(29) Амфітрыта

(29) Амфітрыта
(29) Амфітрыта ;
	Трохмерная мадэль астэроіда (29) Амфітрыта
Адкрыццё
Першаадкрывальнік	Альберт Март
Месца выяўлення	Абсерваторыя Бішапа
Дата выяўлення	1 сакавіка 1854
Эпанім	Амфітрыта
Альтэрнатыўныя абазначэнні	A899 NG
Катэгорыя	Галоўны пояс астэроідаў
Арбітальныя характарыстыкі
	Эпоха 14 сакавіка 2012 года; JD 2456000.5
Эксцэнтрысітэт (e)	0,0729798
Вялікая паўвось (a)	382,219 млн км; (2,5549747 а.а.)
Перыгелій (q)	354,325 млн км; (2,3685132 а.а.)
Афелій (Q)	410,113 млн км; (2,7414362 а.а.)
Перыяд абарачэння (P)	1 491,689 сут (4,084 г)
Сярэдняя арбітальная скорасць	18,609 км/с
Схіленне (i)	6,09023°
Даўгата ўзыходнага вузла (Ω)	356,45146°
Аргумент перыгелія (ω)	61,87520°
Сярэдняя анамалія (M)	18,15471°
Фізічныя характарыстыкі
Дыяметр	233 × 212 × 193 км; 212,22 ± 6,8 км (IRAS)
Маса	1,18×1019 кг
Шчыльнасць	2,360 ± 0,260 г/см³
Паскарэнне свабоднага падзення на паверхні	0,0593 м/с²
2-я касмічная скорасць	0,1122 км/с
Перыяд вярчэння	5,3921 гадз
Спектральны клас	S
Бачная зорная велічыня	8,65 — 11,46 m
Абсалютная зорная велічыня	5,85m
Альбеда	0,1793
Сярэдняя тэмпература паверхні	170 К (−103 °C)

(29) Амфітрыта — вельмі буйны астэроід галоўнага пояса, які ўваходзіць у колькасць 25 самых буйных астэроідаў галоўнага пояса і належыць да светлага спектральнага класа S^[7]. Ён быў адкрыты 1 сакавіка 1854 года нямецкім астраномам Альбертам Мартам у абсерваторыі Бішапа, Вялікабрытанія і названы ў гонар старажытнагрэчаскай нерэіды Амфітрыты, жонкі Пасейдона, маці Трытона і Роды^[8].

Акрамя таго, адзін час ён разглядаўся як магчымая мэта касмічнай місіі апарата «Галілеа» і мог стаць першым астэроідам, даследаваным аўтаматычнай міжпланетнай станцыяй^[9].

Характарыстыкі

Дадзены астэроід размешчаны ў сярэдняй частцы галоўнага пояса на адлегласці 2,55 а.а. ад Сонца, зблізку арбітальнага рэзанансу з Юпітэрам 3:1. Арбіта Амфітрыты мае найменшыя значэнні эксцэнтрысітэту і нахілу да плоскасці экліптыкі сярод іншых буйных астэроідаў. Наогул, арбіта гэтага цела, з’яўляецца адной з самых кругавых сярод усіх выяўленых на сёння астэроідаў, яе эксцэнтрысітэт складае ўсяго 0,072, у сувязі з гэтым адлегласць астэроіда ад Сонца па меры руху па арбіце змяняецца даволі слаба, прыкладна ад 354,325 млн км у перыгеліі да 410,113 млн км у афеліі. Як следства, маючы (дзякуючы буйным памерам і адносна добраму альбеду) вялікае значэнне абсалютнай зорнай велічыні (5,85^m), ён нават у моманты найбольшых збліжэнняў з Зямлёй ніколі не стане гэтак жа яркім, як астэроіды (6) Геба і (7) Ірыда, хоць яны і маюць прыблізна аднолькавыя з Амфітрытай значэння памераў і альбеда. Максімальная бачная зорная велічыня гэтага астэроіда складае +8,65 ^m, але звычайна яна не перавышае значэнні + 9,5 ^m.

Даследаванні

У 1979 года, засноўваючыся на даных крывы бляску астэроіда, E. F. Tedesco выказаў здагадку наяўнасць спадарожніка ў Амфітрыты^[10]^[11]^[12], але ў выніку пазнейшых даследаванняў, праведзеных у 1986 году Універсітэтам Арызоны па пошуку патэнцыйных спадарожнікаў дыяметрам больш 3 кіламетраў, ніводнага спадарожніка выявіць так і не ўдалося^[13]. 27 снежня 1984 года дырэктар NASA Джэймс Бегс зацвердзіў пралёт АМС «Галілеа» недалёка ад Амфтриты (на адлегласці 10-20 тысяч кіламетраў), з мэтай фатаграфаванні яе паверхні і вызначэнні складу парод. Каб забяспечыць сустрэчу з Амфітрытай, «Галілеа» павінен быў здзейсніць дадатковы манеўр, з прычыны якога планаванае прыбыццё касмічнага апарата да Юпітэру ссоўвалася з жніўня на снежань 1988 года^[14]. Аднак, пасля катастрофы шатла «Чэленджэр» (28 студзеня 1985) запуск «Галілеа» быў адкладзены да 1989 года. А перанос тэрмінаў запуску і, як следства, змена траекторыі палёту да Юпітэра, зрабілі немагчымым збліжэнне «Галілеа» з Амфітрытай, таму замест яго ў якасці аб’екта даследавання быў выбраны астэроід (951) Гаспра^[15]. У 2005 годзе, засноўваючыся на гравітацыйных абурэннях, аказваемых Амфітрытай на астэроіды (987) Валія і (6904) Мак-гіл, навукоўцы змаглі вызначыць яе масу і шчыльнасць^[2]. Першапачаткова James Baer і Steven R. Chesley ацэньвалі масу 1,9×10¹⁹ кг^[16], але ў выніку апошніх вымярэнняў гэта адзнака была зніжана да 1,18×10¹⁹ кг^[1].

Гл. таксама

Крыніцы

↑ ^а ^б Jim Baer. Recent Asteroid Mass Determinations (нявызн.). Personal Website (2008). Архівавана з першакрыніцы 26 жніўня 2011. Праверана 27 лістапада 2008.
↑ ^а ^б The mass of (29) Amphitrite derived from its gravitational perturbations on (987) Wallia and (6904) McGill Astronomy and astrophysics (нявызн.)(недаступная спасылка) (2005). Архівавана з першакрыніцы 8 чэрвеня 2022. Праверана 27 лістапада 2008.
↑ Listing for asteroid Архівавана 3 сакавіка 2016. (англ.)
↑ Listing for asteroid 2 Архівавана 8 лістапада 2017. (англ.)
↑ Asteroid Data Sets (англ.)
↑ AstDys (29) Amphitrite Ephemerides (нявызн.). Department of Mathematics, University of Pisa, Italy. Архівавана з першакрыніцы 25 чэрвеня 2012. Праверана 26 чэрвеня 2010.
↑ A method to determine silicate abundances from reflectance spectra with applications to asteroid 29 amphitrite associating it with primitive achondrite meteorites. University of Tokyo. 2002. (нявызн.).(недаступная спасылка)
↑ Lutz D. Schmadel, International Astronomical Union. Dictionary of Minor Planet Names. — 5-th Edition. — Berlin Heidelberg New-York: Springer-Verlag, 2003. — P. 18. — ISBN 3-540-00238-3.
↑ 29 Amphitrite: The First Asteroid to be visited by a space mission. Barucci M. A., Fulchignoni M. (нявызн.) (1986). Архівавана з першакрыніцы 12 лютага 2012.
↑ Other Reports of Asteroid/TNO Companions (Johnston Archive) (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 15 верасня 2008. Праверана 08.10.2008.
↑ Tedesco, E. F. (March 1979). "Binary Asteroids: Evidence for Their Existence from Lightcurves". Science, New Series. 203 (4383): 905–907. Bibcode:1979Sci...203..905T. doi:10.1126/science.203.4383.905. PMID 17771729.
↑ van Flandern, T. C.; Tedesco, E. F.; Binzel, R. P. (1979). "Satellites of asteroids". Asteroids. Tucson, AZ: University of Arizona Press. pp. 443–465.
↑ The absence of satellites of asteroids. Space Sciences Building, University of Arizona. (нявызн.) (1986). Праверана 08.10.2008.(недаступная спасылка)
↑ Space new roundup. NASA (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 лютага 2012. Праверана 19.01.1985.
↑ The Challenger Accident. Federation of American Scientists. (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 12 лютага 2012. Праверана 1 снежня 2015.
↑ Baer, James; Steven R. Chesley (2008). "Astrometric masses of 21 asteroids, and an integrated asteroid ephemeris" (PDF). Celestial Mechanics and Dynamical Astronomy. 100 (2008). Springer Science+Business Media B.V. 2007: 27–42. Bibcode:2008CeMDA.100...27B. doi:10.1007/s10569-007-9103-8. Архівавана з арыгінала (PDF) 24 лютага 2011. Праверана 2008-11-10.

Спасылкі

База даных JPL НАСА па малых целах Сонечнай сістэмы (29)
База даных MPC па малых целах Сонечнай сістэмы 29
Амфітрыта, малая планета // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.

[Baer-1] а ^б Jim Baer. Recent Asteroid Mass Determinations (нявызн.). Personal Website (2008). Архівавана з першакрыніцы 26 жніўня 2011. Праверана 27 лістапада 2008.

[aa-2] а ^б The mass of (29) Amphitrite derived from its gravitational perturbations on (987) Wallia and (6904) McGill Astronomy and astrophysics (нявызн.)(недаступная спасылка) (2005). Архівавана з першакрыніцы 8 чэрвеня 2022. Праверана 27 лістапада 2008.

[3] Listing for asteroid Архівавана 3 сакавіка 2016. (англ.)

[4] Listing for asteroid 2 Архівавана 8 лістапада 2017. (англ.)

[5] Asteroid Data Sets (англ.)

[AstDys-Amphitrite-6] AstDys (29) Amphitrite Ephemerides (нявызн.). Department of Mathematics, University of Pisa, Italy. Архівавана з першакрыніцы 25 чэрвеня 2012. Праверана 26 чэрвеня 2010.

[spectro1-7] A method to determine silicate abundances from reflectance spectra with applications to asteroid 29 amphitrite associating it with primitive achondrite meteorites. University of Tokyo. 2002. (нявызн.).(недаступная спасылка)

[8] Lutz D. Schmadel, International Astronomical Union. Dictionary of Minor Planet Names. — 5-th Edition. — Berlin Heidelberg New-York: Springer-Verlag, 2003. — P. 18. — ISBN 3-540-00238-3.

[Harv1-9] 29 Amphitrite: The First Asteroid to be visited by a space mission. Barucci M. A., Fulchignoni M. (нявызн.) (1986). Архівавана з першакрыніцы 12 лютага 2012.

[satellite-10] Other Reports of Asteroid/TNO Companions (Johnston Archive) (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 15 верасня 2008. Праверана 08.10.2008.

[11] Tedesco, E. F. (March 1979). "Binary Asteroids: Evidence for Their Existence from Lightcurves". Science, New Series. 203 (4383): 905–907. Bibcode:1979Sci...203..905T. doi:10.1126/science.203.4383.905. PMID 17771729.

[12] van Flandern, T. C.; Tedesco, E. F.; Binzel, R. P. (1979). "Satellites of asteroids". Asteroids. Tucson, AZ: University of Arizona Press. pp. 443–465.

[satellite2-13] The absence of satellites of asteroids. Space Sciences Building, University of Arizona. (нявызн.) (1986). Праверана 08.10.2008.(недаступная спасылка)

[galileo1-14] Space new roundup. NASA (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 16 лютага 2012. Праверана 19.01.1985.

[galileo2-15] The Challenger Accident. Federation of American Scientists. (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 12 лютага 2012. Праверана 1 снежня 2015.

[Baer2007-16] Baer, James; Steven R. Chesley (2008). "Astrometric masses of 21 asteroids, and an integrated asteroid ephemeris" (PDF). Celestial Mechanics and Dynamical Astronomy. 100 (2008). Springer Science+Business Media B.V. 2007: 27–42. Bibcode:2008CeMDA.100...27B. doi:10.1007/s10569-007-9103-8. Архівавана з арыгінала (PDF) 24 лютага 2011. Праверана 2008-11-10.

[5]

[1]

[2]

[3]

[6]

[4]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]