Ούγκο Γκρότιους
| Ούγκο Γκρότιους | |
|---|---|
_Rijksmuseum_SK-A-581.jpeg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Hugo Grotius (Ολλανδικά) |
| Γέννηση | 10 Απριλίου 1583[1][2][3] Ντελφτ[2][4] |
| Θάνατος | 28 Αυγούστου 1645[1][2][3] Ρόστοκ[2][4] |
| Τόπος ταφής | Νέα Εκκλησία στο Ντελφτ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ολλανδική Δημοκρατία |
| Θρησκεία | Αρμινιανισμός Αρμινιανισμός[4] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα[1] Ολλανδικά[5] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Λέιντεν |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιητής θεατρικός συγγραφέας international law scholar πολιτικός διπλωμάτης ιστορικός φιλόσοφος θεολόγος δικηγόρος διδάσκων πανεπιστημίου συγγραφέας[6] φιλόσοφος του δικαίου καθηγητής νομικής[4] νομικός |
| Περίοδος ακμής | 1631[7] |
| Περίοδος ακμής | 1598[8] - 1645[8] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Maria van Reigersberch (από 1608)[4] |
| Τέκνα | Cornelis de Groot Pieter de Groot[9][4] |
| Γονείς | Jan Cornets de Groot[9][4] και Aeltje van Overschie[9][4] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | πρέσβης Pensionary (1613–1618)[4] |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ούγκο Γκρότιους ή εξελληνισμένα Ούγος Γρότιος[10] (Hugo Grotius, Huig de Groot, Hugo de Groot, 10 Απριλίου 1583 - 28 Αυγούστου 1645) ήταν διάσημος Ολλανδός ουμανιστής, πολιτικός και διπλωμάτης, ποιητής και νομικός.
Υπήρξε άριστος γνώστης των ελληνικών γραμμάτων, καλός ιστορικός, περίφημος θεολόγος και συγγραφέας. Το κύριο έργο του, πραγματικό Σύστημα Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου, βαθύτατα επηρεασμένο από τους αρχαίους συγγραφείς,[11] είναι το De jure belli ac pacis (1625). Προηγουμένως είχε κυκλοφορήσει με αφορμή την αγγλοολλανδική διένεξη σχετικά με την ελευθερία των θαλασσών, τμήμα ανέκδοτης γνωμοδοτήσεώς του με το τίτλο Mare liberum (1608). Η όλη γνωμοδότηση βρέθηκε το 1868 και δημοσιεύτηκε με τον τίτλο De jure praede commentarius.[12]
Ο Ούγκο Γκρότιους θεωρείται "Πατέρας του Διεθνούς Δικαίου" επειδή ακριβώς είναι ο πρώτος που έγραψε ειδικά βιβλίο περί του αντικειμένου, έργο καθολικό και συστηματικό. Επί πλέον προχώρησε και στη διάκρισή του σε Φυσικό Δίκαιο και σε Θετικό Δίκαιο με επιμέρους διάκριση του δεύτερου ως προς την προέλευση σε Θείο Δίκαιο και Θετικό Δίκαιο (βούλησης ανθρώπων). Το δε τελευταίο σε Αστικό Δίκαιο και σε "Δίκαιο των Εθνών", ή Διεθνές Δίκαιο όπως ονομάζεται σήμερα.
Η εισφορά στην επιστήμη του Διεθνούς Δικαίου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είχε το ευτύχημα κατά τον περιπετειώδη βίο του - που τον οδήγησαν άλλοτε στις φυλακές της πατρίδας του, άλλοτε στο Παρίσι ως Σύμβουλο του Προέδρου του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Parlement de Paris) ή ως πρεσβευτή της Σουηδίας- να αντιμετωπίσει τα διεθνή προβλήματα εκ του σύνεγγυς, ως άνθρωπος της πράξης.[13]
- Για πρώτη φορά συγκεκριμένα προβλήματα της διεθνούς ζωής αντιμετωπίζονται κάτω από το πρίσμα της νομικής επιστήμης χωρίς παρεμβολές θρησκευτικών ή ηθικολογικών απόψεων. Διαπνεόμενος από φιλελεύθερες ιδέες, λάτρης του ιδανικού της δικαιοσύνης και της ανεξιθρησκίας, αποβλέπει στην ανασύνθεση και βελτίωση του υπάρχοντος νομικού υλικού.
- Υπεραμύνθηκε της ελευθερίας των θαλασσών. Η ανοικτή θάλασσα που αποτελεί βασικό στοιχείο ανάπτυξης των διεθνών σχέσεων δεν πρέπει να υπάγεται στην κυριαρχία των παράκτιων χωρών. Η ελευθερία των θαλασσών είναι συνέπεια της ελευθερίας των διεθνών συναλλαγών που απορρέει από την αδυναμία των κατ' ιδίαν πολιτειών για να ικανοποιήσουν όλες τις ανάγκες του ανθρώπου.
- Όπως ο Σουάρεθ (Francisco Suárez), έτσι και ο Γκρότιους διαχώρισε επιμελώς τις δύο έννοιες, του Φυσικού και του Θετικού δικαίου των οποίων αποδέχεται την συνύπαρξη. Το πρώτο ανάγεται στις γενικές περί ηθικής αρχές που συνάγεται βάσει της απαγωγικής μεθόδου, το δε θετικό δίκαιο μπορεί να διαπιστωθεί μέσω της αντικειμενικής θεώρησης της πρακτικής των Εθνών.
- Ως προς το θεμελιώδες θέμα του «δικαίου» και του «αδίκου» πολέμου δεν παίρνει θέση ηθικολόγου, αλλά αυστηρού νομικού. Καθορίζει με κάθε λεπτομέρεια τις περιπτώσεις κατά τις οποίες ο πόλεμος είναι θεμιτός, όπως λ.χ. όταν ο ηγεμών αντιμετωπίζει ενδεχόμενη απειλή ή τελεί σε άμυνα. Θέτει ως αρχή ότι το κράτος καθίσταται ενίοτε εγκληματικό, ελλείψει όμως αμερόληπτου κριτή στη Διεθνή Κοινότητα (τα προς καταστολήν επεμβαίνοντα κράτη ως κινούμενα λόγω συμφερόντων) που χαρακτηρίζει ως «διεθνές έγκλημα», αν δεν γεννάται αμφιβολία καμία δεν παρέχουν εγγύηση ανιδιοτέλειας.
- Ανέπτυξε αρχές οι οποίες μετά την πάροδο τριών αιώνων έγιναν θεμελιώδεις: την αρχή κατά την οποίαν ο πόλεμος, άσχετα αν είναι θεμιτός ή αθέμιτος, πρέπει να διεξάγεται κατά τρόπον ανθρωπιστικό και την αρχή κατά την οποία τα κράτη μη γνωρίζοντα υπερκειμένη αυτών πολιτική εξουσία υπόκεινται όχι ολιγότερο στις επιταγές του Δικαίου.
Έργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε ηλικία 15 μόλις χρονών έγραψε μια σειρά πολιτικών μονολόγων με τίτλο Ρωμαίος ποντίφικας (Pontifex Romanus) και τον επόμενο χρόνο (1599) εξέδωσε το έργο του Μαρτιανού Καπέλλα. Αργότερα εξέδωσε τον Λουκανό (1614), τον Σίλιο Ιταλικό (1636) και τον Τάκιτο (1640).
- De republica emendanda (Για τη βελτίωση του πολιτικού συστήματος) - 1601
- Parallelon rerumpublicarum (Σύγκριση συνταγμάτων) - 1602
- De iure praedae (Περί αρπαγής), περιλαμβάνει το Mare liberum (Ελεύθερες Θάλασσες) - 1604
- De antiquitate reipublicae Batavicae (Η παλαιότητα της ολλανδικής δημοκρατίας) - 1610
- Ordinum pietas (Η θρησκευτικότητα των κρατών) - 1613
- Defensio fidei catholicae de satisfactione (Υπεράσπιση της χριστιανικής πίστης)- 1617
- De iure belli ac pacis (Περί του Δικαίου του πολέμου και της ειρήνης) - 1625
- De veritate religionis Christianae (Περί αλήθειας της χριστιανικής Πίστης) - 1627
- Inleydinge tot de Hollantsche rechtsgeleertheit (Εισαγωγή στο ολλανδικό Δίκαιο) - 1631
- Historia Gotthorum, Vandalorum et Langobardorum -1636
- Via ad pacem ecclesiasticam (Ο δρόμος προς την θρησκευτική ειρήνη) - 1642
- De imperio summarum potestatum circa sacra (Σχετικά με τα δικαιώματα των βασιλέων σε θρησκευτικά ζητήματα) - 1647
- De fato (Περί του μέλλοντος) - 1648
- Annales et historiae de rebus Belgicis (Χρονικά και Ιστορία των Κάτω Χωρών) - 1657
- Μετέφρασε με επιτυχία επίσης στα ολλανδικά τις Φοίνισσες του Ευριπίδη, τα Ειδύλλια του Θεόκριτου και την Ανθολογία του Πλανούδη
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119854851. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Hugo de Groot» 09047823. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Hugo-Grotius. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 (Αγγλικά) ECARTICO. 37484. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2023.
- ↑ CONOR.SI. 74425955.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ «Inleiding tot de Hollandsche Rechts-geleerdheid». Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2021.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 (Ολλανδικά) RKDartists. 435910. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2022.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Welle (www.dw.com), Deutsche. «Είναι η Ουάσιγκτον η νέα Σπάρτη; Το παμπάλαιο δόγμα του προληπτικού στρατιωτικού πλήγματος | DW | 05.12.2007». DW.COM. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2021.
- ↑ Γεώργιος Τενεκίδης, Dixit Isocrates, et post eum Julianus Imperator, civitates esse immortales «Τιμητικός τόμος Κ. Τριανταφυλλοπούλου», Αθήνα 1959
- ↑ Γεώργιος Τενεκίδης, Δημόσιον Διεθνές Δίκαιο, σ.70 εκδ. Παπαζήση, 1959
- ↑ Γεώργιος Τενεκίδης, ο.π. σ. 70
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- HUGO GROTIUS, MARE LIBERUM-ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, εισαγωγή -μετάφραση Φωτεινή-Ηλέκτρα Χριστακοπούλου, Εκδόσεις ΡΩΜΗ, Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2020.
- HUGO GROTIUS, 11 ΘΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ,εισαγωγή -μετάφραση Φωτεινή-Ηλέκτρα Χριστακοπούλου, Εκδόσεις ΡΩΜΗ, Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 2020.
- J.Basdevant, Les fondateurs du Droit International, έκδ. Pillet, Παρίσι 1904
- W.J. M. van Eysinga, Hugo Grotius. Eine biographische Skizze, Βασιλεία 1952