Humanisme

Humanisme is 'n filosofiese en etiese houding wat die waarde van die mens, individueel en gesamentlik, beklemtoon. Die betekenis van die term humanisme het gewissel volgens die opeenvolgende intellektuele bewegings wat hulself daarmee vereenselwig het^[1] Oor die algemeen verwys humanisme egter na 'n perspektief wat die idee van menslike vryheid en vooruitgang bevestig. Dit beskou mense as verantwoordelik vir die bevordering en ontwikkeling van individue en beklemtoon die besorgdheid oor die mens in verhouding tot die wêreld.^[2]

In moderne tye is humanistiese bewegings gewoonlik nie-godsdienstige bewegings wat ooreenstem met die sekularisme, en vandag kan humanisme verwys na 'n nie-teïstiese lewensposisie wat gerig is op menslike agentskap en op soek na wetenskap eerder as openbaring vanuit 'n bonatuurlike bron om die wêreld te verstaan.^[3]^[4]

Agtergrond

Die woord "humanisme" is aanvanklik afgelei van die Latynse begrip humanitas. Dit is in die negentiende eeu Engels opgeneem. Historici stem egter saam dat die konsep, die naam wat daaraan toegeken is, voorafgaan het. Verskillende betekenisse wat aan humanitas toegeskryf word, sluit in; welwillendheid teenoor die medemens sowel as as die waardes wat deur bonae litterae of menslike leer (letterlik 'goeie letters') toegeken word.

In die tweede eeu n.C. kla 'n Latynse grammatikus, Aulus Gellius (ongeveer 125 tot ongeveer 180):

Diegene wat Latyn gepraat het en die taal korrek gebruik het, gee aan die woord humanitas nie die betekenis wat algemeen beskou word nie, naamlik wat die Grieke φιλανθρωπία (filantropie) noem, wat 'n soort vriendelike gees en 'n goeie gevoel teenoor alle mense sonder onderskeid; maar hulle het die krag van die Griekse παιδεία (paideia) aan humanitas gegee; wat ons noem eruditionem institutionemque in bonas artes, of 'onderwys en opleiding in die liberale kunste'. Diegene wat dit ernstig begeer en daarna streef, word die meeste gehumaniseer. Want die begeerte om hierdie soort kennis na te streef en die opleiding wat daaraan gegee word, is aan die mensdom alleen toegestaan van al die diere, en daarom word dit humanitas, of 'menslikheid' genoem.^[5]

Gellius sê dat humanitas in sy tyd algemeen gebruik word as sinoniem vir filantropie - of vriendelikheid en welwillendheid teenoor medemense. Gellius beweer dat hierdie algemene gebruik verkeerd is, en dat modelskrywers van Latyn, soos Cicero en ander, die woord slegs gebruik het om te noem wat ons 'menslik' of 'beleefde' leer, of die Griekse ekwivalent Paideia, kan noem. Gellius wou egter nie die betekenis van humanitas tot literêre opvoeding beperk nie, maar pleit nie vir 'n terugtog van politieke betrokkenheid in een of ander ivoortoring nie, al lyk dit vir ons so. Hy was self by openbare sake betrokke. Volgens die regshistorikus Richard Bauman was Gellius 'n regter sowel as 'n grammatikus en was hy 'n aktiewe deelnemer aan die groot kontemporêre debat oor strawwe wat gepaard gegaan het met die wettige hervormings van Antoninus Pius (een van hierdie hervormings was byvoorbeeld dat 'n gevangene moes nie as skuldig behandel word voordat hy verhoor is nie). "Deur die trots van Paideia toe te ken in sy opmerking oor die etimologie van humanitas, impliseer Gellius dat die opgeleide verstand die beste toegerus is om die probleme wat die samelewing pla, te hanteer."^[6]

Gellius se geskrifte het gedurende die Middeleeue in duisterheid verval, maar tydens die Italiaanse Renaissance het Gellius 'n gunsteling skrywer geword. Onderwysers en geleerdes van Griekse en Latynse grammatika, retoriek, filosofie en poësie is genoem en noem hulself "humaniste"^[7]^[8] Moderne geleerdes wys egter daarop dat Cicero (106 - 43 v.G.J.), wat die grootste verantwoordelikheid gehad het vir die definisie en popularisering van die term humanitas, die woord eintlik in beide opsigte gebruik het, net soos sy nabye tydgenote. Vir Cicero, 'n prokureur, was die vermoë om te praat die aspek wat mense die meeste van ondier onderskei het, wat, verenigbaar met die rede, hulle kon (en moes) in staat stel om geskille te besleg en in ooreenstemming en harmonie onder die oppergesag van die reg saam te leef.^[9] Humanitas het dus uit die staanspoor twee betekenisse ingesluit, en dit gaan voort in die moderne afgeleide, humanisme, wat selfs vandag nog kan verwys na beide humanitêre welwillendheid en na 'n metode van studie en debat wat 'n aanvaarde groep outeurs betrek en 'n noukeurige en akkurate taalgebruik.^[10]

Tydens die Franse rewolusie, en kort daarna, in Duitsland (deur die linkse Hegel ondersteuners), het humanisme begin verwys na 'n etiese filosofie wat op die mens gerig is, sonder aandag aan die transendentale of bonatuurlike. Die benaming "Religieuse Humanisme" verwys na georganiseerde groepe wat gedurende die laat negentiende en vroeë twintigste eeu ontstaan het. Dit is soortgelyk aan die protestantisme, hoewel dit eerder op die menslike behoeftes, belangstellings en vermoëns as op die bonatuurlike fokus.^[11] In die Engelse wêreld het sulke moderne, georganiseerde vorme van humanisme, wat gewortel is in die 18de-eeuse Verligting, hulle in 'n aansienlike mate min of meer losgemaak van die historiese verbintenis van humanisme met klassieke leer en die liberale kunste.

Die eerste Humanistiese Manifes is uitgereik deur 'n konferensie wat in 1933 aan die Universiteit van Chicago gehou is.^[12] Ondertekenaars was onder andere die filosoof John Dewey, maar die meerderheid was predikante (hoofsaaklik Unitariste) en teoloë. Hulle het humanisme geïdentifiseer as 'n ideologie wat rede, etiek en sosiale en ekonomiese geregtigheid voorstaan, en hulle het gevra dat wetenskap dogma en bonatuurlike moet vervang as die basis van moraliteit en besluitneming. ^[13]^[14]

Verwysings

↑ Nicolas Walter se Humanism – What's in the Word (London: Rationalist Press Association, 1997 ISBN 0-301-97001-7) gee 'n weergawe van die evolusie van die betekenis van die woord humanisme vanuit die oogpunt van 'n moderne sekulêre humanis. 'n Soortgelyke perspektief, maar ietwat minder polemies, verskyn in Richard Norman seOn Humanism (Thinking in Action) (London: Routledge: 2004). Vir 'n historiese en filologiese georiënteerde siening, sien Vito Giustiniani se "Homo, Humanus, and the Meanings of Humanism", Journal of the History of Ideas 46: 2 (April–Junie 1985): 167–95.
↑ Domenic Marbaniang, "Developing the Spirit of Patriotism and Humanism in Children for Peace and Harmony", Children At Risk: Issues and Challenges, Jesudason Jeyaraj (Ed.), Bangalore: CFCD/ISPCK, 2009, bl. 474
↑ Sien byvoorbeeld die 2002 Amsterdam-verklaring<http://iheu.org/humanism/the-amsterdam-declaration/> uitgereik deur die International Humanist and Ethical Union.
↑ The British Humanist Association's definition of Humanism
↑ Aulus Gellius, Attic Nights, XIII: 17.
↑ Richard Bauman, Human Rights in Ancient Rome (Routledge Classical Monographs [1999]), bl. 74–75.
↑ Mann, Nicholas (1996). The Origins of Humanism. Cambridge University Press. pp. 1–2. Die term 'umanista' word in die Italiaanse akademiese jargon in die vyftiende eeu gebruik om 'n onderwyser of student van klassieke literatuur, met inbegrip van die van grammatika en retoriek, te beskryf. Die Engelse ekwivalent humanist het in die laat sestiende eeu sy verskyning gemaak met 'n soortgelyke betekenis. Eers in die negentiende eeu, en waarskynlik vir die eerste keer in die opkoms van humanisme in Duitsland in 1809, word die eienskap egter omskep in 'n substantiewe: humanisme , wat staan vir toewyding aan die literatuur van antieke Griekeland en Rome, en die menswaardige waardes wat daaruit afgelei kan word.
↑ "most humane man", was die gewone Latynse manier om geleerdes aan te spreek. (Giustiniani, "Homo, Humanus, and the Meanings of Humanism" : 168.)
↑ Daar was 'n tyd toe die mens rondgedwaal het soos die wilde diere. Hulle het hul sake sonder die minste rede gelei, maar eerder op liggaamlike krag vertrou. Daar was geen godsdiens nie en die begrip van sosiale pligte is geensins gekweek nie. Niemand het die waarde wat inherent is aan 'n billike wetgewing, erken nie. (Cicero, De Inventione, I. I: 2, quoted in Quentin Skinner, Visions of Politics, Volume 2: Renaissance Virtues [Cambridge University Press, 2002], bl. 54.)
↑ 'n Bekende gesag oor die onderwerp, Paul Oskar Kristeller, het die Renaissance-humanisme geïdentifiseer as 'n kulturele en literêre beweging wat in sy wese nie filosofies was nie, maar wat belangrike filosofiese implikasies en gevolge gehad het. ”Ek kon dit nie ontdek nie die humanistiese literatuur enige algemene filosofiese leerstelling," het hy geskryf, "behalwe 'n geloof in die waarde van die mens en geesteswetenskappe en in die herlewing van antieke leer.” (Paul Oskar Kristeller, Renaissance Thought: The Classic, Scholastic, and Humanist Strains [New York, Harper and Row, 1961], bl. 9 Soos wyle Jacques Barzun geskryf het: "Die pad tussen die aanvang van die 'goeie letters' en die moderne humanis as vrydenker of bloot as geleerde is ononderbroke. As ons kyk wat deur die eeue heen met die Humaniste gemeen is, vind ons twee dinge: 'n liggaam van aanvaarde outeurs en 'n metode om studie en debat voort te sit. Die twee gaan saam met die oortuiging dat die beste riglyne vir die goeie lewe is die Rede en Natuur. (Jacques Barzun, From Dawn to Decadence :500 years of Western Cultural Life New York: HarperCollins, 2000, bl. 45)
↑ "Genesis of a Humanist Manifesto". Besoek op 14 Mei 2006.
↑ "Text of Humanist Manifesto I". Americanhumanist.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 November 2011. Besoek op 13 November 2011.
↑ Alhoewel daar dikwels onderskeid getref word tussen sekulêre en godsdienstige humanisme, verkies die Internasionale Humanistiese en Etiese Unie en soortgelyke organisasies om hul lewenshouding sonder kwalifikasie as 'Humanisme' te beskryf. Sien Nicolas Walter, Humanism: What's in the Word? (London: RPA/BHA/Secular Society Ltd, 1937), bl. 43.
↑ Harold Blackham, Levi Fragell, Corliss Lamont, Harry Stopes-Roe, Rob Tielman. "Humanism is Eight Letters, No More".{{cite web}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)

Kyk ook

Doodstraf

Eksterne skakels

Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Humanisme.

[What_2004-1] Nicolas Walter se Humanism – What's in the Word (London: Rationalist Press Association, 1997 ISBN 0-301-97001-7) gee 'n weergawe van die evolusie van die betekenis van die woord humanisme vanuit die oogpunt van 'n moderne sekulêre humanis. 'n Soortgelyke perspektief, maar ietwat minder polemies, verskyn in Richard Norman seOn Humanism (Thinking in Action) (London: Routledge: 2004). Vir 'n historiese en filologiese georiënteerde siening, sien Vito Giustiniani se "Homo, Humanus, and the Meanings of Humanism", Journal of the History of Ideas 46: 2 (April–Junie 1985): 167–95.

[2] Domenic Marbaniang, "Developing the Spirit of Patriotism and Humanism in Children for Peace and Harmony", Children At Risk: Issues and Challenges, Jesudason Jeyaraj (Ed.), Bangalore: CFCD/ISPCK, 2009, bl. 474

[3] Sien byvoorbeeld die 2002 Amsterdam-verklaring<http://iheu.org/humanism/the-amsterdam-declaration/> uitgereik deur die International Humanist and Ethical Union.

[4] The British Humanist Association's definition of Humanism

[5] Aulus Gellius, Attic Nights, XIII: 17.

[6] Richard Bauman, Human Rights in Ancient Rome (Routledge Classical Monographs [1999]), bl. 74–75.

[mann-7] Mann, Nicholas (1996). The Origins of Humanism. Cambridge University Press. pp. 1–2. Die term 'umanista' word in die Italiaanse akademiese jargon in die vyftiende eeu gebruik om 'n onderwyser of student van klassieke literatuur, met inbegrip van die van grammatika en retoriek, te beskryf. Die Engelse ekwivalent humanist het in die laat sestiende eeu sy verskyning gemaak met 'n soortgelyke betekenis. Eers in die negentiende eeu, en waarskynlik vir die eerste keer in die opkoms van humanisme in Duitsland in 1809, word die eienskap egter omskep in 'n substantiewe: humanisme , wat staan vir toewyding aan die literatuur van antieke Griekeland en Rome, en die menswaardige waardes wat daaruit afgelei kan word.

[oxford-renaissance-8] "most humane man", was die gewone Latynse manier om geleerdes aan te spreek. (Giustiniani, "Homo, Humanus, and the Meanings of Humanism" : 168.)

[9] Daar was 'n tyd toe die mens rondgedwaal het soos die wilde diere. Hulle het hul sake sonder die minste rede gelei, maar eerder op liggaamlike krag vertrou. Daar was geen godsdiens nie en die begrip van sosiale pligte is geensins gekweek nie. Niemand het die waarde wat inherent is aan 'n billike wetgewing, erken nie. (Cicero, De Inventione, I. I: 2, quoted in Quentin Skinner, Visions of Politics, Volume 2: Renaissance Virtues [Cambridge University Press, 2002], bl. 54.)

[10] 'n Bekende gesag oor die onderwerp, Paul Oskar Kristeller, het die Renaissance-humanisme geïdentifiseer as 'n kulturele en literêre beweging wat in sy wese nie filosofies was nie, maar wat belangrike filosofiese implikasies en gevolge gehad het. ”Ek kon dit nie ontdek nie die humanistiese literatuur enige algemene filosofiese leerstelling," het hy geskryf, "behalwe 'n geloof in die waarde van die mens en geesteswetenskappe en in die herlewing van antieke leer.” (Paul Oskar Kristeller, Renaissance Thought: The Classic, Scholastic, and Humanist Strains [New York, Harper and Row, 1961], bl. 9 Soos wyle Jacques Barzun geskryf het: "Die pad tussen die aanvang van die 'goeie letters' en die moderne humanis as vrydenker of bloot as geleerde is ononderbroke. As ons kyk wat deur die eeue heen met die Humaniste gemeen is, vind ons twee dinge: 'n liggaam van aanvaarde outeurs en 'n metode om studie en debat voort te sit. Die twee gaan saam met die oortuiging dat die beste riglyne vir die goeie lewe is die Rede en Natuur. (Jacques Barzun, From Dawn to Decadence :500 years of Western Cultural Life New York: HarperCollins, 2000, bl. 45)

[11] "Genesis of a Humanist Manifesto". Besoek op 14 Mei 2006.

[12] "Text of Humanist Manifesto I". Americanhumanist.org. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 November 2011. Besoek op 13 November 2011.

[13] Alhoewel daar dikwels onderskeid getref word tussen sekulêre en godsdienstige humanisme, verkies die Internasionale Humanistiese en Etiese Unie en soortgelyke organisasies om hul lewenshouding sonder kwalifikasie as 'Humanisme' te beskryf. Sien Nicolas Walter, Humanism: What's in the Word? (London: RPA/BHA/Secular Society Ltd, 1937), bl. 43.

[14] Harold Blackham, Levi Fragell, Corliss Lamont, Harry Stopes-Roe, Rob Tielman. "Humanism is Eight Letters, No More".{{cite web}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]