π.Νικόλαος Λουδοβίκος - Ο αρραβώνας του Πνεύματος
π.Νικόλαος Λουδοβίκος - Ο αρραβώνας του Πνεύματος
Ο εξαιρετικός ιερέας σε μία ομιλία για την σχέση με τον Θεό και τα στάδιά της, μέσα από την ελευθερία και την προαίρεση του κάθε ανθρώπου. Όπως ο αρραβώνας είναι μια επίσημη υπόσχεση, ότι θα επακολουθήσει η μεγάλη χαρά του γάμου και η Ένωση των αρραβωνιασμένων, έτσι και η παρουσία του Αγίου πνεύματος στις καρδιές μας είναι ο Ουράνιος αρραβώνας του Θεού με τον καθένα μας. Είναι η αψευδής υπόσχεση του, ότι θα επακολουθήσει ο πνευματικός γάμος , η πλήρης Ένωση του μαζί μας στην Βασιλεία Του. Οι δε δωρεές, που το Άγιο πνεύμα τώρα μας χαρίζει, είναι η θεϊκή εγγύηση, η προκαταβολή, που μας παρέχεται από Εκείνον, για να βεβαιωθούμε ότι έχουμε κληθεί να απολαύσουμε και εμείς το απρόσιτο κάλλος του προσώπου του.
ΣΤΟΝ ΒΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΑΡΡΑΒΩΝΟΣ ΔΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΑΠΤΙΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΛΕΕΙ Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ.
Απομαγνητοφώνηση
…όλα τα μυστήρια στην Εκκλησία έχουν εσχατολογικό χαρακτήρα. Δηλαδή μας ανοίγουν ένα δρόμο, δεν είναι το τέλος του δρόμου, είναι η αρχή του. Το βάπτισμα είναι η αρχή ενός δρόμου, είναι η αρχή της υιοθεσίας. Η υιοθεσία είναι μια ολόκληρη περιπέτεια, η οποία θα ακολουθήσει πάρα πολλές φάσεις. Και οι φάσεις αυτές έχουν να κάνουν με τη δική μου ελευθερία. Και η ελευθερία έχει να κάνει με την πίστη. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε πως πάει το… Ακριβώς γι’ αυτό ονομάζει τα μυστήρια ο Απόστολος Παύλος, ε και την πίστη στη συνέχεια, αρραβώνα. Αρραβώνα του Πνεύματος. [ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς ἀκούσαντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας ὑμῶν, ἐν ᾧ καὶ πιστεύσαντες ἐσφραγίσθητε τῷ Πνεύματι τῆς ἐπαγγελίας τῷ Ἁγίῳ, ὅς ἐστιν ἀῤῥαβὼν τῆς κληρονομίας ἡμῶν, εἰς ἀπολύτρωσιν τῆς περιποιήσεως, εἰς ἔπαινον τῆς δόξης αὐτοῦ. Εφ. 1,14. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΑΠΕΚΑΛΥΦΘΗ ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ.]
…όλα τα μυστήρια στην Εκκλησία έχουν εσχατολογικό χαρακτήρα. Δηλαδή μας ανοίγουν ένα δρόμο, δεν είναι το τέλος του δρόμου, είναι η αρχή του. Το βάπτισμα είναι η αρχή ενός δρόμου, είναι η αρχή της υιοθεσίας. Η υιοθεσία είναι μια ολόκληρη περιπέτεια, η οποία θα ακολουθήσει πάρα πολλές φάσεις. Και οι φάσεις αυτές έχουν να κάνουν με τη δική μου ελευθερία. Και η ελευθερία έχει να κάνει με την πίστη. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε πως πάει το… Ακριβώς γι’ αυτό ονομάζει τα μυστήρια ο Απόστολος Παύλος, ε και την πίστη στη συνέχεια, αρραβώνα. Αρραβώνα του Πνεύματος. [ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς ἀκούσαντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας ὑμῶν, ἐν ᾧ καὶ πιστεύσαντες ἐσφραγίσθητε τῷ Πνεύματι τῆς ἐπαγγελίας τῷ Ἁγίῳ, ὅς ἐστιν ἀῤῥαβὼν τῆς κληρονομίας ἡμῶν, εἰς ἀπολύτρωσιν τῆς περιποιήσεως, εἰς ἔπαινον τῆς δόξης αὐτοῦ. Εφ. 1,14. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Ο ΚΛΗΡΟΣ ΔΟΚΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΑΠΕΚΑΛΥΦΘΗ ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ.]
Αρραβώνας είναι με την έννοια του ότι είναι ένας δρόμος που πρέπει να περπατήσουν οι άνθρωποι. Όπως είναι η μνηστεία στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι ένας δρόμος, είναι μια περίοδος που πρέπει να τελειώσει[ΜΟΝΟ ΠΟΥ Ο ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΟΣ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΝΥΜΦΩΝΑ Η ΨΥΧΗ ΖΗΤΑ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΔΡΟΜΟ]. Αν δεν τελειώσει η μνηστεία κάτι δεν πάει καλά. Αν κρατά η μνηστεία πάρα πολλά χρόνια, αυτό σημαίνει ότι κάποιος από τους δυο δε θέλει να προχωρήσει προς τον γάμο. Η μνηστεία πρέπει να τελειώσει κάποτε. Ο αρραβώνας πρέπει να τελειώσει κάποτε. Έτσι, δια της πίστεως ο αρραβώνας προχωρεί, και προχωρεί προς τον γάμο, εξ’ ου και η έννοια της πίστης, η οποία είναι μια γαμήλια έννοια, δεν μπορούμε να την καταλάβουμε αλλιώς. Ένας αρραβώνας πότε διαλύεται; Όταν υπάρχει, όταν πάψει να υπάρχει πίστη μεταξύ των μνηστευμένων. Αν πάψει να υπάρχει πίστη μεταξύ των μνηστευμένων, δεν ακολουθεί ο γάμος. Ο γάμος ακολουθεί όταν η πίστη τους είναι τέλεια. Κανείς ο οποίος απατήθηκε στη διάρκεια του αρραβώνα δεν προχωρεί ουσιαστικά στο γάμο. Έτσι και όταν υπάρχει μια αποχώρηση από την πίστη στη διάρκεια του αρραβώνος, αυτό που είναι, που δίνεται από τα μυστήρια και κινείται από την πίστη, δεν προχωρεί η σχέση ανθρώπου και Θεού στον γάμο. Και διαλύεται ο αρραβώνας. Διαλύεται, η χάρις των μυστηρίων μένει ανενεργός. Τα μυστήρια μένουν ανενεργά ξέρετε. Δεν είναι τα μυστήρια μαγικές πράξεις. Δεν είναι τα μυστήρια μια τελεσίδικη πράξη. Κόβει κάποιος το χέρι. Θα ήταν επικίνδυνα. Θα ήταν καταστρατήγηση της ανθρώπινης ελευθερίας. Δε θα ήτανε; Δε θα μπορούσε κανείς να αποκατασταθεί, εφόσον δέχθηκε το τραύμα της πίστεως. Είμαστε όμως ελεύθεροι προς την πίστη. Η πίστη μας είναι συνεχώς μια ελεύθερη πρόταση.[Η ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ Σ' ΕΣΩΣΕ] Μια ελεύθερη σχέση, μια ελεύθερη κοινωνία που μας προτείνεται. Επομένως δεν είναι κάτι το οποίο να δημιουργεί ούτε καταναγκασμό, ούτε εξάρτηση, ούτε εθισμό, όπως δημιουργούν τα ναρκωτικά, ή το αλκοόλ, ή το κάπνισμα…πολλά πράγματα δημιουργούν εθισμό στον άνθρωπο, και στη συνέχεια είναι σ’ αυτά χωρίς να το θέλει. Ενώ δεν το θέλει. Και όταν πάψει να το θέλει εντελώς, και όταν αρχίσει να κάνει τον αγώνα γι’ αυτό το πράγμα, σιγά σιγά τον ελευθερώνει η χάρις του Θεού, αλλά η πίστη δε δημιουργεί εξάρτηση. Είναι η περίοδος αυτής της μνηστείας, με την οποία ο άνθρωπος περνάει ουσιαστικά όλη του τη ζωή. Αν μείνει ο άνθρωπος πιστός στον θεό, θα μείνει ο Θεός πιστός στον άνθρωπο, εάν μείνει και ο άνθρωπος πιστός στο Θεό, τότε προχωρεί αυτό το πράγμα και φτάνουμε στο γάμο. Και μπορούμε να πούμε ότι ο γάμος είναι ίσως και, αυτό που λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, η άληστος γνώσις. Δηλαδή η αλησμόνητη γνώση του Θεού. Διότι όλοι μας έχουμε μια γνώση του Θεού, αλλά τη λησμονούμε. Μόλις βγούμε από δω πέρα, λησμονούμε τη γνώση του Θεού. Ο άλλος τη λησμονεί πολύ γρήγορα, ο άλλος τη λησμονεί ευκολότερα, ή δυσκολότερα κάποιος τρίτος. Άλλος τη λησμονεί πάρα πολύ δύσκολα. Και μερικοί από μας έχουν άληστη γνώση, αν υπάρχουν τέτοιοι, αλησμόνητη γνώση[ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ Η ΓΝΩΣΗ; ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ;]. Αυτοί και να τους βάλεις στο μαρτύριο, και να τους κόψεις κομμάτια, δεν μπορούν να αρνηθούν το Θεό αυτοί. Δε θέλουν να αρνηθούν το Θεό αυτοί. Αυτοί έχουν άληστον γνώση. Αυτή η γνώση είναι ο γάμος, η άληστος. Έτσι, είναι αξέχαστη γνώση του Θεού. Διότι εμείς όλοι έχουμε μια γνώση του Θεού, η οποία ξεχνιεεέται;;;;. Είτε όπως είπα με εύκολο τρόπο, είτε…πάντως κάποια στιγμή ξεχνάμε το Θεό, και ξεχνώντας το Θεό αμαρτάνουμε βέβαια. Γιατί τι είναι ακριβώς η αναμαρτησία; Η αναμαρτησία, και αυτό που λέμε, εμοί ο κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω, λέει ο Παύλος, είναι το στέκει κανείς σταθερός, όπως λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, προς το απαρέσκον Θεώ. Προς οτιδήποτε που δεν αρέσει του Θεού. Δεν αρέσει κάτι του Θεού, δεν το κάνω. Αυτό σημαίνει ότι γνωρίζω και βλέπω το Θεό. αν πάψω να βλέπω το Θεό, παύω να βλέπω και αυτό που δεν του αρέσει. Η αμαρτία μπαίνει πάντοτε στη θέση του Θεού. Στη θέση του Θεού που δεν βλέπω. Γι’ αυτό μας χρειάζεται η αμαρτία, και όταν κάποιος ανεβαίνει στον άμβωνα ή ανεβαίνει δεν ξέρω που και λέει στους ανθρώπους μην αμαρτάνετε, λέει ανοησίες συνήθως. Διότι τι να κάνουν. Θεό δε βλέπουν, αμαρτία να μην κάνουν, τι θα γίνουν, φυτά; Ο άνθρωπος πρέπει να αμαρτήσει διότι δε βλέπει το Θεό. Άμα δει το Θεό, μετά αν τον βάλει στην αμαρτία, μετά θα πει, μα τι να την κάνω την αμαρτία; Είναι σαν να κανείς να έφαγε ένα πλούσιο γεύμα, το έχει μπροστά του, και να του δώσεις φλούδες από πατάτες. Πως να φάω φλούδες από πατάτες, αφού έχω φαγητό να φάω. Αν όμως δεν έχει φαγητό να φάει, θα φάει φλούδες από πατάτες. Αυτό είναι το λάθος του ηθικισμού. Λέμε, τι είναι ο ηθικισμός; Ο ηθικισμός, ο οποίος ήρθε από τη Δύση, και ο οποίος υποκαθιστά την οντολογία, υποκαθιστά τη σχέση με το Θεό. μην καπνίζεις, κόψε τα μαλλιά σου, βάλε εκείνα τα ρούχα και τελείωσε. Κάνε το καλό, κάνε ελεημοσύνη ή κάνε ξερωγώ νηστεία, ή κάνε, λέγε το πρωί το Πάτερ ημών, ..και αυτό το πράγμα είναι. Αυτά τα πράγματα όμως δεν είναι πραγματική θεοπτία σε σχέση με το Θεό. δεν είναι γάμος. Αν βάλουμε στη θέση της σχέσης με το Θεό ορισμένες αρετές, όποιες και να’ ναι αυτές, μπορεί αυτές να μα κρύψουν τη θέα του Θεού. Είναι πολύ πιο ρεαλιστικό να ξέρουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί. Όχι με την έννοια πρέπει να κάνουμε αμαρτίες, αλλά ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, και αυτό το πράγμα να μας βασανίζει, διότι έχουμε λάβει κλήση στην αγιότητα. Έχουμε λάβει μια κλήση στη σχέση μετά του Θεού, στην άμεση κοινωνία μαζί του. Και τίποτα δεν μας εμποδίζει στη σχέση αυτή, παρά η προαίρεση μας. Και η μεγάλη αμαρτία είναι ότι δεν λέμε ναι στο Θεό. Αυτή είναι μεγάλη αμαρτία, η οποία, όλες οι άλλες είναι απλές συνέπειες. Είναι απόρροιες, δε λέμε ναι στο Θεό. Αν υπάρχει μια αμαρτία, είναι αυτή, δηλαδή, η προαίρεση μου, κάποιο λόγο έχει και είναι άρρωστη. Και αυτός ο λόγος είναι βαθύς και εκεί ακριβώς πέφτουν όλοι πειρασμοί της ζωής μου. Ακριβώς για να αλλάξει η προαίρεση. Να βοηθηθεί η προαίρεση. Και αν βοηθηθεί η προαίρεση, νομίζω ο άνθρωπος ελεύθερα στρέφεται προς την πίστη, προς τη σχέση, σιγά σιγά, στην αρχή μερικώς, και όλο και περισσότερο, και μπορεί να αξιωθεί και θέας του Θεού, λεν οι πατέρες. Και τη θέα του Θεού να έχει. Να φτάσει στην αλησμόνητη γνώση. Χωρίς αυτό ο άνθρωπος αμαρτάνει. Και δεν μπορείς να του πεις κάνε αρετές. Αυτό θέλω να πω. Δεν μπορεί να τις κάνει τις αρετές, θα γίνει υποκριτής. Θα’ ναι και αμαρτωλός και υποκριτής μαζί. Δεν μπορείς να του πεις κάνε αρετές. Πρέπει να του δείξεις το Θεό. όπως ο δεσμός του πλατωνικού σπηλαίου, όσοι έχετε διαβάσει την Πολιτεία του Πλάτωνα, ήταν όλοι δεμένοι μέσα σ΄ένα βαθύ σπήλαιο, και κοιτάγαν απέναντι. Έτσι, δεν ξέρετε τον μύθο του σπηλαίου; Με τον οποίο ο Πλάτων παρουσιάζει την αλήθεια και το σκοτάδι, το ψέμα. Μερικοί τον ξέρουν, έτσι. Είναι δεμένοι, φανταστείτε ένα σπήλαιο μέσα στη γη, το οποίο είναι εντελώς σκοτεινό, γιατί είναι πολύ βαθύ. Και είναι άνθρωποι οι οποίοι είναι δεμένοι, κοιτάζοντας προς το βάθος του σπηλαίου, και πίσω τους είναι μια φωτιά. Διάφορα αντικείμενα περνούν μεταξύ της φωτιάς και αυτών. Και αυτοί βλέπουν τις σκιές των αντικειμένων στον τοίχο. Και επειδή είναι δεμένοι και προσηλωμένοι, και δεν μπορούν να γυρίζουν δεξιά και αριστερά, νομίζουν ότι αυτός είναι ο κόσμος και αυτή είναι η αλήθεια. Οι σκιές των αντικειμένων μες στον τοίχο της σπηλιάς, απ΄τη φωτιά που φωτίζεται από πίσω. Και περνάν έτσι οι αιώνες. Αυτή είναι η γνώση που έχει ο άνθρωπος. Και ξαφνικά κάποιος καταφέρνει να λυθεί. Λύνεται και σιγά σιγά, βλέπει πίσω από τη φωτιά, και μια είσοδο πάνω, φωτεινή, πάνω, και αρχίσει αγωνιζόμενος με τα τέσσερα να ανέβει από πίσω, και ανεβαίνει, και φωτίζεται όλο και πιο πολύ, και φτάνει στην είσοδο θαμπωμένος τελείως, δεν βλέπει τίποτα. Που είμαι εδώ, έξω είναι μια λαμπρή μέρα, έτσι, και αρχίζει σιγά σιγά και βλέπει τα πραγματικά όντα. Και βλέπει τη λίμνη, τα ποτάμια, τα δέντρα, τις πέτρες, σιγά σιγά ψηλαφώντας, περνάν οι ώρες, σιγά σιγά βλέπει τον ουρανό, και σιγά σιγά στρέφει και λίγο προς τον ήλιο, και εκεί τρομάζει όταν σκέφτεται τι πέρασε τόσα χρόνια κλεισμένος εκεί μέσα. Και η πρώτη σκέψη του είναι, λέει ο Πλάτων, είχε εμπειρία Θεού ο Πλάτων, έτσι, δεν λέει κανείς αυτά αν δεν έχει εμπειρία, κάποια εμπειρία Θεού. Είχε μια εμπειρία. Είναι η σπερματική γνώση του Θεού, λένε οι πατέρες, επειδή δεν ξέρανε το Θεό αλλιώς. Και εκεί η πρώτη σκέψη που κάνει είναι να μείνει εκεί πέρα, να μην κουνηθεί από εκεί. Κάθομαι εδώ, που να πάω ξανά μέσα. Και ενώ το κάνει αυτό και περνάει ο καιρός, λέει, οι άλλοι έτσι θα είναι εκεί μέσα; εδω είναι τι παθαίνει ο φιλόσοφος, ο άνθρωπος ο προφήτης, ο άνθρωπος ο δάσκαλος, θέλει να γυρίσει εκεί που ήταν να διδάξει κιόλας. Και σιγά σιγά αρχίζει να γυρίζει προς τα πίσω. Πάει προς τα κάτω, που να δει τώρα τίποτα, κουτρουβαλώντας φτάνει μπροστά στους άλλους, δεν βλέπει πια τίποτα, και τους λέει, ξέρετε, πάνω έχει φως. Αυτά στον τοίχο τα βλέπεις, όχι. Εμάς μας βλέπεις; Όχι. Είδες τι έπαθες έξω, του λένε. Στραβώθηκες τελείως. Και έτσι αποτυγχάνει η διδασκαλία της αλήθειας στους ανθρώπους, πάντοτε. Δεν μπορεί να πετύχει. Είναι μυστήριο, ακριβώς επειδή ο καθένας είναι μια ατομικότητα. Και αν δεν λυθεί ελεύθερα μόνος του, και δεν ανέβει μόνος του πάνω, δεν μπορεί να πιστέψει αυτούς που του λένε, ότι υπάρχει Θεός, υπάρχει η χάρις, υπάρχει το ένα… Εγώ ξέρω ότι υπάρχει αυτό που ακουμπάω, αυτό που τρώω, αυτό που δείχνω…αυτό υπάρχει. Και αν υπάρχει ένας θεός, ας του ανάψουμε ένα κερί, νάμαστε έτοιμοι. Ξέρω και ένα που άναβε και στο διάβολο κερί. Και του λέει ένας, γιατί ανάβεις στον διάβολο; Και που ξέρεις, αν πέσω στα χέρια του καμιά φορά. (12:05)
Αυτά λοιπόν με τις περιπέτειες ενός αρραβώνος. Αυτά τραβάει ο αρραβώνας αυτός. Και νομίζω βέβαια, δεν ξέρω, νομίζω ότι ο Θεός δείχνει μεγάλη κατανόηση. Δεν ξέρω ως που φτάνει αυτή η κατανόηση, έχω τρομάξει όσο βλέπω. Έχει μεγάλη κατανόηση για τον άνθρωπο, έχει μεγάλη κατανόηση γι’ αυτά τα ανεβοκατεβάσματα στη σπηλιά, τα κουτρουβαλήματα, τα μπουσουλίματα προς τα πάνω. Για κάποιο λόγο, που μάλλον δεν τον ξέρουμε ή δεν τον καταλαβαίνουμε, περιμένει, και μπορεί να περιμένει δεκαετίες, όλη μας η ζωή να είναι μια αναμονή. Απ’ το Θεό εννοώ. Και οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζω αυτό το δρόμο διατρέχουν, ότι περνάνε μέσα από πειρασμούς και βάσανα διάφορα, και στο τέλος της ζωής τους, μόλις στο τέλος, λένε ένα Κύριε ελέησον, αρχίζουν και καταλαβαίνουν δηλαδή, πόσο μάταια πήγε ο αρραβώνας, τέλος πάντων, πόσο άπιστοι ήταν στον αρραβώνα, και γιατί δεν έγινε ο γάμος. Αρχίζουν να μετανοούν την τελευταία στιγμή. Αλλά δεν είναι σκόπιμο να φτάσει κανείς ως το τέλος. Πρωτα απ’ όλα δεν ξέρουμε πως θαρθεί και πότε και με ποιο τρόπο θαρθεί το τέλος, και δεύτερον διότι δεν είναι έντιμο αυτό. Δεν είναι έντιμο να περιμένουμε έχοντας τον αρραβώνα ενός πλούσιου γαμπρού ή ας πούμε, να κάνουμε ότι θέλουμε εμείς, και να λέμε αυτός έτσι κι’ αλλιώς, αφού έφτασε να με αρραβωνιαστεί, θα περιμένει. Με έχει ανάγκη, με αγαπά. Πράγματι μας αγαπά ο Θεός με ένα τρόπο που μας κάνει εντύπωση. Μας αγαπά σαν να μας έχει ανάγκη τον καθένα από μας. Δεν μας αγαπά αφ’ υψηλού, σαν είναι μια κρύα, μας αγαπάει σαν ίσους Του, λένε οι πατέρες. Και εμείς το εκμεταλλευόμαστε αυτό, όπως φαίνεται…και γι’ αυτό νομίζω ότι το όλο το πρόβλημα της Εκκλησίας σήμερα, είναι αυτό ακριβώς, το ότι με κάποιο τρόπο δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι Χριστιανοί, ας πούμε. Και δεν φαίνεται αυτό προς τα έξω. Δηλαδή δε δίνουμε την εντύπωση ενός γάμου. Δίνουμε την εντύπωση μάλλον μιας ελεύθερης συμβίωσης μετά του Θεού, ή όχι; Όποιος δίνει την εντύπωση γάμου, αλλάζουν τα πράγματα και αυτός είναι αλλιώς. Εμείς δίνουμε…φτιάχνει ο καθένας ένα δικό του αρραβώνα. Αρραβώνας είναι, δεν είναι και τίποτα σοβαρό. Το φτιάχνεις όπως θέλεις. Και υποφέρουμε βέβαια και εμείς. Αυτό είναι το άσχημο. Και δεν δίνουμε την εντύπωση προς τα έξω ότι έχει συμβεί κάτι σοβαρό. Και πως θα φαινόταν ότι έγινε ο γάμος; Παλι μπαίνουμε στο θέμα της υποκρισίας. Πρέπει να ντυθώ έτσι, να δείχνω έτσι…πως θα φανεί ότι έγινε ο γάμος. Δεν φαίνεται ο γάμος έτσι, ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Ο γάμος φαίνεται όταν συναναστραφείς με ένα άνθρωπο, και δεις ότι είναι δουλεμένος σε ένα βάθος, αυτό είναι το όλο ζήτημα…τέκνα, λέει κάποιος από το ακροατήριο…γενικά πάνω στη μάχη φαίνεται ο πολεμιστής, όχι όταν κάθεται με το όπλο και μιλά για κατορθώματα, μπορεί να είναι τρίτων τα κατορθώματα αυτά. Φαίνεται στις δοκιμασίες, στις στιγμές έτσι ειδικές εκείνες φαίνεται, εκεί φαίνεται ο άνθρωπος πόσο έχει προχωρήσει πράγματι, και πόσο δεν έχει προχωρήσει. Καμιά φορά εμείς οι ίδιοι νομίζουμε ότι είμαστε πιο μπροστά απ΄ότι είμαστε στην πραγματικότητα, και έρχεται κάτι και μας δείχνει που πράγματι είμαστε. Και έτσι προχωρεί περιπετειωδώς αυτή η σχέση σ΄όλη τη διάρκεια συνήθως της ανθρώπινης ζωής. Και όταν πει κανείς ότι έφτασε κάπου, αυτός είναι ο μεγαλύτερος υποκριτής απ΄όλους. Ή τετελείωμαι, πάει, αυτό ήταν. Έτσι, βρήκαμε δυο τρια πράγματα. Μου έλεγε ένας μοναχός κάποτε, αγιορείτης, η μεγάλη δυσκολία είναι όταν η υπακοή πάει καλά, η προσευχή πάει καλά, οι λογισμοί σταματάνε, ηρεμεί η ψυχή, αρχίζει η χαρά του Θεού, με όλους πάμε καλά, οι άνθρωποι είναι άγγελοι δίπλα μας, εκεί αρχίζει η μεγάλη δυσκολία, εκεί είναι το φράγμα το μεγάλο. Ποιος θα το περάσει αυτό; Το να μείνεις ενας καλός μοναχός. Ένας καλός άνθρωπος. Να φτάσει η αυτάρκεια. Όταν φτάσει η αυτάρκεια, με ένα περίεργο τρόπο ο άνθρωπος δεν προχωρεί στο γάμο. Αρκείται στον αρραβώνα. Και ο γάμος να γίνει πρέπει να προχωρήσει. Ένας γάμος είναι ένα καθημερινό γεγονός. Όσοι είμαστε παντρεμένοι εδώ μέσα ξέρουμε ότι ο γάμος συμβαίνει κάθε τόσο, έτσι δεν είναι; Παντρεύτηκες το 1990, πρέπει να παντρευτείς το ’92, το ’94, το ’96, για να συνεχίζει ο γάμο;. άμα δεν παντρευτείς, άμα δεν αλλάξουν οι λόγοι για τους οποίους γίνεται ο γάμος, θα μένουμε στους λόγους για τους οποίους παντρευτήκαμε πριν από 20 χρόνια ή 15 χρόνια, οπότε ο γάμος θα μένει ανενεργός. Γιατί οι λόγοι εκείνοι αλλάξανε εν μέρει, και εμείς αλλάξαμε. Πρέπει να βρούμε νέους λόγους για να ξαναγίνει ο γάμος τρόπον τινά. (19:00) Έτσι είναι και μετά του Θεού η σχέση. Είναι καινούργια συνέχεια. Δεν βαριέται κανείς. Δεν υπάρχει ο κόρος. Ωριγένης, ε. Ένας μεγάλος πατήρ της Εκκλησίας, είπε ότι η αιτία της πτώσεως του ανθρώπου ήταν ο κόρος. Ο κορεσμός. Χόρτασε. Ε δεν άντεχε άλλο. Θεό, Θεό, Θεό…να δούμε και τι γίνεται παραέξω. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρχε η σχέση η ίδια. Γιατί μια άπειρη σχέση με ένα άπειρο ον δεν τελειώνει. Κόρος σημαίνει αντικειμενοποίηση. Ότι τον έκαμα αντικείμενο το Θεό, ο άνθρωπος είπε είναι ένας Θεός, δε με νοιάζει αυτό, και στράφηκε να εξερευνήσει ότι είναι μη Θεός, το μηδέν τελικά, αυτό είναι μη Θεός. Και με τον τρόπο αυτό έγινε η πτώση του ανθρώπου και όλα όσα ακολούθησαν. Και εμείς αντικειμενοποιούμε το Θεό. δεν νομίζω ότι πολλοί από εμάς θεωρούν ότι ο Θεός είναι ένα πρόσωπο ζωντανό. Με το οποίο σχετιζόμαστε και λέμε καλημέρα, όπως με τον γείτονα το πρωί. (20:02)
Συνεχίζεται
Για τον αρραβώνα του Πνεύματος και το εξής σύντομο απόσπασμα:
Ποιός είναι ο αρραβώνας του Αγίου Πνεύματος; π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
https://www.youtube.com/watch?v=jm_zSpxe2X0
0:27 αρραβών θα πει υπόσχεσις. Δεν έχουμε το Άγιο Πνεύμα δηλαδή; Έχομε. Αλλά το μεν Άγιο Πνεύμα έχομε, αλλά εκείνα τα οποία το Άγιο Πνεύμα θα επιτελέσει σε μας, διότι ακόμα όλα δεν έχουν επιτελεστεί, αποτελούν αρραβώνα. Δηλαδή υπόσχεση. Ποιος είναι αυτός ο αρραβών του Αγίου Πνεύματος; που αποκτάται δια της πίστεως. Η πίστις είναι ο τρόπος, η οδός. …όπως ξέρετε, το Πνεύμα το Άγιο, πλούσιο εδέχθηκε η Εκκλησία κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Και ήρθε φορτωμένο με τα δώρα του. Τα δώρα Του αυτά, άλλα μεν είναι άμεσα, άλλα έμμεσα, με την έννοια του αρραβώνος. Δηλαδή, ποιος είναι αυτός ο αρραβών του Αγίου Πνεύματος; είναι η ανάστασις των νεκρών και η Βασιλεία του Θεού (1:56)…
0:27 αρραβών θα πει υπόσχεσις. Δεν έχουμε το Άγιο Πνεύμα δηλαδή; Έχομε. Αλλά το μεν Άγιο Πνεύμα έχομε, αλλά εκείνα τα οποία το Άγιο Πνεύμα θα επιτελέσει σε μας, διότι ακόμα όλα δεν έχουν επιτελεστεί, αποτελούν αρραβώνα. Δηλαδή υπόσχεση. Ποιος είναι αυτός ο αρραβών του Αγίου Πνεύματος; που αποκτάται δια της πίστεως. Η πίστις είναι ο τρόπος, η οδός. …όπως ξέρετε, το Πνεύμα το Άγιο, πλούσιο εδέχθηκε η Εκκλησία κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Και ήρθε φορτωμένο με τα δώρα του. Τα δώρα Του αυτά, άλλα μεν είναι άμεσα, άλλα έμμεσα, με την έννοια του αρραβώνος. Δηλαδή, ποιος είναι αυτός ο αρραβών του Αγίου Πνεύματος; είναι η ανάστασις των νεκρών και η Βασιλεία του Θεού (1:56)…
ΔΕΧΘΗΚΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ; ΥΠΗΡΧΕ ΗΔΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
περί εκπορεύσεως τού αγίου πνεύματος λόγος β
7. Για να απαντήσουμε δε προς αυτούς και διεξοδικότερα, αν το εμφύσημα του Κυρίου ήταν το άγιον Πνεύμα, τότε και η αναπνοή την οποίαν χρησιμοποιεί και δια της οποίας έγινε και το εμφύσημα, θα ήταν το άγιο Πνεύμα. Επομένως δεν ήταν άνθρωπος, όπως εμείς, άλλα ή ήταν φαντασία, κατά την φαντασία των Ακεφάλων, ή και πριν συναναστραφεί με τούς ανθρώπους είχε από την αρχή κατά παρόμοιο τρόπο συγκροτημένη την σαρκική φύση κατά την άνοια του Απολιναρίου. Και όμως ο ίδιος ο Κύριος είπε πάντως και τούτο, «τά ρήματα, ἅ ἐγώ λαλῶ, Πνεῦμά εἰσι καί ζωή εἰσι». Εάν δε είναι Πνεύμα, είναι και Πνεύμα άγιον˙ διότι πώς αλλιώς; Επομένως κατά την ερμηνεία των Ιταλών περί του εμφυσήματος και το Πνεύμα είναι Λόγος και μάλιστα Θεού Λόγος. Τί θα ήταν τολμηρότερο τούτου; Μάλλον δε θα ήταν λόγοι, και μάλιστα Θεού λόγοι˙ διότι τα ρήματα είναι πλήθος.
Χρειάζεται δε να επιστηθεί και εδώ η προσοχή επί του ότι δεν είπε ότι «Τα ρήματα τα όποια εγώ λαλώ είναι το Πνεύμα», αλλά χωρίς το άρθρο, δηλώνοντας ότι αυτά δεν είναι η υπόσταση του Πνεύματος, αλλά είναι γεμάτα από την ενέργεια του θείου Πνεύματος και ότι δι' αυτών χορηγείται η ζωοποιός ενέργεια του Πνεύματος. Και όταν άλλωστε εμφυσήσας είπε, «λάβετε Πνεύμα άγιον», αυτό ακριβώς είπε, ότι το εμφύσημα τούτο είναι πεπληρωμένο από την εξουσία του θείου Πνεύματος να λύει και να δεσμεύει.
ΞΕΧΑΡΒΑΛΩΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ. ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ.
