Pelagiese sone
Die pelagiese sone is die deel van die oop see of oseaan wat nie naby die kus of bodem is nie. Die woord is afgelei van die Griekse woord, "πέλαγος" (pélagos), wat rofweg as "see" vertaal kan word, maar meer akkuraat oop of diep see beteken.
Subsones
[wysig | wysig bron]Die pelagiese sone word in die volgende subsones opgedeel:
- Epipelagiese sone - oppervlak tot 200 meter diep. Die meeste plante en diere kom hier voor. Fotosintese kan in die laag plaasvind omdat sonlig geredelik tot die diepte deurdring. Die gevolg is dat plantelewe floreer wat weer verskeie diere voed.
- Mesopelagiese sone - van 200m tot 1000m. Die sone is bedags in skemer gehul. Verskeie seediere skuil bedags in die sone.
- Batipelagiese sone - van 1000m tot 4000m. Die sone is deurentyd donker en die waterdruk geweldig hoog. Slegs spesiaal toegeruste spesies kan hier oorleef.
- Abissopelagiese sone - van 4000m tot die oseaan se bodem. Geen lig dring tot hier deur nie en die dierelewe is blind en kleurloos.
- Hadalpelagiese sone - die water in diep skeure en slote. Min is bekend oor die sone. Slegs 'n paar spesies leef hier, maar verskeie organismes leef in hidrotermiese ventilasie openinge.
Die laaste drie sones is soortgelyk in karakter, en mariene-bioloë groepeer hulle, of die laaste twee, soms saam as 'n enkele sone. Sommige definieer die hadalpelagiese sone as waters wat dieper as 6000 meter is, hetsy in 'n skeur of nie.
