Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ούγκο Πρατ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ούγκο Πρατ
Ο Ούγκο Πρατ το 1989.
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Hugo Pratt (Ιταλικά)
ΨευδώνυμοHugo Pratt
Γέννηση15 Ιουνίου 1927
Ρίμινι, Ιταλία
Θάνατος20 Αυγούστου 1995 (68 ετών)
Γκρανβό, Ελβετία
Αιτία θανάτουκαρκίνος εντέρου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςGrandvaux
ΚατοικίαGrandvaux (1984–1995)
Εθνικότητα Ιταλική
Ιδιότηταδημιουργός κόμικς[1]
Είδος τέχνηςΚόμικς
Σημαντικά έργαΚόρτο Μαλτέζε
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ούγκο Πρατ (ιταλικά: Hugo Pratt, πραγματικό του όνομα Ugo Eugenio Prat, 15 Ιουνίου 1927 - 20 Αυγούστου 1995), ήταν Ιταλός σχεδιαστής και σεναριογράφος κόμικς. Πολλά από τα κόμικς του, με διασημότερη τη σειρά Κόρτο Μαλτέζε, διακρίνονται από τον συνδυασμό κινηματογραφικής αφήγησης με εκτεταμένη ιστορική έρευνα. Άλλα σημαντικά έργα του είναι τα Έρνι Πάικ, σε σενάριο του Έκτωρ Χερμάν Οέστερχελντ, Οι σκορπιοί της ερήμου και Ινδιάνικο καλοκαίρι, σε σχέδιο του Μίλο Μανάρα.

Ο Πρατ συγκαταλέγεται στους σπουδαιότερους δημιουργούς παγκοσμίως[2][3] και θεωρείται ένας από τους πρώτους που έφεραν λογοτεχνική αύρα στο μέσο των κόμικς.[4][5] Οι σημαντικότερες διακρίσεις που είχε λάβει, είναι το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ του Ανγκουλέμ το 1988[6] και η μετά θάνατον εισαγωγή στο Will Eisner Hall of Fame το 2005.[7]

Ο Πρατ έτρεφε μεγάλη αγάπη για τα ταξίδια και είχε επισκεφτεί δεκάδες χώρες του κόσμου. Εκτός από δημιουργός κόμικς ήταν και συγγραφέας, καθώς είχε γράψει ορισμένα μυθιστορήματα, ιδιαίτερα προς το τέλος της ζωής του.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ούγκο Πρατ είχε γράψει: «Έχω δεκατρείς τρόπους να λέω την ιστορία της ζωής μου, αλλά δεν ξέρω καν αν ένας από αυτούς είναι ο αληθινός ή αν είναι πιο αληθινός από τους άλλους. Ο Πεσσόα έλεγε ότι έχουμε δύο ζωές, αυτή που νομίζουμε ότι είναι η αληθινή και αυτή που ζούμε στα όνειρά μας».[3]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ούγκο Πρατ γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1927 στο Ρίμινι, στις ιταλικές ακτές της Αδριατικής, γιος των Ρολάντο Πρατ και Εβελίνα Τζένερο. Και οι δύο γονείς του κατάγονταν από τη Βενετία,[8] αλλά είχαν ξένες ρίζες. Ο παππούς από τη μεριά του πατέρα του ήταν Αγγλονορμανδός που είχε αρχικά εγκατασταθεί στη Λυών και μετά στη Βενετία.[9] Ο διάσημος ηθοποιός Μπόρις Καρλόφ (πραγματικό όνομα Ουίλιαμ Χένρι Πρατ) ήταν μακρινός ξάδελφος του Ούγκο Πρατ.[10] Οι πρόγονοι της μητέρας της Εβελίνα είχαν έρθει από την Τουρκία τον 14ο αιώνα,[11] ενώ ο πατέρας της, γνωστός ποιητής που έγραφε στην βενετσιάνικη διάλεκτο, ήταν το νόθο παιδί μιας πλούσιας γυναίκας σεφαρδίτικης καταγωγής από τη Βενετία και ενός βοηθού μάγειρα στα καράβια.[9]

Λίγες ημέρες μετά τη γέννησή του γιου τους, η οικογένεια μετακόμισε στη Βενετία.[8] Το 1937 εγκαταστάθηκαν στην Αιθιοπία, καθώς ο πατέρας του, φανατικός υποστηρικτής του Μπενίτο Μουσολίνι,[3] υπηρετούσε στον ιταλικό στρατό που πρόσφατα είχε κατακτήσει τη χώρα.[12] Εκεί, έμαθε την αμχαρική γλώσσα[9] και στα δεκατέσσερά του εντάχθηκε στην αποικιακή αστυνομία.[3]

Το 1942, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δηλαδή, ο πατέρας του Πρατ αιχμαλωτίστηκε και πέθανε το ίδιο έτος, ενώ ο Πρατ και η μητέρα του βρίσκονταν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για πολίτες.[11] Το 1943 επαναπατρίστηκαν με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.[12] Ο Πρατ φοίτησε σε μια στρατιωτική σχολή στην κεντρική Ιταλία και αργότερα επέστρεψε στην Βενετία, η οποία βρισκόταν υπό την κατοχή των Ναζιστικών στρατευμάτων. Ο Πρατ συνελήφθη ως Νοτιοαφρικανός κατάσκοπος[13] και αναγκάστηκε να ενταχθεί στη ναυτική αστυνομία. Παρέμεινε εκεί για τρεις περίπου εβδομάδες[11] και, μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια να φύγει από τη χώρα, προσχώρησε στις Συμμαχικές Δυνάμεις.[8] Σε κάποια σύρραξη, ο Πρατ τραυματίστηκε από σφαίρα στο αριστερό του πόδι.[14] Προς το τέλος του πολέμου ήταν υπεύθυνος για την ψυχαγωγία των Αμερικανικών στρατιωτών.[11]

Αρχή της καριέρας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σταδιοδρομία του Πρατ στα κόμικς ξεκίνησε το 1945, έχοντας πια επιστρέψει για τα καλά στη Βενετία. Μαζί με τους Μάριο Φαουστινέλι, Αλμπέρτο Όνγκαρο, Ντίνο Μπατάλια, Νταμιάνο Νταμιάνι και άλλους σχημάτισε την επονομαζόμενη «Ομάδα της Βενετίας» (Gruppo di Venezia),[9] ενώ ήταν ο συνιδρυτής, με τους Φαουστινέλι και Όνγκαρο, του περιοδικού Asso di Picche, το οποίο εμφανίστηκε τον Δεκέμβριο του 1945.[15] Ήταν μέρος της ομάδας που δημιούργησε τον ομώνυμο χαρακτήρα, έναν μασκοφόρο ήρωα επηρεασμένο από τα Φάντομ του Λι Φολκ και The Spirit του Γουίλ Άισνερ.[16] Δουλειές του Πρατ δημοσιεύτηκαν και σε άλλα έντυπα της εποχής.

Στο εξωτερικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αποδεχόμενος μια πρόσκληση του ομίλου Editorial Abril, ο Πρατ έφυγε για την Αργεντινή το 1949.[17] Ο Τσέζαρε Τσίβιτα, ο Ιταλός διευθυντής της εκδοτικής,[18] ενδιαφερόταν να εκδώσει κόμικς της «Ομάδας της Βενετίας» και πρότεινε στα μέλη της να μετοικήσουν στο Μπουένος Άιρες, ώστε να παράγουν ιστορίες απευθείας για την αργεντίνικη αγορά.[19]

Ο Οέστερχλεντ υπήρξε ένας από τους πλέον σημαντικούς συνεργάτες του Πρατ

Κατά την παραμονή του στην Αργεντινή, ο Πρατ πέρασε μία από τις πλέον παραγωγικές φάσης της καριέρας του. Απομακρύνθηκε σταδιακά από τις αμερικανικές επιρροές του, αναπτύσσοντας έτσι το προσωπικό του στυλ αφήγησης και σχεδιασμού.[13] Αρχικά, συνεργάστηκε με το περιοδικό Misterix. Σε κείμενα του Αλμπέρτο Όνγκαρο σχεδίασε το El Cacique Blanco (1951), ενώ με τον Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ, έναν από τους κορυφαίους σεναριογράφους της Αργεντινής και της Λατινικής Αμερικής εν γένει,[20][21] δημιούργησε το γουέστερν El Sargento Kirk (1953). Την περίοδο 1953-1954, ο Πρατ έμεινε στην πατρίδα του, αλλά στη συνέχεια επέστρεψε στην Αργεντινή.[22]

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και έπειτα, συνεργαζόμενος με τις εκδόσεις Editorial Frontera που είχε ιδρύσει το 1957 ο Οέστερχελντ,[20] ο Πρατ σχεδίασε δύο από τα πιο γνωστά του κόμικς, πάλι σε σενάρια του Οέστερχελντ. Επρόκειτο για τις σειρές Ticonderoga (1957) και Έρνι Πάικ (Ernie Pike – 1957). Το μεν είναι μια περιπέτεια στο ύφος των βιβλίων του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ,[23] το δε αποτελεί μια συλλογή ιστοριών στην οποία ο πρωταγωνιστής έχει στηριχτεί στον βραβευμένο με Πούλιτζερ πολεμικό ανταποκριτή Έρνι Πάιλ.[24] Το 1959, ο Πρατ δημιούργησε το Ann y Dan, την πρώτη του προσωπική δουλειά.[25] Πιστεύεται μάλιστα, ότι ένας από τους χαρακτήρες που εμφανίζεται στο κόμικ αυτό, προμηνύει τον Κόρτο Μαλτέζε.[23]

Λίγο αργότερα, το ίδιο έτος,[18] ο Πρατ εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου διδάχθηκε την τεχνική της ακουαρέλας[12] και εργάστηκε για την Fleetway Publications. Αποτέλεσε έτσι έναν από τους πολυάριθμους μη Βρετανούς καλλιτέχνες, όπως ο Αργεντινός Αλμπέρτο Μπρέτσια και οι Ισπανοί Βίκτορ ντε λα Φουέντε και Λουίς Μπερμέχο, οι οποίοι παρήγαγαν χιλιάδες πολεμικές ιστορίες για έντυπα σαν το War Picture Librabry.[26]

Επιστρέφοντας στην Αργεντινή, σχεδίασε για το Misterix τα Capitan Cormoran (1962), σε σενάριο του συμπατριώτη του Στέλιο Φέντσο, και Wheeling (1962). Το δεύτερο, μια περιπέτεια με φόντο τη Βόρεια Αμερική του 17ου αιώνα, ολοκληρώθηκε μετά από πολλά χρόνια, μέσα από εκδόσεις σε ιταλικά και γαλλικά περιοδικά, και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του.[23] Παράλληλα, ο Πρατ δίδασκε σχέδιο στην Escuela Panamericana de Arte, στη Βραζιλία.[27]

Δημιουργία του Κόρτο Μαλτέζε

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1962, η οικονομική κρίση στην Αργεντινή,[28] οδήγησε τον Πρατ πίσω στη Βενετία, αρχίζοντας να σχεδιάζει για το δημοφιλές παιδικό περιοδικό Corriere dei Piccoli.[29] Μεταξύ αυτών είναι το L'Ombra (1964), σε σενάριο του Αλμπέρτο Όνγκαρο, καθώς και η μεταφορά σε κόμικς των Το νησί των θησαυρών και Η απαγωγή του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, σε συνεργασία με τον σημαντικό συγγραφέα Μίνο Μιλάνι. Παρόλα αυτά, ο Πρατ δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος με τις συνθήκες στο περιοδικό, καθώς τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών δεν ήταν κατοχυρωμένα στην Ιταλία.[30]

Τοιχογραφία του Κόρτο Μαλτέζε από τη Διαδρομή των κόμικς στις Βρυξέλλες

Ταξιδεύοντας το 1967 στην Καραϊβική, εμπνεύστηκε τον Κόρτο Μαλτέζε, μακράν τον πιο δημοφιλή χαρακτήρα του.[28] Το ίδιο έτος, ο Φλορέντσο Ιβάλντι, ένας κτηματομεσίτης από τη Γένοβα,[31] του πρότεινε να χρηματοδοτήσει ένα νέο έντυπο, το οποίο τελικά ονομάστηκε Il Sergente Kirk. Από τον Ιούλιο του 1967, στο πρώτο τεύχος του περιοδικού, έως και τον Φεβρουάριο του 1969[32] δημοσιεύτηκε σε συνέχειες Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας (Una ballata del mare salato), όπου έκανε την εμφάνισή του ο Κόρτο Μαλτέζε. Η ιστορία αυτή διαδραματιζόταν στην Μελανησία στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και παρότι δεν έλαβε την αναγνώριση που θα είχε μεταγενέστερα, ο Πρατ κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ιταλού Σχεδιαστή στο πέμπτο Salone Internazionale del Comics.[33][i]

Το 1969, επίσης στο Il Sergente Kirk, δημοσιεύτηκαν οι πρώτες σελίδες ενός άλλου σπουδαίου[34] κόμικ του Πρατ. Επρόκειτο για το Οι σκορπιοί της ερήμου (Gli scorpioni del deserto), μια περιπέτεια στην Αφρική του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρόλα αυτά, το Il Sergente Kirk αποδείχθηκε ζημιογόνο και έκλεισε το ίδιο έτος.[35]

Η αναγνώριση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο φεστιβάλ της Λούκκα, ο Πρατ συνάντησε τον Ζωρζ Ριέ, αρχισυντάκτη του γαλλικού περιοδικού Pif Gadget, ο οποίος του πρότεινε να συνεργαστούν. Αποδεχόμενος την πρόταση, μετακόμισε το 1970[36] στο Παρίσι, δημιουργώντας είκοσι μία σύντομες ιστορίες με τον Κόρτο Μαλτέζε, οι οποίες δημοσιεύτηκαν μεταξύ 1970 και 1973.[31] Λίγο αργότερα, ξεκίνησε η σειριοποίηση της ιστορίας Η κρυφή αυλή του μυστηρίου (Corte sconta detta Arcana – 1974) στο ιταλικό περιοδικό Linus. Σταδιακά, η σειρά γίνεται ολοένα και πιο γνωστή, φτάνοντας σήμερα να έχει μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες, μεταξύ των οποίων τα αγγλικά, τα ελληνικά, τα ισπανικά, τα γερμανικά και τα φινλανδικά. Παράλληλα αποκτάει ένα από τα βασικά της γνωρίσματα, δηλαδή την ένταξη της δράσης σε καλά μελετημένο ιστορικό πλαίσιο και την αλληλεπίδραση των ηρώων με υπαρκτές προσωπικότητες, όπως ο Τζακ Λόντον,[37] ο Ιωσήφ Στάλιν[38] και ο Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο.[39] Σαν επιστέγασμα της αναγνώρισης, η γαλλική έκδοση του άλμπουμ Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας, που κυκλοφόρησε το 1975, τιμήθηκε με το βραβείο Καλύτερου Ξένου Ρεαλιστικού Κόμικ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς του Ανγκουλέμ του 1976.[40]

Ο Ούγκο Πρατ το 1989

Την περίοδο αυτή, παράλληλα με το Κόρτο Μαλτέζε, ο Πρατ ασχολήθηκε με διάφορα άλλα κόμικς. Ανάμεσα σε αυτά ήταν Οι σκορπιοί της ερήμου, που δημοσιευόταν πλέον στο Linus, και ορισμένα τεύχη για τη σειρά Un uomo un'avventura της ιταλικής εκδοτικής Sergio Bonelli Editore, στην οποία συμμετείχε πλήθος κορυφαίων ονομάτων της ιταλικής σκηνής, όπως οι Γκουίντο Μπουτσέλι, Γκουίντο Κρέπαξ και Σέρτζιο Τόπι.

Ο Πρατ, που όλα αυτά τα χρόνια δε σταμάτησε να ταξιδεύει ανά τον κόσμο, εγκαταστάθηκε το 1983 στην Ελβετία, κοντά στη λίμνη της Λωζάνης.[28] Το ίδιο έτος, μαζί με τον μαθητή και φίλο του Μίλο Μανάρα, δημιούργησε το Ινδιάνικο καλοκαίρι (Tutto ricominciò con un'estate indiana), με πρωταγωνιστές πουριτανούς αποίκους και Ινδιάνους της Νέας Αγγλίας, που θεωρείται μία από τις ομορφότερες ιστορίες του.[41] Το τελευταίο επεισόδιο του Κόρτο Μαλτέζε, το οποίο ονομάζεται Μου (Mu) και ξεφεύγει από τον ρεαλισμό των προηγούμενων ιστοριών,[42] ξεκίνησε να δημοσιεύεται από το ιταλικό περιοδικό Corto Maltese[ii] το 1988 και, με κάποια διαλείμματα, ολοκληρώθηκε το 1991.[43]

Τελευταία χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ 1991 και 1994, κυκλοφόρησε στο βραχύβιο ιταλικό περιοδικό Il Grifo το El Gaucho, η δεύτερη συνεργασία του Πρατ με τον Μανάρα. Παράλληλα, έγραψε το σημαντικότερο ίσως μυθιστόρημά του, Άνεμος από μακρινές στεριές (Vent de terres lointaines – 1993), ενώ δημιούργησε ορισμένα κόμικς κατά παραγγελία, όπως η ιστορία Un pallido sole primaverile στο συλλογικό έργο Un cuore garibaldino (1992), έκδοση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του.[42] Το 1994, όπως του ζητήθηκε από τους απογόνους του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ,[44] δημιούργησε μια ονειρική βιογραφία του Γάλλου λογοτέχνη. Έναν χρόνο αργότερα ολοκλήρωσε το Wheeling, καθώς και το Μόργκαν (Morgan – 1995), που έμελλε να είναι το τελευταίο του κόμικ.[45] Ο Πρατ πέθανε στην πόλη του Γκρανβό στις 20 Αυγούστου του 1995 από καρκίνο του εντέρου.[46]

Στυλ και επιρροές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σχεδιαστικό στυλ του Πρατ έχει χαρακτηριστεί εξπρεσιονιστικό[47] και αφαιρετικό.[2] Στις περισσότερες ιστορίες του, το χρώμα απουσιάζει[48] και αναγνωρίζεται ως ένας έξοχος βιρτουόζος του ασπρόμαυρου σχεδίου.[49][50] Όσον αφορά το σενάριο, έκανε έντονη χρήση εσωτερικού μονολόγου και τα κείμενα θεωρούνται υψηλής λογοτεχνικής ποιότητας.[48]

Η βασικότερη επιρροή στην τέχνη του Πρατ ήταν ο Αμερικανός Μίλτον Κάνιφ.[51] Μάλιστα, ήταν μετά την ανάγνωση του Terry and the Pirates, το οποίο έγραφε και σχεδίαζε ο Κάνιφ, που αποφάσισε να γίνει δημιουργός κόμικς.[9] Μεγάλο θαυμασμό έτρεφε για πολλούς κλασικούς πεζογράφους, όπως ο Τζακ Λόντον,[52] ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, ο Τζόζεφ Κόνραντ, ο Χέρμαν Μέλβιλ, ο Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ,[51] αλλά και για διάφορους ποιητές, από τον Όμηρο, με τον οποίο ήρθε σε επαφή σε παιδική ηλικία,[9] μέχρι τους Ράινερ Μαρία Ρίλκε[53] και Αρθούρο Ρεμπώ.[10] Ως εκ τούτου, η λογοτεχνία είχε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του και τα κόμικς του έχουν χαρακτηριστεί ως «σχεδιασμένη λογοτεχνία».[54]

Επίδραση και κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πρατ θεωρείται ο πιο διάσημος δημιουργός των ιταλικών κόμικς[29][51] και πλήθος συμπατριωτών του, όπως οι Μίλο Μανάρα[55] και Λορέντσο Ματότι,[56] έχουν επηρεαστεί από αυτόν. Ωστόσο, η φήμη του δεν περιορίζεται στην Ιταλία, καθώς πολλοί καλλιτέχνες των κόμικς απ' όλο τον κόσμο τον αναφέρουν ως επιρροή. Μεταξύ αυτών είναι οι Γιάννης Καλαϊτζής,[57] Χοσέ Μουνιόθ,[27] Φρανκ Μίλλερ, Μάικ Μίνιολα και Γκάι Ντέιβις.[58]

Τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του, όσο και μετά τον θάνατό του, τα έργα του Πρατ απολάμβαναν ιδιαίτερα αναγνωρισιμότητα από τους Ευρωπαίους αναγνώστες. Ο Κόρτο Μαλτέζε συχνά τοποθετείται μεταξύ των κορυφαίων χαρακτήρων των ευρωπαϊκών κόμικς, πλάι στους Αστερίξ και Τεντέν,[59] ενώ έχει χαρακτηριστεί «θρύλος του 20ού αιώνα».[60] Η επιτυχία του οδήγησε, για πρώτη φορά, σε μια διαφορετική αντίληψη των κόμικς, σαν μια μορφή μυθιστορήματος.[61]

Ανάμεσα στους θαυμαστές του Πρατ βρισκόταν ο Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος είχε γράψει: «Όταν θέλω να χαλαρώσω, διαβάζω δοκίμια του Ένγκελς, όταν όμως θέλω να εμπλακώ ολοκληρωτικά σε μία αφήγηση, διαβάζω τα κόμικς του Ούγκο Πρατ».[28]

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γάμοι και παιδιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ούγκο Πρατ παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε πολλά παιδιά, όχι όλα εντός γάμου. Η πρώτη του σύζυγος ήταν η Γιουγκοσλάβα Γκούκι Βόγκερερ. Παντρεύτηκαν το 1953 και απέκτησαν τον Λούκας (1954) και την Μαρίνα (1955).[17] Το 1962, ο Πρατ παντρεύτηκε στη Βενετία την Βελγίδα Αν Φρονιέ,[17] το μοντέλο του για την πρωταγωνίστρια του Ann y Dan και η οποία γέννησε τη Σιλβίνα (1964) και τον Τζόνας (1965), ο οποίος ζει μόνιμα στην Ελλάδα.[14] Χώρισαν το 1981.[62] Ο Πρατ απέκτησε και άλλα παιδιά από εφήμερες σχέσεις, μεταξύ άλλων με γυναίκες της φυλής Σαβάντε του Αμαζονίου[3] και των Μασσάι.[14] Συνολικά, είχε αναγνωρίσει εννέα παιδιά.[14][63]

Ταξίδια και φιλίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πρατ έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής εκτός της Ιταλίας, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο.[29] Ανάμεσα στα μέρη που επισκέφτηκε συμπεριλαμβάνονται η Αυστρία,[18] τα νησιά του Ειρηνικού, η Ιρλανδία, η Νορβηγία, η Καραϊβική,[12] ο Αμαζόνιος,[63] ο Καναδάς, η Παταγονία,[64] η Ανγκόλα και το Τζιμπουτί.[10] Σαν αποτέλεσμα, ακόμα και οι σχέσεις που σχημάτισε, είχαν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Ανάμεσα στους φίλους του ήταν ο Ντίζι Γκιλέσπι, μουσική του οποίου έπαιξε στην κηδεία του Πρατ,[14] και ο Ουμπέρτο Έκο.[65] Από τον χώρο των κόμικς, ο Πρατ είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τους Μίλο Μανάρα,[48] Ντιντιέ Κομές,[66] Αλφρέντο Καστέλι[67] και Ίβο Παβόνε, τον οποίο άλλωστε γνώριζε ήδη από τα εφηβικά του χρόνια.[68]

Τεκτονισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πρατ ήταν ελευθεροτέκτονας και η μύησή του πραγματοποιήθηκε το 1976 στη Βενετία.[69][70] Το Μουσείο του Ελευθεροτεκτονισμού στο Παρίσι οργάνωσε το 2012 μια έκθεση προς τιμήν του Πρατ, στην οποία παρουσιάζονταν αυθεντικές σελίδες, φωτογραφίες και προσωπικά του αντικείμενα. Μεταξύ των εκθεμάτων βρισκόταν ένα τελετουργικό σπαθί, το οποίο είχε κλαπεί από τον πατέρα του Πρατ, κατά τη λεηλασία της Στοάς της Βενετίας από τις δυνάμεις του Μουσολίνι το 1924 και επεστράφη από τον Πρατ.[69]

Φόροι τιμής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα κόμικς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ένας από τους δύο πρωταγωνιστές του κόμικ H.P και Τζιουζέπε Μπέργκμαν (1978) του Μίλο Μανάρα, έχει βασιστεί τον Ούγκο Πρατ.
  • Στο Ο Σκοτεινός Ιππότης Επιστρέφει (1986), ο Φρανκ Μίλλερ αναφέρει ένα φανταστικό νησιωτικό κρατίδιο της Λατινικής Αμερικής, ονόματι Κόρτο Μαλτέζε.

Μνημεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Το άγαλμα του Κόρτο Μαλτέζε στο Γκρανβό
    Δύο πανομοιότυπα αγάλματα του Κόρτο Μαλτέζε έχουν ανεγερθεί, ένα στον τόπο αναπαύσεως του Πρατ στο Γκρανβό και ένα στη Διεθνή Πόλη των Κόμικς και της Εικόνας, στο Ανγκουλέμ.
  • Στις Βρυξέλλες υπάρχει μια τοιχογραφία μήκους 95 μέτρων[71] με σκηνές από διάφορες ιστορίες του Κόρτο Μαλτέζε.

Άλλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Στο μυθιστόρημα Un romanzo d'avventura (1970) του Αλμπέρτο Όνγκαρο, κεντρικός ήρωας είναι ο Ούγκο Πρατ.
  • Στον δίσκο Jazz Septet (1973) της γαλλικής τζαζ μπάντας Ogoun Ferraille υπάρχει ένα τραγούδι με τον τίτλο Ballade pour Corto Maltese.
  • Στην περιοχή του Ψυρρή υπήρχε ένα μπαρ ονόματι Corto Maltese.

Διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επιλεγμένη εργογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κόμικς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρωτότυπος τίτλος Ελληνικός τίτλος Έτος αρχικής έκδοσης0 Σημειώσεις
Asso di piche 1945-1949 Σε σενάριο του Αλμπέρτο Όνγκαρο
Junglemen 1949-1952 Σε σχέδιο του Ντίνο Μπατάλια
El Sargento Kirk 1953-1959 Σε σενάριο του Έκτορ Χερμάν Οέστερχελντ
Ernie Pike Έρνι Πάικ 1957-1959
Ticonderoga 1957-1958
Ann y Dann 1959-1960
Le avventure di Billy James 1962-1970 Σε σενάριο του Μίνο Μιλάνι
Capitan Cormoran 1962 Σε σενάριο του Στέλιο Φέντσο
Il ragazzo rapito 1962 Σε σενάριο του Μίνο Μιλάνι

Βασισμένο στο Η απαγωγή του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον

Wheeling 1962-1995
Simbad il marinaio 1963 Σε σενάριο του Μίνο Μιλάνι

Βασισμένο στις ιστορίες του Σεβάχ

L’Ombra 1964-1966 Σε σενάριο του Αλμπέρτο Όνγκαρο
L'isola del tesoro 1965-1966 Σε σενάριο του Μίνο Μιλάνι

Βασισμένο στο Το νησί των θησαυρών του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον

Le avventure di Fanfulla 1967-1968 Σε σενάριο του Μίνο Μιλάνι
Corto Maltese Κόρτο Μαλτέζε 1967-1991
Sandokan 1969 Σε σενάριο του Μίνο Μιλάνι

Βασισμένο στο Le Tigri di Mompracem του Εμίλιο Σαλγκάρι

Gli Scorpioni del deserto Οι σκορπιοί της ερήμου 1969-1992
À l'ouest de l'Éden 1977
L'uomo dei Caraibi 1977 Σε σενάριο του Ντέτσιο Κάντσιο

Μέρος της σειράς Un uomo un'avventura

L'uomo del Sertao 1978 Μέρος της σειράς Un uomo un'avventura
L'uomo della Somalia 1979
L'uomo del Grande Nord 1980
Tutto ricominciò con un'estate indiana Ινδιάνικο καλοκαίρι 1983 Σε σχέδιο του Μίλο Μανάρα
Cato Zulú 1984-1988 Με βοήθεια στο σχέδιο από τον Λέλε Βιανέλο
El Gaucho 1991-1994 Σε σχέδιο του Μίλο Μανάρα
Saint-Exupéry - Le dernier vol 1994
Morgan Μόργκαν 1995 Δημοσιεύτηκε μετά θάνατον[44]

Μυθιστορήματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρωτότυπος τίτλος Ελληνικός τίτλος Έτος αρχικής έκδοσης0 Σημειώσεις
Le Pulci Penetranti 1971
Le roman de Criss Kenton 1989
Jesuit Joe 1990 Μεταφορά του κόμικ του L'uomo del Grande Nord
Vent de terres lointaines Άνεμος από μακρινές στεριές 1993
Avevo un appuntamento 1994
Corto Maltese - Una ballata del mare salato 1995 Μεταφορά του κόμικ του Η Μπαλάντα της Αλμυρής Θάλασσας
Corto Maltese - Corte Sconta detta Arcana 1996 Μεταφορά του κόμικ του Η κρυφή αυλή του μυστηρίου

Δημοσιεύτηκε μετά θάνατον

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

i.^ Σημερινό Lucca Comics & Games.

ii.^ Κυκλοφορούσε τη δεκαετία 1983-1993[42] από τις εκδόσεις Milano Libri και περιείχε έργα του Πρατ, αλλά και των Αντρέα Πατσιέντζα, Άλαν Μουρ, Ζαν Ζιρό και διαφόρων άλλων δημιουργών.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/129784. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 Gaumer, Patrick (2006). La BD - Η Γαλλική Ματιά στα Κόμικς. Αγάθη Πεπεράκη (μτφρ.). Αθήνα: Μαμουθκόμιξ. σελ. 135. ISBN 9789603214502. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Kirkup, James (1995-08-31). «Obituary: Hugo Pratt» (στα αγγλικά). The Independent. http://www.independent.co.uk/news/people/obituary-hugo-pratt-1598750.html. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  4. ↑ Castaldi, Simone (2010). Drawn and Dangerous: Italian Comics of the 1970s and 1980s. Jackson: University Press of Mississippi. σελ. 31. ISBN 9781604737776. 
  5. ↑ Marchese, Giovanni (2006). Leggere Hugo Pratt: L'autore di Corto Maltese tra fumetto e letteratura. Latina: Tunué. σελ. 4. ISBN 9788889613177. 
  6. ↑ «45e Festival de la Bande Dessinée d'Angoulême – Du 25 au 28 janvier 2018 - 40 ans de Grands Prix». www.bdangouleme.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2017. 
  7. ↑ «2005 Eisner Award Winners» (στα αγγλικά). CBR. 2005-07-18. http://www.cbr.com/2005-eisner-award-winners/. Ανακτήθηκε στις 2017-10-18. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 Marchese (2006), σελ. 9.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 Gaumer (2006), σελ. 133.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Guilbert, Jean-Claude (2015). Hugo Pratt, la traversée du labyrinthe. edi8. ISBN 9782259248501. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «Hugo Pratt». www.ubcfumetti.com (στα Ιταλικά). 28 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Θεοδωροπούλου, Βανέσσα (2011-06-26). ««Η περιπέτειά μου με τον Κόρτο Μαλτέζε»». Η Καθημερινή. http://www.kathimerini.gr/430390/article/politismos/arxeio-politismoy/h-peripeteia-moy-me-ton-korto-malteze. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Szymanczyk, Oscar (2014). Historia de las historietas en la Argentina. Buenos Aires: Editorial Dunken. σελ. 138. ISBN 9789870272137. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 Σαρρής, Γιώργος (10-6-2018). ««Στέριωσα στην Ελλάδα, γιατί έχει λιακάδα, θάλασσα και καλό φαγητό»». Έθνος: σελ. 60-61. 
  15. ↑ Pratt, Hugo· Petitfaux, Dominique (1996). Il desiderio di essere inutile: Ricordi e riflessioni. Roma: Lizard. σελ. 79. ISBN 9788886456166. 
  16. ↑ Marchese (2006), σελ. 9-10.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Jans, Michel (2013). Je me souviens d'Hugo Pratt. Editions Mosquito. σελ. 6. ISBN 9782352833062. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Marchese (2006), σελ. 10.
  19. ↑ Brunoro, Gianni· Reali, Roberto (2004). Magica America - Hugo Pratt e non solo: L'apporto italiano al fumetto argentino del dopoguerra. Rovigo: ANAFI. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Fernández L'Hoeste, Héctor· Poblete, Juan (2009). Redrawing the Nation: National identity in Latin/ο American Comics. New York: Palgrave Macmillan. σελ. 200. ISBN 9780230103184. 
  21. ↑ Catalá-Carrasco, Jorge· Drinot, Paulo· Scorer, James (2017). Comics & Memory in Latin America. Pittsburgh, Pa.: University of Pittsburgh Press. ISBN 9780822981589. 
  22. ↑ Gaumer (2006), σελ. 133-134.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Gaumer (2006), σελ. 134.
  24. ↑ Pyle, Ernie (2016). At Home with Ernie Pyle. Bloomington: Indiana University Press. σελ. 389. ISBN 9780253019110. 
  25. ↑ Marchese (2006), σελ. 13.
  26. ↑ Khoury, George (2004). True Brit: A Celebration of the Great Comic Book Artists of the UK. Raleigh, N.C.: TwoMorrows Publishing. σελ. 14. ISBN 9781893905337. 
  27. ↑ 27,0 27,1 Dueben, Alex (2 Σεπτεμβρίου 2017). «An Interview with José Muñoz». www.tcj.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 Πολιτάκης, Δημήτρης (2011-05-28). «Ο άγνωστος Ούγκο Πρατ». Τα Νέα. http://www.tanea.gr/news/lifearts/article/4633089/?iid=2. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Watson, Dave (2002). «Pratt, Hugo». Στο: Moliterno, Gino. Encyclopedia of Contemporary Italian Culture. Routledge. σελ. 666. ISBN 9781134758777. 
  30. ↑ Chendi, Carlo· Badino, Sergio (2008). Strisce di Terra e Strisce di Carta/Strips of Land, Strips of Paper. Milano: Tunué. σελ. 60. ISBN 9788889613504. 
  31. ↑ 31,0 31,1 Gaumer (2006), σελ. 137.
  32. ↑ Chendi & Badino (2008), σελ. 54.
  33. ↑ «Saloni». www.immaginecentrostudi.org (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2017. 
  34. ↑ «Nouvelle édition pour les "Scorpions du désert" d'Hugo Pratt». www.actuabd.com (στα Γαλλικά). 15 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Σεπτεμβρίου 2017. 
  35. ↑ Chendi & Badino (2008), σελ. 62.
  36. ↑ Watson (2002), σελ. 667.
  37. ↑ Pratt, Hugo (2012). Τα Νεανικά Χρόνια. Αθήνα: Μαμούθ Comix. σελ. 34. ISBN 9789603215493. 
  38. ↑ Pratt, Hugo (2013). Το Χρυσό Σπίτι της Σαμαρκάνδης. Αθήνα: Μαμούθ Comix. σελίδες 101–102. ISBN 9789603210927 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  39. ↑ Pratt, Hugo (2002). Βενετσιάνικο Παραμύθι. Αθήνα: Μαμούθ Comix. σελ. 20. ISBN 9789603213535 Check |isbn= value: checksum (βοήθεια). 
  40. ↑ Eckert, Yaël (2013-01-30). «Angoulême fête 40 ans de bulles» (στα γαλλικά). La Croix. ISSN 0242-6056. https://www.la-croix.com/Culture/Livres-Idees/Livres/Angouleme-fete-40-ans-de-bulles-_NG_-2013-01-30-905575. Ανακτήθηκε στις 2017-10-25. 
  41. ↑ Gaumer (2006), σελ. 108.
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 Gaumer (2006), σελ. 138.
  43. ↑ Marchese (2006), σελ. 111.
  44. ↑ 44,0 44,1 Gaumer (2006), σελ. 139.
  45. ↑ Rubis, Florian (20 Νοεμβρίου 2009). «Hugo Pratt et la guerre». www.actuabd.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2017. 
  46. ↑ Szymanczyk (2014), σελ. 139.
  47. ↑ Huard, Pierre (2016). La parodie dans la bande dessinée franco-belge: Critique ou esthétisme?. Presses de l'Université du Québec. σελ. 48. ISBN 9782760545069. 
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 «Ούγκο Πρατ». Το Βήμα. 21 Απριλίου 2002. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2017. 
  49. ↑ Marchese (2006), σελ. 35.
  50. ↑ Rubis, Florian (3 Απριλίου 2009). «Lele Vianello parle d'Hugo Pratt : « Un style graphique en constante évolution »». www.actuabd.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2017. 
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 Castaldi (2010), σελ. 24.
  52. ↑ Marchese (2006), σελ. 22.
  53. ↑ Marchese (2006), σελ. 23.
  54. ↑ Pratt & Petitfaux (1996), σελ. 166.
  55. ↑ Παπαδημητρόπουλος, Θωμάς (2012-04-10). «Interview Corner #88: Milo Manara» (στα αγγλικά). Comicdom. http://www.comicdom.gr/2012/04/10/interview-corner-88-milo-manara/. Ανακτήθηκε στις 2017-10-19. 
  56. ↑ Nadel, Dan (6 Νοεμβρίου 2014). «Into the Forest with Lorenzo Mattotti». www.tcj.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. 
  57. ↑ Soloup (2012). Τα ελληνικά comics. Αθήνα: Εκδόσεις Τόπος. σελ. 221. ISBN ISBN 9789604990481 Check |isbn= value: invalid character (βοήθεια). 
  58. ↑ Johnston, Rich (2011-02-05). «Hugo Pratt's Corto Maltese Back In Print After Fifteen Years» (στα αγγλικά). Bleeding Cool. https://www.bleedingcool.com/2011/02/05/hugo-pratts-corto-maltese-back-in-print-after-fifteen-years/. Ανακτήθηκε στις 2017-10-19. 
  59. ↑ Γιαννακόπουλος, Σπύρος (2013-02-09). «Νεανικές περιπέτειες του Κόρτο Μαλτέζε». Η Καθημερινή. http://www.kathimerini.gr/480342/article/politismos/arxeio-politismoy/neanikes-peripeteies-toy-korto-malteze. Ανακτήθηκε στις 2017-10-23. 
  60. ↑ Paulet, Alicia; Delcroix, Olivier (2016-01-30). «Angoulême 2016 : Corto Maltese, le voyageur magnifique» (στα γαλλικά). Figaro. http://www.lefigaro.fr/bd/2016/01/30/03014-20160130ARTFIG00030-angouleme-2016-corto-maltese-le-voyageur-magnifique.php. Ανακτήθηκε στις 2017-09-07. 
  61. ↑ Beaty, Bart (2007). Unpopular Culture: Transforming the European Comic Book in the 1990s. Toronto: University of Toronto Press. σελ. 25. ISBN 9780802094124. 
  62. ↑ Jans (2013), σελ. 7.
  63. ↑ 63,0 63,1 Savin, Tristan (2007-05-01). «Hugo Pratt, une vie de roman» (στα γαλλικά). LExpress.fr. http://www.lexpress.fr/culture/livre/hugo-pratt-une-vie-de-roman_812237.html. Ανακτήθηκε στις 2017-10-22. 
  64. ↑ «De l'autre côté de Corto». France Culture (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2017. 
  65. ↑ Gravett, Paul (29 Οκτωβρίου 2006). «Hugo Pratt: The Call of the Sea». www.paulgravett.com. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2017. 
  66. ↑ Delcroix, Olivier (2013-03-07). «Didier Comès, adieu l'enchanteur» (στα γαλλικά). Le Figaro. http://www.lefigaro.fr/bd/2013/03/07/03014-20130307ARTFIG00612-didier-comes-adieu-l-enchanteur.php. Ανακτήθηκε στις 2017-10-21. 
  67. ↑ Trevisani, Alessandro (13 Μαΐου 2009). «Pratt il milanese: gli amici raccontano l'uomo e il disegnatore - Milano». milano.corriere.it (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2017. 
  68. ↑ Jans (2013), σελ. 9.
  69. ↑ 69,0 69,1 Pasamonik, Didier (14 Φεβρουαρίου 2012). «Hugo Pratt au Musée de la franc-maçonnerie». www.actuabd.com (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2017. 
  70. ↑ Marchese (2006), σελ. 97.
  71. ↑ «Bruxelles celebra Corto Maltese su un murale lungo 95 metri». corrieredelveneto.corriere.it. 11 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2017. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ούγκο_Πρατ&oldid=10745925"