Перайсці да зместу

Pluvialis fulva

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Pluvialis fulva
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Pluvialis fulva (Gmelin, 1789)

Арэал
выява

     Толькі гняздуецца      Маршруты міграцыі      Раёны міграцыі

     Выпадковыя залёты
Ахоўны статус

Сістэматыка
на Віківідах

Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  554381
NCBI  371922
EOL  45509151
FW  370557
Яйка Pluvialis fulva — Тулузскі музеум  (руск.)

Pluvialis fulva — птушка сямейства сяўцовых.

Знешні выгляд

[правіць | правіць зыходнік]

Трохі цямней і драбней залацістага сяўца. Падпахавыя ямкі і спод крыла дымчата-шэрыя (у залацістага сяўца белыя, у тулеса чорныя). Белая паласа, якая аддзяляе чорны ніз ад пярэстага верху, на баках прыкрытая крылом і не бачная. Паводзіны, як у залацістага сяўца. Крык падобны на крык залацістага сяўца, але больш двухсложны: «цюр-ліі, цюр-ліі», радзей «цюіі».

Распаўсюджанне

[правіць | правіць зыходнік]

Характэрны насельнік сухіх варыянтаў тыповых тундраў: качкарных, дрыядава-мохавых, мохава-лішайнікавых, якія шырока распаўсюджаныя на шматлікіх узвышшах Таймыра. Падобна на тое, што ў падзоне хмызняковых тундраў яна канкуруе з залацістым сяўцом, і там, дзе ёсць апошні, гэты від або рэдкі, ці ўвогуле не гняздуецца і ў гэтай падзоне, і ў лесатундры. На гэта паказваюць даныя А. В. Крэчмара  (ВД) (1966), Я. С. Раўкіна і І. І. Глейха (1981) і І. І. Чупіна (1987). Пранікае ў падзону арктычных тундраў, але пазбягае іх прыморскага варыянту. Паўднёвая мяжа гнездавога арэала высветлена недастаткова. Ясна, што ён цалкам ахоплівае падзону тыповых тундраў, у шэрагу выпадкаў шырока ўрываючыся ў падзону хмызняковых тундраў (больш на ўсходзе, чым на Захадзе), а пры падыходных ландшафтных умовах ахоплівае і некаторыя ўчасткі лесатундры. Характэрны біятоп — больш сухія, павышаныя ўчасткі тундраў — бугоркавых, качкарных лішайнікавых, дрыядава-мохавых, у асноўным па схілах увалаў (Рагачова, 1988).

Харчуюцца галоўным чынам насякомыми і іх лічынкамі. Увесну і ўвосень сяўцы, мабыць, ядуць таксама ягады брусніц і багноўкі.

Гняздо меншае за гняздо залацістага сяўца, але больш старанна выслана сухой травой і лісточкамі ёрніку. Кладка — 4 стракатых яйкі з жаўтлявым фонам і цёмным крапам, які зліваецца. Заўважыць іх вельмі цяжка. Абедзве птушкі актыўна адводзяць ад гнязда чалавека, з лютасцю пераследуюць даўгахвостых паморнікаў. Маладыя пачынаюць з’яўляцца з другой дэкады ліпеня, а да канца другой дэкады жніўня птушаняты ўжо роўныя па памерах дарослым. Адразу ж пачынаецца адлёт.

Зноскі

  • Colin Harrison und Alan Greensmith: Vögel. Dorling Kindersley Limited, London 1993, ISBN 3-473-46076-1
  • David Burnie: Tiere die grosse Bild-Enzyklopädie. Dorling Kindersley Verlag GmbH, München 2001, ISBN 3-8310-0202-9