέας που κάποτε κρατούσε ένας θεϊκός τεχνίτης. Πίστευε επίσης ότι ο μόνος τρόπος να γνωρίζουμε πραγματικά κάτι ήταν μέσω της λογικής και όχι της μελέτης του ίδιου του αντικειμένου, αλλά ότι η μεταβαλλόμενη ύλη είναι μια βιώσιμη πορεία μελέτης.[18]

Η επιστημονική μέθοδος έχει αρχαία προηγούμενα και το έργο του Γαλιλαίου αποτελεί μια μαθηματική κατανόηση της φύσης που αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα των σύγχρονων φυσικών επιστημόνων. Ο Γαλιλαίος πρότεινε ότι τα αντικείμενα που πέφτουν ανεξάρτητα από τη μάζα τους θα πέσουν με τον ίδιο ρυθμό, αρκεί το μέσο που πέφτουν να είναι ίδιο. Η διάκριση του 19ου αιώνα μιας επιστημονικής επιχείρησης εκτός από την παραδοσιακή φυσική φιλοσοφία έχει τις ρίζες της σε προηγούμενους αιώνες. Οι προτάσεις για μια πιο «περίεργη» και πρακτική προσέγγιση στη μελέτη της φύσης είναι αξιοσημείωτες στον Φράνσις Μπέικον, του οποίου οι ένθερμες πεποιθήσεις έκαναν πολλά για να διαδωθεί η διορατική μέθοδός του. Η μέθοδος του Μπέικον χρησιμοποιείται σε όλη την εγκυκλοπαίδεια Pseudodoxia Epidemica του Τόμας Μπράουν (1646-72) η οποία αποδεσμεύει ένα ευρύ φάσμα κοινών λαθών μέσω της εμπειρικής διερεύνησης της φύσης. Ο φυσικός φιλόσοφος Ρόμπερτ Μπόιλ στα τέλη του 17ου αιώνα έγραψε ένα σεμινάριο για τη διάκριση μεταξύ φυσικής και μεταφυσικής που ονομάζεται, «Ελεύθερη Έρευνα για την Έννοια της Φύσης που Έχει Ληφθεί με Ευπάθεια», καθώς και για τον «Σκεπτικό Χυμιστή», μετά τον οποίο ονομάζεται η σύγχρονη επιστήμη της χημείας, (ως ξεχωριστή από τις πρωτο-επιστημονικές μελέτες της αλχημείας). Αυτά τα έργα της φυσικής φιλοσοφίας είναι αντιπροσωπευτικά της απόκλισης από το μεσαιωνικό σχολαστισμό που διδάσκεται στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και προβλέπει με πολλούς τρόπους τις εξελίξεις που θα οδηγούσαν στην επιστήμη όπως ασκείται με τη σύγχρονη έννοια. Όπως θα έλεγε ο Μπέικον, «η φρικιαστική φύση» για να αποκαλύψει τα «μυστικά» της, (επιστημονικός πειραματισμός), αντί για απλή εξάρτηση από ιστορικά, ακόμη και ανέκδοτα, παρατηρήσεις εμπειρικών φαινομένων, θα θεωρηθεί ως καθοριστικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης επιστήμης , αν όχι το κλειδί για την επιτυχία της. Οι βιογράφοι του Μπόιλ, με έμφαση στο ότι έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης χημείας, αγνοούν πόσο σταθερά προσκολλήθηκε στις σχολικές επιστήμες στη θεωρία, την πρακτική και το δόγμα.[19]

Τρέχουσα εργασία στη φιλοσοφία της επιστήμης και της φύσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα μέσα του 20ού αιώνα, οι συζητήσεις του Ερνστ Μάυρ για την τελεολογία της φύσης έφεραν ζητήματα που είχαν προηγουμένως ασχοληθεί με τον Αριστοτέλη (σχετικά με την τελική αιτία) και τον Καντ (σχετικά με την ανακλαστική κρίση).[20]

Ειδικά από την ευρωπαϊκή κρίση στα μέσα του 20ού αιώνα, ορισμένοι στοχαστές υποστήριξαν ότι είναι σημαντικό να βλέπουμε τη φύση από μια ευρεία φιλοσοφική προοπτική, παρά από μια θετική προσέγγιση που βασίζεται σιωπηρά σε μια κρυφή, ανεξέλεγκτη φιλοσοφία.[21] Μια γραμμή σκέψης προέρχεται από την Αριστοτέλεια παράδοση, ειδικά όπως αναπτύχθηκε από τον Θωμά Ακινάτης. Μια άλλη γραμμή πηγάζει από τον Έντμουντ Χούσερλ, ειδικά όπως εκφράζεται στο «Κρίση των Ευρωπαϊκών Επιστημών». Οι μαθητές του όπως ο Τζέικομπ Κλάιν και ο Χανς Τζόνας ανέπτυξαν πληρέστερα τα θέματά του. Τέλος, υπάρχει η φιλοσοφία της διαδικασίας που εμπνέεται από τα έργα του Άλφρεντ Νορθ Γουάιτχεντ.[22]

Μεταξύ των ζωντανών μελετητών, οι Μπράιαν Ντέιβιντ Έλλις, Νάνσυ Κάτραϊτ, Ντέιβιντ Όντερμπεργκ και Τζον Ντουπρέ είναι μερικοί από τους πιο εξέχοντες στοχαστές που μπορούν αναμφισβήτητα να χαρακτηριστούν ως γενικά υιοθετηθέντες μιας πιο ανοιχτής προσέγγισης στον φυσικό κόσμο. Ο Έλλις στο έργο του 2002 παρατηρεί την άνοδο ενός «Νέου Ουσιαστισμού».[23] Ο Ντέιβιντ Όντερμπεργκ στο βιβλίο του τού 2007, ασχολείται με άλλους φιλοσόφους, συμπεριλαμβανομένου του Έλλις σε κάποιο βαθμό, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι είναι ουσιαστικοί. Αναζωογονεί και υπερασπίζεται τη Θωμιστική-Αριστοτελική παράδοση από τις σύγχρονες προσπάθειες να ισοπεδώσει τη φύση στο χαλαρό θέμα της πειραματικής μεθόδου.[24] Στο βιβλίο του In Praise of Natural Philosophy: A Revolution for Thought and Life (2017), ο Νίκολας Μάξγουελ υποστηρίζει ότι πρέπει να μεταρρυθμίσουμε τη φιλοσοφία και να επανασυνδέσουμε την επιστήμη με τη φιλοσοφία για να δημιουργήσουμε μια σύγχρονη εκδοχή της φυσικής φιλοσοφίας.[25]

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Cahan, David. (2003). From natural philosophy to the sciences : writing the history of nineteenth-century science. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-08927-4. 51330464. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «Lectures Bureau | Natural philosophy» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2020. 
  3. ↑ «Naturphilosophie». Oxford Reference (στα Αγγλικά). doi:10.1093/oi/authority.20110803100225459. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2020. 
  4. ↑ Ο φυσιολόγος - θεολόγος Ουίλλιαμ Γουέγουελ (William Whewell) επινόησε τη λέξη «scientist» (επιστήμονας). H πρώτη γραπτή της χρήση που έγινε από το Oxford English Dictionary ήταν το 1834.
  5. ↑ Ross, Sydney (1962-06). «Scientist: The story of a word» (στα αγγλικά). Annals of Science 18 (2): 65–85. doi:10.1080/00033796200202722. ISSN 0003-3790. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/00033796200202722. 
  6. ↑ Bodnar, Istvan (2018). Zalta, Edward N., επιμ. The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Spring 2018 έκδοση). Metaphysics Research Lab, Stanford University. 
  7. ↑ Thomson, William· Tait, Peter Guthrie (2009). Treatise on Natural Philosophy. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-511-70393-5. 
  8. ↑ «Hª Fª - Tema 1 (Prof.: Miguel Moreno, Agüimes, Las Palmas, España)». web.archive.org. 23 Σεπτεμβρίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  9. ↑ Parry, Richard (2020). Zalta, Edward N., επιμ. The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Fall 2020 έκδοση). Metaphysics Research Lab, Stanford University. 
  10. ↑ John, McCormick (12 Ιουλίου 2017). George Santayana. Routledge. σελίδες 253–265. ISBN 978-0-203-79079-3. 
  11. ↑ Guttenplan, Samuel, επιμ. (1995). A Companion to the Philosophy of Mind. Οξφόρδη, Ηνωμένο Βασίλειο: Blackwell Publishing Ltd. σελ. 265-267. ISBN 978-0-631-19996-0. 
  12. ↑ Adler, Mortimer Jerome (1993). The four dimensions of philosophy : metaphysical, moral, objective, categorical. Νέα Υόρκη: Macmillan Pub. Co. ISBN 0-02-500574-X. 27034741. 
  13. ↑ Michael J. Crowe, Mechanics from Aristotle to Einstein (Santa Fe, NM: Green Lion Press, 2007), 11.
  14. ↑ Heidegger, Martin (1996). The Principle of Reason. Indiana University Press. σελ. 62-63. ISBN 978-0-253-21066-1. 
  15. ↑ Δείτε το Physics by Aristotle, βιβλία 1 και 2 Αρχειοθετήθηκε 2011-01-06 στο Wayback Machine..
  16. ↑ Hankinson, R. J. (13 Δεκεμβρίου 2001). Cause and Explanation in Ancient Greek Thought. Clarendon Press. σελ. 125. ISBN 978-0-19-924656-4. 
  17. ↑ John E. Murdoch and Edith D. Sylla Science in The Middle Ages:The Science of Motion (1978) University of Chicago Press σελ. 213-222
  18. ↑ David C. Lindberg, The Beginnings of Western Science, University of Chicago Press, 2007, p. 50.
  19. ↑ More, Louis Trenchard (1941). «Boyle as Alchemist». Journal of the History of Ideas 2 (1): 61–76. doi:10.2307/2707281. ISSN 0022-5037. https://www.jstor.org/stable/2707281. 
  20. ↑ «Teleology and Randomness in the Development of Natural Science Research: Systems, Ontology and Evolution | Evolution | Causality». Scribd (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2020. 
  21. ↑ E.A. Burtt, Metaphysical Foundations of Modern Science (Garden City, NY: Doubleday and Company, 1954), 227-230.
  22. ↑ Weber, Michel. Handbook of Whiteheadian Process Thought. 
  23. ↑ Ellis, Brian David (2002). The philosophy of nature : a guide to the new essentialism. Montreal: McGill-Queen's University Press. ISBN 978-0-7735-8171-5. 767733354. 
  24. ↑ Oderberg, David S. (2007). Real essentialism. New York: Routledge. ISBN 978-0-415-32364-2. 85898989. 
  25. ↑ «In Praise of Natural Philosophy | McGill-Queen's University Press». www.mqup.ca. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2020. 

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φιλοσοφία_της_φύσης&oldid=9999525"