Gaan na inhoud

Ismail al-Faruqi

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Ismaʻīl Rājī al-Fārūqī
Gebore 1 Januarie 1921
Jaffa, Palestina
Oorlede 27 Mei 1986 (op 65)
Wyncote, Pennsylvania, Verenigde State
Plek van graf Forest Hills Cemetery, Pennsylvania[1]
Nasionaliteit Palestinian flag Palestynse Owerheid
Vlag van Verenigde State van Amerika VSA
Vakgebied Filosofie, Vergelykende godsdiens, Islamitiese studies
Handtekening
Webblad ismailfaruqi.com

Ismaʻīl Rājī al-Fārūqī (Arabies: إسماعيل راجي الفاروقي‎ 1 Januarie 1921 – 27 Mei 1986) was 'n Palestyns-Amerikaanse filosoof bekend vir sy bydraes tot Islamitiese studies en intergeloofsdialoog. Hy het aan die Al-Azhar Universiteit in Kaïro studeer en by universiteite in Noord-Amerika, insluitend McGill Universiteit in Montreal, Kanada, lesings gegee. Al-Faruqi was 'n professor in godsdiens aan die Temple Universiteit waar hy die Islamitiese Studies-program gestig en gelei het. Hy het ook die Internasionale Instituut vir Islamitiese Gedagtes (IIIT) gestig. Al-Faruqi het meer as 100 artikels en 25 boeke geskryf, insluitend Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas en Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life.

Vroeë lewe en opvoeding

[wysig | wysig bron]

Al-Faruqi is in Jaffa in Brits-mandaats Palestina gebore.[2] Sy pa, 'Abd al-Huda al-Faruqi, was 'n Islamitiese regter (qadi). Al-Faruqi het sy vroeë godsdienstige opleiding tuis en in die plaaslike moskee ontvang. In 1936 het hy by die Franse Dominican Collège des Frères de Jaffa begin skoolgaan.

In 1942 is hy as registrateur van koöperatiewe samelewings onder die Britse Mandaat Palestina-regering in Jerusalem aangestel. In 1945 het hy die distriksgouverneur van Galilea geword. Na die 1948 Arabies-Israeliese Oorlog, het al-Faruqi na Beiroet, Libanon geëmigreer waar hy by die Amerikaanse Universiteit van Beiroet gestudeer het. Hy het later by Indiana Universiteit ingeskryf en in 1949 sy M.A. in filosofie verwerf met 'n tesis getiteld The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics).[3]

In sy meesters tesis het al-Faruqi die etiek van Immanuel Kant en Friedrich Nietzsche ondersoek. Hy het dit opgevolg met 'n tweede M.A. in filosofie van Harvard Universiteit in 1951 en sy Ph.D. met 'n tesis getiteld On Justifying the Good van Indiana Universiteit in 1952 behaal.[4] In sy doktorale tesis het al-Faruqi aangevoer dat waardes absolute, selfbestaan essensies is wat a priori deur emosionele intuïsie geken word. Hy het sy teorieë gebaseer op Max Scheler se gebruik van fenomenologie en Nicolai Hartmann se studies in etiek.[5][6]

Sy studies het hom tot die gevolgtrekking gelei dat die afwesigheid van 'n transendente basis lei tot morele relativisme, wat hom genoop het om sy Islamitiese erfenis te heroorweeg. Binne ses jaar na sy aankoms in die Verenigde State het hy die behoefte aan 'n deegliker studie van Islam erken, wat hom gelei het om by Egipte se Al-Azhar Universiteit te studeer. Teen die tyd dat hy die Verenigde State verlaat het, het hy nuwe vrae oor morele verpligtinge ontwikkel en gesoek om sy intellektuele strewe met sy Islamitiese identiteit te integreer.[7]

Akademiese loopbaan

[wysig | wysig bron]

In 1958 is al-Faruqi 'n besoekende genootskap by die Fakulteit van Godsdienstigheid van McGill Universiteit aangebied. Hy het in Ville St. Laurent gewoon en by McGill Universiteit se Instituut vir Islamitiese Studies aangesluit op uitnodiging van die stigter daarvan, Wilfred Cantwell Smith. Van 1958 tot 1961 het hy saam met Smith onderrig gegee en was bekend vir sy dinamiese en oorspronklike benadering tot Islamitiese denke.[8] Gedurende sy tyd daar, het hy Christelike teologie en Judaïsme bestudeer en kennis gemaak met die Pakistanse filosoof Fazlur Rahman. In 1961 het Rahman 'n twee-jaar aanstelling vir al-Faruqi by die Sentraal Instituut vir Islamitiese Navorsing in Karachi, Pakistan, gereël om hom bloot te stel aan diverse Moslem-kulture. Al-Faruqi het van 1961 tot 1963 as 'n besoekende professor daar gewerk.[9]

In 1964 het al-Faruqi na die Verenigde State teruggekeer en as 'n besoekende professor by die Universiteit van Chicago se Divinity School en as 'n medeprofessor by Syracuse Universiteit gedien. In 1968 het hy by Temple Universiteit aangesluit as 'n professor in godsdiens, waar hy die Islamitiese Studies-program gestig het en die posisie gehou het tot sy dood in 1986.[10] Gedurende sy tyd by Temple Universiteit het al-Faruqi baie studente begelei, insluitend sy eerste doktorale student, John Esposito.[11][12]

In Maart 1977 het al-Faruqi 'n belangrike rol gespeel in die Eerste Wêreldkonferensie oor Moslem Onderwys in Mekka. Hierdie konferensie het deelnemers soos Muhammad Kamal Hassan, Syed Muhammad Naquib al-Attas, en Syed Ali Ashraf ingesluit. Die konferensie het die grondslag gelê vir die stigting van Islamitiese universiteite in Dhaka, Islamabad, Kuala Lumpur, Kampala, en Niger. Al-Faruqi was instrumenteel in die beraadslagings en die ontwikkeling van die aksieplanne van die konferensie.[13]

Filosofie en denke

[wysig | wysig bron]

Vroeë denke: Arabisme

[wysig | wysig bron]

Al-Faruqi se vroeë intellektuele fokus was op urubah (Arabisme). Hy het aangevoer dat urubah die kernidentiteit en waardestelsel was wat alle Moslems in 'n enkele gemeenskap van gelowiges (ummah) verenig het. Al-Faruqi het geglo dat Arabies, as die taal van die Koran, noodsaaklik was vir die volle begrip van die Islamitiese wêreldbeskouing. Hy het beweer dat urubah onskeibaar was van Moslem-identiteit en beide linguistiese en godsdienstige dimensies omhels het.[14]

Al-Faruqi het ook die konsep van tawhid (monoteïsme) as 'n sentrale element van Arabiese godsdienstige bewussyn beklemtoon, wat hy in Judaïsme, Christendom en Islam gevind het. Hierdie idee het 'n gedeelde stroom van monoteïstiese oortuigings oor hierdie godsdienste heen uitgelig, gewortel in Arabiese kultuur en taal.[15] Hy het geglo dat Islam en monoteïsme geskenke van Arabiese bewussyn aan die mensdom was, wat in opposisie tot die rasse-gebaseerde nasionalisme van die moderne era was.[16]

Hierdie standpunt is deur sommige geleerdes gekritiseer vir sy waargenome essensialistiese en Arabies-sentriese benadering. Kritici, insluitend nie-Arabiese Moslem-intellektuele, het sy bewering uitgedaag dat Arabies die enigste linguistiese struktuur was wat geskik was vir Islamitiese denke. Al-Faruqi se tyd in Pakistan, waar hy aan diverse Moslem-kulture blootgestel is, het min gedoen om aanvanklik sy Arabies-sentriese sienings te verander.[17]

Verskuiwing na Islamisme

[wysig | wysig bron]

Al-Faruqi se perspektiewe het aansienlik ontwikkel na sy verhuising na die Verenigde State. Sy betrokkenheid by die Moslem Studentevereniging (MSA) by Temple Universiteit het hom aan 'n diverse groep Moslem-studente van verskeie kulturele agtergronde blootgestel. Hierdie blootstelling het hom laat heroorweeg oor sy vroeë fokus op Arabisme.[18] Hy het begin om 'n breër Islamitiese identiteit bo Arabiese nasionalisme te prioritiseer en gesê, "Tot 'n paar maande gelede was ek 'n Palestyn, 'n Arabier en 'n Moslem. Nou is ek 'n Moslem wat toevallig 'n Arabier van Palestina is".[19] Hy het verder oor sy identiteit nagedink en gesê, "Ek het myself gevra: Wie is ek? 'n Palestyn, 'n filosoof, 'n liberale humanis? My antwoord was: Ek is 'n Moslem".[20]

Hierdie verskuiwing is ook beïnvloed deur sy betrokkenheid in intergeloofsdialoog, waar hy die belangrikheid van 'n verenigde Islamitiese identiteit gesien het om sinvolle gesprekke met nie-Moslems te bevorder. Al-Faruqi se betrokkenheid by die MSA en sy ontmoetings met diverse Moslem-kulture in die Verenigde State het sy breër Islamitiese identiteit verder versterk bo sy vroeëre Arabies-sentriese sienings.[21]

Meta-godsdiens

[wysig | wysig bron]

Al-Faruqi het gepoog om meta-godsdienstige beginsels op grond van rede te vestig om godsdienste teen universele standaarde eerder as teen mekaar te evalueer. Hierdie ambisieuse onderneming het daarop gemik om gemeenskaplike grond te vind vir begrip en samewerking tussen verskillende godsdienste. Hy het verskeie riglyne vir dialoog voorgestel, insluitend dat alle dialoog aan kritiek onderworpe is, kommunikasie moet gehoorsaam aan die wette van interne en eksterne koherensie, dialoog moet ooreenstem met die werklikheid en vry wees van "kanonieke figurisasies", en 'n fokus op etiese vrae eerder as teologiese geskille.[22]

Al-Faruqi het geglo dat meta-godsdienstige dialoog as 'n middel kon dien om wedersydse begrip en respek tussen verskillende geloofsgemeenskappe te bereik en te help om die gaping wat deur leerstellige verskille geskep is, te oorbrug. Sy fokus op etiek bo teologie was bedoel om meer konstruktiewe en minder strydige intergeloofsverhoudings te fasiliteer.[23]

Holistiese kennis

[wysig | wysig bron]

Al-Faruqi het aansienlike bydraes gelewer tot die ontwikkeling van die konsep van holistiese kennis en sy bekommernisse oor die sekularisasie van kennis in Moslem-samelewings uitgespreek. Hy het die "malaise van die ummah" bespreek en aangevoer dat afhanklikheid van Westerse sekulêre instrumente en metodes gelei het tot 'n ontkoppeling met die ekologiese en sosiale realiteite van Moslem-nasies, wat dikwels oortredings van Islamitiese etiek oor die hoof gesien het.[24] Hy het die belangrikheid van die integrasie van Islamitiese beginsels met moderne kennis beklemtoon om hedendaagse uitdagings aan te spreek en die etiese integriteit van die ummah te handhaaf.[25]

Al-Faruqi se latere intellektuele pogings was gefokus op die Islamisering van kennis. Hy het gepoog om Islamitiese beginsels met kontemporêre akademiese dissiplines te harmoniseer en gepleit vir 'n holistiese integrasie van geloof en rede.[26] Sy werk in hierdie area het uitgeloop op die stigting van die IIIT, wat daarop gemik was om 'n Islamitiese epistemologie en metodologie vir verskeie studierigtings te ontwikkel.[27]

Al-Faruqi het die noodsaaklikheid beklemtoon om Islamitiese kennis met moderne wetenskappe te integreer. Hy het geglo in die ontwikkeling van 'n eenvormige Islamitiese kurrikulum wat kontemporêre dissiplines insluit terwyl dit in Islamitiese denke gegrond is.[28] Sy benadering het 'n sistematiese proses behels om elemente wat onversoenbaar is met Islamitiese beginsels te identifiseer en uit te skakel en Islamitiese waardes in verskeie akademiese dissiplines te integreer.[29]

Met 'n sterk fokus op opvoedkundige hervorming, het al-Faruqi gepleit vir die skepping van omvattende kurrikulums en akademiese instellings wat Islamitiese en moderne wetenskappe kombineer.[30] Hierdie benadering het ten doel gehad om geleerdes op te lei wat in beide areas vaardig is, wat in staat is om hedendaagse uitdagings vanuit 'n Islamitiese perspektief aan te spreek. Al-Faruqi het ook die belangrikheid van kurrikulumontwikkeling, praktiese strategieë vir implementering, en 'n holistiese benadering tot die hervorming van die hele onderwysstelsel beklemtoon.[31]

Sienings oor Sionisme

[wysig | wysig bron]

Al-Faruqi was 'n uitgesproke kritikus van Sionisme, en het dit as onversoenbaar met Judaïsme beskou as gevolg van sy nasionalistiese ideologie.[32] Hy het aangevoer dat die onregverdighede wat deur Sionisme veroorsaak is, sy ontmanteling vereis. Hy het voorgestel dat voormalige Israeliese Jode wat Sionisme afsweer, as 'n "ummatiese gemeenskap" binne die Moslem-wêreld kon leef, onderworpe aan Joodse wet soos geïnterpreteer deur rabbiniese howe binne 'n Islamitiese raamwerk.[33] Hierdie standpunt het sy toewyding aan 'n visie van geregtigheid, gewortel in Islamitiese beginsels, beklemtoon.[34][35]

Geleerde prestasies

[wysig | wysig bron]

In 1980 het al-Faruqi die International Institute of Islamic Thought (IIIT) saam met Taha Jabir Alalwani, Abdul Hamid AbuSulayman, en Anwar Ibrahim gestig.

Al-Faruqi het bydraes gelewer tot Islamitiese studies deur sy uitgebreide geskrifte en betrokkenheid by akademiese en intergeloofsorganisasies. Hy het meer as 100 artikels in wetenskaplike tydskrifte en tydskrifte gepubliseer en 25 boeke geskryf, insluitend Christian Ethics: A Historical and Systematic Analysis of Its Dominant Ideas (1968), Islam and the Problem of Israel (1980), en Al-Tawhid: Its Implications For Thought And Life (1982). Hy was betrokke by die stigting van die Islamic Studies Group van die American Academy of Religion en het tien jaar lank as voorsitter gedien. Boonop het hy posisies beklee soos vise-president van die Inter-Religious Peace Colloquium en president van die American Islamic College in Chicago.[36]

Al-Faruqi het die konsep van tawhid (monoteïsme) as 'n verenigende beginsel in Islamitiese denke voorgestel en die relevansie daarvan in verskeie aspekte van die lewe, insluitend etiek, politiek, en opvoeding, beklemtoon. Sy "Islamisering van kennis"-inisiatief het ten doel gehad om Islamitiese beginsels met kontemporêre akademiese dissiplines te integreer, wat 'n holistiese integrasie van geloof en rede bevorder.[37] By IIIT het sy werk die skepping van 'n raamwerk vir 'n Islamitiese epistemologie ingesluit, insluitend die ontwikkeling van kurrikulums en navorsingsmetodologieë gebaseer op Islamitiese denke. Hierdie inisiatief het ten doel gehad om die uitdagings wat deur sekularisasie veroorsaak word aan te spreek en met die intellektuele tradisie van Islam in gesprek te tree.[38]

Volgens Ibrahim Kalin het al-Faruqi se "Islamisering van kennis" hoofsaaklik op die geesteswetenskappe gefokus, met uitsluiting van moderne wetenskaplike kennis, wat gelei het tot 'n sosiologiese fokus in Islamitiese kennis en die sekulariserende impak van moderne wetenskap verwaarloos het.[39]

Al-Faruqi was ook betrokke by intergeloofsdialoog, wat wedersydse begrip en samewerking tussen verskillende geloofsgemeenskappe bevorder het. Sy pogings was daarop gemik om 'n globale omgewing van vrede en respek te bevorder en die gemeenskaplikhede tussen Islam, Christendom, en Judaïsme te beklemtoon.[40]

Hedendaagse relevansie

[wysig | wysig bron]

Al-Faruqi se idees oor die Islamisering van kennis bly steeds invloedryk in kontemporêre Islamitiese denke. Sy klem op die integrasie van Islamitiese beginsels met moderne akademiese dissiplines bly relevant vir geleerdes en opvoeders wat daarop gemik is om geloof en rede te harmoniseer. Sy werk word dikwels aangehaal in akademiese konferensies en publikasies oor Islamitiese denke en opvoeding.[41][42][43]

Al-Faruqi se bydraes tot intergeloofsdialoog word ook wyd erken. Sy pogings om wedersydse begrip en samewerking tussen verskillende geloofsgemeenskappe te bevorder, is in verskeie wetenskaplike werke opgemerk. Sy benadering tot intergeloofsdialoog, wat die gemeenskaplikhede tussen Islam, Christendom, en Judaïsme beklemtoon, word beskou as 'n belangrike bydrae tot die bevordering van 'n globale omgewing van vrede en respek.[44][45]

Sy bydraes tot die Moslem-gemeenskap in Montreal en sy invloed op Islamitiese geleerdheid is postuum erken.[46]

Dood

[wysig | wysig bron]

In Mei 1986 is al-Faruqi en sy vrou in hul huis in Wyncote, Pennsylvania vermoor deur Joseph Louis Young, ook bekend as Yusuf Ali. Young het die misdaad bely, is ter dood veroordeel en het in die tronk aan natuurlike oorsake gesterf in 1996.[47][48][49] Die aanval het ook hul dogter, Anmar al-Zein, ernstig beseer, maar sy het oorleef na uitgebreide mediese behandeling. Verskeie teorieë is voorgestel oor die motiewe agter die moorde, insluitend 'n mislukte inbraak en polities gemotiveerde sluipmoord.[50][51][52][53]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ Eshleman Jr., Russell E. (31 Mei 1986). "4,000 Mourners Pray For The Soul Of Slain Islamic Scholar And Wife". The Philadelphia Inquirer. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Desember 2015. Besoek op 11 Julie 2024.
  2. ↑ Imtiyaz Yusuf, red. (2021). Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Kuala Lumpur: IBT Books. p. 3.
  3. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1949). The Ethics of Reason and the Ethics of Life (Kantian and Nietzschean Ethics) (Master's thesis). Bloomington: Indiana University.
  4. ↑ Al-Faruqi, Isma'il (1952). On Justifying the Good (PhD thesis). Bloomington: Indiana University.
  5. ↑ Scheler, Max (1960). On the Eternal Man. Vertaal deur Bernard Noble. London: SCM Press.
  6. ↑ Scheler, Max (1961). Man's Place in Nature. Boston: Beacon Press.
  7. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris. p. 34.
  8. ↑ Balfour, Clair (31 Julie 1986). "Islamic scholar slain in U.S. was figure in Montreal". The Gazette. Montreal.
  9. ↑ Imtiyaz Yusuf, red. (2021). Essential Writings: Ismail Al Faruqi. Kuala Lumpur: IBT Books. p. 4.
  10. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris.
  11. ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9.
  12. ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences. 28 (3): ii–xii. 2011.
  13. ↑ "Editorial". The American Journal of Islamic Social Sciences. 28 (3): ii–xii. 2011.
  14. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1962). 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. On Arabism. Vol. 1. Amsterdam: Djambatan.
  15. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1962). 'Urubah and Religion: An Analysis of the Dominant Ideas of Arabism and of Islam as Its Heights Moment of Consciousness. On Arabism. Vol. 1. Amsterdam: Djambatan.
  16. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa (red.). The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 1-933549-98-X.
  17. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37.
  18. ↑ Ba-Yunus, Ilyas (1988). "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge". The American Journal of Islamic Social Sciences. 5 (1): 14.
  19. ↑ Ba-Yunus, Ilyas (1988). "Al Faruqi and Beyond: Future Directions in Islamization of Knowledge". The American Journal of Islamic Social Sciences. 5 (1): 14.
  20. ↑ Quraishi, M. Tariq (1986). Ismail al-Faruqi: An Enduring Legacy. MSA Publications. p. 9.
  21. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 35–37.
  22. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 43–45.
  23. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 46–48.
  24. ↑ Ahsan, Muhammad Amimul (2013). "Islamization of Knowledge: An Agenda for Muslim Intellectuals". Global Journal of Management and Business Research Administration and Management. 13 (10).
  25. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa (red.). The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia. Woodrow Wilson International Center for Scholars. pp. 96–97. ISBN 1-933549-98-X.
  26. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT.
  27. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT.
  28. ↑ Hashim, Rosnani; Rossidy, Imron (2000). "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi". Intellectual Discourse. 8 (1): 19–45.
  29. ↑ Hashim, Rosnani; Rossidy, Imron (2000). "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi". Intellectual Discourse. 8 (1): 19–45.
  30. ↑ Hashim, Rosnani; Rossidy, Imron (2000). "Islamization of Knowledge: A Comparative Analysis of the Conceptions of Al-Attas and Al-Faruqi". Intellectual Discourse. 8 (1): 19–45.
  31. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. pp. 151–152.
  32. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1980). Islam and the Problem of Israel. London: The Islamic Council of Europe.
  33. ↑ Al-Faruqi, Isma'il R. (1980). Islam and the Problem of Israel. London: The Islamic Council of Europe.
  34. ↑ Fletcher, Charles D. (2015). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Interfaith Dialogue and the Work of Isma'il al-Faruqi. London: I.B. Tauris. p. 152.
  35. ↑ Ismail R. al-Faruqi, "Islam and Zionism," in John L. Esposito, ed., Voices of Resurgent Islam (New York: Oxford University Press, 1983), 265.
  36. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris.
  37. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islamization of Knowledge: General Principles and Work Plan. IIIT.
  38. ↑ Al-Faruqi, Isma'il Raji (1982). Islam: Source and Purpose of Knowledge: Proceedings and Selected Papers of Second Conference on Islamization of Knowledge. IIIT.
  39. ↑ Kalin, Ibrahim (2002). God, Life and the Cosmos. Ashgate. pp. 60–61. Ismail al-Faruqi's work known under the rubric of 'Islamization of knowledge' is a good example of how the idea of method or methodology ('manhaj' and 'manhajiyyah', the Arabic equivalents of method and methodology, which are the most popular words of the proponents of this view) can obscure deeper philosophical issues involved in the current discussions of science. Even though al-Faruqi's project was proposed to Islamize the existing forms of knowledge imported from the West, his focus was exclusively on the humanities, leaving scientific knowledge virtually untouched. This was probably due to his conviction that the body of knowledge generated by modern natural sciences is neutral and as such requires no special attention. Thus, al-Faruqi's work and that of IIIT after his death concentrated on the social sciences and education. This had two important consequences. First, al-Faruqi's important work on Islamization provided his followers with a framework in which knowledge (ilm) came to be equated with social disciplines, thus ending up in a kind of sociologism. The prototype of al-Faruqi's project is, we may say, the modern social scientist entrusted as arbiter of the traditional Alim. Second, the exclusion of modern scientific knowledge from the scope of Islamization has led to negligent attitudes, to say the least, toward the secularizing effect of the modern scientific worldview. This leaves the Muslim social scientists, the ideal-types of the Islamization program, with no clue as to how to deal with the questions that modern scientific knowledge poses. Furthermore, to take the philosophical foundations of modern, natural sciences for granted is tantamount to reinforcing the dichotomy between the natural and human sciences, a dichotomy whose consequences continue to pose serious challenges to the validity of the forms of knowledge outside the domain of modern physical sciences.
  40. ↑ Yusuf, Imtiyaz (2012). Islam and Knowledge: Al Faruqi's Concept of Religion in Islamic Thought. London: I. B. Tauris.
  41. ↑ Bakar, Osman (2005). Strum, Philippa (red.). "The Intellectual Impact of American Muslim Scholars on the Muslim World, with Special Reference to Southeast Asia". Muslims in the United States: Identity, Influence, Innovation. Woodrow Wilson International Center for Scholars: 96–97. ISBN 1-933549-98-X.
  42. ↑ Yusof, Norazmi (2015). "Revisiting al-Faruqi's Islamization of Knowledge in the Context of Modern Islamic Thought". International Journal of Islamic Thought. 7 (1): 49–57. doi:10.24035/ijit.07.2015.005.
  43. ↑ Shaikh, Saulat (2015). "Ismail al-Faruqi's Concept of the Islamization of Knowledge". Journal of Islamic Studies. 15 (3): 49–57.
  44. ↑ Khan, Rahim (2018). "Al-Faruqi's Interfaith Dialogue and Its Contemporary Significance". Journal of Islamic Studies. 15 (3): 209–223.
  45. ↑ Zain, Nurul (2013). "The Role of Ismail al-Faruqi in Interfaith Dialogue". Global Journal of Management and Business Research Administration and Management. 13 (10): 10–18.
  46. ↑ Balfour, Clair (31 Julie 1986). "Islamic scholar slain in U.S. was figure in Montreal". The Gazette. Montreal.
  47. ↑ "Black Muslim Charged in Slaying of Islamic Scholar and His Wife". The New York Times. 18 Januarie 1987.
  48. ↑ O'Bryan, Ruth (8 Julie 1987). "Confession Details Stalking, Slaying Of Islamic Scholars". The Morning Call. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Julie 2018. Besoek op 13 Mei 2018.
  49. ↑ Bell, Adam (11 Maart 1996). "Inside the Capitol (Joseph Louis Young dies of natural causes on death row)". The Patriot News.
  50. ↑ Toth, Anthony B. (November 1986). "Focus on Arabs and Islam". Washington Report on Middle East Affairs.
  51. ↑ Fletcher, Charles (2014). Muslim-Christian Engagement in the Twentieth Century: The Principles of Inter-faith Dialogue and the Work of Ismail Al-Faruqi. United Kingdom: I.B.Tauris.
  52. ↑ "Assassination motive behind al-Faruqi killings". New Straits Times. Kuala Lumpur, Malaysia. 20 Augustus 1986. Besoek op 22 Junie 2024.
  53. ↑ "Zionist backlash against Arab intellectuals". New Straits Times. Kuala Lumpur, Malaysia. 21 Augustus 1986. Besoek op 22 Junie 2024.
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Ismail_al-Faruqi&oldid=2686511"