Ο Μάσκ σε ρόλο "αντί-Σόρος" προσπαθεί να ενώσει τα πατριωτικά κόμματα στην Ελλάδα!

Έγκυρες πηγές από την ομογένεια στην Αμερική, λένε ότι το σχέδιο...προϋπήρχε από τότε που ο Τράμπ ήταν ακόμη υποψήφιος! Επίσης λένε ότι η Ελλάδα για το νέο υπερσύστημα είναι ...άκρως απαραίτητη!

Σημείωμα από τον

Πύρινο Λόγιο

Έχοντας από τη μία ανοικτό τον υπολογιστή, παρακολουθώντας την κατάρρευση του Κτήνους μπροστά στα εμβρόντητα μάτια του Σρόϊντερ, παράλληλα προσπαθούσα να διασταυρώσω μέσω των δικών μου πηγών στην Αμερική, αν αλήθευε η φήμη για το ότι ο Τράμπ έχει βάλει ανθρώπους στην Ελλάδα για να ανατρέψουν την καθεστηκυΐα τάξη!

Όταν σας έλεγα, από τα μέσα του 2024 ακόμα, πως το Κτήνος δεν τη βγάζει την άλλη χρονιά, ήρθε η ώρα να δικαιωθώ και πάλι!

Έγραφα σε άρθρο μου πως η περίπτωση των Τεμπών, μπορεί να μην έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εκλογές του 2023, αλλά σίγουρα θα παίξει ρόλο στα επόμενα χρόνια. Και τώρα, πιθανότατα η ώρα αυτή έφτασε, με την ισοπεδωτική επικράτηση Τράμπ!

Εξ' όσων πληροφορήθηκα από σοβαρές πηγές (συνάδελφοι από αμερικάνικα πανεπιστήμια) αλλά και την ίδια την ομογένεια στην οποία έχω προσβάσεις, η διοίκηση Τράμπ σχεδίαζε την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα πολύ καιρό πριν, λόγω των σχεδίων του Τράμπ για την περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και την Εγγύς Ανατολή, των οποίων τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα στην γενικότερη εικόνα των γεωπολιτικών εξελίξεων.

Περισσότερα για το θέμα αυτό θα αναφέρω στο Β' Μέρος του πονήματος μου "Ανοίγει επιτέλους ο δρόμος προς τη Πόλη! Ο Θεός κρατάει την υπόσχεση Του!"

Η απίστευτη αυτή νέα εξέλιξη, έχει να κάνει με τον...ρόλο του Ελόν Μάσκ, ο οποίος φαίνεται να είναι η πλήρης κατάρρευση των νεο-φιλελέ κυβερνήσεων στην Ευρώπη και η αντικατάσταση τους με πατριωτικές κυβερνήσεις ευρωσκεπτικιστών και εκτός των άλλων δυτικών κρατών, η Ελλάδα ειδικά φαίνεται να είναι η χώρα-κλειδί για τους σχεδιασμούς Τράμπ και έτσι εξηγείται αυτή η...νέα "μόδα" που κατακλύζει ξαφνικά κι από το πουθενά το ίντερνετ με το "Free Constantinople".

Έτσι επίσης εξηγείται και η...περίεργη έως απίστευτη εξέλιξη της παράδοσης του φακέλου των στοιχείων της τραγωδίας των Τεμπών από ανθρώπους του παραρτήματος του Ρεμπουπλικανικού Κόμματος που εδρεύουν στην Ελλάδα (ομογενείς την απαρτίζουν) και που ο Λευκός Οίκος υποσχέθηκε ότι θα...ερευνήσει διεξοδικά και θα συνδράμει στο να αποκαλυφθεί η αλήθεια!

Από την άλλη μεριά, ο Ελόν Μάσκ, ο οποίος έχει επωμισθεί την αποστολή του ξεριζώματος του Νεοταξισμού που ελέγχει ο Σβάμπ και το WEF στην Ευρώπη, έχει εστιάσει έντονα το βλέμμα του στην Ελλάδα, μιας και η Ελλάδα η ίδια αυτή τη στιγμή, βρίσκεται υπό το καθεστώς μιας ... "δημοκρατικής" δικτατορίας με επικεφαλής τον Κ. Μητσοτάκη, όπου η αντιπολίτευση ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη αφ' ενός μεν διότι είναι κι αυτή - πλην ΚΚΕ - υποταγμένη στις επιδιώξεις του Νεοταξισμού, αφ' ετέρου διότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που είχε κερδίσει τη δεύτερη θέση στις εκλογές του 2023, βρίσκεται πλέον σε διάλυση και το ΠΑΣΟΚ που τον αντικατέστησε, είναι...μία από τα ίδια με τον Μητσοτακισμό.

Το πρόβλημα λοιπόν για την Ελλάδα περιπλέκεται περισσότερο, επειδή τα πατριωτικά κόμματα βρίσκονται - σύμφωνα με την επαίσχυντη τροπολογία του 2023 - υπό τον...έλεγχο του Αρείου Πάγου και τη Δικαιοσύνη, η οποία ασφαλώς...αποκλείει τα κόμματα τα οποία επαγγέλονται πατριωτισμό ανάκατο με ευρωσκεπτικισμό ή ακόμη και ρωσοφιλία και ...δίνει άδεια σε κόμματα είτε ουδέτερα, είτε ανήκοντα στο νεο-φιλελευθερισμό. Με αποτέλεσμα σήμερα, αντί αυτά να είναι...διπλάσια του σημερινού αριθμού κομμάτων, είναι μόνο...τρία κι αυτά κουτσουρεμένα, με τους αρχηγούς τους να είναι υπό καθεστώς ανταγωνισμού, αντί να ενωθούν και να αποτελέσουν, όπως το AfD στη Γερμανία, ενιαίο πολιτικό πόλο με στόχο την ανάληψη της εξουσίας.

Μ' άλλα λόγια, ο Μάσκ έχει διαπιστώσει πως δεν υπάρχει κανείς που να μπορέσει να ενώσει όλους αυτούς τους πατριωτικούς σχηματισμούς, που το μόνο που έχουν να...χωρίσουν είναι απλά οι...επιδιώξεις των αρχηγών τους!

Εκεί λοιπόν, σύμφωνα με τις πηγές, θα επικεντρωθεί τόσο το Παράρτημα εν Ελλάδι των Ρεμπουπλικανών, όσο και ο ίδιος ο Μασκ, ο οποίος σκανάρει προσεκτικά το προφίλ των αρχηγών των πατριωτικών κομμάτων, για να διαπιστώσει τόσο τις ικανότητες τους, όσο και την πολιτική τους προσωπικότητα! Και σε αυτή του την προσπάθεια, θα βρεί σημαντικό αρωγό την νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ, την πανέμορφη και δυναμική Κίμπερλυ Γκίλφόιλ, η οποία αναμένεται να παίξει σημαντικότατο ρόλο τους επόμενους μήνες, όταν αναλάβει καθήκοντα.

Εν κατακλείδι, οι επόμενες μέρες σε συνάρτηση με το ζήτημα των Τεμπών, θα είναι λίαν κρίσιμες για τη μετέπειτα πορεία της πατρίδας.

Το "Ψευτορωμαίϊκο", το οποίο στηρίχτηκε χρόνια τώρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και την Ευρώπη, ήδη βρίσκεται σε ρυθμό κατάρρευσης και ο Μητσοτάκης, όπως σας έλεγα επανειλημμένως, θα είναι Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ αυτής της βδελυρής κλίκας του νεποτισμού.Αν οι πληροφορίες μου είναι όντως αυθεντικές και σοβαρότατες (που μάλλον είναι), μέσα στο 2025 θα δούμε πράγματα που ο νούς μας αδυνατεί αυτή τη στιγμή να ...επεξεργαστεί δεόντως. Είναι σαφές πλέον ότι ζούμε τις προφητείες. Και ας ευχηθούμε, αφού εμείς οι ίδιοι πλέον δεν μπορούμε να σηκώσουμε ανάστημα από τα τρομακτικά χαστούκια που έχουμε δεχθεί εδώ και 15 ολόκληρα χρόνια, να μας...σηκώσουν οι...σύμμαχοι (επειδή αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα τους, ελέω Θεού ασφαλώς) και να αναπνεύσουμε σύντομα τον αέρα της Ελευθερίας!

Πύρινος Λόγιος
Ο Μάσκ σε ρόλο "αντί-Σόρος" προσπαθεί να ενώσει τα πατριωτικά κόμματα στην Ελλάδα!

ELON MUSK: «Η TESLA ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΜΟΝΑΔΙΚΉ ΘΈΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΆΓΕΙ ΈΝΑ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΈΣ ΡΟΜΠΌΤ»

«Έχουμε μακράν την καλύτερη ομάδα ανθρωποειδών ρομποτικών μηχανικών στον κόσμο. Έχουμε επίσης όλα τα άλλα συστατικά που χρειάζεστε. Χρειάζεστε μεγάλη μπαταρία, ηλεκτρονικά υψηλής ισχύος, μεγάλη χωρητικότητα φόρτισης, εξαιρετικές επικοινωνίες και, στη συνέχεια, συνδεσιμότητα Wi-Fi και κινητής τηλεφωνίας. Και φυσικά, χρειάζεστε πραγματικό AI. Και μετά, η ικανότητα κλιμάκωσης αυτής της παραγωγής σε τεράστια επίπεδα. Πρέπει να σχεδιάσετε για την παραγωγή. Αυτό που λείπει από άλλες εταιρείες είναι η τεχνητή νοημοσύνη στον πραγματικό κόσμο και η ικανότητα αύξησης της παραγωγής σε εκατομμύρια μονάδες ετησίως».

Διαδικτυακή μετάδοση οικονομικών αποτελεσμάτων της Tesla, 29 Ιανουαρίου 2025

Πηγή: Elon Clips, X

Οι επτά πληγές του Τραμπ

του Marcello Veneziani

Άρα λοιπόν, κινδυνεύει ο κόσμος μετά την ανάληψη των καθηκόντων του Ντόναλντ Τραμπ και την ομιλία του, την οποία πολλοί χαρακτήρισαν «ενοχλητική»; Ας προσπαθήσουμε να συλλογιστούμε με ανοιχτό μυαλό και τα πόδια μας στο έδαφος, ξεκινώντας από την πραγματικότητα, πέρα ​​από την αντίθετη ρητορική. Προερχόμαστε από μια περίοδο δύο ετών κατά την οποία διακινδυνεύσαμε πραγματικά τον παγκόσμιο πόλεμο, με δύο διαλυμένες συγκρούσεις που αιματοκύλησαν την κορυφογραμμή μεταξύ Ανατολής και Δύσης, στο βορρά και στο νότο. Με μια σειρά διαδοχικών επιπτώσεων, όπως κούρσα εξοπλισμών, ενεργειακές κρίσεις, εκτίναξη των τιμών του φυσικού αερίου, απώλεια ρόλου και βάρους της Ευρώπης, κατάρρευση των διεθνών σχέσεων και το αναζωπυρωμένο μίσος του αραβο-ισλαμικού κόσμου προς τη Δύση και το Ισραήλ. Εν ολίγοις, ήμασταν πιο κοντά στον παγκόσμιο πόλεμο από ό,τι ήμασταν από την κουβανική κρίση, πριν από περισσότερα από εξήντα χρόνια (και ακόμη και τότε, για την ιστορία, υπήρχε ένας «καλός» πρόεδρος και ένας δημοκράτης στον Λευκό Οίκο, Τζον Φ. Κένεντι και μάλιστα ένας καλός Ουκρανός κομμουνιστής στο Κρεμλίνο, ο Νικήτα Χρουστσόφ). Σήμερα αυτή η διπλή σύγκρουση επιλύεται και όλοι αναγνωρίζουν ότι η άφιξη του Τραμπ έχει ξεμπλοκάρει την κατάσταση. Όμως η επίσημη ιστορία είναι το αντίθετο: χάνουμε την ειρήνη (!) γιατί έρχεται, ο πολεμοχαρής.Ο Τραμπ είναι σκληρός και τσιμπημένος , δυσάρεστος ακόμα και στον τόνο της φωνής του, αλαζονικός και καυχησιάρης. Η τρέχουσα άποψη είναι ότι μαζί του οι Επτά Βιβλικές πληγές θα πέσουν στον κόσμο. Πάμε να δούμε τα πλεονεκτήματα.
1) Ο Τραμπ έχει ανοίξει επικίνδυνες διεκδικήσεις στον Παναμά, τη Γροιλανδία, τον Καναδά, στα σύνορα με το Μεξικό, λίγο παντού. Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ δεν απείλησε ποτέ με στρατιωτική επέμβαση, αλλά υποστήριξε ελεύθερες λαϊκές ανακοινώσεις, εμπορικές εξαγορές, πολιτικές και διπλωματικές διαπραγματεύσεις. Ο Τραμπ διαπραγματεύεται ως εξής: πυροβολεί ψηλά και χοντρά, για να ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση και να επιτύχει συγκεκριμένα αποτελέσματα, στη διέλευση πλοίων από το κανάλι στον Παναμά, στον έλεγχο των πόρων –αλλιώς σε κίνδυνο «κινέζικο» – στη Γροιλανδία, στην επανατοποθέτηση του Καναδά, μετά την αποτυχημένη εμπειρία του Τριντό, όχι μόνο ως προς την αφυπνιστική ιδεολογία.
2) Ο Τραμπ ακολουθεί τον Μασκ επικαλούμενος τον Άρη και την Τεχνητή Νοημοσύνη: αλλά όχι τον θεό του πολέμου αλλά μάλλον τον πλανήτη που πρέπει να κατακτήσει. Μια επιθυμητή μετατροπή των στρατιωτικών δαπανών σε διαστημική επιχείρηση. Τότε θα επενδύσει πολλά στην Τεχνητή Νοημοσύνη, που είναι σίγουρα ένας επικίνδυνος τομέας: αλλά μέχρι χθες παραπονιόμασταν για την καθυστέρηση και την απουσία κρατικής εξουσίας σε έναν τόσο κρίσιμο τομέα, αφημένο σε ιδιώτες, και τώρα παραπονιόμαστε για μια στοχευμένη παρέμβαση;
3) Ο Τραμπ θα επιβάλει βαρείς δασμούς όχι μόνο στους γείτονες Καναδά και Μεξικό για να τους αναγκάσει να φυλάνε τα σύνορά τους. Αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, ξεκινώντας από την Ευρώπη. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση σήμερα ωφελεί την Κίνα και την Ασία, δεν συμπίπτει πλέον με δυτικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά συμφέροντα. Σήμερα πρέπει να προστατευτούμε, να έχουμε ασπίδες και φίλτρα στο παγκόσμιο εμπόριο, να προστατεύσουμε τις οικονομίες μας. Είναι ένα ακανθώδες ζήτημα, αυτό των δασμών, αλλά πρέπει να διαπραγματευτούμε με τον Τραμπ, να βρούμε ένα σημείο σύγκλισης. Ξεκάθαροι δασμοί μακροχρόνια φιλία.
4) Η στάση στους λαθρομετανάστες, ο αποκλεισμός των συνόρων, η ανάκληση του ius soli. Μπορεί να σας αρέσει ή όχι, μπορείτε να συζητήσετε τις επιμέρους διατάξεις με βάση την αξία τους και όχι σαν τους εχθρικούς τόνους που χρησιμοποιεί και τις πρόχειρες φόρμες. Όμως, από τη μία πλευρά αντιστοιχούν στην εκλογική εντολή που έλαβε, ψηφίστηκε για να προχωρήσει αυτό το πρόγραμμα. Από την άλλη πλευρά, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Δύση δεν είναι ικανή να φιλοξενήσει μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα, διαφορετικά κινδυνεύει να καταρρεύσει, παρασύροντας ολόκληρο τον κόσμο στην καταστροφή. Τα ζητήματα της μετανάστευσης και της ασφάλειας των συνόρων πρέπει να αντιμετωπιστούν ρεαλιστικά, όχι με τη ρητορική της ένταξης και του καλωσορίσματος. Η επαναφορά της θανατικής ποινής σε όλες τις αμερικανικές πολιτείες εξηγείται και από πλευράς ασφάλειας. Μπορεί να σας αρέσει ή όχι, αλλά είναι ήδη νόμος σε πολλές αμερικανικές πολιτείες, είναι μέρος του DNA τους.
5) Η απελευθέρωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, του διαδικτύου και του Τύπου από τα πλέγματα της λογοκρισίας, η κήρυξη πολέμου στην ιδεολογία της Woke, είναι μια ακριβής δέσμευση που έχει αναλάβει ο Τραμπ στον αμερικανικό λαό, σε μεγάλο βαθμό κουρασμένος από την πολιτική ορθότητα, ακυρώνει τον πολιτισμό και τις απαγορεύσεις που περιορίζουν τήν ελευθερία της γνώμης. Το γεγονός ότι ο Ζούκερμπεργκ και άλλοι μεγιστάνες του διαδικτύου έχουν προσαρμοστεί αμέσως στη νέα πορεία θεωρείται ένδειξη του καθεστώτος. αλλά δεν σας περνάει από το μυαλό η αμφιβολία ότι η προσαρμογή στο παρελθόν στη δημοκρατική κατεύθυνση και η επιβολή λογοκρισίας και παρακολούθησης ήταν σημάδι του καθεστώτος; Η διαφορά είναι ότι σε αυτή την περίπτωση οι απαγορεύσεις καταργούνται, ενώ είχαν επιβληθεί τότε.
6) Επαναλαμβάνοντας ότι υπάρχουν δύο φύλα, αρσενικό και θηλυκό, ο Τραμπ επιστρέφει στην ίδια παλιά πραγματικότητα, λέει κάτι αληθινό και προφανές, το οποίο όμως αμφισβητήθηκε από την LGBTQ+ και την τρανς ιδεολογία. Είναι ένα πράγμα να διασφαλίσουμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να ζει σύμφωνα με τον δικό του σεξουαλικό προσανατολισμό και τις επιλογές του, αρκεί να μην είναι εις βάρος των άλλων. ένα άλλο είναι να αμφισβητήσουμε το σίγουρο και προφανές, την ιστορία της ανθρωπότητας από τις απαρχές της και να διαγράψουμε τη φύση, την αναπαραγωγή, τις διαφορές. Το θάρρος του προφανούς.
7) Ο Τραμπ, λένε, κηρύσσει τον πόλεμο στην Ευρώπη, θα ήθελε να χρησιμοποιήσει τή Μελόνι για να την καταστρέψει. Η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι πιο κατεστραμένη από όσο είναι. Ο πόλεμος στην Ουκρανία μας γονάτισε, βρισκόμαστε ξανά στα χέρια του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, έχουμε εύθραυστες ηγεσίες, κυβερνήσεις στό όριο τής ισορροπίας, χωρίς λαϊκή νομιμότητα. Δεν μπορούμε να κάνουμε νά μετρήσει το βάρος μας. και τώρα κατηγορούμε τον νεοεκλεγέντα Τραμπ ότι μποϊκοτάρει την Ευρώπη. Έλα, μην είμαστε γελοίοι.

Le sette piaghe di Trump - Marcello Veneziani

ΠΕΡΙ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ

    Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΝΤ

ΤΟΥ Maurizio Ferraris.

        

  Γιατί να επαναστήσουμε!

 

Όταν πέθανε, ογδοντάρης, στις 12 Φεβρουαρίου 1804, ο Κάντ ήταν χωρίς μνήμη, όσο ήταν και στον καιρό μας ο Ρόναλντ Ρήγκαν. Για να επανορθώσει σημείωνε τα πάντα σε ένα μεγάλο τετράδιο, όπου ανακατεύονται μεταφυσικοί στοχασμοί με λογαριασμούς πλυντηρίου. Ήταν η μελαγχολική παρωδία εκείνου που ο Κάντ θεωρούσε σαν την υπέρτατη αρχή της φιλοσοφίας του, ότι δηλαδή το ΕΓΩ ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ πρέπει να συνοδεύει όλες τις αναπαραστάσεις, ότι δηλαδή υπάρχει ένας κόσμος μόνον για ένα Εγώ που τον αντιλαμβάνεται, τον σημειώνει, τον θυμάται και τον καθορίζει μέσω των δικών του κατηγοριών.

          Πρόκειται για μια ιδέα η οποία είχε κυκλοφορήσει ποικιλοτρόπως στην φιλοσοφία πρίν απο τον Κάντ, (Υπήρχε ήδη στον Θεαίτητο του Πλάτωνος (191 C) και στο περί ψυχής του Αριστοτέλη (429 b-430 a), οπου η ψυχή συγκρίνεται με έναν πίνακα γραφής, και ξαναεμφανίζεται στην μοντέρνα φιλοσοφία). Την οποία όμως μεταμορφώνει καθοριστικά. Η αναφορά στην υποκειμενικότητα δέν αντιφάσκει την αντικειμενικότητα. Την καθιστά δυνατή, καθώς το Εγώ δέν συνίσταται απο μία άτακτη δέσμη αισθήσεων, αλλά είναι μία αρχή τάξεως, εξοπλισμένο με δύο καθαρές φόρμες διαισθήσεως: τον χώρο και τον χρόνο, και με δώδεκα κατηγορίες, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται η ουσία και η αιτία, οι οποίες συνιστούν στην συνέχεια τις αληθινές πηγές αυτού που ονομάζουμε αντικειμενικότης. Η επανάσταση του Κοπέρνικου λοιπόν στην οποία ο Κάντ συνέδεσε την φιλοσοφική του μοίρα καταλήγει έτσι: αντί να αναρωτώμεθα πώς είναι κατασκευασμένα τα πράγματα καθαυτά, ας αναρωτηθούμε πώς πρέπει να είναι κατασκευασμένα για να γίνουν αντιληπτά και να γνωσθούν απο εμάς!

          Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε για ποιόν λόγο ο Κάντ αποφάσισε να περπατήσει έναν δρόμο τόσο ηρωϊκό και δύσκολο, και τέλος πάντων γιατί θα έπρεπε και αυτός να κάνει-ένας ήσυχος υπήκοος ενός φωτισμένου δεσπότη, του Βασιλέως της Πρωσσίας, του οποίου είχε εκθειάσει κάποια στιγμή και ένα του ποίημα-μία επανάσταση. Οι αιτίες δέν μοιάζουν να είναι τόσο φανερές όπως είναι εκείνες οι οποίες έχουν καθορίσει τις μοντέρνες πολιτικές επαναστάσεις! Και όμως απο μία εννοιολογική άποψη, φαίνονται εξίσου δυνατές και δεσμευτικές.

          Απλώς επειδή και ο Κάντ δέν είχε άλλη επιλογή, καθότι η φιλοσοφία της εποχής του φαινόταν να έχει φτάσει σε ένα νεκρό σημείο, μετεωριζόμενη ανάμεσα σε έναν τυφλό εμπειρισμό και μία κενή νοησιαρχία: σε τέτοιο σημείο ώστε ένα απο τα αποφθέγματα του Κάντ, το πιό διάσημο ίσως έλεγε: "Οι διαισθήσεις χωρίς έννοια είναι τυφλές, οι έννοιες χωρίς έμπνευση είναι κενές". Αμφισβητούμενης οπωσδήποτε αξίας  αλλά κάτι που αποδίδει με ακρίβεια την κατάσταση την οποία προσπάθησε να συμμαζέψει ο Κάντ. Ας δούμε λοιπόν κατ'αρχάς τις δυνάμεις που ήταν παρατεταγμένες στην φιλοσοφική σκηνή στα τέλη του επτακόσια!

        

  Οι Ορθολογιστές και η βιβλιοθήκη της Βαβέλ.

       

   Οι ορθολογιστές, ώς επί το πλείστον γερμανοί καθηγητές, ήταν μαθητές τού Λάιμπνιτς (1646-1716), ένα μεγάλο συμφιλιωτικό πνεύμα. Αρκεί να πούμε ότι είχε αφιερωθεί στην συμφιλίωση των καθολικών με τους προτεστάντες, στην ακύρωση των σχεδίων του Λουδοβίκου ΧΙV, για την κατάκτηση της Γερμανίας, προσπαθώντας μάλιστα να τον στείλει στην Αίγυπτο, και μάλιστα στην συμφιλίωση τής μοντέρνας φιλοσοφίας που γεννήθηκε απο τον Καρτέσιο (1596-1650) και της σχολαστικής Αριστοτελικής υφής. Γι'αυτό και ο ορθολογισμός ταυτιζόταν με μία σχολειοφιλοσοφία, μία εκδοχή της μεσαιωνικής σχολαστικής εκσυγχρονισμένης με μεγάλες δόσεις Καρτεσιανισμού.

          Η βασική ιδέα των ορθολογιστών είναι ότι γνωρίζουμε μέσω των εννοιών. Η γνώση ενός αντικειμένου εξισούται με την δυνατότητά μας να απαριθμήσουμε τα χαρακτηριστικά του. Η ψυχή είναι ένα πράγμα χωρίς έκταση, το σώμα είναι ένα πράγμα εκτατό, ο σκύλος είναι ένα τετράποδο κατοικίδιο χωρίς ψυχή. Μ'αυτό το πνεύμα, η συγγραφή ενός βιβλίου μεταφυσικής συνίστατο στην παράθεση ορισμών, με κάποια οργάνωση, έτσι ώστε στην συνέχεια να συνδυαστούν με κάποια λογική, αποφεύγοντας τις αντιφάσεις. Μέσω της συστηματικής σύνδεσης των εννοιών, μπορεί να πραγματοποιηθεί ένα όνειρο το οποίο είχε συλλάβει τον Μεσαίωνα ο Raimondo Lullo (1232-1316), το οποίο επαναπροωθήθηκε, στην Αναγέννηση και στην εποχή τού Καρτέσιου, εκείνο της τέχνης τού συνδυασμού (arte combinatoria), η οποία μέσω μίας απλής συνθέσεως εννοιών-δηλαδή εν τέλει λέξεων-υπόσχονταν μία καθολική γνώση!

          Πώς λειτουργούσε μία παρόμοια τέχνη; Και πρώτα απ' όλα λειτουργούσε; Ας φανταστούμε ότι πρέπει να υπολογίσουμε πόσοι άγγελοι μπορούν να καθίσουν στην μύτη μίας βελόνας. Εξ'ορισμού, εκατομμύρια, διότι οι άγγελοι -όπως διαβάζουμε στα λεξικά- δέν διαθέτουν σώμα, καθώς είναι καθαρά πνεύματα. Και να έτοιμη η απάντηση: Μπορούν να σταθούν κατά βούλησιν, όπως ακριβώς άπειρες είναι οι γραμμές που περνούν απο ένα σημείο. Εάν κάποιος έφερνε την αντίρρηση ότι δέν είχε δεί ποτέ του έναν άγγελο, θά τού είχαν απαντήσει ότι ήταν αυτονόητο, ακριβώς επειδή οι άγγελοι, χωρίς έκταση, δέν ορώνται. Αυτός εδώ δέν είναι ένας τρόπος του λέγειν. Ο Λάιμπνιτς είχε επεξεργαστεί την θεωρία σύμφωνα με την οποία ο πραγματικός κόσμος, εκείνος στον οποίο ο Καίσαρ διέσχισε τον Ρουβίκωνα, και στον οποίο ο Τζόν Λέννον δολοφονήθηκε απο έναν οπαδό του, αντιπροσωπεύει μόνον μία δυνατότητα η οποία επραγματοποιήθη ανάμεσα σε πάμπολλες άλλες. Έτσι μία ολοκληρωμένη μεταφυσική πρέπει να ασχοληθεί με όλες τις δυνατότητες οι οποίες δέν οδηγούν σε αντιφάσεις. [Καταργήθηκε το ενεργεία! Έμεινε μόνον το δυνάμει, ένας θάνατος αναποφασιστικότητος].

          Ο Κάντ σιχαινόταν αυτόν τον τρόπο εργασίας στην μεταφυσική. Ήταν ένας ανήσυχος άνθρωπος, με περιέργεια για τις επιστήμες και για τα ταξείδια, παρότι δέν έφυγε ποτέ απο το Konigsberg, την γενέθλια πόλη του. Δέν πίστεψε ποτέ του ότι τα λεξικά μπορούν να αυξήσουν τις γνώσεις μας, και επιπλέον την αντιπάθεια του για τους διανοούμενους, την είχε κληρονομήσει απο τον καθηγητή του της φιλοσοφίας, τον Martin Knutzen(1713-1751), έναν πρώιμο κριτικό του υπέρ-ορθολογισμού. Απο εδώ πηγάζει και η κατηγορία του κατά των Λαϊμπνιτσιανών, ότι αναπτύσσουν και διαπλέκουν ορισμούς καθαρά ονοματολογικούς (ονόματα), με την συνέπεια ακριβώς, οι μεταφυσικές τους να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, λεξικά και στην χειρότερη βιβλία φαντασίας που γεννώνται απο τον συνδυασμό ανάμεσα στις λέξεις.

          Σε ένα του διάσημο δοκίμιο, η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ, ο Μπόρχες (1899-1986), φανερώνει την διεστραμένη μείξη η οποία μπορεί να προκύψει απο την συμμαχία ανάμεσα στην ιδέα ότι το πραγματικό συνιστά μόνον έναν απο τους τρόπους στους οποίους εκδηλώνεται η δυνατότης και απο το όνειρο μίας τέχνης συνδυασμού, η οποία προορίζεται να κάνει υπολογισμούς και να εκμεταλλευθεί τα υποθετικά γνωσιακά πλεονεκτήματα που υπόσχεται η τοποθέτηση σε μία ενότητα, καθαρά τυπικά, τις άπειρες δεξαμενές, του δυνατού, τής δυνατότητος. Σε εκείνη την απέραντη βιβλιοθήκη  η οποία περιλαμβάνει όλους τους συνδυασμούς της αλφαβήτου, υπάρχει, αναμεμειγμένο σε άπειρα βιβλία χωρίς νόημα, το όλον, τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που αγνοούμε (όπως για παράδειγμα, τί πράγμα σκεφτόταν ακριβώς ο Καίσαρ όταν διέσχιζε τον Ρουβίκωνα, ή πόσοι κάτοικοι υπήρχαν στην Ρώμη εκείνη την ημέρα), κάτι που είναι καλό. Αλλά υπάρχει και το αντίθετο τού όλου. Ο Καίσαρ ο οποίος δέν περνά τον Ρουβίκωνα, η Ρώμη ηττημένη απο την Καρχηδόνα, ο Καίσαρ σαν παππούς του Μεγαλέξανδρου, ο Χίτλερ φιλάνθρωπος. Επειδή λοιπόν δέν διαθέτουμε ένα κάποιο κριτήριο για να διαχωρίσουμε το αληθινο απο το ψεύτικο, η βιβλιοθήκη καταλήγει να είναι άχρηστη. Θα ήταν μάλιστα καλύτερα να μήν υπήρχε, καθότι το μεγαλύτερο μέρος των αναγνωστών δέν κατόρθωσε ποτέ να πετύχει ούτε ένα χωρίο που να περιείχε μία ολοκληρωμένη σημασία, ένα πλήρες νόημα.

Συνεχίζεται

ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ;

Τού ENRICO BERTI.

 Ας πούμε απλά ότι η πολλαπλότης που χαρακτηρίζει όλες μας τις εμπειρίες, μάς οδηγεί να αναρωτηθούμε τί πράγμα σημαίνει υπάρχειν, υπάρχω, ζώ; Τί πράγμα υπάρχει και τί πράγμα είναι εκείνο που υπάρχει! Όποιος ασχολείται με την οντολογία ενδιαφέρεται πάνω απ’όλα με την πρώτη ερώτηση: τί πράγμα σημαίνει αποδοχή (ή άρνηση) ότι κάτι υπάρχει (διότι διάφορα πράγματα υπάρχουν), τί εννοούμε ή πρέπει να εννοήσουμε με όρους και εκφράσεις σαν “ισότης”, διαφορετικότης, να είμαστε το ίδιο πράγμα σε διαφορετικούς χρόνους, να έχω συγκεκριμένες ιδιότητες; Ο όρος μεταφυσική χρησιμοποιείται συχνά με ευρύτερη σημασία, περιλαμβάνοντας και τις άλλες δύο ερωτήσεις: τί πράγμα υπάρχει (ο Θεός, τα άτομα, ο ήλιος, οι αριθμοί) και με ποιες ιδιότητες συγκεκριμένες αποτελείται αυτό που υπάρχει (παντοδύναμος, παντογνώστης, υλικό, άυλο κ.τ.λ.).

το χωρίο τού κεφαλαίου 1 του Ζ

“αυτό που είτε στο παρελθόν όσο και τώρα είναι πάντοτε αντικείμενο ερεύνης και πάντοτε αντικείμενο συζήτησης-αλλά “πάντοτε” με την σημασία “τόσο αρχαία όσο και σήμερα”, δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις, όλες τις φορές που έλαβε θέση αυτό το πρόβλημα λοιπόν ισούται με την ερώτηση τί πράγμα είναι η ουσία; Γι’αυτό ο Αριστοτέλης ολοκληρώνει μετά την παρένθεση, “γι’αυτό και εμείς πάνω απ’όλα, πρωταρχικώς και ας πούμε αποκλειστικώς, οφείλουμε να ερευνήσουμε σχετικά μ’αυτό που είναι μ’αυτόν τον τρόπο, τί πράγμα είναι”(1028 b 6-7). Επομένως και εμείς -λέει ο Αριστοτέλης- πρέπει μάλιστα και πρώτον, και μόνον, πρέπει να ερευνήσουμε τί πράγμα είναι περί τού αυτού τού όντος, σχετικά με το όν, αλλά εννοημένο έτσι σαν ουσία.

          Μ’αυτές τις λέξεις, κατ’εμέ η οντολογική συζήτηση κλείνει: το πρόβλημα, στο παρελθόν αλλά και σήμερα, τί πράγμα είναι το όν (το είναι), πρέπει να επαναδιατυπωθεί, όχι να επαναπροταθεί στην ίδια διατύπωση, αλλά να αντικατασταθεί από την ερώτηση τί πράγμα είναι η ουσία. Και εμείς -ολοκληρώνει-σ’αυτό το σημείο πρέπει να ασχοληθούμε κυρίως, πάνω απ’όλα και μόνον μ’αυτό, δηλαδή τί πράγμα είναι η ουσία, και όχι πλέον με το τί είναι γενικώς το Είναι.

          Σε πολλούς βεβαίως δεν αρέσει αυτή η διαβεβαίωση, διότι μοιάζει να είναι μία μείωση του Είναι στο όν, όπως έλεγε ο Χάιντεγκερ. Η οντολογία σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ σ’αυτό το σημείο εμπίπτει και παρακμάζει σε μία οντική επιστήμη, διότι η ουσία είναι ένα όν και επομένως ακόμη και αν αφορούσε το υπέρτατο όν, δηλαδή τον Θεό, θα ήταν πάντοτε ένα ιδιαίτερο όν. Επομένως, να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σ’αυτό θα σήμαινε να ξεχάσουμε την διαφορά ανάμεσα στο Είναι και στο όν, δηλαδή να πέσουμε στην λήθη τού Είναι και αυτό είναι εκείνο που, κατά τον Χάιντεγκερ, έκανε ολόκληρη η δυτική μεταφυσική.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΗΜΕΡΑ;

Ας πούμε απλά ότι η πολλαπλότης που χαρακτηρίζει όλες μας τις εμπειρίες, μάς οδηγεί να αναρωτηθούμε τί πράγμα σημαίνει υπάρχειν, υπάρχω, ζώ; Τί πράγμα υπάρχει και τί πράγμα είναι εκείνο που υπάρχει! Όποιος ασχολείται με την οντολογία ενδιαφέρεται πάνω απ’όλα με την πρώτη ερώτηση: τί πράγμα σημαίνει αποδοχή (ή άρνηση) ότι κάτι υπάρχει (διότι διάφορα πράγματα υπάρχουν), τί εννοούμε ή πρέπει να εννοήσουμε με όρους και εκφράσεις σαν “ισότης”, διαφορετικότης, να είμαστε το ίδιο πράγμα σε διαφορετικούς χρόνους, να έχω συγκεκριμένες ιδιότητες; Ο όρος μεταφυσική χρησιμοποιείται συχνά με ευρύτερη σημασία, περιλαμβάνοντας και τις άλλες δύο ερωτήσεις: τί πράγμα υπάρχει (ο Θεός, τα άτομα, ο ήλιος, οι αριθμοί) και με ποιες ιδιότητες συγκεκριμένες αποτελείται αυτό που υπάρχει (παντοδύναμος, παντογνώστης, υλικό, άυλο κ.τ.λ.).

      Αλλά θα έλεγα ότι δεν μπορούμε να πούμε ούτε ότι αυτή είναι μία οντολογία. Όχι μόνον διότι είναι ένας όρος μοντέρνος αλλά και για έναν άλλον βαθύτερο λόγο. Είναι αλήθεια ότι ο Αριστοτέλης στην αρχή του βιβλίου Γάμα τής Μεταφυσικής, ανακοινώνει σχεδόν θριαμβευτικά ότι υπάρχει μία επιστήμη η οποία μελετά το όν σαν όν και τις ουσιώδεις του ιδιότητες. Όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αμέσως πριν στο βιβλίο Βήτα, στο οποίο είχε εκθέσει μία σειρά από απορίες, εκ των οποίων οι πρώτες αφορούν ακριβώς το αντικείμενο τής πρώτης επιστήμης. Συγκεκριμένα η πρώτη απορία τού Βήτα συνίσταται στην ερώτηση εάν είναι μόνον μία η επιστήμη που μελετά όλες τις αιτίες, δεδομένου ότι οι αιτίες ανήκουν σε διαφορετικά γένη, και δεν είναι καν αντίθετες οι μέν στις δε (εάν ήταν αντίθετες θα ανήκαν στο ίδιο γένος και δεν θα υπήρχε πρόβλημα). Το πρόβλημα είναι: πώς μπορεί μία ίδια επιστήμη να ασχοληθεί με τέσσερα γένη αιτίων τόσο διαφορετικών όπως το ουσιαστικό αίτιο, το ποιητικό, όθεν η κίνησις, το τελικόν και το υλικόν;

Αμέθυστος

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ HEIDEGGER - Ιωάννης Ν. Θεοδωρακόπουλος (2)

Συνέχεια από: Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2025

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. – Κριτικὴ τῆς Οντολογίας τοῦ Heidegger, ὑπὸ Ἰωάννου Ν. Θεοδωρακοπούλου.

ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΗΣ 23ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1972

Η ύπαρξις «αποφασίζεται» κατά τον Heidegger από τον τρόπον με τον οποίον αυτή καταφάσκει ή παραμελεί τας δυνατότητάς της. Είναι όμως δυνατόν να είπωμεν ότι το Είναι ενός όντος «αποφασίζεται»; Κατά τον Heidegger η ύπαρξις δεν είναι ένα γνώρισμα γένους, που περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους, αλλά ένα συγκεκριμένον Είναι του συγκεκριμένου ανθρώπου. Τούτο όμως αλλάζει ριζικώς το πρόβλημα του Είναι. Την κατανόησιν, η οποία αποφασίζει την «ύπαρξιν», ο Heidegger την ονομάζει υπαρξιακήν. Τούτο είναι μία οντική υπόθεσις, ένα οντικόν ζήτημα της υπάρξεως.

Η όλη οντολογική διάρθρωσις της υπάρξεως ερμηνεύεται από την αναλυτικήν εργασίαν, την οποίαν ο Heidegger ονομάζει υπαρξιακήν αναλυτικήν. Η αναλυτική αυτή είναι κατά τον Heidegger θεμελιακή Οντολογία, επειδή όλα τα άλλα είδη της Οντολογίας που εξετάζουν το ον, το οποίον είναι άσχετον από τον υπαρξιακόν χαρακτήρα, θεμελιώνονται εις τον οντικόν χαρακτήρα της υπάρξεως. Η ύπαρξις όμως δεν πρέπει να νοηθή ως υποκείμενον κλειστόν εις εαυτό, αλλά ανοικτόν προς τον κόσμον. Τούτο ο Heidegger το εκφράζει με τον όρον «ἐγκοσμιότης» ή «ἐν τῷ κόσμῳ εἶναι». Το «ἐν τῷ κόσμῳ εἶναι» του υποκειμένου ή της υπάρξεως δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ότι η ύπαρξις συνδέεται με τον κόσμον και έχει την ικανότητα να κατανοή τον κόσμον. Εδώ όμως τίθεται ένα ερώτημα: Μήπως δηλαδή η υπαρξιακή κατανόησις του ανθρώπου έχει το θεμέλιόν της μέσα εις την κατανόησιν του κόσμου, και συνεπώς, μήπως διά την Υπαρξιακήν Οντολογίαν η Οντολογία του κόσμου αποτελεί την προϋπόθεσιν ;

Ο Αριστοτέλης εις το έργον του «Τα μετά τα φυσικά» θέτει δύο ερωτήματα: α) το ερώτημα περί του όντος ως όντος, και β) το ερώτημα περί του θείου όντος. Ο Heidegger αφορμάται από τα αριστοτελικά αυτά ερωτήματα διά να ορίση την Μεταφυσικήν ως την βασικήν γνώσιν του όντος ως όντος και του όντος καθ' όλου, γενικώς. (Ιδέ Μ. Heidegger, "Kant und das problem der Metaphysik" 1929). Το χαρακτηριστικόν είναι ότι ο Heidegger εις το έργον του τούτο απομακρύνεται από τον ριζικόν χωρισμόν μεταξύ του όντος και του Είναι, όπως τον είχε αναπτύξει εις το έργον του «Sein und Zeit» και πλησιάζει την αριστοτελικήν και πλατωνικήν θέσιν του προβλήματος περί του Είναι. Εις το τέλος του βιβλίου του λοιπόν «Ο Καντ και το πρόβλημα της Μεταφυσικής», σελ. 213, ο Heidegger λέγει ότι το πρόβλημα του όντος ως όντος προτάσσεται του προβλήματος του όντος γενικώς, διότι το δεύτερον πρόβλημα προϋποθέτει ώρισμένην κατανόησιν του όντος ως όντος. Πλησιάζει δηλαδή εδώ ο Heidegger περισσότερον προς την άποψιν του Πλάτωνος, όπως την αναπτύσσει εις τον «Σοφιστήν».

Αν και ο Heidegger περατώνει το έργον του «Ο Καντ και το πρόβλημα της Μεταφυσικής» με την φράσιν του Αριστοτέλους «καὶ δὴ καὶ τὸ πάλαι τε καὶ νῦν καὶ ἀεὶ ζητούμενον καὶ ἀεὶ ἀπορούμενον, τί τὸ ὄν» (Μετά τα φυσικά Ζ 1, 1028 b 2-4), το ερώτημα όμως τι πρέπει να εννοήσωμεν με την έννοιαν αυτήν του όντος παραμένει ανοικτόν. Πρέπει να εννοήσωμεν το Είναι, όπως το ορίζει ο Heidegger εις το έργον του «Sein und Zeit» ή πρέπει να το εννοήσωμεν συμφώνως προς τας κατηγορίας του Αριστοτέλους; Ο Αριστοτέλης με το ερώτημά του τι είναι το ον εννοεί τι είναι η ουσία. Και η ουσία είναι διά τον Αριστοτέλη η πρώτη κατηγορία. Το Είναι κατά τον Αριστοτέλη προσδιορίζεται και εκφράζεται με τας δέκα κατηγορίας. Ότι ο Heidegger κλείει το έργον του «Ο Καντ και το πρόβλημα της Μεταφυσικής» με το ως άνω χωρίον του Αριστοτέλους, τούτο σημαίνει ότι κατ' αυτόν υπάρχει συγγένεια μεταξύ Καντ και Αριστοτέλους ως προς το πρόβλημα της Μεταφυσικής, και αυτή έγκειται εις το ότι και οι δύο φιλόσοφοι μένουν εις την απορίαν ως προς το πρόβλημα τούτο. Εξ άλλου ο Heidegger διδάσκει ότι μόνον με την φιλίαν προς το ουσιώδες και το απλούν συντελείται η στροφή προς το ον και απ' αυτήν πηγάζει το ερώτημα περί της εννοίας του Είναι. Όμως την έννοιαν αυτήν ο Heidegger έχει σήμερα αντικαταστήσει με την έννοιαν του «τινός». Και το «τι» είναι κατ' αυτόν το «μυστήριον» του Είναι, της αληθείας περί του Είναι, η οποία είναι μία διάστασις, όπου υπάρχει το άγιον. Δηλαδή ο Heidegger χαρακτηρίζει τώρα το Είναι με κατηγορήματα θρησκευτικά. Επίσης τώρα διδάσκει ότι η Φιλοσοφία δεν είναι η αγάπη προς την αλήθειαν ως κατανόησιν του Είναι, αλλά είναι η «ποιμενική μέριμνα» περί του Είναι. Τέλος εις την γνωστήν «Επιστολήν του περί του ανθρωπισμού» (Bern 1947, σελ. 86) χαρακτηρίζει το Είναι ως δημιούργημα του ανθρωπίνου όντος ή ως δημιούργημα ενός «πεπερασμένου υποκειμένου». Το Είναι προσλαμβάνει τώρα χαρακτήρα ενεργόν, και την αναλυτικήν του Είναι, η οποία περιέχεται εις το έργον «Sein und Zeit», την διαδέχεται μία Μυθική του Είναι και μία Προφητεία του Είναι. Ενώ λοιπόν τα έργα «Είναι και Χρόνος» και «Ο Καντ και το πρόβλημα της Μεταφυσικής» είναι γραμμένα από την σκοπιάν της απορίας περί του Είναι, εις την «Επιστολήν περί του ανθρωπισμού» η απορία περί του Είναι γίνεται μυστήριον του Είναι. Ο δρόμος όμως ο οποίος οδηγεί από την απορίαν περί του Είναι εις το μυστικόν και το μυστήριον του Είναι, δεν είναι άλλος παρά εκείνος που οδηγεί από την αναλυτικήν εις την ποιητικήν σκέψιν. Ο Heidegger λέγει τώρα: «Ως απλούν το Είναι μένει κάτι το μυστηριώδες, είναι η εγγύτης μιας εξουσίας όχι ενοχλητικής» («Επιστολή περί του ανθρωπισμού», σελ. 78).

Εφ' όσον όμως το Είναι γίνεται μυστικόν και μυστηριώδες, η απορία περί αυτού χάνει την αξίαν της. Τούτο έχει όμως βαρείας συνεπείας και σημαίνει ότι οι μεγάλοι οντολόγοι της φιλοσοφίας, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, μεθερμηνεύονται από τον Heidegger και θεωρούνται απλοί θεωρητικοί της Λογικής, οι οποίοι εξετάζουν το Είναι μόνον ως γενικήν έννοιαν. Η απαξίωσις όμως αυτή της Οντολογίας του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους δεν ευσταθεί, ούτε ευσταθεί το λεγόμενον από τον Heidegger, ότι ο Λόγος της παλαιάς εποχής, δηλαδή ο Λόγος του Ηρακλείτου έχασε την αξίαν του εις τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Το αντίθετον ακριβώς πρέπει να υποστηριχθή, ότι δηλαδή ο Λόγος του Ηρακλείτου έχει διαφοροποιηθή από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Ούτε είναι ορθόν ότι ο συστηματικός και διαφοροποιημένος λόγος του Αριστοτέλους είναι ήδη η ένδειξις, ότι η επιστήμη έχει ήδη τεχνικοποιηθή και έχει χάσει το βάθος της. Εξ άλλου, ενώ ο Heidegger εις τας παραδόσεις του περί Αριστοτέλους υποστηρίζει κατηγορηματικώς τον θεωρητικόν χαρακτήρα της τέχνης, εις την «Επιστολήν περί του ανθρωπισμού» λέγει ότι «η σκέψις αυτή καθ' εαυτήν θεωρείται από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ως μία τέχνη και μία μέθοδος εις την υπηρεσίαν του πράττειν και του κατασκευάζειν». Η τέχνη όμως διά τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη έχει πάντοτε τον θεωρητικόν της χαρακτήρα, δηλαδή είναι επιστήμη, και κατά τούτο χωρίζεται ριζικώς από την εμπειρίαν και τριβήν. Πέραν όμως αυτού η τέχνη έχει γενικωτέραν έννοιαν και σημαίνει την ικανότητα του τίκτειν, του δημιουργείν. Βεβαίως, εις την έννοιαν της τέχνης ανήκει και η έννοια του πράττειν και του κατασκευάζειν, αλλ᾽ ανήκει μόνον εφ' όσον είναι τέχνη. Με την ερμηνείαν όμως της σκέψεως ως τέχνης και τεχνικής εγκαταλείπεται από τον Heidegger το Είναι ως στοιχείον της σκέψεως και της νοήσεως. Τέλος, εις το ερώτημα «Τι είναι το Είναι;» υπάρχει κατά τον Heidegger μία απάντησις: Είναι αυτό το ίδιον. Η πρότασις αυτή είναι προφανώς παρεμφερής προς την πρότασιν, την οποίαν ευρίσκομεν εις την Αποκάλυψιν του Ιωάννου «Εγώ ειμί ο Ων».

ΤΕΛΟΣ

Πηγή: https://digitallibrary.academyofathens.gr/archive/item/16176?lang=el

Συνέδριο: "Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Ιστορία και στο Παρόν" (Β΄ Συνεδρία: https://www.youtube.com/watch?v=mIEqA8IwXyE&t=5s).

Απομαγνητοφώνηση αποσπάσματος της ομιλίας του Ν. Ξιώνη
1:53:40
…γι’ αυτό ο Μέγας Αθανάσιος θα υποστηρίξει, ότι η βούληση του Θεού δεν εβρίσκεται στα δημιουργήματα, αλλά σε αυτόν δια του οποίου και στον οποίο αυτά γίνονται. Έτσι τοποθετεί ο Αθανάσιος την προέλευση της κτίσεως στη βούληση ενώ τη γέννηση του Υιού στην ουσία του Θεού. Στην εκ της ουσίας όμως γέννηση του Υιού, επικαλούντο οι αρειανοί την αναγκαιότητα, διότι η γέννηση του Υιού δεν είναι αποτέλεσμα της ελευθέρας βουλήσεως, αλλά της ουσίας, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την γέννηση του Λόγου. Εάν λοιπόν ο Υιός γεννάται εκ της ουσίας, έλεγαν οι αρειανοί, τότε σύμφωνα με τους αρειανούς, τότε ο Θεός θα γεννά, γεννά κατ’ ανάγκη.
Ανάλογο με το ανωτέρω επιχείρημα, και επί τη βάσει της σύγχρονης φιλοσοφίας, είναι και η άποψη, η οποία παρουσιάζεται από τον μακαριστό μητροπολίτη γέροντα Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα. Ξεκινώντας ο Περγάμου από την αδυναμία του ανθρώπου να ασκήσει την οντολογική του ελευθερία, όπως ο ίδιος λέει, ως κτιστό ον, σε σχέση με τον άκτιστο Θεό, και προκειμένου να διασφαλίσει την ανθρώπινη ελευθερία, αρνείται τη φυσική ελευθερία του Θεού, ανάγοντας αυτήν στην προσωπική του ύπαρξη, στα πρόσωπα, η οποία προσδιορίζεται από τις σχέσεις και εξαρτάται από τη βούληση. Αλλά αυτή η ερμηνεία παραπέμπει σαφώς στον αρειανισμό, όπως αυτός αναπτύσσεται επί τη βάσει της αριστοτελικής φιλοσοφίας. Κυρίως για τους δυο λόγους και τις δυο σοφίες. Ο ίδιος ο Περγάμου παρατηρεί χαρακτηριστικά: «Αλλ’ όχι, ο λόγος της οντολογικής ελευθερίας του Θεού δεν έγκειται εις την φύσιν Του, αλλά εις την προσωπικήν του ύπαρξιν. Δηλαδή εις τον τρόπον υπάρξεως με τον οποίον υφίσταται η θεία φύσις». Και εξηγεί παρακάτω: «Ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός ασκεί την οντολογική του ελευθερία, εκείνο ακριβώς που τον κάμει να είναι οντολογικά ελεύθερος, είναι ότι υπερβαίνει και καταργεί την οντολογική αναγκαιότητα της ουσίας, με το να είναι Θεός ως Πατήρ, δηλαδή ως εκείνος που γεννά και εκπορεύει τον Υιό και το Πνεύμα. Αυτός ο εκστατικός χαρακτήρ του Θεού, το ότι δηλαδή το είναι Του ταυτίζεται με ένα γεγονός κοινωνίας, δημιουργεί την υπέρβαση της οντολογικής αναγκαιότητος, που θα συνεπείγετο η ουσία Του. Και αντικαθιστά την αναγκαιότητα αυτή, με την ελευθέραν αυτοβεβαίωση της θείας υπάρξεως. Διότι η κοινωνία αυτή είναι προϊόν ελευθερίας, ως αποτέλεσμα, όχι της ουσίας του Θεού, αλλά ενός προσώπου, του Πατρός, ο οποίος είναι Τριάς, όχι διότι η θεία φύσις είναι εκστατική, αλλά διότι ο Πατήρ, ως πρόσωπο, θέλει ελεύθερα την κοινωνία αυτήν.» 1:56:40
Ο Μέγας Αθανάσιος, πριν προχωρήσει στην αναίρεση του επιχειρήματος των αρειανών, και προλαμβάνοντας την άποψη του Περγάμου, διερωτάται ως προς τον λόγο για την εισαγωγή της ανάγκης στη θεία φύση…

Συνέδριο: "Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Ιστορία και στο Παρόν" (Δ΄ Συνεδρία 14-12-2024)

https://www.youtube.com/watch?v=ga9IDLokEF0&t=5s

Αρχιμανδρίτης π. Χρυσόστομος

Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Φανερωμένης Νάξου «Πού να βρω τη φύση μου»; Σύγχρονα αδιέξοδα του προσώπου και το μοναστικό παράδειγμα

4:40 …θα ξεκινήσω με κάτι που λέει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Δεν είσαι άνθρωπος της ίδιας ουσίας με μένα; Αν και βέβαια λησμόνησες τη φύση σου.» Νομίζω ότι αυτό έχουμε πάθει σήμερα σε όλα τα επίπεδα, και θα έλεγε κάποιος ότι η νεότερη ορθόδοξη θεολογία δεν είναι άμοιρη ευθυνών στο δικό της μικροκλίμα. Και τούτο εν μέρει, διότι σημαντικοί εκπρόσωποι της, απέσπασαν και απομόνωσαν το πρόσωπο από τη φύση του. Στο πνεύμα αυτό διαμαρτυρόταν και ο αείμνηστος κ. Ματσούκας, λέγοντας ότι χάσαμε τον άνθρωπο. Τόσο λοιπόν στην ανθρωπολογία, όσο και στην ομοούσια Τριάδα, το μοναδικό και ανεπανάληπτο πρόσωπο, μετέωρο, αιθεροβάμον, έχει αφήσει πίσω του την σκοτεινή μητέρα, τη φύση, είτε πιστεύει ότι την καθοδηγεί, αφού από μόνη της είναι μια τυφλή δύναμη. Ο φόβος έναντι της φύσης συνδέεται με ένα αξίωμα, που έχει κάποιες πολύ αδύναμες ρίζες στην αρχαία φιλοσοφική σκέψη. Η φύση ταυτίζεται με την ανάγκη, ενώ το πρόσωπο εκφράζει την ελευθερία. Από αυτές τις θέσεις λείπει η σημασία του ομοουσίου. Παρότι ένσταση στα παραπάνω υπήρξε σοβαρή και τεκμηριωμένη με μελέτες όπως αυτές του Jean Claude Lachet και κυρίως του πατρός Νικολάου Λουδοβίκου, και άλλων, οι θέσεις αυτές αναπαράγονται και κυκλοφορούνται ως αυτονόητες. Αυτά τά πράγματα άνοιξαν το δρόμο για τη δημιουργία κάποιων προβληματικών καταστάσεων. Πρώτη απόληξη ήταν μια περίεργη έκδοση της τριαδολογίας. Το πρόσωπο του Πατρός, είναι ο ένας Θεός, ο οποίος δημιουργεί μια ιεραρχική Τριάδα. Όπως είχε διατυπώσει, εν τη ρήμη του λόγου του ο μητροπολίτης Περγάμου, δεν μπορούμε να βάλουμε τον Υιό πάνω από τον Πατέρα, ή δίπλα στον Πατέρα. Έτσι το καταλαβαίνει, ποιος είναι πάνω, κάτω ή δίπλα. Το δεύτερο πρόβλημα αφορά στην αντανάκλαση των παραπάνω στην Εκκλησία και στην προσωπική ζωή. Σε προσωπικό επίπεδο, η έννοια του μοναδικού και ανεπανάληπτου δεν έχει κάτι μεμπτό. Στη συνείδηση όμως των περισσοτέρων λειτούργησε ως εργαστήριο φαντασιώσεων μεγαλείου, με όλα τα ναρκισσιστικά εκδηλώματα και μεταμφιεσμένα τραύματα. Η κοινωνία προσώπων, που έγινε καραμέλα όλων των εκκλησιαζομένων νεοσσών από τη δεκαετία του ’70, αποδείχθηκε ως ένα πάρε δώσε φίλαυτων όντων…που συμπεριελάμβανε βέβαια και τα προσωπικά πάθη….Στην εκκλησιολογία, η ενδοτριαδική ιεραρχική δομή, αντανακλάται στην αποκλειστική ταύτιση του επισκόπου, του πρώτου, με την Εκκλησία. Συνεπές με αυτό ήταν και η επανεκτίμηση της έννοιας του πρωτείου…λέχθηκε μάλιστα ότι η άρνηση του πρωτείου δεν μπορεί παρά να είναι αίρεση. Πλάνη θεωρήθηκε και η αντίληψη ότι οι πιστοί βρίσκουν την ενότητα τους στην κοινή πίστη και λατρεία, εφόσον αυτά είναι απρόσωποι παράγοντες, επί λέξει, έτσι γράφτηκε. Ενώ η αιτία της ενότητας είναι πάντοτε ένα πρόσωπο, και όχι μια ιδέα, όπως είναι η πίστη ή η λατρεία.

9:19 Θα αναφέρω την αίσθηση που είχα συμμετέχοντας σε ένα πολυαρχιερατικό συλλείτουργο στη Ρωσία. Ήταν η αίσθηση μιας ιεραρχικής πυραμίδας, που εκφραζόταν τελετουργικά, σε κάθε λεπτομέρεια, και με άγχος τελειότητας. Σαν να υπήρχαν τρεις αυστηρά διαχωρισμένες τάξεις μέσα στο ναό. Ένας πρώτος εις τόπον Θεού, Θεός ο ίδιος, μόνος στην κορυφή, και ως μονάρχης υπηρετούμενος, ο κλήρος που τον περιστοίχιζε, η δεύτερη τάξη, και τέλος και μακριά, ένα υποταγμένο εκκλησίασμα…ένας Ρώσος θεολόγος μου είπε, είναι ένα παιχνίδι αυτό, θα πρόσθετα επικίνδυνο παιχνίδι, διότι ίδιο ιεραρχικό σχήμα φαινόταν ότι διέπει τις σχέσεις και έξω από την ευχαριστιακή σύναξη…

Η τρίτη προβληματική απόληξη, είναι ότι η περσοναλιστική ερμηνεία έχει ως αντίκτυπο τον παραμερισμό της εσωτερικής, δημιουργικής διάστασης του ανθρώπου…και κάτι τελευταίο και απροσδόκητο. Η απαξίωση της φύσης, και ο τονισμός της προσωπικής ελευθερίας από τη φύση, έφερε τη θεολογία σε συναπάντημα με κάποιες μεταμοντέρνες αντιλήψεις. Ήδη προ ετών, εκπρόσωπος της γραμμής αυτής, σε σχετική εισήγηση του, υποστήριξε ότι ο γάμος φυλακίζει στην αναγκαιότητα της φύσης, ενώ η ομοφυλοφιλία μπορεί να μας διδάξει την υψηλότερης ποιότητας επιθυμία, που δεν εγκλωβίζεται στη φύση, αφού δεν εμπεριέχει τον μηχανισμό της αναπαραγωγής. Κληρικός και καθηγητής είναι αυτός. Έτσι η ορθόδοξη θεολογία έφτασε εκεί που ποτέ δεν φαντάστηκε…

Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο, Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στήν Ἱστορία καί στό Παρόν Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου έως Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024 Αμφιθέατρο Κεντρικής Βιβλιοθήκης Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Aπολαμβάνοντας τον Θεό ως Πατέρα

amethystos: π. Νικόλαος Λουδοβίκος: Aπολαμβάνοντας τον Θεό ως Πατέρα γ

Ομιλία την Κυριακή 28 Ιουλίου 2024

ΠΑΝΑΓΙΑ "Ήρθαμε να μας λειτουργήσει ο παπούλης, να λειτουργήσουμε μαζί, ημέρα πούναι σήμερα. Και περιμένω να έρθει, να ανοίξει να μπούμε και να αρχίσουμε όλοι μαζί, τη μεγάλη γιορτή τη σημερινή"

 

Μιά αθώα ψυχή, είδε την σκηνή της Υπαπαντής....

π. Ανανία Κουστένη

Ένα παιδάκι σηκώθηκε νύχτα να πάει στη εκκλησία να βοηθήσει τον ιερέα στο ιερό βήμα . Έκαμε όμως λάθος και πήγε πολύ νωρίς , ο παπούλης δεν είχε πάει, ούτε ο νεωκόρος ούτε
κανένας. Προχωρώντας το παιδάκι έφτασε στην πόρτα της εκκλησίας, και τί βλέπει εκεί μία μανούλα με το παιδάκι στην αγκαλιά κι ένα γέρο που έλαμπε, και παραπέρα, άλλος γέροντας και μιά γερόντισσα. Έμεινε άφωνο, δεν είχε ξαναδει άλλη φορά έξω από την εκκλησία αυτό το θέαμα, αυτή τη σκηνή, ξαφνιάστηκε, και ρώτησε, 

Σεις τί θέλετε εδώ; Ποιοί είστε; Και του απαντά η γυναίκα με το παιδί, Ήρθαμε να μας λειτουργήσει ο παπούλης, να λειτουργήσουμε μαζί, ημέρα πούναι σήμερα. Και περιμένω να έρθει, να ανοίξει να μπούμε και να αρχίσουμε όλοι μαζί, τη μεγάλη γιορτή τη σημερινή, κι έκλεισε το στόμα της η γυναίκα. Και σε λίγο, δεν φάνηκε τίποτα.

 Έτρεξε στο σπίτι το παιδάκι και φοβισμένο, μετα φόβου και χαράς μεγάλης και είπε αυτό που έγινε . Κατάλαβαν όλοι , γιατί ήταν εύκολο να το καταλάβουν, τί είχε γίνει. Η Παναγία η Υπαπαντή με τον τεσσαρακονθήμερο Χριστό στην αγκαλιά της, τον άγιο Ιωσήφ τον προστάτη και φύλακα και των δύο, κι ο άγιος Συμεών ο Θεοδόχος κι η αγία Άννα η θυγάτηρ Φανουήλ, η σκηνή της Υπαπαντής, περιμένανε, ποιόν; τον παπά να μπουν όλοι μαζί να τους λειτουργήσει.
Αυτό το είχα ακούσει από τον ίδιο τον παθώντα και συνέβη τον τελευταίο καιρό να φύγει κι αυτός για τα λημέρια της αιωνιότητος. Κι έτσι έχω δικαίωμα, τώρα που έφυγε, χωρίς να αναφέρω συγκεκριμένα πράγματα, να το πω. Δεν ήθελε να το λένε. Ήταν σεμνός και ταπεινός. Μιά ψυχούλα που έκανε τον σιδηρουργό, κι αυτή η ψυχούλα, η αθώα ψυχή, είδε την σκηνή της Υπαπαντής. Πολύ συγκινητικό. Η θρησκεία μας, αδελφοί και πατέρες είναι ολοζώντανη. Πέρα- πέρα. Δεν χάνει απολύτως πουθενά, μέχρι κεραίας, και «ἰῶτα ἕν», μας λέει στο ίδιο το ιερό ευαγγέλιο, ο ίδιος ο Χριστός μας .

Πηγή Αφροδίτη Καστάνη ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ: ΠΑΝΑΓΙΑ "Ήρθαμε να μας λειτουργήσει ο παπούλης, να λειτουργήσουμε μαζί, ημέρα πούναι σήμερα. Και περιμένω να έρθει, να ανοίξει να μπούμε και να αρχίσουμε όλοι μαζί, τη μεγάλη γιορτή τη σημερινή"

Δύο σπουδαῖα ὄνειρα. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. (Μέρος Β')

Δύο σπουδαῖα ὄνειρα. (Μέρος Β')
                                                     Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ὅμως κάτι συνέβαινε μέ τή Νόννα. Μέσα της φούντωνε ὧρες-ὧρες μιά ὑπόκωφη ἀνησυχία. Ὁ σημαδεμένος ἀπό τό Θεό γιός της, ὁ Γρηγόριος τί θά ἔκανε τελικά; Τόν εἶχε ἀφιερώσει στό Θεό. Καί ’κεῖνος, μικρότερος ὅταν ἦταν, συμφωνοῦσε.
Τώρα, τώρα πού ἔγινε σχεδόν ἄντρας, εἴκοσι χρονῶν παλληκάρι; τί σκέπτεται καί πῶς βλέπει τά πράγματα; Περίμενε μιά καλή εὐκαιρία, νά τοῦ μιλήσει ἰδιαίτερα. Νά εἶναι μόνο οἱ δύο τους καί νά εἶναι τό παλληκάρι ἀπόλυτα ἤρεμο.
Ἕνα πρωί, πού ὁ πατέρας βγῆκε νωρίς παίρνοντας μαζί του τόν Καισάριο, ἡ Νόννα ἔκατσε κοντά στόν Γρηγόριο μέ μάτια πού ρωτοῦσαν καί θαύμαζαν τό γιό της. Ἄρχισε πρώτη: -Θυμᾶσαι Γρηγόριε, ὅταν ἤσουν μικρός... σοῦ ’λεγα πῶς γεννήθηκες... σ’ ἔστειλε ὁ Θεός... καί τοῦ ὑποσχέθηκα, δηλαδή τοῦ εἶπα ὅτι ἄν ἀποκτήσω γιό, θά τοῦ τόν ἀφιερώσω. Καί μοῦ ’δωσε ὁ Θεός τά ἱερά σημάδια. Εἶδα τή μορφή σου, παιδί μου, πρίν γεννηθεῖς.... καί τ’ ὄνομά σου ἀκόμη!
-Ναί μητέρα, ὅλα τά θυμᾶμαι καλά. Ποτέ δέν φύγανε ἀπ’τό μυαλό μου.
Ἀνακουφίστηκε ἡ μητέρα. Γαλήνεψε τό πρόσωπό της. Ἡ καρδιά της χτυποῦσε τώρα μέ κανονικό ρυθμό. Καί συνέχισε:
-Γρηγόριε μου, σέ ἀφιέρωσα στό Θεό πρίν γεννηθεῖς, καταλαβαίνεις τί σημαίνει..... Χωρίς νά σέ ρωτήσω, παιδί μου, βλέπεις, δέ γινόταν. Ἔτσι ἤρθανε τά πράγματα. Πάντως ἔχουμε μαζί τήν εὐθύνη.....
-Ναί μητέρα, τή διέκοψε ὁ Γρηγόριος. Νά μήν ἀνησυχεῖς καθόλου. Ποτέ δέν ἄλλαξα γνώμη. Σκέφτομαι πάντα τήν ἀφιέρωσή του στό Θεό καί μάλιστα σάν ἄγαμος, ὁ μοναχισμός, οἱ μοναχοί.... συνεχῶς αὐτά σκέφτομαι.

Ἡ Νόννα ἔσκυψε αὐθόρμητα καί τοῦ φίλησε τά δυό χέρια πάνω στό τραπέζι. Μέ σεβασμό φίλησε κι ἐκεῖνος τά δικά της. Ἡ σκηνή εἶχε ἱερότητα. Ὅλα ἦταν φανερά στίς καρδιές καί τῶν δύο. Ὁ Θεός τίς πλημμύριζε καί ὅλα εἶχαν γίνει καθαρά, ἔτσι ἀποφάσισε ὁ Γρηγόριος, γιά νά ἡσυχάσει ἀκομα περισσότερο τή μητέρα του, νά μιλήσει κι αὐτός γιά ἱερά σημάδια. Ὁ Θεός εἶχε δώσει καί σ’ αὐτόν σημάδια, γιά τά ὁποῖα δέν εἶχε μιλήσει. Τά κρατοῦσε, χρόνια τώρα, στήν καρδιά καί τό νοῦ του μέ δέος.
-Ἄκου καί μένα, μητέρα, λέει ὁ Γρηγόριος. Δέ σοῦ τά εἶπα ποτέ.... Τότε πού μέ πήγατε στή Διοκαισάρεια.... στό θεῖο μου τόν Ἀμφιλόχιο. Τότε, λοιπόν, εἶδα ὄνειρο, πού δέν τό ξεχνῶ. Ἀπό τότε βαθιά καί καθαρά εἶναι χαραγμένο στήν καρδιά μου.
-Ἔχει, παιδί μου, σχέση μέ τήν ἀφιέρωσή σου, μέ τόν προορισμό σου; διέκοψε ἡ Νόννα.
-Ἀσφαλῶς κι ἔχει, γιατί ἀπό τότε ἄναψε μέσα μου ἔρωτας, ἀγάπη, γιά τήν παρθενία. Ἐμφανίστηκαν, μάνα, στόν ὕπνο μου δύο πανέμορφες κοπέλλες. Καί γλυκές ὅσο δέν παίρνει. Δέν εἶχαν παράταιρα στή φύση στολίδια. Φοροῦσαν ἀσημένια μακριά φορέματα, χυτά στό σεμνό σῶμα τους. Δέν εἶχαν βαμμένα βλέφαρα καί μάτια. Τά μάτια τους γλυκά καί καθαρά ἤτανε σκυμμένα καί καθρεφτίζανε τήν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς τους. Ὁ λαιμός τους δέν εἶχε ἁλυσίδες καί διαμάντια. Ὡραῖο πέπλο ἔπεφτε μέχρι τόν ἀστράγαλο καί ζώνη τό ἔσφιγγε στή μέση. Δέ μιλοῦσαν. Τά κλειστά χείλη τους ἴδια μέ ροδοπέταλα σέ δροσερούς κάλυκες. Τίς ἔβλεπα, μητέρα, σχεδόν ἀποσβολωμένος. Ἀπό εὐχαρίστηση, ἀγαλλίαση. Δέν μπορῶ νά σοῦ περιγράψω τήν ὀμορφιά τους καί τή χαρά πού μου ἔφεραν. Τόσο ὄμορφες κοπέλλες δέν ξαναεῖδα. Στέκονταν πλησίον καί ἤτανε σά νά μέ φιλοῦσαν μέ τά χείλη τους. Στήν κατάστασή μου αὐτή βρῆκα τό κουράγιο νά τίς ρωτήσω. Ποιές ἤσαστε καί ἀπό ποῦ ἐρχόσαστε; Καί ἦρθε ἱερή ἀπάντηση: ἡ μιά, εἶπε, εἶναι ἡ ἁγνεία, ἡ ἄλλη ἡ σωφροσύνη. Μοῦ εἶπαν ἀκόμα ὅτι στόν οὐρανό στέκονται δίπλα στό Χριστό καί ὅτι ἐκεῖ ἀπολαμβάνουν τή χαρά ἐκείνων πού δέν εἶχαν παντρευτεῖ στή γῆ, πού μόναζαν.

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)
σελ.21-28
Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου
Ἔκδοση Δ΄
Ἀποστολική διακονία

Δακτυλογράφηση & ἐπιμέλεια κειμένου: Αἰκατερίνη Κ.
Ἀναβάσεις
30 Αὐγούστου 2013
Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Ὁ πληγωμένος Ἀετός - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἄκτιστον: Δύο σπουδαῖα ὄνειρα. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. (Μέρος Β')

KAI ΣΗΜΕΡΑ;

Αρχιεπίσκοπος: “Η Εκκλησία δεν επιβάλλει την θέασή της, αλλά την προβάλλει προς ελεύθερη αποδοχή”

    Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που

πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό) 

και επομένως είναι άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο"  μή-Χριστιανικό κόσμο.

Προσέγγιση του Θεού – Χρήστος Γιανναράς

Όταν η Εκκλησία μας καλεί στην αλήθεια της, δεν μας προτείνει κάποιες θεωρητικές θέσεις που πρέπει καταρχήν να αποδεχθούμε. Μας καλεί σε μια προσωπική σχέση, σε ένα τρόπο ζωής που συνιστά σχέση με τον Θεό ή οδηγεί προοδευτικά και βιωματικά στη σχέση μαζί του. Αυτός ο τρόπος μεταμορφώνει τη σύνολη ζωή από ατομική επιβίωση σε γεγονός κοινωνίας. Η Εκκλησία είναι ένα σώμα κοινωνίας, όπου τα μέλη ζουν όχι το καθένα για τον εαυτό του, αλλά το καθένα σε οργανική ενότητα αγάπης με τα υπόλοιπα μέλη και την κεφαλή του σώματος, τον Χριστό. Πιστεύω στην αλήθεια της Εκκλησίας, σημαίνει ότι δέχομαι να ενταχθώ στο «σύνδεσμο της αγάπης» που τη συνιστά, εμπιστεύομαι στην αγάπη των αγίων και του Θεού, και αυτοί με δέχονται με πίστη - εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου.Φτάνουμε στον Θεό μέσα από ένα τρόπο ζωής, όχι μέσα από ένα τρόπο σκέψης. Τρόπος της ζωής είναι κάθε οργανική λειτουργία αύξησης και ωριμότητας – είναι ο τρόπος λ.χ. που συγκροτεί τη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα μας. Από το θηλασμό και το χάδι και τη στοργή και φροντίδα, ως τη συνειδητή κοινωνία και αποδοχή της αγάπης τους, βλασταίνει σιωπηλά κι ανεπαίσθητα στην ψυχή του παιδιού η πίστη στη μητέρα και τον πατέρα του. Δεν χρειάζεται λογικές αποδείξεις ή θεωρητικές κατοχυρώσεις αυτός ο δεσμός, παρά μόνο αν διαταραχθεί η ίδια η σχέση. Μόνο τότε την πραγματικότητα της ζωής προσπαθούν να υποκαταστήσουν τα επιχειρήματα της σκέψης.
Χρήστος Γιανναράς

ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ.