Ευεργέτης

Το επίθετο Ευεργέτης, που σημαίνει "ο δωρητής" (από το ευ-, "καλό", + εργέτης, "ο ποιών, ο εργάτης"), ήταν ένας τιμητικός τίτλος, που δόθηκε σε διάφορους ηγεμόνες. Ο ευεργετισμός (κυριολεκτικά «το να κάνεις καλές πράξεις») ήταν η πρακτική των υψηλού επιπέδου και πλούσιων ατόμων, που διένειμαν μέρος του πλούτου τους στην κοινότητα. Για παράδειγμα, επειδή ο Αρχέλαος Α΄ της Μακεδονίας παρείχε ξυλεία στην Αθήνα, έλαβε τους τίτλους του Προξένου και του Ευεργέτη στο 407/6 π.Χ. από τον δήμο.

Ο τίτλος δόθηκε σε αρκετούς της Ελληνιστικής εποχής μονάρχες:

• Αντίοχος Ζ΄ Ευεργέτης, βασιλιάς των Σελευκιδών, βασίλευσε το 138–129 π.Χ.
• Άτταλος Γ΄ Φιλομήτωρ Ευεργέτης, βασιλιάς της Περγάμου, βασίλευσε το 138–133 π.Χ.
• Μιθριδάτης Ε΄ Ευεργέτης, βασιλιάς του Πόντου, βασίλευσε το 150–120 π.Χ.
• Νικομήδης Γ΄ Ευεργέτης, βασιλιάς της Βιθυνίας, βασίλευσε το 127–94 π.Χ.
• Πτολεμαίος Γ΄ Ευεργέτης, βασιλιάς της Αιγύπτου, βασίλευσε το 246–222 π.Χ.
• Πτολεμαίος Η΄ Ευεργέτης Β΄, βασιλιάς της Αιγύπτου, βασίλευσε το 169–164, 144–132, 126–116 π.Χ.
• Τήλεφος Ευεργέτης, Ινδο-Έλληνας κυβερνήτης, βασίλευσε το 75-70 π.Χ.
• Τιραίος Α΄ Ευεργέτης, βασιλιάς στη Χαρακήνη, βασίλευσε το 95/94 - 90/89 π.Χ.

Η γυναικεία μορφή Εὐεργέτις χρησιμοποιήθηκε επίσης:

• Κλεοπάτρα Γ΄ Ευεργέτις, βασίλισσα της Αιγύπτου, βασίλευσε το 142–131, 127–101 π.Χ.