ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ Β΄
ΟΜΙΛΙΑΣ
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΝΗΣΤΕΙΑ*
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Πριν περάσουμε στο ανωτέρω «απάνθισμα»,
να καταθέσω μια λίαν θετική κρίση για την ευσύνοπτη πληρότητα της
«ιστορικοκανονικής προσέγγισης» της νηστείας προ της Θ. Κοινωνίας -«ευχαριστιακή
νηστεία»- σε Πρωινή ή Εσπερινή Προηγιασμένη από τον π. Αναστάσιο Γκοτσόπουλο.
Κυρίως όμως να επισημάνω με νόημα και
νεύμα προς πολλούς αποδέκτες ότι, το καίριο, το ουσιαστικό,
το όλο στην ωραία αυτή ανάλυση εντοπίζεται στη
φράση. «Η Θ. Κοινωνία δεν προσφέρεται ως βραβείο ή έπαθλο σε
υποτιθέμενους νικητές, αλλά μόνο ως «φάρμακο» σε όσους προσπαθούν να
θεραπευθούν από τις αρρώστιες-πάθη»! Αυτή η θεώρηση που ακουμπάει στα
χρόνια των Αποστόλων, και υπογράφεται από το Μάρτυρα Επίσκοπο Αντιοχείας Άγιο
Ιγνάτιο το Θεοφόρο-107 μ. Χ. Προβάλλει τη Θ. Ευχαριστία, ως «έναν άρτον …
ος εστίν φάρμακον αθανασίας και αντίδοτος του μη αποθανείν, αλλά ζην εν Ιησού
Χριστώ δια παντός» -Εφεσ..20. Όλα τα άλλα -πρωί ή απόγευμα και πώς- τα
έχει ρυθμίσει φιλάνθρωπα η Εκκλησία, με σεβασμό στην «ελευθερία
των τέκνων του Θεού» -Ρωμ.8,16/17- και αποτροπή ενδεχόμενης διολίσθησης
σε υπεροπτικές … προεκτάσεις !