Άρσεναλ ΦΚ
Η Άρσεναλ (αγγλικά: Arsenal) είναι αγγλικός ποδοσφαιρικός σύλλογος.
 | ||||
| Επίσημη ονομασία | Arsenal Football Club | |||
|---|---|---|---|---|
| Ίδρυση | 1886 | |||
| Έδρα | Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο | |||
| Στάδιο | Emirates Stadium, Ίσλινγκτον, Λονδίνο | |||
| Χρώματα | κόκκινο και λευκό | |||
| Ιδιοκτήτης | Kroenke Sports & Entertainment | |||
| Πρόεδρος | Σταν Κρένκε | |||
| Προπονητής | Μικέλ Αρτέτα | |||
| Πρωτάθλημα | Πρέμιερ Λιγκ | |||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | |||
| ||||
| Μέσα κοινωνικής δικτύωσης | ||||
     | ||||
 Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα | ||||
| wikidata () | ||||
Η έδρα της είναι στην περιοχή Χόλογουεϊ στο Βόρειο Λονδίνο. Ιδρύθηκε το 1886 και από το 2006 αγωνίζεται στο Emirates Stadium χωρητικότητας 60.432 θεατών.[1] Χρώματα του συλλόγου είναι το κόκκινο και το άσπρο και έχει ως έμβλημα το κανόνι, από το οποίο προήλθε το ψευδώνυμο "Οι Κανονιέρηδες".[2]
Εκτός από την ανδρική ομάδα, διαθέτει και γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα, την Άρσεναλ Λέιντις ΦΚ.
Θεωρείται, μαζί με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Λίβερπουλ, την Μαντσεστερ Σίτι, την Τότεναμ και την Τσέλσι, μέλος των "έξι μεγάλων" του Αγγλικού Ποδοσφαίρου. Στην Ευρώπη, τα μεγαλύτερα της επιτεύγματα, είναι η κατάκτηση του Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων του 1970, καθώς και του Κυπέλλου Κυπελλούχων 1993-94.
Ιστορία του συλλόγου
ΕπεξεργασίαΤα πρώτα χρόνια
ΕπεξεργασίαΗ Άρσεναλ ιδρύθηκε το 1886 στο Γούλιτς του ΝΑ Λονδίνου από εργάτες του τοπικού Βασιλικού Οπλοστασίου (Royal Arsenal). Αρχικά ονομαζόταν Dial Square αλλά πολύ σύντομα μετονομάστηκε σε Royal Arsenal. Το 1891, που έγινε επαγγελματικός σύλλογος, μετονομάστηκε ξανά σε Woolwich Arsenal.
Το 1893 έγινε μέλος της Football League και έλαβε μέρος στη Β΄ κατηγορία. Το 1904 ανέβηκε στην Α΄ κατηγορία. Λόγω της γεωγραφικής περιοχής του γηπέδου υπήρχε μικρή προσέλευση φιλάθλων. Αυτό προκάλεσε οικονομικά προβλήματα στο σύλλογο, ο οποίος σχεδόν χρεοκόπησε το 1910. Τότε ανέλαβε την ομάδα ο Χένρι Νόρις, ο οποίος το 1913 που υποβιβάστηκε ξανά αποφάσισε να τη μεταφέρει στην περιοχή Χάιμπουρι (Highbury) του βορείου Λονδίνου στο Arsenal Stadium.[3] Το επόμενο έτος απέβαλε την προσωνυμία Woolwich και η ομάδα απέκτησε το σημερινό της όνομα. Το 1919, αν και τερμάτισε στην πέμπτη θέση επιλέχτηκε να προαχθεί στην Α΄ κατηγορία για λόγους οικονομικούς, ώστε να υπάρχουν ενδιαφέροντες αγώνες με τη γειτονική Τότεναμ Χότσπερ. Οι αγώνες με την Τότεναμ αποτελούν το κλασικό ντέρμπι του Βορείου Λονδίνου. Έκτοτε δεν υποβιβάστηκε ποτέ ξανά μέχρι σήμερα, κατέχοντας το ρεκόρ της πιο μακροχρόνιας συμμετοχής στην Α΄ κατηγορία της Αγγλίας για ενενήντα τέσσερις συνεχόμενες σεζόν ως το 2021![4]
Η χρυσή εικοσαετία
ΕπεξεργασίαΤο 1925 ως μάνατζερ του συλλόγου ανέλαβε ο Χέρμπερτ Τσάπμαν (Herbert Chapman), ο οποίος είχε ήδη κατακτήσει δύο συνεχόμενους τίτλους (1924, 1925) με τη Χάντερσφιλντ Τάουν. Ο Τσάπμαν έφερε επαναστατικές αλλαγές στην τακτική και στην προετοιμασία και προχώρησε σε μεταγραφές σπουδαίων ποδοσφαιριστών, όπως του Άλεξ Τζέιμς (Alex James) και του Κλιφ Μπάστιν (Cliff Bastin). Υπό την καθοδήγησή του η Άρσεναλ κέρδισε τα πρώτα σημαντικά τρόπαια της ιστορίας της: το Κύπελλο Αγγλίας (1930) και δύο πρωταθλήματα (1931, 1933). Τότε ήταν που μετονομάστηκε σε "Άρσεναλ" ο σταθμός "Gillespie Road" του υπόγειου σιδηροδρόμου.
Ο αιφνίδιος θάνατος του Τσάπμαν το 1934 δεν εμπόδισε το σύλλογο να συνεχίσει τις επιτυχίες υπό την καθοδήγηση των Τζο Σόου (Joe Shaw) και Τζορτζ Άλισον (George Allison). Κατέκτησε τρία πρωταθλήματα (1934, 1935, 1938) και ένα Κύπελλο (1936).
Μεταπολεμική περίοδος
ΕπεξεργασίαΜετά τον πόλεμο η Άρσεναλ συνέχισε να έχει επιτυχίες. Με μάνατζερ τον Τομ Γουιτάκερ (Tom Whittaker) κέρδισε άλλα δύο πρωταθλήματα (1948, 1953) και ένα Κύπελλο Αγγλίας (1950). Εκείνη ακριβώς την περίοδο, που η δημοτικότητά της ήταν στα ύψη, η ομάδα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία του comic-strip "Roy of the Rovers" (1954), το οποίο δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο βρετανικό περιοδικό Tiger.
Όμως, η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο λαμπερή. Ακολούθησε μια εικοσαετία με μέτριες επιδόσεις, χωρίς την κατάκτηση τροπαίων. Το 1966 το σύλλογο ανέλαβε ο Μπέρτι Μι (Bertie Mee), ο οποίος κατάφερε να κατακτήσει με το σύλλογο το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων του 1969-70. Την αμέσως επόμενη περίοδο 1970-71 κατέκτησε το νταμπλ, κάτι που μόνο δύο αγγλικές ομάδες είχαν καταφέρει μέσα στον 20ο αιώνα.
Η επόμενη δεκαετία δεν απέφερε τίτλους στο σύλλογο, αν και έφτασε σε τρεις τελικούς Κυπέλλου (1972, 1978, 1980), στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1980 και τερμάτισε 2η στο πρωτάθλημα του 1972-73. Η μόνη επιτυχία υπήρξε η κατάκτηση του Κυπέλλου Αγγλίας το 1979 με νίκη 3-2 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η ανάληψη ως μάνατζερ του παλιού ποδοσφαιριστή του συλλόγου Τζορτζ Γκράχαμ (George Graham) το 1986 έφερε στην Άρσεναλ μια τρίτη περίοδο δόξας. Την πρώτη περίοδο κέρδισε το Λιγκ Καπ (1987) και ακολούθησαν δυο πρωταθλήματα (1989, 1991), νταμπλ κυπέλλων Αγγλίας και Λιγκ Καπ το 1992-93 και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης το 1994.
Η περίοδος Βενγκέρ
ΕπεξεργασίαΗ απόλυση του Γκράχαμ έφερε αναστάτωση στο σύλλογο, και μετά από το ανεπιτυχές πέρασμα για ένα χρόνο του Μπρους Ρίο, προπονητής ανέλαβε ο Αρσέν Βενγκέρ. Ο Βενγκέρ καθιέρωσε νέες τακτικές προετοιμασίας και προπόνησης κι έφερε στο σύλλογο πολλούς ξένους ποδοσφαιριστές που άλλαξαν τον παραδοσιακό αγγλοσαξονικό χαρακτήρα της ομάδας. Παράλληλα, δημιούργησε εξαιρετικά τμήματα ανίχνευσης και αξιοποίησης ταλέντων, από τα οποία παράγονται συνεχώς νέοι ποδοσφαιριστές.
Με το Βενγκέρ στο τιμόνι η Άρσεναλ γνώρισε ημέρες μεγαλείου, ξεπέρασε τα βρετανικά όρια και καθιερώθηκε ως ένας από τους καλύτερους ευρωπαϊκούς συλλόγους. Έπαιξε θεαματικό ποδόσφαιρο κατακτώντας πολλούς τίτλους. Σε μια δεκαετία κατέκτησε δυο φορές το νταμπλ, τις σεζόν 1997-98, 2001-02, δύο ακόμα Κύπελλα Αγγλίας (2003, 2005) και το πρωτάθλημα του 2003-04 αήττητη, ένα κατόρθωμα που έχει πετύχει μόνο άλλη μια ομάδα, η Πρέστον Νορθ Εντ το 1888-89 (όμως σε 22 αγώνες). Επιπλέον, κατάφερε να κάνει εθνικό ρεκόρ 49 συνεχόμενων αγώνων πρωταθλήματος χωρίς ήττα, από το Μάιο 2003 ως τον Οκτώβριο 2004. Σε οκτώ από τις έντεκα σεζόν υπό τον Βενγκέρ τερμάτισε στην πρώτη ή δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Στην Ευρώπη έφτασε στους τελικούς του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2000 και του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006.[5] Στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ έφτασε αήττητη, χωρίς να δεχτεί γκολ σε δέκα αγώνες καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ επτά αγώνων χωρίς γκολ της Μίλαν. Συνολικά η εστία της έμεινε απαραβίαστη επί 995 λεπτά ως το 76΄ του τελικού που σκόραρε ο Σαμουέλ Ετό της Μπαρτσελόνα. Στις 17 Μαίου 2014 η Άρσεναλ επέστρεψε μετά από 9 χρόνια απουσίας στους τίτλους. Σε έναν δραματικό τελικό κυπέλλου στο Γουέμπλει,αφου βρέθηκε πίσω στο σκορ με 2-0 απο την Χαλ Σίτι,κατάφερε να ισοφαρίσει σε 2-2 και να στείλει τον αγώνα στην παράταση, εκεί όπου ο Ουαλός μέσος Ράμσεϊ, σκοράροντας πέτυχε την ολική ανατροπή και χάρισε το τρόπαιο στην ομάδα του. Η επιτυχία αυτή επαναλήφθηκε και την επόμενη χρονιά, αυτή τη φορά με αντίπαλο την Άστον Βίλα και σκορ 4-0.Στις 27 Μαίου 2017 ο Βενγκέρ έγινε ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία του κυπέλλου Αγγλίας έχοντας κατακτήσει συνολικά εφτά τρόπαια,όταν και η Άρσεναλ επικράτησε με 2-1 της πρωταθλήτριας Τσέλσι με γκολ των Σάντσες και Ράμσει. Στις 13 Μαίου 2018 κάθισε για τελευταία φορά στον πάγκο των κανονιέρηδων,στην εκτός έδρας νίκη με 1-0 επί της Χάντερσφιλντ Τάουν.
Αλλαγή σελίδας και νέο ξεκίνημα
ΕπεξεργασίαΑπό το καλοκαίρι του 2018 και με επίσημο ντεμπούτο κόντρα στην Μάντσεστερ Σίτι για την Πρέμιερ Λιγκ,ανέλαβε καθήκοντα προπονητή ο Ισπανός Ουνάι Έμερι.
Εμβλήματα και χρώματα
Επεξεργασία.png)
Το σημερινό έμβλημα της Άρσεναλ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2002. Η σχεδίαση του είναι σε μοντέρνα γραμμή, ενώ σε σχέση με τα παλαιότερα σήματα έχει αρκετές λιγότερες γραμμές. Ένας από τους κύριους λόγους της απλούστερης σχεδίασης του, ήταν το γεγονός πως η ομάδα δεν μπορούσε να κατοχυρώσει εμπορικά το σήμα της, λόγω των αλλεπάλληλων εκδοχών του. Το πρώτο σήμα της ομάδας ήταν αυτό του Βασιλικού Οπλοστασίου του Λονδίνου, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1888. Το σήμα αυτό είχε στο κέντρο του μια ασπίδα, μέσα στην οποία απεικονίζονταν τρία κανόνια, με οπτική γωνία από πάνω, που σημάδευαν το βορρά. Λόγω του σχήματός τους, συχνά ο κόσμος τα μπέρδευε με καμινάδες, αλλά η παρουσία κεφαλιών λιονταριών πάνω τους ξεδιάλυνε αυτό το μικρό πρόβλημα. Με την μετακίνηση στο Χάμπουρι το 1913 εγκατέλειψαν το σήμα, ενώ το 1922 υιοθέτησαν ένα έμβλημα με ένα κανόνι που σημάδευε ανατολικά, ενώ πάνω του αναγραφόταν το προσωνύμιο The Gunners.
.svg){kind=logo}
Το 1925 η φορά του κανονιού άλλαξε προς τα δυτικά, ενώ το 1949 παρουσίασε μια πιο μοντέρνα έκδοση, όπου μέσα σε μια ασπίδα υπήρχε το κανόνι, ξανά στραμμένο προς τα δυτικά, κάτω από το όνομα του συλλόγου (γραμμένο με γοτθική γραμματοσειρά). Κάτω από το κανόνι υπήρχε το έμβλημα του Metropolitan Borough of Islington, ενώ στο κάτω μέρος της ασπίδας αναγραφόταν η λατινική φράση «Victoria Concordia Crescit» (η νίκη κατακτιέται με την αρμονία). Τα χρώματα του σήματος, το οποίο χρησιμοποιήθηκε σε διάφορες μικρές παραλλαγές μέχρι το 2002 ήταν το κόκκινο, το χρυσό και το πράσινο.
Στο νέο σήμα του 2002, το οποίο η ομάδα μπόρεσε να κατοχυρώσει εμπορικά, το κανόνι στράφηκε ξανά προς τα ανατολικά, το μπλε αντικατέστησε το πράσινο χρώμα, ενώ τόσο το έμβλημα του Ίσλιγκτον όσο και η λατινική φράση απουσιάζουν. Αρκετοί οπαδοί εξέφρασαν την απογοήτευσή τους για την αλλοίωση του παραδοσιακού σήματος.
Τα πρώτα 80 χρόνια της ύπαρξης της ομάδας, οι φανέλες των παικτών δεν είχαν πάνω τους το έμβλημα της ομάδας. Ειδικά σχεδιασμένα σήματα εμφανίζονταν μόνο σε περιπτώσεις όπως τελικοί του κυπέλλου. Το πρώτο από αυτά τα ειδικά σήματα εμφανίστηκε το 1927 και είναι ένα κόκκινο μονόγραμμα των αρχικών του ονόματος της ομάδας (AFC) μέσα σε μια λευκή ασπίδα. Το 1930 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά και το κανόνι στην φανέλα της ομάδας, ενώ το 1932 η ασπίδα αντικαταστάθηκε με ένα εξάγωνο. Την περίοδο 1967-68 ένα λευκό κανόνι εμφανίστηκε στην φανέλα της ομάδας, για πρώτη φορά σε μόνιμή βάση, και παρέμεινε έτσι για 22 χρόνια, με μια μικρή παραλλαγή το 1978. Από το 1991 εμφανίστηκε το πλήρες έμβλημα της ομάδας στη φανέλα, ενώ το 1994 πρόσθεσαν και το προσωνύμιο Gunners. Με την αλλαγή του 2002, εμφανίζεται το νέο σήμα, όπως αυτό έχει.
Η εμφάνιση της Άρσεναλ είναι σταθερή για πολλές δεκαετίες και είναι πλέον αναγνωρίσιμη παγκοσμίως. Περιλαμβάνει κόκκινες φανέλες με λευκά μανίκια και λευκά σορτς. Εντούτοις, δεν είχε πάντα αυτή τη στολή. Η επιλογή του κόκκινου χρώματος προήλθε από τις φανέλες της Νότιγχαμ Φόρεστ. Συγκεκριμένα, όταν το 1886 οι εργάτες του οπλοποιείου ίδρυσαν τον ποδοσφαιρικό σύλλογο με το όνομα Dial Square, δεν μπορούσαν να βρουν ομοιόμορφες στολές. Τη λύση έδωσαν δυο από τα ιδρυτικά μέλη, ο Φρεντ Μπήρντσλεϊ (Fred Beardsley) κι ο Μορις Μπέιτς (Morris Bates), οι οποίοι ήταν πρώην ποδοσφαιριστές της Νότινγχαμ και είχαν μετακομίσει πρόσφατα στην περιοχή. Αυτοί επικοινώνησαν με το παλιό τους σωματείο και ζήτησαν βοήθεια. Έτσι παρέλαβαν ένα σετ από φανέλες και μια μπάλα. Το χρώμα τους ήταν σκούρο κόκκινο, σχεδόν μπορντό και τις συνδύασαν με λευκά σορτς και μπλε κάλτσες. Αυτή ήταν η αρχική εμφάνιση του συλλόγου για πενήντα χρόνια περίπου.
Το 1933 ο Τσάπμαν θέλοντας να φορά η ομάδα πιο ζωντανά χρώματα καθιέρωσε τη σημερινή μορφή της φανέλας με το ανοιχτόχρωμο κόκκινο και τα λευκά μανίκια. Τη σεζόν 2005-06 που συμπληρώθηκαν 120 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου και επίσης ήταν η τελευταία στο παλιό της στάδιο η ομάδα αγωνίστηκε με την αρχική σκούρα κόκκινη εμφάνιση, σε μια ρετρό προσπάθεια.
Το γήπεδο
Επεξεργασία
Την περίοδο που η ομάδα αγωνιζόταν στο ΝΑ Λονδίνο χρησιμοποιούσε ως έδρα το Manor Ground στην περιοχή Plumstead, εκτός από την τριετία 1890-93 που αγωνίστηκε στο κοντινό Invicta Ground. Το Manor Ground ήταν μια αλάνα, στην οποία ο σύλλογος έφτιαξε κερκίδες, για να ενταχθεί στην επαγγελματική κατηγορία το 1893. Αγωνίστηκε εκεί για είκοσι χρόνια, ως το 1913 που μετακόμισε στο Βόρειο Λονδίνο.[6]
Από το Σεπτέμβριο του 1913 ως το Μάιο του 2006 έδρα της ομάδας ήταν το Στάδιο Άρσεναλ (Arsenal Stadium), που έμεινε γνωστό ως «Highbury» (Χάιμπουρι). Το στάδιο αυτό σχεδιάστηκε από τον Archibald Leitch και το σχέδιό του ήταν παρόμοιο με τα περισσότερα αγγλικά γήπεδα της εποχής. Μια σκεπαστή εξέδρα και τρεις ανοιχτές. Τη δεκαετία του ’30 ανακατασκευάστηκαν και σκεπάστηκαν δύο ακόμα πλευρές. Το Χάιμπουρι είχε χωρητικότητα 60.000 θεατών ως τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε οι εξέδρες όρθιων μετατράπηκαν σε θέσεις καθήμενων για λόγους ασφαλείας. Έτσι, από το 1993 η χωρητικότητά του μειώθηκε στις 38.419 θέσεις, οι οποίες στα ευρωπαϊκά παιχνίδια ήταν ακόμα λιγότερες αφού ένα μέρος δινόταν σε χορηγούς και δημοσιογράφους.[7] Γι’ αυτό τις σεζόν 1998–99, 1999–2000 η Αρσεναλ έδινε τα παιχνίδια για το Τσάμπιονς Λιγκ στο στάδιο «Wembley» (Γουέμπλεϊ).
Το Χάιμπουρι δεν μπορούσε να καλύψει πλέον τις αυξημένες ανάγκες που είχε ο σύλλογος και το 1999 αποφασίστηκε να χτιστεί νέο γήπεδο 60.000 θέσεων σε απόσταση μόλις πεντακοσίων μέτρων από το Χάιμπουρι, στο Ashburton Grove.[8] Το νέο γήπεδο εγκαινιάστηκε το 2006 και ονομάστηκε «Emirates Stadium» από το όνομα της ομώνυμης αεροπορικής εταιρίας, που είναι χορηγός του συλλόγου ως το 2012 με 100 εκατομμύρια λίρες. Όμως, αρκετοί φίλαθλοι το αποκαλούν Grove, από την παλιά ονομασία της περιοχής.[9]
Ρεκόρ
ΕπεξεργασίαΟρισμένα από τα ρεκόρ του συλλόγου είναι τα εξής:
- Περισσότερες συμμετοχές:
- Ντέιβιντ Ο’ Λίρι (David O'Leary): 722 αγώνες με την πρώτη ομάδα (1975-93).
- Τόνι Άνταμς : 669 αγώνες
- Περισσότερες συμμετοχές τερματοφύλακα: Ντέιβιντ Σίμαν : 563.
- Σκόρερ όλων των διοργανώσεων:
- Τιερί Ανρί : 226 γκολ (1999-2007).
- Ίαν Ράιτ (Ian Wright): 185 γκολ
- Κλιφ Μπάστιν (Cliff Bastin): 178 γκολ
- Ρεκόρ θεατών: 73.707, στις 25 Νοεμβρίου 1998 στο Στάδιο Γουέμπλεϊ εναντίον της γαλλικής Λανς για το Τσάμπιονς Λιγκ.
- Ρεκόρ θεατών στο Χάιμπουρι: 73.295, στις 9 Μαρτίου 1935 εναντίον της Σάντερλαντ.
- Ρεκόρ θεατών στο Έμιρεϊτς: 60.132, στις 3 Μαρτίου 2007 εναντίον της Ρίντιγκ.
- Μεγαλύτερη νίκη στο πρωτάθλημα:
Αρσεναλ-Λάφμπορο 12-0 (1899-1900) Αρσεναλ-Ασφορντ 12-0(1893-1894)
- Μεγαλύτερη ήττα στο πρωτάθλημα:
Λάφμπορο-Αρσεναλ 8-0 (1895-1896)
Παίκτες
ΕπεξεργασίαΤρέχουσα σύνθεση
Επεξεργασία- Τελευταία ενημέρωση: 31 Αυγούστου 2024[10]
Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.
| No. | Έθνος | Θέση | Παίκτης |
|---|---|---|---|
| 2 | 
|
Α | Ουιλιάμ Σαλιμπά |
| 3 | 
|
Α | Κίραν Τίρνι |
| 4 | 
|
Α | Μπεν Γουάιτ |
| 5 | 
|
Μ | Τόμας Πάρτεϊ |
| 6 | 
|
Α | Γκάμπριελ Μαγκαλιάες |
| 7 |
|
Ε | Μπουκάγιο Σάκα |
| 8 | 
|
Μ | Μάρτιν Έντεγκορντ (αρχηγός) |
| 9 |
|
Ε | Γκαμπριέλ Ζεσούς |
| 11 |
|
Ε | Γκαμπριέλ Μαρτινέλι |
| 12 | 
|
Α | Γιουριέν Τίμπερ |
| 15 | 
|
Α | Γιάκουμπ Κίβιορ
|
| 17 | 
|
Α | Ολεκσάντρ Ζιντσένκο |
| 18 | 
|
Α | Τακεχίρο Τομιγιάσου |
| 19 | 
|
Ε | Λεάντρο Τροσάρ |
| 20 | 
|
Μ | Ζορζίνιο |
| 22 | 
|
Τ | Νταβίντ Ράγια |
| 23 |
|
Μ | Μίκελ Μερίνο |
| 29 | 
|
Μ | Κάι Χάβερτς |
| 30 |
|
Ε | Ραχίμ Στέρλινγκ (δανεικός από την Τσέλσι) |
| 30 |
|
Ε | Νέτο (δανεικός από την Μπόρνμουθ) |
| 33 |
|
Τ | Ρικάρντο Καλαφιόρι |
| 41 |
|
Μ | Ντέκλαν Ράις |
Διακρίσεις
ΕπεξεργασίαΤα 13 πρωταθλήματα Αγγλίας τοποθετούν την Άρσεναλ στην 3η θέση στο αγγλικό ποδόσφαιρο μετά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Λίβερπουλ. Με τα 14 κύπελλα βρίσκεται στην πρώτη θέση, ενώ την πρωτιά στον συγκεκριμένο θεσμό κατέχει και ο προπονητής της, Αρσέν Βενγκέρ με επτά κατακτήσεις. Με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μοιράζεται το ρεκόρ των τριών νταμπλ (1971, 1998, 2002). Επίσης η Άρσεναλ είναι μια από τις πέντε μόλις αγγλικές ομάδες που κέρδισαν το Κύπελλο Αγγλίας δυο συνεχόμενες χρονιές.[11]
Αγγλία
Επεξεργασία- Πρωταθλήματα
- Α' Αγγλίας / Πρέμιερ Λιγκ : (13)
- 1931, 1933, 1934, 1935, 1938, 1948, 1953, 1971, 1989, 1991/ 1998, 2002, 2004.
- Κύπελλο Αγγλίας / FA Cup : (14)
- Λιγκ Καπ Αγγλίας / League Cup : (2)
- 1987, 1993
- Φιναλίστ (6): 1968, 1969, 1988, 2007, 2011, 2018
- Κομιούνιτι Σιλντ / FA Community Shield : (17)
- 1930, 1931, 1933, 1934, 1938, 1948, 1953, 1991 (μισό), 1998, 1999, 2002, 2004, 2014, 2015, 2017, 2020, 2023
- Φιναλίστ (7): 1935, 1936, 1979, 1989, 1993, 2003, 2005
Ευρώπη
Επεξεργασία- Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης : (1)
- Κύπελλο Εκθέσεων : (1)
- 1970
Συμμετοχές
Επεξεργασία- Τελευταία ενημέρωση 1-10-2021.
| Διοργάνωση | Αγώνες | Νίκες | Ισ. | Ήτ. | Γκολ υπέρ | Γκολ κατά | Διαφ. | W% |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ | 201 | 101 | 43 | 57 | 332 | 218 | +114 | 50,25 |
| Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (ποδόσφαιρο) | 27 | 15 | 10 | 2 | 48 | 20 | +28 | 55,56 |
| ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ | 76 | 44 | 13 | 19 | 152 | 77 | +75 | 57,89 |
| ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ | 2 | 0 | 1 | 1 | 0 | 2 | -2 | 0,00 |
| Σύνολο | 306 | 160 | 67 | 79 | 532 | 316 | +216 | 52,29 |
- Ακολουθούν οι συμμετοχές στο Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων, μια διοργάνωση που η ΟΥΕΦΑ θεωρεί ανεπίσημη και δεν υπολογίζει τα αποτελέσματά της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.[12]
| Διοργάνωση | Αγώνες | Νίκες | Ισ. | Ήτ. | Γκολ υπέρ | Γκολ κατά | Διαφ. | W% |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων | 24 | 12 | 5 | 7 | 46 | 19 | +27 | 50,00 |
Ρεκόρ
Επεξεργασία- Μεγαλύτερη νίκη στην Ευρώπη:
- Σταντάρ Λιέγης-Αρσεναλ 0-7(1993-1994)
- Αρσεναλ-Σλάβια Πράγας 7-0(2006-2007)
- Μεγαλύτερη ήττα στην Ευρώπη:
- Αρσεναλ-Σπαρτάκ Μόσχας 2-5(1982-1983)
- Μπάγερν Μονάχου-Άρσεναλ 5-1(2015-2016)
- Μπάγερν Μονάχου-Άρσεναλ 5-1(2016-2017)
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «Ranking all 54 stadiums in Premier League history - where does Upton Park feature?» (στα αγγλικά). The Telegraph. https://www.telegraph.co.uk/football/2016/02/08/ranking-all-54-stadiums-in-premier-league-history/arsenals-emirates-stadium/. Ανακτήθηκε στις 2018-03-20.
- ↑ «England - First Level All-Time Tables». www.rsssf.com. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «English Clubs Divisional Movements 1888-2016». www.rsssf.com. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Attendances». www.tonykempster.co.uk. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «As 16 Maiores Seleções do Imortais!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2022.
- ↑ «Simon Inglis» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2017-10-19. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Simon_Inglis&oldid=806064894.
- ↑ «Wayback Machine» (PDF). 4 Φεβρουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Arsenal.com Highbury». 11 Ιανουαρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «BBC News | Football | Arsenal get Wembley go-ahead». news.bbc.co.uk. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Squad: First team». Arsenal F.C. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ «Special trophy for Gunners» (στα αγγλικά). 2004-05-18. http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/football/teams/a/arsenal/3724897.stm. Ανακτήθηκε στις 2017-12-03.
- ↑ https://www.gazzetta.gr/football/superleague/article/1508763/eyropaikes-diorganoseis-o-olympiakos-spaei-tin-300ara-kai-hanetai-apo-ton-panathinaiko
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Hornby, Nick (1992). Fever Pitch
. Indigo. ISBN 9780575400153. - Maidment, Jem (2006). The Official Arsenal Encyclopedia. Hamlyn. ISBN 9780600615491.
- Soar, Phil· Tyler, Martin (2000). The Official Illustrated History of Arsenal. Hamlyn. ISBN 9780600601753.
- Spurling, Jon (2004). Rebels for the Cause: The Alternative History of Arsenal Football Club. Mainstream. ISBN 9781840189001.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
ΕπεξεργασίαΕπίσημες ιστοσελίδες
Επεξεργασία- Arsenal.com - Επίσημη ιστοσελίδα Άρσεναλ
- Arsenal Αρχειοθετήθηκε 2009-02-21 στο Wayback Machine. - σελίδα για την ομάδα στην επίσημη ιστοσελίδα της Premier League.
- Arsenal Αρχειοθετήθηκε 2009-08-18 στο Wayback Machine. - σελίδα για την ομάδα στην επίσημη ιστοσελίδα της UEFA.
Σελίδες ειδήσεων
Επεξεργασία- Arsenal - σελίδα του BBC Sports - αποτελέσματα αγώνων.
- Τα νέα της Arsenal από την Sky Sports
Άλλα
Επεξεργασία- Οι εταιρείες της Arsenal FC ομαδοποιήθηκαν στην OpenCorporates
