Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αλεσσάντρο Αλγκάρντι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλεσσάντρο Αλγκάρντι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Alessandro Algardi (Ιταλικά)
Γέννηση31  Ιουλίου 1595[1][2] ή 27  Νοεμβρίου 1598[3]
Μπολόνια[4]
Θάνατος10  Ιουνίου 1654[1][5][2]
Ρώμη[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΠαπικά Κράτη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταγλύπτης[3]
αρχιτέκτονας
ΕργοδότηςΑγκοστίνο Καρράτσι
Giulio Cesare Conventi
Λουντοβίκο Λουντοβίζι
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Μοντέλο τερακότας του καρδινάλιου Πάολο Εμίλιο Ζάκια, περ. 1650

Ο Αλεσσάντρο Αλγκάρντι (ιταλικά: Alessandro Algardi‎‎, 31 Ιουλίου 1598 - 10 Ιουνίου 1654) ήταν Ιταλός γλύπτης του υψηλού μπαρόκ που δραστηριοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά στη Ρώμη, όπου κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του ήταν, μαζί με τον Φραντσέσκο Μπορρομίνι και τον Πιέτρο ντα Κορτόνα, ένας από τους σημαντικότερους αντιπάλους του Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι. Σήμερα εκτιμάται περισσότερο για τις προτομές πορτραίτων του που έχουν μεγάλη ζωντάνια και αξιοπρέπεια.[7]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλγκάρντι γεννήθηκε στη Μπολόνια, όπου σε νεαρή ηλικία μαθητεύει στο εργαστήριο του Αγκοστίνο Καρράτσι. Ωστόσο, η κλίση του στη γλυπτική τον οδήγησε να εργαστεί για τον Τζούλιο Τσεζάρε Κονβέντι (1577-1640), έναν καλλιτέχνη με μέτρια ταλέντα. Τα δύο πρώτα γνωστά έργα του χρονολογούνται σε αυτή την περίοδο: δύο αγάλματα αγίων, κατασκευασμένα από κιμωλία, στο Ορατόριο της Σάντα Μαρία ντέλα Βίτα στη Μπολόνια. Στην ηλικία των είκοσι ετών, ο Φερδινάνδος Α΄, δούκας της Μάντοβα, άρχισε να του αναθέτει έργα, ενώ απασχολούνταν και από τοπικούς κοσμηματοπώλες για την κατασκευή εικονιστικών σχεδίων.[8] Μετά από μια σύντομη διαμονή στη Βενετία, πήγε στη Ρώμη το 1625 με σύσταση του δούκα της Μάντοβα στον ανιψιό του εκλιπόντος πάπα, καρδινάλιο Λουντοβίκο Λουντοβίζι, ο οποίος τον προσέλαβε για ένα διάστημα στην αποκατάσταση αρχαίων αγαλμάτων.[9]

Τάφος του Πάπα Λέοντα ΙΑ΄

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τζαν Λορέντσο Μπερνίνι και το εργαστήριό του, που προωθήθηκε από την αιγίδα των Μποργκέζε και Μπαρμπερίνι, κέρδισαν τις περισσότερες από τις μεγάλες ρωμαϊκές παραγγελίες γλυπτικής. Για σχεδόν μια δεκαετία, ο Αλγκάρντι πάλευε για την αναγνώριση. Στη Ρώμη τον βοήθησαν φίλοι, μεταξύ των οποίων ο Πιέτρο ντα Κορτόνα και ο συνάδελφός του από την Μπολόνια, Ντομενικίνο. Οι πρώτες ρωμαϊκές παραγγελίες του περιλάμβαναν προτομές πορτραίτων από τερακότα και μερικές μαρμάρινες, ενώ συντηρούσε τον εαυτό του με μικρά έργα, όπως σταυρούς. Στη δεκαετία του 1630 εργάστηκε στους τάφους της οικογένειας Μελλίνι στο παρεκκλήσι Μελλίνι στη Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο.[10]

Τάφος του Λέοντα ΙΑ΄

Η πρώτη μεγάλη παραγγελία του Αλγκάρντι ήρθε το 1634, όταν ο καρδινάλιος Ουμπαλντίνι ανέθεσε ένα ταφικό μνημείο για τον θείο του, τον Πάπα Λέοντα ΙΑ΄, τον τρίτο από τους πάπες των Μεδίκων, ο οποίος κατείχε τη θέση του για λιγότερο από ένα μήνα το 1605. Το μνημείο άρχισε να κατασκευάζεται το 1640 και ολοκληρώθηκε ως επί το πλείστον το 1644. Η διάταξη αντικατοπτρίζει εκείνη που σχεδίασε ο Μπερνίνι για τον τάφο του Ουρβανού Η΄ (1628-47), με ένα κεντρικό ιερατικό γλυπτό του πάπα καθήμενου με πλήρη περιβολή και προσφέροντας χείρα ευλογίας, ενώ στα πόδια του, δύο αλληγορικές γυναικείες μορφές πλαισιώνουν τη σαρκοφάγο του. Ωστόσο, στον τάφο του Μπερνίνι, το σθεναρά υψωμένο χέρι και η στάση του πάπα αντισταθμίζονται από ένα ενεργό δράμα κάτω, όπου οι μορφές της Φιλανθρωπίας και της Δικαιοσύνης είτε αποσπώνται από putti είτε χάνονται σε περισυλλογή, ενώ ο σκελετωμένος Θάνατος συντάσσει ενεργά τον επιτάφιο. Ο τάφος του Αλγκάρντι είναι πολύ λιγότερο δυναμικός. Οι αλληγορικές φιγούρες της Μεγαλοψυχίας και της Φιλελευθερίας έχουν μια απαθής, αιθέρια αξιοπρέπεια. Ορισμένοι έχουν ταυτίσει την περικεφαλαία της Μεγαλοψυχίας με εκείνη της Αθηνάς και τις εικονικές αναπαραστάσεις της Σοφίας.[11] Η Φιλελευθερία μοιάζει με την περίφημη Αγία Σουζάνα του Ντυκενουά, αλλά αποδίδεται πιο κομψά. Ο τάφος είναι ζοφερά μονότονος και στερείται του πολυχρωματικού ενθουσιασμού που αφαιρεί από την ελεγειακή διάθεση του τάφου του Ουρβανού Η΄.[12]

Το 1635-38, ο Πιέτρο Μπονκομπάνι παρήγγειλε στον Αλγκάρντι ένα κολοσσιαίο άγαλμα του Φίλιππου Νέρι με γονατιστούς αγγέλους για τη Σάντα Μαρία στη Βαλλιτσέλα, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1640.[13] Αμέσως μετά, ο Αλγκάρντι δημιούργησε ένα γλυπτό σύνολο του αποκεφαλισμού του Αγίου Παύλου με δύο μορφές: έναν γονατιστό, υποταγμένο άγιο και τον δήμιο έτοιμο να χτυπήσει με το σπαθί, για την εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Μπολόνια. Τα έργα αυτά εδραίωσαν τη φήμη του, μαζί με δύο ανάγλυφα του Μαρτυρίου του Αγίου Παύλου και της Ανάπαυσης κατά τη φυγή στην Αίγυπτο (ένα σύγχρονο αντίγραφο του τελευταίου βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο Βικτωρίας και Αλβέρτου). Όπως και τα χαρακτηριστικά έργα του Μπερνίνι, εκφράζουν συχνά τη μπαρόκ αισθητική της απεικόνισης δραματικών στάσεων και συναισθηματικών εκφράσεων, ωστόσο η γλυπτική του Αλγκάρντι έχει μια συγκρατημένη νηφαλιότητα σε αντίθεση με εκείνες του αντιπάλου του.

Παπική εύνοια υπό τον Ιννοκέντιο Ι΄ και τις ισπανικές επιτροπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄, Μουσεία Καπιτωλίου.

Με το θάνατο του Πάπα Ουρβανό Η΄ των Μπαρμπερίνι το 1644 και την προσχώρηση του Πάπα Ιννοκέντιου Ι΄, η οικογένεια Μπαρμπερίνι έπεσε σε δυσμένεια, με αποτέλεσμα να μειωθούν οι παραγγελίες για τον Μπερνίνι.[14] Ο Αλγκάρντι, από την άλλη πλευρά, αγκαλιάστηκε από τον νέο Πάπα και τον ανιψιό του Πάπα, Καμίλο Παμφίλι. Τα πορτραίτα του Αλγκάρντι εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα και η τυπική αυστηρότητά τους έρχεται σε αντίθεση με την πιο ζωηρή έκφραση του Μπερνίνι. Ένας μεγάλος ιερατικός μπρούντζος του Ιννοκέντιου Ι΄ από τον Αλγκάρντι βρίσκεται σήμερα στα Μουσεία του Καπιτωλίου.

Ο Αλγκάρντι δεν φημιζόταν για τις αρχιτεκτονικές του ικανότητες. Αν και ήταν υπεύθυνος για το έργο της παπικής βίλας, της Βίλλα Παμφίλι, της σημερινής Βίλα Ντόρια Παμφίλι, έξω από την Πόρτα Σαν Πανκράτσιο στη Ρώμη, μπορεί να είχε επαγγελματική καθοδήγηση για τον σχεδιασμό του καζίνο από τον αρχιτέκτονα/μηχανικό Τζιρόλαμο Ραϊνάλντι και βοήθεια στην επίβλεψη της κατασκευής του από τον βοηθό του Τζοβάνι Φραντσέσκο Γκριμάλντι.[15] Το καζίνο ήταν μια βιτρίνα για τη συλλογή γλυπτών Παμφίλι, αρχαίων και σύγχρονων, για την οποία ο Αλγκάρντι ήταν σε θέση να παρέχει τις κατάλληλες συμβουλές. Στους χώρους της βίλας, ο Αλγκάρντι και το εργαστήριό του πραγματοποίησαν σιντριβάνια με επικάλυψη γλυπτικής και άλλα χαρακτηριστικά του κήπου, όπου σώζονται μερικά από τα ελεύθερα γλυπτά και τα ανάγλυφα έργα του.

Το 1650 ο Αλγκάρντι γνώρισε τον Ντιέγο Βελάθκεθ, ο οποίος έλαβε παραγγελίες για έργα του από την Ισπανία. Κατά συνέπεια, υπάρχουν τέσσερις φιγούρες καμινάδας του Αλγκάρντι στο Βασιλικό Ανάκτορο του Αρανχουέθ, και στους κήπους, οι φιγούρες στο σιντριβάνι του Ποσειδώνα είναι επίσης δικές του. Το μοναστήρι των Αυγουστινιανών στη Σαλαμάνκα περιέχει τον τάφο του κόμη και της κόμισσας του Μοντερέι, ένα άλλο έργο του Αλγκάρντι.[9]

Ανάγλυφο Φούγκα ντ'Άττιλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Φούγκα ντ'Άττιλα, Βασιλική του Αγίου Πέτρου.

Ο μεγάλος, δραματικός, ανάγλυφος μαρμάρινος πίνακας του Αλγκάρντι με τον Πάπα Λέοντα και τον Αττίλα, που δημιουργήθηκε από το 1646 έως το 1653,[16] αναφέρεται συνήθως ως Fuga d'Attila ή Φυγή του Αττίλα. Δημιουργήθηκε για τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου και αναζωογόνησε τη χρήση τέτοιων μαρμάρινων ανάγλυφων. Στο παρελθόν είχαν χρησιμοποιηθεί μεγάλα μαρμάρινα ανάγλυφα σε ρωμαϊκές εκκλησίες, αλλά για τους περισσότερους προστάτες, τα γλυπτά μαρμάρινα τέμπλα ήταν πολύ δαπανηρά. Σε αυτό το ανάγλυφο, οι δύο κύριες μορφές, ο αυστηρός και θαρραλέος πάπας και ο απογοητευμένος και φοβισμένος Αττίλας, προελαύνουν από το κέντρο σε τρεις διαστάσεις. Μόνο αυτοί οι δύο βλέπουν τους κατερχόμενους αγγελικούς πολεμιστές που συσπειρώνονται για την υπεράσπιση του πάπα, ενώ όλοι οι άλλοι στα ανάγλυφα του φόντου, επιμένουν να εκτελούν τα αντίστοιχα γήινα καθήκοντά τους.

Το θέμα ήταν κατάλληλο για ένα παπικό κράτος που επεδίωκε να αυξήσει την εξουσία του, καθώς απεικονίζει τον ιστορικό μύθο όπου ο Άγιος Λέων ο Μέγας, ο πρώτος πάπας που έλαβε το επίθετο, με υπερφυσική βοήθεια απέτρεψε τους Ούννους να λεηλατήσουν τη Ρώμη. Από τη σκοπιά του μπαρόκ, το περιστατικό είναι κοινό θέμα: μια στιγμή θεϊκής παρέμβασης στις υποθέσεις των ανθρώπων. Το μήνυμα του προστάτη του Αλγκάρντι μέσω του ανάγλυφου θα ήταν ότι όλοι οι θεατές θα πρέπει να υπενθυμίζουν αυστηρά την παπική ικανότητα να επικαλούνται τη θεία τιμωρία κατά των εχθρών.[17]

Στα τελευταία του χρόνια ο Αλγκάρντι ήλεγχε ένα μεγάλο στούντιο και συγκέντρωσε μεγάλη περιουσία. Ο κλασικιστικός τρόπος του Αλγκάρντι συνεχίστηκε από μαθητές του, όπως ο Ερκόλε Φεράτα και ο Ντομένικο Γκουίντι, ενώ ο Αντόνιο Ράτζι αρχικά εκπαιδεύτηκε μαζί του. Οι δύο τελευταίοι ολοκλήρωσαν το σχέδιό του για ένα τέμπλο με το Όραμα του Αγίου Νικολάου στο Σαν Νικόλα ντα Τολεντίνο της Ρώμης, χρησιμοποιώντας δύο ξεχωριστά μαρμάρινα κομμάτια που συνδέονται μεταξύ τους σε ένα γεγονός και σε έναν τόπο, διαχωρίζοντας όμως με επιτυχία τη θεϊκή και τη γήινη σφαίρα. Άλλοι λιγότερο γνωστοί βοηθοί του εργαστηρίου του είναι οι Φραντσέσκο Μπαρράτα, Τζιρολάμο Λουτσέντι και Τζουζέππε Περόνι.

Ο Αλγκάρντι πέθανε στη Ρώμη μέσα σε ένα χρόνο από την ολοκλήρωση του διάσημου ανάγλυφου του, το οποίο θαυμάστηκε από τους συγχρόνους του.

Κριτική αξιολόγηση και κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλγκάρντι ήταν επίσης γνωστός για τις προσωπογραφίες του, οι οποίες παρουσιάζουν μια εμμονική προσοχή στις λεπτομέρειες της ψυχολογικά αποκαλυπτικής φυσιογνωμίας με έναν νηφάλιο αλλά άμεσο νατουραλισμό, καθώς και λεπτομερή προσοχή στο κοστούμι και τα υφάσματα, όπως στις προτομές των Λαουντίβιο Ζάκια, Καμίλο Παμφίλι και Μούτσιο Φραντζιπάνε και των δύο γιων του, Λέλο και Ρομπέρτο.[18]

Ως προς την ιδιοσυγκρασία του, το ύφος του ήταν περισσότερο συγγενικό με το κλασικιστικό και συγκρατημένο μπαρόκ του Ντυκενουά παρά με τα συναισθηματικά έργα άλλων καλλιτεχνών του μπαρόκ. Από καλλιτεχνική άποψη, ήταν πιο επιτυχημένος στα αγάλματα-προσωπογραφίες και στις ομάδες παιδιών, όπου ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει πιο στενά τη φύση.[9] Τα μοντέλα του από τερακότα, ορισμένα από τα οποία ήταν ολοκληρωμένα έργα τέχνης, ήταν πολύτιμα για τους συλλέκτες. Μια εξαιρετική σειρά μοντέλων από τερακότα βρίσκεται στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης.

Φωτογραφίες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ένας άνδρας
    Ένας άνδρας
  • Μαουρίτσιο Φραντζιπάνε
    Μαουρίτσιο Φραντζιπάνε
  • Ολίμπια Παμφίλι
    Ολίμπια Παμφίλι
  • Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄
    Πάπας Ιννοκέντιος Ι΄
  • Καμίλο Παμφίλι
    Καμίλο Παμφίλι
  • Γκασπάρο Μόλο
    Γκασπάρο Μόλο

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Ολλανδικά) RKDartists. 1110. Ανακτήθηκε στις 23  Αυγούστου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. algardi-alessandro.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 BeWeB. 253. Ανακτήθηκε στις 4  Αυγούστου 2020.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Dizionario Biografico degli Italiani». (Ιταλικά) Dizionario Biografico degli Italiani. 1960. alessandro-algardi. Ανακτήθηκε στις 25  Ιανουαρίου 2023.
  5. ↑ «Alessandro Algardi» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00002855. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  6. ↑ CONOR.SI. 83881315.
  7. ↑ Norwich, John Julius (1990). Oxford Illustrated Encyclopedia Of The Arts. USA: Oxford University Press. σελίδες 12. ISBN 978-0198691372. 
  8. ↑ Bellori, Giovanni Pietro (1672). Le vite de' pittori, scultori et architetti moderni. Rome: Marcardi. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2
     
    Το παρόν λήμμα ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Algardi, Alessandro» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 598 
  10. ↑ «Algardi, Alessandro nell'Enciclopedia Treccani». www.treccani.it (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2023. 
  11. ↑ Harriet F. Senie, "The Tomb of Leo XI by Alessandro Algardi", The Art Bulletin (1978); σσ. 90–95.
  12. ↑ Boucher σσ. 121–2
  13. ↑ Bruce Boucher, Earth and Fire: Italian Terracotta Sculpture from Donatello to Canova (Yale University Press) 2001, σελ. 47.
  14. ↑ Mormando, Francesco (2011). Bernini: His Life and His Rome. σελίδες 149. 
  15. ↑ Montagu, Jennifer. Alessandro Algardi, Vol. 1, Yale, 1985, σσ. 94–6,
  16. ↑ «The Meeting of Leo I and Attila». wga.hu. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2023. 
  17. ↑ Italian Baroque Sculpture, Bruce Boucher, σσ. 152-153.
  18. ↑ «Busts of Algardi's children». romeartlover.it. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2021. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αλεσσάντρο_Αλγκάρντι&oldid=9893599"