Idi na sadržaj

Etil-butirat

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Etil-butirat

Općenito
Hemijski spojEtil-butirat
Druga imenaEtil-ester buterne kiseline
Etil n-butanoat
Ethil n-butirat
Buterni eter
UN 1180
IUPAC ime:Etil-butanoat
Molekularna formulaCH3CH2CH2COOCH2CH3
CAS registarski broj105-54-4
SMILESCCCC(=O)OCC
InChI1/C6H12O2/c1-3-5-6(7)8-4-2/h3-5H2,1-2H3
Kratki opisBezbojna tečnost sa mirisom voća (tipski ananasa)
Osobine1
Agregatno stanjeTečno
Gustoća0,879 g/cm3
Tačka topljenja–93
Tačka ključanja120 do 121
Pritisak pare1510 Pa (11,3 mmHg)
RastvorljivostRastvorljiv u 150 dijelova
Rizičnost
NFPA 704
2
 
 
 
1 Gdje god je moguće korištene su SI jedinice. Ako nije drugačije naznačeno, dati podaci vrijede pri standardnim uslovima.

Etil-butirat – poznat i kao etil-butanoat ili buterni eter – je ester sa hemijskom formulom CH3CH2CH2COOCH2CH3. Rastvorljiv je u propilen-glikolu, parafinskom ulju ikerozinu. Ima miris voća, sličan ananasu. Prirodno se javlja u mnogim plodovima.[1]

Upotreba

[uredi | uredi izvor]

Uobičajeno je da se upotrebljava kao vještačko sredstvo za miris koji podsjeća na sok narandže[2] ili ananas u proizvodnji alkoholnih pića (npr. martini, liker daikiri itd), kao otapalo u parfumerijskim proizvodima i kao plasticizer za celulozu. Pored toga, etil-butirat se često dodaje soku od narandže, jer kao i većina butirata asocira svoj miris sa mirisom svježeg soka od narandže.

Etil-butirat je jedna od najčešćih hemikalije koje se koriste u dodavanju okusa i mirisa. Može se koristiti u različitim okusima: narandža (najčešće), trešnja, ananas, mango, guava, žvakaće gume, breskva, kajsija, smokva i šljiva. U industrijskoj upotrebi, to je također jedna od najjeftinijih hemikalija, što joj samo doprinosi popularnosti.

Proizvodnja

[uredi | uredi izvor]

Etil-butirat se može sintetizirati reakcijom etanola i maslačne kiseline. Ovo je reakcija kondenzacije, što znači da se u reakciji se proizvodi voda kao nusprodukt. Etil-butirat iz prirodnih izvora može se razlikovati od sintetskog po analizi omjera stabilnih izotopa (SIRA).[3]

Također pogledajte

[uredi | uredi izvor]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Schieberle, H.-D. Belitz, W. Grosch, P. (2009). Food chemistry (4th rev. and extended izd.). Berlin: Springer. ISBN 9783540699330.
  2. ^ Andrea Walker (12. 5. 2009). "Ask an Academic: Orange Juice". The New Yorker.
  3. ^ Ashurst, P.R.; Dennis, M.J. (1998). Analytical methods of food authentication (1st izd.). London: Blackie Academic & Professional. ISBN 9780751404265. Pristupljeno 27. 1. 2016.

Vanjski linkovi

[uredi | uredi izvor]