Saltar al conteníu

Steve Harris

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
De Wikipedia
Steve Harris
Vida
Nacimientu Londres, 12 de marzu de 1956[1] (68 años)
Nacionalidá Bandera del Reinu Xuníu Reinu Xuníu
Familia
Fíos/es Lauren Harris
Estudios
Estudios Leyton Sixth Form College (es) Traducir
Llingües falaes inglés
Oficiu
Oficiu baxista, compositor de cantares, compositor, músicu
Trayeutoria
  Equipu
– West Ham United Football Club
Influyencies Chris Squire, John Entwistle, Andy Fraser, Martin Turner, Rinus Gerritsen y Pete Way
Miembru de Iron Maiden
British Lion
Seudónimos 'Arry
Xéneru artísticu heavy metal
heavy metal tradicional
electrónica (es) Traducir
Mena de voz bajo (es) Traducir
Instrumentu musical guitarra baxu
tecláu
Discográfica EMI
Sanctuary Records
IMDb nm1064240
ironmaiden.com y britishlionuk.com
Cambiar los datos en Wikidata

Stephen Percy Harris (12 de marzu de 1956, Londres), más conocíu como Steve Harris ye'l fundador, baxista, teclista, compositor principal, y líder, del grupu británicu de heavy metal Iron Maiden. Harris tien un estilu reconocible y popular de tocar el baxusobremanera'l "galopie" que puede atopase en delles grabaciones d'Iron Maiden. Amás del so papel como'l baxista de la banda, escritor y vocalista de sofitu, que llevó a cabu munches otres funciones pal grupu, como la producción y la co-producción de los sos álbumes, dirixir y editar los sos videos en direuto y la realización de los teclaos d'estudiu y sintetizadores. Ye consideráu per medios de prensa,[2] otros baxistes,[3] y el públicu polo xeneral[4] como'l meyor baxista de tolos tiempos por el so estilu a la de tocar como pola so actitú agerrida sobre l'escenariu.

Biografía

[editar | editar la fonte]
Un baxu Fender modelu Precision foi'l primeru que tuvo y col cual perfeccionó les sos téuniques hasta llegar a tocar cola so forma tan distintiva por sobre'l restu de los otros baxistes.

Harris nació y creció en Leytonstone, rápido empezó a amosar interés tantu nel fútbol como na música, teniendo como gran aspiración aportar a un futbolista. [5] Solía trabayar como delliniante d'arquiteutura na zona del East London. Descubiertu y entrenáu por Wally St Pier, Harris foi convidáu a entrenar para West Ham United (club del cual yera fanáticu), [6] dempués de ganar un interés na música rock na so adolescencia, diose cuenta que yá nun deseyaba xugar al fútbol profesionalmente. [6] Primeramente Harris quería tocar la batería, [7] pero nun tenía abondu espaciu pa una batería na so casa y asina decidió tocase el baxu nel so llugar,[8] siendo un autodidacta dafechu[9] Harris mércase'l so primera so la que terminó siendo una copia d'un Fender modelu Precision que-y costar 40 £ en 1971. [7] Nesi mesmu añu Harris empezó col so proyeutu musical, siguió utilizando un modelu "Unicorn" de la firma Llau y un Fender Precision con cuerdes RotoSound. Agora usa les sos propies cuerdes RotoSound Flatwound. El soníu metálicu producir al rebotar les cuerdes sobre los trastes, dando'l peculiar estilu de Steve Harris que lo fixo tan reconocíu siendo tamién llamáu l'efeutu Harris (Harris efect).

A tan solo 10 meses dempués de que se mercó'l so primera baxu, Harris xunir a una banda, primeramente conocida como Influence y más tarde Gypsy's Kiss, con Bob Verscoyle (voz principal), Dave Smith (guitarra) y el batería Paul Sears [10] Dempués d'un curtiu númberu de conciertos nel Cart and Horses pub en Maryland Point, Stratford and thel Bridgehouse en Canning Town, [11] la banda dixebróse y Harris fizo una audición pa una banda llamada Smiler en febreru de 1974. [12] Nesti equipu, Harris empezó a escribir los sos propios cantares y trabayó colos futuros miembros de Iron Maiden Dennis Wilcock y Doug Sampson, [13] pero dexó la banda dempués de que se negó a tocar el so material, alegando que yera demasiáu complicáu [14]

Nacencia de la banda

[editar | editar la fonte]

Al salir de Smiler, Harris llegó a crear Iron Maiden na Navidá de 1975, [14] el nome de la banda ta inspiráu a partir d'un preséu de tortura medieval llamáu "doncella de fierro" (Iron Maiden), qu'apaez na película The Man in the Iron Mask. [15] Primero que Iron Maiden roblara'l so contratu con EMI en 1979, Harris trabayó como cartógrafu nel East End de Londres hasta que foi despidíu, y nesi momentu él entamó un trabayu como barrenderu.[16] [17]

Dende la so creación, Harris foi compositor y lletrista principal de la banda.[18] La so composición de cantares típicamente amuesa la so marca rexistrada de galopantes patrones de baxu y cantares de Heavy Metal con influencies progresives y con dellos cambeos de tiempu (tal como s'aprecia nel primer discu cola tema Phantom Of The Opera).Harris frecuentemente escribe lletres sobre la mitoloxía, la historia o temes inspiraes en llibros y películes, lo que reflexa los sos intereses ya influencies a la de componer.

Harris foi influyíu fuertemente como músicu, sobremanera polos baxistes de hard rock de fines de los 60s y principiu de los 70s siendo los principales: Rinus Gerritsen de Golden Earring, Mel Schacher de Grand Funk Railroad, Chris Squire de Yes, Mike Rutherford de Genesis, Geezer Butler de Black Sabbath, John Entwistle de The Who; John Paul Jones de Led Zeppelin, Greg Lake d'Emerson, Lake and Palmer, Roger Glover de Deep Purple, Glenn Cornick de Jethro Tull (una de les sos bandes favorites), etc. Pero unu de los baxistes realmente preferíos de Steve Harris foi Pete Way, d'UFO, quien influyó fuertemente nel estilu d'execución de Harris y tamién como persona y músicu polo xeneral.

El primer discu

[editar | editar la fonte]
La doncella de fierro, preséu de tortura nel que s'inspiraron pal nome de la banda y del discu homónimu.

Foi asina que con daqué d'esfuerciu Harris consiguió roblar con EMI dempués de que Rod Smallwood (yá manager de la banda entós daquella) consiguiera que Brian Shepherd presidente del sellu discográficu, guardara l'históricu conciertu de la banda nel Club Marquee en 1979 el cual calificó como electrizante, y una selmana más tarde, Iron Maiden roblaba contratu cola compañía discográfica. Contratu que taba en competencia con otra banda representativa del NWOBHM, Def Leppard.

N'avientu del 1979, el grupu entró nos estudios Kingsway de Londres y realizó una primer grabación col productor Guy Edwards. Sicasí, la banda despidiólu por tar descontenta cola calidá de la so producción. Otru productor, Andy Scott, foi refugáu por aportunar a Harris en que tocara'l so baxu con escayu en cuenta de colos deos. Finalmente, Will Malone foi l'escoyíu pa producir l'álbum. En febreru de 1980 y dempués de solu trelce díes, Iron Maiden terminó la grabación del discu teniendo asina'l so primer álbum d'estudiu, daqué destacable yá que hai unes poques selmanes tras la banda ganaba un nome faciendo espectáculos en clubes siendo unu d'estos especialmente recordáu, una y bones el vocalista de la banda Paul Di'Anno foi arrestáu pola policía faciendo que Harris en cuenta de retirase col so grupu del escenariu, xubiérase de toes formes col so conxuntu siendo baxista y cantante solu por aquella ocasión. La so entrega sobre l'escenariu impresionaron tantu a Rod Smallwood que decidió ser el manager del grupu lo que favoreció que Rod contautar cola manda más d'EMI para depués esti ufierta-y el contratu a los británicos. Ensin dulda un premiu al esfotu y coraxe de Steve y por sobremanera a l'acertada visión de Rod (según el so poder de persuacion).

Mientres Iron Maiden afirmaba la so popularidá y aceptación ante'l mundu del heavy metal, Steve tuvo la xenial idea de que por que la so banda tuviera una mayor identidá ante los sos siguidores, aportar a más bono de recordar y tamién más reconocible pa los qu'ignoraben la esistencia del conxuntu inglés, decidió crear un iconu o emblema distintivu percima del restu de les bandes qu'entós daquella yeren de música punk, yá que Steve tenía como oxetivu ser distintu a los enclinos actuales (mainstream) que se daben per aquellos años, non solo a nivel musical sinón que tamién na imaxe qu'estes proyeutaben, que tamién resultaba extraordinariamente asemeyada unes de les otres que según la opinión del propiu Harris "yeren de neños que se creian malos pero que solo yeren drogadictos estúpidos". Foi asina que na busca de daqué que represente a la banda foi delineando curioso un espectáculu acorde a la magnitú de les sos aspiraciones. Al princípio Steve gastaba daqué de les ganancies de la banda n'efeutos especiales de fumu que llanzaba al públicu asistente que salíen por detrás de la batería de Doug Sampson, dempués Steve pidió-y a Dave Beasley que construyera un muriu de madera con una figura de la cual pela so boca saliera'l fumu, Beasley construyó'l pidíu cola imaxe d'un ser antropomorfu del cual Harris quedó esteláu inclusive al enterase de que la figura provenia d'una lleenda urbana de la que Beasley sabiá, solo fixo aumentar más el so apreciu a esta. Foi asina que recibió (según les hestories de Beasley) el nome d'Eddie al cual llevaben a los conciertos de pubs y clubes pa causar impresión del públicu, el fumu salía pela boca d'Eddie escontra los asistentes y terminaba como borrina llexando nel ambiente per unos minutos, esto rápido terminó siendo'l clímax del show siendo acuñáu a Doug la frase que depués tomaría Di'Anno nes posteriores presentaciones:

All the confusion will reign this place, when Eddie the head blows the mist.
Tol tracamundiu va reinar esti llugar, cuando Eddie la cabeza sople la borrina.
Doug Sampson

Y asina nació Eddie the Head, esta foi la respuesta a la busca de Harris y decidió saca-y el máximu provechu como cuando escontra a Paul Di'Anno llevar una mázcara d'Eddie en mediu del show, faciendo aumentar la fama de la mascota y per ende la del grupu y los sos númberos que cada vegada taben ganando espaciu ente la enorme marea punk. Ganó tanta fama Eddie que cuando roblaron el contratu con EMI Steve pidió caltener la mascota y la tipografía cola cual escribíen el nome de la banda, p'asina usar ámbas na portada del discu polo que Harris pidió un diseñu a cuerpu completu del yá míticu ser, adulces foi ganándose un llugar tan especial como importante na historia del grupu y pa los fans. Les esquises iniciales d'Eddie merecieron l'aprobación de tolos integrantes del grupu, tres los que Beasley apurrir con absoluta dedicación al perfeccionamiento d'esi personaxe. L'iconu rediseñáu depués por Derek Riggs xeneró la versión final del iconu que quedó terminada a solo un mes del pidíu orixinal y en febreru de 1980 la imaxe de Eddie empezó a percorrer el mundu.

Y de esta forma'l 14 d'abril de 1980 llanzó oficialmente l'esperáu primer álbum d'estudiu col nome Iron Maiden. Recibió escelentes crítiques y allabancies per parte de los medios especializaos, y sobremanera per parte de los almiradores que lo califiquen como una xenial pieza maestra con grandes clásicos como Prowler, Phantom Of the Opera, Transylvania, Running Free, Remember Tomorrow, etc. Teniendo como detalle que 8 de les 9 cantares fueron escrites por Steve (sacante Charlotte The Harlot que la so autoría ye de Dave Murray). Pero pa Steve Harris nun llegó al nivel que deseyara, yá que consideró que'l productor discográficu Will Malone nun trabayó lo suficiente nel soníu. A pesar de la inconformidad de Harris, el discu tien un soníu crudu que va acorde cola voz de Di'Anno lo cual facer una pieza vital y xenial na que s'afiguró la gran enerxía y maxa d'aquella dómina, y que per otru llau llegó al númberu 4 nes llista britániques lo cual indica qu'a nivel comercial el discu tamién se fixo conocíu y llogró grandes ventes, daqué inusual en bandes debutantes nel Reinu Xuníu más entá si esta llega a vender 300.000 unidaes en Gran Bretaña y ser discu de platinu,[19] 100.000 unidaes en Canadá,[20] y lo más destacable aportar a discu d'oru n'Alemaña con 100.000 discos vendíos, tou un méritu en tierres estranxeres pal so debú.[21] Pa celebralo, la banda retornó al míticu "Ruskin Arms" que los vio nacer pa faer otru recordáu ya históricu conciertu (amás d'una xira benéfica). El gran ésitu del álbum debú de Iron Maiden nun foi casualidá, sinón la resultancia de la calidá cimera que yá los estremaba del restu de les bandes dende va años, y el sofitu de los sos miles de siguidores colos que yá cuntaben.

La llegada de "The Juggler" y la meyora del soníu

[editar | editar la fonte]
La llegada de Martin Birch supunxo un cambéu nel soníu tan importante na banda, que bona parte del soníu forxáu pol baxu de Harris que lo llevó a ser reconocíu, fueron pol trabayu de soníu de Birch.

Yá pa finales de 1980 y cola xira de promoción del discu pasáu yá terminada, qu'empezó'l 1 d'abril de 1980 y terminó más de cien conciertos dempués, el 21 d'avientu nel Rainbow Theatre de Londres. Pasando por Italia, Alemaña, Francia, Suiza, Países Baxos, Suecia, Dinamarca, Noruega y Bélxica (siendo naquel país el so debú nel estranxeru). Steve preparar pa sacar un nuevu discu pa la banda sicasí les duldes p'atopar un productor discográficu que se comprometiera de verdá nel soníu de la banda y cumpliera coles ambiciones de Harris, esto foi asina hasta que decidió contactase con Martin "The Juggler" Birch que resultaba ser un productor confiable por cuenta de que trabayara con grupos como Deep Purple, Black Sabbath y Fleetwood Mac (teniendo nel so haber la producción de discos clásicos como Machine Head y Heaven and Hell de los mentaos respeutivamente). Harris nun momentu dau nes grabaciones del discu Iron Maiden pensó en entablar conversaciónes con The "Juggler", sicasí'l mesmu baxista abandonaría esa idea pa quedase colos servicios del productor discográficu Malone a quien depués Harris culparía en nun ponese a trabayar más seriamente nel sonído del discu debú, agora que Harris viera los resultaos de soníu del so discu anterior nun repitiría esi error otra vegada buscando de forma decidida a Birch. A este foi-y apurríu'l material de la banda teniendo la idea de qu'aquel suxetu tomaría'l so tiempu n'analizalo, sicasí a Martin bastar una curtia escucha del discu anterior pa saber qu'ende había dinamita pa ser esplotada. Tanto foi asina que "The Juggler" consúltolu a Steve el porque nun lo busco nel primer discu yá que l'aceptaría de momentu, la respuesta foi:

"Pensamos que yeres demasiáu famosu pa dicir que si".
Steve Harris, respondiendo a Martin Birch.[22]

Pero esta nun foi la única inclusión pa la banda, dempués del primer álbum el guitarrista Dennis Stratton, qu'ingresara na séptima alliniación del grupu sale de la banda por cuenta de diferencies musicales. Nel so reemplazu entró Adrian Smith, que yera amigu personal de Dave Murray, y qu'enantes refugara xunise, yá que taba bien entusiasmáu y cómodu cola so banda Urchin qu'amás taba teniendo ésitu.

Asina cola llegada del nuevu integrante la compocisión del discu facer con dellos cambeos con al respective de lo musical, una y bones tolos cantares con esceición de «Murders in the Rue Morgue» y «Killers», fueron escrites enantes del llanzamientu del so discu debú (nun podíen caber toos nun álbum, y darréu fueron regrabadas pa incorporar a Adrian Smith); una temprana versión de «Wrathchild» foi incluyida na compilación Metal for Muthas. 2 pistes del álbum fueron instrumentales sumáu a la balada Prodigal Son que fixeron d'esti discu daqué distintu del anterior, anque calteniendo delles bases como'l fechu de qu'una vegada más Harris compunxo toles temes y que estos tuvieren temátiques históriques como'l cantar Genghis Khan.

El 2 de febreru de 1981, Killers vio la lluz, la voz de Di'Anno, enllena de pasión y emoción quedó perbién afigurada en temes como Purgatory, Wrathchild o Killers, faciendo que nesi mesmu febreru Iron Maiden empieza'l so primera gran xira mundial, aprovechando la numberosa cantidá d'almiradores alredor del mundu que yá quería velos en vivu. N'Europa salieron de xira con Kiss aportando a tou un acontecimientu'l fechu de que la banda soporte tuvieren tal receición qu'inclusive llegaba a superar la de los mesmos Kiss como hasta'l mesmu mánager de la banda estauxunidense reconociera. Lo mesmo nuna estensa xira polos EE. XX. onde salieron de tour con munches bandes ente elles Scorpions, Judas Priest, 38 Special, Rainbow, etc. Realizaron la so primer xira en Xapón y xunto a esta, la grabación del álbum en direutu Maiden Japan, el 23 de mayu de 1981, valió-y al grupu la conquista del so primer discu d'Oru a nivel de discos en vivu.

A nivel comercial el discu algamó'l puestu 12 llegando a tener discos d'oru al vender 100.000 unidaes en Reinu Xuníu,[19] 20.000 unidaes en Suecia,[23] 100.000 unidaes n'Alemaña,[21] 200.000 en Francia[24] y 500.000 discos vendíos en EE. XX..[25] A lo que tamién hai qu'amestar les 100.000 discos vendíos en Canadá.[20]

L'apaición de Dickinson y el saltu a la fama

[editar | editar la fonte]
Pudiendo llegar a notes muncho más altes que'l so antecesor, Dickinson fixo posible que la banda pudiera alloñar de los ritmos daqué punk de los 2 primeros álbumes y asina consiguir que Steve camudara les composiciones de tarrecer acorde a les habilidaes del nuevu vocalista. Llogrando la banda fama, allabancies, ésitu y discutinios.

Sicasí a pesar de la gran xira mundial realizada pela banda, l'ascensu de la banda nun frenó los cambeos que se produciríen al interior de la mesma. Paul Di' Anno foi espulsáu de l'agrupación por cuenta del so estilu de vida d'escesos col alcohol y les drogues, que lo teníen física y psicolóxicamente foliáu. Di' Anno fuera deteníu pola policía en delles ocasiones por cuenta de los sos abusos, polo cual fallara a la banda en momentos claves. Esto motivó a Steve Harris a tomar la decisión de nun cuntar más con él como vocalista. Tres la so ausencia, vocalistas como Terry Slesser audicionaron pa la banda, pero foi finalmente foi Bruce Dickinson, (otru ex-Samson), quien llegó'l mesmu añu pa ocupar el puestu. Cuando la idea d'incluyir a Dickinson foi propuesta por Steve al mánager Rod Smallwood, esti primeramente amosóse reticente, por cuenta de un problema qu'él tuviera nel pasáu cola banda Samson. Sicasí, Steve convenció a Rod de que fueren ver a Bruce nun show de Samson, nel míticu Reading Festival n'Inglaterra. En viendo al vivu la calidá de Dickinson, tanto como vocalista como frontman, a Rod y a Steve nun-yos quedaron dulda de qu'él yera'l cantante ideal para Iron Maiden. D'esta manera, contautar por que presentara una audición cola banda, y xusto cuando interpretó'l cantar 'Remember Tomorrow', dixéron-y que quedaba contratáu. Bruce duldó n'aceptar el puestu, pos nun quería abandonar a los sos compañeros de Samson, pos sabía que cola so ausencia la banda podría dise embaxo (como efeutivamente asocedió). Pero la propuesta de Iron Maiden yera bastante tentadora, al tratase d'una banda yá fichada pola xigante EMI Music y que s'atopaba xirando por toa Europa, Estaos Xuníos y Asia. Dempués de meditalo per dellos díes, aceptó. El primer conciertu de Dickinson con Iron Maiden foi'l 26 d'ochobre de 1981 en Bologna, Italia.[26]

Steve yá preparaba'l so nuevu discu, una y bones esti nun quería dase un ralu bien llargu ente discu y discu yá que él aprendiera qu'a diferencia d'otres bandes que cuntaben con mayor cobertoria de les radios, Iron Maiden penosamente nun yera bien excibida peles radios yá que la so música solía nun ser perbién vista pol públicu polo xeneral, ye por esto que Harris hábilmente llegó a la conclusión de que tendría que brindar espectáculos en direuto magníficos y discos d'escelente calidá, teniendo que sacar al entamu de la so carrera discos de forma consecutiva pa ganase'l respetu y fama pa consiguir romper los caprichos de la sociedá d'aquel entós.The Number of the Beast ye l'únicu álbum d'Iron Maiden qu'inclúi creitos de composición de Clive Burr, y el primeru con temes escrites por Adrian Smith.[27] Amás, Steve Harris adoptó un enfoque distintu na composición, p'aprovechar la voz Bruce Dickinson.

Cenciellamente nun creo que l'anterior vocalista (Paul Di'Anno) fuera capaz de cantar delles de les llinies que Harris tenía en mente [...] cuando Bruce llegó, abriéronse un montón de posibilidaes pal nuevu álbum.
Martin Birch, dando la so opinión sobre la calidá de ámbos vocalistas.[28]

Según delles entrevistes, Dickinson tuvo bien arreyáu na composición de delles de los cantares del álbumsobremanera «Children of the Damned», «The Prisoner» y «Run to the Hills».[29] Por cuenta de asuntos contractuales cola so anterior banda, Samson, Dickinson nun podía tomar parte en nenguna de les composiciones pal álbum[28] y solo podía realizar «contribuciones morales», lo que significaba que podía influyir en delles temes, pero nun realizar grandes contribuciones como pa llograr creitos de composición.[30] La grabación y l'amiestu del álbum foi completada en tan solu cinco selmanes.[28]

La prensa musical cuntó que mientres la grabación nos estudios Battery, asocedieron fenómenos inesplicables, como que les lluces encendíense y apagaben ensin motivu aparente y l'equipu de grabación rompióse misteriosamente.[31] Estos incidentes llegaron al so clímax cuando'l productor Martin Birch accidentó'l so coche contra un autobús llenu de monxes. La factura del arreglu del so automóvil foi de 666 GBP.[32][33]

Steve y Bruce tocando nun conciertu celebráu'l 4 d'abril de 1982 nel Velódromu d'Anoeta en San Sebastian.

El 29 de marzu de 1982 llanzóse'l discu The Number of the Beast Dende'l llanzamientu de The Number of the Beast y la so correspondiente xira, The Beast on the Road, «The Beast» (La Bestia) foi un nome alternativu para Iron Maiden, y sería más tarde utilizáu nos títulos de dalgunos recopilatorios y trabayos en Álbum en direutu direutu, como por casu Best of the Beast y Visions of the Beast, tuvo un gran ésitu ente la crítica y el públicu, y llegó el puestu númberu unu en Reinu Xuníu pa la banda y la certificación de discu de platinu n'Estaos Xuníos. La banda enterar del númberu 1 alcanzáu mientres s'atopaben barados na carretera d'Arizona por una llamada de Rod a Harris quien se punxo a celebrar xunto colos demás nel mesmu bus. Dos senciellos fueron estrayíos del álbum: «The Number of the Beast» y «Run to the Hills»; esti postreru foi'l primer senciellu de la banda n'algamar el top 10 en Reinu Xuníu. L'álbum tamién tuvo discutiniu por cuenta de la naturaleza profana de les lletres y la so portada.

L'álbum foi seriamente criticáu por dellos grupos conservadores, especialmente nos Estaos Xuníos, onde la banda foi acusada de ser satánica. Estos grupos entamaron quemes públiques de los trabayos de Iron Maiden, sicasí, dellos grupos relixosos optaron por estrozar los a martellaes, por medrana a la inhalación de los fumos de los vinilos quemaos.[33][34] Harris declaró: «Foi una auténtica llocura. Obviamente nun lleeren les lletres del álbum. Solo facer porque creíen en toa esa basura de que yéramos satánicos».[28] Como resultancia, la xira The Beast on the Road foi oxetu de numberosos boicóes y manifestaciones. Los activistes arrodiaron les zones de los conciertos y partieron folletos a los asistentes, ya inclusive nuna ocasión llevantaron una cruz de venticinco metros.[35][36] Esto nun amedranó a Steve quien viendo'l fuerte impautu que xenerara entendió que por fin-y llegaría la gloria que tantotiempo buscó y echase tras seria daqué imperdonable.

Dende'l so llanzamientu, l'álbum recibió constantes aponderamientos de la crítica. Allmusic describir como «cenciellamente unu de los meyores álbumes de heavy metal que se publicaren».[37] Sputnikmusic nomar «un clásicu nel mundu del metal»,[38] ente que BBC Music allabó los complexos arreglos del discu.[39] Q asitió l'álbum nel puestu cien na so llista de los «100 meyores álbumes británicos» de tolos tiempos nel añu 2000; al añu siguiente asitiar na primer posición de los «50 álbumes más heavy de tolos tiempos»; y en 2006 foi asitiáu nel puestu cuarenta de los «40 meyores álbumes de los '80». IGN y Metal Rules asitiaron na tercera y la segunda posición, respeutivamente, nes sos llistes de los meyores álbum de heavy metal.[40][41] The Number of the Beast ta incluyíu nel llibru 1001 discos qu'hai qu'escuchar enantes de morrer anque otru discu de la banda, Iron Maiden, tamién figura na llista.[42]. Por fin Steve consiguir la reconocencia, gracies al so esfuerciu Iron Maiden agora yera una banda de Heavy Metal reconocida.

Afitamientu de La Bestia

[editar | editar la fonte]

Dempués d'haber consiguíu aponderamientos, ésitu en ventes y polémiques tou n'unu pol llanzamientu de The Number of the Beast, munchos imaxinaron que dempués d'esto Harris se tomaria daqué de tiempu pa folgar y relaxase sicasí este tenía munches idees na cabeza inclusive al terminar la xira The Beast on the Road, l'escesu de nueves lletres y ritmos na so cabeza sumáu a la imperiosa necesidá de llevales a cabu, fizo que Steve práuticamente nun reposara nada yá qu'en cuanto remató tolos conciertos púnxose manes a la obra nel nuevu álbum de la banda británica.

Tristemente recibió la noticia de que Clive Burr miembru de la banda dende 1979 dexaba l'agrupación por problemes personales ya incompatibilidá d'axenda coles xires. Este foi reemplazáu pol batería Nicko McBrain, que'l so estilu diferia del de Burr xenerando ciertes reticencies a la inclusión del nuevu batería. Equí formóse la clásica formación d'Iron Maiden que sería Steve Harris nel baxu, Bruce Dickinson como vocalista, el tándem de guitarres compuestu por Dave Murray y Adrian Smith y con Nicko McBrain na batería.

Formación dorada y el Eddie rapáu

[editar | editar la fonte]
McBrain almitió que nun usa double bass drum, esto porque-y cafiaba y resultába-y complicáu tocar. Esto dio-y al grupu'l so soníu distintivu que sumáu al so aspeutu téunicu supo acoplase perbién a los ritmos galopantes de Harris. Na semeya Bob McKenna (esquierda) y Nicko McBrain (derecha).

Pa finales de marzu de 1983 el discu yá taba termináu casi na so totalidá siendo esta d'una compocisión muncho más compartida que'l restu de los sos otros trabayos, como puede apreciase na inclusión d'Adrian Smith que la so llabor compositiva veríase potenciada nesti discu y xeneraría grandes clásicos pa la banda, y la de Bruce Dickinson que los sos trabayos en xunto col guitarrista sirvieron pa da-y un toque muncho más melódicu al discu y cambeos de ritmu brillosos. El llabor de Dickinson puede apreciase nes pistes "Die With Your Boots On" con Harris y Smith, "Sun and Steel" con Smith repitiendo creitos, el yá a estes altures gran clásicu Flight of Icarus con Smith yera que non (curiosamente nesti cantar nun hubo participación dalguna de Harris) y na so tema 100% en solitariu "Revelations" al buscáronse-y distintos significaos sicasí Dickinson nun se refirió en redol a esti cantar polo que nun se tien conocencia direuta del so verdaderu simbolismu. Pa munchos atribuyóse-y el significáu de la pista a l'almiración que tien Bruce por Aleister Crowley un influyente ocultista, místicu, alquimista y magu ceremonial inglés que fundó la filosofía relixosa de Thelema (daqué non bien escabarriáu yá que el vocalista nun futuru fadría munchos cantares con al respective de la vida y obra de Crowley).

El 16 de mayu de 1983 edítase l'álbum llamáu Piece of Mind. Lliteralmente'l nome del álbum traduzse como "cachu de mente", pero que nun xuegu de pallabres nel idioma inglés, tamién se pronuncia como "peace of mind", que significa "paz mental", yá que tantu piece como peace son homófonos pero que nel so significáu final varian demasiáu yá que piece significa cachu y peace significa paz, lo cual estes pallabres en comparanza y rellación coles sos versiones españoles son tamién cognados. Na portada d'esti álbum Eddie the Head pierde'l so abondosu pelo y queda rapáu, cola frente revelando los torniellos de metal que-y sostienen la tapa de la cabeza notoriamente abierta (esto guarda rellación col nome del discu). Esto al paecer foi fechu arremente por Harris que quería amosar el conteníu que la banda podía llegar a tener nes sos idees y concepciones, a diferencia d'otres que se dedicaben a faer lletres ensin sentíu o de coses triviales y bien vagues. Seique intentaben persuadir a la xente de que, metiéndote na cabeza toes eses (o otres) referencies lliteraries a les que s'aluden nos cantares, unu sería capaz de llograr cierta tranquilidá intelectual y romper asina les cadenes de la inorancia. Diches cadenes taríen representaes na portada, y de fechu Eddie the Head, ta rompiéndoles. La frase "Piece of mind" n'inglés tamién fai referencia a falar con roxura a daquién, como cuando una persona pon nel so llugar a otra, o como (pa poner un exemplu) cuando una madre reta a un neñu.

El discu recibió escelentes crítiques per parte de la prensa y los siguidores de la banda, atopándose nel puestu númberu ventiún de los discos más influyentes de la historia pa la revista IGN.[43] Tamién Harris sintióse especialmente conforme y arguyosu col so llabor y la resultancia consiguida con esti discu en dellos aspeutos mentando delles vegaes qu'esti ye unu de los sos trabayos preferíos. El discu vendió 300.000 unidaes en Gran Bretaña[19] algamando'l puestu 3 nes llistes, foi discu d'oru en Finlandia y Alemaña vendiendo 10.000[44] y 100.000[21] unidaes respeutivamente, foi doble discu de platinu en Canadá vendiendo 200.000 unidaes[20] y en EE.XX. vendiéronse 1.000.000 de discos algamando'l discu de platinu.[45]

Inspiración exipcia

[editar | editar la fonte]
Mientres unes vacaciones que pasaron n'Exiptu y quedar darréu impresionaos cola majestuosidad de les pirámides, decidieron que'l próximu discu tendria una temática en referencia a la cultura exipcia sirviendo como gran inspiración les pirámides de Giza. Na imaxe atopen les 3 pirámides Keops, Kefrén y Micerino.

Dempués de rematáu tolos conciertos del grupu, Steve decidió en xunto colos demás dise de vacaciones al país Exiptu por que el ámbiente distendíu, serenamente incomunicáu y culturalmente interesante -yos recomponiera les enerxíes pa volver al ruedu con nueves idees pa la so discografía. Como quedaren d'alcuerdu de forma tácita enantes del viaxe, esti nun sería un curtiu tiempu d'esparcimientu programáu ensin llibertá de tomar aiciones de mesma voluntá (como imaxinara un asustáu Bruce que yera'l plan orixinal de Harris), seríen unes vacaciones como puramente tal. Y como tou bon turista, los ingleses nun esbardiaron la oportunidá dorada de conocer la rica historia d'Exiptu, visitando llugares como El Cairu, el ríu Nilu, Alexandría, el Desiertu d'El Sáḥara, etc. Al traviés de los sos viaxes Harris foi aprendiendo de sobremanera les hestories que se texíen naquel país y los personaxes históricos que pasaron per aquella tierra, un claru exemplu ye Alexandru Magnu que la so vida xunto cola del so padre Filipu II de Macedonia esteló-y tantu asina que se plantegó seriamente la idea de faer una tema de llarga duración al respeutu. Pero tou esto nun sería nada ensin visitar una de les Siete Maravíes del Mundu Antiguu siendo les pirámides de Giza un puntu obligáu a echar una güeyada (como tou turista que visita Exiptu), Harris había obviamente oyíu falar de les pirámides y vistu tamién semeyes d'elles nos llibros que vía na so etapa escolar y nos sos ratos d'ociu, sicasí'l nun imaxinaba que veles na realidá aportaría a tan atanante pal como pa los sos compañeros. La majestuosidad de les edificaciónes apoderar tantu que'l decidió que'l próximu discu tendria que ser una referencia clara a la cultura egipicia, ver dempués les ellaboraes trampes de les construcciones, les maldiciones que nelles habitaben, les tortures que recibíen como castigo dellos infelices y la idolatría que recibíen los faraones, dieron la idea del títulu del discu Powerslave (esclavu del poder). Cuando Steve díxo-yos de la so decisión a los sos collacios esti recibió tol sofitu de tolos sos compañeros yá que toos coincidíen col (incluyíu Dickinson).

El discu tuvo llenu dende la so concepción con pistes sobre hestories épiques que s'asocedieron a lo llargo de la historia. Un exemplu ye'l primer cantar del LP Aces High (compuestu pol mesmu Harris), que ta dedicada a toos aquellos pilotos ingleses que morrieron lluchando na Batalla d'Inglaterra. Daqué asemeyada a la temática de The Trooper del anterior discu, solo qu'esta tema trata sobre la batalla de Balaclava de 1854 mientres la guerra de Crimea y esta parcialmente basada na obra de Lord Alfred Tennyson "La Carga de la Caballería Llixera". El cantar tien quiciabes una visión más murnia d'esti poema, tomando'l puntu de vista d'unu de los soldaos de caballería muertos en combate. Ye conocida pol soníu de "galopie" de les guitarres y baxu, según el so riff pegadizu y bono de recordar, y ye una de les favorites del públicu nos conciertos. Irónicamente el cantar ye más llarga que'l poema que lo inspiró. Tamién contién composiciones de llarga duración como Powerslave y Rime of the Ancient Mariner.

El 3 de setiembre de 1984 foi llanzáu al mercáu'l álbum que pa munchos marca la esencia resumida d'Iron Maiden, amás de ser consideráu como una de les más pures y dignes espresiones del Heavy Metal de tolos tiempos: Powerslave y que por lo mesmo marcó nun enantes y un dempués la escena del Heavy metal. Con esti álbum embarcar na mítica The World Slavery Tour, xira que tomó 23 países y constó de 191 conciertos en 331 díes, d'esta forma, Dickinson, Harris, McBrain, Smith y Murray aceptaron el desafíu; la xira conclúi nos Estaos Xuníos con récores d'audiencia a pesar de la práuticamente nulu espardimientu nos medios masivos como se mentaba enantes, lo cual ye mentáu inclusive por el mesmu Bruce Dickinson nel conciertu del “Live After Death” grabáu en Long Beach Arena en California.

La crítica desfacer n'aponderamientos, albanzas y felicitaciones pola composición, soníu, imaxe, conceutu xeneral, cantares y la voz de Dickinson. L'ésitu comercial nun se fixo esperar llegando a vender 100.000 unidaes en Reinu Xuníu[19] algamando'l puestu 2 y siendo de camín discu d'oru al igual que n'Alemaña onde vendieron 100.000 unidaes,[21] en Canadá fueron 200.000 discos aportando a doble discu de platinu (otra vegada)[20] y vender 1.000.000 de discos en USA (discu de platinu).[45]

Esperimentación

[editar | editar la fonte]

Al términu d'una xira tan estensa como l'anterior siendo la más llarga de la banda a la fecha empezando'l 9 d'agostu de 1984 y terminando el 5 de xunetu de 1985, yera natural que tolos integrantes tuvieren muertos de cansanciu, entós Harris dio-yos a los sos compañeros un tiempu llibre (más bien esixir los sos compañeros y el en realidá nun pudo negase demasiáu por cuenta de que él tamién s'atopaba en pésimu estáu) que terminó siendo pol restu del añu pa depués volver a los estudios a grabar el nuevu trabayu. Naquella dómina Harris y Dickinson tuvieron les sos primeres fregadures por cuenta de la sobreexigencias de Steve a la d'actuar sobre l'escenariu como fora del, les sos actitúes frente a situaciones lligues al conxuntu siendo calificáu por Dickinson como insensible, la so poca llibertá al llabor compositiva o más bien la so escesiva aportación a los mesmos y (obviamente) los sos pocos tiempos de descansu dempués d'estenses y desgastantes xires pa depués volver grabar otru discu y salir de xira otra vegada nun ciclu que yera constante. Dickinson consideraba que la obsesión de Harris de querer faer xires estenses promocionando los sos trabayos se contraponía cola so filosofía de sacar discos constantemente, a pesar de los normales pidimientos de Dickinson Harris llevaba la so cuota de razón no de volver a los estudios de grabación de forma asidua una y bones como enantes mentóse, la banda inglesa nun cuntaba cola mesma cobertoria qu'otres bandes más mainstream teníen nes radios y amás la publicidá a los sos espectáculos yera nula, polo que figurar constantemente por discos calidable superlativa y shows apoteósicos yera la meyor opción, sicasí al vocalista siguió fadiándolu esta situación.

Nunca pensé que diba terminar... empecé a sentir como si yo fuera una pieza de maquinaria, como si yo fuera parte del equipu de llume.
Bruce Dickinson[46]

La entrada de los sintetizadores

[editar | editar la fonte]
Blade Runner película estrenada en 1982 foi la principal fonte d'inspiración pal conceutu futurista que tien el discu, anque tamién esto atribúyese-y a películes como Volver al futuru, Robocop, Terminator y Alien.

Foi precisamente nesi periodu d'inactividá que Steve atoparía una nueva fonte d'inspiración faciéndolo de la forma menos pensada, un día decidió ver una película de Harrison Ford llamada Blade Runner filme que rellata la historia del protagonista nuna dómina futurista, demás esta dicir que la cinta quedó-y gustando pero foi la so representación del futuru lo que perduro na mente del baxista, aquella película fixo ver a Harris que narrar hestories nel futuru o rellacionaes col espaciu-tiempu servia como urna de grandes idees viendo que les películes, imáxenes ya inclusive daqué de música cuando les emplegaben solíen faer trabayos destacables. Una vegada rematáu'l receso y na vuelta a los estudios de grabación un decidíu Harris informó-yos de la so decisión a los sos compañeros, sicasí esta vegada l'acoyida de les sos idees fueron bastantes cuestionaes yá que los sos compañeros duldaben que la "musa" de Steve pudiera brindar bones idees o que la calidá de les mesmes fueren daqué que s'asemeyara a lo fecho enantes pela banda. Este foi unu de los principales motivos polos cualos Smith, McBrain pero por sobremanera un efusivu Dickinson renegaren de les sos idees, a tal puntu llegó'l discutiniu ente los arreyaos Steve y Bruce que la situación salir de control cuando los 2 empezaron una griesca calificada polos testigos como apoteosica rompiendo parte del equipu, dellos muebles y una ventana pa depués dir al patiu a siguir la batalla na qu'ámbos terminaron mancaos por cuenta de les puñaes y pataes que se solmenaben, tuvieron qu'intervenir la engarradiella los demás miembros de la banda incluyíu'l mánager que s'atopaba naquel momentu y tamién Martin Birch que taba revisando l'estáu de los equipos y atopábase escuchando les idees de Steve pa tener una acabada idea del soníu que necesitba el próximu discu de la banda, la situación solo llegó a términu cuando a Bruce llevar y zarraron adientro nuna habitación de los Compass Point Studios ente que a Steve tuvieron que recurrir a midíes más estremes p'apangalo desque Nicko quedárase enriba d'él nel pisu hasta refundia-y agua.Evidentemente a Compass Point Studios nun-y gusto nada esto y amenaciaron con nun dexa-y a la banda grabar ende Rod Smallwood tuvo que recurrir a sides y muncha pesuación pa torgar esto. Esti acontecimientu quedó bien grabáu na memoria de los integrantes qu'inclusive col pasu del tiempu entá recuerden esti fechu con "ciñu".

El diseñu d'Eddie agora foi drásticamente distintu al avezáu aportando a un cyborg del futuru inspiráu poles películes vistes por Harris. Na semeya Eddie apaeciendo nuna presentación de la banda'l 1 de xunetu de 2008.

La ellaboración del discu foi de por si complicada yá que Harris y Dickinson nun calteníen solo una guerra física sinón que tamién composita y idiológica. Dempués del incidente mentáu y un tiempu de distancia (suxeríu por Rod) Steve llegó con unos bocetos de cantares que yeren bien típiques de la banda solo que'l conteníu nun convenció demasiáu, mientres Bruce apaeció con un manizu de temes que yeren na so gran mayoría semi-acústicos y que provocó que los demás tomaren la cabeza, les pistes nun yeren males pero remembraben a otres bandes y nun yera daqué que Maiden quixera llegar a faer. Ante tal situación dambos intentaron imponer les sos composiciones percima del restu, poniendo a los demás nuna dificíl posición que yera sofitar a Steve y la dudosa calidá del so material poniendo en riesgu la so fama y respetu, o sofitar a Bruce y arriesgase a faer un cambéu brutal nel estilu de la banda poniendo en riesgu la so fama y respetu. Nun había escape lamentablemente arriesgarian el respetu de la crítica y el ciñu de los fans, ¿como se resolvio tou?, ¿quien foi'l vencedor?.

Esa ye la guapura de tener escritores fuertes na banda. Si unu s'esta ensugando, tienes otres persones que pueden asumir el control.
Steve Harris, falando sobre'l talentu de quién soluciono tou.[47]

La respuesta ye nengunu, yá que apaeció de la nada un tercer contendente que se llevó los aplausos de toos, Adrian Smith que se tresformó nel héroe que guio a los demás al senderu que la banda tenía de siguir. Al ver la disputa ente Bruce y Steve este suxirió que-y echar# una güeyada al so "humilde" conxuntu de bocetos, la resultancia foi increíble los demás coincidieron que les pistes taben sobervias y que seria un pecáu desperdiciarlas, inclúso Harris y Bruce nun-yos quedó opción más que retirase y siguir los bocetos fechos por Adrian, ente los cualos atopábense les temes integros de Sía Of Madness, Stranger in a Strange Land y la memorable intro de Wasted Years la cuál Smith nun quería dexar escuchar al restu porque pensaba que yera demasiáu mainstream.

Somewhere In Time llegó'l 29 de setiembre de 1986 siendo'l primeru de la discografía de la banda en ser de calter esperimental y rápido notóse un cambéu nesti álbum al respective de los anteriores. Harris decidió usar sintetizadores empleandolos nel material de Smith pa dar mayor ambientación a los cantares con al respective de la temática del discu que permaneció siendo como Steve lo había predispuestu, usándolos tamién na pequeña parte del so material pa nun fadiar l'ambiente futurista que'l discu quería apurrir siendo ente lo que rescató la tan retardada pista d'Alexandru Magnu llamada Alexander The Great, la parte de Bruce sicasí nun yera posible llevala al discu yá que al ser semi-acústiques nun teníen cabida por eso Steve restringio al máximu apurrir de Dickinson.Otru fechu destacable reparar na tremendamente detallada portada del mesmu. Una portada que contién numberosos intereses y alusiones a otros cantares de la, hasta entós, historia de Iron Maiden.

Dalgunos viéronse sorprendíos por esti nuevu soníu, sicasí, el gruesu de los siguidores de la banda caltúvose fiel ya intactu frente a estos cambeos que lloñe de decepcionalos, dio-yos a ellos y a la mesma banda, un nuevu aire, tou esto en plena puxanza mediática del glam y nel que Iron Maiden internar n'atmósferes progresives y épiques de la mesma. A nivel comercial el discu asitiar nel puestu 2 en Reinu Xuníu con 100.000 ventes,[19] llegando a vender la mesma cantidá n'Alemaña[21] y Canadá,[20] ente que n'EE.XX. llegaron al millón de ventes.[45]

Unión d'idees de pasaos batallosos

[editar | editar la fonte]
L'escritor d'Estaos Xuníos Orson Scott Card foi l'autor del llibru del cuál básase dafechu'l discu Seventh Son of a Seventh Son.

Acabando 1986 la banda entá caltenía dellos númberos de conciertos qu'atender, al rematalos tómose la sana eleición de volver a un descansu p'ameyorar la rellación ente los miembros principalmente (Steve y Bruce), una y bones dambos viéronse arreyaos en munches engarradielles internes na creación del discu. Cuando empezó'l so tiempu de relaxo Steve quixo apurrir el so tiempu a la llectura anque siguía pensando en planes pal próximu álbum dende'l so conteníu musical hasta'l títulu que llevaría, a pesar d'esto Harris pensó que lo meyor sería nun forfugar les coses demasiáu yá que como lo había vivído nel anterior discu les bones idees pueden venir de les formes más inesperaes. Asina un día pasando yá enforma tiempu nun ratu d'ociu decidío preguntar asina mesmu que títulu-y pondría al so próximu trabayu omitiendo la so temática y los sos cantares, Steve llegó a un puntu en que les sos idees yeren bastantes difuses y pensando n'esclariar la so mente decidió volver lleer unu de los sos llibros, sicasí nun algamar a sacar el llibru que buscaba yá que reparó unu de los tantos llibros que yá terminara na estantería y una vegada más s'encender la ampolleta sobre la so enorme melota. El llibru titulábase El séptimu fíu del escritor d'Estaos Xuníos Orson Scott Card y trata la historía Alvin Miller que trescurre nuna América alternativa onde personaxes históricos y cróniques de la dómina entemecer cola maxa que lloñe de ser simple palabrería y superstición, tien un poder más que probáu. Les circunstancies de la nacencia de Alvin fueron bastantes inusuales yá que foi'l séptimu fíu home d'un séptimu fíu home, esto según una antigua lleenda mediaval concéden-y poderes máxicos muncho más poderosos que los de los sos conciudadanos, familia y amigos, convirtiéndo-y no que llamen un Facedor (Maker n'inglés). A lo llargo de tola historia y yá dende la so mocedá, un enemigu invisible al que Alvin va moteyar el Desfacedor va intentar acabar cola so vida tantu direutamente (al traviés del elementu de l'agua col que'l Desfacedor tien cierta afinidá) como utilizando a otres persones usandolas hasta xenera-yos llocura pudiendo xugar coles sos mentes devolviendoles ciertos momentos de cordura.

Cuando Steve me llamó imaxiné que me diría que yá tenía tou llistu y que solo precisaba que yo cantara les pistes sicasí díxome la so idea del séptimu fíu y pensé, ¡que gran idea! ¡brillante! y claro taba bien allegre tamién porque inclusive me llamara al mio pa falar d'ello y preguntar si tenía dalgún cantar que pudiera encaxar nesi tipu de tema. Yo a la fin fui honestu y díxi-y eh bonu non, pero dame un minutu y voi ver lo que puedo faer.
Bruce Dickinson, falando per teléfonu con Steve sobre'l nuevu discu.

Viendo que les sos contribuciones de compositor fueren refugaes nel anterior álbum de la banda, Somewhere in Time de 1986, Dickinson sintió que la so participación na banda menguara, convirtiéndose "solo nel cantante", pero'l so entusiasmu anovóse cuando Harris llamólu pa cunta-y la idea del nuevu discu a lo que Bruce reaccionó con prestosa impresión yá que Steve nun tuviera acercamientos notables con Bruce a la de componer. Asina foi como Steve y Bruce enantes engarrando pa imponer les sos idees agora xuntos compunxeron el álbum conceptual Seventh Son of a Seventh Son, llanzáu'l 11 d'abril de 1988 siendo este'l primeru nel so tipu de la banda y consideráu como una de les grandes obres maestres d'Iron Maiden, y que dexó redefinir el Heavy Metal, tou lo cual viose coronáu col más grande Monsters of Rock de tolos tiempos realizáu n'Inglaterra. En adición al regréso de Dickinson a la composición, l'álbum tamién foi notable pola so cantidá de pieces co-escrites, en contraste col so predecesor, con cinco d'ocho canciones siendo esfuercios collaborativos. Según Harris, esto foi probablemente porque "pasaron más tiempu vixilándose l'unu al otru pa ver lo que tol mundu taba faciendo, solo p'asegurase de que la historia encaxara apropiadamente y fora a dalgún llugar".P'asegurase de que cada cantar encaxara col conceutu del discu la banda creo un resume xeneral de la historia.Al igual que nel so álbum anterior, prevalez l'usu de sintetizadores sicasí esti discu desenvolver siendo una diferencia notable que los soníos sintetizaos fueron creaos más por teclaos que por sintetizadores de baxu o de guitarra, estes partes fueron executaes mientres la xira pol téunicu asistente de Harris, músicu ya inxenieru en soníu; Michael Kenney.

Con esti álbum reafitar na vanguardia del soníu, sobremanera respectu del restu de les bandes que na so mayoría siguíen col enclín de la moda Glam Rock imperante nos EE.XX. Sicasí, ye a partir d'esti vanguardismo y porfía de la banda, que'l heavy metal ye nuevamente revolucionáu y redefiníu, sirviendo a lo más exemplu ya inspiración pa munches bandes qu'empezaríen a nacer naquella dómina. Emponderáu en Reinu Xuníu y gran parte del mundu incluyida América del Sur, el discu consiguió llegar al númberu 1 rápido vendiendo 100.000 unidaes[19], mesma cifra n'Alemaña[21] y Canadá[20], en Suiza vendiéronse 15.000 copies.[48]

Sicasí non tou yera bonu pa la banda, Harris taba contentu col desenvolvimientu del discu, a pesar del fechu de que l'álbum nun se vendió tan bien como'l so predecesor nos Estaos Xuníos, llegando tan solo a 500.000 copies vendíes.[45] Esto sicasí camudó cuando'l baxista recibió furiosu les absurdes (pa la so opinión) crítiques que'l discu tuviera naquel país, citando que'l soníu yera demasiáu européu pa les audiencies americanes y que dexaben entever fácilmente los sos oríxenes británicos, o que comparáu col so trabayu anterior que fuera recibíu con algaravía pola so temática envolvente y soníu arrollador, esti sicasí ver como un retrocesu llamentable y que la so complexidá sería malo d'asimilar pal aficionáu común. Poniendo furiosu a Harris colos ineptos consumidores d'Estaos Xuníos, les crítiques siguieron llegando citando entá más como'l motivu principal el soníu européu del discu, Harris nun estáu de completa roxura españó n'insultos y recriminaciones escontra la crítica norteamericana.

¿Que coyona supónse que ye un álbum con un soníu européu? pal mio, este ye a cencielles un álbum que suena a maiden.
Steve Harris, refiriendose a la crítica d'EE.XX..

El fin de la formación dorada

[editar | editar la fonte]
L'apuerto de Janick Gers xeneró muncha reticencia de primeres polos fans sobre'l so nivel como compositor, col pasu del tiempu nes xires pudo trate a un Gers qu'en vivu marcó una gran diferencia con Adrian Smith y que por cuenta del so entusiasmu sobre l'escenariu foi la gran sorpresa de cada show.

Por cuenta de les crítiques del pueblu norteamericanu Harris escurrió una forma de xenerar impautu naquel país y ganase el públicu faciendo un discu fora de lo común fechu pela banda apocayá, en 1990 y dempués d'un añu sabáticu axuntar colos demás nos preparativos pal nuevu trabayu sicasí Adrian Smith almitió nun tar coles mesmes enerxíes d'antes lo que provocó qu'esti decidiera abandonar la banda. De fechu a mediaos de 1989 trescendió la noticia de que Smith pondría en marcha un proyeutu solista, daqué que venía maureciendo dende faía enforma tiempu y que delles vegaes tuvo de retardar poles obligaciones que supón ser miembru de Iron Maiden. Asina Smith llanzó Silver and Gold. La banda llamóse Adrian Smith And Project o A.S.A.P. (les sigles coinciden cola espresión burocrática "as soon as possible", esto ye, lo más aína posible) ya integrar con unos vieyos amigos y él mesmu fixo cargu de la vocalización. A los siete díes dar a conocer un comunicáu que l'ex White Spirit y Gillan, Janick Gers fuera escoyíu como reemplazante de Smith. Gers trabayara con Dickinson nel so discu solista Tattooed Millionaire y yá s'atopaba trabayando col grupu nel material que formaría parte del nuevu discu. La llegada de Janick xeneró bastante incertidume de como sería'l soníu y les composiciones de la banda agora qu'unu de los principales responsables de los pasaos 2 discos nun s'atopaba, el talentu compositivo de Smith y la so téunica cola guitarra pierden pero gánase la fuercia y les ganes de Gers viéndose esto con más énfasis sobremanera nos conciertos que realizaría la banda.

Lamentablemente este marcaría'l fin d'una era dorada na banda y les intenciones reales de Bruce a la d'empezar la so carrera solista fora d'Iron Maiden yeren más difuses que solo empioraben el panorama que los fans teníen na banda inglesa, al entamu munchos tarrecieron que Janick fixera del soníu de Maiden llendose más escontra'l Hard Rock esto dichu tomando como referencia'l so trabayu con Dickinson, que'l so discu falta enforma del estilu yá impuestu de la banda inglesa (esto fechu arremente yá que Dickinson inspirar nos artistes que se dicen ser mozos malos sicasí solo drogábense y una esperiencia mala con Nikki Sixx).

Ensin plegaries pal agonizante creyente discriminador

[editar | editar la fonte]

Sicasí Harris tenía una mayor esmolición agora qu'una persona declárose-y como'l so enemigu númberu 1, esti home yera'l pastor evangelísta Jimmy Swaggart que tenía un programa de la televisión de paga quien nun remacario en tiempu y en recursos pa bilordiar a Harris acusandolo de ser Lucifer y a los sos compañeros como los sos fieles llacayos llevando mensaxes satanicos a la mocedá, acusandolos de ser la causa de que la mesma peracaba drogues, vuélvanse violentos ya insensibles, desencantarse cola ilesia o volvese ateos, etc. Harris ante tal ataques decidió que lo meyor yera poner frenu a esto asina que tomo la determinación d'empecipiar un xuiciu en contra de Swaggart por llevantos nel so contra ensin fundamentos lóxicos, Swaggart lloñe d'amedranase siguió colos sos ataques a la banda aportando a más radicales como quemar fotografíes de la banda en vivu, moyales con agua bendito o inclusive pidir que los mataren pol bien de toos. Tamién ye destacable les crítiques a la banda cristiana Stryper de la cual (irónicamente) Swaggart tamién foi un persistente difamador, al aludir la so práutica de refundiar biblies col Nuevu Testamentu al públicu, una práutica similar a “refundiar perlles a los gochos”.[49] Mientres tou esi tiempu Swaggart non paru nos sos ataques contra Harris retrucando la denuncia fecha pol baxista diciendo que'l so mensaxe yera'l que dios encamentára-y y que frente a eso Harris nun tendría derechu dalgunu a faer daqué al respeutu, sicasí Swaggart cometió un error clave pensando na so impunidá ante los fechos mentaos denunció a los pastores Jim Bakker y Marvin Gorman por caltener rellaciones estramatrimoniales y de resultes dambos perdieron los sos ministerios, lo que nun s'imaxinó sería que'l fíu y el xenru de Gorman llograron fotografiar a Swaggart xunto a la prostituta Debra Murphee extorsionando a Swaggart por que se retratara de los sos dichos sicasí'l pidió tiempu pa ver que decisión tomaba.

Jimmy Swaggart foi un acérrimo enemigu de Harris que les sos llevantos fueron de tal magnitú, que'l baxista tuvo arreyáu nun pleitu col pastor evanxelista una y bones esti usó la so imaxe na portada del so llibru amosando a Harris como Lucifer

Sicasí en 1987 vendría'l cumal de tou bilordiu posible pa Harris, Swaggart publíca un llibru tituláu Religious rock n' roll: a wolf in sheep's clothing (n'idioma español, 'rock and roll relixosu: un llobu en piel de corderu') usando una semeya de Harris na portada, criticando l'usu del Heavy Metal pa predicar l'evanxeliu cristianu refiriéndose a la mesma como la música del demoniu, el llibru tamién xulgaba a Larry Norman (consideráu'l padre del rock cristianu), a Petra, a Stryper.[50] y a otres notables bandes de rock y metal cristianu. Ente que n'Estaos Xuníos, gracies a los servicios de Tipper Gore y el PMRC, conxuntamente col apurra del reverendu Swaggart, empezó la llucha ente la censura y Iron Maiden. La situación pasó a tomar un color pocu tresllúcidu y foi asina que'l PMRC llogró vetar y calificar les cubiertes de los álbumes metaleros, esto llegó a poner furiosu a Harris que les sos portaes de singles y álbumes teníen de por si ilustraciones d'Eddie que fueron rápido censuraes nel terrén norteamericanu prohibiendo la venta y publicidá inclusive en dellos llugares d'aquel país estropiando principalmente esto a les ventes y masificación d'Iron Maiden. Hasta'l mesmu reverendu llegó a emplegar el so llibru cola semeya de Harris na portada como xustificativu de los sos actos polo que Harris empecipió xuiciu contra Swaggart por emplegar la so imaxe ensin el so permisu sumáu a la so anterior demanda de difamacion.

Sicasí pa finales del mesmu añu asocedió daqué que frenó los sos oxetivos y camudo tol panorama, recibió una carta de Gorman en que dicía qu'amosaría les fotografíes al líder de les Asamblees de Dios, sicasí Swaggart nun respondió a la mesma yá que s'atopaba en plenu pleitu con Harris sobre l'usu de la so imaxe y bilordiu contra'l mesmu. Al paecer na so errónea visión d'impunidá divina Jimmy facer de munchos enemigos poles sos acusaciones inxustificaes a otres bandes, lo que per ende lo lleno de xuicios nel so contra por graves acusaciones públiques contra denunciantes como Stryper, Petra, Larry Norman ente otros, sumáu esto al yá conocíu xuiciu con Harris, Jimmy atopar nuna posición dificíl tratando d'esplicar los motivos de los sos dichos amparandose una vegada más en qu'esi yera'l verdaderu mensaxe de dios y que solo cumplía col so deber predicandolo. Depués de dalgún tiempu safando de les acusaciones de los sos denunciantes tou viénose embaxo cuando Gorman fixo públiques les semeyes del cola prostituta, ende la imaxe pública del pastor recibió un golpe mortal al ser indicáu con roxura, despreciu y burlla, esto postreru fechu por Harris quien lo trato de "un pecador estupido ya hipócrita".

Pa empiezos de 1988 l'enxuiciamientu públicu, los pleitos coles bandes de Heavy Metal, l'abandonu de los sos feligreces, les investigaciones per parte del fiscu por cuenta de les sos ganancies nos pasaos años pol cobru de la visión del so programa y el so mensaxe qu'al traviés d'estos consiguiríase la redención, la idea xeneralizada d'usar el mensaxe de dios (y creese un dios) pa tener fama y faese millonariu ensin importar enllordiar la ilesia coles sos ambiciones personales, extorsionar a otros pa recibir favores y denunciandolos cuando yá nun los sirvía, escaecer la verdadera vocación d'aquellos que tomen el camín de la ilesia, quemar evidencia clave na so contra, la so reconocida homofobia y pa cuelmu les burlles ya insultos que sufrió Swaggart de Harris, fueron la tumba de Swaggart quien non solo perdió'l xuiciu con Harris a mediaos de 1988, sinón que tamién lo fixeron perder gran parte del dineru amasáu mientres los sos años d'ésitu por cuenta de la perda de los sos otros xuicios según gran parte de los sos siguidores, perder el so programa de televisión y les ganancies que-y traía, les investigaciones del fiscu empezaron a entrugalo pa esixi-y respuetas de los dineros ensin declarar del so programa y el despreciu públicu al como persona foi tan grande que xeneró l'enoxu y castigu favorecíu polos sos xefes en ser suspendíu mientres 1 añu de les sos ganancies y perder el ministeriu.

Nun puedo creer que nel mundu haya xente capaz de poner en marcha cuesas tales como'l PMRC y metese na vida personal de los demás. Ye por eso que vamos centrar la nuesa próxima campaña promocional del nuevu álbum n'Estaos Xuníos y vamos permanecer nesi país cuanto tiempu seya necesariu, promocionando'l discu hasta forzar el mercáu (que nunca nos terminó d'aceptar como sí nos acepta l'européu) y llograr tener tanto ésitu como güei tener Whitesnake. ... Yo mesmu vi como munchos mozos quedábense como si nada cuando se-yos esplicaben les lletres xuntaes a les cubiertes de los álbumes metaleros n'Estaos Xuníos. Una mocedá indiferente ye símbolu d'un país ensin esperanza y aguanto a pensar que les coses llegaren tan lloñe...
Steve Harris, falando sobe la censura y de los motivos de la so xira centrada en EE.XX.

Non Prayer for the Dying foi la resultancia de la persistencia de Harris, la censura en EE.XX., la crítica sobre'l soníu européu, el cambéu ente Smith por Gers, el desalcuerdu del líder con Derek Riggs, pero por sobremanera la enorme participación de Bruce nel discu que'l so apurra foi'l más grande qu'en cualesquier otru yá que de los 10 temes 7 fueron compuetos por Dickinson. Llanzáu'l 1 d'ochobre de 1990 esti ye'l segundu álbum esperimental de la banda y rápido esto fixo notar nes siguientes coses:

Ministeriu abandonáu perteneciente a Jimmy Swaggart allugáu en Baton Rouge, Louisiana. Edificiu al cual tuvo que dexar polos pleitos perdíos con Harris y los demás demandantes.

<o>Primero</o>: Harris fartu de les crítiques sobre'l soníu européu del discu anterior, decidió camudar dafechu (una vegada más) el soníu de la banda p'asina xenerar un impautu na fanaticada y na crítica demostrando que la banda podía siguir probando coses distintes ensin perder la so identidá. Nesti discu a diferencia de Somewhere In Time onde los sintetizadores yeren los que faíen la diferencia n'este rellumen pola so ausencia, de fechu toa muerte d'arreglu musical muerre nesta entrega yá que se grabó en Barnyard Studios, Essex, Inglaterra, siendo esta una granxa de Harris que'l mesmu modificó pal so usu cola banda, nel baxu puede apreciase de manera estraordinaria l'efeutu Harris, nes guitarres percíbense notes bastantes puerques nos solos sobremanera los de Gers y la voz de Dickinson escuchar por momentos gutural y raspante, dando la impresión qu'esto fora grabáu col enfotu de que s'asemeye lo máximo a una presentación en vivu.

<o>Segundu:</o> Por cuenta de la enorme censura qu'hubo nos Estaos xuníos poles portaes a los álbumes de Heavy Metal y polos insultos que sufrió de parte de Jimmy Swaggart, Harris quixo que l'arte conceptual del so álbum fuera más caltriante pidiendole a Riggs que diseñara una vegada más la portada del álbum sicasí les idees de Derek fueron refugaes constantemente por Harris, xenerando fregadures ente ámbos terminando como resultáu nuna portada d'un Eddie saliendo d'una tumba garrando a un suxetu (que terminaría siendo un mozu Swaggart), esto gustó a Harris sicasí'l fechu de que la mascota tuviera'l pelo llargu non, xenerando esto nun discutiniu que provocó la salida de Derek nes ilustraciones d'Iron Maiden, Harris quería dende un principiu que Swaggart atópase na portada del discu de dalguna o otra forma a manera de vengación por usar la so imaxe na portada nel pasáu a manera de mofla pola censura que'l fixo nos Estaos Xuníos.

<o>Terceru:</o> La composición de temes del discu son bastante llixeres, muncho más simples y superficiales que n'anteriores discos, intentando recuperar la fuercia de los primeros álbumes. Siendo'l principal motivu de querer faer un discu que se moflara de la relixón, principalmente a la hipocresía y al arriquecimientu que desempeñen dellos predicadores qu'utilizaron lo qu'antes yera un mensaxe d'amor y caridá pa sacar provechu económicu, amás d'una qu'otra alusión direuta al evanxelista Jimmy Swaggart como ye'l casu de la tema Holy Smoke. Siendo tamién el motivu secundariu (seique non preparar) la escesiva participación de Dickinson nel discu, lo que traigo a inevitables comparances con Tattooed Millionaire considerando munchos esti discu más de Bruce que d'Iron Maiden.

<o>Cuartu:</o> En meditando sobre la tema de la censura Iron Maiden fixo pública la so determinación: afarar los Estaos Xuníos y llograr non solo la reconocencia que merecíen sinón tamién acabar col movimientu de censura anti-metalero. Volviendo tamién a los escenarios más amenorgaos, dexando de llau les agotadores producciones xigantesques d'años anteriores, la banda concentró la so xira primordialmente n'Estaos Xuníos faciendo munchos conciertos en gran parte del país, escaeciéndose de forma temporal de visitar otros llugares que yá taben acostumaos a recibir la visita de la banda.

Esti discu defraudó a munchos de los siguidores d'Iron Maiden. Dempués de dos discos d'elevada complexidá como yeren Somewhere in Time y Seventh Son of a Seventh Son, y de la fuercia de los discos más antiguos, a pesar d'esto esisten temes que complacieron a los críticos como Holy Smoke o Bring Your Daughter... To The Slaughter. Irónicamente a pesar de la crítica negativa xeneralizada del discu n'Estaos Xuníos l'álbum foi bien recibíu allabando'l audáz cambéu de la banda aportando a discu d'oru con 500.000 ventes[45] y esto tamién se vio na enorme xira fecha pela banda nel país enllenando los escenarios de les ciudaes que visitaben.

Les vieyes trifulques rematen de la peor forma

[editar | editar la fonte]

La xira del anterior trabayu tuvo que ser rematada mui a tiempu esto debíu al empiezu de la Guerra del Golfu, atayándose les visites a Xapón y Australia. Finalmente la xira remató en Salt Lake City, Utah en marzu de 1991. Yá para 1992 Harris atópase na planificación del siguiente trabayu sicasí recibió una noticia que camudo tol panorama de la so banda, Bruce quería colase d'Iron Maiden pa empecipiar una carrera solista lloñe de la torga restrictiva creativu per parte de Harris p'asina llevar les sos idees a cabu como lu había intentáu faer en Non Prayer For The Dying. Steve asustáu del impautu mediáticu qu'esto xeneraría pidió-y a Bruce que permaneciera un pocu más de tiempu amparandose en cierta irresponsabilidá del vocalista por tomar una decisión tan de sópitu, Bruce mostrandose roble al respeutu dixo que yá nos tenía deseos de tar en Iron Maiden polo que yá non veia sentíu tar na banda. Steve nun últimu intentu por persuadir a Bruce pidiólu que quedar hasta rematar el discu que taben planiando, pa depués dempués de la xira del mesmu informar sobre la so salida de la banda a los fanáticos y al mundu, Dickinson amosándose reticente de primeres de la idea decidió aceptala pensando en qu'asina sería menos tormentosa la salida pa dambes partes.

El 12 de mayu llanzóse'l nuevu álbum llamáu Fear of the Dark refundiando trés senciellos, Be Quick or Be Dead (llanzáu'l 13 d'abril del mesmu añu, allugándose nel númberu 1 del ranking), From Here to Eternity (llanzáu'l 29 de xunu, quedando nel puestu númberu 21) y Wasting Love nel mes de setiembre.Cualesquier que conoza la discografía d'Iron Maiden (anque seya de manera visual) va notar de momentu que Eddie the Head (l'iconu del grupu) qu'apaez na portada nun ye'l caricaturescu de siempre que vimos nes portaes de discos anteriores. Eso ye por cuenta de que'l creador del personaxe, Derek Riggs, nun participó nel diseñu de la ilustración, foi sustituyíu por Melvyn Grant.

Al igual que'l Eddie, l'álbum caltién un tinte bastante escuru con cierta continuidá espiritual en materia de soníu col discu anterior (siendo este con dellos arreglos de soníu a diferencia del anterior onde non existian), rellatando escenes dende la probeza nun barriu de Londres Childhood's End, hasta la corrupción nel mundu político y empresarial Be Quick or Be Dead. Destácase la balada romántica Wasting Love, los carauterísticos riffs heavymetaleros de From Here to Eternity, tema que ye'l cuartu capítulu de la saga de Charlotte the Harlot, que produció Dave Murray nel discu homónimu Iron Maiden; y la tema Fear of the Dark, que ye una de les temes más recordaes d'Iron Maiden.

La xigantesca xira mundial d'Iron Maiden, llamada Fear of the Dark empecipióse'l día 5 de xunu de 1992 y la inauguración oficial foi en Reikiavik. Depués la banda treslladóse a los Estaos Xuníos, Canadá, prosiguiendo'l so itinerariu por América Llatina, destacar un gran escándalu a nivel gubernamental y eclesiásticu en Chile, onde fueron censuraos poles autoridaes de forma tapada y grupos relixosos d'esi país, ente ellos la Ilesia Católica y la Ilesia Evanxélica, nuevamente empezaron a acusalos de satanismu a tal puntu que'l conciertu foi suspendíu, xenerando un escándalu de proporciones en dichu país y l'aprovecedura de miles d'almiradores munchos de los cualos inclusive cuadrar en marches pel centru de Santiago en señal de protesta, esto fixo d'aquel país bien especial pa la banda yá que se tresformó nel únicu que nun-yos dexó la entrada pa realizar el so conciertu siendo qu'enantes el grupu si pudo entrar a países de raigaños relixosos pa tocar temes como por casu The Number of the Beast. Dicha fecha, yera entemedia ente Buenos Aires y Porto Alegre, polo que, gracies a productores Uruguayos, dicha fecha foi cubierta en Montevidéu, na Estación Xeneral Artigas, que ye una estación de trenes abandonada. En dichu llugar, la banda quedó estelada cola arquiteutura de la mesma (típica inglesa del sieglu XIX), y ente máquines y vagones d'esti orixe y antigüedá realizó una sesión fotográfica, que nun vio la lluz, salvo una semeya nel aeropuertu (al llegar a territoriu uruguayu) nel llibretu qu'acompaña al doble álbum en direutu A Real Live/Dead One.

"Supuestamente, faía enforma que nun se sentía bien con nós, taba cansáu y creativamente desmoralizado, lo cual ye bien raru porque enxamás nos dixo nada. Si sentíase asina, entós tendría qu'habese alloriáu enantes y yo mesmu aconseyaríalu que fórase"
Steve Harris, Iron Maiden: El Viaxe De La Doncella; por César Fuentes Rodríguez (2005) páxs. 58-59color

1993 empezó con una noticia inesperada. Bruce Dickinson abandonaría Iron Maiden. Dellos siguidores preguntaben si podría ser Iron Maiden ensin Bruce Dickinson. El cantante anunció que quería empezar los sos proyeutos fora de la banda, eso sí, hubo tiempu pa tou, una nueva xira "A Real Live Tour", tres discos en direuto (Live at Donington, A Real Live One, qu'incluyía temes pertenecientes a la era posterior a Live After Death y A Real Dead One, qu'incluyía temes de la era anterior a Live...), feches extras, video, etc.

Finalmente l'últimu show y despidida de Bruce Dickinson con Iron Maiden realizar nun llugar secretu (los Pinewood Studios) y namái pa setecientes persones convidaes. Parte de les entraes fueron pal club de Fans y pa concursos realizaos en medios británicos. El show foi tresmitíu en direuto pola televisión privada de dellos países y retresmitíu en tola so estensión una selmana más tarde pola BBC. Al show tuvo convidáu l'ilusionista inglés Simon Drake y tol conxuntu fixo d'esti espectáculu una despidida especial.

Estilu

[editar | editar la fonte]

Steve Harris comúnmente utiliza un baxu de cuatro cuerdes. Él comenta que solo usa esi tipu de baxu porque considera que con él produz el soníu tradicional de Iron Maiden.

Steve Harris ye consideráu por munchos unu de los meyores y estraordinarios baxistes na historia del rock, tantu pol so embravecíu y particular estilu sobre l'escenariu, como pola so calidá como compositor.

El so estilu tocando'l baxu ye bien ampliu y variáu: dende los sos famosos galopies alternando los deos índices y corazón, hasta la execución de powerchords, amás de riff complexos y melódicos en munchos temes consideraes clásicos de Iron Maiden. Aseguró que nunca realiza exercicios de calentamiento enantes de tocar.

Na composición, a la d'escribir les lletres suel tomar como fonte d'inspiración la Historia, la mitoloxía o películes.

Discografía

[editar | editar la fonte]
Artículu principal: Discografía de Iron Maiden
Iron Maiden
Steve Harris

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Afirmao en: Discogs. Identificador Discogs d'artista: 254418. Apaez como: Steve Harris. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ http://metalhammer.teamrock.com/news/2015-01-30/steve-harris-voted-world-s-greatest-bassist
  3. ↑ http://www.rafabasa.com/2012/01/25/dave-ellefson-de-megadeth-dave-mustaine-siempres-foi--un-gran-contador-de-hestories/
  4. ↑ http://loudwire.com/iron-maiden-steve-harris-wins-loudwire-greatest-metal-bassist-tournament/
  5. ↑ pared , 2004, p. 15.
  6. ↑ 6,0 6,1 pared , 2004, p. 17.
  7. ↑ 7,0 7,1 pared , 2004, p. 20.
  8. ↑ name = "earlydaysdvd"> { {cite video |fecha=23 payares 2004 | títulu = La historia de Iron Maiden - Parte 1: Los primeros díes | mediu = DVD | editor = EMI}}
  9. ↑ «Steve Harris como se conoz por Janick Gers». Sitio web Iron Maiden Oficial. Archiváu dende l'orixinal, el 19 d'agostu 2010. Consultáu'l 11 Febreru 2012.
  10. ↑ Paré , 2004, p. 21.
  11. ↑ pared , 2004, p. 23.
  12. ↑ pared , 2004, p. 24.
  13. ↑ pared , 2004, p. 25.
  14. ↑ 14,0 14,1 pared , 2004, p. 26.
  15. ↑ pared , 2004, p. 28.
  16. ↑ name = "30 de MH. "> «Powerslave conductor». Metal Hammer presenta: Iron Maiden 30 Años de metal Mayhem:  páxs. 31 a 34. 2005. 
  17. ↑ pared , 2004, p. 114.
  18. ↑ name = "MusicRadar"
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 «BPI Certified Awards» (inglés). www.bpi.co.uk. Archiváu dende l'orixinal, el 2019-05-23. Consultáu'l 15 d'abril de 2009.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 20,5 «CRIA» (inglés). Canadian Recording Industry Association. Consultáu'l 15 d'abril de 2009.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 «Bundesverband Musikindustrie» (alemán). www.musikindustrie.de / Gold/Platin-Datenbank. Consultáu'l 15 d'abril de 2009.
  22. ↑ Early Days: la historia de Iron Maiden. Documental, 2004
  23. ↑ «Guld och Platina-certifikat delas ut av IFPI Svenska Gruppen - År 1987-1998» (suecu). IFPI Svenska Gruppen - www.ifpi.se. Consultáu'l 26 d'agostu de 2010.
  24. ↑ «Les Certifications (Albums) du SNEP (Bilan par Artiste)» (francés). Syndicat National de l'Édition Phonographique. Consultáu'l 29 d'abril de 2013.
  25. ↑ name="RIAA">«RIAA - Gold & Platinum» (inglés). Recording Industry Association of America. Consultáu'l 1 de mayu de 2013.
  26. ↑ «Archived copy». Archiváu dende l'orixinal, el 2015-11-27.
  27. ↑ name="Runtothehills">Wall, Mick (30 d'ochobre de 2004). Iron Maiden: Run to the Hills : the Authorised Biography, 3ª edición (n'inglés), Sanctuary. ISBN 1-86074-542-3. Consultáu'l 21 d'abril de 2012.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes Runtothehills
  29. ↑ «Living Legends Music Bio on Bruce Dickinson» (inglés). Living Legends Music. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-03-08. Consultáu'l 5 d'abril de 2012.
  30. ↑ Shooman, Joe (2007). Bruce Dickinson: Flashing Metal with Iron Maiden and Flying Solo (n'inglés). Independent Music Press, páx. 82. ISBN 0-9552822-4-1.
  31. ↑ Bushell, Garry y Halfin, Ross (1985). Running Free, The Official Story of Iron Maiden, 2ª edición (n'inglés), Zomba Books, páx. 100. ISBN 0-946391-84-X.
  32. ↑ Doren, John (2005). «Devil Incarnate» (n'inglés). Metal Hammer presents: Iron Maiden 30 Years of Metal Mayhem (Metal Hammer):  p. 140 y 141. 
  33. ↑ 33,0 33,1 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes NOTBDVD
  34. ↑ Young, Simon. «Raising Hell» (n'inglés). Kerrang! Legends (2):  p. 32. 
  35. ↑ name="NOTBDVD"> Classic Albums: The Number of the Beast. Eagle Vision.
  36. ↑ name="CR">«100 Greatest British Rock Albums Ever» (n'inglés). Classic Rock (91):  p. 64. 1 d'abril de 2006. 
  37. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes allmusic
  38. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes sputnik
  39. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes BBC music
  40. ↑ Spence D. y Ed T. «Top 25 Metal Albums» (inglés). IGN. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-02-24. Consultáu'l 13 d'abril de 2012.
  41. ↑ «The Top 100 Heavy Metal Albums» (inglés). Metal Rules (setiembre de 2003). Archiváu dende l'orixinal, el 2017-11-30. Consultáu'l 13 d'abril de 2012.
  42. ↑ Dimery, Robert y Lydon, Michael (30 de marzu de 2008). d'escuchar+antes+de+morrer&source=bl&ots=nRoZ9Mmr82&sig=q-JNFiMMrzj-7xlCK0useYyQr_g&hl=es&sa=X&ei=GzcVULmUAZCChQfS3oh4Dw&ved=0CDAQ6AEwAA 1001 discos qu'hai qu'escuchar enantes de morrer. Grijalbo, páx. 463 y 500. ISBN 8-4253-4181-7. Consultáu'l 29 de xunetu de 2012.
  43. ↑ «Los discos más influyentes de la historia». Archiváu dende l'orixinal, el 2010-03-24.
  44. ↑ «Hakutulokset» (finés). ifpi.fi. Consultáu'l 26 de payares de 2011.
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 45,3 45,4 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes RIAA
  46. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes Wall 255
  47. ↑ http://maidenrevelations.com/2013/03/15/feature-friday-end-of-the-classic-yera-1986-1989-part-1/
  48. ↑ name=SWIAwards
  49. ↑ Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes Powell_Fe
  50. ↑ Falina, Melanie. «An Interview with Stryper' Michael Sweet». Unrated Magacín. Consultáu'l 10 d'agostu de 2015.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Steve_Harris&oldid=4310616»