Палеалогаўскае адраджэнне
Палеалогаўскае адраджэнне (Палеалогаўскі рэнесанс) — перыяд у гісторыі візантыйскага мастацтва з 1261 па 1453 год, які супадае з часам праўлення дынастыі Палеалогаў, апошні ўзлёт культуры ў гісторыі Візантыі. Пачаўся пасля захопу Міхаілам VIII Канстанцінопаля і аднаўлення Візантыйскай імперыі, калі пачаліся шырокія працы па аднаўленні сталіцы.
У гэтую эпоху дарагая мазаіка ўсё часцей саступае месца фрэскам. Аднак менавіта ў гэты час быў пабудаваны і ўпрыгожаны знакаміты манастыр Хора, мазаіка і фрэскі якога лічацца непераўзыдзенымі помнікамі палеалогаўскай эпохі.
Павялічваецца колькасць сюжэтаў іканапісу, у пошуках новых тэм майстры ўсё часцей звяртаюцца да апакрыфічных Евангелляў (гэта значыць не прынятых афіцыйнай царквой)[1].
Да прадстаўнікоў эпохі Палеалогаўскага адраджэння можна аднесці Феафана Грэка.
Навукоўцы спрачаюцца аб тым, ці мог бы палеалогаўскі рэнесанс плаўна перайсці ў сапраўднае Адраджэнне.
Дэкаратыўна-прыкладное мастацтва
[правіць | правіць зыходнік]Да твораў дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва Палеалогаўскага адраджэння адносіцца, напрыклад, часткова захаваная мазаіка «Дэісус» у Храме Святой Сафіі.
-
Мазаіка «Дэісус» (фрагмент). Ая-Сафія, Стамбул.
-
Мазаіка «Дэісус» (фрагмент). Ая-Сафія, Стамбул.
-
Мазаіка «Дэісус» (фрагмент). Ая-Сафія, Стамбул.
Жывапіс
[правіць | правіць зыходнік]Прыкладам жывапісу эпохі Палеалогаўскага адраджэння з'яўляецца фрэска «Белы анёл», якая знаходзіцца ў манастыры Мілешава, размешчаным у Сербіі[2].
Архітэктура
[правіць | правіць зыходнік]У часы палеалогаўскага адраджэння пабудовы ствараліся ўжо значна менш маштабныя, чым у папярэднія эпохі. Да помнікаў архітэктуры эпохі палеалогаўскага адраджэння адносяць Манастыр Хора, найболей захаваны візантыйскі помнік архітэктуры. Манастыр Хора ўваходзіць у пералік Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА[3].
-
Фасад царквы Хора
-
Убранне прыдзела царквы Хора
-
Мазаіка на сюжэт бегства ў Егіпет у царкве Хора
-
Скляпенне паўднёвага купала нартэкса царквы Хора
-
Скляпенне купала парэклесія царквы Хора
Зноскі
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- С. Я. Палеологи // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.