Βικιπαίδεια

Λαουρίδες

Αυτό το λήμμα αφορά την οικογένεια φυτών Λαουρίδες. Για την τάξη Δαφνώδη, δείτε: Δαφνώδη.

Οι Λαουρίδες ή Δαφνίδες (Lauraceae), επίσης γνωστά στα αγγλικά ως Laurel family, είναι μια οικογένεια ανθοφόρων φυτών, που περιλαμβάνει την πραγματική δάφνη (Laurus nobilis) και τους πλησιέστερους συγγενείς της. Η οικογένεια περιλαμβάνει πάνω από 3000 είδη ανθοφόρων φυτών σε πάνω από 50 γένη σε όλο τον κόσμο. Εμφανίζονται κυρίως στις θερμές εύκρατες και τροπικές περιοχές, ιδιαίτερα τη Νοτιοανατολική Ασία και τη Νότια Αμερική. Τα περισσότερα είναι αρωματικά αειθαλή δέντρα ή θάμνοι, αλλά ένα ή δύο γένη όπως το Σάσσαφρον (Sassafras) είναι φυλλοβόλο και το Cassytha είναι ένα γένος των παρασιτικών αμπέλων.

Λαουρίδες (Lauraceae)
Λιτσέα η κολλώδης Litsea glutinosa εικονογράφηση της Flora de Filipinas (1880-1883), του Francisco Manuel Blanco.
Λιτσέα η κολλώδης Litsea glutinosa
εικονογράφηση της Flora de Filipinas (1880-1883), του Francisco Manuel Blanco.
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Φυτά (Plantae)
Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Angiosperms)
Ομοταξία: Δικοτυλήδονα (Magnoliopsida)
Υφομοταξία: Μαγνολιίδες (Magnoliids)
Τάξη: Δαφνώδη (Laurales)
Οικογένεια: Λαουρίδες ή Δαφνίδες (Lauraceae)
Γένη (Genera)

Πολλά· βλ. κείμενο

Cassytha filiformis.
Φύλλα από Cinnamomum tamala - (malabathrum ή tejpat).
Φύλλα από του είδους Λινδέρα η τρίλοβος (Lindera triloba).

Επισκόπηση

Επεξεργασία

Η οικογένεια έχει μια παγκόσμια διανομή σε τροπικά και θερμά κλίματα. Οι Λαουρίδες είναι σημαντικά συστατικά των τροπικών δασών που κυμαίνονται από το χαμηλό υψόμετρο έως τις ορεινές περιοχές. Σε πολλές δασικές περιοχές, οι Λαουρίδες είναι μεταξύ των κορυφαίων πέντε οικογενειών από την άποψη του αριθμού των ειδών που υπάρχουν. Οι Λαουρίδες δίνουν το όνομά τους σε φυσικά περιβάλλοντα γνωστά ως δάση δάφνης, τα οποία έχουν πολλά δέντρα που επιφανειακά μοιάζουν με τα Δαφνοειδή, αν και μπορεί να ανήκουν σε άλλες οικογένειες φυτών όπως οι Μαγνολιίδες (Magnoliaceae) ή οι Μυρτίδες (Myrtaceae). Δαφνώδη δάση διαφόρων τύπων απαντούν στις περισσότερες ηπείρους και σε πολλά μεγάλα νησιά.

Παρά το γεγονός ότι η ταξινόμηση των Λαουρίδων δεν έχει ακόμα διευθετηθεί, συντηρητικοί υπολογισμοί εκτιμούν περίπου 52 γένη σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβάνοντας 3000 με 3500 είδη.[1] Σε σύγκριση με τις άλλες οικογένειες φυτών, η ταξινόμηση των Λαουρίδων εξακολουθεί να είναι ελάχιστα κατανοητή. Αυτό οφείλεται εν μέρει στη μεγάλη ποικιλομορφία τους, τη δυσκολία στον εντοπισμό των ειδών και, εν μέρει, λόγω των ανεπαρκών επενδύσεων στην ταξινομική εργασία.[1]

Πρόσφατες μονογραφίες στα μικρά και μεσαία γένη των Λαουρίδων (μέχρι περίπου 100 είδη) έχουν αποκαλύψει πολλά νέα είδη.[1] Πρέπει να αναμένονται παρόμοιες αυξήσεις στον αριθμό των ειδών που αναγνωρίζονται και σε άλλα μεγαλύτερα γένη.[1]

Περιγραφή

Επεξεργασία

Τα περισσότερα είδη Λαουρίδων είναι συνήθως αειθαλή δέντρα. Εξαίρεση αποτελούν δύο δωδεκάδες περίπου είδη από Cassytha, όλα εκ των οποίων είναι υποχρεωτικώς παρασιτικά αναρριχητικά φυτά.

Οι καρποί των Λαουρίδων είναι δρύπες, μονόσποροι σαρκώδεις καρποί με ένα σκληρό περίβλημα, το ενδοκάρπιο, γύρω από τον σπόρο. Ωστόσο, το ενδοκάρπιο είναι πολύ λεπτό, οπότε ο καρπός μοιάζει με ένα μονόσπορο μούρο.[2] Ο καρπός σε ορισμένα είδη (ιδιαίτερα στα γένη Οκοτέα (Ocotea) και Ορεοδάφνη (Oreodaphne) είναι εν μέρει βυθισμένος ή καλύπτεται σε ένα κυπελλοειδές ή βαθύ παχύ αχαίνιο που σχηματίζεται από τον σωλήνα του κάλυκα, όπου ο μίσχος ενώνει τα φρούτα· αυτό δίνει στον καρπό μια εμφάνιση παρόμοια με βελανίδι. Σε ορισμένα είδη Λινδέρας ή Λινδερίας (Lindera), ο καρπός έχει έναν υπόκαρπο στη βάση του.

Διανομή και χρήσεις

Επεξεργασία

Επειδή η οικογένεια είναι τόσο αρχαία και ήταν τόσο ευρέως κατανεμημένη στην υπερήπειρο Γκοντβάνα, τα σύγχρονα είδη συχνά απαντούν στους υπολειμματικούς πληθυσμούς, τους απομονωμένους από γεωγραφικά εμπόδια, για παράδειγμα στα νησιά ή στα τροπικά βουνά. Τα χήρα δάση διατηρούν την ενδημική πανίδα και χλωρίδα στις κοινότητες μεγάλης αξίας, στην εξαγωγή συμπερασμάτων για την παλαιοντολογική διαδοχή και την κλιματική αλλαγή που ακολούθησε τις διασπάσεις των υπερηπείρων.

  • Πολλά είδη Λαουρίδων περιέχουν υψηλές συγκεντρώσεις αιθέριων ελαίων, μερικά από τα οποία εκτιμούνται για τα μπαχαρικά και τα αρώματα. Εντός των φυτών, οι περισσότερες από αυτές τις ουσίες, είναι συστατικά ερεθιστικών ή τοξικών χυμών δέντρων ή ιστών που απωθούν ή δηλητηριάζουν πολλούς φυτοφάγους ή παρασιτικούς οργανισμούς.
  • Μερικά από τα αιθέρια έλαια αποτιμώνται ως αρώματα, όπως το παραδοσιακό δάφνινο στεφάνι της κλασικής αρχαιότητας ή στην κατασκευή ερμαρίων, όπου τα αρωματικά ξύλα βραβεύονται για την κατασκευή εντομοαπωθητικών επίπλων μπαούλων.
  • Μερικά αποτιμώνται στο μαγείρεμα, όπως για παράδειγμα τα φύλλα δάφνης, που είναι ένα δημοφιλές συστατικό στις Ευρωπαϊκές, Αμερικανικές και Ασιατικές κουζίνες.
  • Τα αβοκάντο είναι σημαντικά πλούσια σε έλαια φρούτα που καλλιεργούνται σε θερμά κλίματα σε όλο τον κόσμο.
  • Πολλά είδη αξιοποιούνται για ξυλεία.
  • Μερικά είδη αποτιμώνται ως πηγές φαρμακευτικών υλικών.

Η απώλεια του φυσικού τους περιβάλλοντος και η υπερεκμετάλλευση των προϊόντων αυτών έχει θέσει πολλά είδη σε κίνδυνο εξαφάνισης ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης παράνομης υλοτομίας και της μετατροπής του φυσικού τους περιβάλλοντος.[3][4][5][6]

Τα γένη αυτά περιλαμβάνουν μερικά από τα πιο γνωστά είδη και έχουν ιδιαίτερη εμπορική αξία:

Αντίθετα, ορισμένα είδη, αν και με εμπορική αξία σε ορισμένες χώρες, θεωρούνται ως επιθετικοί εισβολείς σε άλλες περιοχές. Για παράδειγμα, το είδος Κιννάμωμον η καμφορά (Cinnamomum camphora), αν και είναι ένα αξιόλογο καλλωπιστικό και φαρμακευτικό φυτό, είναι τόσο επεμβατική ώστε να έχει δηλωθεί ως ζιζάνιο στις υποτροπικές δασικές περιοχές της Νότιας Αφρικής.[7]

Οικολογία

Επεξεργασία
 
Λινδέρα η μελισσόφυλλος (Lindera melissifolia): Αυτό το απειλούμενο είδος είναι ιθαγενές στις νοτιοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες και τον αφανισμό που σχετίζεται με την απώλεια του φυσικού του περιβάλλοντος από την εκτεταμένη αποστράγγιση των υγρότοπων για τη γεωργία και τη δασοκομία.[8]

Τα άνθη των λαουρίδων είναι πρωτόγυνα, συχνά με ένα πολύπλοκο σύστημα ανθοφορίας για την πρόληψη της ενδογαμίας. Οι καρποί είναι μια σημαντική πηγή τροφής για τα πτηνά. Ορισμένα Palaeognathae και άλλα πτηνά που εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον καρπό για τη διατροφή τους είναι, μεταξύ άλλων, μέλη των οικογενειών Cotingidae, Columbidae, Trogonidae, Turdidae και Rhamphastidae. Τα πτηνά που είναι εξειδικευμένοι καρποφάγοι τείνουν να τρώνε ολόκληρα τα φρούτα και αναμασούν τους άθικτους σπόρους, απελευθερώνοντάς τους κατ' αυτό τον τρόπο σε ευνοϊκές για τη βλάστηση συνθήκες (ορνιθοχωρία). Κάποια άλλα πτηνά που καταπίνουν τους καρπούς, περνούν τον σπόρο ανέπαφο μέσα από το πεπτικό τους σύστημα.

Η διασπορά των διάφορων ειδών της οικογένειας πραγματοποιείται επίσης από τους πιθήκους, τα δενδρόβια τρωκτικά, τους σκαντζόχοιρους, τα opossum (δίδελφυς, μαρσιπόμυς) και τα ψάρια. Στα Caryodaphnopsis συμβαίνει υδροχωρία (hydrochory).[9]

Τα φύλλα ορισμένων ειδών έχουν δωμάτια (en:domatium), (χώρους φιλοξενίας των φυτών για τα αρθρόποδα) στις μασχάλες των φλεβών τους. Τα δωμάτια είναι η κατοικία σε ορισμένα ακάρεα. Άλλα είδη, ειδικότερα μέλη του γένους Pleurothyrium, έχουν μια συμβιωτική σχέση με τα μυρμήγκια που προστατεύουν και υπερασπίζονται το δέντρο. Μερικά είδη Οκοτέας χρησιμοποιούνται επίσης ως φωλιές από τα μυρμήγκια, τα οποία μπορούν να ζήσουν στις κοιλότητες των φύλλων ή σε κούφια στελέχη.[10]

Οι αμυντικοί μηχανισμοί που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των μελών των δαφνοειδών, περιλαμβάνουν ερεθιστικούς ή τοξικούς χυμούς δέντρων ή ιστούς που απωθούν ή δηλητηριάζουν πολλούς φυτοφάγους ή παρασιτικούς οργανισμούς.

Τα δέντρα της οικογένειας κυριαρχούν στον κόσμο των δασών δάφνης και των δασών σύννεφων, τα οποία εμφανίζονται στις τροπικές έως τις ήπιες εύκρατες περιοχές τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο ημισφαίριο. Άλλα μέλη της οικογένειας, ωστόσο, απαντούν παντροπικώς (pantropically) στο γενικά πεδινό και Αφρο-ορεινό (Afromontane) δάσος και στην Αφρική, για παράδειγμα, υπάρχουν ενδημικά είδη σε χώρες όπως το Καμερούν, Σουδάν, Τανζανία, Ουγκάντα και Κονγκό. Αρκετά υπολειμματικά είδη στις Λαουρίδες εμφανίζονται στις εύκρατες περιοχές και των δύο ημισφαιρίων. Πολλά βοτανικά είδη σε άλλες οικογένειες έχουν παρόμοιο φύλλωμα με τις Λαουρίδες, που οφείλεται στη συγκλίνουσα εξέλιξη και τα δάση των εν λόγω φυτών που ονομάζονται δάση δάφνης. Αυτά τα φυτά προσαρμόζονται στις υψηλές βροχοπτώσεις και την υγρασία και έχουν φύλλα με πλούσια στρώση κεριού που τα καθιστά γυαλιστερά σε εμφάνιση και στενό, μυτερό οβάλ σχήμα με μια "άκρη που στάζει", η οποία επιτρέπει στα φύλλα να απορρίπτουν το νερό παρά την υγρασία, υποστηρίζοντας έτσι τη συνέχιση της διαπνοής. Επιστημονικά ονόματα παρόμοια με Δάφνη (π.χ. Daphnidium, Daphniphyllum)[11] ή "δάφνη" (π.χ. Laureliopsis, Skimmia laureola) υποδεικνύουν άλλες οικογένειες φυτών που μοιάζουν με Λαουρίδες.

Μερικά είδη Λαουρίδων έχουν προσαρμοστεί στις απαιτητικές συνθήκες στα ημίξηρα κλίματα, αλλά τείνουν να εξαρτώνται σε ευνοϊκές εδαφικές συνθήκες, για παράδειγμα, αιώνιοι υδροφορείς, περιοδικών ταμειακών υπόγειων υδάτων, ή περιοδικά πλημμυρισμένα δάση στην άμμο που δεν περιέχει σχεδόν καθόλου θρεπτικά συστατικά. Διάφορα είδη έχουν προσαρμοστεί στις βαλτώδεις συνθήκες από τις αυξανόμενες πνευματοφόρες ρίζες που αναπτύσσονται προς τα πάνω, που εξέχουν πάνω από τα επίπεδα των περιοδικών πλημμυρών και που πνίγουν τα ανταγωνιστικά φυτά που δεν διαθέτουν τέτοιου είδους προσαρμογές.

Παλαιοβοτανολόγοι (Paleobotanists) έχουν προτείνει ότι η οικογένεια προήλθε περίπου 174 ± 32 εκατομμύρια χρόνια πριν (Mya), ενώ άλλοι[12] δεν πιστεύουν ότι είναι μεγαλύτερα από τα μέσα της Κρητιδικής. Τα ορυκτά λουλούδια που αποδίδονται σε αυτή την οικογένεια ανακαλύφθηκαν σε Cenomanian αργίλους (μέσα Κρητιδικής περιόδου, 90-98 Mya) των Ανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών (Mauldinia mirabilis). Απολιθώματα από Δαφνοειδή είναι κοινά στα Τριτοβάθμια στρώματα της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, αλλά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από την κεντρική Ευρώπη κατά την Ύστερη Μειόκαινο. Λόγω της ασυνήθιστης ευθραυστότητάς τους, η γύρη των Λαουρίδων δεν διατηρείται καλά και έχει βρεθεί μόνο στα σχετικά πρόσφατα στρώματα.

Τα φυλλοβόλα είδη χάνουν όλα τους τα φύλλα τους για ένα διάστημα του έτους, ανάλογα με τις διακυμάνσεις των βροχοπτώσεων. Η απώλεια των φύλλων συμπίπτει με την εποχή της ξηρασίας στις τροπικές, υποτροπικές και άγονες περιοχές.

Ταξινόμηση

Επεξεργασία
 
Ocotea obtusata με άγουρα φρούτα με μια εμφάνιση παρόμοια με ένα βελανίδι.
 
Καρποί Cassytha filiformis.

Η ταξινόμηση εντός των Λαουρίδων δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί πλήρως. Έχουν προταθεί πολλαπλά συστήματα ταξινόμησης, που βασίζονται σε μια ποικιλία μορφολογικών και ανατομικών χαρακτηριστικών, αλλά κανένα από αυτά δεν είναι πλήρως αποδεκτό. Σύμφωνα με τον Judd et al. (2007),[13] η suprageneric ταξινόμηση που προτείνουν οι van der Werff και Richter (1996)[14] είναι επί του παρόντος η αρχή. Ωστόσο, λόγω μια σειράς από μοριακές και εμβρυολογικές αποδείξεις ότι διαφωνεί με τις ομάδες, δεν είναι πλήρως αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα. Η ταξινόμησή τους βασίζεται στη δομή ταξιανθία και το ξύλο και τον φλοιό ανατομία. Χωρίζει τα Δαφνοειδή σε δύο υποοικογένειες, Cassythoideae και Lauroideae. Η Cassythoideae περιλαμβάνουν ένα μοναδικό γένος, Cassytha και ορίζονται από ποώδη, παρασιτική τους συνήθεια. Οι Lauroideae εν συνέχεια χωρίζονται σε τρεις φυλές: Laureae, Perseeae και Cryptocaryeae.

Η υποοικογένεια Cassythoideae δεν υποστηρίζεται πλήρως. Αντίγραφα ασφαλείας έχουν έρθει από ακολουθίες matK του χλωροπλάστη γονίδια[15] ενώ μια αμφισβητήσιμη τοποθέτηση του Cassytha έχει συναφθεί από την ανάλυση των intergenetic αποστατών του χλωροπλάστη και πυρηνικών γονιδιώματα.[16] Εμβρυολογικές μελέτες, επίσης, εμφανίζονται αντιφατικά. Μια μελέτη από HEO et al. (1998)[17] υποστηρίζει την υποοικογένεια. Διαπίστωσε ότι η Cassytha αναπτύσσει ένα εξ΄ αρχής (ab initio) κυτταρικού τύπου ενδοσπέρμιο και στην υπόλοιπη οικογένεια (με μία εξαίρεση) αναπτύσσει ένα πυρηνικού τύπου ενδοσπέρμιο. Kimoto et al. (2006)[18] προτείνει ότι η Cassytha θα πρέπει να τοποθετηθεί στη φυλή Cryptocaryeae διότι μοιράζεται αδενικό ανθήρα τάπητα και ένα έμβρυο σάκο που προεξέχει από τη νούκελος με άλλα μέλη της Cryptocaryeae.

Οι φυλές Laureae και Perseeae, δεν υποστηρίζονται καλά από οποιεσδήποτε μοριακές ή εμβρυολογικές μελέτες. Αλληλουχίες του γονιδίου χλωροπλάστη matK,[15] όπως επίσης και αλληλουχίες του χλωροπλάστη και πυρηνικά γονιδιώματα,[16] αποκαλύπτουν στενές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Εμβρυολογικά στοιχεία δεν υποστηρίζουν ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ των δύο φυλών. Γένη όπως τα Caryodaphnopsis και τα Aspidostemon που μοιράζονται εμβρυολογικά χαρακτηριστικά με μια φυλή και χαρακτηριστικά του ξύλου και του φλοιού ή τη χαρακτηριστική ταξιανθία με μια άλλη φυλή δυσδιάκριτη στα όρια των ομάδων αυτών.[17] Όλα τα διαθέσιμα αποδεικτικά στοιχεία, εκτός από τη μορφολογία ταξιανθίας και ανατομίας του ξύλου και του φλοιού, αποτυγχάνει να υποστηρίξει ξεχωριστές φυλές Laureae και Perseeae.

Η φυλή Cryptocaryeae υποστηρίζεται εν μέρει από μοριακές και εμβρυολογικές μελέτες. Χλωροπλάστη και πυρηνικά γονιδιώματα υποστηρίζουν μια φυλετική ομάδα που περιέχει όλα τα γένη οριοθετούνται από τους van der Weff και Richter (1996),[14] καθώς και τρία πρόσθετα γένη.[16] Η μερική υποστήριξη για τη φυλή επίσης επιτυγχάνεται από τις ακολουθίες του matK χλωροπλάστη γονίδια[15] καθώς και την εμβρυολογία.[19]

Προκλήσεις στην κατάταξη των Λαουρίδων Η γνώση των που περιλαμβάνονται στις Λαουρίδες είναι ελλιπής. Το 1991, περίπου το 25-30% των νεοτροπικών Λαουρίδων δεν είχαν περιγραφεί.[20] Το 2001, οι εμβρυϊκές μελέτες είχαν ολοκληρωθεί μόνο σε άτομα από 26 γένη αποδίδοντας ένα επίπεδο 38,9% της γνώσης, από την άποψη της εμβρυολογίας, για αυτήν την οικογένεια.[19] Επιπλέον, το τεράστιο ποσό της μεταβολής μέσα στην οικογένεια, αποτελεί μείζονα πρόκληση για την ανάπτυξη μιας αξιόπιστης κατάταξης.[14][20]

Φυτοχημεία

Επεξεργασία

Η προσαρμογή των Λαουρίδων σε νέα περιβάλλοντα, ακολούθησε μια μακρά εξελικτική πορεία, που έχει οδηγήσει σε πολλές ειδικότητες, συμπεριλαμβανομένων αμυντικών και αποτρεπτικών συστημάτων έναντι άλλων οργανισμών.

Τα φυτοχημικά στην οικογένεια των Λαουρίδων είναι πολλά και ποικίλα. Τα αλκαλοειδή βενζυλισοκινολίνης (Benzylisoquinoline alkaloids) περιλαμβάνουν aporphines και oxoaporphines καθώς και τα παράγωγα των μορφινάνων (morphinans). Τα αιθέρια έλαια περιλαμβάνουν τερπενοειδή (terpenoids), βενζυλική βενζοϊκά (benzyl benzoates), allylphenols και propenylphenols. Λιγνάνες (Lignans) και νεολιγμάνες (neolignans) είναι παρόντες, μαζί με S-μεθυλ-5-O-φλαβονοειδή (S-methyl-5-O-flavonoids), προανθοκυανιδίνες (proanthocyanidins), cinnamoylamides (cinnamoylamides), φαινυλοπυρρόλια (phenylpyrroles), πυρόνες στυρυλίου (styryl pyrones), πολυκετίδες (acetogenins) (polyketides (acetogenins)), furanosesquiterpenes και germacranolidous, heliangolidous, eudesmanolidous και guaianolidous σεσκιτερπενικών λακτονών (sesquiterpene lactones).

Γένη

Επεξεργασία

Πρόσφατες ταξινομικές αναθεωρήσεις της οικογένειας περιλαμβάνουν αυτά τα γένη:[21]

Τα γένη αυτά παραδοσιακά θεωρούνται ως χωριστά εντός των Λαουρίδων, αλλά δεν έχουν επαναξιολογηθεί πρόσφατα:[21]Acrodiclidium, Adenodaphne, Afrodaphne, Agathophyllum, Aperiphracta, Aydendron, Balanopsis, Bihania, Bryantea, Calosmon, Camphoromoea, Cedrota, Ceramocarpium, Ceramophora, Chanekia, Clinostemon, Cyanodaphne, Cylicodaphne, Damburneya, Daphnidium, Drimophyllum, Euosmus, Euphoebe, Fiwa, Goeppertia, Gymnobalanus, Haasia, Iozoste, Jozoste, Lepidadenia, Leptodaphne, Linharea, Menestrata, Micropora, Miscanteca, Nesodaphne, Ozanthes, Ozarthris, Pipalia, Pseudocryptocarya, Sebifera, Silvia, Strychnodaphne, Tamala, Temmodaphne, Triadodaphne, Tylostemon

Είδη

Επεξεργασία

Στην οικογένεια ανήκουν τα φυτά:

Ενδεικτικά η οικογένεια των δαφνοειδών περιλαμβάνει επίσης:

Τα φυτά που είναι κοινώς γνωστά ως δάφνες, αλλά δεν ανήκουν στην οικογένεια των δαφνοειδών περιλαμβάνει επίσης:

Πινακοθήκη

Επεξεργασία
  •  
    Άνθη δάφνης της ευγενούς.
  •  
    Δάφνη η ευγενής.
  •  
    Δέντρο δάφνης σε παγετό.
  •  
    Άνθη δάφνης της Αζορέας.
  •  
    Δάφνη η ευγενής.
  •  
    Ράντσο του Σαν Αντόνιο, ανοικτός χώρος διατηρούμενου δέντρου δάφνης.
  •  
    Δάφνη η νεοκανάριος.
  •  
    Δάφνη η νεοκανάριος.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Lauraceæ Columbianæ». 
  2. ↑ Little, S.A.; Stockey, R.A.; Penner, B. (2009). «Anatomy and development of fruits of Lauraceae from the Middle Eocene Princeton Chert». American Journal of Botany 96 (3): 637–651. doi:10.3732/ajb.0800318. PMID 21628220. http://www.amjbot.org/content/96/3/637.abstract. 
  3. ↑ «Ocotea argylei». Iucnredlist.org. 1 Ιανουαρίου 1998. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2014. 
  4. ↑ «Ocotea basicordatifolia». Iucnredlist.org. 1 Ιανουαρίου 1998. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2014. 
  5. ↑ «Actinodaphne albifrons». Iucnredlist.org. 1 Ιανουαρίου 1998. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2014. 
  6. ↑ «Actinodaphne cuspidata». Iucnredlist.org. 1 Ιανουαρίου 1998. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2014. 
  7. ↑ Henderson, L. "Alien weeds and Invasive Plants" Agricultural Research Council, Agricultural Research Council, Pretoria South Africa, ISBN 1-86849-192-7
  8. ↑ US Fish and Wildlife Service: Species Recovery Plan: Lindera melissifolia.
  9. ↑ «Lauraceae». Es.scribd.com. 25 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2014. 
  10. ↑ Jean Stout 1979. An Association of an Ant, a Mealy Bug, and an Understory Tree from a Costa Rican Rain Forest. Biotropica Vol. 11, No. 4, pp. 309-311 first page available Retrieved May 22, 2012
  11. ↑ Sunset Western Garden Book, 1995:606–607
  12. ↑ Li et al.2004
  13. ↑ Judd, Walter, S.· Christopher Campbell· Elizabeth Kellog· Peter Stevens· Michael Donoghue (2007). Plant Systematics a Phylogenetic Approach, third edition. Massachusetts, USA: Sinauer Associates, Inc. ISBN 978-0-87893-407-2. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Η van der Werff and J.G. Richter (1996). «Toward an improved classification of Lauraceae». Annals of the Missouri Botanical Garden (Annals of the Missouri Botanical Garden, Vol. 83, No. 3) 83 (3): 409–418. doi:10.2307/2399870. 
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Rohwer, J.G. (2000). «Toward a phylogenetic classification of the Lauraceae: evidence from matK sequences». Systematic Botany (Systematic Botany, Vol. 25, No. 1) 25 (1): 60–71. doi:10.2307/2666673. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Chanderbali, A.S.,van der Werff,H. and Renner, S.S. (2001). «Phylogeny and historical biogeography of Lauraceae: Evidence from the chloroplast and nuclear genomes». Annals of the Missouri Botanical Garden (Annals of the Missouri Botanical Garden, Vol. 88, No. 1) 88 (1): 104–134. doi:10.2307/2666133. 
  17. ↑ 17,0 17,1 Heo,K.,van der Werff, H., and Tobe, H. (1998). «Embryology and relationships of Lauraceae(Laurales)». Botanical Journal of the Linnean Society 126 (4): 295–322. doi:10.1006/bojl.1997.0138. 
  18. ↑ Kimoto,Y.,Utame N., and Tobe, H. (2006). «Embryology of Eusideroxylon (Cryptocaryeae, Lauraceae) and character evolution in the family». Botanical Journal of the Linnean Society 150 (2): 187–201. doi:10.1111/j.1095-8339.2006.00458.x. 
  19. ↑ 19,0 19,1 Kimoto,Y.,and H. Tobe (2001). «Embryology of Laurales: a review and perspectives». Journal of Plant Research 114 (3): 247–261. doi:10.1007/PL00013988. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Rohwer, J. G.,H. Richter, and H. van der Werff (1991). «Two new genera of neotropical Lauraceae and critical remarks on the generic delimitation». Annals of the Missouri Botanical Garden (Annals of the Missouri Botanical Garden, Vol. 78, No. 2) 78 (2): 388–4oo. doi:10.2307/2399568. 
  21. ↑ 21,0 21,1 «The Plant List». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2014. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λαουρίδες&oldid=10632092"